'De kunst van onderwijzen is anderen
enthousiast maken voor jouw vakken'
Grote toeloop rommelmarkt zorgt
voor hoge opbrengt: 7860 gulden
Geen tol Zoomweg
voor Tholenaren
Harm Venekamp neemt afscheid van Thools onderwijs
Dalempolder
heeft een
eigen mening
Bezint inderdaad
eer ge begint
Onveilige situatie
Molenvlietsedijk
PvdA wil wel een
proef nemen met
autoloze zaterdag
Donderdag 31 mei 2001
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Sommige interviews duren te kort, ondanks het feit
dat ze lang duren. Wie bij de 61-jarige Harm Ve
nekamp in de achtertuin van zijn huis in Tholen in
het zonnetje zit, en hem vraagt naar de ervaringen uit
zijn onderwijscarrière en zijn werk in de politiek, is de
komende uren verzekerd van gespreksstof. Hij vertelt
graag. En dat is niet vreemd voor een leraar Nederlands.
Maar aan zijn lessen gaat een einde komen. Na 40 jaar
voor de klas te hebben gestaan, neemt Venekamp af
scheid van het Schelde college in Sint-Maartensdijk.
Geen roeping
Oud huis
Aanpassen
Cultuur
Distels
Mavo
Vertellen
Reünie
De rommelmarkt van de stichting ontspanning gehandi
capten in Scherpenisse heeft zaterdag 7860 gulden opge
bracht. Dat is ruim 2500 gulden meer dan vorig jaar. De
markt in en om het clubgebouw Ons Huis aan de Lange-
weg ging om half twee open, maar om een uur hadden zich
al zo'n honderd belangstellenden voor het hek verzameld.
Doortrekken verbinding B.o.Z./Dinteloord
De gemeente Tholen werkt mee aan het doortrekken van
de Zoomweg van Bergen op Zoom naar Dinteloord,
waarvoor een publiek-private samenwerking (pps) is
ontworpen via de werkgroep pps A4-zuid. „De weg is
van belang voor de doorstroming van het verkeer en voor
inwoners van Tholen claimen we vrijstelling van tol
heffing", zei wethouder K.A. Heijboer maandagavond
in de gemeenteraad.
Alleen de naam geeft al aan dat Vene- pen 4 en 5. Maar aan het eind van die
kamp geen geboren en getogen
Zeeuw is. Zijn wieg stond dan ook in
het Drenthse Assen waar hij opgroei
de tegenover de flat waar in een kel
der Harry Muskee met zijn 'Cuby and
the Blizzards' het eerste samenspel
lieten horen. „Ik ken die jongens uit
die tijd. We voetbalden ermee. Toen
voetbalden ze nog meer dan dat ze
speelden", zegt Venekamp. De ont
moeting met (later) bekende artiesten
zou niet bij die ene band blijven. Via
zijn vrijwilligerswerk voor de ZVU -
waaruit later Uit op Tholen groeide -
zag hij menig bekende Nederlander
passeren. Cultuur is een passie van
Venekamp. Niet dat dit er van huis
werd ingegoten overigens. Moeder
had het te druk met het huishouden en
vader las wel veel, maar voor tv was
geen geld en met zo nu en dan een
filmpje in een van de twee Assense
bioscopen hield de 'live' cultuur wel
op.
Met zijn hbs-diploma op zak, wist de
jonge Venekamp eigenlijk niet wat hij
wilde gaan doen. „Ik had echt geen
roeping om iets te worden. Iets wat ik
al lang wist. Mijn zwager was onder
wijzer en zei: 'Is dat ook niets voor
jou?' En ja, zo ben ik dus naar de
kweekschool gegaan", vertelt Vene
kamp die van deze beslissing overi
gens nooit spijt heeft gehad. Alhoe
wel... „Achteraf bezien had ik best
wel journalist willen worden. Of die
renarts, maar dat laatste was met mijn
hbs A niet aan de orde", vertelt hij.
Met die opmerking geeft hij overi
gens wel twee grote interesses van
hem aan. Taal en biologie. De vakken
die hij momenteel ook nog geeft op
het Schelde college. Met zijn diploma
in de hand, zag hij weinig heil in de
vervulling van de dienstplicht. „Om
daar onderuit te komen, ging ik wer
ken op een kleine dorpsschool in
Grolloo (iets ten zuidoosten van As
sen - red). Het was een heel klein
driemansschooltje waarin dus telkens
twee klassen in combinatie zaten.
