'De toekomst voor kleine bakkerij
ligt in het leveren van kwaliteit'
Toch nog frunniken met hoeden"
One2race mikt op de hobbyïst
met aanbod racebaanartikelen
Lianne van Voorst- Verhage opent kledingwinkel Celine
Piet en Betsie Gladdines dragen zaak over aan zoon Ad
JJ
Winkel in Poortvliet ondersteunt verkoop via internet
Donderdag 17 augustus 2000
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
5
Bij bakkerij De Toekomst in Tholen gaat er het nodige
veranderen. Piet! en Betsie Gladdines dragen de zaak
over aan hun zoon Ad. Inmiddels is de bakkerij ook een
andere koers ingeslagen en de naam wordt gewijzigd in
luxebakkerij Ad Qiaddines. Daarmee komt na 1110 jaar
een einde aan die naam De Toekomst.
Echte Tholenaren
Handwerk
Overleven
Verbouwing
Contact met klanten
JDfc heb altijd al graag een hoedenwinkel willen heb
ben)™, zegt Lianne van Voorst- VerhageEn vanaf maan
dagavond werd die wens werkelijkheid. Geassisteerd
door haar buurvrouw, opende de Thoolse haar hoeden
en kledingwinkel Celine aan de Hoogstraat in Tholen.
Ideale baan
Lege hoeden
Onder de naam One2race heeft Poortvliet er vanaf zater
dag een winkel bij. In de voormalige schilderszaak van
Oudesluijs aan de Markt zijn voortaan racebaanartikelen
te koop. De winkel is eigenlijk meer bedoeld ter verster
king van de internetwinkel die Hans Langenhuizen en
Diederik van Buuren uit Poortvliet en Timo de Ruig uit
Scherpenisse hebben opgezet. „Het is eigenlijk een uit
de hand gelopen hobby", vertelt Langenhuizen die van
jongsaf in racebanen geïnteresseerd is.
Verzamelobject
Bakkerij De Toekomt+e is, een begrip
voor Tholenaren. IhmidUfcls is- het
alweer 32 jaar geleden; dkt. Piet en;
Betsie Gladdines (te zaait oveniat-
men van bakker Deurltooi. De Steen
bergenaren zijn intussen;Tholenaren
geworden, al is het diulBct Brabants
gebleven. Niet aflksmstig uit eeni
bakkersfamilie, fcesloot Piet Gladdir-
nes op 14-jarige i eertijd'! toch. biji een:
bakker te gaan wenkeni „Die bakker
kwam bij ons langs de deur en,
vroeg of ik niet biji hem wilde kot-
men werken. Dat heb ik m 1958 ge
daan. Ik was laem M en had nog
vrijstelling nodig omitE-mogen wer
ken. Ik begon net het opstoken, van
de oven en dat soonti karweitjes. Die
oven werd toer nog opt briketten; ge
stookt. Het lag aan; (te windrichting
en hoe koud hetthuiteni was hoe lang
het duurde vooixlati (te oven, op tem
peratuur was"",, vertelt Gladdines
die heel goedfc herinneringen be
waart aan bakkeriji Van; Kuijjt in
Steenbergen waair hij jarenlang
werkte. Over zijg eerste werkgever
heeft hij hel liever niet meer. „Ik
moest altijd hurdi werken. Vroeg op-
en op de fiets, vanuit Welberg naar
Steenbergen; Hbe- laat ik, klaar was.
kon je nooit zeggen. Was het zes
uur, dan hadi ik. gsilik. Werd het lat
ter, dan had ik peelt. Over overuren
werd niet gepraat. Niet dat het erg is
om hard te wenken;, maar toen ik bij
Van Kuijk kwamt was dat weii an
ders. Toen kreeg ik tien, dagen vai-
kantie, omdkt (te- winkel gewoon;
dicht ging Nai drie dagen liep- ik all
met mijn ziell ondkr mijn ami; want
ik was dat helemaal niet gewend; Ik
kreeg veell meer lbon en het werkte
allemaal gewoon veel plezieriger
Toen ik voor mezelf begon, heb ik
dan ook albijdl gedacht aan die twee
de werkgever. Die mensen zijn voor
mij heiliggewonden.'"
