Gemeente Tholen is
rijp voor Zalm-norm
'Drie uren op de fiets naar
vriendin in de Hoekse Waard'
„Als ik kon kiezen, zou ik
zo weer avondhoofd worden"
Publieke belangstelling
molendag teleurstellend
Maxima kan ophaalbrug
gemeentehuis neerlaten
Gedenkteken Indiëgangers
weer op politieke agenda
Demonstratie
bij Stavenisse
Echtpaar Van Dijke-Van Bergeijk zestig jaar getrouwd
Mevr. De Korte-Uijl neemt na 28 jaar afscheid van Ten Anker
Troep bij vijver
rond de Wimpel
Donderdag 17 mei 2001
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Stemmen
van lezers
Vervelende keuzes
Ombuigingsoperatie
Hoe komen twee mensen bij elkaar? Als je in hetzelfde
dorp woont, is dat niet zo verwonderlijk. Maar als de één
in Piershil woont en de ander in Sint-Philipsland, dan is
het zeker niet vanzelfsprekend. Over een uitwisseling
van inwoners tussen Zeeland en de Hoekse Waard en hoe
daar een 60-jarig huwelijk uit voortkwam.
Granaat op huis
Moeilijk
Twee generaties
Onderhoud wegen
Stemmen
van lezers
Gemeentehuis aan
Nieuwe Postweg
is slecht beleid
Stemmen
van lezers
De gemeenteraad is bereid opnieuw
te praten over een herdenkingsmo
nument voor in Nederlands-Indië
gesneuvelde Tholenaren. De vereni
ging oud-militairen Indiëgangers
(Vomi) probeert al geruime tijd een
dergelijk gedenkteken in Tholen ge
realiseerd te krijgen. De voorwaar
de dat dit op de plek moest komen
waar jaarlijks de officiële dodenher
denking plaatsvindt, en dan nog op
of aan het algemene gedenkteken
bevestigd, zorgde echter voor een
impasse. De Thoolse raad wilde
best ergens een gedenkteken toe
staan en dat zelfs bekostigen, maar
aan het monument in het Thoolse
Bosje wilde men niet tornen. Ook
niet toen de Vomi liet weten, dat
Tholen in Zeeland de enige ge
meente is die dwars ligt.
Nu ligt er dan een nieuw verzoek
van de organisatie, waarbij een te
kening is gevoegd van twee eenvou
dige stenen die in de buurt van het
algemene monument geplaatst zou
den moeten worden. Een meerder
heid van het college van burgemees
ter en wethouders wil dit verzoek
van de Vomi naast zich neerleggen.
„Maar natuurlijk kan de commissie
of de gemeenteraad met een inita-
tief-voorstel komen", zei burge
meester Nuis donderdag in de com
missie algemeen bestuur en welzijn.
De VVD kwam bij monde van me
vrouw E. Frigge-Hogesteeger met
het voorstel om de Vomi-brief in de
commissie te bespreken. „Wij vin
den het nu gepresenteerde ontwerp
ethisch verantwoord. Bovendien is
Tholen de enige Zeeuwse gemeente
die een gedenkteken afwijst." CU,
PvdA en SGP hadden er geen
moeite mee om de brief te bespre
ken. „Maar zónder enige toezeg
ging te doen", zei M.J. Klippel
(SGP). Voor M.A. van Beek (CDA)
hoefde het niet. „Deze gevoelige
zaak is omzichtig behandeld en ons
aanbod is geweigerd." D66 was af
wezig.
Ondanks het mooie weer trokken
de negen molens op Tholen weinig
bekijks op de nationale molendag.
De tweede zaterdag in mei stond
voor de twintigste keer in het te
ken van dit oerhollandse symbool.
