Mollerteam loopt 500 kilometer
voor zorg aan kankerpatiënten
Altijd bezig met de
Tweede Wereldoorlog
worden
Hoog water in haven van Stavenisse
'Vrije keuze gehandicapte
bij aankoop van rolstoel'
Overheid, ondernemers
banken en inwoners
kunnen het tij nog keren
'Drempel aanvragen van
bijzondere bijstand hoog'
Donderdag 15 maart 2001
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
9
Acht weken inmiddels zijn ze in training. Zaterdag wer
den de wissels uitgeprobeerd tijdens een tocht die onder
meer over Tholen voerde. De scholengroep Mollerly-
ceum doet in mei mee aan de Roparun, een estafetteloop
over 517 kilometer van Rotterdam naar Parijs. Een team
van 25 mensen is gevormd, waaronder loper Jan Oude-
sluijs uit Sint-Maartensdijk (docent aan de vestiging
Steenbergen) en fysiotherapeut Ton van Os uit Tholen.
De Roparun beoogt geld bijeen te brengen voor een goed
doel: projecten op het terrein van de palliatieve zorg aan
kankerpatiënten.
Mollerplein
Thoolse inbreng in deelnemersveld estafetteloop Rotterdam-Parijs
Leven toevoegen
Oud-Sint-Annalander Harry Paape overleden
De in Sint-Annaland geboren Harry Paape is op 75-jari-
ge leeftijd in het Zonnehuis te Amstelveen overleden,
waar hij ruim vijf jaar werd verpleegd. Zijn hele leven
hield hij zich bezig met de Tweede Wereldoorlog, als
medewerker en later directeur van het Rijksinstituut voor
Oorlogsdocumentatie aan de Herengracht in de hoofd
stad. In zijn geboortestreek werkte hij mee aan een ten
toonstelling over de oorlogsjaren in de Grote Kerk van
Tholen, welke expositie hij toen officieel opende.
j V
Overloon
Ango Tholen is grootste van Zeeland
Scherpe prijs
Tweedehands
Pols langzamer
Gemeentehuis
Scherpenisse
Vooral ouderen laten regeling liggen
Belasting
De Roparun, die voor de tiende keer
wordt georganiseerd, geniet in
West-Brabant een behoorlijke be
kendheid. De doortocht in Ossen-
drecht is jaarlijks een hele happe
ning. Uit deze regio doen een stuk
of zes teams mee, onder meer van
de brandweer Bergen op Zoom/
Roosendaal en van de vliegbasis
Woensdrecht. Maximaal 150 teams
kunnen deelnemen aan deze wed
strijd. Een team telt acht lopers en
vier fietsers, met daarnaast nog de
nodige begeleiding. Het Mollerly-
ceum is de eerste middelbare school
die een team op de been brengt:
Team Moller2001.
„Een actie voor een goed doel
spreekt ons erg aan. En bij de Ropa
run is dat vooral de simpelheid van
de organisatie, waardoor van elke
gulden 98 tot 99 cent ook daadwer
kelijk aan het goede doel gespen
deerd wordt", vertelt loperscaptain
Wim Aarts. Vorig jaar leverde het
evenement (in 1992 begonnen als
uitvloeisel van een weddenschap)
liefst 4,3 miljoen gulden op. Het
Moller heeft vier mille inschrijfgeld
moeten betalen (daarvan regelt de
organisatie de route en beveiliging
e.d.) en duizend loten van vijf gul
den aan de man moeten brengen.
Voor alle kosten onderweg (eten en
drinken, brandstof e.d.) zijn spon
sors gezocht. Budelpack uit Poort
vliet is hoofdsponsor geworden.
Een actieweek op de vestigingen in
Bergen op Zoom, Steenbergen en
Ossendrecht - waarbij elke klas zelf
iets kon ondernemen - bracht in ja
nuari 23.000 gulden op. „Dankzij
de sponsoring zullen we dat bedrag
volledig kunnen overmaken voor
het goede doel", zegt Aarts.
