Bij 27 graden met trui aan
boerenkool met worst eten
Vogelvreugd heeft lekker lopende
motor en een goede chauffeur
Thoolse vereniging organiseert het Zeeuws kampioenschap
Veel hardrijders
op risicovolle
Groenewegeweg
Donderdag 11 december 1997
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
9
Drie maanden lang op Aruba. Constant lekker weer, air
conditioning in het appartement, een azuurblauwe zee en
zilverwitte stranden. Wie droomt daar niet even bij weg?
Voor de 24-jarige Sonja van Oeveren uit Oud-Vossemeer
en haar 22-jarige vriendin Esther van de Graaff uit
Burgh Haamstede werd het werkelijkheid. De twee stu
denten verpleegkunde liepen twaalf weken stage op het
zonovergoten eiland.
Vossemeerse Sonja van Oeveren en haar vriendin lopen stage op Aruba
Leguanensoep
Jarig
Met mes bedreigd
Virus
i
Het is druk bij vogelver
eniging Vogelvreugd. De
gemeentelijk opererende
vereniging gaat namelijk
van 18 tot en met 20 de
cember de districtsten
toonstelling (ofwel het
Zeeuws kampioenschap)
organiseren in Meulvliet te
Tholen. Een klus die voor
de tweede keer in de ge
schiedenis van Vogel
vreugd door deze bijna
44-jarige vereniging wordt
geklaard. Het recordaantal
vogels van vorig jaar
(meer dan 1500) werd niet
geëvenaard, maar met
1444 inschrijvingen is Vo
gelvreugd bepaald niet on
tevreden.
Veel inzendingen
Hoge pieten
Stimulans
Strenge regels
Aan- en uitknopje
Cylinders
Onderhoud van
provinciale wegen
is kruimelwerk
V V
Sonja van Oeveren (rechts) en haar vriendin Esther van de Graaff tussen de stageherinneringen.
In de Oud-Vossemeerse woning
liggen stapels met foto's uitge
spreid over de tafel. Foto's van
zonnige stranden, exotische café-
tjes en een ziekenhuis. Op en naast
een tafeltje staan souvenirs uit
Aruba: schelpen (zelf opgeraapt
op het strand), een kistje van hout
snijwerk en een forse (lege) fles
rum. Sonja van Oeveren en Esther
van de Graaff zijn nog geen week
thuis en halen nu al volop herinne
ringen op. De twee vriendinnen
zitten in het laatste jaar van hun
opleidig hbo verpleegkunde in
Vlissingen. Ze kozen samen als
stageplaats het enige ziekenhuis
van het 190 vierkante meter grote
Aruba. „De contacten van de
school met het ziekenhuis waren
er al en de ervaringen van andere
studenten waren heel positief",
vertelt Sonja. „We schrevèn samen
een brief en we mochten meteen
komen. We wilden bewust met z'n
tweeën, want dan heb je nog wat
aanspraak en je kunt ervaringen
delen. En waarom Aruba? Nou ja,
ze spreken er Nederlands en het is
er altijd mooi weer."
Toch viel de eerste kennismaking
met Aruba wat tegen bij de dames.
Na een vliegreis van negen uren
landden ze op het vliegveld van
Aruba. „Toen we daarvandaan
naar ons appartement reden, zagen
we dat het beeld van een mooi,
rustig en welvarend Aruba niet
klopt. Het was er toch wel heel
warm en de armoede die we zagen
was schrijnend. Het waren net get-
towijken. Geen mooie witte stran
den in die wijken. De gemiddelde
Arubaan leeft heel eenvoudig",
zegt Sonja. Haar vriendin vult aan:
„Dat is gedeeltelijk ook wel een
gevolg van hun levensstijl. Het is
er altijd mooi weer. Een Arubaan
leeft voor een groot deel buiten.
Het huis is niet zo belangrijk."
De twee grootste steden op het ei
land in de Caribische Zee zijn
Oranjestad en St.Nicolaas. „Er is
een heel verschil tussen die twee.
