'Er zijn families die we al
generaties als klant hebben'
CNV Sint-Philipsland ziet flexibel
werken in de bouw niet zitten
Zorgen om dieren
van 't Lamsoortje
MEC moet buiten
platform blijven
Verburgh
Schildersbedrijf Noom 100 jaar in Scherpenisse
Hout- en bouwbond zet jubilarissen in het zonnetje
Raad wil actieve rol gemeente
Laat wespennest links liggen
Indiëgangers
in Haestinge
Donderdag 7 febru,ari 2002 EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Hard werken
Continuïteit
T
Flexibele arbeidstijden in de bouw. Vakbonden en werk
gevers hebben tot een proef daarmee besloten, maar de
Sint-Philipslandse leden van de hout- en bouwbond CNV
zien er weinig in. Dat bleek vrijdag op de jaarvergadering
in de Wimpel. „Het lijkt erop dat de werkgevers naar ze
ven dagen werken toe willen, da's heel de opzet. En er
worden nu al zoveel gezinnen uit elkaar getrokken door
werk en geld", bekritiseerde afdelingsvoorzitter A. de
Raat het plan. De Raat denkt er trouwens over om in het
bestuur te stoppen zodra zich een opvolger aandient. Be
stuurslid I. Bolier legt zijn functie volgend jaar neer, kre
gen de twintig aanwezigen te horen.
Politieke streek
Klok in Wimpel
Een meerderheid van de gemeenteraad heeft moeite met
de afwachtende houding die het college inneemt bij de
problemen tussen de kinderboerderij en heemtuin 't Lam
soortje en de stichting platform leefbaar platteland Tho
len over de dagbesteding van verstandelijk gehandicap
ten. B. en w. moeten zich actiever opstellen, zo bleek
maandag in de commissie gemeentelijk ontwikkeling.
Tendentieus
De natuurvereniging Tholen wil zich niet mengen in de
problemen rond Scaldis Naturalis van de stichting plat
form leefbaar platteland Tholen en de stichting kinder
boerderij 't Lamsoortje, Vanuit de vereniging gaat G.
Westerweel een milieu-educatief centrum (MEC) opzet
ten dat gebruik gaat maken van het gebouw aan de Kas-
telijnsweg in Sint-Maartensdijk. Het mag echter geen
deel uit gaan maken van het platform. Ook moet het
MEC niet een deel van de exploitatie over gaan nemen.
Van Belzen
Antwerpsestraat 12 - 14 - 16
4611 AG Bergen op Zoom
tel. 0164 - 237940 Fax 245360
specialisten in
- Computersnetwerken, systemen op maat.
- Hi-end audio, /speciale luisterruimte).
- Beeld en geluidsystemen door heel uw huis.
- Eigen technische dienst en service afdeling.
Oude handgeschreven rekeningboeken liggen op het bureau naast de
moderne computerapparatuur. Het illustreert treffend hoe schildersbe
drijf Noom steeds op de ontwikkelingen inspeelt. Mede daardoor kon
het bedrijf overleven en is het toe aan het eeuwfeest. Grondlegger J.L.
Noom streek in 1902 in Scherpenisse neer en inmiddels staat de vierde
generatie aan het roer. De 34-jarige Johan Noom meldt dat zijn bedrijf
binnenkort een eigen website krijgt.
Jan Noom (68) koestert de oude do- boerenwagens; ruiten zetten; tengel-
cumenten van zijn opa en zijn vader.
Prachtig vindt hij het om te lezen wat
voor soort werk er door de jaren heen
gedaan is, welke grondstoffen er ge
bruikt zijn en wat er betaald werd. Zo
schilderde opa in 1906 het nieuwe
plafond in de hervormde kerk van
Scherpenisse voor 100 gulden. En hij
beletterde het tien-gebodenbord. Een
karwei dat 100 uren vergde en waar
voor hij 17,60 ontving-. In dat be
drag was de gebruikte verf begrepen.
De kerk zelf werd door Noom samen
met zijn collega's A. Westmaas en H.