Hij legt uit dat de groep drie weken
opbouwtraining doet, een week
rusttraining en op de laatste zater
dag daarvan een groepstraining.
Vanuit Bergen op Zoom wordt rich
ting Tholen gelopen, door de pol
ders naar Poortvliet en dan naar de
Oesterdam. Steeds lopen er twee
mensen en fietsen twee anderen er
naast. Een paar honderd meter na de
Bergsediepsluis staat een personen-
bus en daar tikken de lopers dege
nen aan die het voor een volgend
traject overnemen. Het doel is om te
kijken hoe dat wisselen verloopt.
Zoals in de training ook bekeken
wordt of er drie- of viertallen ge
maakt moeten worden en wie de
snelle en de langzamere lopers zijn.
Jan Oudesluijs doet vanwege een
spierblessure niet mee aan de trai
ningen over asfaltwegen. Hij loopt
voor zichzelf op terrein met een
zachte ondergrond. „We hopen in
mei een gemiddelde van 13 kilome
ter per uur te halen. Het vertrek is
woensdagmiddag 23 mei om drie
uur en dan komen we vrijdagmor
gen om half zeven in Parijs aan",
zegt Aarts. De bedoeling is dat het
Mollerteam in twee groepen wordt
verdeeld. Elk met vier lopers, twee
fietsers, een verzorger en een
chauffeur. Terwijl de ene camper
rijdt, zal de andere stilstaan om de
lopers de tijd te geven om te eten, te
rusten en verzorgd te worden. Dat
gaat dan zo dag en nacht door. De
fietsers gaan mee om kaart te lezen
en zij bepalen ook het tempo, geeft
Aarts aan. Sportmasseurs, begelei
ders, koks en kwartiermakers maken
eveneens deel uit van het team. Eén
van de lopers is arts, terwijl ook fy
siotherapeut Ton van Os uit Tholen
meeloopt. In de voorbereidende fase
zijn er ook groepen die de p.r. en de
financiën (sponsoring) voor hun re
kening nemen. De deelnemers zijn
gezocht uit hen die reageerden op
een oproep in de schoolkrant.
Als de lopers daags voor hemel
vaartsdag vertrekken van de Cool-
singel in Rotterdam, hebben ze al
een promotietoer door de Maasstad
gemaakt. Tot aan Oude Tonge mag
de begeleiding de lopers niet volgen,
vanwege de drukte. Iedereen loopt
dan immers nog bij elkaar. De teams
moeten uiterlijk 50 uren na het ver-
Het team Moller 2001 neemt de Oesterdam tijdens een trainingstocht. Links docent Jan Oudesluijs uit Sint-Maartensdijk.
trek binnen zijn, bij de Eiffeltoren in
Parijs. Aarts verwacht vooral in
Noord-Frankrijk veel te moeten wis
selen om de snelheid erin te houden,
omdat het landschap daar glooiend
is. Vorig jaar arriveerde het eerste
team na 31 uren in de Franse hoofd
stad. Tot aan de Belgische grens
worden de lopers vaak op tal van
plaatsen aangemoedigd. Ze komen
via de Krammersluizen naar Steen
bergen, Bergen op Zoom en Ossen
drecht. Die laatste plaats staat vaak
bol van de activiteiten, maar ook in
Bergen op Zoom zal het nodige ge
organiseerd worden. In een geza
menlijk overleg hebben de Bergse
teams besloten om plaatsen langs de
route te adopteren. Het Gouverne
mentsplein zal een dag lang omge
doopt worden tot Mollerplein. Pro
jecten die van de opbrengst van de
Roparun profiteren, posten onder
weg eveneens.
Het eerste jaar kwam de opbrengst
van de estafetteloop ten goede aan
de Dr. Daniël den Hoedkliniek in
Rotterdam. Ook dit keer is het soci
aal fonds voor patiënten van dit zie
kenhuis één van de goede doelen.