Oranjestad is een toeristisch cen
trum. St.Nicolaas is veel armoedi
ger. Het is de industriestad van het
eiland", vertelt Esther. „Ons zie
kenhuis lag ongeveer zeven kilo
meter buiten Oranjestad." De da
mes zagen toch wel dat er
behoorlijke verschillen zijn met
Nederland. „Hier is alles netjes
geregeld. Iedereen heeft hier bij
voorbeeld een vuilnisbak, maar
daar staan overal olievaten waar
men zijn vuil in gooit", zegt Son
ja. „En ook de infrastructuur is
niet best. Stoeptegels zijn er niet,
net zo min als fietspaden. De we
gen zijn slecht verhard (behalve in
de toeristische centra) en houden
soms gewoon op. Het geld was op,
of men had geen zin meer. De re
den interesseert de Arubaan ook
niet zo."
Het ziekenhuis waar Sonja en Es
ther stage liepen, is modern uitge
rust, maar toch wat achterlopend
naar Nederlandse maatstaven. „De
motivatie is vooral niet bijster
groot. Dat heeft deels te maken
met het lage inkomen, maar ook
met de instelling van de mensen.
Hetzelfde zie je bij winkels waar
je gerust een kwartier kunt wach
ten omdat de caissière in gesprek
is", zegt Esther die haar tijd volle
dig in het algemene ziekenhuis
doorbracht, waarvan één week op
de intensive care. Sonja is meer
geïnteresseerd in psychiatrie en
mocht de helft van haar tijd stage
lopen op de PAAZ-afdeling (psy
chiatrie) van het ziekenhuis. De
rest werkte ze ook in de algemene
zorg. „Op zich heb je dezelfde
ziektebeelden op Aruba. Alleen de
artsen hebben het veel meer voor
het zeggen. Elke arts heeft zo z'n
eigen ideeën. Soms wordt iemand
die met een liesbreuk binnenkomt,
een dag na zijn operatie met drains
voor bloedopvang en al naar huis
gestuurd. Een andere arts kan ie
mand weer wat langer laten blij
ven. Dat hangt helemaal van de
persoon af", zegt Sonja. „In Ne
derland lig je bij een liesbreuk
toch wel vier dagen in het zieken
huis. En het gekke is, dat er maar
heel weinig mensen op Aruba te
rugkomen omdat het mis is ge
gaan. En toch zijn de Arubanen als
ze ziek zijn, ook écht ziek. Ze ko
men het ziekenhuis in, laten zich
verzorgen en nemen het ervan. En
soms komen de familieleden eten
brengen. Dan willen ze niet van de
ziekenhuismaaltijden eten. Ze eten
dan bijvoorbeeld leguanensoep
(een soort hagedis) omdat daaraan
geneeskrachtige eigenschappen
worden toegeschreven. Wij hebben
zelf niet de kans gehad om ervan
te proeven. Het moet ongeveer als
kippensoep smaken. Maar omdat
de bevolking de soep als genees
krachtig beschouwt, dreigde er
geen leguaan meer over te blijven
op het eiland. En nu is het dier be
schermd. Dus men kan heel moei
lijk aan leguanensoep komen."
Met het exotische eten viel het so
wieso wel mee, volgens de twee
studenten. „We hebben vrij nor
male dingen gegeten. De mensen
eten daar ook niet zo bijzonder.
Natuurlijk wel veel rijst, vis en
meel- en maïsgerechten, maar ze
hebben er ook aardappelen en ver
der is het ook gewoon groente en
vlees", zegt Esther. Sonja vond
zelf de 'panbati' (een soort pan
nenkoek die voornamelijk bij vis
gegeten wordt) wel lekker. „We
hebben overigens niet echt vaak in
typisch Arubaanse restaurants ge
geten. De sfeer en de muziek zijn
daar toch heel anders en we voel
den ons er niet zo op ons gemak",
vertelt Sonja, die overigens haar
24e verjaardag op Aruba vierde.
„Dat was heel gezellig. Je hebt er
in die tijd toch wel heel wat vrien
den gemaakt en wehebben mijn
verjaardag samen gevierd in The
Paddock, een eetcafé dat door een
Nederlander gedreven werd. Je zag
trouwens heel veel Nederlanders
op Aruba", zegt de Oud-Vosse
meerse. „Dat café werd ook onze
stamkroeg."
Voor uitgaan was er dan ook volop
gelegenheid. Vier dagen moesten
de twee vriendinnen in het zieken
huis werken en de vijfde dag kre
gen ze vrij om verslagen te maken.
