Vader commandant, ook broers,
zwager en neef bij de blusgroep
Berichten komen goed over, maar
spuitgasten kiezen andere route
Verburgh
Slaapcomfort
geopend in
Steenbergen
Tholenaren zesde op Gibraltar
Donderdag 18 mei 2000
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
5
De scherpte is er na bijna 26 jaar wel wat vanaf, moet
Kees van Duuren toegeven, maar hij doet het vrijwilli
gerswerk bij de brandweer nog steeds erg graag. Van
Duuren is sinds een paar jaar hoofdbrandwacht bij de
blusgroep Sint-Philipsland. Hij kwam als 18-jarige al bij
het korps en trad in de voetsporen van zijn vader Jan van
Duuren die brandweercommandant was. Ook zijn broers
Adrie en Rien zijn lid van de blusgroep, evenals een
zwager en een neef. „En zo blijf je bezig, het is bijna al
lemaal familie," zegt Kees lachend.
Levensgevaarlijk
Kees van Duuren ruim kwart eeuw bij brandweer Sint-Philipsland
Brandweer en bedrijfshulpverlening oefenen samen in Woonboulevard
C.M. Kleppe sluit
winkel Scherpenisse
Weer blikseminslag
Hulpgeroep
Steeds groter
iedereen kent
de risico's
Auto gelanceerd
Lijnen korter
In het reine
Antwerpsestraat 12 - 14 - 16
4611 AG Bergen op Zoom
tel. 0164 - 237940 Fax 245360
specialisten in
- Computersnetwerken, systemen op maat
- Hi-end audio, speciale luisterruimte
- Beeld en geluidsystemen door heel uw huis
- Eigen technische dienst en service afdeling
Het lag voor de hand dat Van Duu- schuur met fruitkisten en graszaad
ren bij de brandweer ging, zo legt
hij uit. „We kenden het werk van
kindsaf aan omdat mijn vader er bij
zat. Er werd thuis veel over gespro
ken. Bij de ene familie leven ze
voor de voetbalsport, bij ons leven
ze voor de brandweer."
Toen er in 1974 een plaats vrij
kwam in het korps was het logisch
dat Kees zich in het brandweerpak
hees. Hij volgde zijn oudere broer
Theo van Duuren op die naar
Kruiningen verhuisde. Zo verander
de alleen de voornaam, van Theo
naar Kees. Het tekent ook de band
tussen de familie en de brandweer
en het gemak waarmee een vacature
werd vervuld.
„Nu wordt er bij een vacature ook
een advertentie geplaatst maar toen
ging dat allemaal via de leden van
het korps. Wie weet er een mannetje
als die en die weggaat, werd er dan
gevraagd. Zo vulden we het korps
steeds aan. Dat was nooit een punt
want er waren er genoeg die er bij
wilden. Voor mij was het toen ook
wel een uitdaging."
Van Duuren werkte in het dorp bij
slager Henk Bosman in de Voor
straat op loopafstand van de brand
weerkazerne. „Het is voor de ge
meente een voordeel dat je als
brandweerman in het dorp woont,
maar dat is in de loop der tijd veran
derd. Velen zijn vanwege hun werk
uitgestroomd en het wordt steeds
moeilijker om mensen te vinden die
hier werken. Aan de andere kant
zijn er ook nogal wat die ploegen
dienst hebben, zodat er toch steeds
een flink aantal overdag thuis is. En
branden gebeuren meestal 's
nachts."
Van Duuren kwam als aspirant
brandweerman bij het korps en ging
in Steenbergen op cursus voor
brandwacht tweede klas. Zijn eerste
brand herinnert hij zich nog als de
dag van gisteren. „Het was een
brand in de schuur van boerderij
Bouwlust van Van Dijke. Daar was
's nachts om twee uur de bliksem
ingeslagen. De schuur stond in lich
terlaaie, maar we hebben de woning
en de garage kunnen sparen. De
is tot de fundering afgebrand."
