'Ik mag het woord van God
vertellen en Hij werkt het uit'
Verjonging SGP
Mevrouw Bout borduurt al een
kwart eeuw voor de welfare
1 Kindermishandeling
door onmacht ouders'
Elly Bouman uit Tholen loopt zendingsstage in India
Beperkte groei van Zeeland
Op Tholen zo'n 70 deelnemers bezigheidstherapie Rode Kruis
Steunfonds
voor midden-
en kleinbedrijf
Donderdag 13 februari 1997
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Ze besloot niet verder te gaan in het Poortvlietse familie
bedrijf waar ze jarenlang werkte en gaf daarmee een goe
de baan op. Ze koos voor een opleiding waarmee ze men
sen in de samenleving vanuit de kerk kon dienen. Stu
dente theologie Elly Bouman uit Tholen ging vijf maan
den naar India om er te werken en te leren. Ze wil graag
de zending in. Waar ze die missie gaat beginnen, weet ze
nog niet. Maar ze wil wel graag een keer terug naar India.
Individualistischer
Airconditioning
Analfabeten
Praktische theologie
Stuk lijden
Minder ruzies
Ontslag bij waterschap
Karei Bogerd zingt
Sint-
Philipsland
A. Kosten ouderling
Hoeveel handwerken ze in die periode heeft gemaakt,
weet mevrouw T. Bout uit Tholen niet. "Heel veel", zegt
de 73-jarige, die al een kwart eeuw actief is voor de wel
fare van het Rode Kruis. Een bijzonderheid volgens leid
ster L. van Burgh, die de Thoolse daarom verraste met
een mand met boodschappen.
Zakdoeketui
Koffiemiddag
Dr. R. Seldenrijk bij studievereniging Calvijn
Strafbaar
Goede deugden
India is geen gemakkelijk land om
er als christen te wonen. Het over
grote deel van de bevolking is hin
doe (viervijfde); verder is er een
aanzienlijke groep moslims. Chris
tenen maken gemiddeld maar zo'n
twee procent van het totaal uit. Hoe
wel er officieel godsdienstvrijheid
heerst, hebben christenen het er
moeilijk. Toch ging Elly Bouman -
studente aan de theologische hoge
school van de Gereformeerde Bond
in Ede - ernaar toe. "Ik beschouwde
het als een stage in het laatste jaar
van mijn studie", legt mevr. Bouman
uit. "Via de GZB (Gereformeerde
zendingsbond - red.) kwam er een
mogelijkheid om naar Zuid-Ameri-
ka te gaan, maar daarvoor zou ik
Spaans moeten leren en dat was toch
wel teveel investering voor een paar
maanden. Daarna kwam India in
beeld en via het zendelingsechtpaar
Howarth-de Greef kreeg ik contact
adressen. Met Engels kun je in India
wel terecht en toen ben ik in septem
ber van vorig jaar weggegaan."
"Al vanaf mijn jeugd heb ik het ver
langen gehad om in de zending te
werken", vertelt mevr. Bouman.
"Het beeld van de zending is zich
momenteel wat aan het wijzigen.
Het is niet meer het Westen dat aan
landen in de Derde Wereld het evan
gelie gaat brengen. Die landen zijn
al bereikt en er zijn daar ook genoeg
mensen die zelf enthousiast zijn om
aan het werk te gaan. Zij kennen hun
cultuur ook veel beter, want als wij
zending bedrijven, nemen we ook
onze cultuur mee. Zending is veel
meer een 'ingaan op eikaars noden'
geworden."
Toch wilde ze niet altijd de zending
in. "Aanvankelijk heb ik wel gepro
beerd om in het onderwijs te komen,
maar toen ik met de sollicitaties
bezig was, kwam ik erachter dat het
niet was wat ik wilde", zegt de
Thoolse. "Er moet vanuit het Wes
ten wel wat gedaan worden, want
vooral op financieel gebied is er in
de Derde Wereld weinig ruimte.
Ook het delen van gebeden en ken
nis van theologie is een belangrijk
onderdeel van de zending. Neder
land was ooit een christelijk land,
maar nu is er toch veel weerstand en
in landen zoals India staat men er
toch meer voor open. De mensen
zijn hier individualistischer en stel
len zich onafhankelijker op. Daar
heerst er nog een gezagsstructuur,
maar de kerk heeft in veel gevallen
gefaald om contact te leggen."
