Gemeente Tholen is rijp voor Zalm-norm 'Drie uren op de fiets naar vriendin in de Hoekse Waard' „Als ik kon kiezen, zou ik zo weer avondhoofd worden" Publieke belangstelling molendag teleurstellend Maxima kan ophaalbrug gemeentehuis neerlaten Gedenkteken Indiëgangers weer op politieke agenda Demonstratie bij Stavenisse Echtpaar Van Dijke-Van Bergeijk zestig jaar getrouwd Mevr. De Korte-Uijl neemt na 28 jaar afscheid van Ten Anker Troep bij vijver rond de Wimpel Donderdag 17 mei 2001 EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT Stemmen van lezers Vervelende keuzes Ombuigingsoperatie Hoe komen twee mensen bij elkaar? Als je in hetzelfde dorp woont, is dat niet zo verwonderlijk. Maar als de één in Piershil woont en de ander in Sint-Philipsland, dan is het zeker niet vanzelfsprekend. Over een uitwisseling van inwoners tussen Zeeland en de Hoekse Waard en hoe daar een 60-jarig huwelijk uit voortkwam. Granaat op huis Moeilijk Twee generaties Onderhoud wegen Stemmen van lezers Gemeentehuis aan Nieuwe Postweg is slecht beleid Stemmen van lezers De gemeenteraad is bereid opnieuw te praten over een herdenkingsmo nument voor in Nederlands-Indië gesneuvelde Tholenaren. De vereni ging oud-militairen Indiëgangers (Vomi) probeert al geruime tijd een dergelijk gedenkteken in Tholen ge realiseerd te krijgen. De voorwaar de dat dit op de plek moest komen waar jaarlijks de officiële dodenher denking plaatsvindt, en dan nog op of aan het algemene gedenkteken bevestigd, zorgde echter voor een impasse. De Thoolse raad wilde best ergens een gedenkteken toe staan en dat zelfs bekostigen, maar aan het monument in het Thoolse Bosje wilde men niet tornen. Ook niet toen de Vomi liet weten, dat Tholen in Zeeland de enige ge meente is die dwars ligt. Nu ligt er dan een nieuw verzoek van de organisatie, waarbij een te kening is gevoegd van twee eenvou dige stenen die in de buurt van het algemene monument geplaatst zou den moeten worden. Een meerder heid van het college van burgemees ter en wethouders wil dit verzoek van de Vomi naast zich neerleggen. „Maar natuurlijk kan de commissie of de gemeenteraad met een inita- tief-voorstel komen", zei burge meester Nuis donderdag in de com missie algemeen bestuur en welzijn. De VVD kwam bij monde van me vrouw E. Frigge-Hogesteeger met het voorstel om de Vomi-brief in de commissie te bespreken. „Wij vin den het nu gepresenteerde ontwerp ethisch verantwoord. Bovendien is Tholen de enige Zeeuwse gemeente die een gedenkteken afwijst." CU, PvdA en SGP hadden er geen moeite mee om de brief te bespre ken. „Maar zónder enige toezeg ging te doen", zei M.J. Klippel (SGP). Voor M.A. van Beek (CDA) hoefde het niet. „Deze gevoelige zaak is omzichtig behandeld en ons aanbod is geweigerd." D66 was af wezig. Ondanks het mooie weer trokken de negen molens op Tholen weinig bekijks op de nationale molendag. De tweede zaterdag in mei stond voor de twintigste keer in het te ken van dit oerhollandse symbool. Molenaar M.A. Kodde van de ze ventiende eeuwse standerdmolen in Sint-Annaland reageert teleur gesteld. „Ik ben vroeg opgestaan om alle vlaggen in de top te hijsen, maar er kwamen slechts drie be zoekers." Andere Thoolse mole naars moesten het met nog minder belangstellenden toedoen. „In al de jaren dat de molen draait, is de opkomst nog nooit zo slecht ge weest," aldus molenaar O. Huis kamp uit Tholen. „Als gediplo meerd molenaar geef ik regelmatig rondleidingen aan kinderen, maar ook aan molenfanatici. Het pu bliek dat hier op af