Van Duuren weet nog goed dat er
ook nogal wat mensen op de brand
af waren gekomen die vanaf de zee
dijk stonden toe te kijken. „Het
bleef de hele nacht onweren en de
mensen stonden boven op de dijk.
Dat was levensgevaarlijk, maar ze
zoeken dan toch het gevaar op ken
nelijk."
De brand was voor de jonge spuit
gast een belevenis. „Ik was net 20
jaar. Er kon niks misgaan met men
sen of levende have in de boerderij.
Voor mij was het een sensatie.
Zoiets vergeet je nooit meer."
Het aantal uitrukken in het dorp en
daarbuiten bleef beperkt, maar het
korps oefende jaarlijks zo'n 25 keer.
Ook werd er aan wedstrijden mee
gedaan. „Vooral de laatste jaren
wordt er meer geoefend. Ik denk dat
we nu toch ruim dertig keer per jaar
oefenen. Het wordt ook veel moei
lijker. De eisen die aan de mensen
en aan het materiaal gesteld wor
den, zijn strenger geworden."
Zo werden er bij de brand op Bouw
lust nog geen persluchtmaskers ge
bruikt. De eigen veiligheid van de
brandweerlieden heeft ook meer
aandacht gekregen. En om de twee
jaar moeten brandweerlieden die de
veertig gepasseerd zijn een condi
tiekeuring ondergaan. Kees wordt
een dezer dagen 45 jaar. Ook hij
moet zijn conditie op peil zien te
houden. „Het is een rijkseis, be
roepsbrandweerlieden oefenen ver
plicht. Ze doen dat samen en ge
regeld, maar het is voor een vrijwil
liger lastig om op eigen houtje je
conditie bij te houden. Het zal toch
moeten anders kun je niet meer
mee. De helft van ons loopt elke
week hard, ik fiets wel, maar hard
lopen doe ik tegen de tijd dat de
keuring eraan komt."
Toen in 1980 de Végé in Tholen een
slager zocht, ging van Van Duuren
in Tholen werken. „Maar als ik weg
moest voor een brand hier, dan kon
dat." Vanaf die tijd werkt hij niet
Kees van Duuren van de blusgroep Sint-Philipsland volgde zijn broer op bij de brandweer waarvan zijn vader commandant was.
De berichten tusen de hulpverleners onderling kwamen goed over. De
slachtoffers waren vrij snel gered en de brand ruim binnen de tijd be
dwongen, maar bij de grootscheepse oefening die dinsdagavond in en
rond de Woonboulevard in Poortvliet werd gehouden, liep niet alles op
rolletjes. De overdracht van de 8-koppige bedrijfshulpverleningsdienst
(BHV) verliep anders dan de brandweerleiding verwachtte. En het duur
de lang voordat alle blusgroepen aan het werk gezet konden worden.
Na 63 jaar sluit de winkel van
C.M. Kleppe aan de Hoge Markt
in Scherpenisse. Vorig jaar stopte
hij zijn boekhandel al, maar nu
wordt ook de kantoorboekhandel
en speelgoedafdeling beëindigd.
De winkel wordt na de op
heffingsuitverkoop bij de woning
getrokken, zodat de etalage aan
de Hoge Markt verdwijnt. Kleppe
(53) gaat zich volledig specialise
ren op zijn boekbinderij en lijs
tenmakerij, waarvoor hij zijn
werkplaats aan de Noordstraat
zal uitbreiden en vernieuwen.
„Ik heb geen opvolger en dan neem
je zo'n beslissing gemakkelijker",
zegt Kleppe. „Mijn dochter die al
een aantal jaren in de winkel hielp,
heeft uiteindelijk een andere keuze
gemaakt. Zij is naar Bouman-Potter
gegaan en langzamerhand kom je
dan tot de conclusie, dat je de knoop
maar moet doorhakken. Dat heb ik
vorig jaar al met de boekhandel ge
daan, want ik deed veel verkopingen
bij vrouwenverenigingen, zeven keer
per jaar in Terneuzen, enz. en dat
was niet meer bij te benen. De boek
binderij en lijstenmakerij is steeds
drukker geworden, maar als je dan
geregeld klanten in de winkel krijgt
of vertegenwoordigers, kun je niet
rustig doorwerken. Dat kan na de va
kantie wel. Hoe korter de op
heffingsuitverkoop dan ook duurt,
hoe liever ik het heb.'