Verkerke geschilderd voor 600 gul
den. Het drietal spendeerde er 969
uren aan. Ze staan van dag tot dag
verantwoord in een schriftje.
Noom vestigde zich op 1 februari
1902 als schilder in Scherpenisse,
staat in het oudste rekeningenboek te
lezen. Een hele stap, realiseert zijn
kleinzoon zich. „Tot dan toe werkte
mijn opa, die van Sint-Maartensdijk
kwam, als schildersknecht in Nieu-
werkerk. Hij trouwde mijn oma die
uit Poortvliet kwam en ze besloten in
Scherpenisse een eigen zaak te begin
nen." In maart betrok het echtpaar
Noom de woning A 152 in de Kerk
straat (tegenwoordig is dat nummer
30) en tot op de dag van vandaag is
het bedrijf in die straat gevestigd.
„Mijn zussen wonen nog in het ou
derlijk huis, mijn dochter is met de
winkel naar de overkant verhuisd en
mijn zoon zit iets verderop." Toen Jan
Noom met ingang van het jaar 2000
het bedrijf overdroeg, werd het ge
splitst: zoon Johan zet sindsdien het
schildersbedrijf voort, dochter Pieja
Elenbaas-Noom drijft de vernieuwde
verf- en behangwinkel.
Door de jaren heen is klantenwerk al
tijd heel belangrijk geweest voor het
bedrijf, vertelt Noom. „Nieuwbouw
hebben we eigenlijk nooit gedaan. Al
tijd onderhoud. Er zijn families die
we al verschillende generaties als
klant hebben." De oude boeken geven
een indruk van het soort werk dat er
gebeurde: schilderwerk zowel binnen
als buiten, maar ook aan tilbury's en
doek spannen voor behang. Uit 1907
diept Noom een post op voor het in de
grondverf zetten van een 'plee'. Dat
kostte 3,5 uur werk en vijf pond grijze
verf a 35 cent, een totaalbedrag van
twee gulden en 11,5 cent. Het zetten
van twee ruiten kostte
cent. Voor een dag
tijd een daalder gerekend en een rol
behang kostte een dubbeltje. Een bij
zonder karwei was het schilderen van
de molen van Scherpenisse in 1902,
wat inclusief 50 pond verf 32,50
kostte. Spullen liet Noom onder meer
door beurtschipper C.G. Hartog mee
brengen uit Rotterdam, die over 1916
totaal 10,40 aan vrachtkosten in re
kening bracht.
Verf maakte de schilder aan het begin
van de vorige eeuw zelf, weet Noom.
Hij heeft nog een verfmolen staan
waarmee dat gebeurde. „Daar heb ik
ook nog weieens aan gedraaid, maar
vaak is dat niet geweest." Voor de verf
werden droge poeders ingekocht,
waaraan lijnolie werd toegevoegd en
dat ging door de molen, waarna het
een tijd bleef staan om te verbinden.
Dat was werk voor de wintermaan
den. „Het moest goed fijn gemalen
worden. Door een beetje op je nagel
te doen, kon je controleren of het
goed gemengd was." De oude werk
plaats is er nog, met het werkbankje
waarin allerlei laadjes de kleurenpoe-
ders en andere geheimen verbergen.
Nooms vader J.L.M. Noom bezocht
in Tholen de teken- en schilderschool
om het vak onder de knie te krijgen.
Zijn werkstukken worden zuinig be
waard. Zoals een plaat met daarop de
tekst 'Door arbeid krijgt men vuur uit
den steen'. De eerste jaren was de
verdienste niet vet, maar in 1927
schilderde Jans vader twee boerenwa
gens, een kar, ploeg en aardappel-
ploeg voor 27,15. Het uurloon voor
een volwassen schilder lag nog in
1940 op 28 cent. In die oorlogsjaren
was er het probleem dat voor bijvoor-
Vader en zoon NoOm bij de bewaard gebleven werkbank en gereedschappen van de grondlegger van het schildersbedrijf.
beeld behang een quotum gold, en
ook verf was op de bon. Het vervoer
middel was de fiets: plaktafel op de
rug, aanweerskanten van het stuur
een bus verf en het behang achterop.
