E
E
Sara's en Abrahams
i
Gemeentebode en marathonloper Piet Hage uit Scherpenisse:
3
3
3
3
3
3
3
3
Maandag 30 december 1996
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
DE THOOLSE COURANT
3
DE THOOLSE COURANT
3
3
I
3
I
<^SïeiiiiHticu*&io€ii&en/
PietHage uit Scherpe-
nisse werd in juli vijf
tig. Hij is een door
zetter, iemand die afkan
zien. Die nu kan doen wat
hij graag doet: hardlopen.
Niet zo maar een beetje
maar veel, 5000 kilometer
per jaar. De marathon van
New York vorig jaar vormde
tot nu toe het hoogtepunt al
was de aanloop ernaartoe
zwaar. "Je moet kunnen
afzien. Als je een tijdje voor
jezelf hebt gewerkt, zit dat
er wel in."
Piet Hage verhuisde vaak al bleef hij
heel zijn leven in Scherpenisse
wonen. Geboren in een 'knechtenhuis
je' bij de boerderij van J. Hage aan de
Gorishoeksedijk waar zijn vader boe-
reknecht was, werd zijn leven heel
lang bepaald door de land-en tuin
bouw. Niet omdat hij dat zelf zo graag
wilde maar omdat zijn vader dat
bepaalde. "Mijn oudste broer wilde
niet, dus moest ik het maar doen van
mijn vader," vertelt Piet, "zo ging dat
vroeger."
En zo belandde Piet op de lagere land
en tuinbouwschool in zijn eigen dorp.
Zijn eerste herinnering ligt echter in
de Lentestraat waar het gezin naar toe
was verhuisd. "Dat was tegenover de
vrachtrijder Thijs Geuze waar nu fiet
senmaker Larooy zijn werkplaats
heeft. Dat weet ik nog goed. Maar
toen ik elf was verhuisden we naar de
Langeweg waar we tegenover café
Zeelands Welvaren kwamen te
wonen. Een huis met een schuur want
mijn vader was voor zichzelf begon
nen." Ook dat was maar tijdelijk want
het boerenbedrijf had meer ruimte
nodig en zo kwam het gezin in de
Noordstraat terecht waar zijn vader
een boerderijtje had gekocht.
Ook verhuisde Piet van school. Eerst
was de lagere school in de School
straat waar de kinderen voor meester
Duinhouwer in de winter cokes schep
ten in de kelder voor de kolenkachel in
de grote lokalen. Later verkaste Piet
naar de Laban Deurloostraat waar de
nieuwe school in gebruik werd geno
men. In een tijd waarin linkshandig
heid bijvoorbeeld niet werd aanvaard.
"Ik doe alles links, behalve schrijven.
Je kreeg een tik op je handen met een
stokje van juffrouw Van der Velde als
je toch probeerde links te schrijven.
Nu is dat geen enkel probleem."
Koeien melken
Voordat de school begon moest Piet
mee met zijn vader en moeder om de
zes of zeven koeien te melken die op
het 'kleine diekje' liepen, de zeewering
die vanaf de veerdijk naar Sint-Maar
tensdijk liep.
"Of ik na de lagere school wilde leren
of niet, werd niet aan me gevraagd.
Vader gaf me gewoon op voor de
landbouwschool. Mijn oudste broer
wilde niet op de hofstede, zat op de
mulo en ging later naar de zeevaart
school. Dus dan moest ik maar naar de
landbouwschool." Piet is de derde uit
een gezin van vier, een oudere broer
en zus en een jongere zus die echter op
38-jarige leeftijd overleed.
Piet leerde gemakkelijk. Na twee jaar
werd er 1 dag besteed aan de fruitteelt
maar als het thuis druk was dan ging
het werken voor.
"Ik was pas 18 toen ik een brommer
kon rijden. Vader betaalde de helft. Ik
moest de andere helft betalen. Want,
zo zei hij: mijn trekker kan kapot
gaan. Met andere woorden, daar heb
ik geld voor nodig."
Piet volgde ook de vakschool voor
groenteteelt, een dag in de week.
"Mijn vader vond dat ik maar tuinder
moest worden. Ik vond dat zelf ook
wel aardig. Wilde je in Bergen op
Zoom groente veilen, dan moest je
wel een veilingnummer hebben. Dat
kreeg je pas als je een diploma had."
