Vrederust schenkt
62 mille voor kerk
Leiding en communicatie zijn
belangrijk bij brandbestrijding
Regels gesteld
voor grafstenen
Gemeente bestuurt
niet, maar dicteert
Het Witte Huis, een majoor en
de bedijking van 'De Polder'
PERSIA
Scheepsbrand verrast deelnemers wedstrijd in Tholen
Exclusief
en voordelig
Donderdag 29 mei 1997
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
7
Ledental vereniging loopt alsmaar terug
De leden van de vereniging tot christelijke verzorging
van geestes- en zenuwzieken in Zuid-West Nederland
heeft besloten om 62.000 gulden beschikbaar te stellen
voor een grote onderhoudsbeurt van het interieur van
het kerkgebouw de Ark op het terrein van het psychia
trisch ziekenhuis Vrederust in Halsteren.
Tholenaar laat
beelden en objecten
van speksteen zien
Flinke reserve
Aflopende zaak
Nieuwbouw
In het motorcompartiment van de vissersboot Tannetje
Johanna Cornelia was brand uitgebroken. Een zoon van
de schipper was door het vuur ingesloten. Toen de brand
zich naar voorin het schip verplaatste, raakte ook een
tweede schipperszoon ingesloten. Met die situatie wer
den twaalf West-Brabantse brandweerkorpsen zaterdag
geconfronteerd in de Thoolse handelshaven.
Kameleon
Fabel
Geen ruimte meer voor grafkelders
De gemeente blijft eisen stellen aan de afmetingen van
gedenktekens op graven. In de gemeenteraad was geen
meerderheid te vinden voor het model van de vereniging
van Nederlandse gemeenten, dat slechts voorschrijft dat
lengte en breedte van het gedenkteken die van het graf
niet mogen overschrijden. PvdA-wethouder I.C. Moer
land kreeg slechts steun van zijn eigen fractie, VVD,
D66 en AOV.
Schaalmodel
Op 1 november 1847 werd het laatste gat in de zeedijk
rond de splinternieuwe Anna Jacobapolder gedicht.
Bruinisse was weer een stukje groter geworden. De gro
te man achter het ontstaan van de Anna Jacobapolder,
die nu tot het Sint-Philipslands grondgebied behoort,
was W.F. del Campo genaamd Camp. Mevr. C. Jasperse-
Hiemstra uit Terneuzen interesseert zich met name in
deze man, zijn familie en zijn leven. Als geboren Sint-
Philipslandse en voormalig inwoonster van De Sluis
weet ze veel te vertellen over de geschiedenis van één
van de kleinste dorpen van Tholen.
Bruinisse
Mevr. Jasperse doorvorst geschiedenis 150-jarig Anna Jacobapolder
d
Perzen, Beibers, Kelims,
Nepals,Gabbeh's.
Het besluit viel woensdagmiddag
21 mei tijdens de algemene leden
vergadering in Emergis (voorheen
P.Z.Z.) te Kloetinge, waar het psy
chiatrisch ziekenhuis staat voor
overig Zeeland. Tholen en St. Phi-
lipsland blijven aangewezen op
Vrederust. Ziekenhuis en vereni
ging werden tien jaar geleden ver
zelfstandigd, maar de leden blijven
Vrederust en Emergis ondersteu
nen.
Vorig jaar ging er 12.528 gulden
naar toe en eerder werd een op
knapbeurt van de buitenkant van de
Ark gesubsidieerd.
Dit keer gaat het om de herinrich
ting van het interieur.
De 62 mille komt ongeveer overeen
met het bedrag dat jaarlijks ontvan
gen wordt aan contributie.