Molenaar M.A. Kodde van de ze
ventiende eeuwse standerdmolen
in Sint-Annaland reageert teleur
gesteld. „Ik ben vroeg opgestaan
om alle vlaggen in de top te hijsen,
maar er kwamen slechts drie be
zoekers." Andere Thoolse mole
naars moesten het met nog minder
belangstellenden toedoen. „In al
de jaren dat de molen draait, is de
opkomst nog nooit zo slecht ge
weest," aldus molenaar O. Huis
kamp uit Tholen. „Als gediplo
meerd molenaar geef ik regelmatig
rondleidingen aan kinderen, maar
ook aan molenfanatici. Het pu
bliek dat hier op af komt, is dus
zeer gevarieerd. Vandaag lieten zij
het echter afweten. In principe
maakt het voor mij geen verschil
aan wie ik mijn verhaal vertel. De
doorzichtige techniek is voor ie
dereen herkenbaar en daarin on
derscheidt de molen zich van mo
derne objecten." Voor veel molens
gold dat de wind niet gunstig stond
om de wieken te laten draaien. „Er
is heel wat voor nodig om vier ton
de lucht in te krijgen. De molen in
Tholen had ik ook dit jaar graag
willen promoten, maar een stil
staande molen is niet interessant
voor het publiek. Pas om vijf uur
's middags stak de wind op, maar
dat was naar mijn mening te laat
om nog iets te ondernemen." Mo
lenaar G. de Moed uit Stavenisse
heeft om een andere reden geen
bezoekers kunnen verwelkomen.
„De vang van de wieken was de
fect en moest dus eerst gerepa
reerd worden."
Burgemeester en wethouders van Tholen zijn voornemens de burgers
op te zadelen met een forse belastingverhoging. In De Eendrachtbode
van 10 mei staat dat de belastingen in 2002, 2003 en 2004 respectieve
lijk met 12,3 procent, 20,7 procent en 11,4 procent moeten worden ver
hoogd. Hoe deze algemene verhoging zal uitpakken in de lokale lasten
voor de burgers (zoals de OZB, reinigingsrechten, enz.) is nog niet be
kend. Maar dat dit een forse aanslag voor de belastingbetalende bur
gers in Tholen gaat betekenen, is onontkoombaar bij dergelijke buiten
sporige verhogingen. Bovendien zal de gemeente in één klap in de top
van de lijst komen die de Consumentenbond jaarlijks maakt van ge
meenten die de lokale lasten fors laten stijgen.
gingsoperatie. Ik zal me er wel niet
populair mee maken onder de top
ambtenaren en wethouders, maar
bij een dergelijk reorganisatie is het
ook zaak de trap van boven af aan
efficiënt te maken. Ik krijg de in
druk dat in Tholen wethouders fei
telijk de politieke uitvoerders zijn
van de zaken die door de beleids
ambtenaren worden voorgekauwd.
Dat is bij elke overheid de structuur,
met dat verschil dat ook wethouders
(en andere politieke gezagsdragers)
geacht worden duidelijk zelf initia
tieven te nemen om tot belangrijke
beleidsnotais te komen en die zelf te
organiseren of zelfs samen te stel
len. Dat voorkomt vaak langdurige
en kostbare ambtelijke 'factfinding'
waardoor wordt bespaard op de al
maar groeiende bureaucratie. En als
de gemeente Tholen dergelijke zelf-
entamerende politieke gezagsdra
gers heeft (en volgend jaar nog
vindt) dan zal er ook niemand moei
te mee hebben dat kwalitatieve
wethouders beter beloond moeten
worden (ter vergelijking: in het be
drijfsleven zijn fulltime-salarissen
van 120.000 tot 140.000 gulden
bruto per jaar voor dergelijke be-
leidsdragers al snel te behalen).
Politiek nog moeilijker is om naast
het snijden in de eigen gemeentelij
ke organisatie 'leuke dingen voor de
mensen' af te pakken of te beper
ken. Daarbij denk ik aan de subsi
dies aan het (inderdaad rijke) ver
enigingsleven, goede-doel-stichtin-
gen, genootschappen en andere bur
gerorganisaties die altijd onder de
noemer van het voortbestaan een
beroep doen op de overheidsruif.
Door al die uitgaven zal weer eens
met een stofkam moeten worden
gegaan, waarbij - het klinkt hard -
vervelende keuzes moeten worden
gemaakt. Dat wordt ook een test
voor de stokpaardjes berijdende po
litici Al ontstaan hierdoor grote po
litieke geschillen. Soms werkt het
poldermodel niet meer! Om te be
ginnen zou voor de komende jaren
een nulgroei voor dergelijke ge
meentelijke uitgaven moeten wor
den vastgesteld. Als dat maar ruim
van tevoren wordt aangekondigd,
dan kunnen de betreffende vereni
gingen, stichtingen en instellingen
zich daarop voorbereiden en antici
peren.
