Mollerteam loopt 500 kilometer voor zorg aan kankerpatiënten Altijd bezig met de Tweede Wereldoorlog worden Hoog water in haven van Stavenisse 'Vrije keuze gehandicapte bij aankoop van rolstoel' Overheid, ondernemers banken en inwoners kunnen het tij nog keren 'Drempel aanvragen van bijzondere bijstand hoog' Donderdag 15 maart 2001 EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT 9 Acht weken inmiddels zijn ze in training. Zaterdag wer den de wissels uitgeprobeerd tijdens een tocht die onder meer over Tholen voerde. De scholengroep Mollerly- ceum doet in mei mee aan de Roparun, een estafetteloop over 517 kilometer van Rotterdam naar Parijs. Een team van 25 mensen is gevormd, waaronder loper Jan Oude- sluijs uit Sint-Maartensdijk (docent aan de vestiging Steenbergen) en fysiotherapeut Ton van Os uit Tholen. De Roparun beoogt geld bijeen te brengen voor een goed doel: projecten op het terrein van de palliatieve zorg aan kankerpatiënten. Mollerplein Thoolse inbreng in deelnemersveld estafetteloop Rotterdam-Parijs Leven toevoegen Oud-Sint-Annalander Harry Paape overleden De in Sint-Annaland geboren Harry Paape is op 75-jari- ge leeftijd in het Zonnehuis te Amstelveen overleden, waar hij ruim vijf jaar werd verpleegd. Zijn hele leven hield hij zich bezig met de Tweede Wereldoorlog, als medewerker en later directeur van het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie aan de Herengracht in de hoofd stad. In zijn geboortestreek werkte hij mee aan een ten toonstelling over de oorlogsjaren in de Grote Kerk van Tholen, welke expositie hij toen officieel opende. j V Overloon Ango Tholen is grootste van Zeeland Scherpe prijs Tweedehands Pols langzamer Gemeentehuis Scherpenisse Vooral ouderen laten regeling liggen Belasting De Roparun, die voor de tiende keer wordt georganiseerd, geniet in West-Brabant een behoorlijke be kendheid. De doortocht in Ossen- drecht is jaarlijks een hele happe ning. Uit deze regio doen een stuk of zes teams mee, onder meer van de brandweer Bergen op Zoom/ Roosendaal en van de vliegbasis Woensdrecht. Maximaal 150 teams kunnen deelnemen aan deze wed strijd. Een team telt acht lopers en vier fietsers, met daarnaast nog de nodige begeleiding. Het Mollerly- ceum is de eerste middelbare school die een team op de been brengt: Team Moller2001. „Een actie voor een goed doel spreekt ons erg aan. En bij de Ropa run is dat vooral de simpelheid van de organisatie, waardoor van elke gulden 98 tot 99 cent ook daadwer kelijk aan het goede doel gespen deerd wordt", vertelt loperscaptain Wim Aarts. Vorig jaar leverde het evenement (in 1992 begonnen als uitvloeisel van een weddenschap) liefst 4,3 miljoen gulden op. Het Moller heeft vier mille inschrijfgeld moeten betalen (daarvan regelt de organisatie de route en beveiliging e.d.) en duizend loten van vijf gul den aan de man moeten brengen. Voor alle kosten onderweg (eten en drinken, brandstof e.d.) zijn spon sors gezocht. Budelpack uit Poort vliet is hoofdsponsor geworden. Een actieweek op de vestigingen in Bergen op Zoom, Steenbergen en Ossendrecht - waarbij elke klas zelf iets kon ondernemen - bracht in ja nuari 23.000 gulden op. „Dankzij de sponsoring zullen we dat bedrag volledig kunnen overmaken voor het goede doel", zegt Aarts. Hij legt uit dat de groep drie weken opbouwtraining doet, een week rusttraining en op de laatste zater dag daarvan een groepstraining. Vanuit Bergen op Zoom wordt rich ting Tholen gelopen, door de pol ders naar Poortvliet en dan naar de Oesterdam. Steeds lopen er twee mensen en fietsen twee anderen er naast. Een paar honderd meter na de Bergsediepsluis staat een personen- bus en daar tikken de lopers dege nen aan die het voor een volgend traject overnemen. Het doel is om te kijken hoe dat wisselen verloopt. Zoals in de training ook bekeken