In 1996 kwam 66.997 gulden bin
nen van 5081 leden, zodat de ge
middelde bijdrage ƒ13,19 bedroeg,
P. Makenew uit Tholen expo
seert in de kunst- en antiekkel
der 1'Amuse aan de Grote
Markt 1 te Bergen op Zoom
beelden en objecten uit spek
steen. De tentoonstelling duurt
tot en met eind september en is
van dinsdag tot en met zaterdag
van 12.00 tot 17.00 uur geo
pend. 1'Amuse is pas geopend.
Na bijna drie jaar vanuit huis en
op beurzen te hebben geope
reerd hebben Adelaide van der
Tak en Elske van der Hoeden
een geschikte ruimte gevonden
in de meer dan 600 oude gewel-
venkelder van het Bergse stad
huis.
Ze presenteren daar oude spul
letjes, zoals spiegels, serviezen,
manden, Oud-Hollandse meu
belen, vazen en andere antiek
en curiosa.
terwijl het minimum 5 gulden be
draagt.
Naast de 62 mille is er al een bij
drage van 50.000 gulden toegezegd
aan Emergis voor een speel-buiten-
voorziening bij Ithaka. Per 1 janu
ari bedroeg het kapitaal 823.172
gulden, zodat penningmeester C.
Meertens uit Poortvliet nog een
flinke reserve achter de hand heeft.
De lage rentestand beperkte de op
brengst van het vermogen tot
35.452 gulden. Aan bureaukosten,
correspondentenvergoeding, verga-
derkosten en bijdragen aan de zie
kenhuizen ging totaal 50.416 gul
den weg in 1996, zodat een voorde
lig saldo werd geboekt van 52.033
gulden. In 1996 werd in het zie
kenhuis Vrederust het bestuur ver
vangen door een raad van toezicht,
waarin namens de vereniging secre
taris C.S. Gideonse uit Bergen op
Zoom de enige vertegenwoordiger
is. Mevr. drs. L.A. Padt-Visser uit
Poortvliet, die vorig jaar afscheid
nam als bestuurslid, zit op per
soonlijke titel als arts in de raad van
toezicht. Naast de vereniging mo
gen ook de ondernemingsraad en de
patiëntenraad een lid voor de raad
van toezicht voordragen.
Financieel is de vereniging nog
kerngezond, maar het ledental loopt
jaarlijks terug met zo'n 400. Door
sterfgevallen e.d. neemt het ver
grijsde ledenbestand steeds af. En
er wordt niet meer aan ledenwer
ving gedaan, zegt hoofdcorrespon
dent A. Brinkman uit St. Maartens
dijk. Hij is al zeventien jaar in
functie en toen hij begon, waren er
nog wel 14.000 leden. "Als je ziet,
dat er nu maar 5081 meer over zijn,
dan moet je constateren, dat het een
aflopende zaak is met de vereni
ging. Over drie jaar is het op deze
manier afgelopen." In het bestuur
van de vereniging zitten naast
Meertens van Tholen nog I.C. Hage
uit Oud-Vossemeer en mevr. M.J.
Hoogedeure-Kievit uit Tholen. De
statuten werden gewijzigd omdat
de aanpassing aan de bepalingen
van het nieuwe Burgerlijk Wetboek
nog nooit was uitgevoerd.
Het ging in 1996 goed met de
voortgang van de bouw bij Vrede
rust. Er werd begonnen met de ver
nieuwing en uitbreiding van de
laatste patiëntengebouwen en de
polikliniek werd voltooid. Hoogte
punten in het ambitieuze program
ma werden bereikt door de opleve
ring van de nieuwe centrale keuken
annex restaurant en patiëntenfoyer,
alsmede de nieuw voor deeltijd-the
rapie. Stukje bij beetje komt er op
die wijze een bijna helemaal nieuw
ziekenhuis Vrederust tot stand.
Leden van de Etten-Leurse brandweer gaan de brand te lijf aan boord van het Thoolse vissersschip Tannetje Johanna Cornelia.