Alles bij elkaar, ik weet het, zal er
dus veel overhoop moeten worden
gehaald in de uitgaven van de ge
meente Tholen. Een goed gemeen
tebestuur zal een dergelijke operatie
niet uit de weg gaan. Het is te ge
makkelijk om 'alles bij het oude' te
laten en dan maar de burgers op te
zadelen met een exorbitante alge
mene belastingverhoging. We zul
len zien of de plaatselijke politici
hun nek durven uit te steken voor
een efficiënt en kostenbewust ge
meentelijk apparaat!
Hans Roodenburg,
Burg. Smithstraat,
Sint-Annaland.
Tholen heeft - naar het lijkt - jaren
lang een redelijk evenwichtig belas
tingbeleid gevoerd. Uiteraard is het
soms wel eens nodig bepaalde be
lastingtarieven (zoals het reini
gingsrecht) extra te verhogen om
deze diensten kostendekkend te ma
ken. De verhogingen die het ge
meentebestuur nu heeft aangekon
digd, moeten eigenlijk politiek
onaanvaardbaar zijn. Er ontstaat
ook een volstrekt tegengestelde si
tuatie omdat de regering dit jaar de
tarieven voor de inkomstenbelasting
flink heeft verlaagd om de koop
kracht van vrijwel iedereen te ver
beteren, terwijl een lagere overheid
zoals Tholen nu met de andere hand
een deel daarvan weer gaat opeisen
via de regionale belastingtarieven.
De gemeente Tholen is rijp voor
een 'Zalm-norm'. De algemene uit
gaven mogen niet met meer stijgen
dan de inkomsten na inflatiecorrec
tie. Dat zal in de praktijk betekenen
dat er behoorlijke bezuinigingen -
en vooral ombuigingen - moeten
gaan plaatsvinden. Voor politici zal
dat - een jaar voor de verkiezingen -
de ultieme test worden om aan te to
nen dat zij, net zoals managers van
een slechtdraaiende onderneming,
de tering naar de nering kunnen zet
ten. Dat zal hen niet zo gemakkelijk
afgaan. Elke politieke partij zal zijn
stokpaardjes gaan berijden voor de
achterbannen. De vraag is: welke
politicus durft het aan om impopu
laire maatregelen voor te stellen zo
als aantasting van subsidies en het
doorvoeren van kostenbesparingen.
Bij bezuinigingen en ombuigingen
zal de gemeente niet alleen naar ex
terne uitgaven moeten kijken, maar
zeer zeker ook naar de interne kos
ten. Ik heb de indruk dat het ge
meentelijke apparaat nogal propor
tioneel uit zijn voegen groeit. Dat
heeft dus niks te maken met het op
zichzelf best wel te respecteren plan
om een nieuw en kostbaar gemeen
tehuis te laten bouwen. Elke parti
culiere onderneming wordt van tijd
tot tijd - en zeker als de resultaten
teruglopen - doorgelicht en beoor-
deeeld op de doelmatigheid, de ef
fectiviteit en de productiviteit van
haar organisatie. Ik lees vrijwel
nooit dat een overheidsinstelling ra
tionalisaties doorvoert. De bood
schap is altijd 'we krijgen al zoveel
werk en diensten erbij; we hebben
meer mensen nodig want we willen
de burger optimaal bedienen'. Een
gevoelige discussie over het feit dat
met minder mensen in een doelma
tiger organisatie - waarbij best ook
wel eens gebruik mag worden ge
maakt van externe deskundigen op
projectbasis - ook meer kwaliteit
kan worden geboden, wordt uit de
weg gegaan.
Welnu, de gemeente Tholen lijkt me
rijp voor een dergelijke ombui-
Het echtpaar Van Dijke moest best wennen aan Ten Anker, maar heeft het er nu goed naar de zin.
De 85-jarige M.C. van Dijke uit Tho
len is een geboren en getogen Sint-
Philipslander. Als boerenzoon zag hij
het levenslicht op boerderij Bouwlust
aan de Zuiddijk. Na een tijdje ver
huisde het gezin echter naar de
Slaakhoeve in de Prins Hendrikpol
der aan de Brabantse kant. Hoewel
dit onder de gemeente Steenbergen
valt, is Van Dijke altijd een echte
'Fluplander' gebleven. Zijn vrouw,
mevr. M. van Bergeijk (86), is gebo
ren en getogen in Piershil in de
Hoekse Waard. Dat zij elkaar ont
moetten, kwam in eerste instantie
door de Sint-Philipslandse Oud Ge
reformeerde predikant L. Boone.