Maar net in die periode veranderde
dat en werd het een tweemansschool
tje. Ik was er het laatste bij gekomen
en kon dus als eerste vertrekken. Toen
moest ik wel in dienst. Een jaar heb ik
in dienst gezeten voordat ik emit kon.
In die tijd kon je vervroegd uit dienst
als een school je heel hard nodig had
en als je niet onmisbaar was voor het
leger. Ik zorgde ervoor dat ik niet on
misbaar was en solliciteerde bij een
school in Rotterdam. Daar was een
groot tekort aan leerkrachten en ik
koos bewust voor een grote school
waarvan ik wist dat ze de macht had
den om mij uit dienst te krijgen."
Dat plan lukte en driejaar lang werk
te Venekamp op deze grote lagere
school in de Maasstad. Een hele te
genstelling met Grolloo. Geen combi
natieklassen, maar juist parallelklas
sen. Dus meerdere klassen 2
bijvoorbeeld. „Ik gaf les aan de groe-
periode wilden mijn vrouw en ik gaan
trouwen, maar we wilden niet in een
flat wonen. Dus keek ik uit naar een
andere baan. Via een advertentie in
het onderwijsblad Vacature zag ik dat
er op de ulo (uitgebreid lager onder
wijs) in Tholen een plaats vrij was.
Daar solliciteerde ik naar. Vrienden
en kennissen verklaarden me voor
gek. Even daarvoor was Tholen na
melijk heel negatief in het nieuws ge
weest met inwoners die hun kinderen
niet lieten inenten tegen ziekten. Tho
len had toen een negatief imago van
wege die kwestie. Maar ik dacht:
'Nou ja, je wordt daar niet toe ver
plicht. Als je je kinderen wel wilt la
ten inenten, zal dat toch geen pro
bleem zijn.' Dus ik zette gewoon
door."
Venekamp vertelt dat burgemeester
Van Boeijcn en hoofd Van Tricht van
de ulo een proefles kwamen bijwo
nen. „Wij hadden toen nog een soort
uniform als leerkracht. Een grijze
broek, wit overhemd, stropdas en een
blazer. Het was die dag warm en ik
had dat jasje en mijn stropdas uitge
daan. Toen het hoofd van de school
binnenkwam, zei hij dat ik die snel
weer aan moest doen, omdat de bur
gemeester van Tholen met het hoofd
van de ulo kwamen luisteren. Dus ik
deed alles snel weer aan en die proef
les is verder goed verlopen. Ik werd
aangenomen", vertelt de Tholenaar.
In 1965 kwam Venekamp dus naar
Tholen. Omdat zijn voorganger bij
nader inzien toch niet verhuisde,
moest men op zoek naar een ander
huis voor de onderwijzer. „Ik vroeg of
ze nooit aan het genre oude huizen
hadden gedacht. Nee, dat was niet bij
ze opgekomen. Uiteindelijk kwamen
ze met drie adressen waaronder de
voormalige ambtswoning van de bur
gemeester, hier aan de Botermarkt.
Het was een leeg, kaal huis waar nog
best wat aan moest gebeuren. Maar
daar konden wij wel doorheen kijken.
Het was groot met een aardige tuin.
Dus wij gingen die woning huren.
Dat vonden ze toch maar vreemd,
want in die tijd was er juist de trek
vanuit de binnenstad naar de nieuw
bouw. Alle ambtenaren van het toen
malige gemeentehuis in Tholen (het
was nog een zelfstandige gemeente)
zijn langs geweest om te kijken waar
die rare Venekamp nu ging wonen",
zegt de leraar die er hartelijk om moet
lachen. „Er moest natuurlijk wel aan
gewerkt worden. We namen een week
in de zomervakantie om hiernaartoe
te komen. Alle spullen in mijn Eend
en zo naar Tholen. We waren nog niet
getrouwd en daarom mochten we niet
samen in het huis slapen. Ik bleef in
de woning op een slaapmatje, terwijl
mijn vrouw naar het gezin van het
hoofd ging om daar te logeren. Jaja,
zo ging dat in die tijd. Ik vertel dat
soort dingen nog wel eens aan mijn
leerlingen en die kunnen zich dat to
taal niet voorstellen."
