11 Een lang leven om alleen
maar dankbaar voor te zijn"
Doedens legt rookgordijnen om
verzekeringsfraude politieman
Oêrlemans
Qerlemans
SANTEN
Prediking
Officier: vertrouwen in politie is ondermijnd
Echtpaar Roggeband-Geluk 65 jaar in het huwelijk verbonden
Supermarkt wil
twee vestigingen
Hulpverleners
staan op straat
ADVOCATEN
Verkoop haven
St.Philipsland
aan schippers
Donderdag 6 maart 199*7
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
7
Het gebeurt met een zekere regelmaat, maar echt vaak
komt het toch niet voor. Mensen die al langer dan zestig
jaar getrouwd zijn. Vele huwelijken halen het niet omdat
één van de partners overlijdt of omdat men gaat scheiden.
Maar maandag vierden P. Roggeband en mevr. M. Rog
geband-Geluk uit Tholen hun 65e huwelijksdag. Een nog
vitaal gezin dat dankbaar door het leven gaat.
Te voet naar kerk
Leuren
Slecht geslapen
Houtsnijwerk
Geschenk van God
De Utrechtse strafpleiter
mr. P.H. Doedens, bekend
van onder meer de recente
grote drugszaak rond de
Hakkelaar, bespeelde de
Middelburgse rechtbank
donderdagmiddag van alle
kanten. Zijn pleidooi was
een waterval met allerlei
verhalen over de sfeer bij
de Thoolse politie. In een
sneltreinvaart haalde de
advocaat heel wat over
hoop en de rechtbank werd
tot twee keer toe gedwon
gen om beraad te houden.
Eerst wilde Doedens de
rechters niet bevoegd ver
klaren omdat deze zaak
met een schikking afge
daan had moeten worden.
Toen dat verworpen werd,
probeerde hij een tiental
getuigen te laten oproepen.
Ook dat weigerde de recht
bank.
VI
Y>
Genekt door collega's
Dikke vraagtekens
Valse geschriften
Krantenberichten
Mijn leven is voorbij
Als een tang op een
varken
MR DRS B.P.A. SANTEN
MR F.M. TAZELAAR
Eerste advies gratis
Je kunt met een mengeling van
bewondering en jaloezie kijken naar
de mensen die het zo lang samen vol
kunnen houden. Jaloezie om de din
gen die ze samen hebben meege
maakt. Ze leefden in de eeuw waar
in de geschiedenis in de vijfde ver
snelling werd gezet. Razendsnel
volgden de ontwikkelingen elkaar
op vanaf het moment dat de boeren
alles nog met hand- en paarden
kracht deden, tot dit jaar toe waarin
astronauten maandenlang in de
ruimte verblijven en de mechanise
ring alweer verdrongen wordt door
automatisering met computers.
Bewondering moet er zijn dat een
mens in staat is om mee te gaan in
die 'vaart der volken'. Want de beel
den uit het begin en het eind van
deze eeuw liggen niet alleen qua tijd
ver uit elkaar.
In eén woonkamer van één van de
bejaardenwoningen aan de Burge
meester Van Vrijberghestraat in
Tholen zit het echtpaar Roggeband-
Geluk. Pieter Roggeband is 86 jaar
en volgens zijn 84-jarige echtgenote
Magdalena Roggeband-Geluk is het
niet hormaal dat we hem thuis tref
fen. "Hij werkt namelijk nog hele
dagen", verduidelijkt ze. Dat zal
toch wel een grapje zijn? Maar nee,
Roggeband werkt werkelijk nog
hele dagen in de kassen die inmid
dels door zijn zoons zijn overgeno
men. Hij snoeit er de komkommer-
planten, een specialistisch karwei.
Mevr. Roggeband vindt het niet erg
dat haar man zo veel in touw is. "Het
is geen man om de hele dag thuis te
zitten. En bovendien zou hij mij dan
ook maar in de weg zitten", zegt ze.
