'Geen enkele rit is hetzelfde' „Als ik een boer aan het werk zie, kan ik niet laten te blijven kijken" Klein onderhoud uit huuropbrengst betalen Ambachtsherenhuis voor 2 ton opknappen ^intratuin Tholense Boys en Tholencup Gretigheid speelt raadsleden parten EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT Leden Samen Sterk tegen apart fonds Donderdag 10 juni 1999 Huuraanpassing Geen klachtenbureau Formidabel jaar beleggingsafdeling Het ambachtsherenhuis in Oud-Vossemeer krijgt na de zomer een grote onderhoudsbeurt voor 150.000 tot 200.000 gulden. Dat heeft de algemene vergadering van aandeelhouders van de Ambachtsheerlijkheid Oud- en Nieuw-Vossemeer en Vrijberghe n.v. zaterdag besloten. Voor het karwei worden de vaste Thoolse bedrijven inge schakeld die al eerder aan dit ongeveer 230 jaar oude monumentenpand hebben gewerkt. Grond veel te duur Erfpachten afgekocht St.-Philipslander M. Mol na kxvart eeuw gestopt als taxichauffeur Oude kranten Nooit uitgepraat Epilepsiefonds Maag Lever Darm Geen schot gelost Echtpaar Potappel-Hoek uit Tholen viert diamanten huwelijksfeest In de kost Geluk gehad Geen heimwee De leden van huurdersvereniging Samen Sterk voelen niets voor een 'klein klusjes fonds' van de woningstichting. Op een ledenvergadering in Tholen viel te beluisteren, dat men vindt dat klein onderhoud be taald moet worden uit de huur die Beter Wonen incasseert. Een eventu ele verplichting voor huurders om aan het fonds mee te doen, werd als een verkapte huurverhoging afgedaan en onacceptabel genoemd. Dc vergadering kreeg van het bestuur te horen dal de woningstichting ero ver denkt een 'klein klusjes fonds' in het leven te roepen. Wie er lid van wordt, zou aanspraak kunnen maken op het uitvoeren van klein onderhoud, wat momenteel voor rekening komt van de huurder zelf (zoals het vervan gen van kraanrubbers, deurkrukken en stopcontacten). Jaarlijks zou een controleronde door de woning ge maakt worden, waarna kapotte of ver sleten zaken op kosten van het fonds vervangen worden. Volgens voorzitter W. Quak van Samen Sterk is nog niet precies bekend hoeveel de huurders aan het fonds zouden moeten bijdra gen, maar er is al een bedrag ge noemd van 12,50 gulden per maand. Dc meeste aanwezigen op de verga dering vonden dat klein onderhoud uit de huuropbrengst betaald zou moeten worden. Het gaat om slijtage en stuk gaan door normaal gebruik en er wordt al genoeg huur voor betaald, was de algemene opvatting. Verplich te deelname, en dus verrekening via dc huur (zoals ook bij het rigofonds gebeurt), werd als onacceptabel van de hand gewezen. Het werd een ver kapte huurverhoging genoemd, ter wijl men vond dat deelname op vrij willige basis zou moeten gebeuren. Een oud-inwoner van Rotterdam merkte op dat daar, wanneer hij klachten had, het euvel gewoon door de verhuurder werd verholpen en niet werd gevraagd of dit voor rekening van de huurder of de verhuurder was. Overigens vonden de aanwezigen dat Beter Wonen in het algemeen redelijk voor haar woningen zorgt. Dat de woningstichting voor dezelfde soort woningen in dc diverse woon kernen verschillende huurprijzen hanteert, werd door het merendeel van de aanwezigen als een groot on recht ervaren. Het bestuur legde uit dat de stichting als stelregel rekening houdt met de marktwerking en de vraag. Is er veel vraag naar huizen in Tholen-stad, een grote vraag uit de markt en een uitgesproken voorkeur