„Maar die deden we 's morgens en
dan gingen we 's middags al op
stap", lacht Sonja.
In het ziekenhuis gingen de twee
dames ieder een beetje hun eigen
weg. Sonja liep zes weken stage
op de psychiatrische afdeling
(PAAZ).
„Dat was eigenlijk niet de bedoe
ling, maar toen ik erachter kwam
dat ze zo'n afdeling hadden, wilde
ik daar ook graag werken. Mijn in
teresse gaat namelijk uit naar de
psychiatrie. Ik heb ook al een sta
ge bij Vrederust achter de rug en
daar heb ik ook vakantiewerk ge
daan", zegt Sonja. „De PAAZ is in
Aruba echter niet zo bij de tijd als
hier. Het hangt er een beetje bij.
Zo van: „Werk jij bij die gekken?
Durf je dat?" Maar ik vind het ge
woon interessant werk om mensen
bij hun problemen te helpen. Om
erachter te komen wat de oorzaken
zijn. En dan zie je wellicht wat
minder mensen genezen naar huis
toe gaan dan in een gewone afde
ling van het ziekenhuis, maar je
weet wel dat je patiënten toch kunt
helpen en begeleiden."
Dat niet alles op een psychiatri
sche afdeling goed gaat, weet Son
ja inmiddels ook uit ervaring.
„Toen we op een dag zaten te eten
in de eetzaal, samen met de patiën
ten, bedreigde één van hen me met
een broodmes. Hij was psycho
tisch en heel achterdochtig", zegt
Sonja. „En dan moet je gewoon
rustig blijven. Ik heb gezegd dat
hij dat broodmes maar beter even
weg kon leggen. Over zulke situ
aties krijg je al lessen op school.
Je weet dat het ieder moment voor
kan komen en je bent er ook wel
op berekend. Het is ook zo dat op
Aruba al het bestek voor en na de
maaltijd geteld werd. Er waren
maar vijftien broodmessen en als
die niet allemaal terugkwamen,
moest de afdeling ontruimd wor
den om het mes boven water te ha
len. Ze waren daar best strikt in.
Ook andere scherpe voorwerpen
en ook sigaretten en aanstekers
mochten de patiënten niet hebben.
Een jaartje geleden is de hele afde
ling afgebrand, het gevolg van een
patiënt die een aansteker had. Nu
mogen ze twee keer per dag één
voor één een sigaret komen halen
die het personeel dan aansteekt."
Esthers belangstelling gaat meer
uit naar het werk in het algemene
ziekenhuis. „Ik vind de intensive
care en de EHBO-afdeling wel in
teressant. Dat is wel een drukke
baan, maar dat maakt het ook leuk.
Je krijgt spoedgevallen en je moet
snel en toch precies werken", zegt
Esther die aangeeft dat wat dat be
treft de populaire televisieserie ER
er niet zover naast zit. „Al tijdens
het binnenkomen van een gewonde
worden de belangrijkste feiten op
gesomd. Als verpleger moet je dan
goed opletten. Je bent verantwoor
delijk voor het klaarmaken en
eventueel toedienen van de medi
catie die een arts opgeeft. En ook
het toespreken en het geruststellen
van de patiënten hoort erbij. Het
lijkt me een heel afwisselende
baan. En je kunt tijdens de oplei
ding aantekeningen halen om in
aanmerking te komen voor een
baan op de EHBO of intensive ca
re. Dus ik denk erover om zo'n
aantekening ook te gaan halen."
Ook Esther heeft een aantal voor
vallen die haar het meest bijgeble
ven zijn. „Ik mocht een reanimatie
meemaken, maar ook een beval
ling. Dat was heel mooi om bij te
zijn."
Het beeld van de simpele ver
pleegster die alleen een bordje
eten aanreikt, de dagelijkse was
beurten voor haar rekening neemt
en af en toe een spuit geeft, is vol
gens de twee vriendinnen absoluut
verkeerd. „Je hebt een behoorlijke
verantwoordelijkheid. Jij bent de
gene die voor een groot deel de pa
tiëntenbegeleiding doet. Je moet
de mensen vertellen wat ze nu ei
genlijk mankeren als de dokter een
Latijnse term heeft genoemd die
ze niet begrijpen. Ook het bijhou
den van de medicatie, het regelen
van onderzoeken en het bewaken
van het verpleegsysteem hoort er
bij", zegt Esther. „Overigens was
de voorlichting, nazorg en begelei
ding op Aruba niet zo erg goed. Ze
hebben er ook een dringend tekort
aan B-verpleegkundigen. En voor
opleidingen moet men naar Neder
land, want die kun je op Aruba niet
volgen. Maar het ziekenhuis heeft
wel een eigen opleiding en er zijn
ook uitwisselingsprojecten met
Nederlandse studenten.
