'Het leek alsof ik mom en dad
in Amerika al vele jaren kende'
'Haal je hoge cijfers, dan mag
je minuten eerder uit de klas'
nautica
Wieteke Moerland uit Sint-Annaland op highschool in California
Chris Stols uit Tholen zot elf maanden op highschool in Amerika
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT 3
Donderdag 25 juli 2002
Ze wist nog niet wat ze na de mavo zou gaan doen. Haar
moeder kende iemand die voor een jaartje in Amerika
had gezeten. Of dat ook iets vóór haar was? Wieteke
Moerland leek het wel wat. Ze is blij dat ze het gedaan
heeft. Goed voor het zelfvertrouwen, zegt ze thuis in
Sint-Annaland, na elf maanden bij een andere 'mom' en
'dad' te hebben gewoond.
Toneel en dans
Mistvrij
Op de taart die Chris Stols bij terugkeer uit Amerika
kreeg, domineert het blauwe water van de Atlantische
Oceaan. Er staan vliegtuigen op en vlaggetjes, maar ook
kleine draagbare telefoontjes en twee snoeppareltjes:
zijn woonplaats Tholen en Charlotte, de stad in de staat
North Carolina waar Chris elf maanden woonde en naar
school ging. Stols was nog maar 15 jaar toen hij de oce
aan overvloog om een jaar naar Amerika te gaan. Dat is
jong voor een uitwisselingsprogramma voor jongeren.
Maar hij heeft er veel geleerd en meegemaakt.
Maatje groter
Twin Towers
Brandoefening
Begrafenis
Alcatraz
Ground Zero
Wieteke ging met de EF Foundation
(education foundation) naar het
zuidwesten van de Verenigde Sta
ten, naar Bakersfield in California,
een stad op twee uur rijden van Los
Angeles. Midden in de woestijn
waar het in de zomer 40 tot 45 gra
den heet is. De 16-jarige Wieteke
zat op het Roncalli in Bergen op
Zoom en wist nog niet wat ze na de
mavo zou gaan doen. Na de tip van
haar moeder vond ze op school een
aanmeldingsformulier en dat stuur
de ze op. Na de nodige voorberei
dingen vertrok ze op 15 juli vorig
jaar naar Amerika. Vanaf Amster
dam vloog ze naar Boston en van
daar naar Los Angeles. De eerste
twee weken deed ze daar een taal
cursus met alle andere buitenlandse
studenten van de EF. En voordat ze
op haar definitieve logeeradres
kwam, woonde ze vier dagen bij de
Amerikaanse coördinator van EF in,
om daarna opgehaald te worden
door haar gastouders en hun kinde
ren. Ze kwam bij Chip (48) en Su
san (46) Hanson terecht en hun kin
deren Lisa (22) en Jeremy (20). „Ik
had ze vanuit Nederland al eens ge
beld. Het klikte meteen. Ik kon ook
vader en moeder tegen hen zeggen,
mom en dad. Dat ging vrij makke
lijk." Beide ouders werken. Chip als
operator bij een energiebedrijf, Su
san als voorraadbeheerder voor de
basisscholen in het disctrict van Ba
kersfield.
Voor Wieteke was het een bijzonde
re gewaarwording om in huize
Hanson te zien wat ze hier in Neder
land in Amerikaanse tv-series ziet.
„Het is echt zo dat iedereen zo wat
alles uit de koelkast pakt. Er zit van-
alles in, ijsblokjes, sodawater. Er
staat een diepvries naast, maar ook
in de garage hebben ze een diep
vries staan." Wieteke werd er door
de gastouders Winnie genoemd.
„Naar Winnie the Pooh. Iedereen
had er een roepnaam. Ik zat 's
avonds vaak ijs te eten en te snoe
pen. Mijn gastvader vond dat ik op
Winnie the Pooh leek omdat die
beer ook zo van zoet houdt."
Op school was de verbazing groter.
De Bakersfield Highschool telt
maar liefst 3000 leerlingen, Roncal
li ruim 700. „Er staan overal gebou
wen, aan beide kanten van de weg.
Eerst geloofde ik niet dat het alle
maal schoolgebouwen waren. Daar
verdwaal ik in, dacht ik."
Wieteke zat met vier andere buiten
landse studenten in de klas, een
Braziliaanse, een Japanse, een Ko
reaanse en een Zwitserse. In het be
gin was het wel wennen, zegt ze.