Overigens is Venekamp nooit onge
lukkig geweest met de zeker in die tij
den orthodoxe inslag van de Tholena-
ren. „Wij hebben ons aangepast. En
dat vind ik ook niet meer dan nor
maal. Ook al denken wij er anders
over, dan nog houd je rekening met de
gevoelens van de anderen. Je wast je
auto niet op zondag bijvoorbeeld en
als we op zondag gingen varen met de
boot, dan gingen we niet in korte
broek over straat", vertelt Venekamp.
„Je blijft natuurlijk altijd import,
maar ik heb nooit het idee gehad dat
ik niet geaccepteerd werd. En nu
merk je dat er ook in Tholen de nodi
ge zaken veranderd zijn."
Venekamp ging op de ulo lesgeven in
Nederlands, aardrijkskunde, biologie,
rekenen en tekenen. Eigenlijk alle
vakken die iemand met een hoofdakte
ook op een ulo mocht geven. Hij was
echter niet van plan om lang te blij
ven. „Mijn plan was om driejaar hier
te zijn. Ik wist dat na die periode het
hoofd van een grote dorpsschool in
Annen (ten noordoosten van Assen -
red.) weg zou gaan. Daar wilde ik dan
solliciteren. Terug naar Drenthe dus."
Maar het zou anders lopen. „In die
tijd gebeurde er echter het een en an
der. Toen we hier een jaar zaten,
kochten we ons eerste bootje. Het was
van hout, we moesten de naden zelf
breeuwen en er hing maar een klein
motortje aan. Maar we konden er de
Oosterschelde mee op en dat was
prachtig. Het enige water van enige
afmetingen in de buurt van Annen is
het Zuidlaardermeer. Bovendien had
den we hier een mooi huis en we
woonden erg naar onze zin in Tholen.
En gaandeweg kom je ook in organi
saties te zitten. We zijn dus maar ge
bleven. Onze goede vrienden kwa
men toch wel. En wij gingen regel
matig een weekend naar Drenthe.
Nee, heimwee heb ik niet gehad."
Eén van de dingen die Venekamp
aan Tholen bonden, was cultuur. Tij
dens zijn verblijf in Rotterdam ging
hij met een vriend regelmatig naar
bioscoop en schouwburg en raakte
hij meer en meer geïnteresseerd in
cultuur. „Hoe dat is gekomen? Niet
van huis uit dus. Meer een persoon
lijk interesse. In Rotterdam heb je
veel meer op dat gebied en je loopt
er als het ware tegenaan. Je komt
een keer langs de schouwburg en
ziet dat je voor een rijksdaalder op
het 'schellinkje' kunt zitten. En zo
begint dat", vertelt Venekamp. Die
cultuur zou hem niet meer loslaten.
„Van de Zeeuwse volksunivérsiteit
hadden we hier ook een werkgroep.
We draaiden bijvoorbeeld films in
de hal van het stadhuis. 'Once upon
a time in the west' op 16 mm. En we
deden alles zelf. Het begon ooit met
één voorstelling. De hal van het
stadhuis zat bomvol. Het jaar erop
kwamen er twee en zo groeide dat
uit. Later werd het Uit op Tholen.
We hebben heel wat bekende namen
hier gehad. Peter Faber, Youp van 't
Hek (solo en met de groep Nar),
Louis van Dijk, Chris Hinze en
Brainbox. En het leuke was dat de
artiesten vaak nog lang bleven han
gen. Peter Faber heeft hier na de
voorstelling een hele tijd in huis ge
zeten", zegt Venekamp. Als hij dit
vertelt, kijkt hij erbij alsof hij het al
lemaal nog voor zich ziet.
Ook op een ander vlak heeft Vene
kamp zich heel actief getoond. „Bert
Broekhuis uit Tholen kende ik via de
stichting Zeeland. Maar hij was ook
PvdA-bestuurslid. Hij vond zo tegen
de herindeling van Tholen tot één
gemeente dat er veel meer afdelin
gen van de PvdA moesten komen
om zoveel mogelijk zetels in de
nieuwe gemeenteraad te krijgen. Hij
vroeg mij of ik in Tholen in het be
stuur wilde zitten. En zo ben ik daar
in gerold. Ik mocht me niet kandi
daat stellen voor de gemeenteraad,
want ik was ambtenaar in de zin der
wet. Als onderwijzer aan een open
bare school mocht je geen raadslid
zijn. Want dan wasje in zekere zin je
eigen werkgever. Leerkrachten van
bijzondere scholen mochten dat wel.