Van lieverlee kwam de auto in zwang,
zegt Jan Noom die in 1947 'op vak'
kwam, nadat hij de ambachtsschool
in Bergen op Zoom had bezocht.
««TO»»
Sinds vorig jaar hebben Pieja en Lies Elenbaas-Noom een nieuwe winkel in de Kerkstraat.
„Eerst heb ik een jaar op de ulo geze
ten, maar ik leerde niet graag en koos
tóch voor het schildersvak. En daar
heb ik nooit spijt van gehad." Dat
laatste zegt ook zoon Johan, die er in
alle vrijheid voor koos om in de voet
sporen van zijn vader te treden. „Het
was altijd hard werken en dat is het
nog," zegt Noom senior. „Je hebt 's
avonds de administratie, maar dat is
nu eenmaal het werk van een midden
stander. En als het dan maar betaald
wordt, geeft dat niet." Noom bezocht
na de ambachtsschool twee jaar de
avondschool en ging daarna op zater
dag naar Roosendaal voor de diplo
ma's gezel en het vakdiploma. „Ik
heb nog samen met Jos Lindhout
uit Oud-Vossemeer, van Lindhout's
schilderbedrijf, examen gedaan in Sit-
tard." Zijn zoon Johan had het wat dal
betreft makkelijker, vindt Noom:
„Die kon alles in Bergen op Zoom
doen. Maar iedere tijd heeft zijn eigen
moeilijkheden, want tegenwoordig
heb je weer te rrïakcn met arbo, mi
lieu en veiligheid."
Noom groeide met de schilderszaak
op, zijn vader nam die in 1932 van
zijn opa over. Hij weet nog dat het
normaal was óm eens per jaar de re
keningen de deur uit te doen - de le
veranciers stuurden hun nota's ook
een keer in het jaar - en dan kwamen
de mensen die aan huis betalen. „Dat
was voor ons kinderen heel gezellig,
want je hoorde vanalles. Als je 'Zoe
te' was, mocht je langer opblijven."
In 1963 nam Noom de zaak over en
besloot met zijn vrouw oïn ook verf
en behang te gaan verkopen. „Tot
dan toe was dat eigenlijk niet. Dan
kwamen er weieens mensen aan
huis, soms op de onmogelijkste tij
den, om een half onsje verf te halen
of een kwastje te lenen." Mevrouw
Noom begon in hoekje in de voorka
mer en later in de hal, maar in 1982
werd het aangrenzende huis gekocht
en daar een winkel ingericht. „Ik had
al vroeg een mengmachine zodat ik
de klanten goed kon helpen."
Zowel voor de winkel van zijn doch
ter als het bedrijf van zijn zoon doet
Noom nog een deel van de adminis
tratie. „Vader is begonnen met tele
bankieren en inmiddels zijn we volle
dig geautomatiseerd. Je wilt toch
mee", zegt zoon Johan. Die vindt het
bijzonder dat hij bij klanten komt
waar zijn opa ook voor schilderde.
„Dan hoor je mooie verhalen." Die
vaste klantenkring is erg belangrijk
voor een klein bedrijf, zegt hij. „Parti
culieren vormen een belangrijk deel
van ons klantenbestand. Maar ook be
drijven en instellingen hebben we als
opdrachtgever, zoals Beter Wonen en
Woonboulevard Poortvliet." De or
derportefeuille is goed gevuld, geeft
Noom junior aan. Naast Tholen re
kent hij een stukje van Zuid-Beveland
en Bergen op Zoom tot zijn werkge
bied. Een probleem is het, om goed
personeel te vinden. „Je hebt continue
mensen nodig, maar ze zijn er
menteel nauwelijks." In het verlei
:ttcn
waren er medewerkers 25 jaar of lan
ger in dienst bij Noom en dat zou Jo
han ook weer graag zien. „Zulke
mensen hebben natuurlijk heel wat
opgebouwd in een bedrijf dat 100 jaar
bestaat. Zonder hen lukt het niet. En
gelukkig hebben we goed personeel."
