'Er is voor een schipper niks erger
dan kinderen aan wal moeten laten'
c
Schoenhandel Sturris biedt
extra service met podologie
Thoolse knapt buitenverblijf
van de prins van Monaco op
Geslaagd
dus gefeliciteerd
Stenen zitten
campinggasten
flink in de weg
Donderdag 7 augustus 1997
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Het is wennen voor het echtpaar Hout-Reeders. Na 37
jaar vertoeven op de Nederlandse en Belgische binnen
wateren hebben ze definitief aangelegd in Sint-Anna-
land. Het betrekken van een woning aan de Tienhoven
betekent een nieuwe fase in hun leven. Aan de muur
hangt een foto van hun schip 'Wilmar'. Dat is vorige
week naar Amsterdam gebracht om gesloopt te worden.
Een emotioneel moment voor de schipper en zijn gezin.
Wilmar
Schippersbeurs
Schipperspaar Hout verruilt Wilmar voor huis in Sint-Annaland
Markiezaatcollege
IOV
Diversen
Blokkade
Janneke Sturris van de gelijknamige schoenhandel
in de Voorstraat te St. Annaland is sinds kort gedi
plomeerd aan het podologisch instituut te Koekange.
Na in 1995 al de certificaten A en B podologie en
praktijk behaald te hebben plus het certificaat voor-
voetpathologie en therapie, ontving de 23-jarige on
derneemster dan onlangs het fel begeerde C-diplo-
ma.
Geen goed schoeisel
Extra service
Negentienjarige Emma Schot besteedt vakantie nuttig in Napels
Menige Nederlander zoekt in de vakantieweken zijn toe
vlucht in het buitenland. Een poosje rust, wandelen, re
creatie of liggen aan het strand. Maar sommigen willen
wel eens wat anders. De 19-jarige Emma Schot uit Tho
len is zo iemand. Ze bracht haar vakantie dit jaar door in
een weeshuis in het Italiaanse Napels waar ze hielp om
een schoolgebouw op te knappen.
Gebroken
Spanning
Iets goeds
Rien Hout werd 59 jaar geleden op
het water geboren. Zijn vader was
ook binnenschipper en kwam na
derhand aan de wal wonen. Een
kwart eeuw lang was Hout sr. ha
venmeester en weger in Stavenisse.
Zoon Rien ging na school in de
landbouw aan de slag. Maar het
water bleef trekken. „Als er in de
haven een schip gelost werd, was ik
daar veel liever bij. Op een gegeven
moment betaalde ik een ander om
in mijn plaats bieten te botten, ter
wijl ik slakken ging lossen."
Op zijn 22e, pas getrouwd, ging
Rien Hout als zelfstandig schipper
aan de slag. Hij kocht een 42 jaar
oud scheepje van 153 ton. Voor zijn
vrouw Mina, die uit Sint-Maartens
dijk komt, betekende dat een heel
ander leven dan ze gewend was. „Ik
had altijd in de landbouw gewerkt."
Inmiddels is ze aan het leven op het
water verknocht geraakt. „Een ech
te schippersvrouw ben ik nooit ge
worden in die zin dat ik nooit aan
het roer zal gaan staan. Anders dan
mijn oudste dochter, die gerust al
leen een schip naar buiten brengt",
zegt ze. Tóch heeft ook mevrouw
Hout haar vaarbewijs. En ze heeft
altijd volop meegeholpen bij alle
voorkomende werkzaamheden, zo
als het open- en dichtleggen van het
ruim. Binnenschipper ben je nu
eenmaal niet alleen.
Drie schepen 'versleet' Hout gedu
rende zijn loopbaan. In 1969 kocht
hij een schip van 260 ton en twintig
jaar geleden ging hij opnieuw gro
ter: 583 ton. Maar de naam veran
derde al die 37 jaren niet: Wilmar,
een samentrekking van de officiële
voornamen van hun beiden. Het
comfort is in al die jaren in ieder
geval toegenomen, zij het soms
enigszins vertraagd. „In ons laatste
schip was de roef net zo groot als
de huiskamer die we nu hebben.