„Die preekte bij ons in Piershil en via
hem kwamen we in contact met een
familie De Ronde van Sint-Philips
land. Door die contacten leerde ik de
zus van mijn man kennen. We logeer
den over en weer en zo kwam van het
een het ander. Overigens is die zus la
ter met een van mijn broers ge
trouwd", vertelt mevr. Van Dijke.
Het was tussen haar en haar man ove
rigens geen liefde op het eerste ge
zicht. Maar na een tijdje kregen de
twee toch verkering. Die duurde vier
jaar totdat ze op 14 mei 1941 in het
huwelijksbootje stapten. Het feest
werd gehouden in de schuur van de
familie Van Bergeijk. In de verke-
ringstijd was een bezoekje in het
weekeinde niet zo'n probleem, alleen
moest er wel wat voor gedaan wor
den. „Ik ging op de fiets naar Piers
hil. En dan bij Willemstad overva
ren", vertelt Van Dijke. Een flinke rit.
„Drie uren rijden, daar had je vroeger
geen moeite mee. Je moest wel."
De twee echtelieden komen uit grote
gezinnen. Van Dijke kwam uit een
gezin van vijf kinderen en mevr. Van
Dijke was de jongste van twaalf. Op
één zuster van dhr. Van Dijke na, zijn
alle broers en zussen van het dia
manten paar overleden. Na hun hu
welijk gingen ze wonen op de boer
derij van Van Dijkes vader. Toen die
destijds van Bouwlust verhuisde
naar de Slaakhoeve, was de Prins
Hendrikpolder pas bedijkt. De grond
was nieuw en de Sint-Philipslander
huurde 300 gemeten grond (ruim
120 hectare). „In 1925 werd die
grond verkocht en mijn vader heeft
toen 100 gemeten gekocht en hij kon
er nog eens 100 gemeten van blijven
huren", vertelt Van Dijke. De grond
werd onder de zoons verdeeld, hoe
wel ze eerst nog samen het bedrijf
voerden. Het was een groot bedrijf.
„Mijn vader had nog 16 paarden.
Maar ik zag dat het veel gemak op
zou leveren om een tractor te heb
ben. We hebben toen meteen een
kleine Fergusson gekocht", vertelt
Van Dijke. Zijn vrouw vult aan: „Dat
scheelde toch ook in de kosten, want
voor die paarden moest je toch één
of twee knechten in dienst nemen."
De paarden verdwenen overigens
niet meteen helemaal uit beeld. Maar
geleidelijk aan volgde ook Van Dijke
de mechanisatie. Naast het verbou
wen van gewassen als aardappelen,
graan en suikerbieten, had de boer
ook 120 koeien. Een flink aantal
voor die tijd. „Die koeien hebben we
nog los moeten snijden toen de
Ramp kwam", vertelt mevr. Van Dij
ke. „Er kwam een man met een
vrachtwagen uit Steenbergen om de
beesten weg te brengen. Ik weet nog
dat ik zei: 'En waar moet ik dan
naartoe?' Mijn man zei dat ik dan
maar in de auto op een hoger deel
moest wachten. Maar ja, dat doe je
toch niet?" Gelukkig kwam het zo
ver niet, want hoewel de boerderij
rondom in het water stond, kwam het
niet tot in de gebouwen. „We hebben
nog heel wat mensen van het dorp bij
ons op de boerderij gehad. We gaven
ze eten en kleren. Onze kastjes wa
ren leeg, want de mensen hadden
niets meer. Toen de maag van een
koe openbarstte, hebben we het dier
snel geslacht. Zo konden we de men
sen weer wat eten voorzetten. In
zo'n situatie moet je elkaar gewoon
helpen. En dat zorgen heb ik best
graag gedaan", aldus mevr. Van Dij
ke.
Ook tijdens de inundatie aan het eind
van de Tweede Wereldoorlog bleef
de boerderij droog. „Ze kregen het
water niet hoog genoeg"zegt mevr.