wordt of er drie- of viertallen ge maakt moeten worden en wie de snelle en de langzamere lopers zijn. Jan Oudesluijs doet vanwege een spierblessure niet mee aan de trai ningen over asfaltwegen. Hij loopt voor zichzelf op terrein met een zachte ondergrond. „We hopen in mei een gemiddelde van 13 kilome ter per uur te halen. Het vertrek is woensdagmiddag 23 mei om drie uur en dan komen we vrijdagmor gen om half zeven in Parijs aan", zegt Aarts. De bedoeling is dat het Mollerteam in twee groepen wordt verdeeld. Elk met vier lopers, twee fietsers, een verzorger en een chauffeur. Terwijl de ene camper rijdt, zal de andere stilstaan om de lopers de tijd te geven om te eten, te rusten en verzorgd te worden. Dat gaat dan zo dag en nacht door. De fietsers gaan mee om kaart te lezen en zij bepalen ook het tempo, geeft Aarts aan. Sportmasseurs, begelei ders, koks en kwartiermakers maken eveneens deel uit van het team. Eén van de lopers is arts, terwijl ook fy siotherapeut Ton van Os uit Tholen meeloopt. In de voorbereidende fase zijn er ook groepen die de p.r. en de financiën (sponsoring) voor hun re kening nemen. De deelnemers zijn gezocht uit hen die reageerden op een oproep in de schoolkrant. Als de lopers daags voor hemel vaartsdag vertrekken van de Cool- singel in Rotterdam, hebben ze al een promotietoer door de Maasstad gemaakt. Tot aan Oude Tonge mag de begeleiding de lopers niet volgen, vanwege de drukte. Iedereen loopt dan immers nog bij elkaar. De teams moeten uiterlijk 50 uren na het ver- Het team Moller 2001 neemt de Oesterdam tijdens een trainingstocht. Links docent Jan Oudesluijs uit Sint-Maartensdijk. trek binnen zijn, bij de Eiffeltoren in Parijs. Aarts verwacht vooral in Noord-Frankrijk veel te moeten wis selen om de snelheid erin te houden, omdat het landschap daar glooiend is. Vorig jaar arriveerde het eerste team na 31 uren in de Franse hoofd stad. Tot aan de Belgische grens worden de lopers vaak op tal van plaatsen aangemoedigd. Ze komen via de Krammersluizen naar Steen bergen, Bergen op Zoom en Ossen drecht. Die laatste plaats staat vaak bol van de activiteiten, maar ook in Bergen op Zoom zal het nodige ge organiseerd worden. In een geza menlijk overleg hebben de Bergse teams besloten om plaatsen langs de route te adopteren. Het Gouverne mentsplein zal een dag lang omge doopt worden tot Mollerplein. Pro jecten die van de opbrengst van de Roparun profiteren, posten onder weg eveneens. Het eerste jaar kwam de opbrengst van de estafetteloop ten goede aan de Dr. Daniël den Hoedkliniek in Rotterdam. Ook dit keer is het soci aal fonds voor patiënten van dit zie kenhuis één van de goede doelen. Andere zijn het Roparunfonds (voor bekostiging van kinderpsycholoog en maatschappelijk werkster) en een zorgvernieuwingsproject van het Sophia kinderziekenhuis in Rotter dam, een hospice bij een verpleeg huis in Hengelo, een fonds voor kleine projecten in diverse zieken huizen, ondersteuning van drie Franse ziekenhuizen en instellingen, een nazorgprojecrgroep vrouwen met borstkanker in Breda, inrichting van vier appartementen voor pallia tieve zorg in Amsterdam, een hoog- en-laag-bad voor een instelling in Rotterdam, begeleiding van jonge kinderen van ouders met kanker in ziekenhuis De Baronie in Breda. In middels worden ook in Dordrecht en in Beekbergeh hospices geopend uit de opbrengst van de Roparun. Ver der organiseert de stichting een kin derdag voor zieke kinderen én wordt een Roparunnerstad van het jaar ge kozen (in 2000: Ossendrecht). Naast een wisseltrofee is daaraan een prijs van 100.000 gulden verbonden, te besteden aan een project dat de kwa liteit van leven van kankerpatiënten verbetert. Want kankerpatiënten, daarop richt de Roparun zich. Met als motto: trachten leven toe te voe gen aan dagen waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven. In