Later is die kromme situatie rechtge
trokken. Nu is het geen probleem
meer. Maar als ik toen die belemme
ring niet had gehad, was het toch wel
anders gelopen dan nu." Venekamp
bleef actief binnen de PvdA en in
1974 werd hij gevraagd om voor de
ze partij kandidaat te zijn voor de
provinciale-statenverkiezingen.
„Voordat ze dat aan mij vroegen, had
ik me nqoit met provinciale staten
beziggehouden. Ik wist natuurlijk
wel dat ze er waren. Maar wat ze nu
precies deden en wat hun bevoegd
heden waren, wist ik niet. Maar ik
voelde me vereerd en heb ja gezegd.
Ik kwam op de veertiende plaats op
de lijst. De PvdA kreeg dertien ze
tels, dus ik viel net buiten de boot.
Maar na eeji jaar viel er iemand uit
die burgemeester werd in Zuid-Hol
land. En toen kwam ik alsnog in de
staten. Ik moest de portefeuille eco
nomische en sociale zaken overne
men. Maar daar vond ik niet zoveel
aan. Later wisselde ik die in voor on
derwijs, maar dat was provinciaal
maar een marginale portefeuille. Bij
de volgende verkiezingen gaf ik als
voorkeur ruimtelijke ordening en mi
lieu op. En dat is het ook gewor
den", aldus Venekamp die tot 1995
in provinciale staten zou zitten. Voor
altijd aan zijn optreden in die tijd
verbonden, is de kwestie van de pro
vinciale distelverordening. Deze ver
ordening over het bestrijden van dis
tels ten gunste van de landbouw,
moest volgens Venekamp worden af
geschaft. Een zogenaamd stokpaard
je van de Tholenaar die zelfs na af
loop van een betoog dat over een
totaal ander onderwerp ging, nog op
merkte dat hij vond dat de distelver
ordening moest worden afgeschaft.
Nu het einde van zijn loopbaan daar
is, komt er nogal wat vrij tijd be
schikbaar. Betekent dit dat de geën
gageerde Venekamp weer naar de
politiek zal trekken? „Nee, ik wil
geen politiek vertegenwoordigende
functie meer. Niet dat ik niet meer
geïnteresseerd ben, maar laten we
zeggen dat ik 'moevergaderd' ben.
Ik heb zoveel slecht geleide vergade
ringen meegemaakt die veel te lang
duurden, dat ik zoiets niet meer wil.
En wil je dat werk goed doen, dan
moetje er wél veel tijd in steken. Nu
wil ik tijd gaan nemen voor andere
zaken."
Zijn schoolcarrière die nu is afgelo
pen, verliep eigenlijk precies anders
om dan normaal voor een leerkracht.
Hij begon in Tholen bij de ulo. maar
die schoolvorm maakte in 1968 plaats
voor de mavo. Een overstap die vol
gens Venekamp niet gelijkwaardig
was. „Kijk maar naar de vakken. Op
de ulo kreeg je tien vakken, op de
mavo nog maar zes en geen vier ver
plichte talen meer. Hoewel de zaak
vakken als biologie en dergelijke op
de mavo moeilijker waren, was het ni
veau van de ulo in het algemeen ho
ger. Er kwamen heel wat kinderen die
zelfs de hbs wel hadden kunnen doen.
Maar ouders vonden het dan beter dat
ze eerst maar naar de ulo gingen. Dat
was nog dichter bij huis", vertelt Ve
nekamp. Jarenlang zette hij zich in
(ook in zijn functie als decaan) voor
de mavo. „Ik heb die vorm van voort
gezet onderwijs altijd gepromoot. Je
kunt door naar havo, maar ook naar
het middelbaar beroepsonderwijs.
Dat ben ik blijven doen toen we fu
seerden met de huishoudschool in
Tholen en de lts in Sint-Maartensdijk.