voor Tholen-stad, dan vindt men hel gerechtvaardigd om die huizen duur der te maken. Ook de huuraanpassing per 1 juli werd druk besproken. Als gevolg van recente wetgeving betrok Beter Wo nen de huurdersvereniging bij het overleg hierover. Quak legde uit dat de stichting een inflatievolgend be leid voert, waarbij het inflatiepercen tage van het voorgaande jaar uit gangspunt is. Voor 1998 was met 2,5% gerekend, maar de huuraanpas sing kwam op 2,88% uit. Voor dit jaar wilde Beter Wonen opnieuw van 2,5% uitgaan, terwijl het Centraal Planbureau 1% hanteert. Volgens de woningstichting zullen andere instan ties mogelijk een ander - hoger - in flatiepercentage opgeven. Dc onder handelingen hebben ertoe geleid, dat het verschil van 1998 in de aanpas sing van dit jaar gecompenseerd zal worden. De gemiddelde huuraanpas sing zal maximaal 2% zijn en bij nacalculatie zal geen verhoging wor den opgelegd, meldde Quak als re sultaat van de besprekingen. Mocht blijken dat Beter Wonen een te hoog inflatiepercentage heeft gehanteerd, dan zal Samen Sterk er alles aan doen om compensatie voor de huurders te verkrijgen. Dat er toch hogere huur- aanpassingen voorkomen, ligt aan dc puntentelling, de puntprijs en de cor rectie daarvan per woonkern, ant woordde het bestuur op vragen uit de zaal. Na de bestuurlijke perikelen van vo rig jaar, die bijna leidden tot het op heffen van de vereniging, is dat be stuur inmiddels met tien leden op sterkte. Eerste prioriteit dit jaar was, het distribueren van de ledenpasjes. Omdat de vereniging in 1998 niet veel heeft kunnen ondernemen, is be sloten dc bestaande leden geen con tributie te vragen over 1999. Op de vergadering werd nog eens duidelijk gesteld, dat Samen Sterk geen klach tenbureau is, maar er is voor de be langen van de leden. Bij problemen tussen huurder en verhuurder kan men een bemiddelende rol spelen. Speerpunten zijn: het mutatiebeleid, de verkoop van huurwoningen, de complexiteit van het rigo-fonds en de jaarlijkse huuraanpassing. Daarnaast wil het bestuur het eigen beleid ten aanzien van klachtenafhandeling van de leden onder de loep nemen en de verhouding met Beter Wonen verbe teren. Traditioneel genoten de twintig wordt er 70 tot 80, ja zelfs 100.000 gulden voor een hectare land be taald en als je dan voor de ver pachte staat op 50 tot 60% gaat zitten, kom je nog op een belache lijk hoge prijs. Dc markt is veel te hoog om wat bij te kopen, al staan we daar nog steeds voor open. Zo zouden we nog wel een verpachte boerderij als die destijds van M.M. Punt in Oud-Vossemeer willen hebben. En dan kijken we naar het hele eiland Tholen en ook wel in West-Brabant, maar op dit mo ment kun je niet renderend inves teren in onroerend goed." aanwezigen (daarmee was onge veer driekwart van de aandeelhou ders vertegenwoordigd) op de eer ste zaterdag in juni weer van aardbeien, nieuwe haring en bolus sen tijdens hun vergadering in het ambachtsherenhuis. Er kon wel een tractatie af, want de beleggingsaf deling had een formidabel jaar ach ter de rug. Driekwart van het bezit is belegd in solide Nederlandse fondsen van internationaal opere rende ondernemingen, zoals bij voorbeeld Koninklijke Olie. Daar naast heeft de Ambachtsheerlijk heid nog goede Amerikaanse en Duitse fondsen. Alleen het divi dend wordt uitgekeerd aan de aan deelhouders. De koerswinsten blij ven in de b.v. zitten. Heel wat anders is de situatie bij