Wie aan India denkt, heeft mis
schien het beeld van een Aziatisch
landje aan de Indische oceaan. Maar
in feite is het een enorm uitgestrekt
gebied, bijna even groot als Europa
en met veel meer inwoners (zo'n
zeshonderd miljoen). Even van de
ene naar de andere kant reizen is er
dan ook niet bij. Dat duurt een flinke
tijd. "In India zijn nog veel onbe
reikte gebieden. Er is een groot ver
schil tussen de door de Engelsen
gestichte, grote kerken en de
gemeentes in kleine dorpen", vertelt
mevr. Bouman.
Mevr. Bouman kwam aan op het
vliegveld van Bombay en vandaar-
uit ging de reis per trein naar de
plaats van bestemming. "India is een
land met veel culturen bij elkaar. Je
zou kunnen zeggen, als je India hebt
gezien, heb je alle culturen gezien."
Het eerst ging de Thoolse studente
theologie naar de miljoenenstad
Hyderabad in de provincie Andhra
Pradesh in het hart van India. "Daar
heb ik twee weken geacclimatiseerd
bij de familie Howarth. Want als je
zo ineens in een Derde Wereld land
komt, is niet alleen het warme weer
even wennen", zegt mevr. Bouman.
Na haar verblijf in Hyderabad ver
trok ze per trein naar het veel zuide
lijker gelegen Bangalore. Een rit van
zestien uren in een slaaptrein. "Het
spoorwegnet is in India enorm uit
gebreid en dat is dan ook dè manier
van reizen en niet per auto. Ik moet
zeggen dat ik mezelf de eerste keer
verwend heb door een duurdere
klasse coupé te nemen. Daardoor
had ik airconditioning en je zat maar
met vier mensen in een coupé. Tot
mijn verbazing heb ik zelfs wat
geslapen, want er werd ook in de
nacht gereden."
In Bangalore (in de provincie Kar-
nataka) ging mevr. Bouman naar het
hoofdbureau van de organisatie Taf-
tee (The association for theological
Mevr. E. Bouman achter haar piano waarbij ze graag ontspanning zoekt.
education by extension). "Deze
organisatie houdt zich bezig met het
geven van onderwijs in de gemeen
ten. Dat gaat van moeilijke tot heel
eenvoudige cursussen die ze het
'grassroot level' noemen. Aan de
simpelste lessen kunnen zelfs soms
analfabeten meedoen", legt de
Thoolse uit. En in India zijn er nog
al wat analfabeten. Bijkomend pro
bleem voor het land is ook, dat er
geen nationale taal is. India kent
vijftien hoofdtalen die erkend zijn,
maar alle talen en dialecten bij
elkaar zijn er 1652. De manier waar
op ze uiteindelijk bij Taftee terecht
kwam, bleek typisch Indiaas te zijn.
"Ik had in december 1995 al brieven
geschreven naar Taftee, maar daar
kreeg ik geen antwoord op. In maart
kreeg ik plotseling een telefoontje.
De directeur van Taftee was in
Amsterdam op doorreis naar Enge
land en hij zou nog terugbellen. Ik
heb toen de hele dag bij de telefoon
gezeten, maar geen Taftee. Hij belde
vanuit Engeland op en zei dat er iets
tussen gekomen was en dat ik naar
India kon komen", vertelt mevr.
Bouman. "Tijd is een relatief begrip
in India. Het gebeurt zelden dat er
iets op tijd gebeurt. Je moet niet raar
staan te kijken als een trein een half
uur te laat aankomt en je twee uur te
laat op de plaats van bestemming
bent. De cursussen van Taftee
beginnen vaak een kwartier of zelfs
een half uur te laat. En de mensen
vinden dat ook heel gewoon. Dat is
als westerling wel even wennen,
maar op den duur ga je vanzelf mee
doen. Want ja, het heeft ook weinig
zin om ergens een half uur te gaan
wachten."
In Bangalore volgde mevr. Bouman
vier cursussen van Taftee. "Er zijn
vier niveaus. Het laagste is de basis
waarin over het leven van Jezus ver
teld wordt, daarna volgt een cursus
voor mensen die echt een taak in de
gemeente krijgen.