Dat werd de Thoolse scholengemeen
schap. En weer later zijn we gefu
seerd tot het Schelde college. Toen de
normen weer werden opgetrokken,
moest de mavo-afdeling verdwijnen.
En dat vond ik heel erg. Ik was een
mavo-leraar in hart en nieren. Boven
dien was ik decaan en dat deed ik al
tijd erg graag. Maar er waren al twee
andere decanen en dus kwam ik niet
aan bod. Dat heb ik wel aangevoch
ten, want ik was er het langst. Maar
het is niet gelukt. De laatste jaren ben
ik overigens weer decaan geweest,
omdat een van de anderen wegging."
Toch ging Venekamp na de fusie tot
Schelde college anders denken over
het voorbereidend beroepsonderwijs.
„Ik zag dat je op het vbo veel vakken
op hoger niveau kunt examineren. En
nu vertel ik aan alle ouders dat het
echt niet nodig is om je kind in Ber
gen op Zoom naar de mavo te laten
gaan. Want het vbo geeft je recht op
eenzelfde diploma. Daar kun je ook
mee naar bijvoorbeeld het Markie-
zaatcollege. Maar het is moeilijk om
het imago te veranderen. Mensen
denken nog steeds: Eerst vwo. Als dat
niet lukt havo en als dat niet lukt
mavo. En als zelfs dat niet meer lukt,
dan in vredesnaam maar vbo. Dat is
heel onterecht. En op zo'n manier
krijg je kinderen met een heel nega
tieve schoolkeuze. Het idee dat ze op
een minderwaardige opleiding zou
den zitten, is niet bepaald een stimu
lans om aan de slag te gaan. Nee, op
het vbo kun je een diploma halen dat
net zo goed is als dat van de mavo.
Maar probeer dat imago maar eens te
doorbreken. Dat is heel moeilijk",
zegt de Tholenaar die overigens vindt
dat het hele onderwijs gedegradeerd
is. „Er was een tijd dat iedere vwo'er
zo naar de universiteit kon. Maar toen
stelde men voor bepaalde vakken een
maximum aantal studenten in. Daar
door kan een aantal vwo'ers niet meer
op de universiteit terecht. Die gaan
dan naar het hbo dat eigenlijk aansluit
op havo. Daar krijg je hetzelfde pro
bleem. Een aantal havo'ers zakt door
naar het mbo dat voor mavo bedoeld
is. En zo werd het mavo-diploma
minder waard."
De in totaal 36 jaar die Venekamp
doorbracht in het Thoolse onderwijs
zijn voor hem prettig verlopen. „Wat
dat betreft geen enkele spijt. Ik heb
mijn werk met plezier gedaan. Ik
heb altijd geprobeerd om uit de leer
lingen te halen wat er in zit. Ik sti
muleer de leerlingen om op het
hoogst haalbare niveau examen te
doen. Zelfs degenen die op A-niveau
werken (het laagste) krijgen van mij
extra stof mee. Want al doen ze één
of twee vakken op B- of zelfs C-ni-
veau, dan is dat toch altijd beter dan
allemaal A'tjes", zegt Venekamp.
Hij realiseert zich dat veel collega's
de 'vut' (officieel heet het flexibele
pensionering en uittreding) niet ha
len. „En een heel aantal van dege
nen die het wel halen, snakken naar
het einde. Maar ik niet. Ik kon er of
ficieel in april al uit. Maar dat wil ik
niet. Ik heb een examenklas. En die
wil ik (net als de andere) tot het ein
de van het jaar brengen. Het is ook
niet dat ik het werk beu ben. Maar
nu wil ik meer tijd gaan nemen voor
andere dingen. En dat wil niet zeg
gen dat ik nooit meer werk zal ver
richten. Misschien niet voor de klas,
maar op een ander gebied. Als reis-
begeleider wellicht. Da's ook een
beroep waar je veel kwijt kunt.
De belangrijkste reden waarom
sommige leraren het moeilijk heb
ben op school, ligt volgens Vene
kamp in het feit dat ze de lessen niet
interessant genoeg maken. „De
kunst van het onderwijzen is om an
deren enthousiast te maken voor
jouw vak. Geen droog verhaal. En
eigenlijk loop je tegenwoordig ook
achter de feiten aan als je leerlingen
nog wat moet leren uit boeken. Ze
krijgen zoveel informatie aangereikt
via de computer, televisie en radio,
dat een boek al bij voorbaat saai is.