In 1937 kwam de grootmoeder, moe
der en een tante van Kleppe vanuit
Gorishoek naar de Hoge Markt. In de
voormalige timmermanszaak van
Geluk begonnen ze een winkeltje in
levensmiddelen om in hun onder
houd te voorzien. Als 15-jarige ging
Kees Kleppe in de winkel helpen, die
hij in 1970 overnam. De levensmid
delen vervielen, want Kleppe voelde
zich meer aangetrokken tot de kan
toorboekhandel, het speelgoed en de
huishoudelijke artikelen. In 1988
volgde er een verbouwing en in 1996
werd het interieur nog eens ver
nieuwd. Na dertig jaar verzet Kleppe
de bakens rigoureus, door de winkel
te sluiten en alleen verder te gaan met
de boekbinderij en lijstenmakerij.
Slaapcomfort van Dijke heet de
nieuwe zaak die F.J. van Dijke en
zijn vrouw vrijdag hebben geopend
in Steenbergen. De Thoolse onder
nemers zijn gespecialiseerd in 'alles
om lekker te slapen en uitgerust
wakker te worden': diverse slaap-
systemen, matrassen, dekbedden en
bedtextiel. „Ik heb 37 jaar lang een
soortgelijke zaak in Rotterdam ge
had", vertelt Van Dijke die nog in
Poortvliet op school heeft gezeten.
Hij stopte in de Maasstad om het
rustiger aan te gaan doen, maar dat
beviel de ondernemer niet. In zijn
nieuwe woonplaats Tholen vond hij
geen geschikte plaats, maar de
Kaaistraat in Steenbergen sprak
hem aan. „Dat is een leuke winkel
straat", aldus Van Dijke. Hij hoopt
dat ook de Tholenaren en Sint-Phi-
lipslanders de weg naar zijn winkel
weten te vinden. Slaapcomfort van
Dijke is dealer van Avek, Ubica,
Norm» en Recor Bedding.
Aan het eind van de oefening ble
ken niet alle bezoekers uit het enor
me pand gehaald. Uitgerekend de
zoon van brandweercommandant J.
de Feijter meldde zich zelf met de
vraag of hij nog gered moest wor
den. En een oefening lijkt soms net
zo onvoorspelbaar als een echte ca
lamiteit. De brand in het bedrijf was
niet echt maar heet was het wel
voor de brandweerlieden in hun
zware beschermende kleding, helm
op het hoofd, en persluchtmaskcr op
als ze het gebouw in moesten.
Burgemeester H.A. van der Munnik
bezocht met een aantal raadsleden
de oefening, rondgeleid door De
Feijter. Officier van dienst was R.
Looymans van de regionale brand
weer, hij had de leiding bij het red
den van de slachtoffers en het be
strijden van de brand.
Bij de oefening waren ongeveer 150
personen betrokken; vijf blusgroe
pen van de Thoolse brandweer en
zo'n 90 figuranten die tijdens een
vrijdagavond winkelen, opgesloten
raakten in het immens grote ge
bouw op het bedrijventerrein van
Poortvliet. Ook werd een beroep
gedaan op de regionale brandweer
uit Bergen op Zoom die onder meer
voor een ladderauto en een obm-
meer op Sint-Philipsland. Na ander
halfjaar werd de Végé overgenomen
door Albert Heijn en was er voor
Van Duuren geen plaats meer bij de
supermarkt. Hij verzette de bakens
en ging de bouw in. Van Duuren
werkt nu bij Heijmans industrie-ser
vices in Hoogvliet. Het bedrijf richt
zich op de bouw van fabrieken,
voornamelijk in het Botlekgebied.