De haven was de hele dag het decor
voor een districtswedstrijd van het
algemeen brandweer wedstrijdco
mité West-Brabant. Het te blussen
object en de entourage waren door
de blusgroep Tholen, in samen
spraak met de staf, verzorgd. De
keuze voor een brand op het water
was voor veel deelnemers verras
send.
„Eén bevelvoerder vertelde me dat
hij onderweg hiernaartoe Tholen
met het water had geassocieerd en
de mogelijkheid van een bootbrand
met zijn mannen had besproken.
Zijn vermoeden kwam uit", vertelt
Thools staflid J. de Feijter. „Een
andere was door onze keuze aan het
denken gezet. Want in zijn gemeen
te is een jachthaventje, maar er was
nog nooit mee geoefend", geeft hij
het leerzame aspect van de wed
strijd aan.
De deelnemende ploegen vertrok
ken vanaf de kazerne aan de Ten
Ankerweg naar de haven. Daar aan
gekomen troffen ze een schipper
aan die de avond tevoren flink had
gefeest en daardoor nog steeds van
toeten noch blazen wist. Ook de ha
venmeester kon de brandweer wei
nig wijzer maken, want hij was nog
maar veertien dagen in functie.
„Door een sukje eigen verkenning
moeten ze alles zien te achterha
len", vertelt wedstrijdleider G.J.M.
van Hoek.
Er waren een paar 'aardigheidjes'
ingebouwd. Zoals de havenmeester
die zijn auto heel ongelukkig par
keerde, een gasfles op het voordek,
een last die boven een luik hing in
de vorm van een bak met water, en
een luik dat was gecamoufleerd
door een rol touwen. In het ruim
waren ook nog wat olie en gevaar
lijke stoffen aanwezig. Verder werd
de Kameleon nog ingezet. Leden
van de scouting kwamen ermee
aanvaren om hun hulp aan te bie
den.
„Daarvan moest wel gebruik ge
maakt worden, maar tegelijkertijd
de nodige afstand gehouden wor
den", aldus Van Hoek.
„Sommigen lieten ons gewoon aan
boord komen, anderen wezen ons
resoluut terug", vertelt Boudie
Hoogedeure. Vanaf de kant sloegen
heel wat mensen de verrichtingen
gade; de eenden in de haven lieten
zich nauwelijks storen en vlogen
regelmatig luid kwakend voorbij.
Alle teams slaagden erin binnen de
tijd de beide slachtoffers uit het
schip te halen (ze werden met de
Rode-Kruisbus afgevoerd) en het
vuur te bedwingen. „Een ploeg
krijgt veertig minuten speeltijd. Na
35 minuten wordt aangegeven dat
nog vijf minuten resteren", zegt
Van Hoek.
Overal rond de brandweerlieden
liepen juryleden. „Er wordt op zo'n
170 punten beoordeeld. Zaken zo
als veiligheid, omgaan met de
slachtoffers, gebruik van de midde
len, methodiek en communicatie."
Volgens Van Hoek zat het venijn
van de opdracht in de eenvoud er
van, en werden de bevelvoerders
getest op hun accuratesse. „De be
strijding van de brand week in feite
nauwelijks af van die in een wo
ning.
Maar het publiek kon nu veel meer
zien dan wanneer je in een gebouw
oefent", zegt De Feijter.
Na afloop toonde de jury zich bij
zonder tevreden over de kwaliteit
•van het getoonde. Dat kwam tot uit
drukking in de hoge scores. Suiker
Unie Dinteloord won met 1414
punten en gaat samen met Steen
bergen 2 (1310 p) en Woensdrecht
(1276 p) door naar de gewestelijke
wedstrijd.
De verdere uitslag: 4. Etten-Leur
1270 p, 5. Halsteren 2 1242 p, 6.
Fijnaart 1232 p, 7. Oudenbosch 2
1232 p, 8. Roosendaal 1232 p, 9.
Standdaarbuiten/Noordhoek 1232 p
(bij gelijke punten bepaalt het tech
nisch totaal de rangschikking), 10.