de onroerend goedmaatschappij van de Ambachtsheerlijkheid, die belastingplichtig is en 35% aan de minister van financiën moet afdra gen. De aandeelhouders besloten het geld daarin maar liquide te houden omdat de grondprijzen veel te hoog zijn om percelen bij te kopen. „Verpachte grond van 20.000 gulden willen we nog wel hebben, maar dat was in dc situatie dat de vrije marktwaarde 30 tot 40.000 gulden was", zegt rent meester ir. D. van Doorn. „Nu De Ambachtsheerlijkheid heeft de erfpachten in Oud-Vossemeer gro tendeels afgekocht. Het ging hier bij om woningen op percelen tus sen de 100 en 400 m2. „Het merendeel van de bewoners heeft de grond van ons gekocht. En dat voor prijzen die op de helft liggen van de bedragen die de gemeente hanteert. Maar dat hoort bij onze doelstelling", zegt Van Doorn. Eenzelfde operatie staat nu voor Nieuw-Vosseincer op het program ma. Daarnaast heeft de Ambachts heerlijkheid besloten om een aan tal dijken opnieuw te beplanten. De raad van bestuur bestaat op dit moment uit voorzitter J.A. Heyse uit Middelburg, mr. R. van Doorn en P.M. Heyse uit Weert. Advertentie I.M. Marien Mol - met zijn vrouw bij 'zijn'taxi - is na 25 jaar gestopt met het taxirijden voor garage Wolse. Links het echtpaar Wolse. De verre ritten waren altijd voor Marien Mol. Maar sinds enkele we ken rijdt er een ander met de taxi van de bijna 66-jarige Sint-Philips- lander. Na een kwart eeuw bij garage Wolse is Mol ermee gestopt. „In die periode hebben we een heel goede band opgebouwd", zegt Jan Wol se, die zijn werknemer en diens vrouw verraste met nieuwe fietsen als blijk van waardering. Voor zowel Mol als Wolse kwam het in februari 1974 goed uit. Wol se stond alleen voor de garage en het taxibedrijf na het plotselinge overlijden van zijn vader. En Mol zat thuis in dc wao nadat hij voor het werk in de havens was afge keurd. Hij ging niet alleen als taxi chauffeur aan dc slag, maar deed ook klusjes in de garage. En liet de hond uit. „Nadat ik daar één keer mee ging lopen, kwam hij iedere ochtend naar me toe als ik in de ga rage kwam." Het rijden met de taxi heeft de Sint-Philipslander geen moment verveeld. „Geen enkele rit is het zelfde, want je hebt steeds andere mensen in de auto." Garage Wolse verzorgt al sinds kort na de oorlog het ziekenvervoer in het dorp. „Eerst waren we met zijn drieën, daarna met twee. Toen deden wij en Piet Neele dat om de maand", vertelt Jan Wolse. In de beginjaren had Mol nog geen telefoon. Dan maakte hij het wel mee dat zijn buurman 's nachts op het raam stond te kloppen om hem te wek ken voor een rit. Nu is dat niet meer nodig: „Als de telefoon één keer over gaat, ben ik paraat." Dat betreft dan onverwachte ritten, maar het merendeel is tevoren be kend. „Van Haaften in Sint-Maar tensdijk fungeert de laatste jaren als centrale. Die faxt de ritten aan ons door", zegt Wolse. Ook schoolvervocr heeft Mol een achttal jaren gedaan. Hij reed da gelijks met een aantal dove kinde ren naar een school in Rotterdam. „Dan kweek je een band. Als ik ze nu tegen kom, groeten ze me nog." Het was de tijd dat dozen vol oude kranten in de taxi meegingen, want die zamelde de betreffende school in. Naar ziekenhuizen overal in het land reed de Sint-Philipslander. „Naar het Radboud in Nijmegen, naar Tilburg, Rotterdam, Vlissingen of Dirksland. En in 1988 ben ik 108 keer naar het AMC in Amsterdam gereden." Dc moeilijkste ritten zijn