Het derde niveau is een soort hbo-
opleiding theologie in samenwer
king met een Engelse universiteit,
maar hieraan doen maar heel weinig
mensen mee. En nog minder geldt
dat voor de doctorsstudie, het vierde
niveau", legt mevr. Bouman uit. "Ik
heb zelf ook lessen gegeven aan een
groep eerstejaars verpleegkundigen
in een christelijk ziekenhuis van de
Church of South India (CSI), een
grote kerk in India. Daar waren de
lessen van Taftee een verplicht
onderdeel van de opleiding. Dit
soort werk trekt me wel aan. Het is
echt een soort praktisch toegepaste
theologie.
Na Bangalore reisde de Thoolse
(wederom per trein) naar het ooste
lijke Madras in de provincie Tamil
Nadu. Hier werkte een docent van
haar, dr. Tucker, enkele weken per
jaar aan het Hindustan Bible Institu
te. Studenten van dit instituut volg
den dagopleidingen tot dominee,
zendeling, evangelist of voor een
taak in de kerk. "Ik had al, voordat ik
van Taftee hoorde dat ik mocht
komen, bericht gehad van dit bijbel
instituut dat ik welkom was. Want
omdat ik eerst niets van Taftee hoor
de. ben ik verder gaan zoeken. Uit
eindelijk ben ik bijna drie maanden
in Bangalore geweest en twee in
Madras", zegt mevr. Bouman. "Aan
het Hindustan Bible Institute heb ik
een aantal lessen gevolgd over
ondermeer armoede en ontwikke
ling, homiletiek (leren preken -
red.), christelijk onderwijs in gezin
en samenleving en de brieven van
Petrus." Omdat ze er precies rond de
feestdagen verbleef en de meeste
studenten naar huis waren, besloot
de Thoolse maar twee maanden in
Madras te blijven in plaats van drie.
Tussendoor bezocht Elly Bouman
ook het noordoostelijke Puri in de
provincie Orissa. In tegenstelling tot
het zuiden, telt het noorden zeer
weinig christenen. Door de gods
dienstvrijheid worden christenen
niet vervolgd in India, maar dat
betekent niet dat ze het er gemakke
lijk hebben. "Het land is doortrok
ken van corruptie. Dat is een enorm
probleem. Steekpenningen zijn heel
normaal. Maar als je als christen
probeert eerlijk te leven en hier niet
aan mee doet, lig je eruit en kun je
een goede baan wel vergeten. Want
promotie koop je door iemand
anders geld te geven", legt de Thool
se uit. "Dat is mij wel het meeste
opgevallen: de toewijding van echte
christenen die ook een stukje lijden
dat erbij hoort, incasseren. Ze kie
zen bewust voor een leven waarvan
ze weten dat het minder inkomen
met zich meebrengt. En toch is er
een enorme vreugde bij die men
sen."
De hindoes leven met een enorme
hoeveelheid goden en het pantheïs
me (god is in alles) is er heel belang
rijk. Is zending voor het christelijk
geloof dan niet erg moeilijk? "In het
persoonlijk contact met mensen is er
zeker ruimte. Ik ben in een gezin
geweest waarvan de vrouw streng
hindoeïstisch was en de man niet-
praktiserend hindoe. Zij hield zich
strikt aan de pudja (offering aan de
huisgoden) en dergelijke. Toen ik
haar vroeg waarom ze dat deed, zei
ze dat ze dan het gevoel had dat ze
haar plicht had gedaan", vertelt
mevr. Bouman. "En naarmate ik
meer in contact kwam met die men
sen, kwam er ook gelegenheid om
wat van mijn beleving te delen. En
je ziet dan ook echte interesse. Voor
mij persoonlijk werkt contact van
mens tot mens dieper door dan spre
ken tot groepen, maar ik sluit
natuurlijk niet uit dat het preken op
straat ook effect kan hebben. Het is
ook niet zo belangrijk of ïk iets kan
bereiken bij iemand. Ik mag het
woord van God vertellen en Hij zal
het wel uitwerken."