Sprundel 1204 p, 11. Isover 1158 p
en 12. Terheijden 2 1100 p. „Het
verhaal doet de ronde dat degene
die het eerst in actie moet komen in
het nadeel is, omdat de jury dan
nog niet ingewerkt zou zijn en niets
weggeeft.
En wanneer je laatst bent, is de jury
het beu en zou je het ook slecht
treffen. Maar die fabel is in Tholen
gelogenstraft, want de laatste ploeg
is winnaar geworden en degene die
de spits afbeet nummer twee",
meldt De Feijter.
Zelfs degenen die in het klassement
achteraan eindigden, hadden het ge
voel een fijne wedstrijd gespeeld te
hebben.
„Dat is positief voor de brandweer
en een opsteker voor de blusgroep
Tholen en de gemeente", aldus het
Thoolse staflid. Hij geeft aan dat de
leiding en de communicatie bij
brandbestrijding erg belangrijk zijn.
„De uitslag illustreert dat, want de
klassering is praktisch hetzelfde als
die van de bevelvoerders."
De wedstrijd werd vrijdagavond
voorgespeeld door de blusgroep
Sint-Maartensdijk, in aanwezigheid
van de jury.
Dat gebeurt als een soort controle,
of alles inderdaad loopt zoals uitge
dacht is.
Onaangename verrassingen op de
wedstrijddag worden daarmee
voorkomen.
Leden van de groep Tholen hadden
overdag alles voor de wedstrijd in
orde gebracht.
„De organisatie is tevreden over het
verloop en datzelfde geldt voor de
heer Kooistra, die zijn boot be
schikbaar stelde", zegt De Feijter.
CDA en RPF/GPV vroegen bij
monde van J. de Jager en P. van
Belzen weliswaar om een zo ruim
mogelijke interpretatie van de re
gels, maar gaven hun steun aan de
beheersverordening. Dit ondanks
een dringend beroep op hen door J.
van den Donker (D66) en wethou
der Moerland. En terwijl wethouder
J. van der Jagt duidelijk maakte
voor een ruime interpretatie niets te
voelen: „Dat zou kunnen leiden tot
een oeverloze discussie." Volgens
Van Belzen zou er voldoende ruim
te zitten in de bepaling die het stel
len van nadere regels en het geven
van ontheffing mogelijk maakt. Van
der Jagt wees hem erop, dat de na
dere regels aan de verordening zijn
toegevoegd. Hij vroeg de raad om
die te handhaven en dat gebeurde
ook. Op de Thoolse algemene be
graafplaatsen geldt voortaan voor
staande grafmonumenten een hoog
te tussen 80 en 120 cm, een breedte
tussen 60 en 80 cm (dubbele graven
120 tot 160 cm) en een dikte tussen
7 en 15 cm. Liggende grafmonu
menten mogen een meter breed
zijn, 150 tot 200 cm lang en 10 tot
15 cm dik. Op kindergraven mogen
staande gedenktekens maximaal
een meter hoog en een meter breed
zijn; liggende een meter breed en
100 tot 150 cm lang. Grafkelders
kunnen voortaan niet meer gesticht
worden. Slechts PvdA, VVD en
D66 waren daar vóór. Het CDA had
in de commissie openbare werken
een compromis voorgesteld - één
begraafplaats in de hele gemeente
aanwijzen waar grafkelders mogen
komen. Maar omdat daar geen
steun voor was, ging J. de Jager ak
koord met het voorstel van burge
meester en wethouders. SGP en
RPF/GPV verklaarden zich tegen
de regels in de verordening die be
trekking hebben op crematie en as-
bezorging. De SGP ook tegen het
begraven op zondag, uitgezonderd
bij rampen. Mevrouw W.A.M.
Roelvink (AOV) informeerde nog
of er in Tholen ook op eigen grond
begraven kan worden, maar vol
gens de wethouder laat de wet op
de lijkbezorging dat niet toe.