„Je kent er niemand. Maar mijn
gastmoeder kende een meisje öp die
school en die heeft me de eerste
paar dagen rondgeleid. Dat was wel
fijn. Op den duur leer je wel andere
mensen kennen."
De school blijkt regelmatig gast-
leerlingen te hebben. Wieteke viel
daardoor niet meteen op. „Ik dacht
dat ze wel blij zouden zijn met ie
mand uit een ander land, maar het is
best normaal voor hen. Later kwa
men ze wel vragen waar je vandaan
kwam." Naast de verplichte vakken
zoals Engels en Amerikaanse ge
schiedenis, koos Wieteke voor to
neel en dans. Als schoolactiviteit
ging ze in de pauzes in het winkel
tje, waar snoep, blikjes drinken,
schoolshirts en sportkleren worden
verkocht. „Ik dacht dat sport ver
plicht was, maar dat bleek niet zo te
zijn. Het vierde jaar is een eindexa
menjaar."
De leraren zijn over het algemeen
streng, zegt Wieteke. „Als de bel
gaat en je komt te laat binnen, krijg
je straf. Dan moet je bijvoorbeeld
op zaterdag komen schoonmaken.
En je hebt elke dag hetzelfde roos
ter. Je begint om kwart voor acht en
bent om zeven over half drie uit.
Om drie uur was ik thuis. Je hebt
geen tussenuren zoals hier in Neder
land. De lessen duren 55 of 57 mi
nuten."
De aanslagen op 11 september in
New York en Washington kwamen
voor Wieteke onwezenlijk over.
„Dat is in het oosten van de Ver
enigde Staten gebeurd. Wij zaten in
het westen. Daar zit een tijdsver
schil van drie uur tussen. Toen ik
het hoorde, was het heel vreemd. Ik
wist ook niet wat de Twin Towers
van het World Trade Centre waren.
Ik dacht wel meteen aan Enschede,
maar je gaat toch weer verder. Je
zag het niet echt aan de mensen. Het
weekend daarop werd er gezegd dat
er oorlog kwam. Toen was ik wel
bang. Ook mijn gastmoeder was
bang. Iedereen was bang. Er werden
toen wel overal vlaggetje buiten ge
hangen met een tekst: I am proud to
be an American. We hebben toen op
school ook het Amerikaanse volks
lied gezongen."
In Bakersfield kan het in de winter
vaak mistig zijn. Zoals wij hier ijs
vrij kennen, hebben ze daar mistvrij
(fogdelay). „Het is alleen 's och
tends. De school begint dan pas om
twee uur, maar ik heb het niet mee
gemaakt."
Wieteke vond toneel en dans heel
leuk op de highschool. „Elk jaar
worden er twee toneelstukken opge
Wieteke met haar Yearbook, het jaarboek dat door de leerlingen wordt gemaakt en waarin ze staat afgebeeld in toga tijdens de afsluiting van het schooljaar.
Chris was een van de kandidaten die
via YFU, Youth for understanding,
naar Amerika kon. Zijn reis werd
gesponsord door Philip Morris in
Bergen op Zoom, het Amerikaanse
bedrijf waar zijn vader werkt. „Ik
zat op 't Rijks, deed mavo en mijn
vader vertelde dat zijn bedrijf de
YFU sponsort. Ik vond het wel inte
ressant om naar Amerika te gaan. Er
was nog een meisje dat wilde gaan,
maar ik werd uitgeloot. Ik vond het
goed om de Engelse taal nog beter
te leren en een jaar iets heel anders
te doen. Andere mensen, andere cul
tuur."
Maar de YFU kijkt wel eerst of de
kandidaten geschikt zijn. Voordat
iemand zijn vliegticket in handen
heeft, zijn er al heel wat uurtjes aan
voorbereiding aan vooraf gegaan.
Naast het invullen van allerlei for
mulieren wordt er ook een medisch
verklaring gevraagd, wordt er na
vraag op de school gedaan, komt er
een districtsvertegenwoordiger van
de organisatie praten en gaan de
kandidaten een weekend naar Soest
om zich voor te bereiden op het ver
blijf in de 'United States of Ameri
ca'.