In september 1968- ging de wens
van Gladdines om een eigen zaak te
hebben,, in; vervulling. „Daarbij heb
ik veel! te danken aan directeur
Baardmans van de broodfabriek in
Roosendhall Daar hadden, we vanuit
de bakkeriji in Steenbergen veel:
contact mee- en hij heeft me in Tho
len geïntroduceerd. Met zijn finan
ciële bijdhagen was het mogelijk om
hier «te winkel van Deurloo over te-
nemem em erin; te investeren. Baard
mans is nog zo iemand die ik dank
baar moet zijn", zegt Piet Gladdi
nes. „We zijn, inmiddels echt
Thobnanemgeworden, al hebben we
het im het begin wel een periode
moeilijk gehad. Wij: zijn Brabanders
en; dfe cultuur is hier toch; heel' an
ders. Maar nu willen we hier niet
meer weg"'
Dte Dijden; zijn veranderd. De bakker
komt niet meer opr de fiets langs de
(teur met een' mand vol' brood. De
broden vani 11,5 dot 2 kiib zijn ver-
dlwenen. „Toen; zat er zoveel druk
nog niet achten. Was het brood, niet
om; negen uur klaar omdat de oven
niet goed1 wilde branden bijvoor
beeld), dan kwam het wel om tien
uur. En banket was er nauwelijks.
Een slagroompunt, een tompouce
em aan het einde van: de week een
appelflap. Dat was het. Nu verwach
ten, de klanten dat zodra de winkel
opengaat, alles er is. En de bedrij
ven waaraan we leveren, willen ook
op, tijd hun brood en; gebak hebben.
Dat is ook lógisch. Daarbij komt
ook dat het assortiment gigantisch
uitgebreid! is." Gladdines' vrouw
Betsie kwam regeltnatig een kijkje
nemen im de bakkerij; „Voordat ik
naar mijn werk ging kwam ik dan
evemllangsom goedemorgen te zeg
gen. Ik heb ook wel meegeholpen.
Dan, ging ik bijvoorbeeld houtkrul
len; halen bij een, aannemer, om de
oven mee op te- stoken", vertelt
mevn Gladdines die nooit spijt heeft
gehadi van; haar huwelijk met een
bakker. En dat ondanks het feit dat
het een; zwaar leven is. „Qua uren,
die je in; touw bent, is het een dub
bel! leveni Maar ik heb het altijd met
plezier gedaan."'
Gladdines senior (56) is een echte
'broodknoest'„Ik geniet ervan om
eem goedi brood te maken. Het ban
ket interesseert me niet zo. Een
goed, broodje is bijna net zo mooi
als eem mooie vrouw. Maar dat zal
de leeftijd wel zijn, denk ik"',, grapt
de bakker. Zijn zoon Ad daarente
gen is juist meer gericht op het ban
ket. „Hfet zijn eigenlijk twee aparte
vakken; brood; en, banket Maar
denk niet dat brood bakken simpel
is Het is soms nog moeilijker om
een, goed brood te maken, dan om
bijvoorbeeld; een appelflap te bak
ken; En vooral een; constante kwali
teit leveren, is lastig" Bij De Toe
komst gebruikt men recepten van
oudsher, maar ook nieuwe die bij
voorbeeld door leveranciers worden
aangereikt en verder geperfectio
neerd door de bakkers zelf.
In, de winkel zijn; inmiddels vele
soorten, brood te krijgen net als
koekjes, chocolade en marsepein.
„Vroeger aten de Tholenaren naast
het brood alleen bolussen en een ap
pelflap. Dat is al lang niet meer zo.
Piet en Betsie Gladdines in de bakkerij die zij overgedragen hebben aan hun zoon Ad. Op de achtergrond bedrijfsleider Jan Elsevier.