Andere zijn het Roparunfonds (voor
bekostiging van kinderpsycholoog
en maatschappelijk werkster) en een
zorgvernieuwingsproject van het
Sophia kinderziekenhuis in Rotter
dam, een hospice bij een verpleeg
huis in Hengelo, een fonds voor
kleine projecten in diverse zieken
huizen, ondersteuning van drie
Franse ziekenhuizen en instellingen,
een nazorgprojecrgroep vrouwen
met borstkanker in Breda, inrichting
van vier appartementen voor pallia
tieve zorg in Amsterdam, een hoog-
en-laag-bad voor een instelling in
Rotterdam, begeleiding van jonge
kinderen van ouders met kanker in
ziekenhuis De Baronie in Breda. In
middels worden ook in Dordrecht en
in Beekbergeh hospices geopend uit
de opbrengst van de Roparun. Ver
der organiseert de stichting een kin
derdag voor zieke kinderen én wordt
een Roparunnerstad van het jaar ge
kozen (in 2000: Ossendrecht). Naast
een wisseltrofee is daaraan een prijs
van 100.000 gulden verbonden, te
besteden aan een project dat de kwa
liteit van leven van kankerpatiënten
verbetert. Want kankerpatiënten,
daarop richt de Roparun zich. Met
als motto: trachten leven toe te voe
gen aan dagen waar geen dagen
meer kunnen worden toegevoegd
aan het leven.
In menig gezin staan de banden van WHS volgde hij en voor de viering
.Bericht van de Tweede Wereldoor
log', waarvan Paape de stimulerende
en veeleisende hoofdredacteur was.
Een losbladige uitgave die geduren
de de jaren 1969/1970 in 100 weke
lijkse afleveringen verscheen met
daarin ook een verhaal van de bun-
keroverval in Stavenisse. Oud-colle
ga drs. C.J.F. Stuldreher, die vrijdag
middag bij de crematieplechtigheid
in Westgaarde te Amsterdam een
herdenkingswoord uitsprak, noemde
dit Bericht een wetenschappelijke
popularisatie van hoog niveau. „Er
stonden veel foto's in en uitstekende
historische en journalistieke bijdra
gen. De korte inleidingen van Harry
Paape op thema en inhoud van ieder
cahier, zijn treffende staaltjes van
tekstbegeleiding.'
De 11 mei 1925 in Sint-Annaland ge
boren Harry Paape was enig kind van
onderwijzer Bram Paape. In 1943
haalde hij zijn hbs-diploma B aan 't
Rijks te Bergen op Zoom. Na een on
derduikperiode meldde hij zich 24 fe
bruari 1945 als oorlogsvrijwilliger.
Dat bracht hem in België, Frankrijk,
maar ook in Indië. Op het troepen
schip de Bloemfontein werd hij bibli
othecaris. In de zomer van 1947 ging
hij politieke en sociale wetenschap
pen studeren in Amsterdam omdat
Harry Paape zich richtte op een loop
baan in de journalistiek. Als werkstu
dent kwam hij bij het Rijksinstituut
voor Oorlogsdocumentatie terecht en
dat was het begin van een lange pe
riode aan de Herengracht in de
hoofdstad. Toch bleef hij altijd
betrokken bij zijn geboortestreek.
De resultaten van voetbalvereniging
1.
Waarom zou u met minder
genoegen nemen
j l J i
Grote Kerkstrttft 5-lf Steenbergen
Telefoon (01671563385
Advertentie I.M.
van het 500-jarig bestaan van Sint-
Annaland kwam hij terug. Meer in
het verlengde van zijn werk was hij
ook betrokken bij de Zeeuwse ge
schiedschrijving over de Tweede We
reldoorlog, maar als hij naar Middel
burg moest, kwam hij over de
Oesterdam altijd naar Sint-Annaland.