Chris moest nog examen doen toen
hij al wist dat hij naar Amerika
mocht. Voorwaarde van zijn ouders
was, dat hij eerst zijn mavo-diploma
moest halen. Op 9 augustus vertrok
hij, maar pas minder dan een week
voor zijn vertrek hoorde hij waar hij
terecht zou komen: bij het echtpaar
Alan en Kristen Love met hun kin
deren Logan (10) en Ashtyn (6) in
Charlotte, een stad in North Caroli
na in het oosten van de VS.
Chris vloog van Amsterdam maar
Washington en vandaar naar Ra
leigh en Chapel Hill, waar hij nog
een paar dagen werd voorbereid op
zijn Amerikaans avontuur. „De
gastouders kwamen me ophalen. We
zijn 's avonds uit eten gegaan." Het
eerste verschil was datje in het res
taurant onbeperkt pizza's kon eten,
lacht Chris. Zoals bij alle huizen in
Amerika is de woning van de fami
lie Love vrijstaand. „Voor Ameri
kaanse begrippen hadden ze ook
geen grote tuin."
Een ander opmerkelijk verschil met
thuis. Moeder Kristen werkte 's
nachts: op een bank, de First Union,
waar ze op de afdeling Azië te ma
ken heeft met onder meer klanten in
India. Vanwege het tijdsverschil tus
sen de beide continenten ging zij 's
avonds de deur uit om geld te ver
dienen terwijl vader Alan overdag
weg was om op dezelfde bank te
werken.
„Charlotte is te vergelijken met Rot
terdam, maar je hebt niet het gevoel
dat je in een grote stad bent. Waar
wij woonden zag je de flats niet."
De stad kent hoge gebouwen, wol
kenkrabbers met veel kantoren. „Na
New York is het de stad met de
meeste bankgebouwen." Een niet
onbelangrijk detail, aan de voor
avond van de aanslagen op 11 sep
tember die de wereld op zijn kop
zetten.
Chris sliep op de kamer met de
kleine Logan, in een stapelbed.
Later verhuisden ze naar het huis
kantoortje van het echtpaar, waar
ze meer ruimte hadden. Na een
paar dagen maakte Chris kennis
met zijn school, de Independance
High school, Met 2300 leerlingen
een maatje groter dan 't Rijks. De
lessen duren er 90 minuten. Chris
deed er Engels, Amerikaanse ge
schiedenis, Duits, handel (small
business), gymnastiek, maar ook
voorbereidingslessen voor het le
ger. Plus maatschappijleer en
'leadership', waarbij leerlingen
gestimuleerd worden om mee te
helpen met activiteiten die op
school plaatsvinden. Zo was Chris
actief bij het begeleiden van autis
tische leerlingen die in een specia
le klas bij elkaar zaten.
Sport speelt een belangijke rol op
de Independence Highschool. „In
de winter gingen we bijna elke
dag na school zwemmen. Flink
trainen. Dat was gezellig en we
zwommen ook vaak wedstrijden
tegen ander scholen." Behalve
zwemmen, deed Chris ook aan
hardlopen op de 1600 meter af
stand. Zijn snelste tijd was 5 mi
nuten en 15 seconden. Het record
op school was 4.20 minuten.
„Maar voor mijn eerste jaar was
mijn tijd niet slecht." Het wed
strijdelement en het presteren op
school is belangrijk, zegt Chris.
„Je moet je best doen, daarna mag
je plezier hebben."
De lessen beginnen al vroeg, om
kwart over zeven. Chris moest
vroeg uit de veren. Om kwart over
vijf, om zich te wassen, aan te kle
den en te ontbijten. Want om
voerd. Ik wilde zelf ook graag spe
len en heb auditie gedaan voor de
musical Guys en Dolls. Het gaat
over jongens die gokken, en show
girls. Ik was een van de showgirls."
De opvoering vond in maart plaats,
maar vanaf januari werd er al elke
dag na de lessen geoefend. „Ik heb
daar veel van geleerd. Ik heb er
meer zelfvertrouwen door gekregen.
Daar ben ik heel blij mee."
Bijzonder was dat haar moeder
kwam kijken. Die logeerde zelfs een
weekje bij de gastouders van haar
kwart over zes reed de gele
schoolbus voor die de leerlingen
naar school brengt. „Er komt nie
mand met de fiets. Ik heb geen
fiets op school gezien. De meeste
leerlingen komen met de bus, wor
den met de auto door hun ouders
gebracht of komen zelf met de au
to, want vanaf zestien jaar mag je
daar autorijden." Zelf mocht Chris
dat niet. Daar moest hij zelfs van
tevoren voor tekenen: niet autorij
den, niet roken, geen alcohol drin
ken, maar ook geen tatoeage laten
dochter. „Ik moest in Los Angeles
zijn voor Herbalife. Dat was maar
twee uur rijden naar Bakersfield. Ik
ben een weekje langer gebleven.