Van Dijke, maar haar man vertelt dat
het gezin nog wel uit huis moest.
„We zijn toen naar het dorp gegaan.
Achteraf hebben we ontzettend veel
geluk gehad. De geallieerden voer
den beschietingen uit, omdat ze
dachten dat er nog veel Duitsers in
Sint-Philipsland zaten. Maar er wa
ren er maar drie meer. Eén granaat
viel midden op ons huis en dat spatte
uit elkaar. Als we daar nog geweest
waren, hadden we het niet over
leefd", zegt Van Dijke. Het herstel
van de woning was nog een heel pro
bleem wegens een gebrek aan hout.
„Uiteindelijk hebben ze de graanzol
der gesloopt en het hout daarvan ge
bruikt voor het huis. Het is bijzonder
dat we nooit 'molm' (houtworm -
red.) hebben gehad. Misschien komt
dat wel omdat we een paar keer het
hele huis goed hebben laten inspui
ten tegen vliegen", vertelt mevr. Van
Dijke.
Het echtpaar had het in het eerste
huwelijksjaar heel zwaar. Dat werd
vooral veroorzaakt door ziekte (blin
dedarmontsteking en trombose) van
dhr. Van Dijke. Maar later heeft het
boerenpaar het niet meer zo moeilijk
gehad. „We hebben nooit iets tekort
gehad", zegt mevr. Van Dijke daar
over. Hoewel er zeker nog wel moei
lijke momenten zijn geweest vanwe
ge het overlijden van familieleden.
Er kwamen in het huwelijk vier
dochters en twee zonen. Eén van
hen heeft het boerenbedrijf overge
nomen. „Mijn zoons wilden in prin
cipe allebei wel boer worden, maar
daar was het bedrijf (nu nog 40 hec
tare) te klein voor", vertelt Van Dij
ke.
Het moment dat hij besloot te stop
pen als boer en zijn bedrijf aan zijn
zoon over te doen, kwam zeker niet
van de ene dag op de andere. „Daar
leef je zachtjes aan op af. Een poosje
hebben we nog samengewerkt, maar
toen ben ik echt gestopt", aldus Van
Dijke. „Daarna hebben we twaalf
jaar in een huurhuis in Sint-Philips
land gewoond. Maar dat was op het
laatst erg verwaarloosd. De eigenaar
deed er niets aan." Via een van hun
dochters, werd het echtpaar geatten
deerd op de aanleunwoningen die
bij zorgcentrum Ten Anker werden
gebouwd. Zelfstandig, maar toch
met zorg in de buurt als dat nodig
mocht zijn. Het besluit om deze stap
te nemen, was met name voor dhr.
Van Dijke een heel moeilijke. „Je
laatje dorp achter. Daar ben je inge
burgerd en ik was er ouderling. Het
is heel moeilijk om dat los te laten.
Maar we konden geen ander huis
vinden in Sint-Philipsland. Toen we
hier toch besloten in te schrijven,
dachten we dat we al te laat zouden
zijn. Maar binnen veertien dagen
hadden we het laatste huis toegewe
zen gekregen. En achteraf is het een
goede beslissing geweest. We heb
ben hier hulp dichtbij. Als we die
nodig hebben, hoeven we alleen
maar op een knopje te drukken."
Het diamanten paar vierde maandag
het huwelijksfeest in Ten Anker met
de kinderen, de 17 kleinkinderen en
twee achterkleinkinderen.
„Het is buitengewoon!" Mevr. L. de Korte-Uijl is onder de indruk van
alle aandacht die zij ontvangt tijdens haar afscheid van collega's en be
woners in verzorgingstehuis Ten Anker in Tholen. Na bijna 28 jaar
stopt zij met haar parttime baan als avondhoofd. „Het is een mooi be
roep. Als ik kon kiezen, zou ik het zo weer doen." De bijna 60-jarige
mevr. De Korte kijkt terug op een fijne tijd. „Ik heb alleen maar mooie
herinneringen aan Ten Anker."
Mevr. De Korte werd woensdag ver
rast door haar collega's toen zij op de
dag van haar afscheid opgehaald
werd door een ..oldtimer. „Ik stond
echt versteld toen die Cadillac van
ochtend in de M. van Gelrestraat
voorreed. Maar samen met mijn col
lega's van de avond- en nachtdien
sten heb ik een rondje door Tholen
gedaan en dat was erg leuk." In 1973
begon mevr. De Korte haar loopbaan
bij Ten Anker als verpleegkundige.
