11 Een lang leven om alleen maar dankbaar voor te zijn" Doedens legt rookgordijnen om verzekeringsfraude politieman Oêrlemans Qerlemans SANTEN Prediking Officier: vertrouwen in politie is ondermijnd Echtpaar Roggeband-Geluk 65 jaar in het huwelijk verbonden Supermarkt wil twee vestigingen Hulpverleners staan op straat ADVOCATEN Verkoop haven St.Philipsland aan schippers Donderdag 6 maart 199*7 EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT 7 Het gebeurt met een zekere regelmaat, maar echt vaak komt het toch niet voor. Mensen die al langer dan zestig jaar getrouwd zijn. Vele huwelijken halen het niet omdat één van de partners overlijdt of omdat men gaat scheiden. Maar maandag vierden P. Roggeband en mevr. M. Rog geband-Geluk uit Tholen hun 65e huwelijksdag. Een nog vitaal gezin dat dankbaar door het leven gaat. Te voet naar kerk Leuren Slecht geslapen Houtsnijwerk Geschenk van God De Utrechtse strafpleiter mr. P.H. Doedens, bekend van onder meer de recente grote drugszaak rond de Hakkelaar, bespeelde de Middelburgse rechtbank donderdagmiddag van alle kanten. Zijn pleidooi was een waterval met allerlei verhalen over de sfeer bij de Thoolse politie. In een sneltreinvaart haalde de advocaat heel wat over hoop en de rechtbank werd tot twee keer toe gedwon gen om beraad te houden. Eerst wilde Doedens de rechters niet bevoegd ver klaren omdat deze zaak met een schikking afge daan had moeten worden. Toen dat verworpen werd, probeerde hij een tiental getuigen te laten oproepen. Ook dat weigerde de recht bank. VI Y> Genekt door collega's Dikke vraagtekens Valse geschriften Krantenberichten Mijn leven is voorbij Als een tang op een varken MR DRS B.P.A. SANTEN MR F.M. TAZELAAR Eerste advies gratis Je kunt met een mengeling van bewondering en jaloezie kijken naar de mensen die het zo lang samen vol kunnen houden. Jaloezie om de din gen die ze samen hebben meege maakt. Ze leefden in de eeuw waar in de geschiedenis in de vijfde ver snelling werd gezet. Razendsnel volgden de ontwikkelingen elkaar op vanaf het moment dat de boeren alles nog met hand- en paarden kracht deden, tot dit jaar toe waarin astronauten maandenlang in de ruimte verblijven en de mechanise ring alweer verdrongen wordt door automatisering met computers. Bewondering moet er zijn dat een mens in staat is om mee te gaan in die 'vaart der volken'. Want de beel den uit het begin en het eind van deze eeuw liggen niet alleen qua tijd ver uit elkaar. In eén woonkamer van één van de bejaardenwoningen aan de Burge meester Van Vrijberghestraat in Tholen zit het echtpaar Roggeband- Geluk. Pieter Roggeband is 86 jaar en volgens zijn 84-jarige echtgenote Magdalena Roggeband-Geluk is het niet hormaal dat we hem thuis tref fen. "Hij werkt namelijk nog hele dagen", verduidelijkt ze. Dat zal toch wel een grapje zijn? Maar nee, Roggeband werkt werkelijk nog hele dagen in de kassen die inmid dels door zijn zoons zijn overgeno men. Hij snoeit er de komkommer- planten, een specialistisch karwei. Mevr. Roggeband vindt het niet erg dat haar man zo veel in touw is. "Het is geen man om de hele dag thuis te zitten. En bovendien zou hij mij dan ook maar in de weg zitten", zegt ze. De ontmoeting van de twee was niet zo voor de hand liggend. Roggeband is een geboren en getogen Tholenaar wiens vader boer was. Hij was lid van de Gereformeerde Kerk. Zijn echtgenote werd echter geboren en getogen in 'Strieën' (Strijenham) en was van huis uit lid van de Gerefor meerde Gemeente. Hoe kwamen ze elkaar dan tegen? "Nou, elke zondag gingen wij te voet naar Tholen naar de kerk. Want in Poortvliet was er toen nog geen Gereformeerde Gemeente", vertelt mevr. Rogge band. "Dat was tussen een uur en anderhalf uur lopen." Haar man zegt: "En dan zag ik ze wel eens voorbij komen en dan riep ik wat. Maar we hebben elkaar pas echt ont moet op de Poortvlietsedijk. Daar gingen toen