Noom weet continuïteit in het werk in
te bouwen. Zelfs als het vriest, kan er
buiten geschilderd worden, door het
werk goed af te schermen.
De kracht van de kleine ondernemer
is de service die hij geeft, zegt Johan
Noom. Twee jaar geleden is hij be
gonnen met onderhoudscontracten,
waarbij de schilder jaarlijks langs
komt voor een inspectie. „Mensen
hebben daar zelf steeds minder tijd
voor, dus nemen we dat van hen over.
En dat wordt erg gewaardeerd. Je
werkt dingen meteen bij en kunt op
grotere gebreken ook meteen inspe
len." Johan Noom werkt zelf ook
mee, hij is niet iemand om een hele
dag in de paperassen of achter de
computer te zitten. Advisering, kleur
keuze, zijn zaken die hij ook afhan
delt. „De prijs zegt lang niet alles,
een goed stukje werk is ook veel
waard. En dat leveren we, we kunnen
7 tot 8 jaar garantie geven op ons
schilderwerk." Het doet Johan Noom
deugd dat klanten vlakbij huis hem
weten te vinden. „Vorig jaar hebben
we restaurant de Gouden Leeuw hier
in het dorp geschilderd. Dat doet
goed, dat de ondernemer om de hoek
je dat werk gunt", zegt de vierde ge
neratie in het honderd jaar oude
schildersbedrijf Noom.
Districtsbestuurder P. Vlaming ver
telde dat er het afgelopen jaar in de
bouw een proef is begonnen die
twee jaar duurt. De voorbereidingen
zijn afgerond en een aantal grote be
drijven is geselecteerd - met totaal
20.000 werknemers - waar de proef
met flexibel werken gaat draaien.
Daaronder zijn twee bedrijven van
het Heijmans-concem. Het gaat om
de invoering van wat Vlaming 'het
cafetariasysteem' noemde, met de
bedoeling de arbeidstijden te verrui
men. De voorwaarden voor de proef
zijn dat er maximaal vijf normale
werkdagen achtereen gewerkt
wordt, waarbij de zondag niet als
een normale werkdag wordt aange
merkt. De zaterdag is alleen een
werkdag als er vier dagen van negen
uren wordt gewerkt. De arbeidstij
den liggen tussen 6 uur 's morgens
en 9 uur 's avonds en, dat benadruk
te Vlaming, deelname door de werk
nemers gebeurt op vrijwillige basis.
De bondsbestuurder gaf ook toe, dat
dit systeem in de bouw waarschijn
lijker moeilijker valt te hanteren dan
in organisaties waar veel parttimers
werken.
De Raat vond dat het systeem nade
lig is voor het gezinsleven. Meiïsen
die pendelen en dus naast de werku
ren nog langer van huis zijn, zien
straks nauwelijks hun kinderen
meer, was de vrees die werd geuit.
„De hele opzet is dat men naar ze
ven werkdagen toe wil", meende De
Raat. Hij vertelde het afgelopen jaar
voor het eerst meegemaakt te heb
ben dat mensen in de vakantie door
werkten en vervolgens die vakantie
dagen niet meer opnamen. „Op den
duur werkt iedereen 52 weken in
plaats van de 46 die in de cao
staan." Enkele aanwezigen stelden
dat dit niet kan als het sociaal fonds
bouwnijverheid zijn werk goed doet.
Vlaming zei in dit kader dat opge
spaarde vakantiedagen slechts uitbe
taald mogen worden als iemand uit
dienst gaat.
Vanuit de zaal werd aangaande de
proef gewezen op het feit dat er vaak
in ploegjes gewerkt wordt die in één
auto naar het werk rijden. „Dus dan
kan van een individuele keuze nau
welijks sprake zijn. Je zult het als
ploeg eens moeten zien te worden
en loopt dus de kans min of meer
gedwongen te worden." Vlaming zei
dat mensen die langer in de bouw
werken, de flexibilisering minder
zien zitten. Maar jongeren die net
zijn begonnen, vragen er juist om.
