'Geen enkele rit is hetzelfde'
„Als ik een boer aan het werk zie,
kan ik niet laten te blijven kijken"
Klein onderhoud uit
huuropbrengst betalen
Ambachtsherenhuis
voor 2 ton opknappen
^intratuin
Tholense Boys en Tholencup
Gretigheid speelt raadsleden parten
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Leden Samen Sterk tegen apart fonds
Donderdag 10 juni 1999
Huuraanpassing
Geen klachtenbureau
Formidabel jaar beleggingsafdeling
Het ambachtsherenhuis in Oud-Vossemeer krijgt na de
zomer een grote onderhoudsbeurt voor 150.000 tot
200.000 gulden. Dat heeft de algemene vergadering van
aandeelhouders van de Ambachtsheerlijkheid Oud- en
Nieuw-Vossemeer en Vrijberghe n.v. zaterdag besloten.
Voor het karwei worden de vaste Thoolse bedrijven inge
schakeld die al eerder aan dit ongeveer 230 jaar oude
monumentenpand hebben gewerkt.
Grond veel te duur
Erfpachten afgekocht
St.-Philipslander M. Mol na kxvart eeuw gestopt als taxichauffeur
Oude kranten
Nooit uitgepraat
Epilepsiefonds
Maag Lever Darm
Geen schot gelost
Echtpaar Potappel-Hoek uit Tholen viert diamanten huwelijksfeest
In de kost
Geluk gehad
Geen heimwee
De leden van huurdersvereniging Samen Sterk voelen niets voor een
'klein klusjes fonds' van de woningstichting. Op een ledenvergadering
in Tholen viel te beluisteren, dat men vindt dat klein onderhoud be
taald moet worden uit de huur die Beter Wonen incasseert. Een eventu
ele verplichting voor huurders om aan het fonds mee te doen, werd als
een verkapte huurverhoging afgedaan en onacceptabel genoemd.
Dc vergadering kreeg van het bestuur
te horen dal de woningstichting ero
ver denkt een 'klein klusjes fonds' in
het leven te roepen. Wie er lid van
wordt, zou aanspraak kunnen maken
op het uitvoeren van klein onderhoud,
wat momenteel voor rekening komt
van de huurder zelf (zoals het vervan
gen van kraanrubbers, deurkrukken
en stopcontacten). Jaarlijks zou een
controleronde door de woning ge
maakt worden, waarna kapotte of ver
sleten zaken op kosten van het fonds
vervangen worden. Volgens voorzitter
W. Quak van Samen Sterk is nog niet
precies bekend hoeveel de huurders
aan het fonds zouden moeten bijdra
gen, maar er is al een bedrag ge
noemd van 12,50 gulden per maand.
Dc meeste aanwezigen op de verga
dering vonden dat klein onderhoud
uit de huuropbrengst betaald zou
moeten worden. Het gaat om slijtage
en stuk gaan door normaal gebruik en
er wordt al genoeg huur voor betaald,
was de algemene opvatting. Verplich
te deelname, en dus verrekening via
dc huur (zoals ook bij het rigofonds
gebeurt), werd als onacceptabel van
de hand gewezen. Het werd een ver
kapte huurverhoging genoemd, ter
wijl men vond dat deelname op vrij
willige basis zou moeten gebeuren.
Een oud-inwoner van Rotterdam
merkte op dat daar, wanneer hij
klachten had, het euvel gewoon door
de verhuurder werd verholpen en niet
werd gevraagd of dit voor rekening
van de huurder of de verhuurder was.
Overigens vonden de aanwezigen dat
Beter Wonen in het algemeen redelijk
voor haar woningen zorgt.
Dat de woningstichting voor dezelfde
soort woningen in dc diverse woon
kernen verschillende huurprijzen
hanteert, werd door het merendeel
van de aanwezigen als een groot on
recht ervaren. Het bestuur legde uit
dat de stichting als stelregel rekening
houdt met de marktwerking en de
vraag. Is er veel vraag naar huizen in
Tholen-stad, een grote vraag uit de
markt en een uitgesproken voorkeur
voor Tholen-stad, dan vindt men hel
gerechtvaardigd om die huizen duur
der te maken.