menig gezin staan de banden van WHS volgde hij en voor de viering .Bericht van de Tweede Wereldoor log', waarvan Paape de stimulerende en veeleisende hoofdredacteur was. Een losbladige uitgave die geduren de de jaren 1969/1970 in 100 weke lijkse afleveringen verscheen met daarin ook een verhaal van de bun- keroverval in Stavenisse. Oud-colle ga drs. C.J.F. Stuldreher, die vrijdag middag bij de crematieplechtigheid in Westgaarde te Amsterdam een herdenkingswoord uitsprak, noemde dit Bericht een wetenschappelijke popularisatie van hoog niveau. „Er stonden veel foto's in en uitstekende historische en journalistieke bijdra gen. De korte inleidingen van Harry Paape op thema en inhoud van ieder cahier, zijn treffende staaltjes van tekstbegeleiding.' De 11 mei 1925 in Sint-Annaland ge boren Harry Paape was enig kind van onderwijzer Bram Paape. In 1943 haalde hij zijn hbs-diploma B aan 't Rijks te Bergen op Zoom. Na een on derduikperiode meldde hij zich 24 fe bruari 1945 als oorlogsvrijwilliger. Dat bracht hem in België, Frankrijk, maar ook in Indië. Op het troepen schip de Bloemfontein werd hij bibli othecaris. In de zomer van 1947 ging hij politieke en sociale wetenschap pen studeren in Amsterdam omdat Harry Paape zich richtte op een loop baan in de journalistiek. Als werkstu dent kwam hij bij het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie terecht en dat was het begin van een lange pe riode aan de Herengracht in de hoofdstad. Toch bleef hij altijd betrokken bij zijn geboortestreek. De resultaten van voetbalvereniging 1. Waarom zou u met minder genoegen nemen j l J i Grote Kerkstrttft 5-lf Steenbergen Telefoon (01671563385 Advertentie I.M. van het 500-jarig bestaan van Sint- Annaland kwam hij terug. Meer in het verlengde van zijn werk was hij ook betrokken bij de Zeeuwse ge schiedschrijving over de Tweede We reldoorlog, maar als hij naar Middel burg moest, kwam hij over de Oesterdam altijd naar Sint-Annaland. Harry Paape kreeg in oktober 1956 een vast dienstverband bij het insti tuut en in 1959 werd hij hoofd van de afdeling beheer. Vervolgens in 1970 adjunct-directeur en aangezien hij zijn organisatorische talenten in ve lerlei zaken overtuigend demon streerde, was hij de aangewezen op volger van directeur Loe de Jong in 1979. In tegenstelling tot zijn voor ganger moesten karweien voor Paape niet van lange adem zijn, maar afge maakt kunnen worden. Hij schreef scenario's voor de bevrijdingsten toonstelling van 1970 in de Nieuwe Kerk te Amsterdam en voor de per manente inrichting van het nationaal oorlogsmuseum te Overloon en de beeldgeschiedenis van de Jodenver volging in Nederland in één van de barakken van concentratiekamp Auschwitz. Zijn praktische geest heeft de verscheidenheid van het do- cumentatieverhaal ook aangewend voor onderwijsdoeleinden in de vorm van fotoboekjes voor lagere scholen en cassettes voor het middelbaar on derwijs. De talenten die hij voor deze vorm van geschiedschrijving had, gebruik te Paape later ook als directeur om een nieuwe reeks historische cahiers op te zetten en om tot herdruk van enkele eerdere publicaties te komen. Hij schreef ook de tekst voor 26 ra diobij dragen voor de regionale om roep Zuid in Maastricht. In 1986 werkte hij mee aan de uitgave van de Dagboeken van Anne Frank. Naast de oude staf - de oorlogsgeneratie - trok Paape ook jongeren aan bij de afdelingen beheer, onderzoek, de bi bliotheek en de Indische afdeling. Hij zorgde zo voor continuering van de hechte werkgemeenschap, harmonie en zelfstandigheid. Harry Paape hield van veel contacten en in 1975 nam hij de plaats van De Jong over in het prestigieuze Comité international de l'histoire de la deuxieme guerre mondiale'. Als se cretaris-generaal van dat comité wil de hij na zijn pensionering in 1990 die