Voorstellen om het klokluiden bij
begrafenissen in heel de gemeente
uniform uit te voeren, kwamen in
het voorstel niet meer voor. In de
commissie was unaniem voor hand
having van de plaatselijke gebrui
ken gepleit, nadat M.J. Klippel
(SGP) dit had aangekaart. „Ik ben
blij dat u onze suggestie hebt over
genomen", zei hij tegen de wethou
der. Maar het zou weieens een Pyr
rusoverwinning kunnen zijn, want
Van der Jagt kondigde aan dat er
mogelijk een afzonderlijk voorstel
over het klokluiden komt.
Maar liefst 20.000 mensen worden geplaagd door de stank van 100.000
varkens. Wie is hiervoor verantwoordelijk? Wanneer alles doorgaat,
zitten straks 20.000 mensen op het eiland Tholen in de stank door be
stuurlijke onkundigheden. Heel veel is er al over gezegd en geschreven,
maar ik wil er dit aan toevoegen:
In de politiek heel veel fouten ma
ken, is mogelijk, maar in het be
drijfsleven was dit bestuur al lang
vervangen.
De laatste onkundigheid viel mij op
in de Eendrachtbode van 22 mei. In
de Bram Groenewegeweg bouwt
men een varkensstal, welke maar
liefst 19 meter te lang is. Wethou
der Van der Jagt reageerde laco
niek: ik heb geen verklaring. Men
moet als burger eens iets bouwen
dat 19 meter afwijkt van de vergun
ning. Ik herinner mij de zaak van
vishandel Deurloo in Tholen: afbre
ken.
De lege plaats van het benzinesta
tion van Eskes aan de Ten Anker-
weg - pure broodroof - stoort mij
nog elke dag en zo kan een hele pa
gina volgeschreven worden. Een
prachtig schildersbedrijf in St.
Maartensdijk moet nu weer wijken
voor uitbreiding van het gemeente
huis. Wat wij als burgers nooit te
zien krijgen, is wat deze procedures
Stemmen van lezers
allemaal kosten. Ieder zou enorm
schrikken van het bedrag en dit ge
beurt allemaal ten laste van de bur
gers. Besturen, daar gaat het om.
Naar mijn bescheiden mening
wordt Tholen bestuurd door enkele
mensen die, in een pure monoloog,
anderen hun wil opleggen. Dit
klopt van geen kanten. Een bestuur
is er voor de mensen en niet tegen
de mensen. Men dient door middel
van een dialoog beide partijen te
vreden te stellen en altijd op te ko
men voor de burgers. Dit bestuur
bestuurt niet, nee het dicteert en ac
cepteert van niemand een andere
mening. Maar dat is toch nooit de
bedoeling van besturen!
J. van Gorsel
Vlasmarkt 1
Tholen
kwam uit een gezin met veertien
kinderen (dertien broers en één
zus). De familie is vanaf dat mo
ment echter vrij onfortuinlijk. De
takken van zijn broers sterven al
snel uit vanwege het feit dat er rela
tief veel kinderen jong overleden of
omdat ze kinderloos bleven en om
dat er veel meisjes geboren werden
in de latere generaties. Alleen de
lijn van W.F. del Campo zelf loopt
vrij yer door.
Willem Frederik del Campo ge
naamd Camp overleed op 10 augus
tus 1879 in zijn landhuis Willems
burg. "Het is nog niet precies be
kend waar hij begraven is", vertelt
mevr. Jasperse. "Aangenomen
wordt dat hij in Delft (waar hij ook
gewoond heeft) is begraven, omdat
hier het familiegraf te vinden is. Ik
ben bij dat graf geweest. En daar
ligt wel Del Campo's vrouw begra
ven, maar zijn naam staat niet op de
steen van die grafkelder. Den Haag
was zijn officiële woonplaats. Daar
ben ik ook geweest en ik heb er in
archieven van begraafplaatsen ge
zocht, maar zijn naam ben ik niet
tegengekomen."