Ook de huuraanpassing per 1 juli
werd druk besproken. Als gevolg van
recente wetgeving betrok Beter Wo
nen de huurdersvereniging bij het
overleg hierover. Quak legde uit dat
de stichting een inflatievolgend be
leid voert, waarbij het inflatiepercen
tage van het voorgaande jaar uit
gangspunt is. Voor 1998 was met
2,5% gerekend, maar de huuraanpas
sing kwam op 2,88% uit. Voor dit
jaar wilde Beter Wonen opnieuw van
2,5% uitgaan, terwijl het Centraal
Planbureau 1% hanteert. Volgens de
woningstichting zullen andere instan
ties mogelijk een ander - hoger - in
flatiepercentage opgeven. Dc onder
handelingen hebben ertoe geleid, dat
het verschil van 1998 in de aanpas
sing van dit jaar gecompenseerd zal
worden. De gemiddelde huuraanpas
sing zal maximaal 2% zijn en bij
nacalculatie zal geen verhoging wor
den opgelegd, meldde Quak als re
sultaat van de besprekingen. Mocht
blijken dat Beter Wonen een te hoog
inflatiepercentage heeft gehanteerd,
dan zal Samen Sterk er alles aan doen
om compensatie voor de huurders te
verkrijgen. Dat er toch hogere huur-
aanpassingen voorkomen, ligt aan dc
puntentelling, de puntprijs en de cor
rectie daarvan per woonkern, ant
woordde het bestuur op vragen uit de
zaal.
Na de bestuurlijke perikelen van vo
rig jaar, die bijna leidden tot het op
heffen van de vereniging, is dat be
stuur inmiddels met tien leden op
sterkte. Eerste prioriteit dit jaar was,
het distribueren van de ledenpasjes.
Omdat de vereniging in 1998 niet
veel heeft kunnen ondernemen, is be
sloten dc bestaande leden geen con
tributie te vragen over 1999. Op de
vergadering werd nog eens duidelijk
gesteld, dat Samen Sterk geen klach
tenbureau is, maar er is voor de be
langen van de leden. Bij problemen
tussen huurder en verhuurder kan
men een bemiddelende rol spelen.
Speerpunten zijn: het mutatiebeleid,
de verkoop van huurwoningen, de
complexiteit van het rigo-fonds en de
jaarlijkse huuraanpassing. Daarnaast
wil het bestuur het eigen beleid ten
aanzien van klachtenafhandeling van
de leden onder de loep nemen en de
verhouding met Beter Wonen verbe
teren.
Traditioneel genoten de twintig wordt er 70 tot 80, ja zelfs 100.000
gulden voor een hectare land be
taald en als je dan voor de ver
pachte staat op 50 tot 60% gaat
zitten, kom je nog op een belache
lijk hoge prijs. Dc markt is veel te
hoog om wat bij te kopen, al staan
we daar nog steeds voor open. Zo
zouden we nog wel een verpachte
boerderij als die destijds van M.M.
Punt in Oud-Vossemeer willen
hebben. En dan kijken we naar het
hele eiland Tholen en ook wel in
West-Brabant, maar op dit mo
ment kun je niet renderend inves
teren in onroerend goed."
aanwezigen (daarmee was onge
veer driekwart van de aandeelhou
ders vertegenwoordigd) op de eer
ste zaterdag in juni weer van
aardbeien, nieuwe haring en bolus
sen tijdens hun vergadering in het
ambachtsherenhuis. Er kon wel een
tractatie af, want de beleggingsaf
deling had een formidabel jaar ach
ter de rug. Driekwart van het bezit
is belegd in solide Nederlandse
fondsen van internationaal opere
rende ondernemingen, zoals bij
voorbeeld Koninklijke Olie. Daar
naast heeft de Ambachtsheerlijk
heid nog goede Amerikaanse en
Duitse fondsen. Alleen het divi
dend wordt uitgekeerd aan de aan
deelhouders. De koerswinsten blij
ven in de b.v. zitten.