„Daarvoor heb ik een opleiding ge
volgd in het Van Ietersonziekenhuis
in Gouda. Nadat ik mijn opleiding af
gerond had, ben ik ook nog enige tijd
werkzaam geweest in het Rode
Kruisziekcnhuis in Zierikzee en in
het ziekenhuis in Bergen op Zoom.
In die tijd woonden wij al in Tholen.
Als elektromonteur was mijn man
aan het begin van de jaren '70 betrok
ken bij de installatie van de service
flat van Ten Anker. Daar hoorde hij
dat zij op zoek waren naar een ver
pleegkundige. Zodoende kwam ik op
het idee om dichter bij huis aan de
slag te gaan. Er volgde een gesprek
en kort daarna ben ik aangenomen."
Al gauw werd de verpleegkundige
benaderd om de vervanging van de
toenmalige directrice mevr. J. Engel
vaart voor haar rekening te nemen.
„Zij was ziek en daardoor een jaar uit
de running. Ik heb haar taak daarom
overgenomen door bereikbaarheids
diensten te draaien in de jaren 1979
en 1980." Doordat mevr. De Korte
ook tijd vrij moest maken voor haar
gezin, heeft zij toch de voorkeur ge
geven aan het draaien van avonddien
sten. „Na de opening van het ver
pleeghuis ben ik twee avonden in de
week gaan werken. Mijn man kon
dan 's avonds thuis blijven bij de kin
deren." In de loop der jaren is het
avondhoofd getuige geweest van veel
veranderingen binnen Ten Anker. Na
de serviceflat in 1972 is het verzor
gingshuis vernieuwd en het verpleeg
huis gebouwd. Daarna is het gebouw
uitgebreid met de aanleunwoningen.
„In de tijd dat ik hier werkzaam ben,
is Ten Anker dus uitgegroeid tot een
mooi complex met vele mogelijkhe
den. Het is geweldig om te zien hoe
een hulpbehoevende vrouw uit het
verpleeghuis toch dichtbij haar man
kan wonen, doordat de echtgenoot
bijvoorbeeld een verblijf heeft in de
serviceflat. Zo blijft een echtpaar
nauw met elkaar verbonden."
Het meest bijzondere voor mevr. De
Korte is het feit dat zij al verschillen
de generaties verpleegd heeft. „Dat
komt voor als je al zo veel jaren op
dezelfde plek functioneert. Sommige
ouders van bewoners heb ik nog ver
zorgd. Daarnaast zie ik hier soms pa
tiënten van het ziekenhuis uit Bergen
op Zoom komen die ik nog onder
mijn hoede heb gehad. Hierdoor ont
wikkel je een nauwe band met de be
woners." Het beroep van avondhoofd
brengt ook minder prettige gebeurte
nissen met zich mee. „Het geeft vol
doening om mensen te verzorgen en
te ondersteunen, maar soms moet je
afscheid nemen van een bewoner. Ik
heb meerdere keren aan een graf ge-
staan van iemand die ik tot het eind
toe begeleid heb. Dat is moeilijk."
Op 13 juni, de dag dat mevr. De Kor
te officieel afzwaait, is zij precies 28
jaar actief binnen het verzorgingste
huis. „Ik heb genoten van het af
scheidsfeest. Vanochtend ben ik toe
gesproken door directeur M.P. Heij-
boer en verschillende personeelsle
den. De zaal zat propvol. Overal
kwamen de bewoners vandaan met
bloemen en attenties. De collega's en
de bewoners hebben er veel werk
van gemaakt. Het ouderenkoor heeft
me zelfs toegezongen." Collega's T.
Polderman en mevr. D. 't Hart ver
rasten haar eveneens door een to
neelstuk op te voeren in Zeeuwse
klederdracht. Mevr. De Korte moet
alle indrukken van de ochtend nog
verwerken. „Ik ben nog steeds de
kluts kwijt. Ik weet niet wat ik moet
zeggen." Ze zegt zelf voor het af
scheid gekozen te hebben, maar zal
met weemoed terugdenken aan de
tijd bij Ten Anker. „Gelukkig woon
ik in de buurt, zodat ik nog eens bin
nen kan lopen. Ik heb mijn vakantie
dagen opgenomen en daar ga ik nu
eerst van genieten." Verder zal mevr.
