'Het is heel wat om op zo'n leeftijd
nog zelfstandig te kunnen wonen'
'Laat je verjaardagen schieten, dan
ken je op den duur niemand meer'
usmmmmm
thuis in de ruwbouw
Zaterdag a.s.
open dag in
Vroonhof
1
imabo
1
1
V R I E N S
Donderdag 24 juni 1999
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
11
Mevrouw Hendrikse-Everaers oudste alleenstaande in de Vroonhof
Hometrainer
Directeurschap zorgcentrum De Schutse kwam op weg van J. Wesdorp
Aan de wand houden twee
tekeningen van de haven
de herinnering aan Stave
nisse levend, maar me
vrouw L.M. Hendrikse-
Everaers is inmiddels
gewend in Sint-Annaland.
Op 1 april verhuisde ze
naar Vroonhof, het com
plex aanleunwoningen dat
morgen officieel geopend
wordt door gedeputeerde
De Kok. „Ik heb het hier
goed naar de zin", zegt de
bijna 91-jarige opgewekt.
Begane grond
De opening van Vroonhof
maakt hij nog net mee,
maar daarna zit de loop
baan van directeur J. Wes
dorp (59) bij De Schutse in
Sint-Annaland erop. Offi
cieel gaat hij per 1 septem
ber in de vut. Maar op vrij
dag 2 juli neemt Wesdorp
al afscheid. Ooit begon hij
als conciërge/tuinman in
het zorgcentrum. „Dat ik
directeur ben geworden, is
simpelweg op mijn pad ge
komen. De gedachte daar
aan, of de ambitie, had ik
helemaal niet toen ik in
mei 1984 aan de slag
ging", zegt de scheidende
man.
Tulpen
Woonhof
Koffie drinken
Samenwerking
Bakkersdochter
Opnamestop
Het publiek is een dag
na de officiële opening
(door gedeputeerde
De Kok) welkom in
het complex aanleun
woningen Vroonhof,
bij De Schutse in Sint-
Annaland. Van tien
uur 's morgens tot vier
uur 's middags is er
zaterdag een open dag.
Het complex bestaat
uit uit 18 drie-kamer
woningen en 12 twee
kamerwoningen. Bij
een aantal bewoners
kunnen de ruime wo
ningen bezichtigd wor
den.
Gebruiksgemak
en veiligheid in
Vroonhof voorop
Imabb maakt het waai
E SCHELDE
Een tekening van de haven van Stavenisse herinnert mevrouw Hendrikse in Vroonhof aan haar oude woonplaats.
se 34 woningen gebouwd zouden
worden, zei ik: schrijf me maar met
een in. Je bent tenslotte op leeftijd."
Problemen om haar huisje in de
Schoolstraat in Stavenisse te verrui
len voor Sint-Annaland, had ze niet.
„Ik ben niet zo aan een huis ge
hecht. Maar toch was het best een
overgang hoor, ik ben vier kilo af
gevallen sinds ik hier woon." Sint-
Annaland, waar haar dochter en
kleinkinderen wonen, sprak me
vrouw Hendrikse meer aan dan het
woonzorgcentrum Elenahof in haar
eigen woonplaats. Omdat ze een
van de eerste inschrijvers was,
mocht ze zelf een woning uitzoe
ken. „Met mijn kinderen heb ik
overal gekeken. Ik wilde graag op
de begane grond wonen en niet op
een hoek, want dan is het altijd kou
der en moet je 's winters meer sto
ken." Het werd nummer 22, vlakbij
de ingang en de brievenbussen, met
aan de voorkant uitzicht op de bin
nenplaats en aan de achterkant de
ruimte. „Voren is het overdekt, dat
is plezierig. Je hebt daardoor geen
last van kou of regen." Inmiddels
kent de Stavenissese een aantal me
debewoners, maar nog niet ieder
een. „Nu zitten er naamplaatjes op
de brievenbussen. Daar kan ik ge
rust met een blocnote heen om ze
allemaal op te schrijven", lacht ze.