In juni 1986 was er weer een brand
in een boerenschuur. Nu betrof het
Hollands Hoeve. Ook deze keer was
er sprake van blikseminslag. „Het
mandowagen zorgde. Er liepen in
structeurs rond, leidinggevenden,
veiligheidsfunctionarissen en obser-
vators.
Tijdens werkzaamheden aan een
elektriciteitskast ontstaat er een bin
nenbrand. De stroom valt uit. De
twee monteurs raken gewond en on
der het winkelend publiek breekt
paniek uit. Bij de receptie gaat de
brandmelder af (dit wordt in het
echt getest door een brandende si
garet bij een rookmelder te hou
den). De branddeuren tussen de ver
schillende afdelingen sluiten zich
automatisch. Veel bezoekers weten
de nooduitgang niet te vinden.
Door de melding wordt ook auto
matisch de alarmcentrale in Eindho
ven gewaarschuwd. Die belt naar de
receptie om te vragen welke hulp
diensten nodig zijn.
De BHV die het gebouw met
showroom en magazijnen met een
totale vloeroppervlakte van 220.000
vierkante meter, op zijn duimpje
kent, slaagt erin een groepje bezoe
kers op te sporen en naar buiten te
brengen. Het zijn de leden van de
jeugdbrandweer uit Sint-Philips
land. Elke blusgroep is gevraagd
om figuranten te leveren voor de oe
fening. Zo blijkt menig oud-brand*
was op een zondag. Meestal is het
dan nooit druk, maar toen wel. Er
kwamen veel mensen kijken. De
schuur is zo goed als helemaal afge
brand. We betrokken water uit de
kreek die daar onder de dijk loopt.
Met een kraan is toen de topgevel
van de schuur naar binnen geduwd
om te voorkomen dat hij op het
woonhuis zou vallen. Er waren ook
toen geen mensen of dieren in ge
vaar. In brandweertermen was dat
voor ons een mooie brand."
Toch was het blussen niet zonder
gevaar. „We waren met zijn tweeën
de schuur ingegaan om te blussen.
Toen we weer naar buiten kwamen.
weerman en familielid bereid te zijn
mee te doen.
In het gebouw is het donker. Alleen
de noodverlichting brandt. De mon
teurs liggen met brandwonden aan
armen en benen bij de elektriciteits
kast. Overal klinkt hulpgeroep uit
de banken, stoelen en vanaf de vloer
in de showroom. De zware brand
deuren zijn bij een echte brand ge
heel gesloten, voor de oefening zijn
ze op een kiertje gezet. Het vuur
heeft ook de eerste verdieping be
reikt en zich een weg via de meu
bels naar het dak gebaand. De haard
bevindt zich achterin, aan de noord
zijde van het gebouw.
De oefencommmissie verwacht dat
de brandweer naar de achterzijde
van het complex geleid zal worden
omdat dat de kortste weg is om de
aanval in te zetten tegen de vlam
men. Dat gebeurt niet.
Als de blusgroep uit Sint-Maartens
dijk als eerste arriveert, stopt de
brandweerploeg aan de zijkant, aan
de zuidkant van het pand om daar
een eerste verkenning uit te voeren
via een ingang ter plekke.
De bevelvoerder had volgens De
Feijter in theorie 'middenbrand'
moeten melden om de tweede ploeg
uit Tholen te laten komen. De offi
cier van dienst die wat later aan
komt, zou dan 'grote brand' moeten
melden, maar dat bleek de bevel
voerder van de smalstad al gedaan
te hebben. Hierdoor spoedden zich
kwam net heel de goot van 40 meter
lengte naar beneden. Die was ge
woon uit de beugels gebrand. Die
viel vlak voor ons. Dan schrik je en
later realiseer je dat je goed bent
weggekomen."