Harry Paape kreeg in oktober 1956
een vast dienstverband bij het insti
tuut en in 1959 werd hij hoofd van de
afdeling beheer. Vervolgens in 1970
adjunct-directeur en aangezien hij
zijn organisatorische talenten in ve
lerlei zaken overtuigend demon
streerde, was hij de aangewezen op
volger van directeur Loe de Jong in
1979. In tegenstelling tot zijn voor
ganger moesten karweien voor Paape
niet van lange adem zijn, maar afge
maakt kunnen worden. Hij schreef
scenario's voor de bevrijdingsten
toonstelling van 1970 in de Nieuwe
Kerk te Amsterdam en voor de per
manente inrichting van het nationaal
oorlogsmuseum te Overloon en de
beeldgeschiedenis van de Jodenver
volging in Nederland in één van
de barakken van concentratiekamp
Auschwitz. Zijn praktische geest
heeft de verscheidenheid van het do-
cumentatieverhaal ook aangewend
voor onderwijsdoeleinden in de vorm
van fotoboekjes voor lagere scholen
en cassettes voor het middelbaar on
derwijs.
De talenten die hij voor deze vorm
van geschiedschrijving had, gebruik
te Paape later ook als directeur om
een nieuwe reeks historische cahiers
op te zetten en om tot herdruk van
enkele eerdere publicaties te komen.
Hij schreef ook de tekst voor 26 ra
diobij dragen voor de regionale om
roep Zuid in Maastricht. In 1986
werkte hij mee aan de uitgave van de
Dagboeken van Anne Frank. Naast
de oude staf - de oorlogsgeneratie -
trok Paape ook jongeren aan bij de
afdelingen beheer, onderzoek, de bi
bliotheek en de Indische afdeling. Hij
zorgde zo voor continuering van de
hechte werkgemeenschap, harmonie
en zelfstandigheid.
Harry Paape hield van veel contacten
en in 1975 nam hij de plaats van De
Jong over in het prestigieuze Comité
international de l'histoire de la
deuxieme guerre mondiale'. Als se
cretaris-generaal van dat comité wil
de hij na zijn pensionering in 1990
die activiteiten voortzetten om het
chagrijn van het verplichte afscheid
op 65-jarige leeftijd wat te verzach
ten.
Zijn plannen om te reizen en te
schrijven werden echter geen werke
lijkheid, want de ziekte van Alzhei
mer haalde al snel na zijn pensione
ring een streep door die rekening.
Tholenaren die gebruik maken
van de wet voorzieningen gehan
dicapten (WVG) zouden een be
drag toegewezen moeten krijgen
waarmee ze zelf bijvoorbeeld een
rolstoel kunnen aanschaffen. Nu
doet de gemeente dat. Door dit
zogenaamde persoonsgebonden
budget kan iedereen zelf uitma
ken bij welk bedrijf hij een rol
stoel koopt. Dat verhoogt de con
currentie en verlaagt de prijs van
de hulpmiddelen, zo betoogde
landelijk voorzitter S.P. de Pauw
van de algemene Nederlandse ge
handicapten organisatie (Ango)
donderdagavond in Meulvliet in
Tholen.
Volgens de gemeente Tholen zit
ten er echter ook nadelen aan deze
werkwijze. Het was een van de
discussiepunten op de voorlich
tingsbijeenkomst van de afdeling
Tholen die zo'n 225 leden telt en
daarmee de grootste is in Zeeland
en in het district Zuidwest-Neder
land. Ongeveer 35 belangstellen
den kwamen naar de vier sprekers
luisteren die het bestuur van de af
deling had uitgenodigd. Afde
lingsvoorzitter W. Lindhout had
op meer publiek gerekend. „Ge
zien het grote aantal leden, had ik
wel op 65 mensen gerekend. Maar
volgens de sprekers achter de tafel
is dit toch een mooi aantal."
Ook alle raadsleden waren door de
Ango uitgenodigd, maar de Thool
se politiek was maar met twee
man vertegenwoordigd: J.P. Bout
(CDA) en P. van Belzen (Christen-
Unie). Voor Lindhout teleurstel
lend weinig, zo zei hij over de eer
ste bijeenkomst in Ango-verband
(voorheen de Anib).