Maar ik was weieens jaloers op
mensen aan de wal, want bijvoor
beeld mijn eerste automatische
wasmachine kreeg ik pas negen jaar
geleden", vertelt Mina. Zolang ze
schoolgaande kinderen had, was
haar verlangen naar de wal groot.
„Er is niks erger dan dat je je kin
deren aan de wal moet achterlaten
en zelf moet gaan varen." Het echt
paar kreeg twee dochters en een
zoon, die bij een tante in Sint-An-
naland verbleven om naar school te
kunnen gaan. „Ze hadden het er
héél goed, maar wij probeerden
toch om ze zo vaak mogelijk naar
ons toe te laten komen", zegt me
vrouw Hout. „Het is anders, de
mooie dingen van school bijvoor
beeld die mis je omdat je er niet
bent." Deze levenswijze heeft er
wel toe bijgedragen dat de kinderen
Hout vroeg zelfstandig waren. „Ze
durfden meer dan hun leeftijdgeno
ten. Reisden op eigen gelegenheid
naar ons toe, maar moesten ook va
ker zélf beslissingen nemen." Het is
een positieve kant van het schip
persbestaan.
Alledrie de kinderen kwamen na
hun schooltijd aan boord wonen en
belandden uiteindelijk zelf ook in
de binnenvaart. Inmiddels woont de
jongste dochter in Sint-Annaland
en moest de zoon na een ongeluk
zijn schippersbestaan opgeven. Al
leen de oudste zit nu nog op het
water. „We hebben veel samen op
getrokken, samen vrachten ver
voerd", zegt Rien Hout. „En ze zijn
meegevaren naar Amsterdam, wil
den mij de Wilmar niet alleen naar
de sloop laten brengen." Na twintig
jaar was dit schip een echt thuis ge
worden.
„Ik heb er een nieuwe stuurhut op
gemaakt, een den en een kop-
schroef met een nieuwe motor", al
dus Hout. In de nieuwe woning
hangen lampen van het schip, de
scheepsbel en het stuurwiel dat een
kapstok moet worden. De naam
krijgt ook nog een plaatsje in de
gang. De mast en een anker zijn bij
havenmeester C. Smits terechtge
komen en sieren nu de Diana-S.
Het gaat Hout en zijn vrouw aan
Rien en Mina Hout moeten na 37 jaar binnenvaart wennen aan het leven aan de wal. De mast van hun schip Wilmar staat nu op de Sint-
Annalandse sportvissersboot Diana-S.
het hart dat de Wilmar gesloopt
wordt. „Maar zo kreeg ik er meer
voor dan bij een eventuele ver
koop."
De schipper heeft gebruik gemaakt
van een saneringsregeling, voelt
zich daar min of meer toe gedwon
gen. Door de situatie op de schip
persbeurs én het toenemend aantal
(milieu)regels. „Ik heb altijd voor
de beurs gevaren, maar die ver
dwijnt met ingang van het jaar
2000. Alles wordt geliberaliseerd,
de grotere schepen blijven over.
Maar ik kan niet meer investeren",
geeft Hout aan. Hij denkt dat de
schippersbeurs de volgende eeuw
niet eens haalt. „Toen ik in 1960
schipper werd, kwamen er 80 tot
130 reizen per dag op de beurs. Op
topdagen zelfs 160. Nu was er twee
weken geleden nog een dag van één
reis."
Via het beurssysteem geldt een vas
te prijs; de vrachten worden op da
tum aan schippers gegund. „De
beurs is opgericht in een tijd dat het
slecht ging, de jaren dertig. Nu is
het net zo slecht en moet hij ver
dwijnen", zegt Hout niet begrij-
Aan het Markiezaatcollege te Ber
gen op Zoóm zijn de volgende leer
lingen geslaagd voor het examen:
PROCES-, LABORATORIUM-
EN MILIEUTECHNIEK (Lange
middenkaderopleiding)
Stavenisse: Wilma Hout.