komt, is dus zeer gevarieerd. Vandaag lieten zij het echter afweten. In principe maakt het voor mij geen verschil aan wie ik mijn verhaal vertel. De doorzichtige techniek is voor ie dereen herkenbaar en daarin on derscheidt de molen zich van mo derne objecten." Voor veel molens gold dat de wind niet gunstig stond om de wieken te laten draaien. „Er is heel wat voor nodig om vier ton de lucht in te krijgen. De molen in Tholen had ik ook dit jaar graag willen promoten, maar een stil staande molen is niet interessant voor het publiek. Pas om vijf uur 's middags stak de wind op, maar dat was naar mijn mening te laat om nog iets te ondernemen." Mo lenaar G. de Moed uit Stavenisse heeft om een andere reden geen bezoekers kunnen verwelkomen. „De vang van de wieken was de fect en moest dus eerst gerepa reerd worden." Burgemeester en wethouders van Tholen zijn voornemens de burgers op te zadelen met een forse belastingverhoging. In De Eendrachtbode van 10 mei staat dat de belastingen in 2002, 2003 en 2004 respectieve lijk met 12,3 procent, 20,7 procent en 11,4 procent moeten worden ver hoogd. Hoe deze algemene verhoging zal uitpakken in de lokale lasten voor de burgers (zoals de OZB, reinigingsrechten, enz.) is nog niet be kend. Maar dat dit een forse aanslag voor de belastingbetalende bur gers in Tholen gaat betekenen, is onontkoombaar bij dergelijke buiten sporige verhogingen. Bovendien zal de gemeente in één klap in de top van de lijst komen die de Consumentenbond jaarlijks maakt van ge meenten die de lokale lasten fors laten stijgen. gingsoperatie. Ik zal me er wel niet populair mee maken onder de top ambtenaren en wethouders, maar bij een dergelijk reorganisatie is het ook zaak de trap van boven af aan efficiënt te maken. Ik krijg de in druk dat in Tholen wethouders fei telijk de politieke uitvoerders zijn van de zaken die door de beleids ambtenaren worden voorgekauwd. Dat is bij elke overheid de structuur, met dat verschil dat ook wethouders (en andere politieke gezagsdragers) geacht worden duidelijk zelf initia tieven te nemen om tot belangrijke beleidsnotais te komen en die zelf te organiseren of zelfs samen te stel len. Dat voorkomt vaak langdurige en kostbare ambtelijke 'factfinding' waardoor wordt bespaard op de al maar groeiende bureaucratie. En als de gemeente Tholen dergelijke zelf- entamerende politieke gezagsdra gers heeft (en volgend jaar nog vindt) dan zal er ook niemand moei te mee hebben dat kwalitatieve wethouders beter beloond moeten worden (ter vergelijking: in het be drijfsleven zijn fulltime-salarissen van 120.000 tot 140.000 gulden bruto per jaar voor dergelijke be- leidsdragers al snel te behalen). Politiek nog moeilijker is om naast het snijden in de eigen gemeentelij ke organisatie 'leuke dingen voor de mensen' af te pakken of te beper ken. Daarbij denk ik aan de subsi dies aan het (inderdaad rijke) ver enigingsleven, goede-doel-stichtin- gen, genootschappen en andere bur gerorganisaties die altijd onder de noemer van het voortbestaan een beroep doen op de overheidsruif. Door al die uitgaven zal weer eens met een stofkam moeten worden gegaan, waarbij - het klinkt hard - vervelende keuzes moeten worden gemaakt. Dat wordt ook een test voor de stokpaardjes berijdende po litici Al ontstaan hierdoor grote po litieke geschillen. Soms werkt het poldermodel niet meer! Om te be ginnen zou voor de komende jaren een nulgroei voor dergelijke ge meentelijke uitgaven moeten wor den vastgesteld. Als dat maar ruim van tevoren wordt