De mijter is een
vreemd verschijnsel
,Het is een drukte van belang;
iedereen loopt uit voor de film'
Fleurige en stoere kinderkleding
Plaatselijk nieuws
Slachtofferhulp Tholen valt
op door pieken en dalen
w*
Rolprent over Scherpenisse uit 1952 nu op video en met geluid
Zonder woonvisie geen nieuw
bestemmingsplan
Loket gemeente
in Vossemeren
Donderdag 9 oktober 1997
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Boerderij Loos
kost te veel
167 bloeddonoren
Zangdienst Rejoice
Ontbijt op school
Verkoping Rondom
het Woord
Nog doorgaan
Levendiger
In 1952 kregen alle muziekverenigingen een circulaire
thuisgestuurd van de landelijke federatie van muziek
verenigingen met de vraag of ze belangstelling hadden
om een film te laten maken van de fanfare en het dorp
waarin 'de muziek' speelde. De muziekvereniging Een
dracht uit Scherpenisse schreef erop in. Het resultaat
was een zwart- wit film zonder geluid op 8 millimeter,
die 45 jaar later een uniek document is geworden van
Scherpenisse.
Dempen van haven
Heropgericht
Stichting dringend verlegen om
Thoolse vrijwilligers
„Tholen is een regio waarin we het op het ene moment
razend druk hebben en op het andere heel rustig." Zo
kenmerkt algemeen coördinator L. Smit van de stichting
slachtofferhulp Zeeland de situatie in onze streek. De
stichting heeft dringend nieuwe vrijwilligers nodig om
aan de steeds toenemende hulpvraag te kunnen voldoen.
Verhoging bijdrage
Toeters en bellen
Geheimhoudingsplicht
Poortvliet
F. Loos uit de Priestermeetpolder
heeft in een brief aan gedeputeerde
staten van Zeeland geschreven dat
de onderhoudskosten van zijn mo
numentale boerderij te hoog wor
den om nog te dragen. Ieder jaar
heeft Loos, volgens eigen zeggen,
meer onderhoudskosten dan ande
ren en die draagt hij zelf. Die kos
ten zouden voortkomen uit schade
door zout water tijdens de inundatie
in de Tweede Wereldoorlog. Bin
nenshuis zijn er vochtproblemen
waardoor vaste vloerbedekking of
behang niet aangebracht kunnen
worden. Volgens Loos staat er ook
regelmatig 25 cm water in de kel
der die daardoor tijdelijk onbruik
baar wordt. „Het schaadt onze ge
zondheid", schrijft Loos. Volgens
hem is er bouwtechnisch best veel
aan te doen. „Maar hoe meer ik dit
pand restaureer, hoe meer mijn mo
numentale pand in waarde stijgt en
daarmee ook mijn directe woonlas
ten. Ik kan hier dan niet meer blij
ven wonen. Daarom heb ik van ver
dere restauratie af moeten zien.
Zeer tegen mijn zin, ook al omdat
ik er al zoveel aan gedaan heb."
Volgens Loos is gedeeltelijke sloop
van de boerderij en zelfs het geres
taureerde zadeldak niet denkbeel
dig, want de muren en funderingen
hebben een grote opknapbeurt no
dig. Loos heeft de storm- en brand
verzekering op zijn huis opgezegd
om de stijgende woonlasten te kun
nen betalen en vraagt g.s. om een
betere oplossing door de heffingen
kwijt te schelden, subsidie te verle
nen of door gedeeltelijke sloop van
het pand. Bijkomend is er ook nog
een fout gemaakt bij de hertaxatie
van het pand. Het taxatierapport
vermeldt in plaats van het bouwjaar
1758, per abuis 1958. G.s. hebben
Loos verwezen naar de gemeente.
„Staatssecretaris Nuis heeft in de
cember 1995 een bedrag van 275
miljoen extra beschikbaar gesteld
ten behoeve van het inhalen van
achterstanden in de monumenten
zorg. Daardoor is op 15 juni van dit
jaar het besluit rijkssubsidiëring
restauratie monumenten in werking
gesteld. In de verdeling van de ex
tra gelden speelt de gemeente Tho-
len een belangrijke rol", aldus g.s.