Ik probeer in mijn lessen ook altijd
een eigen verhaal te verweven. Zo
heb ik in het biologielokaal zelf een
kast gevuld met dieren en planten op
sterk water. En bij elke pot hoort een
verhaal. Dat maakt het voor de leer
lingen leuker. Je kunt zeggen: 'Dit is
een adder op sterk water.' Maar het
wordt veel leuker als je vertelt dat je
die adder vond, nadat iemand die er
van geschrokken was het dier dood
sloeg. En dat je zag dat het een heel
dikke slang was. Dat je de buik
opensneed en dat er een aantal jonge
slangetjes uit kwam. Zoiets spreekt
aan", vindt de scheidend leraar. „Ik
heb datzelfde in mijn statenperiode
gehad. Toen probeerde ik ook mijn
bijdrage zo interessant te maken, dat
zelfs mensen wiens portefeuille het
niet was, terugkwamen om te luiste
ren."
De afscheidsreceptie van Venekamp
op het Schelde college in Sint-Maar
tensdijk is op vrijdagmiddag 15 juni
van vier tot zes uur. De Tholenaar
hoopt erop dat het eigenlijk meer
een reünie wordt, dan een afscheids
feestje. „Ik hoop dat veel oud-leer
lingen naar de receptie komen. Het
lijkt me leuk om te zien wat er van
ze geworden is. En voor hen is het
ook leuk om elkaar weer eens te
zien." Venekamp zal zich in de zee
van vrije tijd die zich voor hem uits
trekt, niet vervelen. „Ik heb hobby's
genoeg. Beeldjes maken van spek
steen, fotograferen, skeeleren en
sinds kort golfen. Op zich geen din
gen die ik tot nu toe niet deed, maar
ik krijg er gewoon veel meer tijd
voor. Mijn vrouw werkt nog drie
jaar door (bij Philip Morris - red.) en
dan kan ook het grotere reizen be
ginnen. Want dat doen we ook
graag."
In de Eendrachtbode van 23 mei
schrijft de heer Henk den Haan uit
Sint-Philipsland over zwenkwieltjes
onder de bureaus van de ambtenaren.
In tegenstelling tot wat de heer Den
Haan denkt, is dit helemaal geen idi
oot idee. Ook niet nieuw. Het is zelfs
met veel succes toegepast.
Voor de belangstellende lezers (en
mogelijk ook het college?) kan wor
den vermeld, dat enige jaren terug de
uitbreiding en herinrichting van het
hoofdkantoor van Interpolis bijna
geheel werd voorzien van zoge
naamde .flexwerkplekken.'
Elke medewerker heeft een verrijd
baar documentenkastje en een eigen
kluis waar dit aan het eind van de
dag wordt opgeborgen en 's morgens
wordt opgehaald. De medewerker
kiest dan een werkplek voor die dag
en prikt zijn touwtjes voor commu
nicatiemiddelen in de aanwezige
contacten.
De gemiddelde hoeveelheid niet in
gebruik zijnde kamers en bureaus
wordt dus voorkomen en men kan
elke dag een andere plek kiezen. Zo
voorkom je ook de eentonigheid van
altijd dezelfde plek. Elders wil men
toch ook niet een rondje om de
kerk?'
Mijnheer Den Haan: ik onderschrijf
uw eenvoudig denken en zeg met u:
bezint eer ge begint.
Dirk Teeuw,
Sluiswegeling 2,
Scherpenisse.
Wij zijn tegen de voorgenomen
plannen om Dalempolder te benut
ten voor het nieuwe gemeentehuis
met kantoren/winkels en ontslui-
tingsweg naar de Nieuwe PostWeg.
Onze wijk moet blijven zoals ze nu
is! De wijk Dalempolder heeft een
eigen mening en daar kan het colle
ge van b. en w. en de gemeenteraad
van Tholen niet omheen. Het kruis
punt bij de stoplichten Nieuwe
Postwcg/Oesterdam (vlakbij de op
slagplaats van bermafval van de
provincie) is een betere vestigings
plaats voor het nieuwe gemeente
huis.