aangekondigd, dan kunnen de betreffende vereni gingen, stichtingen en instellingen zich daarop voorbereiden en antici peren. Alles bij elkaar, ik weet het, zal er dus veel overhoop moeten worden gehaald in de uitgaven van de ge meente Tholen. Een goed gemeen tebestuur zal een dergelijke operatie niet uit de weg gaan. Het is te ge makkelijk om 'alles bij het oude' te laten en dan maar de burgers op te zadelen met een exorbitante alge mene belastingverhoging. We zul len zien of de plaatselijke politici hun nek durven uit te steken voor een efficiënt en kostenbewust ge meentelijk apparaat! Hans Roodenburg, Burg. Smithstraat, Sint-Annaland. Tholen heeft - naar het lijkt - jaren lang een redelijk evenwichtig belas tingbeleid gevoerd. Uiteraard is het soms wel eens nodig bepaalde be lastingtarieven (zoals het reini gingsrecht) extra te verhogen om deze diensten kostendekkend te ma ken. De verhogingen die het ge meentebestuur nu heeft aangekon digd, moeten eigenlijk politiek onaanvaardbaar zijn. Er ontstaat ook een volstrekt tegengestelde si tuatie omdat de regering dit jaar de tarieven voor de inkomstenbelasting flink heeft verlaagd om de koop kracht van vrijwel iedereen te ver beteren, terwijl een lagere overheid zoals Tholen nu met de andere hand een deel daarvan weer gaat opeisen via de regionale belastingtarieven. De gemeente Tholen is rijp voor een 'Zalm-norm'. De algemene uit gaven mogen niet met meer stijgen dan de inkomsten na inflatiecorrec tie. Dat zal in de praktijk betekenen dat er behoorlijke bezuinigingen - en vooral ombuigingen - moeten gaan plaatsvinden. Voor politici zal dat - een jaar voor de verkiezingen - de ultieme test worden om aan te to nen dat zij, net zoals managers van een slechtdraaiende onderneming, de tering naar de nering kunnen zet ten. Dat zal hen niet zo gemakkelijk afgaan. Elke politieke partij zal zijn stokpaardjes gaan berijden voor de achterbannen. De vraag is: welke politicus durft het aan om impopu laire maatregelen voor te stellen zo als aantasting van subsidies en het doorvoeren van kostenbesparingen. Bij bezuinigingen en ombuigingen zal de gemeente niet alleen naar ex terne uitgaven moeten kijken, maar zeer zeker ook naar de interne kos ten. Ik heb de indruk dat het ge meentelijke apparaat nogal propor tioneel uit zijn voegen groeit. Dat heeft dus niks te maken met het op zichzelf best wel te respecteren plan om een nieuw en kostbaar gemeen tehuis te laten bouwen. Elke parti culiere onderneming wordt van tijd tot tijd - en zeker als de resultaten teruglopen - doorgelicht en beoor- deeeld op de doelmatigheid, de ef fectiviteit en de productiviteit van haar organisatie. Ik lees vrijwel nooit dat een overheidsinstelling ra tionalisaties doorvoert. De bood schap is altijd 'we krijgen al zoveel werk en diensten erbij; we hebben meer mensen nodig want we willen de burger optimaal bedienen'. Een gevoelige discussie over het feit dat met minder mensen in een doelma tiger organisatie - waarbij best ook wel eens gebruik mag worden ge maakt van externe deskundigen op projectbasis - ook meer kwaliteit kan worden geboden, wordt uit de weg gegaan. Welnu, de gemeente Tholen lijkt me rijp voor een dergelijke ombui- Het echtpaar Van Dijke moest best wennen aan Ten Anker, maar heeft het er nu goed naar de zin. De 85-jarige M.C. van Dijke uit Tho len is een geboren en getogen Sint- Philipslander. Als boerenzoon zag hij het levenslicht op boerderij Bouwlust aan de Zuiddijk. Na een tijdje ver huisde het gezin echter naar de Slaakhoeve