Hij wees er nogmaals op dat het een
proef betreft. „Wc gaan nog hele
maal niet praten over het invoeren
van dit systeem via de cao. Werkt de
flexibilisering niet, dan moet je het
helemaal niet invoeren, of misschien
deels."
Een ander punt dat Vlaming be
sprak, was hoe er omgegaan moet
worden met ontslagzaken. De bood
schap was: zo snel mogelijk de vak
bond inlichten, zodat de rechten van
de werknemer veiliggesteld kunnen
worden. Aan dit thema wordt bin
nenkort in Kapelle een informatie
bijeenkomst gewijd. Verder ging de
districtsbestuurder in op de cao-on
derhandelingen. Die zitten in een
impasse omdat de werkgevers, los
van de cao, éérst over de reisurenre-
geling willen praten. De bonden
willen dat niet en hebben voorge
steld voor dit onderwerp een aparte
overleggroep in te stellen. Wat de
cao zelf betreft, gaapt er een enorm
gat. De bonden vragen 4,5% loons
verhoging, de werkgevers willen
géén verhoging en een cao voor
twee jaar.
In de rondvraag werd het te laat
storten van de vakantierechten door
de werkgevers aan de orde gesteld,
waarbij soms opzet in het spel is
omdat de financiële situatie van een
bedrijf niet goed is. Ook de manier
waarop het inflatiecijfer tot stand
komt, werd door een van de aanwe
zigen bekritiseerd. Aan dit cijfer
wordt veel waarde gehecht en het
geldt als uitgangspunt voor tal van
zaken, maar een heleboel kosten zijn
er helemaal niet in meegenomen.
Zoals gemeentelijke en water
schapslasten, ziektekostenpremies
De heren van Oudenaarde, Verwijs, Breeman en Ligtendag (v.l.n.r.) werden met hun echtgenotes door vakbondsbestuurder Vlaming (derde
van rechts) in het zonnetje gezet wegens hun langdurig lidmaatschap van het CNV.
en de waarde van onroerend goed.
„Het is een politieke streek", gaf
Vlaming toe. „De overheid zelf
zorgt voor de meeste inflatie. Ver
hoogt zij de tarieven, dan moeten
werknemers wel meer loon vragen."
Hij verteldë dat economen erop heb
ben gewezen, dat het nieuwe belas
tingstelsel de inflatie enorm zal op
drijven.
Voor de pauze werden de jaarversla
gen van secretaris en penningmees
ter besproken. De afdeling telt 115
leden en boekte het afgelopen jaar
een batig saldo van 23,15, Secreta
ris/penningmeester J. Ligtendag ver
telde iets over de studietoelage die
het CNV betaalt om jongeren te sti
muleren een opleiding in de bouw te
volgen. Leden die naar de SSPB
gaan, krijgen het eerste jaar 150 gul
den en bij behalen van het diploma
nog eens 250 gulden. Ze moeten dat
het bestuur dan wel laten weten. Ver
der werd gemeld dat de bond wegens
het 100-jarig bestaan een staande
klok, met een waarde van 2500 gul
den, schonk voor het vernieuwde
dorpshuis de Wimpel.
Het afgelopen jaar waren er acht ju
bilarissen, waarvan er vier op de ver
gadering aanwezig waren. W. Meijer
is een halve eeuw lid van het CNV,
D. Breeman, J. Ligtendag, W. Ver
wijs en A. Walpot 40 jaar. Aan het
zilveren jubileum zijn C.M. Reijn-
goudt, M. van Oudenaarde en R van
der Male toe. Zij kregen een speld en
een oorkonde, en van de afdeling en
pen en een boeket voor de dames.
„Dat mensen zolang lid blijven, zegt
iets over een bepaalde verbonden
heid die zij voelen met de vakbond",
aldus Vlaming.
Ligtendag en Breeman zijn door toe
doen van de toenmalige penning
meester A. Steijn lid van het CNV
geworden. Breeman bezoekt sinds
dien trouw de ledenvergaderingen en
Ligtendag is al 35 jaar bestuurslid.