volgens Wolse die met mensen voor bestraling naar dc Dr. Daniël den Hoedkliniek in Rotterdam. „Het komt nogal eens voor dat chauffeurs met dit vervoer moeten stoppen omdat ze zich din gen teveel aantrekken. Bij Marien was dat gelukkig niet zo." Het con tact met de mensen is een kant van het werk die Mol altijd aansprak. „Ze vertellen soms meer tegen je dan tegen hun eigen familie. Op den duur ken je je klanten." Er is zelfs een man die Mol zowat al die 25 jaren wekelijks naar therapie reed, en dat is Jo den Engelsman. „Die heeft een brede interesse en humor, dus we zijn nooit uitgepraat geraakt." Een andere bijzondere klant weigerde om aan de zomertijd mee te doen. „Gaan we op de oude of de nieuwe tijd weg, vroeg hij altijd", zegt Mol. Een min der prettige kant van het werk zijn de wachttijden. Je brengt iemand naar een ziekenhuis voor een onderzoek of behandeling, wacht tot dat ge beurd is en rijdt dan terug. „Tegen woordig is dat wachten beter gere geld. Maar in Rotterdam heb ik het één keer meegemaakt dat ik negen uren moest wachten. Dat was een re cord." Gelukkig tref je altijd wel col lega's of andere bekenden om een praatje mee te maken, aldus Mol. En omdat de Sint-Philipslander meestal met bekenden reed, ging de dienstverlening ver. „Als ze in een bepaald ziekenhuis niet wisten waar ze moesten zijn, bracht ik ze erheen. Je bent dat niet verplicht natuurlijk, maar ach." Al die kilometers legde Mol vanzelfsprekend niet onder ideale omstandigheden af. Hij moest door weer en wind. „Ik ben eens uit Amsterdam gekomen toen het onaf gebroken sneeuwde, wat onderweg de nodige files opleverde. Vier uren heb ik erover gedaan. Via de autote lefoon meldde ik dan regelmatig waar we zaten om het thuisfront ge rust te stellen." Ongelukken heeft de Sint-Philipslander weinig meege maakt in al die jaren. Eén keer werd hij, buiten zijn schuld, door een kraantje aangereden. „Dat was pas een nieuwe auto, maar de banden aan de rechterkant waren er af." Inmiddels beschikt Wolse over drie taxi's. Hij en zijn vrouw doen veelal de kortere ritten. Het gebeurde re gelmatig dat Mol op de terugreis bij Dinteloord werd opgevangen om van auto te wisselen en een volgen de rit te maken. Hij werkte altijd se cuur: „Als ik 's morgens in de auto stapte, startte ik eerst de motor en daarna vulde ik standaard mijn werkboekje in." Dat hoeft de Sint- Philipslander voortaan niet meer te doen. Dc klanten zullen eraan moe ten wennen dat ze niet langer door Marien Mol worden gereden. Leen Reijngoudt heeft het werk inmiddels overgenomen. Zoals onze burgervader toch uit de hoek kan komen, in de Eendrachtbo- de van 3 juni: Gretigheid speelt raadsleden parten. Hij gaat soms zo irriterend met de denk- en of han delswijze van anderen om, dat ik dat betreurenswaardig vind. Is het gek, dat D66 pleit voor het kiezen van een burgemeester door de burgers zelf? Een goede burgemeester moet zich toch - fatsoenshalve - onthou den van soortgelijke ironische op merkingen. Hij stelt spottend de gre tigheid van anderen aan de kaak, maar velen herinneren zich nog zijn eigen gretigheid toen de burgemees ter kans zag om onze majesteit naar Tholen te laten komen. Hij kon één van zijn jongensdromen waarheid laten worden. Was het toen niet zo, dat hij - in alle gretigheid - vergat om behoorlijk vooroverleg te plegen en dc gemeenschap confronteerde met een niet begrote kostenpost van 175.000 gulden? En