Heel wat anders is de situatie bij
de onroerend goedmaatschappij
van de Ambachtsheerlijkheid, die
belastingplichtig is en 35% aan de
minister van financiën moet afdra
gen. De aandeelhouders besloten
het geld daarin maar liquide te
houden omdat de grondprijzen
veel te hoog zijn om percelen bij te
kopen. „Verpachte grond van
20.000 gulden willen we nog wel
hebben, maar dat was in dc situatie
dat de vrije marktwaarde 30 tot
40.000 gulden was", zegt rent
meester ir. D. van Doorn. „Nu
De Ambachtsheerlijkheid heeft de
erfpachten in Oud-Vossemeer gro
tendeels afgekocht. Het ging hier
bij om woningen op percelen tus
sen de 100 en 400 m2. „Het
merendeel van de bewoners heeft
de grond van ons gekocht. En dat
voor prijzen die op de helft liggen
van de bedragen die de gemeente
hanteert. Maar dat hoort bij onze
doelstelling", zegt Van Doorn.
Eenzelfde operatie staat nu voor
Nieuw-Vosseincer op het program
ma. Daarnaast heeft de Ambachts
heerlijkheid besloten om een aan
tal dijken opnieuw te beplanten.
De raad van bestuur bestaat op dit
moment uit voorzitter J.A. Heyse
uit Middelburg, mr. R. van Doorn
en P.M. Heyse uit Weert.
Advertentie I.M.
Marien Mol - met zijn vrouw bij 'zijn'taxi - is na 25 jaar gestopt met het taxirijden voor garage Wolse. Links het echtpaar Wolse.
De verre ritten waren altijd voor Marien Mol. Maar sinds enkele we
ken rijdt er een ander met de taxi van de bijna 66-jarige Sint-Philips-
lander. Na een kwart eeuw bij garage Wolse is Mol ermee gestopt. „In
die periode hebben we een heel goede band opgebouwd", zegt Jan Wol
se, die zijn werknemer en diens vrouw verraste met nieuwe fietsen als
blijk van waardering.
Voor zowel Mol als Wolse kwam
het in februari 1974 goed uit. Wol
se stond alleen voor de garage en
het taxibedrijf na het plotselinge
overlijden van zijn vader. En Mol
zat thuis in dc wao nadat hij voor
het werk in de havens was afge
keurd. Hij ging niet alleen als taxi
chauffeur aan dc slag, maar deed
ook klusjes in de garage. En liet de
hond uit. „Nadat ik daar één keer
mee ging lopen, kwam hij iedere
ochtend naar me toe als ik in de ga
rage kwam."
Het rijden met de taxi heeft de
Sint-Philipslander geen moment
verveeld. „Geen enkele rit is het
zelfde, want je hebt steeds andere
mensen in de auto." Garage Wolse
verzorgt al sinds kort na de oorlog
het ziekenvervoer in het dorp.
„Eerst waren we met zijn drieën,
daarna met twee. Toen deden wij
en Piet Neele dat om de maand",
vertelt Jan Wolse. In de beginjaren
had Mol nog geen telefoon. Dan
maakte hij het wel mee dat zijn
buurman 's nachts op het raam
stond te kloppen om hem te wek
ken voor een rit. Nu is dat niet
meer nodig: „Als de telefoon één
keer over gaat, ben ik paraat." Dat
betreft dan onverwachte ritten,
maar het merendeel is tevoren be
kend. „Van Haaften in Sint-Maar
tensdijk fungeert de laatste jaren
als centrale. Die faxt de ritten aan
ons door", zegt Wolse.
Ook schoolvervocr heeft Mol een
achttal jaren gedaan. Hij reed da
gelijks met een aantal dove kinde
ren naar een school in Rotterdam.
„Dan kweek je een band. Als ik ze
nu tegen kom, groeten ze me nog."
Het was de tijd dat dozen vol oude
kranten in de taxi meegingen, want
die zamelde de betreffende school
in.
Naar ziekenhuizen overal in het land
reed de Sint-Philipslander. „Naar het
Radboud in Nijmegen, naar Tilburg,
Rotterdam, Vlissingen of Dirksland.