Del Campo is in elk geval niet op
Sint-Philipsland begraven. Dat was
echter oorspronkelijk wél de bedoe
ling.
"Op de plaats waar later zijn
schoonzoon Martini Buijs de een
denkooi aanlegde, kwam Del Cam
po graag om te jagen. Het was zijn
favoriete plekje", vertelt mevr. Jas
perse. "In 1849 liet hij een soort ei
landje bij de ingedamde kreek ver
hogen. Dat werd 't koepeltje' ge
noemd. Twee jaar later liet de be
dijker van de Anna Jacobapolder op
't koepeltje een gemetselde grafkel
der aanleggen. Daar wilde hij be
graven worden. Maar in 1869
kwam de begraafwet en toen mocht
men niet meer overal begraven
worden. Dat kon alleen nog op offi
ciële begraafplaatsen." Tien jaar la
ter overleed Del Campo en ware
het niet door deze wet, dan lag hij
waarschijnlijk nu nog in de eenden
kooi. De grafkelder is vermoedelijk
afgebroken, maar mevr. Jasperse
weet niet of er wellicht van 't koe
peltje nog wat te zien is. "Mis
schien dat ik er nog eens rond kan
kijken om dat uit te vinden", zegt
ze.
Er doet nog een markant verhaal de
ronde over de dood van Del Cam
po. "De kist met zijn lichaam
t>
moest vervoerd worden naar Delft.
Met paard en wagen moest men
daarvoor het schor bij laag water
oversteken om zo verder te kunnen
rijden naar Roosendaal waar de kist
per trein verder zou worden ver
voerd. Maar men vertrok met ver
traging en moest uiteindelijk in
vliegende vaart rijden om het opko
mende water voor te zijn", vertel
mevr. Jasperse. Maar ondanks die
verhalen is het nog steeds niet ze
ker waar hij precies begraven ligt.
De oud-Sint-Philipslandse wil dit
echter nog wel achterhalen en blijft
in de archieven zoeken.
De aandacht van mevr. Jasperse
richt zich echter nu helemaal op
landhuis Willemsburg. "Ik heb een
poppenhuis op schaal gemaakt en
het zou bijvoorbeeld leuk-zijn om
ooit nog eens een schaalmodel van
het 'Witte Huis' te kunnen maken.
Mét inrichting en al natuurlijk. En
dat is nou net de moeilijkheid",
vertelt mevr. Jasperse. "Ik weet
wel hoe het er van buiten uitziet,
maar wat was de indeling van het
huis? Ik hoop nu dat ik in een ar
chief voor architectuur in Rotter
dam wat meer kan vinden. Je weet
tenslotte precies wanneer het ge
bouwd is."
Tijdens haar naspeuringen heeft de
oud-inwoonster van De Sluis ook
contact gehad met een verre nazaat
van Del Campo. Jan Willem del
Campo (de oudste zoon van de be
dijker) had een zoon genaamd Ro
bert.
Deze kreeg onder meer een dochter,
Sophie Marie Henriëtta die later
trouwde met ene Du Pui. Een doch
ter van deze Sophie heeft mevr. Jas
perse nog aan enkele inlichtingen
geholpen.
Overigens stierf de tak van W.F. del
Campo met Robert uit (en daarmee
de hele stam van Wilhelmus Petrus
del Campo).
Van het landhuis, maar ook van de
boerderij Willemsburg is niets meer
over. Het woonhuis van de boerde
rij bleef nog tot 1969 bestaan waar
na ook dit werd afgebroken. "Ik
blijf in elk geval doorzoeken tot ik
meer over het landhuis weet. Het is
voor mij echt een leuke hobby,
maar er gaat wel veel tijd en ener
gie in zitten", besluit mevr. Jasper
se.