Het was een heel gastvrij en open
gezin. Het leek net of ze je al ken
den." Soms wordt het juist afgera
den om als ouder bij de gastouders
op bezoek te gaan, maar voor me
vrouw Moerland was het geen punt.
„Ik heb nu zelf meegemaakt dat het
er goed was. Ik was er erg eigen."
Nederland is bij de Amerikaanse
leerlingen niet bepaald bekend.
zetten noch trouwen met een Ame
rikaans meisje.
Over de aanslagen op de Twin To
wers in New York en het Pentagon
in Washington kreeg Chris in het
derde lesuur te horen. „Het was een
leerling die het vertelde, de leraar
wist het nog niet. Er was ook niks
via de intercom op school omgeroe
pen. De docent is toen een televisie
gaan halen en toen hebben we de
Winnie: „Sommigen vroegen of ik
met de auto was gekomen. Dan den
ken ze dat Nederland in de VS ligt.
En als ze dan iemand kennen uit
Nederland, dan vragen ze of je die
ook kent. Ze denken dan dat Neder
land één stad is. De meesten weten
er niets van. De gekste vraag die ik
kreeg was: hebben jullie daar ook
een deurbel aan het huis? Vrese
lijk."
Het verbaast Wieteke echter niet dat
de meesten Nederland niet weten te
liggen: „Er zijn een heleboel leer
hele les tv gekeken. Ook de volgen
de dag nog. Het was niet te geloven,
zo werd er gereageerd. Iedereen was
geschokt, maar het was vooral het
ongeloof. Dat dit hier kon gebeu
ren."
Thuis bij de gastouders was de situ
atie ook ineens veranderd. „De hele
afdeling van Alan was thuis aan het
werk omdat het huis over een goede
kabelverbinding beschikt voor de
computers. De afdeling was ver
plaatst omdat de bank ook in een
heel groot gebouw in Charlotte zit.
lingen die de staten in hun eigen
land nog niet weten te liggen, laat
staan Nederland. Maar als je zegt
dat je hier mag roken en drinken op
je zestiende, dan willen ze naar Ne
derland toe."
Wieteke maakte op school ook een
galafeest mee. Dat is een chique be
doening als je de foto's ziet waarop
ze met haar Koreaanse viendin in
lange jurk, haar gekapt, make-up en
gelakte nagels staat afgebeeld. „Dat
is een groot feest, met mtiziek en
een dj. Alles tot in de puntjes ver
Ze moesten er uit voorzorg weg.
Niemand wist wat er nog meer kon
gebeuren. Ze zaten met 16 man bij
ons te werken, maar na een poosje
zijn ze verhuisd naar een hotel om
dat er te weinig ruimte was."
Ook voor de ouders Piet en Cora
Stols waren het spannende dagen.
Piet: „We hoorden het op de radio
en hebben de tv aangezet. Er waren
toen heel verwarrende berichten. Je
weet niet wat er nog meer staat te
gebeuren. Charlotte heeft de groot
ste bankconcentratie na New York.
zorgd. Meisjes, maar ook de jon
gens. En geen alcohol. Ze schenken
water en hele zoete limonade. Voor
alcohol moet je 21 jaar zijn. Toch
wordt er in het weekend stevig ge
dronken, hoor. Ze weten heus wel
aan drank te komen."
Het beeld dat de Amerikanen van
hun land hebben, klopt voor een
groot deel met het beeld dat wij van
de Amerikanen hebben. „Amerika
is het beste, het grootste en mach
tigste land van de wereld, vinden ze.
Maar ieder gezin is anders, net als
Het was heel onzeker. We wisten
ook niet of Chris teruggestuurd zou
worden of zo. Via e-mail hadden we
contact, want bellen kon de eerste
dagen niet." Zoals in heel Amerika
werden ook in Charlotte de veilig
heidsmaatregelen verscherpt. Chris:
„Normaal gesproken kon je de auto
in het centrum van de stad parkeren,
maar als die er te lang bleef staan,
dan sleepten ze hem weg. Ook bij
school gebeurde dat."