activiteiten voortzetten om het chagrijn van het verplichte afscheid op 65-jarige leeftijd wat te verzach ten. Zijn plannen om te reizen en te schrijven werden echter geen werke lijkheid, want de ziekte van Alzhei mer haalde al snel na zijn pensione ring een streep door die rekening. Tholenaren die gebruik maken van de wet voorzieningen gehan dicapten (WVG) zouden een be drag toegewezen moeten krijgen waarmee ze zelf bijvoorbeeld een rolstoel kunnen aanschaffen. Nu doet de gemeente dat. Door dit zogenaamde persoonsgebonden budget kan iedereen zelf uitma ken bij welk bedrijf hij een rol stoel koopt. Dat verhoogt de con currentie en verlaagt de prijs van de hulpmiddelen, zo betoogde landelijk voorzitter S.P. de Pauw van de algemene Nederlandse ge handicapten organisatie (Ango) donderdagavond in Meulvliet in Tholen. Volgens de gemeente Tholen zit ten er echter ook nadelen aan deze werkwijze. Het was een van de discussiepunten op de voorlich tingsbijeenkomst van de afdeling Tholen die zo'n 225 leden telt en daarmee de grootste is in Zeeland en in het district Zuidwest-Neder land. Ongeveer 35 belangstellen den kwamen naar de vier sprekers luisteren die het bestuur van de af deling had uitgenodigd. Afde lingsvoorzitter W. Lindhout had op meer publiek gerekend. „Ge zien het grote aantal leden, had ik wel op 65 mensen gerekend. Maar volgens de sprekers achter de tafel is dit toch een mooi aantal." Ook alle raadsleden waren door de Ango uitgenodigd, maar de Thool se politiek was maar met twee man vertegenwoordigd: J.P. Bout (CDA) en P. van Belzen (Christen- Unie). Voor Lindhout teleurstel lend weinig, zo zei hij over de eer ste bijeenkomst in Ango-verband (voorheen de Anib). Volgens Pauw gaan er steeds meer persoonsgebonden budgetten ver strekt worden. Hij vindt dat een goede ontwikkeling. „Mensen moeten hun eigen zaken kunnen inkopen. De praktijk is nu dat na de indicatie, de gemeente en de le verancier samen het hulpmiddel aanbieden. Dat past soms niet bij de wens van de aanvrager. Beter zou zijn om na de indicatie ie mand een budget te geven waar mee hij zelf de markt op kan gaan. Wil hij dan een luxere rolstoel, dan moet hij die luxe zelf beta len." W. Bijl uit Tholen juichte dat toe en pleitte ervoor de administratie ve rompslomp bij een aanvraag via de WVG in te perken. „Nu heb je er bijna een administratiekan toor voor nodig om al die papieren in te vullen." Pauw noemde dat een van de grootste bezwaren van de WVG. Hij wees op een proef in Utrecht met het verstrekken van persoonsgebonden budgetten waarbij de papierwinkel tot een minimum wordt teruggebracht. „Veel WVG'ers hebben drempel vrees vanwege die rompslomp. Vooral veel jonge mensen die een bedrag krijgen na geïndiceerd te zijn, gaan zelf shoppen en onder handelen over de prijs met de le- verandcier," zo zei hij over de proef in Utrecht. Consulent J. Westdorp van de Zeeuwse stichting gehandicapten beleid vroeg naar de mening van de gemeente Tholen. Ambtenaar R. Sijl die de WVG voor de ge meente uitvoert, noemde het een interessante ontwikkeling. Maar er kleven volgens hem ook bezwa ren aan. „We werken nu met een vaste leverancier en niet met een fabrikant. Samen met de andere gemeenten in de Oosterscheldere- gio doen we een aanbesteding bij deze leverancier. Inderdaad voor een standaarduitvoering, maar wel tegen een scherpe prijs. En wat aan rolstoelen terugkomt, slaan we op en lenen we opnieuw uit. Dat scheelt veel administratie en je kan sneller werken." Van Sijl gaf toe dat de voorziening toch vooral een geldkwestie is. „Maar met een open eind. De ge meente zal altijd bij moeten sprin gen. Kunnen we echter geld terug winnen, dan zullen we dat ook doen." Volgens de Pauw zullen de prijzen voor de rolstoelen dalen als er overgegaan wordt op het andere systeem. „De prijzen van de