dat omdat dc burgervader zelf zo graag in de schijnwerpers staat. Voor die publi- citeitsgcvoeligheid betalen wij nu nog door middel van de zogenaam de lokale lastenvermindering, die in wezen eigenlijk lokale lastenverho ging genoemd zou moeten worden. Toen de burgemeester in dc ge noemde raadsvergadering wat al te voorbarig met zijn opmerking ,U be staat toch nog wel?' aan het adres van J. van den Donker het bestaans recht van D66 als twijfelachtig kwa lificeerde, reageerde dat raadslid met een passend ,Pas op!' Nu hoop ik maar, dat D66 de door de burgers te kiezen burgemeester ook inder daad snel mogelijk maakt. Corry Meijer-Hoevenaar Westzeedijk 5 ScherpenLsse. In de Ecndrachtbode van 3 juni uitten de voorzitter van de Thool se voetbalfederatic en de wethou der van sportzaken hun teleurstel ling over het niet aanwezig zijn van Tholense Boys bij dc Tholen cup. Bij de zusterverenigingen heeft dat toch weer kwaad bloed gezet. Ik kan mij voorstellen, dat je als organisator niet blij bent wanneer zich een team afmeldt. Als toernooi-organisator heb ik dat zelf ook al verschillende keren meegemaakt, dus ik weet wat het is. Maar ik kan mij niet voorstel len, dat er geen begrip was voor het niet meedoen van Tholense Boys aan de Tholencup. Want niet alleen ons eerste elftal, maar de gehele vereniging kon die middag promoveren naar de tweede klas se. En dat bleek ook wel door de fantastische opkomst van suppor ters in 's-Gravenpolder. Mede door die geweldige entourage werd het een onvergetelijke mid dag en avond. De vergelijking met SPS en Smer- diek kan eigenlijk niet gemaakt worden, want bij ons was het de beslissende wedstrijd en bij de twee andere verenigingen was het de eerste van een nieuwe reeks. Ons tweede elftal speelde tweede pinksterdag ook een toernooi bij Vrederust, ondanks dat het eerste team tegen Kruiningen moest spe len. Want ook hier was het de eer ste wedstrijd van Tholense Boys in een nieuwe reeks. Ik vraag me dan ook af, of beide verenigingen ook een team hadden afgevaardigd als de Tholencup op 5 juni ge speeld had moeten worden. Als dat wel zo zou zijn, is dat mijns inziens een slechte zaak, want ook een tweede elftal behoort bij de selectie. En niet alleen het eerste elftal, maar de gehele selectie is nodig om een team te kunnen la ten promoveren. Als ik het goed heb, zijn er dit jaar door onze trai ner 29 spelers gebruikt, dus dat is de gehele selectie, plus enkele jeugdspelers. Gelukkig denkt men er bij ons zo over en blijkt Tholen se Boys één grote familie te zijn. Overigens schrijf ik dit op per soonlijke titel en niet als bestuurs lid van Tholense Boys. Ben Schot, Bosstraat, Tholen. De collecte voor het nationaal epilep siefonds heeft in Tholen 200 gulden minder opgebracht dan vorig jaar en ook op Sint-Philipsland was de op brengst iets lager. Daarentegen werd in Sint-Maartensdijk 100 gulden meer opgehaald. In Tholen-stad werd ƒ3015,65 ingezameld, in Sint-Maar tensdijk ƒ955,95, Sint-Annaland 1570,60 en Sint-Philipsland en Anna Jacobapolder ƒ1382,20. Gevers en collectanten hartelijk dank hiervoor. In dc week van 13 tot 19 juni wordt er gecollecteerd voor de Maag Lever Darmstichting. De stichting financiert voorlichtichtingsprojecten en onder zoek naar ziekten als darmontstekin gen, allergieën, maag- en darmkan ker. Ze geeft een gratis folder uit en heeft daarnaast een speciale infolijn voor mensen met spijsverteringspro