Sint-
Philipsland
Op de bloeddonoravond van het
Rode Kruis kwamen vrijdagavond
in de Wimpel 167 mensen om een
halve liter bloed af te geven. Dat
aantal is gelijk aan de afname-
avond in juni. Toen werden er ech
ter zes mensen afgewezen en deze
keer waren dat er slechts vier. In to
taal kon het Rode Kruis dus 163
zakken bloed inzamelen. De orga
nisatie was tevreden met de op
komst, gezien het feit dat er veel
mensen verkouden of grieperig
zijn. De afdeling Tholen van het
Rode Kruis assisteerde bij de
bloedafname. De donoravonden
zullen volgend jaar gehouden wor
den op 6 februari, 5 juni en 23 ok
tober.
Vocalgroup Rejoice organiseert
zondag om drie uur een zangdienst
ter gelegenheid van het 5-jarig be
staan van het gospelkoor. De dienst
wordt gehouden in de Gereformeer
de kerk te Anna Jacobapolder. Re
joice presenteert dan tevens de
nieuwe kleding van het koor. Als
gastkoor treedt Het Verlossende
Woord uit Rotterdam op. Voorgan
ger is ds. J. Bruning uit Bergen op
Zoom.
Vrijdag moesten alle kinderen van
basisschool Het Kompas uit Anna
Jacobapolder zonder eten naar
school. Dat was niet zo erg, want ze
mochten in de klas ontbijten. De
kinderen namen zelf een bord, mes,
vork en beker mee, maar het eten
werd door bakkerij Van der Est ver
zorgd. Witte en bruine broodjes en
boterhammen, krentenbollen, eier
koeken, verschillende soorten be
leg, melk, appelsap en sinaasappel
sap stonden op tafel. 'Zien eten,
doet eten' gold ook hier en de kin
deren smulden. Ze bedankten de
bakker met zelfgemaakte tekenin
gen die de bakker inmiddels in de
winkel heeft opgehangen.
De Hervormde vrouwenvereniging
Rondom het Woord houdt zaterdag
haar jaarlijkse verkoping in dorps
huis De Wimpel. Van tien tot vier
uur kan men daar terecht voor aller
lei zaken zoals houten beren, kaar
ten, beplakte stapeldozen, truien,
sokken, schorten, baby- en cadeau
artikelen. Ook kan men enveloppen
trekken en er wordt tevens voor de
inwendige mens gezorgd. Verder
zijn er een bloemenstand en boe
kenkraam. De opbrengst van de
verkoping is bestemd voor de kerk.
Helpende Handen. De afd. Flak-
kee/Schouwen en Tholen van Hel
pende Handen gehandicaptenzorg
van de Geref. Gem. houdt zaterdag
18 oktober een contactbijeenkomst
in Dirksland. Gehandicapten met
hun ouders of verzorgers zijn vanaf
kwart over twee welkom in gebouw
Rehoboth van de Geref. Gem. in
Dirksland.
ZIE VERDER PAGINA
Blijkbaar keken de kinderen nogal
tegen Muskens op, want er kwamen
weinig vragen uit. Mogelijk kwam
dat ook doordat de bisschop aan
vankelijk wat koeltje overkwam.
Muskens legde de jeugd nogmaals
uit wat het vormsel inhoudt. „Bij de
doop krijg je deel aan het leven van
God. Bij het vormsel ontvang je
speciale hulp van de Heilige Geest.
Hij zorgt ervoor dat wij in deze we
reld de moed hebben er iets moois
van te maken", vertelde Muskens.
Nadat de bisschop de kinderen zelf
wat aan de tand had gevoeld, kwa
men er toch nog wat vragen. Eén
ervan was, waarom hij bisschop
was geworden. „Omdat de paus dat
wilde", antwoorde Muskens. „En
dan zeg je geen nee. Je vraagt niet
waarom, maar je doet het gewoon.
Als je priester wordt, stel je je na
melijk beschikbaar voor de kerk.