sport- rolstoelen zijn enorm gekelderd na het toekennen van een per soonsgebonden budget. Vijf jaar geleden betaalde je nog 4000 tot 4500 gulden voor een kale stoel, zonder remmen en kussen. Via de gemeente kostte dat 5000 gulden. Nu kun je bij elke bedrijf een per fecte rolstoel kopen met alles erop en eraan voor 4000 gulden." Hij nam de vrije markt in Amerika als voorbeeld. „Daar zijn de prij zen van de apparaturen aanzienlijk lager en dat heeft maar een reden: men heeft vrije keuze waar en wat men koopt. De kwaliteit van de spullen gaat ook omhoog en de prijs wordt lager. Dat is voor de gemeente ook gunstig want daar door wordt de open eindefinancie ring kleiner." Hij wees erop dat er steeds meer een beroep zal wor den gedaan op de WVG vanwege de vergrijzing van de bevolking. Sijl wees De Pauw erop dat de ge meente rolstoelen ook weer in neemt. „Als u hem zelf koopt, blijft hij van u als u een andere nodig hebt. Wij halen hem nu op zodat hij weer gebruikt kan wor den voor anderen." Maar De Pauw zag daar geen pro blemen in. Wel dat niet iedereen met een persoonsgebonden budget overweg kan. „Over het verstrek ken maak ik me geen zorgen. Ik denk bij de aanschaf van de rol stoel dat ik de eindgebruiker ben. En voor de stoelen die vrijkomen, zal er een aardige tweedehands markt ontstaan." Het havenplateau in Stavenisse is deels onder water verdwenen, waardoor dit bordje met de maximum vaarsneiheid wat mal staat. Al blijven de ongemakken in het stormseizoen tot nu toe heel be perkt, hoog water kan nog altijd voorkomen in de haven van Sta venisse. Het zoute water loopt ook nog wel eens op de kade, al is,er een stormvloedkering in de Oos- terschelde en de keersluis in de havenmonding bij de Veerweg in Stavenisse. Die voorzieningen worden pas bij gevaarlijk hoog water benut. Een bord bij dorps huis de Stove geeft aan, dat het parkeren van auto's op het haven plateau risico's kan inhouden. Wie daar geen erg in heeft, kan zijn auto droog parkeren, maar soms pas met natte voeten wjeer bereiken. In de winter moet men dat echter voor lief nemen. Dat hoort bij het jaargetijde, maar volgende week begint het voor jaar. Dan is de winter weer voor bij. Koop in winkels in eigen dorp voor behoud leefbaarheid In de Eendrachtbode van 8 maart wordt door het evenementencomité smalstad uit Sint-Maartensdijk bezorgdheid geuit over de leefbaarheid van de dorpskernen en terecht! Zij wil de bevolking oproepen om het tij te keren door dit met een bliksemactie onder de aandacht van de po litiek te brengen. Alle inwoners zullen deze actie zeker willen onder steunen omdat zij de problemen aan den lijve ondervinden. Het is ech ter wel de vraag of het tij nog te keren is en of de wens niet de vader van de gedachte is. nemerschap met zich meebrengen. In deze tijd moeten die niet onder schat worden, zoals de lange werk tijden en de grote concurrentie van de grootwinkelbedrijven. De gevol gen zijn in meerdere kernen al dui delijk merkbaar. De opmerking in het artikel van het evenementenco mité ,Door de sluiting van winkels in Scherpenisse zullen er meer men sen naar de smalstad komen om bij voorbeeld hun inkopen te doen.' suggereert, dat de leefbaarheid in andere dorpen minder mag zijn dan in Sint-Maartensdijk. Wellicht hou den de inwoners van Scherpenisse ook graag hun gemeenschap leef baar. Inwoners hebben geen greep op pri vatisering en schaalvergroting. Zij kunnen er immers geen enkele in vloed op uitoefenen. Om zoveel mo gelijk kleine winkels in het eigen dorp te handhaven, kan er door de inwoners iets aan gedaan worden, mits: 1. Men bereid is de inkopen in de winkels in het eigen dorp te doen, ook al kost dat dan een paar gulden of een euro meer dan elders. De mo biliteit van jongere inwoners maakt het gemakkelijk om in grotere win kels elders inkopen te gaan doen met misschien enig voordeel; ten minste als de auto- of buskosten niet gerekend worden. Maar hoe zullen ouderen die niet meer van hun dorp kunnen komen, dat oplossen? 