veel jongeren naar toe, net zoals de Oud-Vossemeersedijk voor Oud-Vossemeer." En hoewel vader en moeder Geluk wel wat bedenkingen hadden over het ver schil in kerkelijke gezindte, trouw den Pieter en Magdalena uiteinde lijk op 3 maart 1932. Geen groot feest, daarvoor was de tijd te armoe dig. Alleen de naaste familie was aanwezig. En hoe arm vader Rogge band ook was, toch liet hij een huis voor het paar wegzetten aan de Ten Ankerweg. Roggeband is een bekende naam in Tholen. Een naam die door velen direct wordt geassocieerd met de kassen aan de Mosselhoekseweg en de Molenvlietsedijk. Daarmee is Roggeband echter pas na de oorlog begonnen. "Mijn vader had grond waar nu de Simon Lindhoutstraat is. Ik weet nog dat ik vandaaruit tot aan de Molenvlietsedijk kon kijken. We hadden ook nog grond hier, waar we nu wonen. Die grond is echter later allemaal onteigend voor de woning bouw", zegt Roggeband die dus nu woont in een huurhuis dat staaf op grond die ooit van hem was. Over zijn beroep raakt hij niet uitgepraat. "Mijn vader was gewoon boer en hij teelde vollegrondsgroenten. Ik werkte bij mijn vader, maar ik had ook vier zusters en toen die groot werden, was het voor mijn vader nauwelijks meer op te brengen. Ik wilde altijd al een eigen lapje grond kopen, maar daar had ik het geld niet voor en mijn vader en opa waren daar tegen. Dus toen heb ik een pony en een wagen gekocht en ik ben gaan leuren in Oud-Vossemeer. Mijn vrouw deed dat in Tholen. Dat was toen heel gewoon, daar stond je niet bij stil." Het gezin Roggeband verhuisde naar de Parksingel. In de oorlogsjaren was het echter afgelo pen met het leuren en Roggeband ging over de brug bij een tuinder in Bergen op Zoom werken. Het gezin werd rijk gezegend met drie zonen en eveneens drie doch ters. Na de oorlog ging Roggeband weer op het familiebedrijf werken en nam het al snel over. "Ik heb toen al vrij snel de eerste kassen gebouwd," zo'n 1000 vierkante meter. Dat was toen al heel veel, nu beslaat het bedrijf 30.000 vierkante 4 -"/r Het echtpaar Roggeband-Geluk kijkt dankbaar terug op 65 jaar huwelijk. meter. Daarna heb ik nog vergun ning gekregen om er 1800 vierkante meter bij te bouwen", vertelt Rogge band. "Maar voor meer kreeg ik toen geen toestemming, want er moesten op die grond huizen gebouwd wor den. Burgemeester Van der Hoeven liet me een tekening zien waarop inderdaad allemaal huizen gepland waren. 'Dat plan zal ik wel niet meer meemaken', zei ik nog. Maar de bur gemeester zei: 'Dat hoop ik wel, want anders leef je niet lang meer. Binnen vier jaar moeten hier huizen staan.' En dat was ook zo." De tuinder moest zijn kassen dus verplaatsen naar de Molenvlietse dijk en de Mosselhoekseweg. Maar dat was niet het enige dat er veran derde in het bedrijf. "Het is werke lijk heel anders geworden. Vroeger kweekten we de tomaten en sla nog in de grond. Het water werd met slangen op het gewas gebracht en dat moest je dan aanslingeren. Als ze toen tegen me gezegd hadden dat er ooit nog eens planten op steenwol zouden groeien, had ik ze voor gek verklaard", zegt Roggeband. "Maar inmiddels is dat wel zo. De kom kommers groeien op matten van steenwol en met een computerge-1 stuurd systeem krijgen de planten water en kunstmest. Ook de verwar ming en de ramen in de kas worden helemaal via de computer geregeld. Het is gigantisch hoe dat werkt. Als er een storing is, kunnen ze het zelfs telefonisch repareren." Roggeband zag het bedrijf dat hij van zijn vader overnam en dat hij omzette tot glastuinbouw, groeien in oppervlakte, maar ook in totale omvang. "Dat baart me wel eens zorgen. Als je bedrijf vroeger getroffen werd door een ramp, dan was dat een grote strop, maar tegen woordig praat je al snel over miljoe nen. En dat is wel even wat anders", zegt Roggeband die er best moeite mee had om zijn bedrijf op 65-jarige leeftijd over te doen aan zijn