De paus heeft natuurlijk wel aan
andere bisschoppen en nog andere
mensen gevraagd of ik wel geschikt
zou zijn." Muskens vertelde de kin
deren ook dat hij altijd al priester
wilde worden. Hij doorliep dan ook
het klein- en het grootseminarie.
Acht jaar van zijn leven bracht hij
door in Indonesië en zestien jaar in
Rome. Drie jaar geleden werd hij
bisschop van het bisdom Breda dat
heel de provincie Zeeland en West-
Brabant omvat. Op de vraag of hij
het leuk vindt om bisschop te zijn,
antwoordde Muskens met een vol
mondig 'ja'. „Vooral vanmorgen
vind ik het heel leuk", grapte de
geestelijke. „Mensen denken veel
na over het geloof en over het leven
en je kunt ze dan helpen om de weg
te vinden om het meest gelukkig te
zijn en om de relatie te leggen tus
sen God en de wereld. En dat is niet
alleen voor anderen fijn, maar het
vult mij ook. Het is een heel zinvol
le besteding van mijn tijd. Mensen
hebben altijd anderen nodig. Maar
het is niet gemakkelijk om mensen
gelukkig te maken. Ook omdat de
mensen vaak zoveel van je ver
wachten."
De bisschop wilde wel eens weten
hoe vaak de kinderen in de kerk
kwamen. Dat viel een beetje tegen.
Er waren er die elke week gingen,
maar velen kwamen zelden in de
kerk. Eén van de redenen daarvoor
was dat er zoveel moeilijke woor
den gebruikt worden. „Oliesel en
eucharistie bijvoorbeeld", zei een
meisje. Muskens legde uit dat eu
charistieviering hetzelfde is als de
mis en oliesel is een sacrament
voor de doden dat met olie wordt
gegeven. De bisschop werd ook ge
vraagd hoe lang hij nog door wilde
gaan met zijn werk. „Ik ben nu 61
jaar en ik mag officieel tot 75 jaar
door gaan. Dus ik heb nog even
voor de boeg", zei Muskens die in
elk geval nog niet van plan is om te
stoppen. „Als alles goed gaat wil ik
wel doorgaan, maar dat weet je
nooit." Een eerlijk antwoord ken
merkte de bisschop. Op de vraag of
hij het plezierig vond om elke kerk
dienst met een gewaad aan en mij
ter op te lopen, zei hij: „Nee, dat
vind ik niet plezierig. Ik zou zelf
liever iets' eenvoudigers aan heb
ben, maar het is natuurlijk wel fees
telijk en een beetje mysterieus. Iets
bijzonders en dat is een viering
toch ook", aldus Muskens. „De mij
ter is eigenlijk een vreemd ver
schijnsel. Dat is er ook niet vanaf
het begin geweest. Bonifacius
wordt afgebeeld met een mijter,
maar die heeft hij in de praktijk
nooit opgehad, want de mijter is
pas veel later ingevoerd. Nee, al
leen de staf en de ring hebben echt
een belangrijke symboliek. De staf
is de herdersstaf om de kudde bij
elkaar te houden en de ring is er
symbool van dat de bisschop als het
ware getrouwd is met het bisdom."
Muskens deed zijn gouden bis
schopsring met daarop de afbeel
ding van Christus en de apostelen
af en liet hem de kring rondgaan.
Onder veel belangstelling werd het
kleinood bekeken. In de pauze van
de gesprekkén met de kinderen,
waarbij de bisschop ook bij elke
traktatie een snoepje mee-at, was er
een voorstelling van een vuurspu-
wer in de grote zaal van Meuvliet.
Twee kinderen uit het publiek
mochten ook zelf echt vuurspuwen
tot grote hilariteit van de overige
jeugd.