in de Prins Hendrikpol der aan de Brabantse kant. Hoewel dit onder de gemeente Steenbergen valt, is Van Dijke altijd een echte 'Fluplander' gebleven. Zijn vrouw, mevr. M. van Bergeijk (86), is gebo ren en getogen in Piershil in de Hoekse Waard. Dat zij elkaar ont moetten, kwam in eerste instantie door de Sint-Philipslandse Oud Ge reformeerde predikant L. Boone. „Die preekte bij ons in Piershil en via hem kwamen we in contact met een familie De Ronde van Sint-Philips land. Door die contacten leerde ik de zus van mijn man kennen. We logeer den over en weer en zo kwam van het een het ander. Overigens is die zus la ter met een van mijn broers ge trouwd", vertelt mevr. Van Dijke. Het was tussen haar en haar man ove rigens geen liefde op het eerste ge zicht. Maar na een tijdje kregen de twee toch verkering. Die duurde vier jaar totdat ze op 14 mei 1941 in het huwelijksbootje stapten. Het feest werd gehouden in de schuur van de familie Van Bergeijk. In de verke- ringstijd was een bezoekje in het weekeinde niet zo'n probleem, alleen moest er wel wat voor gedaan wor den. „Ik ging op de fiets naar Piers hil. En dan bij Willemstad overva ren", vertelt Van Dijke. Een flinke rit. „Drie uren rijden, daar had je vroeger geen moeite mee. Je moest wel." De twee echtelieden komen uit grote gezinnen. Van Dijke kwam uit een gezin van vijf kinderen en mevr. Van Dijke was de jongste van twaalf. Op één zuster van dhr. Van Dijke na, zijn alle broers en zussen van het dia manten paar overleden. Na hun hu welijk gingen ze wonen op de boer derij van Van Dijkes vader. Toen die destijds van Bouwlust verhuisde naar de Slaakhoeve, was de Prins Hendrikpolder pas bedijkt. De grond was nieuw en de Sint-Philipslander huurde 300 gemeten grond (ruim 120 hectare). „In 1925 werd die grond verkocht en mijn vader heeft toen 100 gemeten gekocht en hij kon er nog eens 100 gemeten van blijven huren", vertelt Van Dijke. De grond werd onder de zoons verdeeld, hoe wel ze eerst nog samen het bedrijf voerden. Het was een groot bedrijf. „Mijn vader had nog 16 paarden. Maar ik zag dat het veel gemak op zou leveren om een tractor te heb ben. We hebben toen meteen een kleine Fergusson gekocht", vertelt Van Dijke. Zijn vrouw vult aan: „Dat scheelde toch ook in de kosten, want voor die paarden moest je toch één of twee knechten in dienst nemen." De paarden verdwenen overigens niet meteen helemaal uit beeld. Maar geleidelijk aan volgde ook Van Dijke de mechanisatie. Naast het verbou wen van gewassen als aardappelen, graan en suikerbieten, had de boer ook 120 koeien. Een flink aantal voor die tijd. „Die koeien hebben we nog los moeten snijden toen de Ramp kwam", vertelt mevr. Van Dij ke. „Er kwam een man met een vrachtwagen uit Steenbergen om de beesten weg te brengen. Ik weet nog dat ik zei: 'En waar moet ik dan naartoe?' Mijn man zei dat ik dan maar in de auto op een hoger deel moest wachten. Maar ja, dat doe je toch niet?" Gelukkig kwam het zo ver niet, want hoewel de boerderij rondom in het water stond, kwam het niet tot in de gebouwen. „We hebben nog heel wat mensen van het dorp bij ons op de boerderij gehad. We gaven ze eten en kleren. Onze kastjes wa ren leeg, want de mensen hadden niets meer. Toen de maag van een koe openbarstte, hebben we het dier snel geslacht. Zo konden we de men sen weer wat eten voorzetten. In zo'n situatie moet je elkaar gewoon helpen. En dat zorgen heb ik best graag gedaan", aldus mevr. Van Dij ke. Ook tijdens de inundatie aan het eind van de Tweede Wereldoorlog