Hij maakt veel werk van de leden
werving. „Dat probeer ik met name
bij de jongeren. Want iemand die al
40 of 50 is en geen lid, die wordt dat
toch niet meer." Het mooiste werk
vindt Ligtendag het naar tevreden
heid oplossen van klachten van le
den, zei hij. Van Oudenaarde vertel
de dat hij door Ligtendag lid is
geworden. Voor Verwijs was dat lid
maatschap vanzelfsprekend. „In ons
gezin was dat een must. Ook mijn ei
gen kinderen zijn lid." Verwijs heeft
als enige van de jubilarissen de bond
ook daadwerkelijk nodig gehad. In
een ontslagkwestie, voor het verha
len van loon op een ex-werkgever en
voor rechtshulp na een ongeluk dat
zijn vrouw was overkomen. „En dat
is allemaal naar tevredenheid opge
lost", aldus Verwijs die vóór het
CNV zes jaar lid was van de landar-
beidersbond van het NVV.
Nadat het Gors voor verstandelijk ge- steeds maar vooruitgeschoven wordt.
handicapten uit Goes was afgehaakt
voor het voeren en verzorgen van de
dieren, kwam de reformatorische
stichting de Schutse uit Kesteren in
zicht. Er kon echter geen overeen
stemming worden bereikt over het
vervolg, waarna het platform via een
persconferentie 't Lamsoortje op het
matje riep.
Raadslid J.C. Koopman (SGP) vroeg
of wethouder R. Ravensteijn actie
had ondernomen om schot in de zaak
te krijgen. De wethouder legde uit dat
er maandag een gesprek zou plaats
vinden tussen het platform, de kin
derboerderij en de Schutse, maar dat
het onderhoud was uitgesteld. De re
den van het uitstel was hem niet be
kend.
Volgens J. van den Donker (D66) is
dat een reden om actie te onderne
men. Toen de wethouder toezegde de
zaak in de gaten te zullen houden,
was dat voor de meeste raadsleden
onvoldoende. (De VVD was verhin
derd).
A.P. Kornaat (PvdA) zei moeite te
hebben met de afwachtende houding
van de wethouder. „We praten wel
over dierenwelzijn. De situatie is al
precair. Er kunnen niet voldoende
mensen door de Schutse geleverd
worden. Onderneem actie. De Schut
se moet ook duidelijk zijn."
J.P. Bout (CDA) vond dat de kwestie
„Scaldis Naturalis blijft gehuld in
mist. Er is geen helderheid."
Drs. A.L. Piet (ChristenUnie) stelde
voor om als gemeente mee te gaan
besturen om zo een vinger in de pap
te hebben.
Ravensteijn vond de benadering van
de raadsleden tendentieus, zo zei hij.
Om nu al in te grijpen, vond hij onno
dig. „Er is overleg met de kinder
boerderij. Zij hebben mij verzekerd
dat ze dit jaar verder kunnen en dat
de dieren goed worden verzorgd. Het
invullen van de dagactiviteiten is nu
het probleem. En het is niet alleen de
kinderboerderij. Er zit meer aan vast.
Men is er volop mee bezig. Het zijn
allemaal vrijwilligers die zich meer
dan 100 procent inzetten. De raad
moet er meer vertrouwen in hebben.
Bovendien is het financieel zo gere
geld dat er geen problemen zijn."
Kornaat herinnerde de wethouder er
aan dat de gemeente subsidie heeft
gestoken in de stichting Scaldis Na
turalis. Volgens Ravensteijn betrof
dat het multifunctionele gebouw en
niet de stichting Scaldis Naturalis.
„Die wordt pas opgericht als het geld
overgemaakt is. Nu gebeurt het alle
maal nog onder auspiciën van het
platform."
Dat was de boodschap die het bestuur
woensdagavond kreeg op de leden
vergadering van de natuurvereniging
in Tholen. Een aantal leden vreest dat
het MEC straks door de gemeente ge
vraagd zal worden om samen met het
platform het gebouw draaiende te
houden.