Volgens Pauw gaan er steeds meer
persoonsgebonden budgetten ver
strekt worden. Hij vindt dat een
goede ontwikkeling. „Mensen
moeten hun eigen zaken kunnen
inkopen. De praktijk is nu dat na
de indicatie, de gemeente en de le
verancier samen het hulpmiddel
aanbieden. Dat past soms niet bij
de wens van de aanvrager. Beter
zou zijn om na de indicatie ie
mand een budget te geven waar
mee hij zelf de markt op kan gaan.
Wil hij dan een luxere rolstoel,
dan moet hij die luxe zelf beta
len."
W. Bijl uit Tholen juichte dat toe
en pleitte ervoor de administratie
ve rompslomp bij een aanvraag
via de WVG in te perken. „Nu heb
je er bijna een administratiekan
toor voor nodig om al die papieren
in te vullen." Pauw noemde dat
een van de grootste bezwaren van
de WVG. Hij wees op een proef in
Utrecht met het verstrekken van
persoonsgebonden budgetten
waarbij de papierwinkel tot een
minimum wordt teruggebracht.
„Veel WVG'ers hebben drempel
vrees vanwege die rompslomp.
Vooral veel jonge mensen die een
bedrag krijgen na geïndiceerd te
zijn, gaan zelf shoppen en onder
handelen over de prijs met de le-
verandcier," zo zei hij over de
proef in Utrecht.
Consulent J. Westdorp van de
Zeeuwse stichting gehandicapten
beleid vroeg naar de mening van
de gemeente Tholen. Ambtenaar
R. Sijl die de WVG voor de ge
meente uitvoert, noemde het een
interessante ontwikkeling. Maar
er kleven volgens hem ook bezwa
ren aan. „We werken nu met een
vaste leverancier en niet met een
fabrikant. Samen met de andere
gemeenten in de Oosterscheldere-
gio doen we een aanbesteding bij
deze leverancier. Inderdaad voor
een standaarduitvoering, maar wel
tegen een scherpe prijs. En wat
aan rolstoelen terugkomt, slaan
we op en lenen we opnieuw uit.
Dat scheelt veel administratie en
je kan sneller werken."
Van Sijl gaf toe dat de voorziening
toch vooral een geldkwestie is.
„Maar met een open eind. De ge
meente zal altijd bij moeten sprin
gen. Kunnen we echter geld terug
winnen, dan zullen we dat ook
doen."
Volgens de Pauw zullen de prijzen
voor de rolstoelen dalen als er
overgegaan wordt op het andere
systeem. „De prijzen van de sport-
rolstoelen zijn enorm gekelderd
na het toekennen van een per
soonsgebonden budget. Vijf jaar
geleden betaalde je nog 4000 tot
4500 gulden voor een kale stoel,
zonder remmen en kussen. Via de
gemeente kostte dat 5000 gulden.
Nu kun je bij elke bedrijf een per
fecte rolstoel kopen met alles erop
en eraan voor 4000 gulden."
Hij nam de vrije markt in Amerika
als voorbeeld. „Daar zijn de prij
zen van de apparaturen aanzienlijk
lager en dat heeft maar een reden:
men heeft vrije keuze waar en wat
men koopt. De kwaliteit van de
spullen gaat ook omhoog en de
prijs wordt lager. Dat is voor de
gemeente ook gunstig want daar
door wordt de open eindefinancie
ring kleiner." Hij wees erop dat er
steeds meer een beroep zal wor
den gedaan op de WVG vanwege
de vergrijzing van de bevolking.
Sijl wees De Pauw erop dat de ge
meente rolstoelen ook weer in
neemt. „Als u hem zelf koopt,
blijft hij van u als u een andere
nodig hebt. Wij halen hem nu op
zodat hij weer gebruikt kan wor
den voor anderen."
Maar De Pauw zag daar geen pro
blemen in. Wel dat niet iedereen
met een persoonsgebonden budget
overweg kan. „Over het verstrek
ken maak ik me geen zorgen. Ik
denk bij de aanschaf van de rol
stoel dat ik de eindgebruiker ben.