zoons. "Dat was niet gemakkelijk. Maar de boekhouder vroeg me of het geen tijd werd om het bedrijf op naam van de jongens te zetten. Dat heb ik gedaan, maar zoiets doet wel pijn. Ik bleef weliswaar baas, maar je geeft je bedrijf uit handen. Toen heb ik een nacht niet geslapen." De Thool- se tuinder is echter niet uit de kassen weg te denken. Elke dag stapt hij op zijn brommer en rijdt naar de con stante warmte van de kassen waar hij de hele dag werkt. "Dat zou ik niet kunnen missen en ik ga door zolang de gezondheid het nog toe staat", zegt Roggeband. Zijn vrouw weet nog wel een gelegenheid waar bij haar man niet best slaapt. "Meestal als we naar bed gaan, zegt hij: 'Ik ben blij dat we liggen'. Maar nog steeds als het hard stormt, dan zegt hij: 'We hebben wel geslapen, maar niet lekker'. Je blijft zorgen houden om het bedrijf en de kinde ren", vertelt mevr. Roggeband. Zij werkte, nadat de kinderen het huis uit waren, nog een paar jaar in de gezinsverzorging. Veertig jaar deed ze aan gymnastiek, maar het werd te vermoeiend en daarom is ze ermee gestopt. "Maar ik borduur nog erg graag en daarmee kan ik heel wat uurtjes zoet brengen. En ik bezoek dan ook nog de vrouwenver eniging Tryfosa. Vervelen doe ik me echt niet." Ook Roggeband had vroeger een hobby die hij fanatiek bedreef: hout snijwerk. In de woning zijn nog diverse resultaten van deze bezig heid te zien. Een fraai bewerkte kap stok en een sierlijk postzegeldoosje bijvoorbeeld. "Ik ben er al op school mee begonnen. Mijn schoolkame raad Leen Jansen deed dat housnij- werk ook en hij zei: Dat moet je ook leren. Ik mocht toen een plank kopen en wat mesjes en zo is het gekomen", legt Roggeband uit. "Maar tegenwoordig kan ik het niet meer zo goed. Het vergt teveel van mijn ogen en dat fijne werk gaat niet meer. Bovendien is het goede hout bijna nergens meer te vinden. Het moet namelijk lindehout zijn, want dat is hard, maar ook een beetje taai zodat het niet scheurt of splintert." Menig werkstuk (waaronder diverse naaidozen) ging naar kennissen en familieleden. Nu heeft Roggeband geen echte hobby's meer, al leest hij nog wel veel. "Vooral de vakbladen, die houd ik nog steeds bij", zegt hij. "En ook vraag ik nog naar de prijzen op de veiling, want dat wil je toch graag weten." Het echtpaar Roggeband is boven alles dankbaar dat het tot een 65- jarig huwelijk mocht komen. "Er is niets in deze wereld dat van ons is. Zelfs de grond waarop je woont of loopt niet. Het is allemaal een geschenk van God. Daar denken mensen tegenwoordig te weinig aan, volgens mij", zegt mevr. Rogge band. "We zijn er wat geld en wat ontwikkeling betreft op vooruit gegaan. Als je ziet wat er nu alle maal kan. Maar ik weet niet of het op alle gebied zo is. Ik heb het idee dat mensen vroeger weliswaar armer, maar toch meer een samenle ving waren. De zorg voor elkaar is er wat uit. Als getrouwde mensen tegenwoordig ruzie krijgen, lopen ze al snel weg en gaan scheiden. Denk je dat wij vroeger nooit eens wat hadden? Natuurlijk, dat is overal zo, maar de armoede hield je bij elkaar." Hoewel het lichamelijk en zeker geestelijk nog goed gaat met het Het echtpaar Roggeband- Geluk was zondag zeer verrast. De jubilerende echtgenoten gingen 's morgens naar de Gereformeerde Kerk in Tholen om te luisteren naar ds. Kok uit Rotterdam. Maar tot hun ver bazing kwam niet deze domi nee (die 's middags wel voor ging), maar hun eigen zoon - die predikant in Duitsland is - op de kansel. Na een ontroe rende dienst was er een weer zien met de hele gemeente in verenigingsgebouw Het Vis net. echtpaar, baart de ouderdom hen toch zorgen. "Hoe ouder je wordt, hoe meer zorgen er komen", zegt Roggeband en hij wordt toch wat emotioneel als hij denkt aan zijn tien jaar jongere broer die hij overleefde. "Dat is heel zwaar als je een jongere broer ziet sterven. En je ziet ieder een om je heen wegvallen. Ik heb nog een foto van de jongelingsver eniging waar zeventien jongens op staan. Daarvan leven er nog maar twee, ik en een Schot die in Ten Anker woont." Zijn vrouw vult hem aan: "Daarom kun je niet anders dan dankbaar zijn dat het met ons nog zo goed gaat. We hebben zes kinderen, vijftien kleinkinderen en negen ach terkleinkinderen. En ik heb maar twee dingen van God gevraagd; dat ik mijn verstand en mijn geloof mag behouden. Want van de gezondheid weet je dat die toch achteruit zal gaan. Maar als ik sommige demente mensen zie, dan vind ik dat heel erg. Want als je je familie niet meer kent, kun je ook niet van bijvoorbeeld je kleinkinderen genieten. Nee, ik hoop dat we daarvoor gespaard blij ven." Toch is het echtpaar Roggeband- Geluk blij met de mijlpaal die ze mochten bereiken. Een verrassing was dat voor het feest hun kleinzoon die naar Canada is geëmigreerd, met zijn gezin overkomt. Ook hun zoon die als predikant in Duitsland woont, komt naar Tholen. "Het wordt vast een mooi feest, maar ook wel vermoeidend. En dan denk ik dat we ook wel weer blij zullen zijn als het afgelopen is", zegt mevr. Roggeband. Het is inmiddels al één uur. De aard appelen zijn een beetje verbrand, maar het gezin leeft wat dat betreft nog naar vroeger tijden en mevr. Roggeband zegt dan ook praktisch: "We eten toch zuurkool, dus we prakken ze er maar door." Even eten, want 's middags wacht het werk in de kassen weer. De supermarkt-keten Aldi zoekt naar mogelijkheden om vestigingen te realiseren in Tholen-stad en Sint- Maartensdijk. Dat blijkt uit een advertentie in een dagblad, waarin bouwkavels of winkelruimten gevraagd worden. Dat het daarbij om behoorlijke vestigingen gaat, moge blijken uit de in de advertentie genoemde voorwaarden: bouwka vels van 4000 tot 6000 vierkante meter, of winkels met 700 tot 1000 vierkante meter bruto vloeropper vlak en 80 parkeerplaatsen. De dichtstbijzijnde Aldi-markt is op dit moment in Bergen op Zoom geves tigd. Een woordvoerder van het con cern wil geen nadere mededelingen doen over de plannen. De arbeidsovereenkomst tussen de stichting maatschappelijk werk Oos- terschelderegio en drie op Tholen werkzame maatschappelijk werk sters wordt per 1 april ontbonden als donderdag de eisen niet zijn inge trokken. Dat heeft de kantonrechter in een tussenbeschikking bepaald, aldus een woordvoerster. De rechter oordeelt dat de werkgever niet zorg vuldig tot zijn beslissing is gekomen en vindt het onredelijk dat geen afvloeiingsregeling wordt toegepast. Hij veroordeelt de stichting dan ook tot betaling van de kosten. Maar de arbeidsrelatie met het drietal is vol gens de kantonrechter verstoord. Eerder waren de drie dames geschorst, maar dat besluit werd in kort geding door de kantonrechter teruggedraaid. De 'zaak van zeer eenvoudige aard' zoals Doedens het noemde, vergde nog ruim 3 1/2 uur omdat de advo caat telkens zulke rookgordijnen legde. De ontslagen werkster van het politiebureau in Tholen die besprongen zou zijn, voerde Doe dens met graagte diverse keren ten tonele. De flesjes bier en koeken die een tevreden klant op het bureau had afgegeven, de bouwmaterialen die politiemensen bij een sloper in St. Annaland haalden zonder te betalen of de ruzie om het laatste flesje alco holvrij bier tijdens de jubileumvie ring van een St. Philipslandse poli- Kaaistraat 4, 4651 BN Steenbergen, telefoon 0167-563430 tieman. Doedens vergeleek het Thoolse politiekorps met een kleu terschool, waar als het ware werd gevochten om snoep, borrelhapjes en alcoholvrij bier. En de leiding het niet zo nauw met het gebruik van dienstauto's voor privé-doeleinden en in beslag genomen spullen. In die sfeer werd V. volgens Doe dens 'genekt door zijn collega's.' "Het is ook heel bijzonder om als Groninger - wat niet erg ver van een noordelijke asielzoeker afstaat - tus sen Tholenaren te werken." De advocaat voerde aan, dat