En in 1988 ben ik 108 keer naar het
AMC in Amsterdam gereden." Dc
moeilijkste ritten zijn volgens Wolse
die met mensen voor bestraling naar
dc Dr. Daniël den Hoedkliniek in
Rotterdam. „Het komt nogal eens
voor dat chauffeurs met dit vervoer
moeten stoppen omdat ze zich din
gen teveel aantrekken. Bij Marien
was dat gelukkig niet zo." Het con
tact met de mensen is een kant van
het werk die Mol altijd aansprak.
„Ze vertellen soms meer tegen je dan
tegen hun eigen familie. Op den duur
ken je je klanten." Er is zelfs een
man die Mol zowat al die 25 jaren
wekelijks naar therapie reed, en dat
is Jo den Engelsman. „Die heeft een
brede interesse en humor, dus we
zijn nooit uitgepraat geraakt." Een
andere bijzondere klant weigerde om
aan de zomertijd mee te doen. „Gaan
we op de oude of de nieuwe tijd weg,
vroeg hij altijd", zegt Mol. Een min
der prettige kant van het werk zijn de
wachttijden. Je brengt iemand naar
een ziekenhuis voor een onderzoek
of behandeling, wacht tot dat ge
beurd is en rijdt dan terug. „Tegen
woordig is dat wachten beter gere
geld. Maar in Rotterdam heb ik het
één keer meegemaakt dat ik negen
uren moest wachten. Dat was een re
cord." Gelukkig tref je altijd wel col
lega's of andere bekenden om een
praatje mee te maken, aldus Mol.
En omdat de Sint-Philipslander
meestal met bekenden reed, ging de
dienstverlening ver. „Als ze in een
bepaald ziekenhuis niet wisten waar
ze moesten zijn, bracht ik ze erheen.
Je bent dat niet verplicht natuurlijk,
maar ach." Al die kilometers legde
Mol vanzelfsprekend niet onder
ideale omstandigheden af. Hij moest
door weer en wind. „Ik ben eens uit
Amsterdam gekomen toen het onaf
gebroken sneeuwde, wat onderweg
de nodige files opleverde. Vier uren
heb ik erover gedaan. Via de autote
lefoon meldde ik dan regelmatig
waar we zaten om het thuisfront ge
rust te stellen." Ongelukken heeft de
Sint-Philipslander weinig meege
maakt in al die jaren. Eén keer werd
hij, buiten zijn schuld, door een
kraantje aangereden. „Dat was pas
een nieuwe auto, maar de banden
aan de rechterkant waren er af."
Inmiddels beschikt Wolse over drie
taxi's. Hij en zijn vrouw doen veelal
de kortere ritten. Het gebeurde re
gelmatig dat Mol op de terugreis bij
Dinteloord werd opgevangen om
van auto te wisselen en een volgen
de rit te maken. Hij werkte altijd se
cuur: „Als ik 's morgens in de auto
stapte, startte ik eerst de motor en
daarna vulde ik standaard mijn
werkboekje in." Dat hoeft de Sint-
Philipslander voortaan niet meer te
doen. Dc klanten zullen eraan moe
ten wennen dat ze niet langer door
Marien Mol worden gereden. Leen
Reijngoudt heeft het werk inmiddels
overgenomen.
Zoals onze burgervader toch uit de
hoek kan komen, in de Eendrachtbo-
de van 3 juni: Gretigheid speelt
raadsleden parten. Hij gaat soms zo
irriterend met de denk- en of han
delswijze van anderen om, dat ik dat
betreurenswaardig vind. Is het gek,
dat D66 pleit voor het kiezen van
een burgemeester door de burgers
zelf? Een goede burgemeester moet
zich toch - fatsoenshalve - onthou
den van soortgelijke ironische op
merkingen. Hij stelt spottend de gre
tigheid van anderen aan de kaak,
maar velen herinneren zich nog zijn
eigen gretigheid toen de burgemees
ter kans zag om onze majesteit naar
Tholen te laten komen. Hij kon één
van zijn jongensdromen waarheid
laten worden. Was het toen niet zo,
dat hij - in alle gretigheid - vergat
om behoorlijk vooroverleg te plegen
en dc gemeenschap confronteerde
met een niet begrote kostenpost van
175.000 gulden? En dat omdat dc
burgervader zelf zo graag in de
schijnwerpers staat. Voor die publi-
citeitsgcvoeligheid betalen wij nu
nog door middel van de zogenaam
de lokale lastenvermindering, die in
wezen eigenlijk lokale lastenverho
ging genoemd zou moeten worden.