En voor de stoelen die vrijkomen,
zal er een aardige tweedehands
markt ontstaan."
Het havenplateau in Stavenisse is deels onder water verdwenen, waardoor dit bordje met de maximum vaarsneiheid wat mal staat.
Al blijven de ongemakken in het
stormseizoen tot nu toe heel be
perkt, hoog water kan nog altijd
voorkomen in de haven van Sta
venisse. Het zoute water loopt ook
nog wel eens op de kade, al is,er
een stormvloedkering in de Oos-
terschelde en de keersluis in de
havenmonding bij de Veerweg in
Stavenisse. Die voorzieningen
worden pas bij gevaarlijk hoog
water benut. Een bord bij dorps
huis de Stove geeft aan, dat het
parkeren van auto's op het haven
plateau risico's kan inhouden.
Wie daar geen erg in heeft, kan
zijn auto droog parkeren, maar
soms pas met natte voeten wjeer
bereiken. In de winter moet men
dat echter voor lief nemen. Dat
hoort bij het jaargetijde, maar
volgende week begint het voor
jaar. Dan is de winter weer voor
bij.
Koop in winkels in eigen dorp voor behoud leefbaarheid
In de Eendrachtbode van 8 maart wordt door het evenementencomité
smalstad uit Sint-Maartensdijk bezorgdheid geuit over de leefbaarheid
van de dorpskernen en terecht! Zij wil de bevolking oproepen om het
tij te keren door dit met een bliksemactie onder de aandacht van de po
litiek te brengen. Alle inwoners zullen deze actie zeker willen onder
steunen omdat zij de problemen aan den lijve ondervinden. Het is ech
ter wel de vraag of het tij nog te keren is en of de wens niet de vader van
de gedachte is.
nemerschap met zich meebrengen.
In deze tijd moeten die niet onder
schat worden, zoals de lange werk
tijden en de grote concurrentie van
de grootwinkelbedrijven. De gevol
gen zijn in meerdere kernen al dui
delijk merkbaar. De opmerking in
het artikel van het evenementenco
mité ,Door de sluiting van winkels
in Scherpenisse zullen er meer men
sen naar de smalstad komen om bij
voorbeeld hun inkopen te doen.'
suggereert, dat de leefbaarheid in
andere dorpen minder mag zijn dan
in Sint-Maartensdijk. Wellicht hou
den de inwoners van Scherpenisse
ook graag hun gemeenschap leef
baar.
Inwoners hebben geen greep op pri
vatisering en schaalvergroting. Zij
kunnen er immers geen enkele in
vloed op uitoefenen. Om zoveel mo
gelijk kleine winkels in het eigen
dorp te handhaven, kan er door de
inwoners iets aan gedaan worden,
mits:
1. Men bereid is de inkopen in de
winkels in het eigen dorp te doen,
ook al kost dat dan een paar gulden
of een euro meer dan elders. De mo
biliteit van jongere inwoners maakt
het gemakkelijk om in grotere win
kels elders inkopen te gaan doen
met misschien enig voordeel; ten
minste als de auto- of buskosten niet
gerekend worden. Maar hoe zullen
ouderen die niet meer van hun dorp
kunnen komen, dat oplossen?
2. Massaal inkopen in andere win
kels houdt in dat de plaatselijke on
dernemer moet sluiten, omdat de ge
ringe omzet de kosten van het
ondernemerschap niet kan dekken.
3. Als de leefbaarheid alle inwoners
ter harte gaat, zou men niet indivi
dualistisch, maar solidair moeten
denken. De ouderen hebben meege
holpen de huidige maatschappij op
te bouwen en nu worden zij door al
deze vernieuwingen de dupe van de
verschralingen.
Alleen de vinger aan de pols hou
den, zal de leefbaarheid niet verbe
teren en verder verval niet tegen
gaan. De pols gaat hoe langer hoe
langzamer en dan is voor iedereen
duidelijk, wat het einde zal zijn.