In 1965 bouwde Hage naast de witlof-
schuur een kas van 3000 vierkante
meter. Piet herinnert zich dat als een
behoorlijke investering. "Maar er zat
een addertje onder het gras. Mijn
vader wilde niet dat ik in militaire
dienst ging. Dan kon ik gewoon blij
ven werken. Hij is toen naar burge
meester Bouwense gestapt om uitstel
of afstel te vragen." Volgens Piet was
de boef van zijn vader sterk omdat het
de enige kas was in de wijde omtrek.
Economisch gezien betekende dat
nogal wat. Piet hoefde niet in dienst.
"Ik had het wel gewild. Om onder het
bewind van mijn vader uit te komen."
Brandweer
Niet in dienst gaan, betekende in die
tijd als vrijwilliger bij de B.B.,
bescherming bevolking of bij de vrij
willige brandweer aantreden. Zo
kreeg Piet toch zijn verzetje want
dankzij zijn verloofde Coby de Graaf,
wier vader commandant was van de
brandweer, kon Piet spuitgast worden.
In 1970 trouwden ze. Op een donder
dag want dan konden ze op vrijdag
weer tomaten plukken, zo redeneerde
zijn vader die er nog steeds flink de
wind onder hield. In het tuinbouwbe
drijf werden lange dagen gemaakt bij
de teelt van sla, tomaten, meloenen en
Piet Hage bewaart mooie herinneringen aan de marathon van New York, november vorig jaar. Op de foto links loopt hij vooraan.
'Als je voor jezelf gewerkt
hebt, weetje wat afzien is'
Ze werden 50 dit jaar. De kinderen van net na de oorlog. De kinderen uit de geboortegolf zagen in 1996 Saar of Abraham. En dat waren er veel.
Een kwart miljoen Nederlanders, een ongeëvenaard groot aantal. Ook op Tholen en Sint-Philipsland vierden velen dat feit Dat was ook te zien
op de pagina met de familieberichten in deze krant. Tot nu toe werden meer dan 50 inwoners in een advertentie gefeliciteerd, al dan niet voorzien
van een fotootje uit de kindertijd en een paar regels tekst die de persoon in kwestie karakteriseren. Hoe is het hun vergaan?
"Waarschijnlijk vanwege mijn papie
ren en omdat ik altijd gewerkt had,
ben ik aangenomen." Na vijfjaar stap
te hij over naar de algemene dienst
omdat hij in de zomermaanden te
vaak naar zijn zin op de grasmaaima-
chines moest zitten. De algemene
dienst: "Van torenklok tot riool. En in
de winter waken bij gladheid. Om vier
uur uit je bed. Naar buiten om te kij
ken of het glad is. Diensten van vrij
dag tot vrijdag. Als er maar sneeuw
lag, dan kon je tenminste gaan strooi
en anders moest je eerst wachten tot
het glad was. We strooiden de weg
van Poortvliet naar Sint-Annaland en
vandaar naar Stavenisse, plus de
bebouwde kommen van Stalland en
Stavenisse. Dat was slecht werk."
Los kraakbeen
Piet voetbalde bij SPS, maar een paar
jaar na zijn huwelijk stopte hij wegens
blessures. Tot hij op 36-jarige leeftijd
de geest kreeg en ging hardlopen.
"Daar voelde ik me goed bij." Zo goed
dat Hage na een tijdje besloot aan een
marathon (42 kilometer) mee te doen.
Een nieuwe blessure maakte dat
onmogelijk en even leek het erop dat
de Scherpenissenaar helemaal niet
meer zou kunnen sporten. De uit Sint-
Annaland afkomstige sportchirurg M.
Heijboer ('die kon je toen zo nog bel
len') verwijderde los kraakbeen uit
zijn knie en gaf Hage niet veel kans
meer om zijn hobby uit te oefenen.
"Het is beter dat je gaat fietsen, zei hij.
Maar ik heb inmiddels 12 marathons
gelopen. Dus Heijboer heeft het wel
heel goed gemaakt."
Naast het werk bepaalt het hardlopen
in grote mate het leven van Hage. Een
eigen keuze. Vier tot vijf keer in de
week loopt hij via de Gorishoeksedijk
over het buitendijks fietspad naar de
Oesterdam en door de polders terug,
altijd alleen. De laatste week voor een
marathon maakt zijn vrouw elke dag
spaghetti, aardappelpuree en panne
koeken. Stapelen, zo noemt hij het
opbouwen van de koolhydraten in zijn
lichaam. "Het moet ergens vandaan
komen want je hebt nogal wat nodig.
Vooral de laatste tien kilometers. Dan
begint het eigenlijk pas." Zijn vrouw
gaat altijd mee. Zij beleeft ook plezier
aan de sportieve uitstapjes die hen
door heel Nederland brengen en ver
daarbuiten.