Mevrouw Hendrikses nieuwe huis
heeft achter de hal een ruime woon
kamer met een open keuken aan de
voorkant. Naast de kamer, aan de
achterkant, ligt de slaapkamer met
daarin een deur naar buiten. Badka
mer en toilet - met diverse aanpass
ingen zoals beugels om je aan op te
trekken, en een badstoel - zijn zo
wel vanuit de slaapkamer als de hal
bereikbaar. Er staat een hometrai
ner. „Daar fiets ik iedere dag op."
Alle vertrekken zijn ruim. „Eén
middag in de week heb ik een hulp
Scheidend directeur J. Wesdorp van zorgcentrum De Schutse is blij dat hij de opening van Vroonhof rechts is de ingang zichtbaarnog net meemaakt.
'Welkom' staat er geschilderd op
een bordje naast de voordeur van
nummer 22. „Mijn zoon uit Elburg
heeft hel gemaakt", vertelt de in
Anna Jacobapolder geboren me
vrouw Hendrikse. Ze is de oudste
alleenstaande in het nieuwe com
plex. „Dat ik op zo'n leeftijd nog
zelfstandig kan wonen en heel veel
zelf kan doen, dat is toch wat",
vindt ze. De gezondheid is nog re
delijk, al is ze moeilijk ter been en
wordt ze wat vergeetachtig. „De ou
derdom komt met gebreken hè",
stelt mevrouw Hendrikse nuchter
vast. Vertellen kan ze als de beste.
Op zijn tijd een grapje, maar daar
doe je geen kwaad mee. En al te
zwaarmoedig door het leven gaan is
ook niet goed, vindt ze.
Vanuit haar woning kijkt mevrouw
Hendrikse uit op de achterkant van
de Bierensstraat. Er is een behoor
lijke tussenruimte met een opge
worpen grondwal en daarachter par
keerplaatsen voor auto's. „Die wal
wordt nog wat afgevlakt, maar zo
dat de lichten van de auto's er net
niet overheen schijnen. En er wordt
gras op gezaaid." Het uitzicht bevalt
de Stavenissese. Met enige regel
maat passeren mensen over het
wandelpad dat er is aangelegd.
Naast de achterdeur staat een bank
je, maar daar zit mevrouw Hendrik
se tot nu toe niet vaak. Soms 's
avonds, als het niet te warm meer is.
Met het zonnige weer van de afge
lopen dagen is het warm in haar
huisje, vindt ze. Ze kan er slecht te
gen. „Toen mijn dochter met het
nieuwtje kwam dat er bij De Schut-
Een maand of acht werkte Wesdorp
in De Schutse toen zijn benoeming
tot interim-directeur volgde. Direc
trice mevrouw Kerkhoff ging met
ziekteverlof. „Het ging toen niet
goed met De Schutse. Er waren
spanningen onder het personeel en
ook tussen directie en medewerkers
boterde het niet. Het precieze weet
ik niet, daar heb ik me niet in ver
diept. Een reorganisatie-onderzoek
moest ertoe leiden de zaak beter
ging lopen", herinnert de directeur
zich. Als conciërge werkte hij zelf
standig in het tehuis en als zodanig
werd hem door het bestuur ook
naar zijn mening gevraagd over de
problemen. „Ik deed mijn werk met
100% en hoorde en zag veel. Vond
ik dingen niet kloppen, dan zei ik
daar wat van. Want zo ben ik nu
eenmaal." Die houding is kennelijk
opgepakt door het bestuur, dat hem
geschikt vond voor het directeur
schap. „Verder heb ik begrepen dat
het een rol heeft gespeeld dat ik di
rigent was van een aantal koren,
dan geef je ook leiding. Ook daar
reageer ik soms cru, direct, maar
steeds probeer ik eerlijk en recht
vaardig te zijn. Met de bedoeling de
kwaliteit van de zang op een hoger
peil te krijgen." Eerder dit jaar
werd Wesdorp koninklijk onder
scheiden en bij die gelegenheid
ging burgemeester Van der Munnik
ook op dit aspect in. „U hebt van
nature leidinggevende kwaliteiten
en hebt die talenten niet ongebruikt
gelaten", aldus de burgemeester.
„Het kwam op mijn weg", stelt de
bescheiden Sint-Annalander (gebo
ren in Stavenisse en ook in Scher-
penisse gewoond hebbend) vast.