De taal was voor de twee dames
niet zo'n probleem. „De mensen
leren er op school allemaal Neder
lands, dus ze horen het te kunnen.
Maar ook met Engels kon jé wel
een eind komen. Veel mensen
spreken Papiamento, een mengel
moesje van allerlei talen met ook
wat eigen woorden", vertelt Sonja.
„In het ziekenhuis sprak men altijd
Nederlands." De twee vriendin
nen hebben de tijd van hun leven
gehad op het Caribische eiland.
Over het weer hadden ze zeker
niet te klagen. „Het is er gemid
deld 33 graden. En toen we aan
kwamen zeiden ze nog: Aan het
einde van het jaar koelt het wel
wat af naar 27 graden, dan wordt
het koud. Daar hebben we toen om
gelachen, maar het was nog waar
ook. De laatste avonden zijn we 's
avonds met een lange broek en een
trui aan uitgegaan. Blijkbaar is de
wind dan toch wat kouder. We
hebben zelfs met 27 graden boe
renkool met worst gegeten", ver
telt de Oud-Vossemeerse lachend.
Haar vriendin vult aan: „Maar wel
elke dag nog lekker naar het
strand. Dat hoef je nu hier in Ne
derland niet meer te doen." Oran
jestad is de toeristenplaats bij uit
stek en vele welgestelde
Nederlanders leggen er ook met
hun jacht aan, of verblijven in een
luxe huis of appartement. Zo lie
pen de twee Zeeuwse vriendinnen
ook nog de zanger Hans de Booij
(u weet nog wel: van de hit 'Anna
bel') tegen het lijf. „Ik sta nog sa
men met hem op de foto, maar het
was geen prettig figuur in de om
gang", zegt Sonja met een afkeu
rend gezicht.
Voor Aruba zijn geen inentingen
nodig (alhoewel Sonja voor de ze
kerheid toch een hepatitus B-injec
tie haalde), toch zijn de vriendin
nen door een virus aangetast. Het
Aruba-virus heeft hen stevig in de
greep. „Het was echt fantastisch.
Halverwege had ik iets van: Ik wil
naar huis. Maar toen we vorige
week op het vliegveld stonden,
heb ik echt staan janken", zegt
Sonja. „Ik ben zeker van plan om
nog een keer terug te gaan. Als ik
afgestudeerd ben, ga ik er mis
schien wel een jaar werken. Maar
sowieso ga ik er naartoe op vakan
tie. In die grote, lege rumfles ga ik
daarvoor sparen." Ook Esther wil
zeker nog eens terug naar het ei
land. „Maar ik weet niet of ik er
zou gaan werken. Dat hangt nog
van een aantal andere factoren af."
De twee Zeeuwsen denken in elk
geval wel dat de huidige opleiding
hun laatste is.
„Misschien dat ik nog psychologie
ga studeren, naast mijn werk.
Maar ik moet nog maar zien of dat
kan, zeker als ik nog terug wil naar
Aruba", besluit Sonja.
Het Vogelvreugd-bestuur. Staand v.l.n.r.: I. de Graaf, A.P. Goedegebuure, K.A. Bicker en J. van Zetten. Zittend v.l.n.r.: W. Zoetemeijer, M.C.