bleef de boerderij droog. „Ze kregen het water niet hoog genoeg"zegt mevr. Van Dijke, maar haar man vertelt dat het gezin nog wel uit huis moest. „We zijn toen naar het dorp gegaan. Achteraf hebben we ontzettend veel geluk gehad. De geallieerden voer den beschietingen uit, omdat ze dachten dat er nog veel Duitsers in Sint-Philipsland zaten. Maar er wa ren er maar drie meer. Eén granaat viel midden op ons huis en dat spatte uit elkaar. Als we daar nog geweest waren, hadden we het niet over leefd", zegt Van Dijke. Het herstel van de woning was nog een heel pro bleem wegens een gebrek aan hout. „Uiteindelijk hebben ze de graanzol der gesloopt en het hout daarvan ge bruikt voor het huis. Het is bijzonder dat we nooit 'molm' (houtworm - red.) hebben gehad. Misschien komt dat wel omdat we een paar keer het hele huis goed hebben laten inspui ten tegen vliegen", vertelt mevr. Van Dijke. Het echtpaar had het in het eerste huwelijksjaar heel zwaar. Dat werd vooral veroorzaakt door ziekte (blin dedarmontsteking en trombose) van dhr. Van Dijke. Maar later heeft het boerenpaar het niet meer zo moeilijk gehad. „We hebben nooit iets tekort gehad", zegt mevr. Van Dijke daar over. Hoewel er zeker nog wel moei lijke momenten zijn geweest vanwe ge het overlijden van familieleden. Er kwamen in het huwelijk vier dochters en twee zonen. Eén van hen heeft het boerenbedrijf overge nomen. „Mijn zoons wilden in prin cipe allebei wel boer worden, maar daar was het bedrijf (nu nog 40 hec tare) te klein voor", vertelt Van Dij ke. Het moment dat hij besloot te stop pen als boer en zijn bedrijf aan zijn zoon over te doen, kwam zeker niet van de ene dag op de andere. „Daar leef je zachtjes aan op af. Een poosje hebben we nog samengewerkt, maar toen ben ik echt gestopt", aldus Van Dijke. „Daarna hebben we twaalf jaar in een huurhuis in Sint-Philips land gewoond. Maar dat was op het laatst erg verwaarloosd. De eigenaar deed er niets aan." Via een van hun dochters, werd het echtpaar geatten deerd op de aanleunwoningen die bij zorgcentrum Ten Anker werden gebouwd. Zelfstandig, maar toch met zorg in de buurt als dat nodig mocht zijn. Het besluit om deze stap te nemen, was met name voor dhr. Van Dijke een heel moeilijke. „Je laatje dorp achter. Daar ben je inge burgerd en ik was er ouderling. Het is heel moeilijk om dat los te laten. Maar we konden geen ander huis vinden in Sint-Philipsland. Toen we hier toch besloten in te schrijven, dachten we dat we al te laat zouden zijn. Maar binnen veertien dagen hadden we het laatste huis toegewe zen gekregen. En achteraf is het een goede beslissing geweest. We heb ben hier hulp dichtbij. Als we die nodig hebben, hoeven we alleen maar op een knopje te drukken." Het diamanten paar vierde maandag het huwelijksfeest in Ten Anker met de kinderen, de 17 kleinkinderen en twee achterkleinkinderen. „Het is buitengewoon!" Mevr. L. de Korte-Uijl is onder de indruk van alle aandacht die zij ontvangt tijdens haar afscheid van collega's en be woners in verzorgingstehuis Ten Anker in Tholen. Na bijna 28 jaar stopt zij met haar parttime baan als avondhoofd. „Het is een mooi be roep. Als ik kon kiezen, zou ik het zo weer doen." De bijna 60-jarige mevr. De Korte kijkt terug op een fijne tijd. „Ik heb alleen maar mooie herinneringen aan Ten Anker." Mevr. De Korte werd woensdag ver rast door haar collega's toen zij op de dag van haar afscheid opgehaald werd door een ..oldtimer. „Ik stond echt versteld toen die Cadillac van ochtend in de M. van Gelrestraat