Variatie in het assortiment is heel
belangrijk. Als ik een heel jaar lang
alleen maar dezelfde dingen zou
moeten verkopen, was de lol er snel
af", zegt Ad Gladdines. Hoewel de
modernste technieken ook het bak
kersbedrijf ten dienste staan, wordt
het belangrijkste werk nog steeds
met de hand gedaan bij Gladdines.
„We hebben ingezet op kwaliteit en
service. Je kunt wel allerlei 'bake-
off' producten inkopen, maar als je
echt kwaliteit wilt leveren, zul je
met de hand moeten werken. Zeker
wat betreft het afwegen van de in
grediënten, het maken van het deeg
en de diverse andere zaken zoals
schuim en vullingen. Ook het af
werken van de producten is hand
werk. Het kneden van het brood
deeg kun je nu natuurlijk niet meer
met de hand gaan doen. We bakken
in twee ovens 280 broden tegelijk",
zegt Ad Gladdines die nu dus het
roer van zijn vader en moeder over
neemt.
Met die overname komen ook di
verse veranderingen. De 32-jarige
Ad Gladdines volgde zijn opleiding
in Ossendrecht en Breda. Daarmee
hadden zijn ouders het geluk dat ve
le ondernemers niet meer beschoren
is, namelijk dat er een opvolger is
voor de zaak. Zijn vrouw Cindy
ontmoette Ad op een feestje in Prin
senbeek. „We hadden dezelfde inte
resses. Ik was fan van NAC en zij
had er een seizoenkaart. Ik ben bak
ker en zij werkte bij een bakkerij. Ik
wist meteen: Die moet ik vastleg
gen", vertelt de Tholenaar die ook
op de groene mat net zo vaardig is
als in de bakkerij. „Ik wilde de zaak
gfaag overnemen, maar dan wel met
een andere koers. Het leveren aan
supermarkten moest eraf. Dat heb
ik nooit zien zitten. Dezelfde koek
jes die je aan de A&P levert, liggen
ook bij jouw in de schappen. Je
moet zulke grote hoeveelheden pro
duceren dat de kwaliteit eronder
gaat lijden. Dat is niet goed. Daar
om zijn we daar ook mee gestopt.
Ook een aanbod van de grote orga
nisatie Quality Bakers om voor hen
landelijk bolussen te gaan bakken,
hebben we afgeslagen. Dat zou te
veel van ons vergen", vertelt Ad
Gladdines. „We hebben er bewust
voor gekozen om ons op de eigen
winkel te richten. Maar één zaak
was een te smalle basis. Op advies
van onze boekhouder zijn we toen
gaan kijken naar een geschikt fili
aal. En dat hadden we eigenlijk heel
snel gevonden. In Halsteren konden
we het pand van schoenmaker Quist
aan de Dorpsstraat overnemen. Het
is een schot in de roos geweest. Ik
heb er zelf veel tijd ingestoken om
daar het eerste jaar te staan. Ik had
het voordeel dat ik bij Halsteren
voetbalde en dus daar ook veel
mensen kende. Dan stap je toch wat
gemakkelijker in. Het is er inmid
dels razend druk geworden. Een
volwaardige winkel."