Na een loopbaan als elektricien en
installateur greep Wesdorp op 44-
jarigc leeftijd de kans om van baan
te veranderen. Hij werd uit ruim ze
stig sollicitanten gekozen. „Con
ciërge/tuinman betekende dat je in
het tehuis allerlei karweitjes deed.
Er was een parttimer voor de tuin,
dus in feite had ik daar alleen het
toezicht. En ik moest het gras maai
en. De eerste keer dat ik dat deed,
maaide ik - tot plezier van veel be
woners - bijna een heel veld tulpen
af. Dat heb ik nog jaren aan moeten
horen." Met zijn handen werken
deed Wesdorp graag. En omdat hij
veel kon op het terrein van gas, wa
ter, cv en dakbedekking, was er na
zijn komst voor ambachtslieden
geen werk meer in De Schutse. „Ik
deed het allemaal zelf en spaarde
daar veel geld mee uit. Een van
mijn eerste werkjes was om de in
gang te veranderen, zodat mensen
die slecht ter been waren beter in en
uit konden gaan en de toegankelijk
heid voor rolstoelen verbeterd
werd."
Eenmaal directeur geworden, viel
het voor Wesdorp niet mee. „Er
moest iemand zijn die boven de
partijen stond, want er waren span
ningen tussen groepen personeel.
Er was leiding nodig. Ik was acht
maanden een collega geweest, maar
van de ene op de andere dag moes
ten de medewerkers me aanspreken
als Wesdorp of directeur - in plaats
van Jan - en dat was wennen. Maar
ik ben blij dat ik dat gedaan heb.
Praktisch niemand had er achteraf
moeite mee, want ze begrepen
waarvoor het was." Het eerste jaar
was dermate zwaar - 'een dubbel
tropenjaar' - dat Wesdorp zelfs
heeft overwogen om ermee te stop
pen. Hij ging door. „Gezamenlijk
hebben we uiteindelijk een opgaan
de lijn bereikt."
Wesdorp geeft voorbeelden van ini
tiatieven waarmee De Schutse
voorop liep, overigens zonder zich
op de borst te willen kloppen. Het
was een van de eerste bejaarden
centra in ons land met hoog/laag-
bedden op elke kamer. Samen met
het hoofd zorg probeerde de direc
teur ook om het incontinentiemate-
riaal als tehuis centraal aan te
schaffen, in plaats van individueel
op recept. „Op die manier konden
wc de kortingen in de wacht slepen
en daarvan extra dingen doen voor
de bewoners. Maar het ging niet
door, de verzekeraars keurden het
niet goed. Overigens kregen wc
toen wél een provisie achteraf van
de leverancier en dat was positief.
Pas onlangs heb ik gehoord dat we
de eerste instelling in Nederland
waren die dit heeft aangekaart."
Via een aantal kortlopende cursus
sen verwierf Wesdorp zich meer in
zicht in diverse taakvelden van zijn
functie, zoals arbeidsrecht. „Aan de
andere kant doe je een aantal zaken
gevoelsmatig. En werken met al
leen je verstand gaat niet. Er is ge
voel bij nodig en liefde voor het
werk." De Sint-Annalander pro
beerde zo nauw mogelijk bij alle
facetten betrokken te zijn. Zijn bij
zondere belangstelling ging en gaat
uit naar verbouwingen en renova
ties. De afgelopen veertien jaar is
het nodige verspijkerd aan de
Schutse en er staat nog heel wat te
gebeuren. Wesdorp noemt de reno
vatie van zeven jaar geleden, waar
door het aantal plaatsen op 76
kwam. „Ik ervaar het als positief
dat ik de bouw van Vroonhof nog
heb mogen meemaken." In 1993
werd in Stavenisse het woonzorg
centrum Elenahof gebouwd en ook
dat valt sindsdien - voor hel zorgge-
deelte - onder De Schutse. Inmid
dels is een stichting Woonhof opge
richt, waarin het zorgcentrum en de
beide woningcomplexen participe
ren. Mochten er in de toekomst in
Scherpcnisse of Oud-Vossemeer
woonzorgcentra verrijzen - evenals
Vroonhof gebouwd door LHBB -
dan worden die ook daarin onder
gebracht.