voorreed. Maar samen met mijn col lega's van de avond- en nachtdien sten heb ik een rondje door Tholen gedaan en dat was erg leuk." In 1973 begon mevr. De Korte haar loopbaan bij Ten Anker als verpleegkundige. „Daarvoor heb ik een opleiding ge volgd in het Van Ietersonziekenhuis in Gouda. Nadat ik mijn opleiding af gerond had, ben ik ook nog enige tijd werkzaam geweest in het Rode Kruisziekcnhuis in Zierikzee en in het ziekenhuis in Bergen op Zoom. In die tijd woonden wij al in Tholen. Als elektromonteur was mijn man aan het begin van de jaren '70 betrok ken bij de installatie van de service flat van Ten Anker. Daar hoorde hij dat zij op zoek waren naar een ver pleegkundige. Zodoende kwam ik op het idee om dichter bij huis aan de slag te gaan. Er volgde een gesprek en kort daarna ben ik aangenomen." Al gauw werd de verpleegkundige benaderd om de vervanging van de toenmalige directrice mevr. J. Engel vaart voor haar rekening te nemen. „Zij was ziek en daardoor een jaar uit de running. Ik heb haar taak daarom overgenomen door bereikbaarheids diensten te draaien in de jaren 1979 en 1980." Doordat mevr. De Korte ook tijd vrij moest maken voor haar gezin, heeft zij toch de voorkeur ge geven aan het draaien van avonddien sten. „Na de opening van het ver pleeghuis ben ik twee avonden in de week gaan werken. Mijn man kon dan 's avonds thuis blijven bij de kin deren." In de loop der jaren is het avondhoofd getuige geweest van veel veranderingen binnen Ten Anker. Na de serviceflat in 1972 is het verzor gingshuis vernieuwd en het verpleeg huis gebouwd. Daarna is het gebouw uitgebreid met de aanleunwoningen. „In de tijd dat ik hier werkzaam ben, is Ten Anker dus uitgegroeid tot een mooi complex met vele mogelijkhe den. Het is geweldig om te zien hoe een hulpbehoevende vrouw uit het verpleeghuis toch dichtbij haar man kan wonen, doordat de echtgenoot bijvoorbeeld een verblijf heeft in de serviceflat. Zo blijft een echtpaar nauw met elkaar verbonden." Het meest bijzondere voor mevr. De Korte is het feit dat zij al verschillen de generaties verpleegd heeft. „Dat komt voor als je al zo veel jaren op dezelfde plek functioneert. Sommige ouders van bewoners heb ik nog ver zorgd. Daarnaast zie ik hier soms pa tiënten van het ziekenhuis uit Bergen op Zoom komen die ik nog onder mijn hoede heb gehad. Hierdoor ont wikkel je een nauwe band met de be woners." Het beroep van avondhoofd brengt ook minder prettige gebeurte nissen met zich mee. „Het geeft vol doening om mensen te verzorgen en te ondersteunen, maar soms moet je afscheid nemen van een bewoner. Ik heb meerdere keren aan een graf ge- staan van iemand die ik tot het eind toe begeleid heb. Dat is moeilijk." Op 13 juni, de dag dat mevr. De Kor te officieel afzwaait, is zij precies 28 jaar actief binnen het verzorgingste huis. „Ik heb genoten van het af scheidsfeest. Vanochtend ben ik toe gesproken door directeur M.P. Heij- boer en verschillende personeelsle den. De zaal zat propvol. Overal kwamen de bewoners vandaan met bloemen en attenties. De collega's en de bewoners hebben er veel werk van gemaakt. Het ouderenkoor heeft me zelfs toegezongen." Collega's T. Polderman en mevr. D. 