De ontmoeting van de twee was niet
zo voor de hand liggend. Roggeband
is een geboren en getogen Tholenaar
wiens vader boer was. Hij was lid
van de Gereformeerde Kerk. Zijn
echtgenote werd echter geboren en
getogen in 'Strieën' (Strijenham) en
was van huis uit lid van de Gerefor
meerde Gemeente. Hoe kwamen ze
elkaar dan tegen? "Nou, elke zondag
gingen wij te voet naar Tholen naar
de kerk. Want in Poortvliet was er
toen nog geen Gereformeerde
Gemeente", vertelt mevr. Rogge
band. "Dat was tussen een uur en
anderhalf uur lopen." Haar man
zegt: "En dan zag ik ze wel eens
voorbij komen en dan riep ik wat.
Maar we hebben elkaar pas echt ont
moet op de Poortvlietsedijk. Daar
gingen toen veel jongeren naar toe,
net zoals de Oud-Vossemeersedijk
voor Oud-Vossemeer." En hoewel
vader en moeder Geluk wel wat
bedenkingen hadden over het ver
schil in kerkelijke gezindte, trouw
den Pieter en Magdalena uiteinde
lijk op 3 maart 1932. Geen groot
feest, daarvoor was de tijd te armoe
dig. Alleen de naaste familie was
aanwezig. En hoe arm vader Rogge
band ook was, toch liet hij een huis
voor het paar wegzetten aan de Ten
Ankerweg.
Roggeband is een bekende naam in
Tholen. Een naam die door velen
direct wordt geassocieerd met de
kassen aan de Mosselhoekseweg en
de Molenvlietsedijk. Daarmee is
Roggeband echter pas na de oorlog
begonnen. "Mijn vader had grond
waar nu de Simon Lindhoutstraat is.
Ik weet nog dat ik vandaaruit tot aan
de Molenvlietsedijk kon kijken. We
hadden ook nog grond hier, waar we
nu wonen. Die grond is echter later
allemaal onteigend voor de woning
bouw", zegt Roggeband die dus nu
woont in een huurhuis dat staaf op
grond die ooit van hem was. Over
zijn beroep raakt hij niet uitgepraat.
"Mijn vader was gewoon boer en hij
teelde vollegrondsgroenten. Ik
werkte bij mijn vader, maar ik had
ook vier zusters en toen die groot
werden, was het voor mijn vader
nauwelijks meer op te brengen. Ik
wilde altijd al een eigen lapje grond
kopen, maar daar had ik het geld niet
voor en mijn vader en opa waren
daar tegen. Dus toen heb ik een pony
en een wagen gekocht en ik ben
gaan leuren in Oud-Vossemeer.
Mijn vrouw deed dat in Tholen. Dat
was toen heel gewoon, daar stond je
niet bij stil." Het gezin Roggeband
verhuisde naar de Parksingel. In de
oorlogsjaren was het echter afgelo
pen met het leuren en Roggeband
ging over de brug bij een tuinder in
Bergen op Zoom werken.
Het gezin werd rijk gezegend met
drie zonen en eveneens drie doch
ters. Na de oorlog ging Roggeband
weer op het familiebedrijf werken
en nam het al snel over. "Ik heb toen
al vrij snel de eerste kassen
gebouwd," zo'n 1000 vierkante
meter. Dat was toen al heel veel, nu
beslaat het bedrijf 30.000 vierkante
4
-"/r
Het echtpaar Roggeband-Geluk kijkt dankbaar terug op 65 jaar huwelijk.
meter. Daarna heb ik nog vergun
ning gekregen om er 1800 vierkante
meter bij te bouwen", vertelt Rogge
band. "Maar voor meer kreeg ik toen
geen toestemming, want er moesten
op die grond huizen gebouwd wor
den. Burgemeester Van der Hoeven
liet me een tekening zien waarop
inderdaad allemaal huizen gepland
waren. 'Dat plan zal ik wel niet meer
meemaken', zei ik nog. Maar de bur
gemeester zei: 'Dat hoop ik wel,
want anders leef je niet lang meer.
Binnen vier jaar moeten hier huizen
staan.' En dat was ook zo."
De tuinder moest zijn kassen dus
verplaatsen naar de Molenvlietse
dijk en de Mosselhoekseweg. Maar
dat was niet het enige dat er veran
derde in het bedrijf. "Het is werke
lijk heel anders geworden. Vroeger
kweekten we de tomaten en sla nog
in de grond. Het water werd met
slangen op het gewas gebracht en
dat moest je dan aanslingeren. Als
ze toen tegen me gezegd hadden dat
er ooit nog eens planten op steenwol
zouden groeien, had ik ze voor gek
verklaard", zegt Roggeband. "Maar
inmiddels is dat wel zo. De kom
kommers groeien op matten van
steenwol en met een computerge-1
stuurd systeem krijgen de planten
water en kunstmest. Ook de verwar
ming en de ramen in de kas worden
helemaal via de computer geregeld.
Het is gigantisch hoe dat werkt. Als
er een storing is, kunnen ze het zelfs
telefonisch repareren."
Roggeband zag het bedrijf dat hij
van zijn vader overnam en dat hij
omzette tot glastuinbouw, groeien in
oppervlakte, maar ook in totale
omvang. "Dat baart me wel eens
zorgen. Als je bedrijf vroeger
getroffen werd door een ramp, dan
was dat een grote strop, maar tegen
woordig praat je al snel over miljoe
nen. En dat is wel even wat anders",
zegt Roggeband die er best moeite
mee had om zijn bedrijf op 65-jarige
leeftijd over te doen aan zijn zoons.
"Dat was niet gemakkelijk. Maar de
boekhouder vroeg me of het geen
tijd werd om het bedrijf op naam
van de jongens te zetten. Dat heb ik
gedaan, maar zoiets doet wel pijn. Ik
bleef weliswaar baas, maar je geeft
je bedrijf uit handen. Toen heb ik
een nacht niet geslapen." De Thool-
se tuinder is echter niet uit de kassen
weg te denken. Elke dag stapt hij op
zijn brommer en rijdt naar de con
stante warmte van de kassen waar
hij de hele dag werkt. "Dat zou ik
niet kunnen missen en ik ga door
zolang de gezondheid het nog toe
staat", zegt Roggeband. Zijn vrouw
weet nog wel een gelegenheid waar
bij haar man niet best slaapt.
"Meestal als we naar bed gaan, zegt
hij: 'Ik ben blij dat we liggen'. Maar
nog steeds als het hard stormt, dan
zegt hij: 'We hebben wel geslapen,
maar niet lekker'. Je blijft zorgen
houden om het bedrijf en de kinde
ren", vertelt mevr. Roggeband.
Zij werkte, nadat de kinderen het
huis uit waren, nog een paar jaar in
de gezinsverzorging. Veertig jaar
deed ze aan gymnastiek, maar het
werd te vermoeiend en daarom is ze
ermee gestopt. "Maar ik borduur
nog erg graag en daarmee kan ik
heel wat uurtjes zoet brengen. En ik
bezoek dan ook nog de vrouwenver
eniging Tryfosa. Vervelen doe ik me
echt niet."
Ook Roggeband had vroeger een
hobby die hij fanatiek bedreef: hout
snijwerk. In de woning zijn nog
diverse resultaten van deze bezig
heid te zien. Een fraai bewerkte kap
stok en een sierlijk postzegeldoosje
bijvoorbeeld. "Ik ben er al op school
mee begonnen. Mijn schoolkame
raad Leen Jansen deed dat housnij-
werk ook en hij zei: Dat moet je ook
leren. Ik mocht toen een plank
kopen en wat mesjes en zo is het
gekomen", legt Roggeband uit.
"Maar tegenwoordig kan ik het niet
meer zo goed. Het vergt teveel van
mijn ogen en dat fijne werk gaat niet
meer. Bovendien is het goede hout
bijna nergens meer te vinden. Het
moet namelijk lindehout zijn, want
dat is hard, maar ook een beetje taai
zodat het niet scheurt of splintert."
Menig werkstuk (waaronder diverse
naaidozen) ging naar kennissen en
familieleden. Nu heeft Roggeband
geen echte hobby's meer, al leest hij
nog wel veel. "Vooral de vakbladen,
die houd ik nog steeds bij", zegt hij.
"En ook vraag ik nog naar de prijzen
op de veiling, want dat wil je toch
graag weten."
Het echtpaar Roggeband is boven
alles dankbaar dat het tot een 65-
jarig huwelijk mocht komen. "Er is
niets in deze wereld dat van ons is.
Zelfs de grond waarop je woont of
loopt niet. Het is allemaal een
geschenk van God. Daar denken
mensen tegenwoordig te weinig aan,
volgens mij", zegt mevr. Rogge
band. "We zijn er wat geld en wat
ontwikkeling betreft op vooruit
gegaan. Als je ziet wat er nu alle
maal kan. Maar ik weet niet of het
op alle gebied zo is. Ik heb het idee
dat mensen vroeger weliswaar
armer, maar toch meer een samenle
ving waren. De zorg voor elkaar is
er wat uit. Als getrouwde mensen
tegenwoordig ruzie krijgen, lopen ze
al snel weg en gaan scheiden. Denk
je dat wij vroeger nooit eens wat
hadden? Natuurlijk, dat is overal zo,
maar de armoede hield je bij elkaar."
Hoewel het lichamelijk en zeker
geestelijk nog goed gaat met het
Het echtpaar Roggeband-
Geluk was zondag zeer verrast.
De jubilerende echtgenoten
gingen 's morgens naar de
Gereformeerde Kerk in Tholen
om te luisteren naar ds. Kok uit
Rotterdam. Maar tot hun ver
bazing kwam niet deze domi
nee (die 's middags wel voor
ging), maar hun eigen zoon -
die predikant in Duitsland is -
op de kansel. Na een ontroe
rende dienst was er een weer
zien met de hele gemeente in
verenigingsgebouw Het Vis
net.
echtpaar, baart de ouderdom hen
toch zorgen. "Hoe ouder je wordt,
hoe meer zorgen er komen", zegt
Roggeband en hij wordt toch wat
emotioneel als hij denkt aan zijn tien
jaar jongere broer die hij overleefde.
"Dat is heel zwaar als je een jongere
broer ziet sterven. En je ziet ieder
een om je heen wegvallen. Ik heb
nog een foto van de jongelingsver
eniging waar zeventien jongens op
staan. Daarvan leven er nog maar
twee, ik en een Schot die in Ten
Anker woont." Zijn vrouw vult hem
aan: "Daarom kun je niet anders dan
dankbaar zijn dat het met ons nog zo
goed gaat. We hebben zes kinderen,
vijftien kleinkinderen en negen ach
terkleinkinderen. En ik heb maar
twee dingen van God gevraagd; dat
ik mijn verstand en mijn geloof mag
behouden. Want van de gezondheid
weet je dat die toch achteruit zal
gaan. Maar als ik sommige demente
mensen zie, dan vind ik dat heel erg.
Want als je je familie niet meer kent,
kun je ook niet van bijvoorbeeld je
kleinkinderen genieten. Nee, ik
hoop dat we daarvoor gespaard blij
ven."
Toch is het echtpaar Roggeband-
Geluk blij met de mijlpaal die ze
mochten bereiken. Een verrassing
was dat voor het feest hun kleinzoon
die naar Canada is geëmigreerd, met
zijn gezin overkomt. Ook hun zoon
die als predikant in Duitsland
woont, komt naar Tholen. "Het
wordt vast een mooi feest, maar ook
wel vermoeidend. En dan denk ik
dat we ook wel weer blij zullen zijn
als het afgelopen is", zegt mevr.
Roggeband.
Het is inmiddels al één uur. De aard
appelen zijn een beetje verbrand,
maar het gezin leeft wat dat betreft
nog naar vroeger tijden en mevr.
Roggeband zegt dan ook praktisch:
"We eten toch zuurkool, dus we
prakken ze er maar door." Even
eten, want 's middags wacht het
werk in de kassen weer.
De supermarkt-keten Aldi zoekt
naar mogelijkheden om vestigingen
te realiseren in Tholen-stad en Sint-
Maartensdijk. Dat blijkt uit een
advertentie in een dagblad, waarin
bouwkavels of winkelruimten
gevraagd worden. Dat het daarbij
om behoorlijke vestigingen gaat,
moge blijken uit de in de advertentie
genoemde voorwaarden: bouwka
vels van 4000 tot 6000 vierkante
meter, of winkels met 700 tot 1000
vierkante meter bruto vloeropper
vlak en 80 parkeerplaatsen. De
dichtstbijzijnde Aldi-markt is op dit
moment in Bergen op Zoom geves
tigd. Een woordvoerder van het con
cern wil geen nadere mededelingen
doen over de plannen.
De arbeidsovereenkomst tussen de
stichting maatschappelijk werk Oos-
terschelderegio en drie op Tholen
werkzame maatschappelijk werk
sters wordt per 1 april ontbonden als
donderdag de eisen niet zijn inge
trokken. Dat heeft de kantonrechter
in een tussenbeschikking bepaald,
aldus een woordvoerster. De rechter
oordeelt dat de werkgever niet zorg
vuldig tot zijn beslissing is gekomen
en vindt het onredelijk dat geen
afvloeiingsregeling wordt toegepast.
Hij veroordeelt de stichting dan ook
tot betaling van de kosten. Maar de
arbeidsrelatie met het drietal is vol
gens de kantonrechter verstoord.
Eerder waren de drie dames
geschorst, maar dat besluit werd in
kort geding door de kantonrechter
teruggedraaid.
De 'zaak van zeer eenvoudige aard'
zoals Doedens het noemde, vergde
nog ruim 3 1/2 uur omdat de advo
caat telkens zulke rookgordijnen
legde. De ontslagen werkster van
het politiebureau in Tholen die
besprongen zou zijn, voerde Doe
dens met graagte diverse keren ten
tonele. De flesjes bier en koeken die
een tevreden klant op het bureau had
afgegeven, de bouwmaterialen die
politiemensen bij een sloper in St.
Annaland haalden zonder te betalen
of de ruzie om het laatste flesje alco
holvrij bier tijdens de jubileumvie
ring van een St. Philipslandse poli-
Kaaistraat 4, 4651 BN Steenbergen, telefoon 0167-563430
tieman. Doedens vergeleek het
Thoolse politiekorps met een kleu
terschool, waar als het ware werd
gevochten om snoep, borrelhapjes
en alcoholvrij bier. En de leiding het
niet zo nauw met het gebruik van
dienstauto's voor privé-doeleinden
en in beslag genomen spullen.
In die sfeer werd V. volgens Doe
dens 'genekt door zijn collega's.'
"Het is ook heel bijzonder om als
Groninger - wat niet erg ver van een
noordelijke asielzoeker afstaat - tus
sen Tholenaren te werken." De
advocaat voerde aan, dat V. kritiek
had geuit op collega's die opmerkin
gen maakten over de bevordering
van twee vrouwelijke agenten. Dat
werd hem niet in dank afgenomen,
evenmin als zijn invloed op het ont
slag van de werkster, voor wie weer
drie agenten bij de Thoolse leiding
partij trokken.
Naast al die verwikkelingen was er
ook nog vertrouwelijke informatie
over politie-onderzoeken riaar bui
ten gekomen en V. zou met valse
nota's 10.000 gulden uit zijn bouw-
depot hebben opgenomen. Toen na
twee interne onderzoeken de rijksre
cherche aan het werk ging, was er
van de vermeende strafbare feiten,
alleen de verzekeringszaak tegen V.
overgebleven. Op basis van het
algemeen belang had dat gesepo
neerd moeten worden, vond Doe
dens. "Het gaat immers om een
gering feit en het Waarborgfonds
dat de ƒ1026.03 betaalde, vorderde
dat geld niet terug omdat mijn cliënt
er recht op had. V. heeft ook geen
strafblad en in de 16 jaar dat hij als
politieman werkte, kreeg hij alleen
gunstige beoordelingen. Mijn cliënt
is inmiddels publiekelijk en straf
rechtelijk bestraft, want gezien de
persberichten was het in Tholen niet
moeilijk te raden wie het betrof.
Nadat hij in februari 1996 was
geschorst, is hij per 1 januari j.l. ont
slagen. Hij is uit Zeeland verbannen
naar Groningen en heeft inmiddels
zijn portie al gehad. Het is niet
noodzakelijk om hem nog eens te
vervolgen. Welk algemeen belang is
daarmee gemoeid?"
Doedens voerde aan, dat 'een groot
aantal collega's ook boter op hun
hoofd hebben.' "De gelijk met V.
geschorste en ontslagen Thoolse
politieman is ondanks ontuchtige
handelingen niet vervolgd. Er is
geen rechtsgelijkheid, maar wille
keur."
Doedens noemde het 'hoogst kwa
lijk' dat politievoorlichter Kramer in
een regionaal dagblad had gezegd,
dat het V. 'puur om de winst' te doen
was. "Dat is toch informatie die van
geen kant deugt en daar is het Open
baar Ministerie verantwoordelijk
voor!" De advocaat haalde, alle
superlatieven voor de dag (grove
onachtzaamheid, hoogst schande
lijk) om zijn verontwaardiging
kracht bij te zetten. "Er was geen
sprake van bevoordeling door mijn
cliënt. Het was alleen niet al te slim
van hem, dat hij een verklaring van
derden nodig meende te hebben om
een schade-uitkering van het Waar
borgfonds te krijgen." Doedens zette
'dikke vraagtekens' bij de volgens
hem niet zorgvuldige tenlasteleg
ging.
Hij verwees naar belasting- en uit
keringsfraude, waar pas bij bedra
gen boven de 6000 gulden proces
verbaal wordt opgemaakt. Zelfs tot
12.000 gulden kan particulieren een
schikking worden aangeboden, zei
Doedens. "Maar V. wordt door een
onredelijke beoordeling van het
Openbaar Ministerie vervolgd. En
hij is al psychisch veroordeeld
omdat er in Tholen zo gekletst en
geleuterd werd, dat hij gedwongen
was om te verhuizen. Als er een
zaak is die hier niet voor de recht
bank thuishoort, dan is het deze
wel", aldus de raadsman.
Officier van justitie mr. J.J.A. Groen
merkte op, dat de zaak tot de juiste
proporties teruggebracht moest wor
den. "V. heeft gebruik gemaakt van
valse geschriften en hij is zelfbij het
opmaken daarvan betrokken
geweest. Hij draait de feiten anders
dan ze geweest zijn en daarmee zijn
grenzen overschreden. Het opzette
lijk misbruiken van formulieren kan
niet door de beugel!"
Mr. Groen wees ook de vergelijking
met belasting- en uitkeringsfraude
af. "De richtlijnen voor winkeldief
stallen geven bijvoorbeeld aan, dat
er al vanaf 500 gulden vervolging
plaatsvindt. En hier gaat het om een
complex feit: in elkaar gestoken
oplichting, waarbij V. als politieman
wist, wat voor risico hij liep. Ver
volging staat voorop en van wille
keur is daarbij geen sprake omdat uit
het dossier niet gebleken is, dat er
meer mensen strafbare feiten
gepleegd hebben", aldus de officier.
Hij verwierp de kritiek van Doedens
op de persberichten omdat kranten
volgens mr. Groen uit diverse bron
nen putten en daarvoor is het Open
baar Ministerie (O.M.) niet verant
woordelijk. De officier had ook
geen hoge pet op van verslaggevers.
Rechtbankpresident mr. R. Ramme-
loo achtte het O.M. wel verantwoor
delijk voor uitlatingen van de poli
tievoorlichter, maar hij vond niet,
dat er doelbewust aangestuurd was
op een hetze tegen V., zoals zijn
advocaat suggereerde. Rammeloo
Advocaat P.H. Doedens trok voor de rechtbank alle registers open
en wilde tien getuigen oproepen om zijn cliënt vrij te pleiten.
noemde de woorden van de politie
voorlichter 'puur om de winst' 'onge
lukkig.' "Maar misschien is hij wel
verkeerd geciteerd", voegde de
rechtbankpresident daar aan toe.
Doedens bleef echter hameren op de
eerdere berichtgeving over de zaak
V. Hij wilde journalisten van de
regionale dagbladen PZC en BN
daarover laten horen, ondanks hun
verschoningsrecht, evenals de voor
lichter en diverse Thoolse politie
mensen. "Er is een heleboel flauwe
kul en onjuiste berichtgeving ver
schenen omdat V. kennelijk niet zo
geliefd was bij zijn Thoolse colle
ga's. Er wordt in krantenberichten
over strafbare feiten gesproken, die
helemaal niet ten laste gelegd zijn",
aldus de advocaat.
"Voor perspublicaties, de manier
waarop berichten in de krant komen,
is het O.M. niet verantwoordelijk,
anders zouden we er taken bijkrij-
gen", antwoordde de officier. "Het
gaat om de feiten en niet om roddel
en achterklap. Getuigen kunnen
niets aan het bewijs toevoegen", zei
mr. Groen.
"Als er zaken in de krant staan die
niet kloppen, dient de officier toch
de journalist te bellen. Hoofdofficier
Vrakking in Amsterdam doet dat
tenminste", aldus Doedens.
De rechtbank hield het O.M. verant
woordelijk voor uitlatingen van de
politievoorlichter, maar hem en
anderen als getuige oproepen, ging
te ver. "Wij hebben voldoende infor
matie", zei mr. Rammeloo.
Tot de kern overgaand, stelde de
rechtbankpresident, dat V. de aan
gifte van een schade aan zijn auto
'verkeerd had opgelost.' "In deze
zaak is het namelijk heel bijzonder
dat u politieman bent. Voor een
gewoon burger was dit anders verlo
pen. U bent geschorst en ontslagen.
Misschien dat u als beveiligingsbe
ambte nog aan het werk kunt. Het
zijn hele forse gevolgen van één ver
keerde beslissing die u hebt geno
men", aldus mr. Rammeloo.
V. gaf dat volmondig toe. "Ik zit nu
in de ziektewet en ben onder psy
chiatrische behandeling. Mijn beide
ouders zijn overledén en ik heb geen
werk voor handen. Geen enkele
werkgever neemt ook iemand aan
met een strafblad. Ik zit nu in een
achterbuurt in Winschoten. Ik ben al
veroordeeld. Mijn leven is voorbij",
vertelde V.
De officier van justitie bleek daar
niet gevoelig voor. "Juist een poli
tieman moet bij uitstek weten, dat
valse informatie niet kan. Dat onder
mijnt het vertrouwen in de politie
immers. Wie moeten we dan nog
vertrouwen? Bij de politie moeten
we van juistheid, van waarheid kun
nen uitgaan. Een gewone burger had
een schikking gekregen, maar wan
neer een politieman met valse for
mulieren verzekeringsgeld binnen
krijgt, dan stoppen we dat niet op
een achternamiddag in de doofpot.
De oplichting, de valsheid in
geschrifte is bewezen. Het Waar
borgfonds had de 1000 gulden niet
betaald, wanneer men geweten had
dat de verklaring van de zwager niet
klopte. Maar de functie van politie
man is niet strafverzwarend; dit is
geen ambtsmisdrijf', aldus de offi
cier, die 1000 gulden boete eiste,
overeenkomstig het genoten voor
deel. "En om de norm aan te scher
pen, 2 weken voorwaardelijke
gevangenisstraf met een proeftijd
van 2 jaar", zei mr. Groen.
"Dat slaat als een tang op een var
ken!", riep mr. Doedens met grote
verontwaardiging uit. "Twee weken
voorwaardelijke celstraf heeft geen
enkele zin. De manier waarop V. de
schadevergoeding wilde krijgen,
deugde niet, maar hij had wel recht
op die 1000 gulden. Het heeft me
verbaasd dat V. niet wist dat zijn
vrouw mocht getuigen. Dat hoort
kennelijk niet bij de politie-oplei-
ding. Ik zie dat punt echter meer als
dommigheid of onwetendheid, dan
als slechtigheid. Van wederrechte
lijke bevoordeling is geen sprake.
De grootste handicap van V. was,
dat hij niet geboren en getogen was
op Tholen, maar uit het hoge Noor
den kwam. Je proeft uit het dossier,
dat zijn voormalige collega's een
hetze tegen hem hebben gevoerd en
daarvoor is het O.M. verantwoorde
lijk."
Hoewel V. volgens Doedens liever
gisteren dan vandaag van deze zaak
bevrijd zou willen zijn, bleef hij
aanvulling van het dossier en het
horen van getuigen noodzakelijk
vinden.
"Het is een klein zakie, maar voor V.
heeft het zijn hele leven op zijn kop
gezet. Na 16 jaar politiedienst woont
hij nu in erbarmelijke omstandighe
den in een achterbuurt in Winscho
ten. Voor een normale baan kan hij
niet meer terecht op de arbeids
markt. Hij kan alleen een eigen
detectivebureau beginnen, maar
daarvoor heb je eigen vermogen
nodig. Er staat V. dus nog maar wei
nig te wachten, hij heeft minimale
kansen. Door politievoorlichting
van lik m'n vestje is er een totaal
vertekend beeld van winstbejag
geschapen, maar van opzet is er
nooit sprake geweest. Daarom moet
deze zaak afgelopen zijn met schul
digverklaring zonder straf, want het
portie voor V. is al groot genoeg
geweest. Als u toch een straf oplegt,
dan heb ik uw rechtbank verkeerd
ingeschat."
Doedens sprak nog in op het
gemoed van de officier door op te
merken, dat die in zijn hart eigenlijk
anders over de eis dacht. "Ik denk
werkelijk van deze zaak wat ik
gezegd heb", reageerde mr. Groen.
"Ik geloof er niks van", hield Doe
dens vol.
De zitting van de Middelburgse
rechtbank trok niet die belangstel
ling die de landelijk bekende
Utrechtse strafpleiter verwacht had.
Naast vijf verslaggevers zaten alleen
de vrouw van de verdachte en een
vriendin in de zaal. Boven achter het
glas volgde een Thoolse politieman
met zijn vrodw de discussie. Don
derdagmiddag 13 maart zal duide
lijk worden welke straf de rechtbank
uitdeelt.
- ontslagzaken
- echtscheidingen
- strafzaken
- advies bij
overeenkomsten
tel. overdag:
0186-654096
tel. na 19.00 uur:
0166-603858
(max. 30 min.)
Advertentie I.M.
"Nergens in het land heeft Schutte-
vaer een haven in bezit en ik denk
ook niet dat ze er één op hun nek
zullen halen." Secretaris M.J. Faasse
van de Sint-Philipslandse afdeling
van de schippersvereniging ziet het
idee waarmee het gemeentebestuur
op de proppen is gekomen, niet zit
ten. Schuttevaer is een nautisch-
technische belangenvereniging voor
de binnenvaart. Het gemeentebe
stuur bekijkt momenteel of aan deze
club de Sint-Philipslandse haven
overgedragen zou kunnen worden.
Van sluiting wordt afgezien op
grond van de ontvangen reacties en
de unanieme afwijzing door de
raadscommissie openbare werken.
De Sint-Philipslandse bevolking
was massaal tegen het plan van het
gemeentebestuur, gezien de ruim
1900 handtekeningen dje in het dorp
werden verzameld.
Lukt dat niet, dan zal onderzocht
worden op welke manier de haven
gehandhaafd kan blijven en wat de
consequenties zijn voor het onder
houd. Drie mogelijkheden zijn
denkbaar: 1volledig handhaven als
handelshaven; 2. handhaven als
handelshaven, maar met beperkin
gen bijvoorbeeld ten aanzien van
diepgang en havenontvangstinstal
latie; 3. een toevluchts- of thuisha
ven voor speciale dagen of perioden
in het jaar. Dit laatste heeft volgens
het gemeentebestuur meer weg van
recreatief gebruik. Faasse wijst erop
dat de haven als jachthaven niet
bruikbaar is. "De meeste jachten zijn
kieljachten. Die kunnen niet afme
ren in een haven die bij eb droog
valt, want dan vallen ze om. Daarin
investeren zou weggegooid geld
zijn." Volgens Faasse is de beste
oplossing: de zate egaliseren en het
mogelijk maken dat er vrachtsche
pen kunnen lossen.