2. Massaal inkopen in andere win kels houdt in dat de plaatselijke on dernemer moet sluiten, omdat de ge ringe omzet de kosten van het ondernemerschap niet kan dekken. 3. Als de leefbaarheid alle inwoners ter harte gaat, zou men niet indivi dualistisch, maar solidair moeten denken. De ouderen hebben meege holpen de huidige maatschappij op te bouwen en nu worden zij door al deze vernieuwingen de dupe van de verschralingen. Alleen de vinger aan de pols hou den, zal de leefbaarheid niet verbe teren en verder verval niet tegen gaan. De pols gaat hoe langer hoe langzamer en dan is voor iedereen duidelijk, wat het einde zal zijn. Om als evenementencomité Smal stad een effectieve actie te houden om het tij te keren, zal/zullen: 1De overheid niet meer promoten om schaalvergroting voor te staan en haar inwoners per dorp die dienst verlening geven, die ook voor oude ren aanvaardbaar is. (Is dat in de huidige situatie nog te verwezenlij ken?) 2. De banken in alle dorpen hun klanten die service moeten verlenen die ook door ouderen als service worden ervaren. (Zijn de banken daartoe bereid?) 3. Ondernemers en inwoners allebei concessies moeten doen om te zor gen dat een houdbare situatie voor de winkelbranche wordt gewaarborgd. (Willen we dat met zijn allen?) Als het bovenstaande niet gereali seerd kan worden, zal elke actie ge doemd zijn te mislukken, want een actie om de actie levert geen resul taat op! Wanneer eenmaal een trend' is inge zet in het maatschappelijk bestel, is dit moeilijk te corrigeren. Ooit is de landelijke overheid begonnen met het privatiseren van een aantal diensten (sociale uitvoeringen, PTT, N.S., enz.) waardoor een aantal dienstverle ningen richting inwoners/consumen ten behoorlijk is teruggelopen. Een niet minder ingrijpende verandering in het overheids- en bedrijfsleven is de schaalvergroting, een wereldwijd geproclameerd onderwerp. Deze slo gans deden veel opgeld, want de werkwijzen, opbrengen en kosten zouden immers drastisch verbeteren. Met dienstverlening werd echter wei nig of geen rekening gehouden. Ik wil nu de rol van de overheid(lan- delijk en plaatselijk), de banken, de ondernemers (met name de grootwin kelbedrijven) en de inwoners eens na der belichten. De overheid heeft in vele zaken het voortouw genomen om privatisering en schaalvergroting te promoten en uit te voeren (veeteelt, visserij). Zij heeft de bevoegdheid om plannen te maken en die uit te voeren. Kritische opmerkingen of alternatieven van in woners worden meegenomen in de besluitvorming, doch hebben geen in vloed. Door de schaalvergroting heeft de overheid vele gemeenten samen gevoegd, veelal tegen de wil van de inwoners en met alle nadelige gevol gen voor hen. Als motief zou gelden: het besparen van een aantal hogere functionarissen en een betere beheer sing van de kosten. De berichten vol gend, valt die kostenbeheersing door de overheid nogal mee; liever gezegd: tegen! De grote uitbreiding en ver nieuwing van het gemeentehuis in Sint-Maartensdijk, geruchten over een nieuw te bouwen gemeentehuis, vallen buiten die beheersing! De over heid is dus voorgegaan in de schaal vergroting, waardoor uiteraard de leefbaarheid in de gemeenten is te ruggelopen. Ook de banken hebben de schaalver groting in de hand gewerkt, niet in de laatste plaats in eigen huis. Zij hebben de dienstverlening aan de inwoners van de dorpen opgezegd en verhuisd naar elders. Zij doen Voorkomen alsof op deze manier een betere service kan worden verleend aan de inwoners van een dorp. Welke klant uit Stave nisse, Sint-Maartensdijk, Scherpenis se, Poortvliet, Sint-Annaland en Oud- Vossemeer kan deze leuze van de banken