't Hart ver rasten haar eveneens door een to neelstuk op te voeren in Zeeuwse klederdracht. Mevr. De Korte moet alle indrukken van de ochtend nog verwerken. „Ik ben nog steeds de kluts kwijt. Ik weet niet wat ik moet zeggen." Ze zegt zelf voor het af scheid gekozen te hebben, maar zal met weemoed terugdenken aan de tijd bij Ten Anker. „Gelukkig woon ik in de buurt, zodat ik nog eens bin nen kan lopen. Ik heb mijn vakantie dagen opgenomen en daar ga ik nu eerst van genieten." Verder zal mevr. De Korte zich toe gaan leggen op haar hobby's fietsen, winkelen en handwerken. Diverse aannemers zijn in opdracht van het waterschap begonnen met onderhoudswerk aan plattelandswe gen. Dit kan tot eind juli duren en in de tussentijd kan het voorkomen dat wegen tijdelijk afgesloten zijn voor het verkeer. Dijkers Pijl uit Mid- delharnis brengt slijtlagen aan, ter wijl Van Dijck Petit uit Middelburg de overlagingen uitvoert. In de gemeente Tholen worden de Krommeweg bij Sint-Maartensdijk, de Huig van Mallandweg en Nieu- weweg bij Scherpenisse, de Leguit- sedreef bij Oud-Vossemeer en de Sluisweg bij Anna Jacobapolder on der handen genomen. De landmacht biedt de gemeenteraad een demonstratie aan - bij Stavenisse - om te illustreren waarom het gaat bij hun oefeningen. In de raad zijn vra gen gesteld over geluidsoverlast door militaire vliegtuigen, wat bleek te gaan om oefeningen van het korps commandotroepen. De gemeente was tevoren niet op de hoogte gesteld, ter wijl dat volgens de burgemeester wél gebruikelijk is. Inmiddels heeft de re gionaal commandant toegegeven dat het anders had gemoeten - hij kreeg er zelfs vragen over van zijn hoogste baas, de bevelhebber van de land strijdkrachten. „Er komt een brief met verontschuldigingen en bovendien wil men u via een demonstratie ter plekke een beter beeld geven", zei Nuis in de commissie algemeen be stuur en welzijn. In de Eendrachtbode van 10 mei las ik, dat raadslid Piet graag ziet dat de beplanting rond de Tramput in Sint- Philipsland vernieuwd wordt. Vol gens b. en w. is dat de verantwoor delijkheid van het waterschap. Ik vraag me af of dhr. Piet zich niet beter druk kan maken over de vijver tussen dorpshuis de Wimpel en de Rozeboom. Zou daar eens een nieu we omheining en beplanting kun nen komen? Het verwondert me tenminste, dat daar nog geen kind in verdronken is. Ze ruïneren alles en het is er een troep. Dhr. Piet woont echter in de Voorstraat, waar alles netjes is, en de Tramput ligt aan de rand van het dorp. In Sint-Philips land is er ook een politiebureau, maar er is nooit iemand aanwezig. En wanneer je eerst moet bellen, dan zijn de degenen die de vernie lingen plegen allang verdwenen. Mevr. C. Quist, Eendrachtstraat 22, Sint-Philipsland. De stichting Pro Auto Zeeland (die gevraagd en ongevraagd adviezen voor infrastructurele problemen geeft en strijdt voor vrijheid van mo biliteit) adviseert negatief voor de bouw van een nieuw gemeentehuis aan de Nieuwe Postweg in Tholen. Volgens het ingenieursbureau Van den Bos en de Iongh vormt de roton de in de N286, de Nieuwe Postweg, de belangrijkste voorwaarde voor een optimale ontwikkeling van deze plaats. Wie gaat er nu in een door gaande weg een rotonde aanleggen? Dat is vragen om files en ongevallen. Het verbaast ons, dat een voor de hand liggende plaats als de hoek bij Welgelegen (tegenover Van der Harst) niet overwogen en gekozen is. De infrastructuur ligt daar al, zelfs is er een bushalte. Dus uitstekend be reikbaar en, komende vanaf de brug over het Schelde-Rijnkanaal, prima zichtbaar. Wij verzoeken de gemeen te Tholen dan ook de plaats van het nieuwe gemeentehuis te heroverwe gen en de locatie bij Welgelegen te kiezen. Stichting Pro Auto Zeeland, Wim Boogaart, Erling Steenstraat 14, 4306 AM Nieuwerkerk. Met belangstelling heb ik het ingezonden artikel van dhr. Van den Ber