Mevr. Jasperse werd geboren in
Sint-Philipsland; haar moeder is
een rasechte Sint-Philipslandse. Als
kind interesseerde ze zich niet bij
zonder veel voor de geschiedenis
van haar geboorteplaats, maar later
kwam daar verandering in. "In
1973 - ik was toen een jaar of ze
ventien - kreeg ik een boekje met
oude ansichtkaarten in handen.
Daar stond ook een plaat in van het
herenhuis dat Del Campo liet bou
wen", vertelt mevr. Jasperse. "Ik
heb er toen verder niet zoveel mee
gedaan, maar in 1990 las ik een
krantenartikel over de sluissteen
van Del Campo. En zo werd mijn
interesse gewekt." Die bewuste
steen had bedijker Del Campo des
tijds geplaatst op een suatiesluis in
de dijk bij het buurtschap De Sluis.
Deze sluis werd na de dijkverzwa
ring en de bouw van een nieuw ge
maal echter overbodig. Het was on
der meer mevr. Jasperse die zich er
voor beijverde om de steen niet te
laten verdwijnen van Sint-Philips
land, maar hem te plaatsen als een
soort gedenkteken. De steen zou
aanvankelijk naar het kantoor van
het waterschap Tholen in Sin-
Maartensdijk gebracht worden!
"We zijn toen gaan praten met bur
gemeester Vogel en ik had eigenlijk
wel graag gehad dat ze de steen op
het grasveldje op De Sluis hadden
gezet. Maar het werd Anna Jacoba
polder. En dat is ook niet verkeerd,
want de voormalige lagere school
waar de steen naast staat, is ge
bouwd door Del Campo", vertelt
mevr. Jasperse.
Met hernieuwde interesse begon de
oud-inwoonster naspeuringen te
doen naar het leven van Del Campo
en met name naar het herenhuis dat
hij liet bouwen. Willem Frederik
del Campo genaamd Camp was een
telg uit een militair geslacht. Hij
werd geboren in 1801, is vernoemd
naar koning Willem I en is ook
diens petekind. In het leger kwam
hij bij de genie te werken en hij
hield zich bezig met de fortificatie
van steden. Hij trouwde met Eva
Maria Adriana de Jonge, een telg
uit een Schouws regentengeslacht,
maar zij overleed het jaar erop al in
het kraambed. Del Campo her
trouwde in 1833 met Anna Jacoba
van Sonsbeek die via het erfdeel
van haar moeder Magdalena Ferdi-
nanda Maria Verheye van Citters
voor een zestiende deel eigenaar
was van de schorren van Rumoirt
en Nicke bij Sint-Philipsland. Del
Campo, die voor de genie toezicht
hield op fortificaties langs de Wes-
terschelde en de Belgische grens,
kwam door zijn werk in contact
met Abraham Caland die inspecteur
van waterstaat was. Caland wilde al
langer de schorren ten noorden van
Sint-Philipsland bedijken, maar
vond voor deze plannen geen ge
hoor bij de familie Verheye van
Citters. Del Campo had hier wel
oren naar. Hij kocht de overige
stukken van de schorren van Ru
moirt en Nicke en Caland kocht de
schorren tussen de Oude Polder en
de Bruintjeskreek. Met de schorren
als onderpand (want het geld was
op) begonnen de beide heren gelijk
tijdig met de bedijking. In 1847 be
gon men met het werk en zonder
graafmachines, baggerschepen en
vrachtwagens werd nog datzelfde
jaar in november het laatste gat ge
dicht. Daarmee was Bruinisse weer
een stukje groter geworden. Brui
nisse, want de bedijkte schorren
van. Rumoirt en Nicke hoorden aan
vankelijk bij deze Duivelandse ge
meente.