Op school werden door de gebeurte
nissen geen extra maatregelen geno
men. De beveiliging is daar veel
verder doorgevoerd dan hier. „Er
loopt sowieso al een politieman op
school rond, maar dan zijn er ook
nog mensen van de beveiliging. Eén
keer per maand hebben we een
brandoefening, op 't Rijks was dat
één keer per jaar."
Tijdens de lessen is het op sommige
punten ook strenger dan hier, vertelt
Chris. „Je mag niet zomaar het lo
kaal uit om naar de wc te gaan. Er
moet altijd iemand mee van de be
veiliging. Behalve als de toiletten
tegenover het klaslokaal zijn."
Chris' ouders zijn niet op bezoek
geweest bij hun zoon in Charlotte.
Dat had wel gekund. Cora: „De
YFU raadt het af om het te doen. Je
komt er als ouders bij de gastouders
van je kind. Die bepalen de gang
van zaken. Je kunt je nergens mee
bemoeien. Daar zijn wel eens nare
ervaringen mee opgedaan. En je
moet weer afscheid nemen als je
weggaat."
Met het gezin Love bezocht Chris
een bruiloft van vrienden van Alan.
Het was niet naast de deur. De tocht
met de auto duurde tien uren. Ook
bezocht Chris de vader van Kristen
in het westen van North Carolina.
Ze reden voor hem om, om hem
meer van de omgeving te laten zien.
En voor de 'legerles' bezocht Chris
een militaire basis van de lucht
macht waar hij onder meer oefende
in parachutespringen (simulatie).
Iedere woensdag en zondag bezocht
Chris met de familie Love de kerk,
een Baptistenkerk met 13.000 leden
waarvan er gemiddeld 3000 de
kerkdienst bijwonen. „De kerkdien
sten worden ook opgenomen op vi
deo. In het gebouw staan ook grote
projectieschermen. Later wordt de
dienst ook uitgezonden op de televi
sie." Alles is groot is Amerika.
Heimwee heeft Chris wel gehad, zo
erkent hij. „Na kerst en oud en
nieuw. We zijn toen naar Alans fami
lie geweest. Maar kerst is daar maar
één dag en je gaat niet, zoals hier in
Tholen, naar de kerk. Toen vond ik
het jammer dat ik niet thuis was."
Een ander moment dat Chris aan
greep, was de begrafenis van een
brandweerman uit de buurt die omge-
hier in Nederland. Het eten is er an
ders, veel meer fast food met ham
burgers. Blikjes soep. Vaker uit piz
za eten of zelf eten maken dat in
tien minuten klaar is."
Uitgebreid gegeten wordt er vooral
met kerst. Kalkoen en brood. „Dan
is het one big family," zegt Wieteke.
Eén grote familie. Maar gezamen
lijk eten zoals hier, komt daar veel
minder voor. „Je eet wanneer je
wilt. Ik heb er veel kip en gehakt
gegeten en niet veel groente."
Groente, vers brood, hagelslag en
Hollandse kaas miste ze er. „Ik
kreeg weieens pindakaas en hagel
slag opgestuurd. Als ik dat op het
brood deed, keken ze me heel
vreemd aan. Chocola, dat doe je
toch niet op je brood?"
Wieteke had weieens heimwee. Dan
wou ze 'wel eens thuis zitten', zo
omschrijft ze dat gevoel. „Maar ik
had het er erg naar mijn zin. En ik
had ook genoeg te doen. Je mist dan
wel wat, maar dan weet je niet wat
het is." De familie Hanson was ook
haar familie geworden, zegt ze.
Ze heeft het verblijf in Amerika dan
ook als heel positief ervaren. „Je
leert er erg veel van. Van het land,
maar ook over jezelf. Ik heb me
daar beter leren kennen. Je moet er
met andere mensen leren omgaan.
Dat is wel eens moeilijk, maar het
lukt uiteindelijk wel. Dat is ook la
ter goed voor mezelf
Tijdens haar verblijf bezocht ze Walt
Disneyland in Los Angeles. Wat veel
indruk op haar maakte, was het ei
landje Alcatraz voor de kust van San
Francisco waar een beruchte gevan
genis staat, nu niet meer in gebruik.
Het eiland is vooral bekend gewor
den door de film Escape from Alca
traz van Donald Siegel uit 1979, een
op feiten gebaseerd ontsnappings
drama met Clint Eastwood (gevan
gene nummer 1441) in de hoofdrol.