Voor verenigingsgebouwen, vereni
gingen en bedrijven blijft Gladdines
nog steeds leveren. Het mikken op
kwaliteit is ook ingegeven door de
tijd. „Mensen hebben het nu best
goed. Er zijn veel tweeverdieners en
men wil geen rommel. Het moet
goed zijn. Dus voor een kleine bak
ker is kwaliteit leveren en goed voor
je klanten zijn de enige manier om
te overleven. Je kunt niet concurre
ren met de grote fabrieken. En zelfs
die vechten elkaar onderling dood",
zegt Ad Gladdines. In meer opzich
ten wil hij veranderingen aanbren
gen. „Hun leven lang hebben mijn
vader en moeder hard moeten wer
ken. Een normale dag begint voor
ons om drie uur. Je bed uit, tot de
middag bezig in de bakkerij. Dan
eten en slapen tot ongeveer half
vier. Dan de lijsten voor de volgen
de dag klaarmaken en opruimen. Ik
ga dan nog even in Halsteren langs
en dan ben ik omstreeks zeven uur
klaar. Maar dat wil ik toch wat an
ders gaan doen. Ten eerste hebben
we nu gezien dat je soms meer geld
kunt verdienen door een half uur
achter een bureau te zitten, dan twee
uren in de bakkerij te staan. Beter
inkoopbeleid bijvoorbeeld. Vroeger
werkten we een vertegenwoordiger
zo snel mogelijk de deur uit, ook al
had hij misschien een fantastisch
nieuw product. Dat gaat nu anders.
Regelmaat is belangrijk voor me.
En hoewel ik nu natuurlijk keihard
moet werken, wil ik proberen om
tijd te maken voor mijn gezin (Ad
werd onlangs voor dc tweede keer
vader). Bij ons was er vroeger bijna
geen gezinsleven. Dat kan ik mijn
ouders niet verwijten. Het was ge
woon hard werken en het heeft ons
aan niets ontbroken. Maar de tijden
zijn wel veranderd. Ook wat perso
neel betreft."
Dat personeel is voor Gladdines
heel belangrijk. „Je kunt tegen
woordig steeds moeilijker aan per
soneel komen. Er gaan veel minder
leerlingen naar de bakkersoplei
ding. En als ze hun diploma heb
ben, komen ze vaak in een ander
beroep terecht", zegt Piet Gladdi
nes. „Wij hebben gelukkig goed en
trouw personeel. De bedrijfsleider,
Jan Elsevier, werkt hier al net zo
lang als wij deze zaak hebben. Zo
iemand is een steunpilaar voor je
zaak. Maar er zijn al meer mensen
15 of 20 jaar bij ons in dienst. Het
wordt de kunst voor Ad om een mix
te vinden tussen het personeel bij je
zaak betrekken en er toch boven te
blijven staan als het erop aan
komt."
Wat dat betreft, zal het voor de
nieuwe eigenaar van de bakkerij
wel even wennen zijn. „Eerst
kwam ik bij mijn vader om geld, nu
staat mijn vader nog bij mij op de
loonlijst. En van Jan heb ik het vak
geleerd, terwijl ik nu zijn baas ben.
Dat is wel even vreemd, maar het
went snel", aldus Ad Gladdines.
In de periode dat de familie Gladdi
nes in Tholen de bakkerij heeft, is
deze een aantal keren verbouwd.
De winkel werd diverse keren aan
gepast en twintig jaar geleden ging
de complete bakkerij tegen de vlak
te om plaats te maken voor een
nieuwe. „Dat was me een periode.
We gingen niet dicht. Onder een
groot zeil hebben we gewoon door
gewerkt. Ik heb de keuringsdienst
van. waren toen gevraagd hoe alles
ingedeeld moest worden en ze von
den dat heel leuk. Nooit problemen
gehad. Tegenwoordig zouden ze je
tent meteen sluiten", zegt Piet
Gladdines. Inmiddels zit De Toe
komst midden in een nieuwe ver
bouwing. Het grootste deel is al
achter de rug, maar de nieuwe afde
ling voor banket moet nog ingericht
worden. Er is alles aan gedaan om
er weer een moderne bakkerij van
te maken. „We willen zelfs het
hccp-certificaat gaan halen. Dat
heeft te maken met hygiëne en om
dat certificaat te krijgen, moet je
aan een heel boekwerk van eisen
voldoen. Maar uiteindelijk kan
zoiets alleen je producten maar ten
goede komen. Dat vind ik overi
gens van alle eisen die er aan dit
werk gesteld worden. De regels
houden je scherp ten opzichte van
je personeel, maar tegelijk waar
borgen ze ook je kwaliteit."