blemen (0900-2025625). Ze wonen alweer vijf jaar in Tho len, maar bijna tachtig jaar van hun leven brachten ze door in Stavenisse. Dinsdag 15 juni hopen de 84-jarige Marinus Leendert Potappel en zijn 83-jarige vrouw Marina Potappel-Hoek zestig jaar getrouwd te zijn. Een dia manten huwelijk waarin het echt paar geen spectaculaire dingen heeft gedaan, maar wel heel ge lukkig is geweest. Marinus en Marina zijn geboren en getogen in Stavenisse. Beide kwamen uit een eenvoudig landarbeidersgezin. Potappel was er één van zes, terwijl zijn vrouw slechts één zuster had. Hoewel ze bij elkaar in een klein dorp woonden, duurde het toch wel even voor ze elkaar hadden gevonden. „Op school kenden we elkaar nog niet", zegt mevr. Potappel. „Ik wist eigen lijk geeneens dat hij op school zat. We zijn elkaar op straat tegengekomen. Zo ging dat vroeger. Een discotheek had je nog niet en iedereen liep over straat." Het paar kende elkaar inmid dels al vijfjaar toen ze besloten op 15 juni 1939 te trouwen. „Ondertrouw deed je veertien dagen ervoor, op een avond. Tegenwoordig neemt men daar vrij voor, maar toen kon dat niet. En de ambtenaren waren toen ook 's avonds nog aanspreekbaar. Net als de burgemeester overigens", zegt Potap pel. Het huwelijk werd geen groot feest, maar de gasten kwamen gewoon in de huiskamer op visite. „Daar was ge woon geen geld voor. Nu huren ze al lemaal een mooie auto, maar wij gin gen te voet naar het gemeentehuis. Dat vond men ook mooi", zegt mevr. Potappel. „Wij zijn trouwens nooit zo voor grote feesten geweest. Niet uit principe hoor, maar wc hebben er ge woon geen behoefte aan." Tien we ken na de bruiloft, volgde de mobili satie en ook Potappel werd op geroepen om in het leger te dienen. „Ik heb in Brabant gelegen bij Her pen. De laatste weken lagen we in Oss. We zagen toen dc vliegtuigen overkomen en een maat van me zei: 'D'r gaat heel wat vallen op Enge land.' En ik antwoordde dat er ook voor ons wel het nodige bij zou zijn. En dat is ook uitgekomen. We zijn nog te voet van Oss naar Tiel gemar cheerd", vertelt de diamanten brui degom. „Toch heb ik best een goede tijd gehad hoor. Er waren natuurlijk ook angstige momenten, maar we hebben ook veel gelachen. En ik heb geen schot gelost. We moesten con stant terugtrekken. Vanuit Tiel zijn we uiteindelijk lopend en met auto's er gens in Zuid-Holland terechtgeko men. En toen was het over. We moes ten onze wapens op een grote hoop gooien. Niet te zachtjes natuurlijk, want ze moesten kapot. En we moes ten eigenlijk de hoge Duitse officie ren groeten, maar dat deden we niet. Op 25 mei mocht ik al naar huis. Ik was één van dc oudsten in onze groep en die mochten eerder naar huis dan de jonge jongens." In die angstige pe riode zat mevr. Potappel bij haar ou ders thuis. Kinderen waren er nog Het diamanten echtpaar Potappel-Hoek is afkomstig uit Stavenisse, maar heeft het prima naar de zin in Tholen. niet, maar ze miste haar man wel en was natuurlijk blij dat hij weer thuis was. In 1941 werd de eerste zoon ge boren in huize Potappel en vijfjaar la ter volgde dc tweede. Inmiddels zijn daar ook nog zes kleinkinderen bijge komen (vijf meisjes en een jongen). Wat werk betreft, hebben de twee tachtigers vroeger hetzelfde patroon doorlopen zoals zovelen op het platte land. „Vanaf mijn veertiende ben ik op het land gaan werken. Zo ging dat vroeger. Het was maar aan een paar kinderen voorbehouden