Sint-Annaland: Eelco de Vogel.
WERKTUIGBOUWKUNDE (kor
te vakopleiding)
Tholen: Jeroen Geene.
Stavenisse: Joey Moerland.
WERKTUIGBOUWKUNDE (lan
ge middenkaderopleiding)
Tholen: Chris-Jan van Haaften.
Stavenisse: Arjan Heijboer en
Johnny Hout.
Sint-Maartensdijk: Lennard van
de Ree.
Poortvliet: Peter Geuze.
Bij IOV automatisering in Sint-Phi-
lipsland zijn de volgende leerlingen
geslaagd voor het examen:
COMPUTERTYPEN: Mariene Ge
luk uit Tholen.
BASISKENNIS TEKSTVERWER
KEN WP 6.0/6.1. Tholen: Peter
Andriesse, Maurits Boer, Jaco He
ijboer, Lenie Quist en Rien Scha
kel.
Sint-Annaland: Jolanda Fase,
Hans Leune en Nanja Polderman.
Stavenisse: Niels Priem.
Sint-Maartensdijk: Alfred van
Vossen.
Poortvliet: André de Graaf, Abram
Jansen en Arno v.d. Male.
Sint-Philipsland: Leonie van Har-
berden.
Aan het Spectrumcollege in Breda
is Arina Donken uit Scherpenisse
geslaagd voor het examen leidster
kindercentra.
pend. „Als binnenvaart moet je
concurreren met de spoorwegen en
die krijgen overheidssubsidie",
snijdt hij een ander probleem aan.
In de begintijd maakte Hout nog 35
reizen in een jaar, dat is teruggelo
pen tot een stuk of 20. Hoewel er
de ontwikkeling is naar alsmaar
grotere schepen, zullen ook kleine
re nodig blijven, meent hij. „Wij
zaten de laatste jaren veel op de
Zuid-Willemsvaart en daar kunnen
de grote niet eens komen." Vroeger
voer de Wilmar veel op België, op
de Schelde en de Leie. Dat werd
alsmaar minder. Hout vervoerde
koper, ertsen of oud ijzer, ook wel
zand en grind en heel vaak veevoer.
Voordeel van transport per schip is,
dat die grotere hoeveelheden tege
lijk kan vervoeren dan over de weg.
De problematiek in de binnenvaart
heeft in het verleden diverse keren
tot acties geleid. Het echtpaar Hout
kan dat wel begrijpen, maar deed
zelf nooit actief mee aan blokkades.
„Van een staking ben ik nooit voor
stander geweest, want dat kost
werk. Bovendien ben je een dienst
verlenend bedrijf", zegt Hout, die
wel altijd solidair was met de actie
voerders.
„In 1975 lagen we in Evergem ne
gen weken vast door een blokkade.
We lagen naast Kees Scherpenisse
en die reed elk weekend naar Sint-
Annaland om zijn en onze kinderen
te halen." Twee keer maakte het ge
zin een ontploffing aan boord mee;
een gasexplosie én het ontploffen
van een fout mengsel in een spuit
bus. Beide keren met een fikse ra
vage als gevolg.
Het schippersbestaan heeft mooie
en slechte kanten, zegt Mina. Ze
benadrukt het 'familiegevoel':
„Schippers staan voor elkaar klaar.
Dat maak je aan de wal zo niet
mee."
Het nieuwe huis in Sint-Annaland
zal wennen zijn, maar de buurt staat
Rien en Mina Hout wel aan. „De
laatste tijd was Rotterdam ons
thuis. We gingen daar naar de kerk,
hadden er een postbus", zegt zij.
Hout is 45 jaar weg uit Stavenisse
en zou daar opnieuw moeten inbur
geren, net als nu in Sint-Annaland
het geval is.