J.H. van Huizen,
Kon. Julianastraat 111,
Tholen.
Stemmen
van lezers
Maandag tussen 15.00 en 15.15 uur
stond ik aan de Molenvlietsedijk in
Tholen te wachten op mijn kleinkin
deren die uit school kwamen. Ik wist
wel dat er veel kinderen rond die tijd
uit school komen, maar zoveel, nee,
dat wist ik in mijn stoutste dromen
niet en ik vermoed velen met mij.
Wat daar te zien is: ouders met kinde
ren en kinderen zonder ouders. Die
stromen daar een kwartier naar de ro
tonde Ten Ankerweg/Molenvliet-
sestraat toe. Ik heb een ruwe schat
ting gemaakt en kom samen met de
fietsers en automobilisten grofweg op
zo'n duizend mensen. Ik heb bewon
dering voor de automobilisten die
daar rond drie uur bij die rotonde
zijn. Laten we eerlijk zijn: automobi
listen houden zich niet altijd aan de
verkeersregels, maar de kinderen en
hun ouders ook niet. Er komen kin
deren samen met hun ouders op de
fiets, terwijl ze het fietsen niet alle
maal al machtig zijn. Als je dat ge-
slinger ziet, hou je je hart wel eens
vast. Er komen ook kinderen over het
voetpad met fiets en hupsen zo de ro
tonde op. Bestuurders van een bestel
auto of - nog erger - een vrachtwagen
zien deze kinderen totaal over het
hoofd. Ze zitten niet alleen in een do
de hoek, maar zijn ook nog zeer klein
van stuk. Op de Molenvlietsedijk
staan klaar-overs, wat hard nodig is.
Ik denk dat onze ambtenaar van ver
keer hier ook maar eens een paar keer
moet komen kijken om zelf te zien,
wat voor een onveilige situatie hier is
gemaakt op deze mooie weg met ro
tonde. En dan maar hopen, dat hier
geen ongelukken van komen, want
een kinderhoofdje is zo gekraakt.
W. van Dijke,
Plantagestraat 5,
Tholen.
Een paar blikken bussen kunnen altijd nog eens van pas komen bij de kinderen, als die op kamers gaan.
„Toen we open gingen, kwamen er
zo'n 360 mensen het terrein op. Het
was een ononderbroken rij," zegt
voorzitter M. Moerland van de stich
ting. „De rommelmarkt heeft kenne
lijk zo'n aantrekkingskracht. Pas na
die eerste stroom viel er een gat.
Maar het is eigenlijk de hele middag
druk gebleven."
De stichting is dan ook heel tevreden
met de hoge opbrengst. „Vorig jaar
zaten we rond de 5300 gulden. Dus
dan is deze rommelmarkt zeer ge
slaagd te noemen."
Het aanbod van spullen was ook
enorm. Op het pleintje voor het ge
bouw stonden meubels: bankstellen,
tafels, kasten, stoelen in allerlei vor
men en maten. Onder de overkapping
elektrische apparatuur, zoals televi
sietoestellen, kooktoestellen en com
puters. In de tuin naast het gebouw
een speciale hoek met bloempotten
en andere klein spul, een hoek met
speelgoed en ook achter het gebouw
tafels met rommel; lepeltjes, blikken,
mandjes, glazen, boekenstandaards,
schilderijtjes, potten en pannen.
Er was ook een hoek met lampen in
gericht zodat het voor de bezoekers
overzichtelijk was. Binnen in het ge
bouw lagert de tafels ook vol. Het ge
bouw werd ook heel druk bezocht, zo
druk dat er bij de deur mensen wer
den tegengehouden omdat het anders
te vol zou zijn. „Dat is ook wel no
dig. Vol is vol."
De stichting houdt er rekening mee
dat er voldoende ruimte is om bij on
gelukken iemand af te kunnen voe
ren. „We laten het straatje van de
Langeweg naar het terrein altijd hele
maal vrij. En er staat ook altijd een
auto van ons gereed om iemand naar
een dokter te brengen."