Om als evenementencomité Smal
stad een effectieve actie te houden
om het tij te keren, zal/zullen:
1De overheid niet meer promoten
om schaalvergroting voor te staan en
haar inwoners per dorp die dienst
verlening geven, die ook voor oude
ren aanvaardbaar is. (Is dat in de
huidige situatie nog te verwezenlij
ken?)
2. De banken in alle dorpen hun
klanten die service moeten verlenen
die ook door ouderen als service
worden ervaren. (Zijn de banken
daartoe bereid?)
3. Ondernemers en inwoners allebei
concessies moeten doen om te zor
gen dat een houdbare situatie voor de
winkelbranche wordt gewaarborgd.
(Willen we dat met zijn allen?)
Als het bovenstaande niet gereali
seerd kan worden, zal elke actie ge
doemd zijn te mislukken, want een
actie om de actie levert geen resul
taat op!
Wanneer eenmaal een trend' is inge
zet in het maatschappelijk bestel, is
dit moeilijk te corrigeren. Ooit is de
landelijke overheid begonnen met het
privatiseren van een aantal diensten
(sociale uitvoeringen, PTT, N.S.,
enz.) waardoor een aantal dienstverle
ningen richting inwoners/consumen
ten behoorlijk is teruggelopen. Een
niet minder ingrijpende verandering
in het overheids- en bedrijfsleven is
de schaalvergroting, een wereldwijd
geproclameerd onderwerp. Deze slo
gans deden veel opgeld, want de
werkwijzen, opbrengen en kosten
zouden immers drastisch verbeteren.
Met dienstverlening werd echter wei
nig of geen rekening gehouden.
Ik wil nu de rol van de overheid(lan-
delijk en plaatselijk), de banken, de
ondernemers (met name de grootwin
kelbedrijven) en de inwoners eens na
der belichten.
De overheid heeft in vele zaken het
voortouw genomen om privatisering
en schaalvergroting te promoten en
uit te voeren (veeteelt, visserij). Zij
heeft de bevoegdheid om plannen te
maken en die uit te voeren. Kritische
opmerkingen of alternatieven van in
woners worden meegenomen in de
besluitvorming, doch hebben geen in
vloed. Door de schaalvergroting heeft
de overheid vele gemeenten samen
gevoegd, veelal tegen de wil van de
inwoners en met alle nadelige gevol
gen voor hen. Als motief zou gelden:
het besparen van een aantal hogere
functionarissen en een betere beheer
sing van de kosten. De berichten vol
gend, valt die kostenbeheersing door
de overheid nogal mee; liever gezegd:
tegen! De grote uitbreiding en ver
nieuwing van het gemeentehuis in
Sint-Maartensdijk, geruchten over
een nieuw te bouwen gemeentehuis,
vallen buiten die beheersing! De over
heid is dus voorgegaan in de schaal
vergroting, waardoor uiteraard de
leefbaarheid in de gemeenten is te
ruggelopen.
Ook de banken hebben de schaalver
groting in de hand gewerkt, niet in de
laatste plaats in eigen huis. Zij hebben
de dienstverlening aan de inwoners
van de dorpen opgezegd en verhuisd
naar elders. Zij doen Voorkomen alsof
op deze manier een betere service kan
worden verleend aan de inwoners van
een dorp. Welke klant uit Stave
nisse, Sint-Maartensdijk, Scherpenis
se, Poortvliet, Sint-Annaland en Oud-
Vossemeer kan deze leuze van de
banken geloven of zien als een betere
service als men naar elders moet om
bankzaken te regelen of geld op te ne
men? Deze schaalvergroting (winst)
geeft aan, dat de link naar de aandeel
houders meer waarde heeft, dan de
dienstverlening aan de klanten, die
voor omzet en winst zorgen. Zij heb
ben zich ook niet druk gemaakt om
de ouderen, die moeilijk kunnen om
gaan met de moderne technieken van
geldopname, enz. De banken hebben
een groot aandeel in het verminderen
van de leefbaarheid van de dorpen.