-/
Caland noemde zijn stuk land Kra
merspolder (naar de toenmalige
burgemeester van Sint-Philipsland)
en Del Campo noemde zijn deel
Anna Jacobapolder (naar zijn twee
de vrouw). Tot zover is de geschie
denis vrij bekend. Del Campo werd
bij zijn pensionering uit het leger ti
tulair tot majoor benoemd en 'de
majoor' werd in de volksmond dan
ook zijn bijnaam. In de nieuwe pol
der ontstonden twee dorpjes. Eén
nederzetting in het westen (De
Sluis) en één in het midden van de
polder (Anna Jacobapolder). "Het
eerste dat Del Campo weg heeft la
ten zetten waren een directiewo
ning en een aantal andere huizen.
Die werden echter al snej afgebro
ken. Daarna werd de boerderij Ru
moirt aan de Langeweg gebouwd",
vertelt mevr. Jasperse. "Die boer
derij werd in 1848 gebouwd en
staat er nu nog. Het jaar daarna
werd Nicke gebouwd en in 1850
De Stelberg. In 1852 bouwde Del
Campo boerderij Willemsburg en in
1853 het gelijknamige landhuis.
Veel mensen halen het 'Witte Huis'
en de boerderij door elkaar. Maar
dat waren twee verschillende ge
bouwen. Ook de hoeve had een ei
gen woonhuis. Ergens tussen 1871
en 1879 werd boerderij Frederiks-
burg gebouwd."
Mevr. Jasperse legt uit dat Del
Campo de boerderijen stichtte voor
zijn kinderen. "Later werden deze
boerderijen gesplitst en zo ontston
den bijvoorbeeld de Helena- en
Magdalenahoeve", zegt de oud-
Sint-Philipslandse. Zij interesseert
zich nu in het bijzonder voor het
'Witte Huis'. "Het stond vanaf de
Sluisweg gezien een heel eind het
land in, omringd door een bospark.
Het was een groot herenhuis dat
met de voorkant naar de Sluisweg
stond. Er liep een oprijlaan naartoe
met bomen erlangs", vertelt mevr.
Jasperse. "Het is ontzettend jam-
mer dat het huis er niet meer staat.
Het is in 1919 gesloopt. Ik wil er
graag alles over te weten komen,
maar dat valt niet mee. Mensen die
het nog van binnen gezien hebben,
zijn er bijna niet meer. Ik heb wel
met Pie de Masier gesproken, maar
die wist alleen nog dat er een mar
meren vloer in de gang lag. Ze was
er geweest omdat op sommige da
gen de kinderen van De Sluis op
het huis mochten komen om een
cadeautje in ontvangst te nemen."
Mevr. Jasperse speurt in oude ar
chieven naar gegevens over de fa
milie Del Campo en het huis. "Dat
gebeurt niet zo heel vaak, want ik
moet wachten tot mijn man vrij
heeft. Dan kan hij op de kinderen
passen en heb ik de auto ter be
schikking. Maar dan ben ik soms
ook wel een hele dag weg. Om ze
ven uur 's morgens de deur uit en
om negen uur 's avonds terug",
zegt de Terneuzense. In haar huidi
ge woonplaats (waar Del Campo
woonde toen hij de Anna Jacoba
polder bedijkte) heeft ze niet zoveel
interesse. "Ik woon er. maar de ge
schiedenis van Terneuzen zelf inte
resseert me niet. Hier kom ik van
daan en dat trekt me veel meer."
Haar naspeuringen hebben mevr.
Jasperse een complete stamboom
van W.F. del Campo opgeleverd.
De bedijker van Anna Jacobapolder
Mevrouw C. Jasperse Hiemstra voor het woonhuis van boerderij Hof Rumoirt uit 1848. Zoals de ge
denksteen boven de deur aangeeft, is het huis in 1884 herbouwd. De originele schuur en de paarden
stal staan er nog.
Fortuinsbaat 3 Bergen op Zoom
Tel.: 0164-243509
Advertentie I.M