Goedegebuure en A. Bazen. -
Bij een snelheidscontrole heeft de
politie zaterdag 83 hardrijders be
trapt. Dat was iets meer dan 12% van
de 680 passerende voertuigen. De ra
darwagen stond op drie plaatsen waar
80 km/u gereden mag worden. Op
elk daarvan overschreed de grootste
snelheidsduivel die toegestane rij
snelheid met meer dan 30%. Eerst
werd gecontroleerd in de Broekse-
weg tussen Oud-Vossemeer en Sint-
Annaland, waar in iets meer dan twee
uur 310 voertuigen passeerden. Daar
van reden er 43 (13,9%) te hard. De
hoogst gemeten snelheid was 108
km/u. Op de Oud-Vossemeersedijk
werd zelfs 116 km/u gemeten, maar
het aantal bestuurders dat te hard
reed lag aanzienlijk lager: 16 van de
198 (8,1%) die er in ruim een uur
passeerden. Op verzoek werd ook ge
controleerd op de Bram Groenewe
geweg tussen Poortvliet en Sint-An-
naland. Dik een uur stond de
radarwagen hier en toen passeerden
172 bestuurders. Van hen reden er 24
(14%) te hard, met 111 km/u als uit
schieter.
De hoge snelheid op 80-km wegen
wordt vaak aangevoerd als oorzaak
van ongelukken. De provincie heeft
voor een aantal van die wegen in de
provincie de ongevalscijfers over de
jaren 1994 t/m 1996 in kaart ge
bracht. Voor Tholen is gekeken naar
de Bram Groenewegeweg, de provin
ciale weg vanaf de Thoolse brug tot
Stavenisse (N286), de Krabben-
kreekweg (N656) en de provinciale
weg van de brug bij Oud-Vossemeer
tot aan Sint-Annaland (N658). Dan
blijkt op de Bram Groenewegeweg
het ongevalsrisico het grootst met
1,177 slachtofferongevallen per mil
joen voertuigkilometer en 0,85
slachtoffcrongevallen per kilometer
per jaar. Voor de N286 zijn die cijfers
0,426 en 0,77, voor de N656 0,525 en
0,50 en voor de N658 0,356 en 0,30.
In de periode die onder de loep is ge
nomen viel op de Bram Groenewege
weg één dode in het verkeer en raak
ten 16 mensen gewond waarvan er
acht naar het ziekenhuis werden ge
bracht. Het verkeer op de N286 eiste
drie doden en 58 gewonden (14 naar
ziekenhuis), op de N656 één dode en
26 gewonden 13 naar ziekenhuis) en
op de N658 vier gewonden die alle
maal naar het ziekenhuis zijn ver
voerd.
Subsidie Grindweg. De provincie
heeft een deel van de subsidie voor
de renovatie van de Grindweg in
Tholen op de rekening van de ge
meente gestort. Het gaat om 56.700
gulden. In totaal is er 189.000 gul
den aan gezogenaamde GDU-gel-
den toegezegd onder meer voor de
aanleg van de omstreden rotonde op
de kruising met de Ten Ankerweg
en Oud-Vossemeersepoort.
Woord en Daad. De reformatori
sche hulpactie Woord en Daad heeft
het adoptiegeld voor kinderen ver
hoogd met vijf gulden per maand
per kind. Woord en Daad wordt ook
door diverse Thoolse burgers en or
ganisaties gesteund.
Het is zaterdagmiddag en het be
stuur van Vogelvreugd is samenge
komen in zijn vergaderruimte aan
de Minneputtestraat. De voorbe
reidingen voor de districtstentoon
stelling houden de bestuursleden
druk bezig. De penningmeester en
de secretaris zijn bezig met het
stencillen van de advertenties voor
de catalogus, want het Zeeuws
kampioenschap wordt door veel
bedrijven gesteund. „Het is een
enorme klus om zoiets te organise
ren", zegt voorzitter K.A. Bicker.
„We zijn er al een jaar mee bezig.
Het is ook niet iets dat je zomaar
kunt doen. Je moet bij het hoofd
bestuur een aanvraag indienen
voor het organiseren van de dis
trictstentoonstelling en dan moet
je maar afwachten of je ook wordt
uitgekozen. Voor ons is het de
tweede keer dat we de tentoonstel
ling mogen organiseren. In 1985
gebeurde dat voor het eerst."
Ringencommissaris I. de Graaf (al
20 jaar bestuurslid) weet dat niet
alle 28 verenigingen in Zeeland
meedingen naar de eer om het
Zeeuws kampioenschap in huis te
halen. „Sommige verenigingen
durven het niet aan. Het kost een
enorme hoeveelheid tijd, geld en
energie. Bovendien moet je er ook
een geschikte ruimte voor heb
ben", zegt De Graaf. „Wij hadden
het geluk dat we van de gemeente
en de beheerscommissie medewer
king kregen zodat we Meulvliet in
Tholen een hele week af konden
huren. De sporthal gebruiken we
de hele week en ook de grote zaal
hebben we het grootste deel van de
week in gebruik."