De Korte zich toe gaan leggen op
haar hobby's fietsen, winkelen en
handwerken.
Diverse aannemers zijn in opdracht
van het waterschap begonnen met
onderhoudswerk aan plattelandswe
gen. Dit kan tot eind juli duren en in
de tussentijd kan het voorkomen dat
wegen tijdelijk afgesloten zijn voor
het verkeer. Dijkers Pijl uit Mid-
delharnis brengt slijtlagen aan, ter
wijl Van Dijck Petit uit Middelburg
de overlagingen uitvoert.
In de gemeente Tholen worden de
Krommeweg bij Sint-Maartensdijk,
de Huig van Mallandweg en Nieu-
weweg bij Scherpenisse, de Leguit-
sedreef bij Oud-Vossemeer en de
Sluisweg bij Anna Jacobapolder on
der handen genomen.
De landmacht biedt de gemeenteraad
een demonstratie aan - bij Stavenisse
- om te illustreren waarom het gaat bij
hun oefeningen. In de raad zijn vra
gen gesteld over geluidsoverlast door
militaire vliegtuigen, wat bleek te
gaan om oefeningen van het korps
commandotroepen. De gemeente was
tevoren niet op de hoogte gesteld, ter
wijl dat volgens de burgemeester wél
gebruikelijk is. Inmiddels heeft de re
gionaal commandant toegegeven dat
het anders had gemoeten - hij kreeg er
zelfs vragen over van zijn hoogste
baas, de bevelhebber van de land
strijdkrachten. „Er komt een brief met
verontschuldigingen en bovendien
wil men u via een demonstratie ter
plekke een beter beeld geven", zei
Nuis in de commissie algemeen be
stuur en welzijn.
In de Eendrachtbode van 10 mei las
ik, dat raadslid Piet graag ziet dat de
beplanting rond de Tramput in Sint-
Philipsland vernieuwd wordt. Vol
gens b. en w. is dat de verantwoor
delijkheid van het waterschap.
Ik vraag me af of dhr. Piet zich niet
beter druk kan maken over de vijver
tussen dorpshuis de Wimpel en de
Rozeboom. Zou daar eens een nieu
we omheining en beplanting kun
nen komen? Het verwondert me
tenminste, dat daar nog geen kind in
verdronken is. Ze ruïneren alles en
het is er een troep. Dhr. Piet woont
echter in de Voorstraat, waar alles
netjes is, en de Tramput ligt aan de
rand van het dorp. In Sint-Philips
land is er ook een politiebureau,
maar er is nooit iemand aanwezig.
En wanneer je eerst moet bellen,
dan zijn de degenen die de vernie
lingen plegen allang verdwenen.
Mevr. C. Quist,
Eendrachtstraat 22,
Sint-Philipsland.
De stichting Pro Auto Zeeland (die
gevraagd en ongevraagd adviezen
voor infrastructurele problemen
geeft en strijdt voor vrijheid van mo
biliteit) adviseert negatief voor de
bouw van een nieuw gemeentehuis
aan de Nieuwe Postweg in Tholen.
Volgens het ingenieursbureau Van
den Bos en de Iongh vormt de roton
de in de N286, de Nieuwe Postweg,
de belangrijkste voorwaarde voor
een optimale ontwikkeling van deze
plaats. Wie gaat er nu in een door
gaande weg een rotonde aanleggen?
Dat is vragen om files en ongevallen.
Het verbaast ons, dat een voor de
hand liggende plaats als de hoek bij
Welgelegen (tegenover Van der
Harst) niet overwogen en gekozen is.
De infrastructuur ligt daar al, zelfs is
er een bushalte. Dus uitstekend be
reikbaar en, komende vanaf de brug
over het Schelde-Rijnkanaal, prima
zichtbaar. Wij verzoeken de gemeen
te Tholen dan ook de plaats van het
nieuwe gemeentehuis te heroverwe
gen en de locatie bij Welgelegen te
kiezen.