Hij heeft altijd geprobeerd om tus
sen de medewerkers te staan. „Sa
men moeten we proberen er iets
goeds van te maken." En dat is ge
lukt, vindt Wesdorp. „Er is veel van
de grond gekomen, maar natuurlijk
minder dan je wilt." De directeur
hecht aan het contact met zijn me
dewerkers en heeft dan ook de ge
woonte om dagelijks met hen koffie
te drinken. Liefst 73 personeelsle
den werken in De Schutse. „En dan
zijn er nog een veertig vrijwilligers.
Zij zijn, zeker op het terrein van de
activiteiten, niet meer weg te den
ken." Personeelsleden of bewoners
die in het ziekenhuis terecht ko
men, kunnen op een bezoekje van
Wesdorp rekenen. „Dat wordt erg
gewaardeerd, heb ik ervaren. Maar
ik doe dat in mijn vrije tijd omdat
het anders teveel tijd kost."
Kende hij in de begintijd alle na
men van de bewoners met de bijbe
horende kamernummers, nu kan
Wesdorp dal niet meer bijbenen.
„De wisselingen zijn veelvuldiger,
mensen wonen hier korter dan
toen." Destijds vroegen bewoners
om een gesprek met de directeur als
ze bijvoorbeeld ontevreden waren
over iets. Nu zijn daar andere kana
len voor. „Maar in een gesprekje
van tien minuten waren alle proble
men te overwinnen. Dat was mooi
werk." Nieuwe bewoners probeert
hij zoveel mogelijk te bezoeken.
„Jubilea en verjaardagen houd ik in
ieder geval bij, al lijkt dat wat ou
derwets. Als je dat laat schieten,
ken je op den duur niemand meer."
Als directeur was Wesdorp er zich
altijd goed van bewust, dat hij uit
sluitend met geld van de overheid
werkte. „Daar moet je zo goed mo
gelijk mee omgaan. Tegelijkertijd
probeerde ik om niet al te veel over
te houden, want van een overschot
moest 75% terugbetaald worden
aan de provincie. Dan kon je beter
iets extra's doen voor de bewoners.
De samenwerking met hel bestuur
van het zorgcentrum is altijd goed
geweest. „Ondanks de verschillen
de gedachten die er onder de diver
se kerkgenootschappen leven, ging
het onderling in het bestuur prima.
Dat heb ik altijd gewaardeerd. Het
om de zaak schoon te houden, dat is
voldoende. In Stavenisse kwam ze
twee middagen, maar daar was het
groter." Wassen en eten koken doet
mevrouw Hendrikse nog zelf.
„Maar stofzuigen gaat niet meer,
mijn rug is versleten." In het win
keltje van het vlakbij gelegen zorg
centrum De Schutse kan ze elke dag
terecht voor de boodschappen. En
ze treft er - bij goed weer builen, an
ders in de hal - een groepje vrouwen
om mee te kletsen. Óf gaat een
eindje wandelen. „Woensdagmid
dag ben ik naar de fancyfair ge
weest." Kinderen en kleinkinderen
komen regelmatig binnen lopen bij
mevrouw Hendrikse. En Iedere
dinsdag krijgt ze een oude buurman
uit Stavenisse op de koffie. „Maar
ik kan goed alleen zijn hoor." Van
uit haar gemakkelijke stoel bij het
raam zit ze vaak naar buiten te kij
ken. Ze leest of puzzelt wat. En 's
avonds gaat de tv aan, bijvoorbeeld
voor Lingo of Get the picture. Een
krant leest mevrouw Hendrikse
niet: „Ik luister elk uur naar de ra
dio voor het nieuws." Meestal is de
Stavenissese 's morgens op tijd
wakker, want een echte slaper was
ze nooit. Elke avond gaat bij haar
om tien uur het licht uit. In haar vo
rige woonplaats was mevrouw
Hendrikse actief voor het welfare-
werk van het Rode Kruis. Wekelijks
een handwerkmiddag en dan deed
ze thuis ook nog veel. „Maar sinds
ik hier woon, heb ik nog geen steek
gebreid. Ik heb er geen tijd voor."