Het aantal uitrukken voor ongeval
len is ook bij de blusgroep Sint-Phi
lipsland toegenomen. Toen de
Krabbenkreek er pas lag moest de
brandweer naar een ongeval midden
op de nieuwe verbinding tussen
Tholen en Sint-Philipsland. „Het
was een frontale botsing tussen
twee personenauto's. Toen we bezig
waren is een van de inzittenden na
ongeveer tien minuten overleden. Ik
alle overige blusgroepen naar
Poortvliet: Stavenisse, Sint-Anna-
land en Sint-Philipsland. Dat had
tot gevolg dat deze blusgroepen on
geveer tegelijkertijd aankwamen
terwijl toen nog niet duidelijk was
waar ze het beste ingezet konden
worden.
Dat gaf enige wrevel bij een van de
brandweerlieden van de blusgroep
Sint-Annaland die daar boos zijn
beklag over ging doen bij de officier
van dienst. Dat was niet gespeeld.
Een van de BHV'ers maande de
spuitgast tot kalmte.
De Feijter: „Maar in werkelijkheid
gebeurt dat ook dat er meerdere wa
gens tegelijkertijd aankomen. Die
zijn dan als het ware te vroeg. Een
bevelvoerder gaat dan niet wachten
tot de officier van dienst komt. Dat
blijkt ook bij oefeningen in het be
strijden van bosbranden."
Voor De Feijter was het logisch dat
de eerste ploeg naar achter gediri
geerd had moeten worden. „Ik weet
nog niet hoe de overdracht is ge
weest van de BHV naar de bevel
voerder en wat de overweging van
de bevelvoerder is geweest om voor
deze langere aanvalsweg te kiezen.
De BHV had precies aan kunnen
geven waar de brandhaard zat, maar
de bevelvoerder koos een andere
route dan de route die wij in ons
hoofd hadden. Het kan zijn dat bij
de eerste vluchtige verkenning er
slachtoffers gehoord zijn en meteen
met het redden is begonnen."
De Feijter is zeer te spreken over
het doorgeven van berichten viable
had het niet eens in de gaten. Ik had
het ook nog nooit meegemaakt. Op
zo'n moment ben je in de furie van
het werk bezig. Later is er ook nog
een kind overleden."
Brandweerlieden hebben er in de
loop der jaren meer taken bijgekre-
gen, zo vertelt Van Duuren. „We
verlenen tegenwoordig ook assis
tentie aan de politie door het ver
keer om te leiden en wegen af te
sluiten. Wat de hulpverlening bij
ongevallen betreft, is dat bij ons ook
behoorlijk toegenomen. We hebben
regelmatig te maken met iemand
die bij een ongeval bekneld is ge
raakt."
mobilofoons. „Bij deze grote oefe
ning zijn geen communicatieproble
men opgetreden. Meestal ontstaat er
een kakafonie van berichten, maar
de officier van dienst heeft met de
commandowagen een apart kanaal
gebruikt en op een ander kanaal in
contact gestaan met de vijf bevel
voerders, pompbediendes en de
aanvalsploeg. Er was een goede
etherdiscipline. De berichten waren
kort en bondig. Dit was ook een be
langrijk onderdeel van de oefe
ning."
Voor de brandweer is het volgens
De Feijter ondoenlijk om alle ruim
ten in het gebouw in korte tijd te
doorzoeken. „Daarom is er ook een
BHV nodig. Die kan in tien minu
ten bezoekers naar buiten brengen
uit de ruimten die niet afgesloten
zijn. Dat is belangrijk om van ont
ruiming naar aanval over te kunnen
gaan."
Om kwart voor negen werd het sein
brand meester gegeven, maar waren
niet alle bezoekers getraceerd. De
zoon van De Feijter meldde zich.
„Hij had naast de ruimte gezeten
waar een grote groep bezoekers
vastzat. Hij heeft waarschijnlijk niet
hard genoeg geroepen of hij was
slecht te horen."
Over de afwikkeling van de oefe
ning is de leiding content, zegt de
brandweercommandant. „We waren
ook ruim op tijd klaar."