ge gelezen aangaande de plannen van het college van b. en w. en de fractievoorzitters van de diverse politieke partijen voor het bouwen van een nieuw gemeentehuis aan de Nieuwe Postweg. Ik kan me heel goed voorstellen dat dhr. Van den Berge fel gekant is te gen dit plan omdat zijn prachtige, nieuwe bungalow bedreigd wordt door de aanleg van een nieuwe weg. Het plan is inderdaad voor de wijk Dalempolder te ingrijpend, en de problemen die we momenteel heb ben aan de Grindweg worden ver sterkt verlegd naar de Mossellaan en omgeving. Tevens is het zo, dat door de aanleg van een nieuwe ro tonde de verkeersstroom direct het eiland in, sterk wordt belemmerd. De huidige rondweg functioneert prima, dus blijf daar vanaf! Geef ons liever een rotonde onder aan de afrit van de brug en bij de T-krui- sing bij Halsteren. Daar hebben we behoefte aan. Als u dan aan mij vraagt waar het gemeentehuis wél gebouwd moet worden in Tholen, dan is er eigen lijk maar één geschikte plaats: de hoek Luchtenburgseweg/Postweg. Een locatie die prima te bereiken is voor de bewoners van de andere kernen van het eiland. En als je wilt, kun je na een bezoekje aan het ge meentehuis, zonder 'Tholen ver keerstechnisch te storen, weer snel terug het eiland in. Verplaats de tweede bushalte aan de Ten Ankerweg naar de Postweg ter hoogte van de hallen van Schot. En van daaruit loop je zo naar het ge meentehuis en naar de wijken Bui tenzorg en Stadszicht. Ik pleit graag voor het bouwen van een functioneel gemeentehuis op deze plaats met een uitstraling in de sfeer van Tholen en de naastgelegen villa Stadszicht. Uiteraard wil ik niet op de stoel van de dames en he ren architecten gaan zitten, maar een gebouw, passend voor onze kleine gemeente, met torenachtige hoeken en muren met kanteelaccen ten, lijkt mij erg interessant. Mooie voorbeelden van deze bouw zijn te zien in de nieuwbouwwijk Petebos te Veenendaal. De grootschalige aanpak met win kels en kantoorgebouwen is volgens mij niet passend voor onze toch nog kleine, landelijke stad Tholen met nog geen 7000 inwoners. Het is meer een benadering voor een stad van 70.000 mensen. Als we de huidige praktijk zien in het stadje, dan zijn de laatste twee verhuurde winkelpanden eerst na een leegstand van circa anderhalf jaar verhuurd. Ook de verhuur van de kantoorvilla aan de Randweg te Bergen op Zoom blijkt een vijfja renplan te worden, dus de behoefte aan zo'n project bij Tholen is ge ring. Zorgelijk vind ik wel, dat ook de fractievoorzitters van de politieke partijen de plannen van het college om te bouwen in de Dalempolder al in deze fase ondersteunen, zodat een democratische afweging nu al moeilijk wordt en is. Ik hoop van harte, dat de gemeenteraad de te groot opgezette plannen voor de Dalempolder, en verdere aanpassin gen, zal verwerpen en bij zal sturen naar de hoek Luchtenburgseweg/ Postweg. Deze stap zal de gemeente veel moeite en zorgen, zowel naar de inwoners toe en aangaande de fi nanciële uitgaven, besparen. Voor het kasteelachtige ontwerp van het nieuwe gemeentehuis lijkt mij het realiseren van een 'slotgracht' met ophaalbrug, als ingang voor of ficiële ontvangsten en bruiloften, erg leuk en apart. Bij de opening van het gemeentehuis kan Maxima de ophaalbrug neerlaten Bap Leunis, Jhr. van Vredenburchlaan 61, 4691 LG Tholen. Mevr. L. de Korte-Uijl samen met haar man in de oldtimer, waarin de collega 's hen naar Ten Anker brachten om daar afscheid te nemen.

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 2001 | | pagina 3