De stichting was met 47 vrijwilligers
bezig om de verkoop in goede banen
te leiden. „Dat was eigenlijk nog te
weinig. Er hadden er gerust een paar
bij gekund." De stichting biedt de
klanten ook service. Wie na aankoop
zijn tafel en stoel even kwijt wil om
nog verder te kijken, kan zijn spullen
kwijt in een depot. Op elk stuk komt
een nummertje, zoals het bij het afge
ven van een jas bij een garderobe ge
beurt. Van deze dienst werd ook druk
gebruik gemaakt.
„We brengen ook grote spullen thuis.
In Scherpenisse en Poortvliet. Voor
een tientje is er een van ons die rijdt.
Het geld is weer voor de stichting."
De opbrengst is bestemd voor de we
kelijkse ontspanningsavonden voor
gehandicapten in het clubgebouw
Ons Huis.
PvdA-fractievoorzitter M.A.J. van
der Linde vroeg zich overigens af,
of het hier om een serieus voorstel
ging. „We willen als gemeente
geen financiële risico's nemen,
maar wie betaalt dan?"
CDA-raadslid J.P. Bout noemde
het ,van de gekke dat zo'n belang
rijke verkeersader voor Tholen' op
deze manier tot stand moet ko
men. „Het moet echter zo maar,
als we tenminste als gemeente
geen financiële risico's lopen."
In de werkgroep zitten de provin
cies Noord-Brabant en Zeeland,
de gemeenten Bergen op Zoom,
Steenbergen en Tholen en de Bra
bants-Zeeuwse werkgeversvereni
ging. Particulieren en overheid
staan garant voor de investeringen
die door middel van tolheffing
worden terugverdiend. „De angst
dat tolheffing gevolgen zal hebben
voor het Thoolse forensen- en
economisch verkeer is in dit stadi
um ongegrond", aldus het colle
ge.
De bestaande route via de N259
zal naast de nieuwe autoweg ge
handhaafd blijven, zodat de auto
mobilist kan kiezen voor de snel
lere route tegen tolheffing of de
bestaande route zonder tol. Op ba
sis van kentekenherkenning is het
geen probleem om automobilisten
uit Tholen, Steenbergen en Bergen
op Zoom vrijstelling van tol te ge
ven. „Voor onze gemeente is dat
van groot belang", zei wethouder
Heijboer. Hij zei dat het doorgaan
de verkeer de tol er wel voor over
zal hebben omdat men sneller kan
opschieten van Bergen op Zoom
naar Dinteloord en omgekeerd.
De PvdA-fractie wil op Tholen wel
eens een proef nemen met een au
toloze dag. „Geen van ons kan de
auto missen, maar het lijkt erop dat
we geen dag zonder de geur van
auto's en gassen kunnen. Tast dat
eens af", zei raadslid M.A.H. den
Haan maandagavond in de ge
meenteraad. „Volgens de advise
rende ambtenaar is op Tholen geen
draagvlak voor een autoloze dag,
maar hoe denkt de middenstander
daarover? Wij zijn er niet voor om
dat het moet, maar wij vragen lie
ver: wie durft? En durft het colle
ge?"
De SGP-fractie zei er bij monde
van M. Dijke niet voor te voelen.
„Het openbaar vervoer op Tholen
is zodanig, dat een autoloze dag
hier niet haalbaar is.'
Wethouder K.A. Heijboer noemde
het streven van Den Haan best po
sitief. „B. en w. hebben ook be
hoorlijk lang gesproken over het
verzoek van de vereniging Milieu
defensie voor een autovrije zater
dag op 22 september. „In de steden
is dat met extra openbaar vervoer
haalbaar, maar hier heb je op zater
dag een 2-uurs dienst, behalve dan
in Tholen. Wij willen echter van de
inwoners van de kleinere kernen
geen extra offer vragen", zei Heij
boer.
Den Haan vond dat jammer. „Je
kunt met je auto tot aan de woon
kernen komen. Een autoloze zater
dag is toch met de verenigingen en
de middenstand te bespreken?'
De VVD vond van niet. „Op zater
dag worden veel boodschappen ge
daan, zeker de mensen die werken,
dus moeten we niet meedoen aan
een autoloze zaterdag", zei mevr.
E. Frigge-Hogesteeger.
Behalve 36 jaar in het Thoolse onderwijs, zit Venekamp ook al even lang tot tevredenheid in de voormalige ambtswoning van burgemeester
Van der Hoeven aan de Botermarkt in Tholen.