Hoewel Piet Gladdines de eerste
tijd zeker nog hard nodig is in de
bakkerij, trekken hij en zijn vrouw
zich volledig terug. Mevr. Gladdi
nes blijft nog wel met een karretje
de mensen in Ten Anker bedienen.
Ad en zijn vrouw Cindy staan nu
volledig aan het roer van de onder
neming. Om de veranderingen die
zijn ingetreden (ook voor het perso
neel dat een 4-daagse werkweek
kreeg) te onderstrepen, is ervoor
gekozen om de naam van de bakke
rij te veranderen. De naam De Toe
komst, die al 110 jaar bestaat,
maakt plaats voor 'luxebakkerij Ad
Gladdines'. Wat hetzelfde blijft, is
het contact met de klanten. „Dat
hebben we altijd erg belangrijk ge
vonden. Mensen spreken. Humor in
het leven", zegt Piet Gladdines.
Zijn zoon vult aan: „Gelukkig heb
ik uit de voetballerij geleerd ge
makkelijk met mensen om te gaan.
Dat heeft voordelen voor zowel het
aansturen van het personeel als de
omgang met de klanten. Ik heb de
reacties van mensen toen we een
week sloten, vanwege de verbou
wing, dan ook erg leuk gevonden."
Over de beroepskeuze zijn vader en
zoon het eens. Geen van beiden
hebben ze spijt van hun besluit.
Soms vinden ze het haast jammer
een meesterwerkje de bakkerij uit
te laten gaan. „Je hebt voldoening
als je iets goeds hebt gemaakt.
Noem het maar liefde voor het
vak."
Lianne- van; VoonsC is, van; hek ''cre
atieve type', zou je kunnen zeggen.
Hbewell ze geen; achtergrond in de
kiedingbranche heeft, had dit altijd
well haar interesse: „We- wonen nu
acht jaar hier in; de Hoogstraat Ook
dat was een wens van; ons, want er
zat een; winkelruimte in het pand. Ik
wilite er altijd graag een zaakje be
ginnen. Maar ja;, er kwamen kinde
ren; en; dan moet je die dingen op- dt
lange baan; schuiven. Ik heb er wel
altijd naar uitgekeken'", legt de
Thoolse uit. Die winkelruimte werd
zo' m twintig jaar geleden nog bezet
door eem groentenwinkel: Met echt
paar Piet en; Pietje Quist-Geuze be
gonnen; hier dBze winkel: Veie ou
dere Tholenaren: zullen, dat nog
wetem Mlev.r. Quist leurde met een
groentenkar langs de deuren. Later
nam; een zoon; de zaak nog ower: Nu:
woont één van dB twee dochters, de
84t-jarige mevr. Schot-Quisü, nog in
het huis naast dB- voormalige win
kel. Samen: met haar zuster en haar
broer hielp ze in dB groentenwinkel
van haar ouders. Maar nadat haar
broer ermee was gestopt, is er in het
pand geen winkel meer geweest.
Vanwege haar binding met het
pand; mocht zij de nieuwe zaak van
haar buren openen; „Het is maar
goed dat ik het niet van tevoren heb
geweten; anders had; ik me er alleen
maar zenuwachtig om gemaakt",
zegt de Thoolse als ze ter plaatse
verrast wordt door de vraag of ze de
deut will openen.
Lianne vam Voorst werkte na haar
schooltijd in een kantoor. „Dat leek
me toen de ideale baan. Maar dat
viel: toch tegen. Ik ben toen overge
stapt naar het winkelbedrijf en dat
beviel: me veel beter", legt de
Thoolse uit Zij werkte onder meer
bij; Kruidvat „Met is heel gezellig in
zo'n winkel. Jle krijgt veel verschil
lende mensen over de vloer." Mevr.