Het gebruik van een grote ruimte
als de sporthal is niet overbodig.
„We hebben 1444 ingeschreven
vogels. Die zouden op zich wel in
de grote zaal van Meulvliet pas
sen, maar dan moet je echt heel ri
goureus gaan stapelen en dan heb
ben de bezoekers maar heel kleine
paadjes over om door te lopen. Dat
is niet mooi voor zo'n tentoonstel
ling", zegt De Graaf. „Het wordt
nu een heel fraai kampioenschap.
We hebben er echt heel veel werk
9.
aan gehad. Er zijn ook veel stands
met bedrijven die iets met het hou
den van vogels te maken hebben.
Verder wordt er een tuin aangelegd
van 54 vierkante meter." Voor de
tentoonstelling hebben 177 lief
hebbers (van verenigingen die aan
gesloten zijn bij de bond NBVV)
hun mooiste vogels ingezonden.
Onder hen zijn 39 leden van Vo
gelvreugd. Ingeschreven zijn 506
kleurkanaries, 122 postuurkana
ries, 56 Europese vogels, 22 bas
taarden, 371 tropen, 92 grasparkie
ten, 123 agaporniden, 133 grote
parkieten en 19 duiven en kwar
tels. Verder komen er ook showvo
gels die men zelden op tentoon
stellingen ziet zoals toekans, roze
kaketoes, ara's en witkuifkaketoes.
Al kost het dan een berg werk, Vo
gelvreugd is trots op de districts
tentoonstelling die het ene jaar in
Zeeuws-Vlaanderen en het andere
in de rest van Zeeland georgani
seerd wordt. De Thoolse club is
bepaald niet de kleinste in Zee
land. Met 110 leden (waarvan tien
jeugdleden) is Vogelvreugd qua
grootte de vierde. Het bestuur van
de vereniging bestaat momenteel
uit: voorzitter K. Bicker uit Tho
len, secretaris A.P. Goedegebuure
k
uit Sint-Annaland, penningmeester
W. Zoetemeijer uit Tholen, vice-
voorzitter M.C. Goedegebuure en
tweede secretaris A. Bazen (beiden
uit Sint-Annaland) en tweede pen
ningmeester J. van Zetten en rin
gencommissaris I. de Graaf uit
Tholen. Vogelvreugd heeft leden
in alle plaatsen van de gemeente
en zelfs daarbuiten, zoals in Bra
bant en op Schouwen-Duiveland
bijvoorbeeld. Het is een eer voor
de vereniging om het kampioen
schap te mogen organiseren. „En
we zijn ook de enige die geopend
wordt door een commissaris van
de koningin", zegt voorzitter Bic
ker niet zonder trots en doelend
op W.T. van Gelder die donderdag
18 december de tentoonstelling
opent. „Bovendien komt ook de
voorzitter van het landelijke be
stuur van de NBVV, dhr. Van Stie-
nen, naar Tholen. In elke provincie
van het land wordt tegelijk de dis
trictstentoonstelling gehouden en
toch komt hij naar Zeeland. Dat is
natuurlijk heel leuk."
De vogelsport is op Tholen en
Sint-Philipsland niet onbekend. In
verenigingsverband doen er zo'n
150 Tholenaren aan deze hobby. In
kooien of volières worden de
ri
meest uiteenlopende soorten vo
gels gehouden. Een groot bestand
deel wordt gevormd door de kana
ries. Sommigen worden op kleur
gekweekt (rood-isabel bijvoor
beeld) en andere op vorm zoals ka
naries met petjes of zelfs met ge
krulde veren. Verder zijn de
parkieten en papegaai-achtigen erg
in trek. Kleurig zijn vaak de tropi
sche vogels zoals de kleine gould-
amadine met zijn verenkleed van
paars, geel, groen, rood, wit en
zwart. Het is voor de actieve leden
van Vogelvreugd (waaronder ook
nog één van de oprichters: J.J. den
Engelsman Azn. uit Sint-Anna
land) een intensieve hobby. Waar
om begint iemand aan het kweken
en verzorgen van vogels? „Tja,
waarom? Het mooiste is gewoon
het zelf kweken. Nieuw leven dat
je ziet ontstaan van het ei tot aan
een volwassen vogel. Het is een
uitdaging om eraan te beginnen en
steeds mooiere vogels te krijgen.