Het was voor de BHV van Woon
boulevard Bouman-Potter de eerste
keer dat er op zo'n grote schaal ge
oefend werd, legt BHV'er P. van
Tiggele uit.
„We oefenen gewoonlijk twee keer
per jaar. Jaarlijks voeren we overleg
met De Feijter. Sinds drie jaar is de
BHV verplicht. Er was ook behoefte
aan omdat het gebouw steeds groter
wordt. Het is een service voor de
consument. Als er wat gebeurt dan is
de nood aan de man. Wij kunnen dan
optreden. Wij hebben nu zeven man
uit het magazijn gehaald; eerst twee,
toen drie en toen nog eens twee."
Eigen personeel speelde niet voor
bezoeker. „Dat is niet interessant.
We hebben gekozen voor publiek dat
hier niet bekend is." Voor de oefe
ning is binnen niets veranderd aan de
opstelling van de kasten, bedden,
banken, stoelen en lampen. Wel was
's middags al begonnen met het
klaarzetten van vlammenborden en
rookmachines.
De BHV'ers doen aan brandbestrij
ding en verlenen eerste hulp bij on
gevallen. Niet iedereen is geschikt
om BHV-er te worden, zegt Van Tig
gele. „De mensen worden getest, en
je moet het met plezier en liefde wil
len doen."
Advertentie I.M.
Het bevrijden van een slachtoffer
uit een auto is volgens Van Duuren
ook veranderd. „Voorheen was het
zorgen dat het slachtoffer er zo vlug
mogelijk uit was. Nu moeten we er
langer over doen om te voorkomen
dat hij nog meer letsels oploopt.
Slachtoffers kunnen de gemeente
daarvoor namelijk aansprakelijk
stellen. Wc werken nu veel meer op
aanwijzing van het medisch perso
neel van de ambulancedienst."
Vorig jaar maakte de blusgroep een
uitzonderlijke uitruk mee. „We kre
gen een melding dat er een auto over
de Oostdijk was gevlogen. Toen we
aankwamen, zagen we helemaal
niets. We dachten even dat we in de
maling waren genomen, maar om
standers zeiden dat de auto bij ie
mand achter op de stoep lag. We
hebben de bestuurder er toen uitge
haald. Wij dachten dat hij op sterven
na dood zou zijn, maar hij bleek
slechts een lichte hersenschudding
opgelopen te hebben." De auto was
met een hoge snelheid tegen de dijk
gereden en vervolgens gelanceerd,
en zo over een schuurtje en een
schutting op een achterplaats van een
woning terechtgekomen. „De bewo
ners zijn mensen die bijna altijd bui
ten zitten. Toen was het ook mooi
weer, maar ze waren die week net op
vakantie. Die hebben geluk gehad.
Zoiets hebben we nog nooit meege
maakt. Je gelooft het eigenlijk niet
als ze je het vertellen."
Een zwarte bladzijde voor het korps
was het overlijden van de 15-jarige
zoon van Kees' oom tijdens een oe
fening bij de Steenbergse Vliet in
maart 1978. „Samen met Steenber
gen hielden we een brandbestrij-
dingsoefening. We stonden met de
wagen vlak bij de Steenbergse Vliet
om water op te pompen. Er werd
toen geroepen dat er iemand in het
water was gevallen. Het was stikdon
ker. De brandweerlieden werden ver
zameld. Van ons korps werd nie
mand gemist, ook niet van het
andere korps, maar wel werd de
zoon van mijn oom vermist. Hij was
meegegaan om te kijken en in het
water gevallen. Het was een trieste
zaak en het heeft nog jaren doorge
werkt in het korps. Ook al omdat er
zoveel familie in de brandweer zit. Je
praat erover en je wordt er stil van."
De herindeling heeft ook voor het
Sint-Philiplandse korps de nodige
veranderingen gebracht. De lijnen
waren voorheen korter. „Mijn vader
VERVOLG VAN VOORPAGINA
Toen over de materie een interview
had gestaan in het vrouwenblad Viva
regende het volgens Den Boer tele
foontjes bij de afdeling maatschap
pelijk werk van de VBOK in Amers
foort. „Vrouwen vertelden hun
verhalen. Het blijkt dat er nog veel
leed is bij vrouwen. Er is geen open
heid. Ze vinden geen gehoor voor
hun verdriet en pijn en hebben hulp
nodig."
Volgens Den Boer is uit onderzoek
gebleken dat vrouwen na de abortus
meestal opgelucht zijn en na een jaar
de ingreep hebben verwerkt, maar
dat er ook een groep is die na tien of
vijftien jaar '.er geen goede plek in
hun leven voor hebben gevonden.'
„Het is dan wel goed om door het
verdriet heen te gaan. We zeggen te
gen hen, geef het kind een naam.
Dat is een teken van respect voor het
ongeboren kind. Of schrijf een brief.
Bij gelovige mensen kun je praten
over vergeving voor jezelf, voor het
kind, maar kun je ook om vergeving
aan God vragen omdat je een ver
keerde keuze hebt gemaakt. Daar
over praten we. Dat zijn indringende
gesprekken. Als mensen zich schul-
Frank Koop uit Oud-Vossemeer en
Sjaak Lindhoudt uit Sint-Maartens
dijk zijn met hun team van de hen
gelsportvereniging De Edelkarper
uit Bergen op Zoom als zesde
geëindigd op het wereldkampioen
schap kusthengelen voor teams in
Gibraltar.
Er deden veertien ploegen mee.
Winnaar werd de ploeg van gast
land Gibraltar (dat Brits grondge
bied is), tweede het team van Duits
land en derde Portugal.
Lindhout verving zijn zoon Remy
die vanwege zijn werk geen extra
vakantiedagen kan opnemen omdat
hij in september ook al naar Italië
moet om deel te nemen aan een vis
wedstrijd.
Bij het hengelen werd een dobber
gebruikt en goed gevangen. Lind
houdt: „Ik heb zeven verschillende
soorten bovenmaatse vis gevangen.
Knorhanen, makreel maar ook de
kleine octopus, een inktvis met acht
armen. Die hingen aan je lood. Ook
veel harders die je hier, in de Oos-
terschelde, niet gevangen krijgt."
De deelnemers kregen brood (om
t
was opzichter bij de gemeente. Hij
kende iedereen. Als er wat nodig was
dan regelde hij dat op het gemeente
huis. Nu moet je eerst bellen en een
aanvraag voor een pak handschoe
nen bijvoorbeeld op papier indienen.
Alles gaat via Sint-Maartensdijk.
Het laatste woord heeft Tholen. Daar
hebben we flink aan moeten wennen,
maar op brandweercommandant
Koos de Feijter kun je wel aan."
Van Duuren is ook lid van de onder
deelscommissie, een overlegorgaan
binnen het korps waarin alle Thoolse
blusgroepen vertegenwoordigd zijn.
Het personeel heeft inspraak in bij
voorbeeld het aanschaffen van nieuw
materiaal. Ook worden we geraad
pleegd bij het invullen van vacatures.
„Als we weten dat er volgend jaar ie
mand uit moet, dan zijn we al een
jaar vantevoren bezig om naar een
opvolger te zoeken zodat hij opge
leid is als hij de plaats van de ander
inneemt. Want anders heb je in feite
een man minder."
De brandweerkazerne in het dorp is
na de herindeling drastisch ver
bouwd. Het torentje is afgebroken en
ook de zolder in het garagegedeelte
is weggehaald om ruimte te kunnen
maken voor de nieuwe brandweerau
to die uitgerust wordt met een spe
ciale trap op het dak en daardoor
veel hoger wordt dan de huidige
MAN-wagen. Er zijn ook een ruime
kantine en een leslokaal gekomen.
„Vroeger zaten we op het kleine zol
dertje. We moesten via ijzeren beu
gels tegen de muur naar boven klim
men. Dat ging nog wel, maar als we
een paar flesjes bier hadden gedron
ken, viel het soms niet mee om weer
beneden te komen. Later kwam er
een vaste trap. Dat was wel een ge
zellige tijd. Er werd toen ook nog
handje contantje uitbetaald. Dat ge
beurde eens per jaar in december bo
ven op zolder. Dan hielden we ook
een feestavond met een bingo of ver
loting."
De blusgroep bezoekt nu de jaarlijk
se feestavond van alle korpsen maar
houdt zelf ook nog een barbecue en
een mosselavond.
Van Duuren is nog steeds gemoti
veerd. Maar erkent dat het wel een
verschil uitmaakt met ruim 20 jaar
geleden. „Als je zo jong bent, ga je
voor 300 procent. Nu zet je je voor
100 procent in, maar alles wat er om
heen bij komt, laat je aan de jonge
ren over. Je doet nu gewoon meer je
werk. De scherpe kantjes gaan eraf.
Dat geeft niet, want de jongeren
staan bij ons te trappelen."
Vorig jaar mei was hij 25 jaar in
dienst, maar Van Duuren werd pas
op de laatste feestavond van de
brandweer gehuldigd.
dig voelen, probeer je ze ermee in
het reine te laten komen. Er wordt
ons wel eens verweten dat we
schuld aanpraten, maar dat is niet
zo."
De VBOK heeft 24-uurs telefoni
sche hulplijnen: 0800-730 en
4605070. Voorzitter H. Koopman-
Goedhart van de werkgroep bedank
te de spreekster. Ze vond de op
komst gering, maar het was volgens
haar 'absoluut geen verloren avond'
geworden. Pauline Flikweert-Beve-
lander van de VBOK uit Sint-Maar
tensdijk overhandigde Den Boer een
cheque van 1050 gulden: de op
brengst van de kledingbeurs. (Vrij
willigers van de organisatie die de
beurs hielden, waren verhinderd) en
Koopman bood haar ook via een
cheque de opbrengst van de loten-
verkoop aan, plus een bloemstuk.
Den Boer mocht zelf uitmaken waar
het geld aan besteed wordt, maar zij
vroeg ter plekke de afdeling een
keuze te maken. Dat werd het op
vanghuis in Gouda.
De spreekster bezoekt op 29 mei
weer onze provincie tijdens de lan
delijke manifestatie Dag voor het le
ven waar ook de werkgroep Tholen
aan deelneemt. Ze vertelde graag
naar Zeeland te komen. Haar wor
tels liggen in Sint-Philipsland, waar
haar vader vandaan komt.
de vis te lokken), een bolletje kaas
en ongeveer 20 wormen om mee te
vissen. Er waren drie officiële wed-
strijdendagen, een trainingsdag
ging eraan vooraf. Ook oefende De
Edelkarper drie dagen vantevoren in
het heldere water van de Middel
landse Zee.
De wedstrijden duurden steeds vijf
uren en er werd vanaf de kademuur
gevist, ongeveer vier meter boven
het water. „Het was net of je in een
aquarium keek, je zag steeds hele
scholen met vissen, de kleintjes
zwommen bovenin, de grotere die
per," vertelt Lindhoudt. De eerste
dagen was het moeilijk vissen.
Lindhoudt is niet gewend met een
dobber te hengelen. „We sloegen
steeds te laat aan. Als je je aas liet
zakken, moest je eigenlijk maar tot
drie tellen en dan weer ophalen.
Maar voor mij was het een fantasti
sche belevenis," zegt de 58-jarige
hengelaar die tot de oudste deelne
mers behoorde.
De andere Nederlandse ploeg De
Zeenaald uit Rockanje eindigde op
een vijfde plaats.
Advertenti* I.M.
Een gewonde monteur is door twee brandweerlieden naar buiten gebracht. Haar brandwonden worden 'nat' gehouden. De man met hesje is
BHV'er van de Woonboulevard.