Van Voorst hield ook een tijdlang
lextiefparty's voor Betam. En hele
maal vreemd is het winkelbedrijf
niet voor haar. Haar opa (De Jonge)
aan moeders kant had een kolen
handel en een oom begon een par
ketzaak. Maar hoe kwam ze aan een
winkel in kinder- en dameskleding?
„Via via kende ik Jeanine Oskam
van Pineke uit Sint-Philipsland. Ik
vroeg haar of het nog geen tijd werd
voor een filiaal in Tholen. Zij vond
het echter een bezwaar om weer een
pand te zoeken en personeel te vin
den. Maar ik zei: 'Ik heb een pand
en ik wil er zelf wel in staan.' En zo
is het gekomen", legt mevr. Van
Voorst uit. „Kinder- en dameskleren
zijn geen hoeden, maar ik vond het
ook heel leuk. Het was eigenlijk
heel onverwacht dat er toch nog
hoeden bijkwamen. We bleken nog
wat ruimte over te hebben. En toen
kon ik toch nog gaan frunniken met
hoeden."
Lianne van Voorst heeft niet alleen
kant en klare hoofddeksels, maar
ook 'lege hoeden' zoals haar zoons
Jacco en Leonard ze noemen. „Ie
dereen heeft een andere smaak.
Sommige mensen zien een kant en
klare hoed en vinden die prachtig,
maar anderen willen misschien een
andere strik, of juist helemaal geen.
Een ander stolje of een andere
kleur. Ik kan de hoeden dus zo ma
ken als de dames ze willen heb
ben." De kneepjes van het vak heeft
ze geleerd van Jeanine Oskam en
verder is het volgens de Thoolse een
kwestie van 'creatief aangelegd
zijn'. In de kledingcollectie heeft ze
kinderkleren tot maat 164 (merken
als Mexx, Esprit, Sturdy en Rags)
en verder damesmode van onder
meer de merken Mystique, Falino
en Cracker. Ze legt bij de dameskle
ding sterk de nadruk op rokken,
hoewel ze ook broeken verkoopt.
„Er is gewoon veel vraag naar rok
ken", verklaart de kersverse zelf
standige. In één woord vat ze haar
collectie samen met 'een sportief-
klassieke stijl'. Volgens haar iets dat
er in Tholen nog niet is. Voorlopig
werkt ze in samenwerking met Jea
nine Oskam, maar volgend jaar
hoopt Lianne van Voorst geheel
zelfstandig verder te kunnen. Celine
(een samentrekking van de namen
van haar man Cees en van zichzelf)
is dinsdag, donderdag en vrijdag de
hele dag open en verder op woens
dagmiddag en op zaterdag tot vier
uur. Ook houdt ze koopavond op
vrijdag. „Dat is altijd heel gezellig.
Je ziet andere mensen, andere ge
zichten, ook van buiten Tholen-
stad. En op maandag en woensdag
middag wil ik er voor de kinderen
zijn. Dat vind ik heel belangrijk."
De gordijnen aan weerskanten van racerijen." Importeurs werd om in
de etalageruit zijn in stijl: zwart-wit
geblokt zoals de finishvlag die in de
autoracerij gebruikt wordt. In vitri
nes en op boorden aan de wand
staan tientallen felgekleurde schaal
modellen van raceauto's. Formule-I
wagens, maar ook auto's zoals die
waarin Jos Verstappen rijdt, een Fiat
600 en klassieke modellen van jaren
geleden. Ook karts, compleet met
bestuurder. „We hebben iets meer
dan honderd auto's staan", zegt
Langenhuizen. Het meest gangbaar
zijn de modellen op schaal 1:32,
maar ook schaal 1:24 komt voor.