En de tentoonstellingen zijn na
tuurlijk ook een stimulans", zegt
secretaris A.P. Goedegebuure. „En
iedereen heeft ook zijn voorkeur
voor een bepaalde soort vogels",
vult W. Zoetemeijer aan. „Die
brengen ook elk hun eigen proble
men mee. Zo kun je parkieten en
papegaai-achtigen niet in een fraai
aangeplante volière zetten, want
I
die vreten het groen binnen een
korte tijd op. Met tropen heb je
daar geen last van."
Zoetemeijer (al 18 jaar penning
meester) kweekt zelf Lori's van de
Blauwe Bergen (een papegaaien
soort). „Het wordt steeds moeilij
ker om aan tropische vogels te ko
men", zegt hij. Voorzitter Bicker
voegt daaraan toe: „De regelge
ving voor de import is enorm aan
gescherpt. En ook de export is
drastisch verminderd. Een land als
Nigeria heeft zijn grenzen volledig
gesloten voor de uitvoer van vo
gels. En ik denk dat het ook een
goede zaak is dat er scherper gelet
wordt op de handel in vogels. Als
je soms ziet hoe die handelaren
met de dieren omgaan, is dat ge
woon verschrikkelijk. Je stopt toch
geen dertig vogels in een kooi in
de hoop dat er dan vijftien levend
aankomen op Schiphol? Doe er
dan meteen vijftien in, dan komen
ze wellicht allemaal heel aan", al
dus Bicker. Ook in Nederland zelf
zijn de regels heel streng. Vogel
kwekers moeten van al hun vogels
gegevens bijhouden en als ze de
dieren vervoeren naar bijvoorbeeld
een tentoonstelling, moeten ze
daar een vergunning voor hebben.
Voor zeldzame of bedreigde dier
soorten is de wetgeving nog veel
strenger. „Het betekent wel extra
werk voor ons, maar het is toch
een goede zaak. Al zullen de vo
gels wel steeds duurder worden",
meent Bicker.
De vogelliefhebbers beginnen niet
aan hun hobby om er veel geld
mee te verdienen. In tegenstelling
tot de duivensport waar voor een
goede duif tienduizenden guldens
geboden kan worden, gaat er in de
vogelverenigingen niet zoveel om.
„Je betaalt alleen veel geld als de
vogel zeldzaam is. Maar of die nu
iets beter in zijn veren zit of iets
mooier van kleur is, dat maakt niet
zo gek veel uit", zegt Zoetemeijer.
A.P. Goedegebuure vindt: „Dat
neemt niet weg dat er vogels zijn
waarvoor je een heel aardig bedrag
moet neertellen. En het is finan
cieel natuurlijk erger als je een lori
verliest, dan wanneer er een zebra-
vink dood gaat. Maar je gaat je
toch best hechten aan een vogel.
Zeker als je hem al langer hebt.
Kijk, een kwart van je kweek gaat
hetzelfde jaar nog weg. Die ver
koop je, want alleen de beste vo
gels blijven. Maar als er dan een
goede vogel dood gaat, is dat heel
jammer."
De belangrijkste vijanden van vo
gels zijn volgens de bestuursleden
van Vogelvreugd tocht en kou.
„Als een vogel een hele tijd warm
heeft gestaan en er komt tocht op
of je neemt hem mee naar buiten,
dan krijgt zo'n beestje natuurlijk
een flinke klap. De luchtwegen
zijn heel gevoelig. De meeste vo
gels sterven ook aan een aandoe
ning aan de luchtwegen", vertelt
secretaris Goedegebuure. „Je hebt
ook wel ziektes zoals bloedluis",
vult Bicker aan. „Dan wordt een
vogel gewoon leeggezogen en ver
zwakt totdat hij doodgaat.En bij
parkieten komt nogal eens de hap-
ziekte voor, ook een aandoening
van de luchtwegen." Met deze om
standigheden wordt in de volières
al rekening gehouden. De buiten-
volières worden verwarmd en goed
geventileerd. Maar ook voor de
kweek zijn er dingen waarop men
moet letten. „Als je de natuur zijn
gang laat gaan, zullen vogels pas
gaan broeden als het voorjaar is.