Toch vindt het christelijke geloof in
India weerklank. Vele kerken en
gemeenschappen werden gesticht,
maar onderling kunnen ze beter met
elkaar overweg dan de kerken in
Nederland.
"Ik dacht dat wij hier veel verschil
lende kerken hadden, maar daar is
het nog erger. Er zijn overal ver
schillende groeperingen. Van de
meer traditionele en een beetje
Anglicaanse CSI tot vrije groepen
zoals de Pinksterbeweging", vertelt
mevr. Bouman. "Toch zijn er minder
ruzies. De christenen vormen een
minderheid en dat bindt mensen
samen. Theologische tradities en
verschillen zijn dan niet zo belang
rijk. Er worden ook veel nieuwe ker
ken gesticht. Daar voel je echt het
enthousiasme van de eerste gemeen
te en het gebed neemt er een belang
rijke plaats in. Dan is het wel schrij
nend om te zien dat de gevestigde
kerken bergafwaarts gaan. Ook hier
slaat de corruptie toe. Gelukkig zijn
er ook organisaties die zich met een
soort opwekking binnen de kerk
bezig houden."
Een ander opmerkelijk feit vindt
mevr. Bouman, dat er in India niet
getwijfeld wordt aan de waarheid
van het geloof. "Hier in Nederland
hebben mensen, vooral in orthodoxe
gemeenten, nogal eens moeite met
het heil. 'Is het wel voor ons?', vra
gen ze zich dan af. Maar toen ik aan
een man in India vroeg of de mensen
daar ook wel eens twijfelden, keek
hij me heel raar aan en hij zei: 'Nee'.
Geloven hoort in India bij het leven.
Daar is geen twijfel over."
Twijfel is er 'nog wel over waar
mevr. Bouman zal gaan werken.
"Misschien wordt het wel India,
maar ik wil nu eerst nog eens onder
zoek gaan doen in Europa. Antwer
pen schijnt ook een regio te zijn
waar zending nodig is."
VERVOLG VAN PAGINA 1
Dijke zegt zelf, dat hij het nog niet
weet. "Ik heb mijn beslissing nog
niet genomen of ik wel of niet her
kiesbaar ben. Dat hangt er nog van
af. Er gaan wel geruchten dat wet
houder Van der Jagt stopt, maar
tegen ons heeft hij nog niets
gezegd", aldus Dijke.
K.A. Heijboer uit St. Annaland is in
elk geval weer beschikbaar voor een
nieuwe raadsperiode. A. Kersbergen
uit Oud-Vossemeer en M.J. Klippel
uit Scherpenisse kunnen ook weer
bijtekenen. De eerste nieuweling
volgens de kandidatenlijst van 1994
is dan J.C. Koopman uit St. Maar
tensdijk, zoon van de voormalige
wethouder. "Ik ben in principe in
1998 beschikbaar", laat hij weten,
maar tot een officiële kandidaatstel
ling is het in de laatste vergadering
van de plaatselijke kiesvereniging
nog niet gekomen.
C. Nieuwenhuis uit Poortvliet bezet
te in 1994 de negende plaats, M.A.
van Gorsel de tiende en H.W. van
Eenennaam uit St. Annaland de elf
de plaats. C.A. Egas heeft St. Maar
tensdijk inmiddels verlaten, zodat
de SGP-lijst heel wat nieuwe
gezichten kan tellen. De Vossemeer-
der J.M. Aarnoudse, die zich in het
waterschap nogal heeft gemanifes
teerd, behoort tot de kanshebbers
voor een hogere plaats.
De SGP, die in alle plaatsen nog
kiesverenigingen heeft die een kan
didatenlijst opstellen, streeft ernaar
voor 1 juni de definitieve lijst voor
de Thoolse gemeenteraadsverkie
zingen in het voorjaar van 1998 rond
te hebben.
Het aantal Zeeuwen is vorig jaar met
1145 toegenomen. Op 31 december
woonden er 368.499 mensen in Zee
land, 182.520 mannen en 185.979
vrouwen. Dat is een groei van
slechts 0,3%, veroorzaakt door een
geboorteoverschot van 700* en een
vestigingsoverschot van 445 men
sen. De groei van de Zeeuwse
bevolking vertoont de laatste jaren
een neergaande lijn. De daling van
het vestigingsoverschot is daarbij
groter dan die yan het geboorteover
schot.