geloven of zien als een betere service als men naar elders moet om bankzaken te regelen of geld op te ne men? Deze schaalvergroting (winst) geeft aan, dat de link naar de aandeel houders meer waarde heeft, dan de dienstverlening aan de klanten, die voor omzet en winst zorgen. Zij heb ben zich ook niet druk gemaakt om de ouderen, die moeilijk kunnen om gaan met de moderne technieken van geldopname, enz. De banken hebben een groot aandeel in het verminderen van de leefbaarheid van de dorpen. Een ondernemer dient zich bewust te zijn van de risico's die het onder- C. Rijnberg, Rozenstraat 7, Sint-Maartensdijk. De bijzondere bijstand die de gemeente verstrekt, vult de wet voorzie ningen gehandicapten aan, maar wordt onvoldoende gebruikt. Dat stel de beleidsmedewerker P. Nelen van de gemeente Tholen donderdag avond op de voorlichtingsbijeenkomst van de Thoolse afdeling van de gehandicaptenorgainsatie Ango in Meulvliet in Tholen. De drempel om een beroep te doen op de bijzondere bijstand is hoog, maar via een be tere verspreiding van aanvraagformulieren hopen de gemeente en de Ango meer mensen te bereiken. Het kost enige moed en doorzettings vermogen om een beroep te doen op de bijzondere bijstand, zo bleek uit de toelichting van Nelen. Er zijn nogal wat voorwaarden aan verbonden. Er moeten bijzondere omstandigheden zijn en noodzakelijke kosten. Er moet onvoldoende financiële draagkracht zijn. Ofwel, men mag niet teveel geld of tegoeden hebben. En de voorzie ning die men wil, moet niet door een andere instantie betaald worden (bv het ziekenfonds). Er komt een uitge breide beoordeling van het inkomen aan te pas. Alle tegoeden van bank of giro moeten worden getoond. Nelen: „Er is een hoop papieren door te werken. We vermoeden dat er min der mensen gebruik van de bijzondere bijstand maken dan wel zou kunnen." Een groot misverstand is dat men er van uitgaat dat iemand een uitkering moet hebben om in aanmerking te kunnen komen voor bijzondere bij stand. Dat is niet het geval. Iedereen kan het aanvragen. Het maakt niet uit welk soort inkomen de aanvrager heeft. Mensen die een loon ontvan gen, een pensioen of een uitkering kunnen er gebruik van maken. Daarnaast is er een regeling voor 'langdurig echte minima' die eens per drie jaar uitkeert en het declaratie fonds dat tegemoetkomt in bijvoor beeld de contributie van een sportver eniging. Op de vraag hoeveel mensen er op Tholen gebruik maken van de bijzon dere bijstand, bleef Nelen het ant- ^bonden. woord schuldig. „De mensen die bij zondere bijstand aanvragen, zijn men sen die al klant zijn bij sociale zaken. De doelgroep is echter veel groter. Wat opvalt, is dat vooral van ouderen weinig aanvragen komen. Iemand die AOW heeft plus een klein pensioen tje, heeft er ook recht op. Het blijkt dat de weg naar sociale zaken niet duidelijk is en de drempel hoog." Landelijk voorzitter S.P. de Pauw van de Ango riep de leden van de afdeling op om een deel van de contributie via het declaratiefonds terug te halen bij de gemeente. „Veel van onze leden hebben een uitkering. Alleen vragen ze er niet graag om. Daar heb ik een simpele verklaring voor. Het is nu de tijd van het invullen van de belasting papieren. Iedereen die belasting terug wil hebben, legt zijn hele hebben en houden op tafel. Vooral mensen die veel geld hebben doen dat. Waarom zouden wij dat ook niet doen om bij zondere bijstand aan te vragen. Er blijft steeds geld over. Dat is eeuwig zonde." Om de regeling beter bekend te ma- ken en de drempel voor de aanvragers te verlagen, worden de aanvraagfor mulieren voor de bijzondere bijstand ook verspreid onder de leden van het cliëntenplatform, de afdeling van de Ango, de stichting gehandicaptenbe leid Tholen en de Thoolse ouderen-

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 2001 | | pagina 9