De scènes uit de film zijn in de ge
vangenis terug te vinden. „Ik wilde
er erg graag naar toe. Alles is nog
goed te zien. Er zaten zware crimi
nelen. Voor de gevangenen die ont
snapten, waren poppen neergelegd.
Die lagen er nog."
Winnie is nu weer Wieteke. Ze staat
weer aan het begin van een nieuwe
fase in haar leven. Nu in Nederland.
Haar leek een opleiding in de horeca
wel leuk. Ze heeft er al ervaring
mee, want ze staat regelmatig achter
de bar in café Havenzicht in Sint-
Annaland. Haar moeder raadde aan
ook eens te kijken naar een oplei
ding in het toerisme. „In de horeca
ben je toch vooral bezig om mensen
te bedienen, in het toerisme kun je
mensen informeren. Het is leuk om
mensen iets te vertellen. In Amerika
heb ik voor een grote club iets over
Nederland vertelt. Dat was heel
leuk." Wieteke heeft zich nu inge
schreven voor een mbo-opleiding
voor toerisme aan het Mondriaan
college in Den Haag. „Dan ga ik ook
lekker op kamers."
komen was bij het blussen van een
brand. „Ik ben toen mee geweest naar
de dienst in de kerk. Langs de weg
stonden allemaal brandweerwagens
opgesteld. Dat was heel indrukwek
kend." Het contact met thuis werd via
internet onderhouden. En elke zon
dagavond werd er gebeld. Piet en Co-
ra spraken dan ook vaak met de gast
ouders in Amerika.
De afsluitting van de Highschool is
altijd een grote happening. De studen
ten krijden een toga aan met een platte
hoed (cap en gown) en lopen geza
menlijk naar de ceremonie. In dit ge
val in een ijshockeystadion. Er wor
den toespraken gehouden en de
leerlingen moeten een voor een naar
het podium komen om hun diploma
op te halen. Chris kreeg ook een be
wijs voor deelname aan de interna
tional studies en een ring omdat hij
een een buitenlandse leerling was.
„Hoe beter de resultaten, hoe groter
de beloning. Als je steeds goede cij
fers haalde, mocht je zoveel minuten
eerder weg, kreeg je kortingsbonnen
voor een restaurant of een bowling
baan, of mocht je je auto dichter bij de
school parkeren. Goed gedrag wordt
beloond." Ook voor de prestaties in
het zwembad heeft Chris een aanden
ken meegekregen, een plaquette met
de tekst 'Academie award boys swim
ming'.
Chris heeft veel geleerd en veel ge
zien. De laatste weken maakte hij een
rondreis met de andere YFU-leerlin-
gen. Naar Orlando in Florida waar de
Walt Disneystudio's zijn gevestigd.
Maar ook naar Washington, langs het
hoofdkantoor van de FBI, langs het
Witte Huis en een hard rock café, het
Lincoln memorial, het standbeeld van
Franklin D. Roosevelt, Mount Vernon
waar de eerste president van Amerika,
Washington, heeft gewoond, en langs
het Pentagon dat weer is hersteld na
de aanslag van 11 september.
Chris bezocht met de 170 YFU-leer-
lingen in vier bussen ook New York,
het vrijheidsbeeld op Liberty Island,
Ellis Island waar de immigranten
werden opgevangen en gekeurd voor
dat ze het vasteland op mochten. En
het inmiddels beroemde Ground Zero
waar tot 11 september de Twin To
wers stonden. „Het is nu niet meer
dan een diepe put."
De eerste dag in New York liepen ze
zestien kilometer. Dat zijn 100 stra-
tenblokken, vertelt hij. Christ laat fo
to's zien uit China Town, van Times
Square. „En hier het gebouw van de
Verenigde Naties met de Nederlandse
vlag."
Chris geniet nog na. Zijn Ameri
kaans-Engelse tongval is niet niet he
lemaal verdwenen. In augustus gaat
hij naar Vlissingen om de mbo-oplei-
ding management, vervoer en logis
tiek te volgen. Het afscheid nemen
was moeilijk zegt hij. „Je bent weer
blij dat je thuis bent, maar je laat ook
weer een familie achter."
Chris met zijn welkomsttaart thuis in Tholen.
'►rrgRNATIONAL SAILING CLASSICS