om verder te leren. Je kreeg een oude fiets van een paar centen en daarmee kon je naar het land. Ik heb 25 jaar op de boerde rij van Potappel (achter de kerk) ge werkt", zegt Potappel. Door dc ramp veranderde hij van werk. „Bij de we deropbouw ben ik in de bouw terecht gekomen. We bouwden in Stavenisse nieuwe huizen die door het water wa ren weggespoeld. Toen de aannemer ook werk op Schouwen-Duivcland kreeg, ben ik meegegaan. Achttien maanden heb ik daar in de kost geze ten. Maar mijn vrouw en kinderen vonden dat niets. Ze begonnen op te spelen en daarom ben ik teruggeko men. Zelf had ik het goed naar mijn zin. Toen ben ik bij De Rooij in dienst gekomen als landarbeider en daarna nog bij dezelfde Potappel waar ik voorheen ook al had gewerkt. Maar ik raakte het werk in de landbouw beu en daarom ben ik toen in Rotterdam gaan werken bij dc Heidemij. Ik was opperman bij bestratingswerken en ik ben ook nog bijrijder geweest en een soort beheerder van een directiekeet waar de mannen ook koffie kwamen drinken. Dat was een mooi werk. Want opperen is zwaar als je al wat ouder bent." Ook mevr. Potappel werkte na haar schooltijd enkele jaren in de land bouw. „Tot mijn achttiende ben ik naar het land gegaan. Daarna ben ik bij de familie Droogendijk aan de Buurtweg gaan werken als dienstbo de. Dat was een prachtige tijd. Niet dat ik een hekel had aan hel werken op het land, maar de familie Droogendijk was altijd heel aardig." Stavenisse kreeg in 1953 landelijke bekendheid doordat dc water snoodramp er genadeloos hard toe sloeg. Meer dan 150 mensen verdron ken. Van de rampspoed op die lc februari merkte het gezin Potappel- Hoek echter in eerste instantie niets. „We waren zaterdags op reis gegaan naar 't Harde waar we in de oorlog geëvacueerd hebben gezeten. Zondag is de ramp gekomen", vertelt mevr. Potappel. „We zaten bij die mensen in huis en zeiden nog: „We kunnen niet naai" de kerk, het is zulk noodweer." Toen kwam er een kennis binnen die millitair was. Hij was bepakt en be zakt en vroeg waar we woonden. Toen we zeiden dat we uit Stavenisse kwamen, zei hij: „Dan hebben jullie heel veel geluk datje hier bent. Stave nisse staat onder water. Ik moet er nu naartoe." Het was een grote schok voor het gezin dat nu nog niet wist of er ook familieleden waren omgeko men. „Ik heb toen uren op het post kantoor gezeten om te bellen", zegt mevr. Potappel. „Uiteindelijk kreeg ik een andere Potappel te pakken. Die vertelde dat er tantes en neven van me waren verdronken. Ik was toen het liefst nooit meer weggegaan uit Gel derland. Zo bang was ik voor wat er in Stavenisse was gebeurd." Maar haar man wilde zo snel mogelijk te rug en daarom kregen ze gedurende zo'n 12 weken onderdak in Tholen aan het straatje van de Regentes- sestraat naar de Oudelandsepoort (waar toen nog huisjes stonden en nu Hervormd verenigingsgebouw De Wingerd staat). Broers en zusters wa ren nog in leven. „Wel is er een zwa ger van me verdronken. En die man woonde geeneens in Stavenisse. Hij kwam uit Vlissingen en was bij zijn moeder in Stavenisse komen waken. Toen het water kwam, heeft hij zijn moeder nog op een dijkje aan het ein de van de Stoofdijk gebracht. Daar stonden wel zo'n veertig mensen. Die dijk is weggeslagen en ze zijn alle maal verdronken", vertelt Potappel. Zijn huis stond nog overeind, maar toen dc dijken weer dicht waren en het water was verdwenen, lag er een dikke laag