Een ondernemer dient zich bewust
te zijn van de risico's die het onder-
C. Rijnberg,
Rozenstraat 7,
Sint-Maartensdijk.
De bijzondere bijstand die de gemeente verstrekt, vult de wet voorzie
ningen gehandicapten aan, maar wordt onvoldoende gebruikt. Dat stel
de beleidsmedewerker P. Nelen van de gemeente Tholen donderdag
avond op de voorlichtingsbijeenkomst van de Thoolse afdeling van de
gehandicaptenorgainsatie Ango in Meulvliet in Tholen. De drempel om
een beroep te doen op de bijzondere bijstand is hoog, maar via een be
tere verspreiding van aanvraagformulieren hopen de gemeente en de
Ango meer mensen te bereiken.
Het kost enige moed en doorzettings
vermogen om een beroep te doen op
de bijzondere bijstand, zo bleek uit de
toelichting van Nelen. Er zijn nogal
wat voorwaarden aan verbonden. Er
moeten bijzondere omstandigheden
zijn en noodzakelijke kosten. Er moet
onvoldoende financiële draagkracht
zijn. Ofwel, men mag niet teveel geld
of tegoeden hebben. En de voorzie
ning die men wil, moet niet door een
andere instantie betaald worden (bv
het ziekenfonds). Er komt een uitge
breide beoordeling van het inkomen
aan te pas. Alle tegoeden van bank of
giro moeten worden getoond.
Nelen: „Er is een hoop papieren door
te werken. We vermoeden dat er min
der mensen gebruik van de bijzondere
bijstand maken dan wel zou kunnen."
Een groot misverstand is dat men er
van uitgaat dat iemand een uitkering
moet hebben om in aanmerking te
kunnen komen voor bijzondere bij
stand. Dat is niet het geval. Iedereen
kan het aanvragen. Het maakt niet uit
welk soort inkomen de aanvrager
heeft. Mensen die een loon ontvan
gen, een pensioen of een uitkering
kunnen er gebruik van maken.
Daarnaast is er een regeling voor
'langdurig echte minima' die eens per
drie jaar uitkeert en het declaratie
fonds dat tegemoetkomt in bijvoor
beeld de contributie van een sportver
eniging.
Op de vraag hoeveel mensen er op
Tholen gebruik maken van de bijzon
dere bijstand, bleef Nelen het ant- ^bonden.
woord schuldig. „De mensen die bij
zondere bijstand aanvragen, zijn men
sen die al klant zijn bij sociale zaken.
De doelgroep is echter veel groter.
Wat opvalt, is dat vooral van ouderen
weinig aanvragen komen. Iemand die
AOW heeft plus een klein pensioen
tje, heeft er ook recht op. Het blijkt
dat de weg naar sociale zaken niet
duidelijk is en de drempel hoog."
Landelijk voorzitter S.P. de Pauw van
de Ango riep de leden van de afdeling
op om een deel van de contributie via
het declaratiefonds terug te halen bij
de gemeente. „Veel van onze leden
hebben een uitkering. Alleen vragen
ze er niet graag om. Daar heb ik een
simpele verklaring voor. Het is nu de
tijd van het invullen van de belasting
papieren. Iedereen die belasting terug
wil hebben, legt zijn hele hebben en
houden op tafel. Vooral mensen die
veel geld hebben doen dat. Waarom
zouden wij dat ook niet doen om bij
zondere bijstand aan te vragen. Er
blijft steeds geld over. Dat is eeuwig
zonde."
Om de regeling beter bekend te ma-
ken en de drempel voor de aanvragers
te verlagen, worden de aanvraagfor
mulieren voor de bijzondere bijstand
ook verspreid onder de leden van het
cliëntenplatform, de afdeling van de
Ango, de stichting gehandicaptenbe
leid Tholen en de Thoolse ouderen-