Zaterdagmiddag bezocht bisschop
Muskens nog een aantal mensen uit
de vier parochies. In Oud-Vosse-
meer ging de monseigneur naar de
95-jarige mevr. J. Boogaart-Haver-
mans en in Tholen bracht hij een
bezoek aan mevr. A. Muller en aan
J. de Nijs. 's Avonds volgde de
vormselviering in Lepelstraat en
zondag die in Halsteren. De bis
schop was na afloop heel tevreden
over het werkbezoek. Hij vindt het
ook belangrijk om de parochianen
en zeker ook de kinderen in de
meer dan dertig regio's binnen zijn
bisdom te bezoeken. „Het is heel
mooi werk, alleen merk je dat ze in
de stad wel wat levendiger zijn dan
hier op het platteland. Ze vragen
veel meer", zei Muskens. Deson
danks heeft hij - volgens pastoor
Wiertz - genoten van de contacten.
Vier beelden uit defdm Ons Dorp Scherpenisse uit 1952, met onder andere schipper G. Larooy rechtsbovenen een blik op de haven.
Vanaf vrijdag 24 oktober is de film
voor een groot publiek toeganke
lijk. Na vertoning in het Holland
Huis is de rolprent namelijk op vi
deo te bestellen en kan iedereen
hem thuis bekijken. Jos Claerhoudt
uit Etten Leur voorzag de film van
geluid en oud-Scherpenissenaar
Kees Slager zorgde voor het com
mentaar.
De film toont een zonnig dorp in
juni. Vele inwoners zijn buiten op
straat of onderweg naar hun werk,
kinderen spelen op het schoolplein,
De Eendracht trekt door het dorp,
de brandweer oefent, de wandel
sportvereniging Op Stap komt
voorbij. Straatkiekjes worden afge
wisseld met beelden van de dorps
bewoners. Dat is vooral wat aan de
film opvalt. Steeds weer spelen de
mensen, oud en jong, man en
vrouw de hoofdrol, al willen som
migen dat niet. Het komt herhaal
delijk voor dat iemand niet gefilmd
wil worden en zich - meestal wat
lacherig - uit de voeten maakt. Een
huis inrent of zich verschuilt achter
andere mensen die in de buurt
staan. Om uiteindelijk toch op het
cellulloid te worden vastgelegd. En
zo, in bewegende beelden, bewaard
wordt voor het nageslacht. Want
vele figuren uit het dorp zijn over
leden. En de kinderen die haasje
over springen op het schoolplein
zijn in de vijftig. Het was dan ook
een hele klus om erachter te komen
wie wie was. Kees Slager stak sa
men met een aantal oudere inwo
ners vele uren in het zoeken van de
namen van bijna al de personen die
erin voorkomen.
En Claerhoudt maakte er een film
van met geluid dat synchroon loopt
met de beelden: spelende kinderen,
het optreden van de fanfare, het
starten van een motor, het hoefge
trappel van een paard, het opvegen
van de paardenvijgen in de straat,
het geronk van de vertrekkende
veerboot van Gorishoek naar Yerse-
ke, het spuiten van bluswater door
de vrijwillige brandweer en het
breien van de vrouwenvereniging
Bidt en Werkt. Een tijdrovende be
zigheid om de passende geluiden te
vinden en te monteren.
Claerhoudt gebruikte er zoveel mo
gelijk geluiden bij die hij hier in
Scherpenisse eerder had opgeno
men, bij het maken van de film
over het dorp voor het Oranjeco
mité enkele jaren geleden. Bijvoor
beeld van het Cloveniersgilde op de
zolder van het voormalige gemeen
tehuis waar bier uit de tinnen kan
nen wordt geschonken. Dicht bij
huis dus, maar hij moest ook wel
eens naar banden met geluid grij
pen uit stoffige archieven of zijn
toevlucht zoeken tot Engelse lang
speelplaten. En daar waar niet ge
sproken wordt, klinkt achtergrond
muziek. Zoveel mogelijk muziek
uit die tijd.
Claerhoudt plakte er ook negen mi
nuten film aan ter introductie. In
kleur krijgt de kijker een beeld van
het Scherpenisse anno 1997 om het
verschil te laten zien met 45 jaar
geleden. Die verschillen zijn er,
maar veel is ook hetzelfde geble
ven, zoals Slager in zijn inleiding
stelt. Wat wel verdween, is de ha
ven, de lagere school en de grasdro
gerij bijvoorbeeld. Vooral het dem
pen van de haven is ingrijpend ge
weest voor het dorp. De beelden
zijn ruim een half jaar voor de wa
tersnoodramp van 1953 gemaakt,
het water van de Pluimpot kabbelt
tegen de glooiing terwijl er maar
één schip afgemeerd ligt.
Bijna iedereen lijkt op de hoogte
van de opnamen, want er zijn veel
mensen op straat. „Het is een druk
te van belang. Iedereen loopt uit
voor de film," zegt Slager. Soms is
het zo druk en wil de maker zoveel
mensen met het snelle medium
vastleggen, dat een aantal dorpsbe
woners tussen de wal en het schip
dreigt te vallen. Op die momenten
grijpt Claerhoudt in en zet hij de
film even stil. Dat gebeurt ook
wanneer er karakteristieke koppen
in beeld komen.
Wie de filmer in 1952 is geweest, is
niet bekend. L.A.M. Elenbaas uit
Scherpenisse, toen directeur van de
grasdrogerij en actief in het bestuur
van De Eendracht, kan zich niet
meer herinneren wie de maker was.
„De man heeft wel bij ons gegeten
en samen ben ik met hem rond ge
weest door het dorp, tot aan Goris
hoek aan toe, maar zijn naam weet
ik niet. Het trok ontzettend veel
volk."
Elenbaas weet nog wel dat de film
indertijd voor een 'tamelijk gering
bedrag' gemaakt kon worden. „Het
was nog geen 1000 gulden. We kre
gen een circulaire van de landelijke
federatie of we een film wilden la
ten maken." De fanfare was toen
pas heropgericht door onder meer
burgemeester Bouwense, dokter
Helleman, Elenbaas en de hoofdon
derwijzer Verstijnen nadat de Duit
sers in de oorlog alle instrumenten
hadden meegenomen. „Dat was
omdat het bestuur weigerde om lid
te worden van de Kultuurkamer
(een door de Duiters opgezette or
ganisatie die voorschreef welke
cultuuruitingen waren toegestaan
en welke verboden -red.) In 1951
hebben we de eerste bazaar gehou
den. Dat leverde toen 5100 gulden
op. Nu kun je er maar een paar ins
trumenten voor kopen, maar toen
was dat een groot bedrag."
De film kwam in handen van de
stichting dorpsgemeenschap Scher
penisse die de prent regelmatig ver
toonde aan het publiek. Voorzitter
H.C. Verkerke: „Er is een nieuwe
film van Scherpenisse, maar deze
oude wordt steeds ouder. Straks is
er niemand meer die de mensen op
deze film kent. Een paar jaar gele
den is een stukje van de film ge
bruikt in de nieuwe film van Claer
houdt. Nadien is er over gesproken:
wat zullen we met die oude doen?
Bewaren en af en toe draaien of op
video laten zetten en verkopen. Ik
heb veel mensen in het dorp ge
polst. De een zei: op video zetten
en verkopen, de ander zei: die oude
goed bewaren."
Volgens Claerhoudt verliest dè ou
de film steeds meer aan kwaliteit
omdat het celluloid verpulvert. Het
bestuur besloot om er een video
van te laten maken door de film
rechten aan Claerhoudt te verko
pen. Het bestuur is tevreden met het
resultaat, al zal er hier en daar nog
gekeken moeten worden naar het
gebruik van de juiste namen bij de
geportretteerden. Bestuurslid P.
Suurland: „Hier heb je veel meer
aan. Op de video wordt het tenmin
ste uitgelegd wat je ziet. Bij de ou
de film zit geen muziek, bij de vi
deo Wel. Dit is levendiger."
Kinderen in actie tijdens de modeshow van de fa. Pleune in St. Annaland.
Een met rookwolken omgeven,
dansende groep van mannequins
opende woensdagavond de na-
jaars/wintermodeshow van mo
dehuis Pleune en Youngstyle in
Havenzicht te St. Annaland. Aan
sluitend lieten de kinderen de
fleurige kindermode zien van de
merken Get Smart, Iniminimani-
mo en Sturdi Raggazi. Oranje is
nog steeds een modekleur, maar
voor de winter zijn er warmere
tinten in zoals terra. Verder mais-
geel, donkerblauw en kaki. De
meisjes showden kleurige jurken.
maar ook tweedelige pakjes met
lange broek en ruime blouse.
Voor de wat grotere meisjes zijn
de strakke, geruite strechbroeken
met korte vlourse vestjes erg in
deze winter. De jongens dragen
alles weer ruim en stoer. Fleeze-
stof, een superzachte warme stof,
is daarbij veel in zwang.
Na de pauze was er opnieuw een
intro van de dansende manne
quins, geassisteerd door een aan
tal dressmen die een bruin thema
uitbeelden. Daarna volgde de ge
hele wintercollectie voor dames
en heren. De kleuren zijn geva
rieerd, maar vooral warm en de
ingezette trend, bruin gecom-
bieerd met ijsblauw, zet zich deze
winter voort. Stretch blijft, voor
rok en pantalon. Voor dames en
heren is er veel suedine, in kaki,
donkerblauw en bruin. De ruit
blijft en de krijtstreep wint weer
terrein. Een nieuw merk voor de
jonge vrouw bij Youngstyle is S.
Oliver, met veel soepele stretch-
stoffen en getailleerde mode. Op
vallend is de strakke pantalon
waarvan de pijp weer iets uit-
'i
loopt. Bij de heren is de v-hals
weer terug. Voor de dames werd
kleding getoond van de merken
Elitair, HS, Dito Dito, Espritt,
Choise, S. Oliver en Claire. Voor
de heren Espritt, Wrangier, Crac
ker en overhemden van Le Dub.
De show eindigde met een dans in
stijl, in een rood-zwart thema.
Dat was het slot van een mode
show voor het gehele gezin, waar
van de bezoekers met een kor
tingsbon van 10% op de nieuwe
wintercollectie naar huis gingen.
Slachtofferhulp Zeeland bestaat
acht jaar en heeft tot doel om men
sen die slachtoffer zijn van een mis
drijf of verkeersongeval te helpen
bij de verwerking van hun proble
men. Ook getuigen en veroorzakers
die geen schuld hebben aan een on
geval worden geholpen. Mensen
die wel strafbare feiten gepleegd
hebben, worden echter doorverwe
zen naar andere instanties zoals de
reclassering of maatschappelijk
werk. De stichting heeft het druk.
„Toen we begonnen, hielpen we
misschien 1100 slachtoffers per
jaar. Dat is inmiddels vertienvou
digd. Vooral de afgelopen twee jaar
is het werk zwaarder geworden",
zegt coördinator Smits. „Niet dat er
nu per se meer ongevallen of mis
drijven gebeuren, maar we krijgen
wel meer mensen naar ons toe. De
vraag stijgt. Eerst kijk je dat even
aan en probeer je het op te vangen
met de mensen die je hebt, maar het
blijkt iets te zijn dat doorzet. Het is
niet tijdelijk. In Tholen zouden we
zo'n acht vrijwilligers moeten heb
ben, maar het zijn er maar vier van
wie er nog één met zwangerschaps
verlof is ook. Bovendien werken de
meesten hier al vrij lang en je moet
er rekening mee houden dat er een
aantal op termijn zullen gaan stop
pen. Dus hebben we echt aanvul
ling nodig."
Slachtofferhulp Zeeland is één van
de vergelijkbare onafhankelijke
stichtingen in alle politieregio's van
Nederland. Ze zijn allemaal lid van
de landelijke vereniging slacht
offerhulp. Deze krijgt geld van het
ministerie van justitie en gebruikt
dat om een aantal professionele
krachten in elke regio te betalen.
Voor de rest draaien de stichtingen
op vrijwilligers. „In Zeeland heb
ben we 70 vrijwilligers. De ge
meenten betalen via een bijdrage
voor de onkosten (telefoontjes en
reiskosten)", legt Smit uit. „En aan
gezien we steeds meer hulpvragen
krijgen, gaan de onkosten ook om
hoog." Dat was reden voor de stich
ting om bij de Zeeuwse gemeente
te vragen om de bijdrage (al sinds
1993 een kwartje per inwoner) te
verhogen naar 40 cent per inwoner.
De gemeenteraad van Tholen wees
dit onlangs van de hand met het ar
gument dat de toelichting te sum
mier zou zijn en dat de stichting de
hogere kosten aan kon zien komen,
maar geen maatregelen heeft geno
men. „De meeste gemeenten heb
ben positief gereageerd op onze
aanvraag. Niet dat ze allemaal het
volle bedrag beschikbaar hebben,
maar de reacties zijn wel positief.
Wat dat betreft is de gemeente Tho
len een uitzondering in het Zeeuw
se. Maar ze is ook niet op ons laat
ste overleg en onze voorlichtings
dag geweest en dan weten ze niet
vanwaaruit we die vraag stellen.
We zullen weer eens met Tholen
rond de tafel moeten gaan zitten",
zegt Smit. „Wij kunnen toch ook
niet bepalen hoeveel hulpvragen
wij krijgen?"
Slachtofferhulp wordt via de politie
automatisch ingeschakeld als er een
misdrijf of verkeersongeval ge
beurt. Dat kan variëren van een in
braak tot moord, zedenzaken en een
ongeval met dodelijke afloop. De
vrijwilligers van slachtofferhulp
zien in elk geval alleen maar men
sen die in de sores zitten. „Dat is
zo, maar hoe gek het ook klinkt,
daarin zit ook weer iets goeds. Je
wilt als vrijwilliger van slachtoffer
hulp graag wat voor iemand anders
doen. Je komt bij mensen die de
klap net gehad hebben. Wat dat be
treft, kan het niet erger worden.
Mensen hebben in het dagelijks le
ven vaak allerlei toeters en bellen
rond zich, maar in zo'n situatie valt
dat allemaal weg en heeft men ei
genlijk alleen maar behoefte aan
een aardig mens. Je kunt mensen
dan echt ontmoeten", zegt Smit.
„Het goede van slachtofferhulp is
ook dat het laagdrempelig is. Wij
nemen zelf contact op met de men
sen. Zestig tot zeventig procent van
alle ongevallen en misdrijven wor
den bij ons gemeld. Tweederde van
de mensen die wij opbellen, gaan
op ons hulpaanbod in. De rest be
dankt ons voor het telefoontje,
maar kan het alleen af. In de tijd dat
we bestaan hebben we tienduizen
den telefoontjes gepleegd en daar
van zijn er maar welgeteld drie ge
weest die echt heel negatief hebben
gereageerd. Dus onze initiatieven
worden echt gewaardeerd. Juist
omdat we met vrijwilligers werken,
hebben de mensen ook niet het idee
dat ze meteen in een soort therapie
terecht komen. Wij lossen de pro
blemen ook niet op voor de men
sen. Maar we geven praktische
hulp, begeleiden en geven adviezen
om de mensen te helpen zelf hun
problemen te boven te komen. En
het blijkt dat dit ook werkt, mits we
er op tijd bij zijn. Slechts vijftien
procent wordt doorverwezen naar
professionele instanties zoals maat
schappelijk werk. De slachtoffers
van een misdrijf of ongeval zijn
niet ziek, maar de situatie waarin ze
terecht gekomen zijn, is ziekma
kend." De vrijwilligers zelf kunnen
de problemen die ze met zich mee
nemen, kwijt bij de professionele
begeleiders van de stichting slacht
offerhip. Ze praten er ook onderling
Niet iedereen kan echter zomaar
vrijwilliger worden. Mensen die
zich hiervoor opgeven, krijgen eerst
een kennismakingsgesprek. „We
willen natuurlijk weten waarom ie
mand dit vrijwilligerswerk wil
doen. Als dat gesprek goed uitpakt,
gaat zo iemand in een zesdaagse
training. Daarin maakt men kennis
met de organisatie en zien we of ie
mand het werk wel aankan. Velen
vallen tijdens de training toch nog
af', zegt Smits. Van de vrijwilligers
wordt gevraagd om goed te kunnen
luisteren, betrokkenheid te tonen en
iets voor een ander te willen doen.