Zes gemeenten zagen vorig jaar hun
inwonertal teruglopen: Midden-
schouwen (-12), Sluis-Aardenburg
(-24), Middelburg (-383), Westka-
pelle (-7), Sas van Gent (-73) en
Terneuzen (-409). Grootste groeier
was Goes met 337, gevolgd door
Hulst (+272) en Tholen (+240).
De 17 Zeeuwse gemeenten naar
grootte per 1 januari: Middelburg
44.612, Vlissingen 44.541, Terneu
zen 34.683, Goes 34.335, Schou-
wen-Duiveland 32.559, Tholen
23.160, Veere 22.178, Borsele
21.716, Reimerswaal 20.513, Hulst
19.333, Oostburg 17.869, Axel
12.238, Kapelle 10.965, Sas van
Gent 8634, Hontenisse 7799,
Noord-Beveland 6910 en Sluis-Aar
denburg 6454.
'J.J. Elenbaas heeft bij het water
schap Zeeuwse Eilanden ontslag
gekregen als machinist/chauffeur
wegen/tractie in verband met het
voortzetten van het bedrijf van zijn
vader. Het bestuur heeft besloten om
deze vacature op dit moment niet in
;e vullen.
Elke derde maandag van de
maand, dus nu 17 februari, haalt
de voetbalvereniging SPS oud
papier op. Zet u het gereed a.u.b.
Advertentie I.M.
De bekende bariton Karei Bogerd
geeft zaterdag 15 maart een optre
den in de Nederlandse Hervormde
kerk. Bogerd zingt op uitnodiging
van zangvereniging Comt nu met
Sangh uit Sint-Philipsland die voor
de vierde keer een zangavond in de
Hervormde kerk organiseert. Naast
solo- en koorzang is er ook veel tijd
voor samenzang. De leden van het
koor zingen daarbij soms de boven
stem. Comt nu met Sangh staat
onder leiding van Johan Nijsse die
ook Karei Bogerd op het orgel bege
leidt. Leo Nijsse begeleidt het koor
en Jaap de Graaf de samenzang.
Naast Comt nu met Sangh en Karei
Bogerd verleent ook het mannen
koor Jeduthun uit Krabbendijke,
onder leiding van Rijk J. Rijkse, zijn
medewerking samen met panfluitist
Leon Beeke. Ds. A. Egas verzorgt
de opening en sluiting van de avond.
De zangavond staat in het teken van
de hulp aan Roemenië. De collecte
is bestemd voor de plaatselijke
stichting christelijke hulpverlening
oost-Roemenië.
Bij de verkiezingen in de Hervorm
de Gemeente is A. Kosten gekozen
en benoemd tot ouderling-kerk
voogd. Kosten heeft deze benoe
ming aangenomen.
Mevrouw T. Bout uit Tholen is door de welfare in het zonnetje gezet omdat ze al 25 jaar deelnemer is. Haar eerste werkstuk, een zakdoek
etui (op de voorgrond), heeft ze al die tijd bewaard.
Dat de welfare zelden een zilveren
jubileum meemaakt, komt volgens
mevrouw Van Burgh omdat de deel
neemsters meestal pas op oudere
leeftijd beginnen.
Mevrouw Bout daarentegen was
nog maar 48 toen ze voor de welfare
aan de slag ging. "Op 24 januari
1972 ben ik begonnen', weet ze nog,
want data onthoudt ze als de beste.
"Dat heb ik van mijn vader."
Mevrouw Bout woont al 55 jaar in
Tholen; ze kwam in 1942 met haar
ouders uit Wemeldinge.
Ze verzorgde haar ouders en kreeg,
nadat haar moeder was overleden,
wat meer tijd.
"Mevrouw Leenhouts vroeg me om
bij de welfare te komen en dat heb ik
gedaan." Zeven jaar lang begeleid
de mevr. Berger haar en nu komt
mevr. Van Burgh alweer 17 jaar
over de vloer.
Het eerste werkstukje van de Thool
se ligt op tafel in haar woning aan de
Prins Clauslaan: een zakdoeketui.
Mevrouw Bout werkte van meet af
aan thuis voor de welfare omdat ze
haar vader niet alleen kon laten.
Nadat die was overleden, is dat zo
gebleven. Elke twee a drie weken
komt mevr. Van Burgh langs om te
zien hoe het gaat. "Ik moet haar wei
eens afremmen", vertelt deze. Hand
werken is voor mevr. Bout een ver
zetje en ze is er elke dag wel een
poosje mee bezig. Borduren of door-
stoppen zijn de technieken die ze
hanteert; breien of haken gaat niet
door een handicap aan haar rechter
hand. Maar ondanks dat bereddert
ze alles nog zelf in haar aanleunwo
ning bij Ten Anker: poetsen en eten
koken. Alleen ramen zemen komt
iemand voor haar doen. "Ik mag er
de Heere voor danken", zegt mevr.
Bout. Naast de welfare is ze een
trouwe bezoeker van de tweeweke
lijkse dameskrans en de maandelijk
se bcjaardenmiddag van de Her
vormde Gemeente. Mevr. Van
Burgh brengt en haalt haar dan met
de auto.
Het maken van handwerken noemt
de Thoolse 'een dankbaar werk'. Het
is haar om het even wat ze maakt,
want ze doet het graag: een bijbel
omslag, een schortje, noem maar op.
Nu werkt mevr. Bout aan een tafel
laken. "En het is al verkocht ook",
lacht ze. De spullen die voor de wel
fare gemaakt worden, zijn allemaal
voor de verkoop bestemd. De
opbrengst gaat naar het Rode Kruis,
die ook de materialen voor de deel
neemsters bekostigt. "We verdienen
er niet zoveel op, maar dat hoeft ook
niet", vertelt mevr. Van Burgh. "In
feite is het een bezigheidstherapie."
Het afgelopen jaar verkocht de wel
fare Tholen wel 189 paar sokken,
meldt ze.
Over heel Tholen werken zo'n 70
dames voor de welfare, in drie groe
pen. In Stavenisse en Sint-Maar
tensdijk zijn vier leidsters, in Tholen
tien. Daarvan komen er vier in Ten
Anker, waar 20 tot 25 dames mee
doen aan de wekelijkse bijeenkomst
op maandagmiddag. Sommige
dames, zoals mevr. Bout en een
mevrouw in Poortvliet, werken
thuis. Behalve op Tholen is er ook
een welfare-groep van het Rode
Kruis in Sint-Philipsland/Anna
Jacobapolder. De Thoolse welfare
maakte in het verleden jaarlijks een
uitstapje, maar dat is verleden tijd.
De leeftijd van de deelnemers is een
belangrijke oorzaak. Nu wordt jaar
lijks een koffiemiddag met aanslui
tend een broodmaaltijd georgani
seerd in Ten Anker. "Je wilt er de
mensen bij betrekken die nooit
ergens komen. En ze vinden het heel
gezellig", vertelt mevr. Van Burgh.
Kindermishandeling was donderdag het onderwerp waarover dr. R.
Seldenrijk uit Zeist sprak voor de studievereniging Calvijn. Hij legde
uit dat kindermishandeling eeuwenlang gerechtvaardigd werd, soms
met godsdienstige motieven. Het zou heilzaam zijn voor de ontwikke
ling. Seldenrijk vertelde zijn gehoor in 't Ouwe Raed'uus in Poortvliet
dat de directe oorzaak van kindermishandeling echter ligt in de
onmacht van de ouders.
Dr. Seldenrijk begon zijn betoog
met uit te leggen wat lichamelijke
mishandeling is: "Een kind zodanig
mishandelen dat er botbreuken,
brandplekken of andere huidletsels
ontstaan." Maar ook geestelijk kan
een kind mishandeld worden. Sel
denrijk noemde als voorbeeld de
industriële revolutie in de achttiende
en negentiende eeuw waarbij jonge
kinderen lange dagen maakten in de
textiel-, glas- en steenindustrie.
Volgens Seldenrijk komt kindermis
handeling in alle lagen van de bevol
king voor. "Jaarlijks worden er
20.000 kinderen mishandeld waar
van er 2000 in het ziekenhuis belan
den met ernstig letsel. Circa 1200
van hen blijven invalide en 75 kin
deren komen te overlijden aan de
gevolgen van mishandeling", zei
Seldenrijk. Hij ging ook nog in op
andere aspecten zoals seksuele mis
handeling en incest waarvan vol
gens hem het bestaan pas sinds de
laatste tien jaar breed erkend wordt.
"Veelal bieden de gezinsomstandig
heden daarvoor een voedingsbo
dem. Plaatsing in een pleeggezin
doet de tragedie soms voortduren.
Incest heeft lichamelijk en psy
chisch ernstige gevolgen", aldus
Seldenrijk die aangaf dat seksueel
misbruik zowel volgens het bijbels
als het burgelijk recht strafbaar is.
"Als we dit alles horen, moeten we
toch zeggen: Wat heeft de zonde
teweeggebracht. Veel ontwrichte
gezinnen waaruit ook soms kinder
mishandeling voortkomt. Maar laten
we er niet boven staan en denken dat
het ons niet zal overkomen", zei de
spreker.
"Ook door gespannen gezinssitu
aties, veroorzaakt door bijvoorbeeld
werkloosheid, ziekte of tekort aan
geld, kan kindermishandeling ont
staan. Dat we maar mochten leren
bidden voor onszelf en voor onze
naasten om bewaard te mogen blij
ven voor deze verschrikkelijke
daden." Na de pauze volgde nog een
levendige discussie over het onder
werp dat door de aanwezigen als
leerzaam, maar ook intriest werd
ervaren.
Voorzitter Duvekot benadrukt^ in
zijn openingswoord de omgang met
elkaar. "Als we de bijbel als richtlijn
nemen, dan zien we in Kolossenzen
3 dat Paulus erop wijst hoe onze
handel en wandel moet zijn ten
opzichte van onszelf en onze naas
te", zei Duvekot. "Deze eis ligt er
niet alleen voor Gods volk, maar
ook voor degenen die daar niet toe
behoren; ja, tfoor iedereen. Van
nature leven we allen naar het goed
dunken van ons eigen hart. In
Kolossenzen 3 vers 12 en 13 lezen
we van goede deugden van binnen
in ons; innerlijke bewegingen der
barmhartigheid, goedertierenheid,
ootmoedigheid, zachtmoedigheid,
lankmoedigheid en elkaar verdra
gen. Zoals Christus u vergeven
heeft, doet ook gij alzo. Laten we dit
elkaar voor houden."
De provincie Zeeland en de
ABN/Amro-bank stoppen elk een
half miljoen gulden in een fonds
waarop vernieuwende ondernemers
uit het midden- en kleinbedrijf, de
landbouw en de visserij een beroep
kunnen doen. Het gaat dan om star
tende bedrijven, of kleine bedrijven
die uit willen breiden, met een
bovenlokaal karakter. Zij kunnen
vaak moeilijk aan geld komen om
hun plannen te verwezenlijken. Uit
het zogenaamde participatiefonds
zullen bijdragen verstrekt worden
van minimaal 40.000 gulden en
maximaal drie ton. Uitgangspunt is
om jaarlijks een drietal bedrijven op
die manier mede te financieren.
Ondernemers die voor een bijdrage
in aanmerking willen komen, moe
ten een ondernemingsplan overleg
gen én aantonen dat ze de financie
ring niet via de normale kanalen
rond krijgen. Ook zullen zij elk
kwartaal moeten rapporteren aan het
fonds.
De provincie wil op deze manier de
economische structuur in Zeeland
versterken. Want juist het midden-
en kleinbedrijf wordt gezien als sec
tor waarin groei van de werkgele
genheid mogelijk is. Provinciale sta
ten zijn in meerderheid met de
instelling van het fonds akkoord. De
RPF/GPV-fractie vond dat de bij
drage van de provincie tot een half
miljoen beperkt moet blijven, omdat
ze betwijfelt of het hier een taak van
de provincie betreft. Om die reden
stemde de VVD tegen. "Alhoewel
de VVD zich altijd sterk maakt voor
het stimuleren van werkgelegen
heid, vinden wij dat een overheid
niet risicodragend moet deelnemen
in bedrijven", aldus het Thoolse
liberale statenlid H. Polderman-
Martin. Delta Anders was tegen
omdat er onvoldoende aandacht is
voor het milieu.