V. kritiek had geuit op collega's die opmerkin gen maakten over de bevordering van twee vrouwelijke agenten. Dat werd hem niet in dank afgenomen, evenmin als zijn invloed op het ont slag van de werkster, voor wie weer drie agenten bij de Thoolse leiding partij trokken. Naast al die verwikkelingen was er ook nog vertrouwelijke informatie over politie-onderzoeken riaar bui ten gekomen en V. zou met valse nota's 10.000 gulden uit zijn bouw- depot hebben opgenomen. Toen na twee interne onderzoeken de rijksre cherche aan het werk ging, was er van de vermeende strafbare feiten, alleen de verzekeringszaak tegen V. overgebleven. Op basis van het algemeen belang had dat gesepo neerd moeten worden, vond Doe dens. "Het gaat immers om een gering feit en het Waarborgfonds dat de ƒ1026.03 betaalde, vorderde dat geld niet terug omdat mijn cliënt er recht op had. V. heeft ook geen strafblad en in de 16 jaar dat hij als politieman werkte, kreeg hij alleen gunstige beoordelingen. Mijn cliënt is inmiddels publiekelijk en straf rechtelijk bestraft, want gezien de persberichten was het in Tholen niet moeilijk te raden wie het betrof. Nadat hij in februari 1996 was geschorst, is hij per 1 januari j.l. ont slagen. Hij is uit Zeeland verbannen naar Groningen en heeft inmiddels zijn portie al gehad. Het is niet noodzakelijk om hem nog eens te vervolgen. Welk algemeen belang is daarmee gemoeid?" Doedens voerde aan, dat 'een groot aantal collega's ook boter op hun hoofd hebben.' "De gelijk met V. geschorste en ontslagen Thoolse politieman is ondanks ontuchtige handelingen niet vervolgd. Er is geen rechtsgelijkheid, maar wille keur." Doedens noemde het 'hoogst kwa lijk' dat politievoorlichter Kramer in een regionaal dagblad had gezegd, dat het V. 'puur om de winst' te doen was. "Dat is toch informatie die van geen kant deugt en daar is het Open baar Ministerie verantwoordelijk voor!" De advocaat haalde, alle superlatieven voor de dag (grove onachtzaamheid, hoogst schande lijk) om zijn verontwaardiging kracht bij te zetten. "Er was geen sprake van bevoordeling door mijn cliënt. Het was alleen niet al te slim van hem, dat hij een verklaring van derden nodig meende te hebben om een schade-uitkering van het Waar borgfonds te krijgen." Doedens zette 'dikke vraagtekens' bij de volgens hem niet zorgvuldige tenlasteleg ging. Hij verwees naar belasting- en uit keringsfraude, waar pas bij bedra gen boven de 6000 gulden proces verbaal wordt opgemaakt. Zelfs tot 12.000 gulden kan particulieren een schikking worden aangeboden, zei Doedens. "Maar V. wordt door een onredelijke beoordeling van het Openbaar Ministerie vervolgd. En hij is al psychisch veroordeeld omdat er in Tholen zo gekletst en geleuterd werd, dat hij gedwongen was om te verhuizen. Als er een zaak is die hier niet voor de recht bank thuishoort, dan is het deze wel", aldus de raadsman. Officier van justitie mr. J.J.A. Groen merkte op, dat de zaak tot de juiste proporties teruggebracht moest wor den. "V. heeft gebruik gemaakt van valse geschriften en hij is zelfbij het opmaken daarvan betrokken geweest. Hij draait de feiten anders dan ze geweest zijn en daarmee zijn grenzen overschreden. Het opzette lijk misbruiken van formulieren kan niet door de beugel!" Mr. Groen wees ook de vergelijking met belasting- en uitkeringsfraude af. "De richtlijnen voor winkeldief stallen geven bijvoorbeeld aan, dat er al vanaf 500 gulden vervolging plaatsvindt. En hier gaat het om een complex feit: in elkaar gestoken oplichting, waarbij V. als politieman wist, wat voor risico hij liep. Ver volging staat voorop en van wille keur is daarbij geen sprake omdat uit het dossier niet gebleken is, dat er meer mensen strafbare feiten gepleegd hebben", aldus de officier. Hij verwierp de kritiek van Doedens op de persberichten omdat kranten volgens mr. Groen uit diverse bron nen putten en daarvoor is het Open baar Ministerie (O.M.) niet verant woordelijk. De officier had ook geen hoge pet op van verslaggevers. Rechtbankpresident mr. R. Ramme- loo achtte het O.M. wel verantwoor delijk voor uitlatingen van de poli tievoorlichter, maar hij vond niet, dat er doelbewust aangestuurd was op een hetze tegen V., zoals zijn advocaat suggereerde. Rammeloo Advocaat P.H. Doedens trok voor de rechtbank alle registers open en wilde tien getuigen oproepen om zijn cliënt vrij te pleiten. noemde de woorden van de politie voorlichter 'puur om de winst' 'onge lukkig.' "Maar misschien is hij wel verkeerd geciteerd", voegde de rechtbankpresident daar aan toe. Doedens bleef echter hameren op de eerdere berichtgeving over de zaak V. Hij wilde journalisten van de regionale dagbladen PZC en BN daarover laten horen, ondanks hun verschoningsrecht, evenals de voor lichter en diverse Thoolse politie mensen. "Er is een heleboel flauwe kul en onjuiste berichtgeving ver schenen omdat V. kennelijk niet zo geliefd was bij zijn Thoolse colle ga's. Er wordt in krantenberichten over strafbare feiten gesproken, die helemaal niet ten laste gelegd zijn", aldus de advocaat. "Voor perspublicaties, de manier waarop berichten in de krant komen, is het O.M. niet verantwoordelijk, anders zouden we er taken bijkrij- gen", antwoordde de officier. "Het gaat om de feiten en niet om roddel en achterklap. Getuigen kunnen niets aan het bewijs toevoegen", zei mr. Groen. "Als er zaken in de krant staan die niet kloppen, dient de officier toch de journalist te bellen. Hoofdofficier Vrakking in Amsterdam doet dat tenminste", aldus Doedens. De rechtbank hield het O.M. verant woordelijk voor uitlatingen van de politievoorlichter, maar hem en anderen als getuige oproepen, ging te ver. "Wij hebben voldoende infor matie", zei mr. Rammeloo. Tot de kern overgaand, stelde de rechtbankpresident, dat V. de aan gifte van een schade aan zijn auto 'verkeerd had opgelost.' "In deze zaak is het namelijk heel bijzonder dat u politieman bent. Voor een gewoon burger was dit anders verlo pen. U bent geschorst en ontslagen. Misschien dat u als beveiligingsbe ambte nog aan het werk kunt. Het zijn hele forse gevolgen van één ver keerde beslissing die u hebt geno men", aldus mr. Rammeloo. V. gaf dat volmondig toe. "Ik zit nu in de ziektewet en ben onder psy chiatrische behandeling. Mijn beide ouders zijn overledén en ik heb geen werk voor handen. Geen enkele werkgever neemt ook iemand aan met een strafblad. Ik zit nu in een achterbuurt in Winschoten. Ik ben al veroordeeld. Mijn leven is voorbij", vertelde V. De officier van justitie bleek daar niet gevoelig voor. "Juist een poli tieman moet bij uitstek weten, dat valse informatie niet kan. Dat onder mijnt het vertrouwen in de politie immers. Wie moeten we dan nog vertrouwen? Bij de politie moeten we van juistheid, van waarheid kun nen uitgaan. Een gewone burger had een schikking gekregen, maar wan neer een politieman met valse for mulieren verzekeringsgeld binnen krijgt, dan stoppen we dat niet op een achternamiddag in de doofpot. De oplichting, de valsheid in geschrifte is bewezen. Het Waar borgfonds had de 1000 gulden niet betaald, wanneer men geweten had dat de verklaring van de zwager niet klopte. Maar de functie van politie man is niet strafverzwarend; dit is geen ambtsmisdrijf', aldus de offi cier, die 1000 gulden boete eiste, overeenkomstig het genoten voor deel. "En om de norm aan te scher pen, 2 weken voorwaardelijke gevangenisstraf met een proeftijd van 2 jaar", zei mr. Groen. "Dat slaat als een tang op een var ken!", riep mr. Doedens met grote verontwaardiging uit. "Twee weken voorwaardelijke celstraf heeft geen enkele zin. De manier waarop V. de schadevergoeding wilde krijgen, deugde niet, maar hij had wel recht op die 1000 gulden. Het heeft me verbaasd dat V. niet wist dat zijn vrouw mocht