Het moet namelijk minimaal 14
uren per dag licht zijn. In de vrije
natuur heeft de vogel dan genoeg
tijd om eten te verzamelen voor de
jongen. Als kwekers kun je dat
tijdstip vervroegen door met
kunstlicht te werken. Hoe vroeger
je kweekt, des te eerder zijn de vo
gels op kleur. Het scheelt natuur
lijk nogal of je op een tentoonstel
ling in september een vogel van
zes maanden of van negen maan
den hebt zitten", vertelt Bicker.
„Het is van kweker tot kweker yer-
schillend. Iedereen heeft zijn voor
keur. En hoeveel nestjes wil je
kweken uit een koppel? Dat speelt
ook mee. Meestal zijn het er twee
per jaar. En drie is echt het maxi
mum, soms zelfs te veel. Dat wil
overigens niet zeggen dat ze het
daarna niet nog een keer doen. Er
zit nu eenmaal geen aan- en uit
knopje op."
■i
De kweek van de diverse vogels is
niet eenvoudig. Een papegaai legt
maar één of twee eieren, terwijl
een zebravink er meerdere legt. En
het gaat er uiteindelijk om de juis
te eigenschappen van een bepaalde
vogel te laten overerven naar de
nieuwe generatie. Zo komt men
uiteindelijk tot een maximaal re
sultaat. En daarmee worden de
prijzen in de wacht gesleept op de
tentoonstellingen. Punten, daar
gaat het om. Een topvogel krijgt er
93, maar met 92 en zelfs 91 hoeft
men ook al niet ontevreden te zijn.
De keurmeesters hebben er een
dagtaak aan. Kleur, postuur, hou
ding en conditie van de vogels zijn
belangrijk. „Het kan dus wel eens
zo lopen dat je twee vogels in
brengt waarvan je er één zelf als
favoriet ziet. Maar als die vogel op
de dag van de keuring net iets min
der goed zit dan de andere, kan de
mindere toch met meer punten
gaan strijken", vertelt Bicker.
De organisatie van de districtsten
toonstelling is in de laatste fase.
„Het is allemaal heel goed gegaan.
En dat komt omdat we een goed
samenwerkend bestuur hebben.
Dat is belangrijk, anders kun je
wel inpakken. Net als bij een auto,
moeten alle cylinders meewerken,
anders hebben de anderen het
zwaarder en dan loopt het niet lek
ker. Bovendien hebben we een
goede chauffeur", grapt Zoeteme
ijer wijzend naar de voorzitter.
Commissaris van de koningin W.T.
van Gelder opent donderdagavond
18 december om half acht de ex
positie waarop ter afwisseling ook
nog schilderijen te zien zijn van
Jopie Meerman uit Tholen en van
Wilma Hartog en Isa Leemreijze
uit Sint-Annaland. De tentoonstel
ling is gratis te bezoeken en is op
vrijdag 19 december van tien tot
tien uur geopend en de volgende
dag van tien tot zes uur.
Aannemingsbedrijf JMB uit Etten-
Leur gaat volgend jaar voor
202.000 gulden, exclusief btw, het
onderhoud van de provinciale we
gen in noord-Zeeland uitvoeren.
Het gaat om tegelfietspaden en klin
kerbestratingen. „Voor het hele ge
bied Tholen/St.Philipsland en
Schouwen-Duiveland gaat het in
feite maar om kruimelwerk", zegt
dhr. Houmes van de provincie. „Er
komt immers steeds meer asfalt."
Bij de aanbesteding was Hoondert
uit 's-Heerenhoek tweede met
209.450 gulden. Bolier uit Sint-
Maartensdijk derde met 227 mille,
Moerland uit Sint-Annaland vierde
met 260.400 gulden, Rijnberg uit
Goes vijfde met 327.800 gulden en
Geva uit Tiel was de hoogste in
schrijver met 352.000 gulden.
Klucht. Het A.M. de Jong-toneel
uit Nieuw-Vossemeer voert op 30
en 31 januari in t Wagenhuis te
Nieuw-Vossemeer de klucht 'Hotel
Jachtlust' op.
I