Toen de burgemeester in dc ge
noemde raadsvergadering wat al te
voorbarig met zijn opmerking ,U be
staat toch nog wel?' aan het adres
van J. van den Donker het bestaans
recht van D66 als twijfelachtig kwa
lificeerde, reageerde dat raadslid
met een passend ,Pas op!' Nu hoop
ik maar, dat D66 de door de burgers
te kiezen burgemeester ook inder
daad snel mogelijk maakt.
Corry Meijer-Hoevenaar
Westzeedijk 5
ScherpenLsse.
In de Ecndrachtbode van 3 juni
uitten de voorzitter van de Thool
se voetbalfederatic en de wethou
der van sportzaken hun teleurstel
ling over het niet aanwezig zijn
van Tholense Boys bij dc Tholen
cup. Bij de zusterverenigingen
heeft dat toch weer kwaad bloed
gezet. Ik kan mij voorstellen, dat
je als organisator niet blij bent
wanneer zich een team afmeldt.
Als toernooi-organisator heb ik
dat zelf ook al verschillende keren
meegemaakt, dus ik weet wat het
is. Maar ik kan mij niet voorstel
len, dat er geen begrip was voor
het niet meedoen van Tholense
Boys aan de Tholencup. Want niet
alleen ons eerste elftal, maar de
gehele vereniging kon die middag
promoveren naar de tweede klas
se. En dat bleek ook wel door de
fantastische opkomst van suppor
ters in 's-Gravenpolder. Mede
door die geweldige entourage
werd het een onvergetelijke mid
dag en avond.
De vergelijking met SPS en Smer-
diek kan eigenlijk niet gemaakt
worden, want bij ons was het de
beslissende wedstrijd en bij de
twee andere verenigingen was het
de eerste van een nieuwe reeks.
Ons tweede elftal speelde tweede
pinksterdag ook een toernooi bij
Vrederust, ondanks dat het eerste
team tegen Kruiningen moest spe
len. Want ook hier was het de eer
ste wedstrijd van Tholense Boys
in een nieuwe reeks. Ik vraag me
dan ook af, of beide verenigingen
ook een team hadden afgevaardigd
als de Tholencup op 5 juni ge
speeld had moeten worden. Als
dat wel zo zou zijn, is dat mijns
inziens een slechte zaak, want ook
een tweede elftal behoort bij de
selectie. En niet alleen het eerste
elftal, maar de gehele selectie is
nodig om een team te kunnen la
ten promoveren. Als ik het goed
heb, zijn er dit jaar door onze trai
ner 29 spelers gebruikt, dus dat is
de gehele selectie, plus enkele
jeugdspelers. Gelukkig denkt men
er bij ons zo over en blijkt Tholen
se Boys één grote familie te zijn.
Overigens schrijf ik dit op per
soonlijke titel en niet als bestuurs
lid van Tholense Boys.
Ben Schot,
Bosstraat, Tholen.
De collecte voor het nationaal epilep
siefonds heeft in Tholen 200 gulden
minder opgebracht dan vorig jaar en
ook op Sint-Philipsland was de op
brengst iets lager. Daarentegen werd
in Sint-Maartensdijk 100 gulden
meer opgehaald. In Tholen-stad werd
ƒ3015,65 ingezameld, in Sint-Maar
tensdijk ƒ955,95, Sint-Annaland
1570,60 en Sint-Philipsland en Anna
Jacobapolder ƒ1382,20. Gevers en
collectanten hartelijk dank hiervoor.
In dc week van 13 tot 19 juni wordt er
gecollecteerd voor de Maag Lever
Darmstichting. De stichting financiert
voorlichtichtingsprojecten en onder
zoek naar ziekten als darmontstekin
gen, allergieën, maag- en darmkan
ker. Ze geeft een gratis folder uit en
heeft daarnaast een speciale infolijn
voor mensen met spijsverteringspro
blemen (0900-2025625).