Eigenlijk wilde de Poortvlietenaar
met zijn beide compagnons via in
ternet gaan handelen. Alledrie heb
ben een racebaan en verkeren in het
wereldje van mensen met deze hob
by. „De homepage wordt meer dan
een online shop. Hij wordt heel uit
gebreid met informatie en foto's van
formatie gevraagd, maar er kwam
weinig respons. „Bij navraag bleek
dat ze liever een winkel hadden in
verband met het aspect van oneerlij
ke concurrentie." Langenhuizen had
op de benedenverdieping van zijn
woning voldoende ruimte en besloot
daar een winkel in te richten. „Ach
teraf is dat een goede beslissing ge
weest. Want uit documentatie blijkt
dat de Nederlander graag een winkel
achter internet ziet, zodat hij ergens
terecht kan als er eens wat is." De
groeiende groep die modelautoracen
als hobby heeft, wil wat ze koopt
graag eerst zien en er alles van we
ten. Dat kan dus in Poortvliet. „Ie
mand kan het model in de hand hou
den en er hier mee proefrijden." In
een tweede vertrek is daartoe op een
tafel een racebaan gemaakt met een
lengte van tien meter.
Het is niet de bedoeling dat One2race
dagelijks open is. „Op zaterdag en
doordeweeks 's avonds kan men hier
terecht", zegt Langenhuizen die de
winkel voor zijn rekening neemt, ter
wijl Van Buuren en De Ruig het in-
temetgedeelte van het bedrijf gaan
beheren. De Poortvlietenaar wil op
het gemak met klanten kunnen pra
ten. Er staat dan ook geen toonbank
in de zaak, maar een tafel met stoe
len. Dat het bedrijf in Poortvliet zit,
is volgens de ondernemer geen belet
sel. „Door onze opzet zijn we bij
zonder gespecialiseerd en er zijn
voorbeelden elders in het land dat
hobbyisten dergelijke winkels weten
te vinden." De functie is dus aller
minst plaatselijk bedoeld. Behalve
auto's en banen zijn bij One2race
losse onderdelen te koop en acces
soires zoals rondetellers. Het bedrijf
levert de bekendste merken - Fly,
Ninco, Carrera, Proslot, Pinkcar en
Reprotech - en breidt dat in de toe
komst mogelijk uit, afhankelijk van
de vraag.
Er zijn in feite twee soorten hobbyi
sten, geeft Langenhuizen aan: men
sen die een racebaan bouwen om te
kunnen racen én mensen die de mo
delauto's verzamelen. En als verza
melobject kan de prijs van een mo
del aardig oplopen, zeker als het om
een zogenaamde 'limited edition'
gaat. Normaliter zijn de modellen
leverbaar vanaf 70 tot 80 gulden.
„Je hebt mensen die verzamelen
vanalles, anderen richten zich op de
Formule I en weer anderen bijvoor
beeld op modellen van auto's die op
Le Mans hebben gereden. Zelf vind
ik de open modellen het mooist." Er
bestaan clubs en er worden wed
strijden georganiseerd, tot een we
reldkampioenschap aan toe. „Vijf
jaar geleden is dat in Dordrecht ge
houden."
Er is veel verschil in auto's, geeft de
Poortvlietenaar aan. „Er zijn er die
er prachtig uitzien, maar voor geen
meter rijden." Zelf racet hij in de
wintermaanden elke week wel een
keer. Langenhuizen is een echte
liefhebber - elke keer als er een
doos voor de winkel binnenkomt, is
het net sinterklaas, zegt hij - en
vindt het een spannende hobby.
„Dat is het verschil met modeltrei
nen. Die zijn vooral mooi en dat is
een keer afgebouwd." Mogelijk dat
er in de toekomst ook in Poortvliet
wedstrijden georganiseerd worden,
maar zover is het nog niet. Tijdens
de zomermarkt zorgt de importeur
voor een racebaan en daarop wordt
wél een wedstrijd gereden. Tegelij
kertijd is vanaf zaterdag de homepa
ge op internet te vinden via het
adres: www.one2race.com.
Van jongsaf is Langenhuizen al gefascineerd door racebanen en nu kon hij met zijn liefhebberij een winkel beginnen.
Buurvrouw mevn Schot-Quist midden) nujchtde winkel van de familie Van Voorst openen.