Veel steun krijgt hij ook van zijn col
lega's op het gemeentehuis waar Hage
vier jaar geleden gemeentebode werd.
"Ik begin vroeg zodat ik ook weer
vroeg wegkan, maar dat kan alleen
maar omdat ze dat toestaan." Vanwe
ge hun zilveren bruiloft reisde het
echtpaar vorig jaar naar Amerika om
mee te kunnen doen aan de marathon
in New York op 12 november. Hoe
wel Piet niet helemaal fit was. Begin
oktober had hij zich met een ketting
zaag in zijn hiel geraakt en de wond
met acht hechtingen was maar heel
langzaam genezen. "Maar ik moest
naar New York toe. Een week na het
ongeval liep ik al 30 kilometer. De
dokter snapte er maar niks van dat het
zo langzaam genas. Ik mocht alleen
maar een stukje wandelen of fietsen
als het goed zou gaan. Ik viel vier kilo
af."
Peekoppen
Hage verscheen met 30.000 lopers aan
de start. Hij had zich voorgenomen
onder de 3 uur te blijven maar tikte 3
uur en 3 minuten aan. "Het was te
zwaar. Aan de start is het te chaotisch;
je komt niet weg uit de massa. In Cen
tral Park is het heuvel op heuvel af."
Vooral de voorbereiding was afzien,
herinnert Piet zich, maar: "Als je voor
jezelf gewerkt hebt, weet je wat afzien
is." Het uitstapje naar de overkant van
de Atlantische oceaan beschouwt het
echtpaar als een huwelijksreis waar ze
lang voor hebben gespaard, ook al
vergt het eigen huis aan de Burge
meester Bouwensestraat waar ze nu
negen jaar wonen, ook het nodige.
"Vroeger ging je een middagje naar de
wielerronde van Yerseke."
Om de schoenen, die hij elke drie
maanden moet vervangen, te kunnen
betalen, brengt Hage al zeven jaar zes
dagen in de week het Brabants
Nieuwsblad rond. Om kwart voor vijf
op, om vijf uur op de fiets om in een
uur 100 abonnee's van nieuws te voor
zien. "Daar sport ik van. Ik denk altijd
maar aan het gezegde van Dies van
Houdt die met een paard en wagentje
met peekoppen reed en waar je als
jongen mee mee wilde rijden: wie niet
werkt, zal niet meerijden, zei hij
altijd."
Hage loopt nooit voor prijzen. En
loopt louter voor zijn eigen plezier.
"Al denk ik zelf ook wel eens dat ik
zot ben om op je vijftigste als het
regent hard te gaan lopen. Maar zo
lang ik kan, blijf ik lopen," zegt Hage
die sinds anderhalf jaar opa is.
bloemkool, 's Winters was het witlof
oogsten. Ook Coby werkte mee.
Piet: "Eigenlijk werd het te klein. Het
was reuzegrond. Er is een tweede stuk
aangezet. Wilden we blijven groeien
dan moesten we nog meer kassen
neerzetten, maar daar was geen ruimte
voor. We kwamen te dicht op de Pro-
vincialeweg. En om ergens anders
nieuw te beginnen was te kostelijk."
De zaak werd verkocht en Piet ging
voor het eerst in loondienst werken bij
de betonfabriek Waco in Bergen op
Zoom. Financieel waren de eerste
jaren van het huwelijk niet gemakke
lijk. De kassen waren met verlies van
de hand gedaan. "Je betaalde af wat
niet eigen werd." Pas na 8 jaar kon het
gezin met inmiddels twee kinderen
Hans 1971en Berrie (1975) voor het
eerst op vakantie. Toen besloot het
echtpaar ook te verkassen. Weg van
de kassen. Ze gingen naar een huur
woning aan de Scaldisstraat. Zelf
heeft Piet zijn zonen wel de keuze
gelaten om de leren of te gaan werken.
Toen de oudste na vier jaar havo van
school wilde, mocht hij, maar dan
moest hij wel gaan werken. Hij ging
vervroegd in militaire dienst, iets wat
voor Piet niet was weggelegd.
Na acht jaar was Hage het werk bij
Waco (vaak op een lawaaierige bui
zenmachine) beu en solliciteerde hij
bij de plantsoenendienst van de
gemeente. Er waren 34 sollicitanten.
Lopen doet hij voor z'n plezier.
Ook al treft hij soms een blaffend dier,
maandag wordt Piet 50 jaar.
En dat vieren we met elkaar.
Scherpenisse, juli 1996
3