Stichting Pro Auto Zeeland,
Wim Boogaart,
Erling Steenstraat 14,
4306 AM Nieuwerkerk.
Met belangstelling heb ik het ingezonden artikel van dhr. Van den Ber
ge gelezen aangaande de plannen van het college van b. en w. en de
fractievoorzitters van de diverse politieke partijen voor het bouwen van
een nieuw gemeentehuis aan de Nieuwe Postweg.
Ik kan me heel goed voorstellen dat
dhr. Van den Berge fel gekant is te
gen dit plan omdat zijn prachtige,
nieuwe bungalow bedreigd wordt
door de aanleg van een nieuwe weg.
Het plan is inderdaad voor de wijk
Dalempolder te ingrijpend, en de
problemen die we momenteel heb
ben aan de Grindweg worden ver
sterkt verlegd naar de Mossellaan
en omgeving. Tevens is het zo, dat
door de aanleg van een nieuwe ro
tonde de verkeersstroom direct het
eiland in, sterk wordt belemmerd.
De huidige rondweg functioneert
prima, dus blijf daar vanaf! Geef
ons liever een rotonde onder aan de
afrit van de brug en bij de T-krui-
sing bij Halsteren. Daar hebben we
behoefte aan.
Als u dan aan mij vraagt waar het
gemeentehuis wél gebouwd moet
worden in Tholen, dan is er eigen
lijk maar één geschikte plaats: de
hoek Luchtenburgseweg/Postweg.
Een locatie die prima te bereiken is
voor de bewoners van de andere
kernen van het eiland. En als je wilt,
kun je na een bezoekje aan het ge
meentehuis, zonder 'Tholen ver
keerstechnisch te storen, weer snel
terug het eiland in.
Verplaats de tweede bushalte aan de
Ten Ankerweg naar de Postweg ter
hoogte van de hallen van Schot. En
van daaruit loop je zo naar het ge
meentehuis en naar de wijken Bui
tenzorg en Stadszicht.
Ik pleit graag voor het bouwen van
een functioneel gemeentehuis op
deze plaats met een uitstraling in de
sfeer van Tholen en de naastgelegen
villa Stadszicht. Uiteraard wil ik
niet op de stoel van de dames en he
ren architecten gaan zitten, maar
een gebouw, passend voor onze
kleine gemeente, met torenachtige
hoeken en muren met kanteelaccen
ten, lijkt mij erg interessant. Mooie
voorbeelden van deze bouw zijn te
zien in de nieuwbouwwijk Petebos
te Veenendaal.
De grootschalige aanpak met win
kels en kantoorgebouwen is volgens
mij niet passend voor onze toch nog
kleine, landelijke stad Tholen met
nog geen 7000 inwoners. Het is
meer een benadering voor een stad
van 70.000 mensen.
Als we de huidige praktijk zien in
het stadje, dan zijn de laatste twee
verhuurde winkelpanden eerst na
een leegstand van circa anderhalf
jaar verhuurd. Ook de verhuur van
de kantoorvilla aan de Randweg te
Bergen op Zoom blijkt een vijfja
renplan te worden, dus de behoefte
aan zo'n project bij Tholen is ge
ring.
Zorgelijk vind ik wel, dat ook de
fractievoorzitters van de politieke
partijen de plannen van het college
om te bouwen in de Dalempolder al
in deze fase ondersteunen, zodat
een democratische afweging nu al
moeilijk wordt en is. Ik hoop van
harte, dat de gemeenteraad de te
groot opgezette plannen voor de
Dalempolder, en verdere aanpassin
gen, zal verwerpen en bij zal sturen
naar de hoek Luchtenburgseweg/
Postweg. Deze stap zal de gemeente
veel moeite en zorgen, zowel naar
de inwoners toe en aangaande de fi
nanciële uitgaven, besparen.
Voor het kasteelachtige ontwerp van
het nieuwe gemeentehuis lijkt mij
het realiseren van een 'slotgracht'
met ophaalbrug, als ingang voor of
ficiële ontvangsten en bruiloften,
erg leuk en apart. Bij de opening
van het gemeentehuis kan Maxima
de ophaalbrug neerlaten
Bap Leunis,
Jhr. van Vredenburchlaan 61,
4691 LG Tholen.
Mevr. L. de Korte-Uijl samen met haar man in de oldtimer, waarin de collega 's hen naar Ten Anker brachten om daar afscheid te nemen.