modder in de woning en alle huisraad was verdwenen. Het leven ging echter verder en na de wederopbouw hervatte men het nor male leven weer. Het echtpaar is tot vijfjaar geleden nooit uit Stavenisse weggegaan. „Je bent er opgegroeid en je kent de mensen. Het is een mooi dorp en ik hoefde nergens an ders naartoe", zegt mevr. Potappel. Haar man had echter wel eerder naar Tholen-stad willen verhuizen. „Ik weet niet goed waarom, maar Tholen heeft me altijd wel getrokken." Vijf jaar geleden kwam die wens uit, maar om een niet zo mooie reden. „Ik heb een hartinfarct gehad. We werden toch een beetje hulpbehoe vend en er woonde toen geen familie in Stavenisse. Onze twee zoons woonden in Tholen en toen we naar een bejaardenwoning moesten, heb ben we voor Tholen gekozen", zegt Potappel. Zijn vrouw voegt daaraan toe: „Daar hebben we geen moment spijt van gehad. Ze hadden gedacht dat ik wel heimwee zou krijgen, maar nee hoor. Ik heb het hier best naar mijn zin. Het is een rustige buurt en met de buren hebben we het ook ge troffen." Dat het vroeger allemaal beter zou zijn, hoor je het echtpaar Potappel niet zeggen. „Er was veel armoede. Iedereen, inclusief de kinderen, moesten werken en luxe was er bij de meesten niet. Er was geen werkloos heidsuitkering, geen sociale voorzie ningen. Nee, dan is het nu veel beter. Ik hoop niet dat die tijd ooit nog te rugkomt", zegt mevr. Potappel. „Maar het was toen wel gezelliger dan nu. Je deed meer spelletjes, praatte met elkaar of ging een wande ling maken. Nu is er de tv en de jeugd gaat naar de disco. Men is meer op zichzelf geworden." Haar man voegt daar nog aan toe dat de veiligheid ook minder is geworden. „Vroeger kon je je fiets nog zonder slot wegzetten. Daar gebeurde niets mee. In Stavenisse kon dat tot voor kort ook nog. Nu misschien wel niet meer. Maar je merkt toch wel het ver schil. Zelfs tussen Stavenisse en Tho len." De twee jubilarissen vermaken zich echter nog best. De grote moestuin die Potappel in Stavenisse had, heeft hij op moeten geven. Maar zelfs nu besteedt hij nog veel aandacht aan de paar vierkante meter bij zijn woning. „Als het goed weer is, mag ik graag nog een eindje fietsen. En als ik dan een boer op het land bezig zie, dan kan ik het niet laten om even af te stappen om ernaar te kijken. Dat boe renwerk is toch altijd nog een beetje bij me gebleven", zegt de bruide gom. Zijn vrouw heeft veel gehand werkt (breien en borduren), maar de laatste tijd wil dat niet meer zo. Door een aandoening aan haar ogen, is het te inspannend voor haar geworden om nog veel priegelwerk te doen. „Maar we krijgen veel visite. De kin deren en kleinkinderen komen regel matig langs. En dat is fijn. Die kleine kinderen kunnen wel eens veel la waai maken, maar daar kunnen we gelukkig goed tegen. Je kunt een kind nu eenmaal niet stilletjes op een stoel laten zitten." Samen met de fa milie hoopt het echtpaar Potappel op 15 juni (de veijaardag van dhr. Potap pel die dan 85 wordt) een bescheiden feest te vieren in gemeenschapscen trum Meulvliet. Bosviolen (Viola cornuta), bloeien de hele zomer in potten of border. Keuze uit diverse kleuren. Nu van 4.95 voor slechts Halsterseweg 65a, Tel. 0164-683036 HALSTEREN 164-683036 www.intratuin.nl - HM0NHHH m HET GROENE WARENHUIS Donderdag en vrijdag tot 21.00 uur. Maandag vanaf 12.30 uur. Koopavond:

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 1999 | | pagina 3