Ze wonen alweer vijf jaar in Tho
len, maar bijna tachtig jaar van
hun leven brachten ze door in
Stavenisse. Dinsdag 15 juni hopen
de 84-jarige Marinus Leendert
Potappel en zijn 83-jarige vrouw
Marina Potappel-Hoek zestig
jaar getrouwd te zijn. Een dia
manten huwelijk waarin het echt
paar geen spectaculaire dingen
heeft gedaan, maar wel heel ge
lukkig is geweest.
Marinus en Marina zijn geboren en
getogen in Stavenisse. Beide kwamen
uit een eenvoudig landarbeidersgezin.
Potappel was er één van zes, terwijl
zijn vrouw slechts één zuster had.
Hoewel ze bij elkaar in een klein dorp
woonden, duurde het toch wel even
voor ze elkaar hadden gevonden. „Op
school kenden we elkaar nog niet",
zegt mevr. Potappel. „Ik wist eigen
lijk geeneens dat hij op school zat. We
zijn elkaar op straat tegengekomen.
Zo ging dat vroeger. Een discotheek
had je nog niet en iedereen liep over
straat." Het paar kende elkaar inmid
dels al vijfjaar toen ze besloten op 15
juni 1939 te trouwen. „Ondertrouw
deed je veertien dagen ervoor, op een
avond. Tegenwoordig neemt men
daar vrij voor, maar toen kon dat niet.
En de ambtenaren waren toen ook 's
avonds nog aanspreekbaar. Net als de
burgemeester overigens", zegt Potap
pel.
Het huwelijk werd geen groot feest,
maar de gasten kwamen gewoon in de
huiskamer op visite. „Daar was ge
woon geen geld voor. Nu huren ze al
lemaal een mooie auto, maar wij gin
gen te voet naar het gemeentehuis.
Dat vond men ook mooi", zegt mevr.
Potappel. „Wij zijn trouwens nooit zo
voor grote feesten geweest. Niet uit
principe hoor, maar wc hebben er ge
woon geen behoefte aan." Tien we
ken na de bruiloft, volgde de mobili
satie en ook Potappel werd op
geroepen om in het leger te dienen.
„Ik heb in Brabant gelegen bij Her
pen. De laatste weken lagen we in
Oss. We zagen toen dc vliegtuigen
overkomen en een maat van me zei:
'D'r gaat heel wat vallen op Enge
land.' En ik antwoordde dat er ook
voor ons wel het nodige bij zou zijn.
En dat is ook uitgekomen. We zijn
nog te voet van Oss naar Tiel gemar
cheerd", vertelt de diamanten brui
degom. „Toch heb ik best een goede
tijd gehad hoor. Er waren natuurlijk
ook angstige momenten, maar we
hebben ook veel gelachen. En ik heb
geen schot gelost. We moesten con
stant terugtrekken. Vanuit Tiel zijn we
uiteindelijk lopend en met auto's er
gens in Zuid-Holland terechtgeko
men. En toen was het over. We moes
ten onze wapens op een grote hoop
gooien. Niet te zachtjes natuurlijk,
want ze moesten kapot. En we moes
ten eigenlijk de hoge Duitse officie
ren groeten, maar dat deden we niet.
Op 25 mei mocht ik al naar huis. Ik
was één van dc oudsten in onze groep
en die mochten eerder naar huis dan
de jonge jongens." In die angstige pe
riode zat mevr. Potappel bij haar ou
ders thuis. Kinderen waren er nog
Het diamanten echtpaar Potappel-Hoek is afkomstig uit Stavenisse, maar heeft het prima naar de zin in Tholen.
niet, maar ze miste haar man wel en
was natuurlijk blij dat hij weer thuis
was. In 1941 werd de eerste zoon ge
boren in huize Potappel en vijfjaar la
ter volgde dc tweede. Inmiddels zijn
daar ook nog zes kleinkinderen bijge
komen (vijf meisjes en een jongen).