Naast haar stoel ligt nog een sjaal
die ze bij de welfare wil afleveren,
maar met een tweede is nog slechts
een begin gemaakt. „Het gaat ook
allemaal wat over", zegt ze. Voor
het schrijven van gedichten in dia
lect, een andere hobby, ontbreekt op
dit moment de inspiratie.
Twee (ekeningen in zwart-wit van
de haven van Stavenisse hangen
aan de muur. „Daar staat ons oude
huis nog op." De man van me
vrouw Hendrikse was commissio
nair en dreef daarbij een café aan
de haven. Ze trouwden in 1932.
Mevrouw Hendrikse is in Anna Ja
cobapolder als bakkersdochter op
gegroeid. „Daar had mijn opa een
herberg en mijn oma - Mietje van
Krien Nieuwelink - een winkeltje
waar vanalles te koop was." Stave
nisse moest het gezin Hendrikse
bestuur ging ook niet op de stoel
van de directeur zitten." Maande
lijks werd er vergaderd met het da
gelijks bestuur. Ook buiten de eigen
instelling keek Wesdorp rond. Er
was bijvoorbeeld een directeuren-
overleg met instellingen op Schou-
wen-Duiveland. „Eigenlijk stond ik
wat alleen op Tholen. De samen
werking met Ten Anker kwam ei
genlijk pas goed op gang met de
komst van Frank Bordui." Zonder
samenwerking kun je tegenwoordig
niet meer, want je hebt simpelweg
niet de benodigde expertise in huis,
meent Wesdorp. Hij was van 1986
tot 1995 bestuurslid van de stich
ting welzijn voor ouderen Tholen
en ccn aantal jaren penningmeester
van de protestantse vereniging voor
ouderenzorg Zeeland. „Bijna alle
vergaderingen heb ik bijgewoond,
want ik vind dat je er moet zijn als
je ergens lid van bent." In een lan
delijke commissie die cursussen
ontwikkelde was Wesdorp even
eens actief. Hij noemt de cursus
'zorg rondom het levenseinde'
(stervensbegeleiding) als voorbeeld
van een cursus waarbij hij betrok
ken was.
De ouderenzorg blijft in ontwikke
ling, aldus de scheidende directeur.
Voor De Schutse wordt de bouw
voorbereid van een vcrpleegafde-
ling met 20 bedden, gecombineerd
met een reductie van het aantal ver
zorgingsplaatsen naar 56. In ver
band daarmee geldt sinds april een
opnamestop. En dat kan weer lei
den tot ontslagen omdat door een
geringere zorgvraag minder perso
neel wordt toegestaan. „Met Ten
Anker is een inspanningsverplich
ting overeengekomen om samen
twee keer verlaten voor het water.
De inundatie door de Duitsers in
1944 bracht hen voor zestien
maanden naar Geersdijk op
Noord-Bevcland; na de ramp in
1953 woonden ze zes weken bij
haar zuster in Kapelle-Biczelinge.
Ziekte van haar man dwong hen
om het café te verkopen, waarna
ze in hel hoge huis aan de Kerk
straat woonden, naast garage
Struik.
Op het dressoir in haar nieuwe
huis herinneren een aantal pinten
mevrouw Hendrikse aan de tijd in
het café. En er staat een foto van
haar jongste achterkleinkind, een
maand oud. Ook valt een hele rij
kleurige vingerhoeden op én een
ingelijste spreuk. Een door haar
zelf geborduurd bijbels tafereel
van Boaz en Ruth siert de wand er
boven. Als ze kan, gaal mevrouw
Hendrikse wekelijks naar de kerk.
Kan ze niet, dan luistert ze bij de
eveneens uit Stavenisse naar de
Vroonhof verhuisde mevrouw Den
Brabcr naar de kerktelefoon. „In
middels heb ik die zelf aange
vraagd", zegt de naar volle tevre
denheid in de Vroonhof wonende
mevrouw Hendrikse-Everaers.
ontslagen zoveel mogelijk te voor
komen." Dat geldt ook voor de toe
komstige verbouwing, waarbij de
toekomst van de keuken op het spel
staat. Als het aan Wesdorp en het
bestuur ligt, wordt een tussenvorm
in stand gehouden. „Wc moeten
kunnen aantonen dal die net zo
veel, of minder, kost dan catering
van elders. Daar gaan we ons sterk
voor maken."
Wesdorp stelt zich op het stand
punt dat hoewel de gedachtengang
van ouderen verandert en zij langer
zelfstandig willen en kunnen wo:
nen, er altijd behoefte zal blijven
aan plaatsen in een zorgcentrum.
„Mogelijk in een wat andere vorm
dan we nu kennen. Maar hoe goed
thuiszorg ook is, gedurende 24
uren per dag zal die niet te realise
ren zijn." Mensen die naar een
zorgcentrum willen, moeten er te
recht kunnen, vindt Wesdorp. „Er
blijft een verschil of mensen zelf
standig willen 'blijven wonen of
zelfstandig móeten blijven wonen.
De selectie kan ook te streng zijn
en dan vind ik het mijn plicht daar
van iets te zeggen wanneer mensen
de dupe lijken te worden." Bij toe
komstige verbouwingen van De
Schutse zou met een zekere vraag
rekening gehouden moeten wor
den, vindt Wesdorp. „Je kunt dan
zó bouwen, dat er later nog een
stuk aangezet kan worden. Dan be
perk je een eventuele kapitaalsver
nietiging."
Een opvolger voor Wesdorp heeft
het bestuur van De Schutse nog niet
gevonden (een kandidaat waarmee
men bijna rond was, trok zich op
het laatste moment terug - red.).
Hoofd verzorging mevrouw I. van
Ommen zal tijdelijk waarnemen.
„Ze heeft er best de capaciteiten
voor", zegt de directeur stellig.
Zijn afscheid volgende week laat
hij maar over zich heen komen. Hij
kijkt er naar uit en ziet er tegelijker
tijd tegenop. „Het zal best een
emotionele dag zijn", zegt de ver
trekkende directeur J. Wesdorp van
De Schutse.
Gedeputeerde drs. G.L.C.M. de
Kok verricht morgenochtend (vrij
dag) om kwart voor elf de officiële
opening van Vroonhof, het com
plex van 30 aanleunwoningen dat
is gebouwd bij zorgcentrum De
Schutse in Sint-Annaland. Zater
dag is er een open dag voor het pu
bliek.
Vroonhof is een ontwerp van ar
chitectengroep Rothuizen Van
Doorn 't Hooft te Goes en gereali
seerd in opdracht van de bouw-
stichting voor ouderen LHBB te
De Bilt (Directeur van deze stich
ting is één van de sprekers bij de
officiële opening). Aannemings
mij. Welling-Wiercx uit Breda
bouwde het complex. De architect
combineerde openheid en vrijheid
met veiligheid en beschut wonen,
door het royale gebruik van glas in
het atrium. Daardoor is er uitzicht
naar bijna alle kanten. Door de ter
racotta gestucte gevels doen de
woningen - in twee bouwlagen -
exotisch aan. De twee- en drieka
merwoningen vergden een investe
ring van 5,3 miljoen gulden. De
huurprijs ligt tussen 810 en 835
gulden per maand.
De driekamerwoningen in Vroon
hof voldoen aan de eisen van het
seniorenlabel. Speciale aandacht is
besteed aan veiligheid en ge
bruiksgemak in en om de huizen.
Zo zijn galerijen en lift extra breed
en goed toegankelijk; en zijn de
hoofdentree en de voordeuren van
de woningen voorzien van in
braakwerende sloten. Een gang
verbindt Vroonhof met De Schut
se, zodat de bewoners gebruik
kunnen maken van de faciliteiten
en de 24-uurs alarmering van het
zorgcentrum. Vroonhof heeft een
eigen recreatieruimte, logeerkamer
en overdekte ontmoetingsplaats
c.q. binnentuin.
BOUWMATERIALEN SHOWROOM
Geopend Geopend Ma 13.00 - 17.30 uur
Di. t/mDo.: 08.30 -17.30 uur
Ma. t'mVr.: 07,30-17.30 uur Vrijdag: 08.30 - 21.00 uur
Zaterdag 08.00-12.00 uur Zaterdag: 09.30-17.00 uur
Zeelandhaven 7 Teleloon: 0164 271500 Fax: 0164 245370 Bergen op Zoom
Advertentie LM.
Twee appartementen van Vroonhof, gezien vanaf de Bierensstraat.
V
V