getuigen. Dat hoort kennelijk niet bij de politie-oplei- ding. Ik zie dat punt echter meer als dommigheid of onwetendheid, dan als slechtigheid. Van wederrechte lijke bevoordeling is geen sprake. De grootste handicap van V. was, dat hij niet geboren en getogen was op Tholen, maar uit het hoge Noor den kwam. Je proeft uit het dossier, dat zijn voormalige collega's een hetze tegen hem hebben gevoerd en daarvoor is het O.M. verantwoorde lijk." Hoewel V. volgens Doedens liever gisteren dan vandaag van deze zaak bevrijd zou willen zijn, bleef hij aanvulling van het dossier en het horen van getuigen noodzakelijk vinden. "Het is een klein zakie, maar voor V. heeft het zijn hele leven op zijn kop gezet. Na 16 jaar politiedienst woont hij nu in erbarmelijke omstandighe den in een achterbuurt in Winscho ten. Voor een normale baan kan hij niet meer terecht op de arbeids markt. Hij kan alleen een eigen detectivebureau beginnen, maar daarvoor heb je eigen vermogen nodig. Er staat V. dus nog maar wei nig te wachten, hij heeft minimale kansen. Door politievoorlichting van lik m'n vestje is er een totaal vertekend beeld van winstbejag geschapen, maar van opzet is er nooit sprake geweest. Daarom moet deze zaak afgelopen zijn met schul digverklaring zonder straf, want het portie voor V. is al groot genoeg geweest. Als u toch een straf oplegt, dan heb ik uw rechtbank verkeerd ingeschat." Doedens sprak nog in op het gemoed van de officier door op te merken, dat die in zijn hart eigenlijk anders over de eis dacht. "Ik denk werkelijk van deze zaak wat ik gezegd heb", reageerde mr. Groen. "Ik geloof er niks van", hield Doe dens vol. De zitting van de Middelburgse rechtbank trok niet die belangstel ling die de landelijk bekende Utrechtse strafpleiter verwacht had. Naast vijf verslaggevers zaten alleen de vrouw van de verdachte en een vriendin in de zaal. Boven achter het glas volgde een Thoolse politieman met zijn vrodw de discussie. Don derdagmiddag 13 maart zal duide lijk worden welke straf de rechtbank uitdeelt. - ontslagzaken - echtscheidingen - strafzaken - advies bij overeenkomsten tel. overdag: 0186-654096 tel. na 19.00 uur: 0166-603858 (max. 30 min.) Advertentie I.M. "Nergens in het land heeft Schutte- vaer een haven in bezit en ik denk ook niet dat ze er één op hun nek zullen halen." Secretaris M.J. Faasse van de Sint-Philipslandse afdeling van de schippersvereniging ziet het idee waarmee het gemeentebestuur op de proppen is gekomen, niet zit ten. Schuttevaer is een nautisch- technische belangenvereniging voor de binnenvaart. Het gemeentebe stuur bekijkt momenteel of aan deze club de Sint-Philipslandse haven overgedragen zou kunnen worden. Van sluiting wordt afgezien op grond van de ontvangen reacties en de unanieme afwijzing door de raadscommissie openbare werken. De Sint-Philipslandse bevolking was massaal tegen het plan van het gemeentebestuur, gezien de ruim 1900 handtekeningen dje in het dorp werden verzameld. Lukt dat niet, dan zal onderzocht worden op welke manier de haven gehandhaafd kan blijven en wat de consequenties zijn voor het onder houd. Drie mogelijkheden zijn denkbaar: 1volledig handhaven als handelshaven; 2. handhaven als handelshaven, maar met beperkin gen bijvoorbeeld ten aanzien van diepgang en havenontvangstinstal latie; 3. een toevluchts- of thuisha ven voor speciale dagen of perioden in het jaar. Dit laatste heeft volgens het gemeentebestuur meer weg van recreatief gebruik. Faasse wijst erop dat de haven als jachthaven niet bruikbaar is. "De meeste jachten zijn kieljachten. Die kunnen niet afme ren in een haven die bij eb droog valt, want dan vallen ze om. Daarin investeren zou weggegooid geld zijn." Volgens Faasse is de beste oplossing: de zate egaliseren en het mogelijk maken dat er vrachtsche pen kunnen lossen.

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 1997 | | pagina 7