Als men de training succesvol af
rondt, volgt een vrijwilligerscon
tract waarin de onkostenvergoedin
gen worden vastgelegd én waarin
ook de geheimhoudingsplicht wordt
vermeld. „Die is bij ons heel sterk.
Het is zelfs zo, dat er onlangs een
rechtzaak is geweest waarbij de ad
vocaat van de verdachte de geheim
houdingsplicht van een vrijwilliger
wilde doorbreken. Die vrijwilliger
heeft zich toen beroepen op be
roepsgeheim, dat eigenlijk alleen
huisartsen en advocaten hebben.
Toch heeft de rechter ons toen in
het gelijk gesteld. Dat is een hele
stap vooruit." Mensen die de han
den uit de mouwen willen steken
voor slachtofferhulp mogen van
zelfsprekend geen strafblad hebben.
„En sensatiezoekers hebben we ook
niet nodig. Men moet gewoon iets
voor een ander willen doen. Of zo
als een vrijwilliger het onlangs zei:
Meer willen doen dan alleen die ac
ceptgiro invullen. Het is heel zinvol
werk", aldus Smits. Geïnteresseer
den kunnen contact opnemen met
de stichting slachtofferhulp Zeeland
tel. 0118-636108 of het bureau in
Tholen 0166-604757.
De verkoop van bouwgrond in be
stemmingsplannen zal in de toe
komst gefaseerd moeten gebeuren.
Wat in Oud-Vossemeer (plan
Dorpsweg II) is gebeurd, waar bin
nen anderhalf jaar bijna alle grond
voor de komende tien jaar is uitge
geven, zal door de provincie niet
meer worden toegestaan. Burge
meester H.A. van der Munnik heeft
dat gezegd in de commissie ruimte
lijke ordening. De komende jaren
zal er minder gebouwd kunnen
worden op Tholen, maar het ge
meentebestuur is tevreden dat de
provincie via het streekplan nog
mogelijkheden heeft gered voor de
plattelandskernen. De aantallen die
in het provinciale woningbouwpro
gramma genoemd worden, zullen
als bovengrens gehanteerd worden.
Van der Munnik wees er de com
missie op, dat bijvoorbeeld in Bra
bant tot het jaar 2005 voor veel dor
pen qua nieuwbouw de zaak op slot
zit. D66 vond dat Tholen niet te ge
makkelijk moet toegeven aan de
beperkingen die men van hoger
hand wil. „Ik buig ook niet voor de
provincie, maar ik heb er wel mee
te maken. Daarom begeef ik me lie
ver binnen de kaders van het
streekplan", reageerde de burge
meester. Hij deelde mee dat er hard
aan een woonvisie wordt gewerkt,
want zolang die er niet ligt mag de
gemeente bij de provincie geen
nieuwe bestemmingsplannen indie
nen. Verder zei Van der Munnik,
dat de tweede fase van plan Molen
hoek in Tholen zo snel mogelijk na
dat de grond beschikbaar komt (op
1 december) bouwrijp gemaakt zal
worden. Over Stadszicht duren de
onderhandelingen voort.
Inwoners van Nieuw-Vossemeer
kunnen vanaf 1 oktober voor een
aantal diensten van de gemeente te
recht in bejaardentehuis De Vosse
meren. De receptionistes van het
zorgcentrum zullen ingeschakeld
worden om de beperkte dienstverle
ning - gedurende 2,5 uur per week -
gestalte te geven. Het is de bedoe
ling dat zij algemene informatie
verstrekken en toelichting geven op
bepaalde formulieren. Sinds de her
indeling ruim acht maanden gele
den moeten dé Vóssemeerders voor
al hun gemeentelijke zaken naar het
gemeentehuis in Steenbergen.
In De Vossemeren zal een rek ge
plaatst worden met gemeentelijke
informatie, documentatie en aan
vraagformulieren van de sectoren
burgerzaken, middelen en grondge
biedzaken.
Ook komt er een brievenbus voor
post aan de gemeente. Het gemeen
telijk loket zal een jaar als proef
functioneren. Steenbergen betaalt
voor deze service 6500 gulden per
jaar aan het bestuur van de stichting
Zorgcentra Vliet en Dintel.