Westerweel gaat voor een jaar de kar
van het MEC trekken. Het gaat voor
lopig om een werkgroep natuur- en
milieu-educatie. Het is bedoeld voor
basisschoolkinderen en leerlingen uit
het voortgezet onderwijs. Ook kun
nen er door het MEC natuurouders
worden opgeleid. Om dat op poten te
zetten, trad Westerweel af als voorzit
ter.
Hij legde uit dat het MEC een aparte
stichting zal vormen en ruimte zal hu
ren in Scaldis Naturalis. „We blijven
zelfstandig en worden geen onderdeel
van een andere stichting. De exploita
tie van het gebouw staat los van de
subsidie waar het MEC aanspraak op
wil maken. Het gaat gewoon om de
huur van een aantal kubieke meters.
En het moet niet duurder worden dan
hier in Meulvliet."
Het MEC zal eerst een jaarprogram
ma maken en dan subsidie aanvragen
bij de gemeente en de provincie, on
der meer voor het aanstellen van een
parttime coördinator. Volgens Wester
weel is het echter nog maar de vraag
of de gemeente dat wil.
Volgens L. Sauter wringt daar nou net
de schoen. „De gemeente zal makke
lijk tegen het MEC zeggen: jullie heb
ben een coördinator, pak het maar
met de andere stichting op om het ge
bouw leefbaar te houden. Zo groei je
in het proces en word je meege
sleurd." Westerweel gaf toe dat de
zaak nu 'vrij onoverzichtelijk is' en
dat er 'strubbelingen' zijn. Maar dat
daar het oprichten van een MEC bui
ten staat. „Als het niet gaat op onze
voorwaarden, dan gaan we gewoon
ergens anders zitten. Net als de jeugd
soos hier in Meulvliet. We willen niet
in een lawine van vermeende proble
men vallen."
Volgens M.A.J. van der Linde is het
MEC er alleen maar voor om kennis
te leveren over de natuur en het milieu
en heeft het centrum geen bestuurlij
ke taken te verrichten. Westerweel be
vestigde dat. „Er gaan acht mensen
naar Goes om opgeleid te worden tot
gids. Het gidsenwerk kan vanuit het
MEC gebeuren."
Van der Linde drukte Westerweel op
het hart zich te concentreren op de
kerntaak van het milieu-educatiecen
trum. „Laat heel het wespennest links
liggen." Ook Sauter vond dat de za
ken goed gescheiden gehouden moe
ten worden. S. Veijaal wees er op wat
P. van Belzen (als lid van Scaldis Na
turalis opgestapt) is overkomen. Wes
terweel wilde daar niets over zeggen.
„Wij houden ons daarbuiten."
In de vacature van Westerweel is
voorzien. Rob van der Laan werd bij
acclamatie gekozen als zijn opvolger.
Secretaris Sjak de Koek was aftre
dend en werd herkozen.
De jaarlijkse bijeenkomst van de
Vereniging Oud Militairen Indië
gangers (Vomi) wordt vanmiddag
gehouden in Haestinge in Sint-
Maartensdijk. Oud-Indiëgangers
van alle krijgsmachtonderdelen zijn
daar vanaf half twee welkom om
met elkaar herinneringen en erva
ringen uit te wisselen en de contac
ten te versterken.
De Vomi richt zich op oud-militai
ren die in de periode 1945-
1950/1962 zijn uitgezonden naar
het voormalige Nederlands-Indië en
Nieuw-Guinea. Ze telt ruim 10.000
leden, waarvan 620 in Zeeland, en
is daarmee de grootste vereniging
van oud-strijders in ons land. Doel
van de vereniging is, de belangen te
behartigen van de Indiëveteranen en
de familieleden van gesneuvelden
(van de 130.000 ingezette militairen
sneuvelden er 6194), en erkenning
te verkrijgen voor hun inzet van
destijds. Verder wil de vereniging in
alle gemeenten gedenktekens reali
seren ter nagedachtenis aan de om
gekomen militairen. In Tholen is
dat tot nog toe niet gelukt. De Vomi
wil het gedenkteken bij het alge
meen oorlogsmonument in het
Thoolse Bosje, maar de gemeente
raad is daar tegen.
Advertentie I.M.