Wat werk betreft, hebben de twee
tachtigers vroeger hetzelfde patroon
doorlopen zoals zovelen op het platte
land. „Vanaf mijn veertiende ben ik
op het land gaan werken. Zo ging dat
vroeger. Het was maar aan een paar
kinderen voorbehouden om verder te
leren. Je kreeg een oude fiets van een
paar centen en daarmee kon je naar
het land. Ik heb 25 jaar op de boerde
rij van Potappel (achter de kerk) ge
werkt", zegt Potappel. Door dc ramp
veranderde hij van werk. „Bij de we
deropbouw ben ik in de bouw terecht
gekomen. We bouwden in Stavenisse
nieuwe huizen die door het water wa
ren weggespoeld. Toen de aannemer
ook werk op Schouwen-Duivcland
kreeg, ben ik meegegaan. Achttien
maanden heb ik daar in de kost geze
ten. Maar mijn vrouw en kinderen
vonden dat niets. Ze begonnen op te
spelen en daarom ben ik teruggeko
men. Zelf had ik het goed naar mijn
zin. Toen ben ik bij De Rooij in dienst
gekomen als landarbeider en daarna
nog bij dezelfde Potappel waar ik
voorheen ook al had gewerkt. Maar ik
raakte het werk in de landbouw beu
en daarom ben ik toen in Rotterdam
gaan werken bij dc Heidemij. Ik was
opperman bij bestratingswerken en ik
ben ook nog bijrijder geweest en een
soort beheerder van een directiekeet
waar de mannen ook koffie kwamen
drinken. Dat was een mooi werk.
Want opperen is zwaar als je al wat
ouder bent."
Ook mevr. Potappel werkte na haar
schooltijd enkele jaren in de land
bouw. „Tot mijn achttiende ben ik
naar het land gegaan. Daarna ben ik
bij de familie Droogendijk aan de
Buurtweg gaan werken als dienstbo
de. Dat was een prachtige tijd. Niet
dat ik een hekel had aan hel werken
op het land, maar de familie
Droogendijk was altijd heel aardig."
Stavenisse kreeg in 1953 landelijke
bekendheid doordat dc water
snoodramp er genadeloos hard toe
sloeg. Meer dan 150 mensen verdron
ken. Van de rampspoed op die lc
februari merkte het gezin Potappel-
Hoek echter in eerste instantie niets.
„We waren zaterdags op reis gegaan
naar 't Harde waar we in de oorlog
geëvacueerd hebben gezeten. Zondag
is de ramp gekomen", vertelt mevr.
Potappel. „We zaten bij die mensen in
huis en zeiden nog: „We kunnen niet
naai" de kerk, het is zulk noodweer."
Toen kwam er een kennis binnen die
millitair was. Hij was bepakt en be
zakt en vroeg waar we woonden.
Toen we zeiden dat we uit Stavenisse
kwamen, zei hij: „Dan hebben jullie
heel veel geluk datje hier bent. Stave
nisse staat onder water. Ik moet er nu
naartoe." Het was een grote schok
voor het gezin dat nu nog niet wist of
er ook familieleden waren omgeko
men. „Ik heb toen uren op het post
kantoor gezeten om te bellen", zegt
mevr. Potappel. „Uiteindelijk kreeg ik
een andere Potappel te pakken. Die
vertelde dat er tantes en neven van me
waren verdronken. Ik was toen het
liefst nooit meer weggegaan uit Gel
derland. Zo bang was ik voor wat er
in Stavenisse was gebeurd." Maar
haar man wilde zo snel mogelijk te
rug en daarom kregen ze gedurende
zo'n 12 weken onderdak in Tholen
aan het straatje van de Regentes-
sestraat naar de Oudelandsepoort
(waar toen nog huisjes stonden en nu
Hervormd verenigingsgebouw De
Wingerd staat). Broers en zusters wa
ren nog in leven. „Wel is er een zwa
ger van me verdronken. En die man
woonde geeneens in Stavenisse. Hij
kwam uit Vlissingen en was bij zijn
moeder in Stavenisse komen waken.
Toen het water kwam, heeft hij zijn
moeder nog op een dijkje aan het ein
de van de Stoofdijk gebracht. Daar
stonden wel zo'n veertig mensen. Die
dijk is weggeslagen en ze zijn alle
maal verdronken", vertelt Potappel.
Zijn huis stond nog overeind, maar
toen dc dijken weer dicht waren en
het water was verdwenen, lag er een
dikke laag modder in de woning en
alle huisraad was verdwenen.