Om zijn tijd door te komen heeft hij
inmiddels een groentetuin. „We
slaan een nieuwe bladzijde op en
zijn gelukkig allebei nog goed ge
zond", zegt schippersvrouw Mina
Hout.
Janneke Sturris beoordeelt onder meer op de voetspiegel welke correctiezolen iemand nodig
heeft.
Voet- en rugklachten en zelfs
hoofdpijn kunnen volgens Jan
neke Sturris verholpen worden
door een correctiezooi in de
schoenen. „Ik hoor eerst de
klachten van de mensen aan.
Vervolgens laat ik ze heen en
weer lopen, zodat ik de voeten
kan bekijken.' Dan wordt er op
een stempelkussen een perfecte
afdruk van de voeten gemaakt,
waarbij de donkere plekken de
drukpunten in belaste stand aan
geven.
En op de podobaroscoop, de
voetspiegel, zie je de voeten in
onbelaste stand. Dit is een hele
gemakkelijke methode en aan de
hand hiervan, kunnen we de cor
rectiezolen maken."
Het is een ontwikkeling van de
harde naar de zachte steunzool.
„De harde steunzolen maken de
zenuwen in de voeten dood. De
zachte correctiezolen zijn van
kurk, rubber en leer gemaakt en
dan veert alles mee, zodat de ze
nuwen nog moeten werken.
Door bepaalde drukpunten te
ondersteunen, kunnen we de
voeten corrigeren."
Problemen in de voorvoet ko
men volgens Janneke Sturris het
meest voor. „Een retro zorgt bij
een verzakte voet voor ontspan
ning. En om de holte te onder
steunen, krijg je een geleng.
Dan heb je nog een grote groep
die moeilijkheden met de tenen
heeft. De belangrijkste oorzaak
daarvan is dat men geen goed
schoeisel draagt; vaak te smalle
schoenen."
Een verschil in beenlengte, een
ongelijk bekken, pijnlijke
knieën, het kan volgens de jonge
onderneemster een beetje ge
compenseerd worden door cor
rectiezolen. „Of het nu om de
rug of om de knie gaat, het heeft
allemaal met de stand van de
voet te maken."
Janneke Sturris heeft al jongeren
van 18 jaar in de winkel gehad
voor correctiezolen en ouderen
van 70 jaar. „Wanneer de voet
uitgegroeid is, kun je er al mee
beginnen. Had je een steunzool
voor je hele leven, correctiezo
len kun je soms na een jaar weer
missen."
Ze is blij, dat de pittige oplei
ding voorbij is, want al die La
tijnse namen, dat was een hele
opgave. En dat er zoveel ver
schillende spieren en botten
zijn, dat had Janneke nooit dur
ven dromen. Gelukkig ging ze
samen met haar broer John, die
in Yerseke een schoenenzaak
heeft, naar de cursus. Ze hadden
steun aan elkaar en beiden zijn
nu gediplomeerd, waardoor ze
de klanten beter van dienst kun
nen zijn. „Je kunt de mensen
een stuk extra service bieden",
zegt Janneke.
Op de bovenverdieping van de
St. Annalandse schoenenwinkel
is een aparte ruimte voor de po
dologie ingericht. „Ik ben de
enige hier op het eiland, zodat
de mensen lekker dichtbij te
recht kunnen. Het gaat wel op
afspraak (telefoon 652250),
want je bent al gauw drie kwar
tier bezig. De correctiezolen
maken we zelf en ook daar zijn
we menig uurtje mee zoet."Jan-
neke Sturris ruimt nog even een
misverstand uit de weg, want je
hoeft met correctiezolejj niet op
plompe schoenen te lopen. „Er
is een hele leuke collectie bij
passende modellen, voor jong en
oud", aldus de pas gediplomeer
de St. Annalandse onderneem
ster.
(Advertentie I.M.)
Hoe komt iemand erbij om in Na
pels een werkvakantie te beginnen?
Emma Schot vertelt: „Ik zag een
advertentie in de Ronduitkrant van
de EO voor een werkvakantie in het
buitenland via Project Serve van
Youth for Christ. Dat leek me wel
interessant. Ik heb net examen ge
daan en ik wilde mijn vrije tijd eens
goed besteden. Normaal ga ik ge
woon op strandvakantie naar Mal-
lorca. Dat is wel leuk, maar het
geeft je geen voldoening. Dus daar
om wilde ik nu iets nuttigs doen. Je
kon kiezen tussen verschillende
projecten en ik heb getwijfeld tus
sen Roemenië of Italië. Uiteindelijk
heb ik voor Napels gekozen, want
in Roemenië zou ik veel te maken
krijgen met gehandicapten en zwer
vers. Daar voelde ik me toch nog
wat te jong voor. Bovendien ging
mijn voorkeur uit naar werken met
of voor kinderen."
Emma vertrok op 16 juli met een
groep van vijftien jongeren en twee
begeleiders van de christelijke jon
gerenorganisatie Youth for Christ.
„We vertrokken in Utrecht per
trein. Het was een slopende reis van
25 uren. We zijn via Duitsland,
Dan wordt het een keer echt zomer,
zodat je naar de dijk en in het water
kunt en dan is het waterschap net
met een karwei aan de zeewering
bezig. Dat overkwamen de gasten
van camping Stavenisse dinsdag.
„Zo recht voor onze camping en dat
midden in de bouwvakvakantie!"
Campingexploitante Thea Menheere
vindt het geen stijl. „Waarom dat
persé nu, want de mensen komen
voor de zee en nu moeten onze gas
ten over bergen stenen het water in.
Kennelijk wil men geen mensen op
de dijk. Als je ziet wat wij aan recre
atiebelasting betalen, dan lijkt dit
nergens op. Het waterschap is echt
aan het plagen. Ik heb ambtenaar
Pouwer van de gemeente al gebeld
om actie te ondernemen, want dit is
niet eerlijk", aldus mevr. Menheere.
Bij het waterschap in St. Maartens
dijk, Zierikzee en Goes was nie
mand bereikbaar voor commentaar
op dit karwei in Stavenisse. Alleen
was bekend, dat aannemer Kraaij-
eveld uit Sliedrecht bezig was met
het herzetten van 1000 m2 verzakte
basaltgooiing aan de Suzannapolder
bij St. Annaland.
Zwisterland en Oostenrijk naar Ita
lië gereden", vertelt de Thoolse.
„We waren echt kapot. In Italië za
ten we in een oude slaaptrein waar
je zes stoelen tegen elkaar kon
schuiven om drie bedden te krijgen.
Daar moesten we dan met z'n zes
sen op slapen. We waren echt ge
broken." Bij aankomst in Napels
was het ook bepaald niet 'La bella
Napoli'. „Dat had ik ook niet ver
wacht. Napels is een oude en ar
moedige stad. Je hebt er veel crimi
naliteit. Straatbendes en zwervers
zie je overal, net als scooters met
jongeren die je proberen te bero
ven. Je moet er echt dicht bij elkaar
blijven. We mochten dan ook be
slist niet alleen de stad in. Alleen in
een groep en het liefst nog met jon
gens erbij", vertelt Emma.
Tijdens een voorbereidingsweek-
einde was de Thoolse al voorbereid
op het leven en werken in Napels.
De groep zou een schoolgebouw
van het weeshuis Casa Materna
(moederhuis) gaan opknappen.
„Het is een weeshuis dat is opge
richt door een rijke man, Santi. Die
haalde arme kinderen van de straat
en ving ze op. Toen kwam het voor
malige buitenverblijf van de prins
van Monaco te koop en Santi kocht
het om er een weeshuis van te ma
ken", vertelt Emma. „Het is echt
prachtig gebouwd, maar omdat het
aan de zee ligt, heeft het veel te lij
den van de zoute zeewind. De mu
ren zien er echt verschrikkelijk uit.
Van binnen gaat het wel. Maar er is
gewoon geen geld om de zaken op
te knappen. Het is een protestants
weeshuis. Dat is in een katholiek
land erg moeilijk. De regering geeft
wel wat geld, maar alleen voor de
kinderen die intern zitten. Er gaan
er echter veel naar pleeggezinnen.
Maar de school blijft gewoon draai
en. Dus er is geld te kort. Dankzij
giften en projecten zoals die van
Youth for Christ kunnen de gebou
wen wat onderhouden worden."
De hoeveelheid werk die de groep
moest verzetten, viel wat tegen.
„Normaal werken er meerdere
groepen aan een project. Maar door
omstandigheden waren wij de eni
gen. Dus dat betekende hard aan
pakken. De muren moesten schoon-
gekrabd worden en ze waren zo
slecht dat er hele brokken steen uit
vielen. Daarna moest de hele zaak
geplamuurd worden en opnieuw
geschilderd. We hebben een hele
muur nog over moeten doen omdat
bij het schilderen er luchtblazen op
de verf verschenen", vertelt de
Thoolse. „Normaal gesproken wa
ren we tijdens de siësta vrij, maar
in de laatste week is daar niets van
gekomen. We moesten hard door
werken en we waren maar op het
nippertje klaar." 's Avonds kregen
de vakantiewerkersi echter wel de
gelegenheid iets voor zichzelf te
doen. „We deden spelletjes met de
kinderen en zondagmiddag hebben
we ze mee naar het strand geno
men. We zijn ook de stad nog in ge
weest en naar een eilandje gegaan.
Daarbij hebben we echt nog een
heel spannend moment beleefd",
vertelt Emma. „We kwamen terug
van het eilandje en wilden met de
bus naar Casa Materna rijden. Een
militair (je ziet echt overal politie
en soldaten) zei dat we ook een an
dere bus konden nemen. Eén van de
meisjes bij ons in de groep was hier
al eens eerder geweest en dacht dat
die man het fout had. Maar ja, in
een jaar kan er zoveel veranderen.
Dus we hebben die bus genomen.
Die zat vol met militairen die alle
maal vragen aan ons stelden. Dat
was op zich wel grappig, maar de
bus bleek inderdaad de verkeerde
kant op te gaan. Toen zijn we uitge
stapt en stonden we in een gure
straat. Met jongelui die allemaal
vreemd naar je keken en sommigen
kwamen op scooters naar ons toe
en vroegen of we uit Nederland
kwamen. Toen hebben we echt hard
gerend naar de volgende bushalte.
Daar stond weer een militair en die
zei dat de laatste bus al weg was en
dat we moesten lopen. Nou, dat de
den we dus niet door al die enge-
straatjes. We voelden ons echt
machteloos. Gelukkig kwam er nog
wel een bus en het was nog de
goeie ook. We waren enorm opge
lucht."
Het was dus een spannende en
vooral ook inspannende vakantie
voor Emma Schot. Bovendien
moest ze ervoor betalen, net als een
gewoon vakantietripje. „Maar het is
wel wat ik ervan verwacht had. Het
geeft je gewoon het idee dat je iets
goeds gedaan hebt", zegt de Thool
se. „En het is me echt bevallen.
Volgend jaar wil ik - denk ik - toch
eens aan een project in Roemenië
meedoen. En je leert er toch ook
nog een beetje klussen." Jaarlijks
gaan zo'n 250 jongeren in de leef
tijd van zestien tot dertig jaar met
Project Serve op werkvakantie in
allerlei landen. De groepen staan
onder leiding van getrainde reislei
ders. Ook bestaande groepen kun
nen aan een project meedoen. Pro
ject Serve regelt dan de praktische
organisatie. Voor meer informatie
kan men terecht bij Youth for Christ
in Driebergen tel. 0343-515744.
Emma Schot vooraan met kind op schoot) op de stoep van weeshuis Casa Materna in Napels.