Het leven ging echter verder en na de
wederopbouw hervatte men het nor
male leven weer. Het echtpaar is tot
vijfjaar geleden nooit uit Stavenisse
weggegaan. „Je bent er opgegroeid
en je kent de mensen. Het is een
mooi dorp en ik hoefde nergens an
ders naartoe", zegt mevr. Potappel.
Haar man had echter wel eerder naar
Tholen-stad willen verhuizen. „Ik
weet niet goed waarom, maar Tholen
heeft me altijd wel getrokken." Vijf
jaar geleden kwam die wens uit,
maar om een niet zo mooie reden.
„Ik heb een hartinfarct gehad. We
werden toch een beetje hulpbehoe
vend en er woonde toen geen familie
in Stavenisse. Onze twee zoons
woonden in Tholen en toen we naar
een bejaardenwoning moesten, heb
ben we voor Tholen gekozen", zegt
Potappel. Zijn vrouw voegt daaraan
toe: „Daar hebben we geen moment
spijt van gehad. Ze hadden gedacht
dat ik wel heimwee zou krijgen, maar
nee hoor. Ik heb het hier best naar
mijn zin. Het is een rustige buurt en
met de buren hebben we het ook ge
troffen."
Dat het vroeger allemaal beter zou
zijn, hoor je het echtpaar Potappel
niet zeggen. „Er was veel armoede.
Iedereen, inclusief de kinderen,
moesten werken en luxe was er bij de
meesten niet. Er was geen werkloos
heidsuitkering, geen sociale voorzie
ningen. Nee, dan is het nu veel beter.
Ik hoop niet dat die tijd ooit nog te
rugkomt", zegt mevr. Potappel.
„Maar het was toen wel gezelliger
dan nu. Je deed meer spelletjes,
praatte met elkaar of ging een wande
ling maken. Nu is er de tv en de
jeugd gaat naar de disco. Men is
meer op zichzelf geworden." Haar
man voegt daar nog aan toe dat de
veiligheid ook minder is geworden.
„Vroeger kon je je fiets nog zonder
slot wegzetten. Daar gebeurde niets
mee. In Stavenisse kon dat tot voor
kort ook nog. Nu misschien wel niet
meer. Maar je merkt toch wel het ver
schil. Zelfs tussen Stavenisse en Tho
len."
De twee jubilarissen vermaken zich
echter nog best. De grote moestuin
die Potappel in Stavenisse had, heeft
hij op moeten geven. Maar zelfs nu
besteedt hij nog veel aandacht aan de
paar vierkante meter bij zijn woning.
„Als het goed weer is, mag ik graag
nog een eindje fietsen. En als ik dan
een boer op het land bezig zie, dan
kan ik het niet laten om even af te
stappen om ernaar te kijken. Dat boe
renwerk is toch altijd nog een beetje
bij me gebleven", zegt de bruide
gom. Zijn vrouw heeft veel gehand
werkt (breien en borduren), maar de
laatste tijd wil dat niet meer zo. Door
een aandoening aan haar ogen, is het
te inspannend voor haar geworden
om nog veel priegelwerk te doen.
„Maar we krijgen veel visite. De kin
deren en kleinkinderen komen regel
matig langs. En dat is fijn. Die kleine
kinderen kunnen wel eens veel la
waai maken, maar daar kunnen we
gelukkig goed tegen. Je kunt een
kind nu eenmaal niet stilletjes op een
stoel laten zitten." Samen met de fa
milie hoopt het echtpaar Potappel op
15 juni (de veijaardag van dhr. Potap
pel die dan 85 wordt) een bescheiden
feest te vieren in gemeenschapscen
trum Meulvliet.
Bosviolen (Viola cornuta), bloeien de
hele zomer in potten of border.
Keuze uit diverse kleuren.
Nu van 4.95 voor slechts
Halsterseweg 65a, Tel. 0164-683036
HALSTEREN
164-683036
www.intratuin.nl
- HM0NHHH m
HET GROENE WARENHUIS
Donderdag en vrijdag tot 21.00 uur. Maandag vanaf 12.30 uur.
Koopavond: