Met de kinderen, maar zonder
man op de vlucht voor oorlog
Zware criminaliteit en inbraak
in woningen krijgen de prioriteit
UW NIEUWSBLAD VAN
HET EILAND THOLEN
EN ST. PHILIPSLAND
Eén geschorste agent
op Tholen vervolgd
Politie Tholen krijgt 6,7 uur per dag voor surveillance
Zeven mille
voor anderhalve
eeuw AJP
Ouders door
onwetendheid
vaak bang
voor drugs
Donderdag 3 oktober 1996
Wie kan het zich voorstellen? Je zult je land maar moeten
verlaten met je kinderen, maar zonder echtgenoot, om je
leven veilig te stellen. Buurlanden kunnen of willen je
niet opvangen en uiteindelijk klop je op de deur van een
westers land. Je spreekt niets anders dan je moedertaal en
als 'asielzoeker' word je door een bureaucratisch systeem
bewerkt. Intussen is het onzeker wat er met je familie
gebeurt. Dit verhaal gaat ondermeer op voor de 30-jarige
mevr. B. Hiabu en de 34-jarige mevr. A. Kahsai uit Tho-
len. Zeven jaar geleden kwamen ze vanuit Eritrea naar
Nederland. Onlangs gingen ze terug om hun familie te
zoeken.
Bedreiging
Onzeker
13
Brieven
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Mevr. Hiabu en mevr. Kahsai zoeken in Eritrea naar hun familie
Soldaten
Veranderd
Moord, doodslag, ernstige integriteits delicten (zoals ver
krachting, incest en roofovervallen) en woninginbraken.
Die onderwerpen moeten volgens het openbaar ministe
rie het speerpunt worden van het Zeeuwse politiebeleid
in 1997. Andere soorten van overtredingen en criminali
teit hebben niet langer nadrukkelijk prioriteit en moeten
aangepakt worden op momenten dat de politie daar tijd
voor heeft. Verder wil het openbaar ministerie vijf pro
cent meer misdrijven voor het gerecht behandeld zien.
Hoge prijs
Tekort
Behoefte
Berovingen
Van de 23 februari geschorste twee agenten van de
Thoolse politie wordt er één vervolgd omdat hij ver
trouwelijke informatie naar buiten heeft gebracht. De
zaak van de andere agent zou te maken hebben met
mogelijke ongewenste intimiteiten.
Eritrea is een voormalige provincie
van Ethiopië in oost-Afrika. Het ligt
ingeklemd tussen Ethiopië in het
zuiden en westen, Soedan in het
noordwesten en de Rode Zee in het
oosten. De hoofdstad is Asmara.
Hoewel het land drie keer zo groot is
als Nederland, telt het relatief wei
nig inwoners (zo'n 3,3 miljoen).
Landbouw, veeteelt, parelvisserij en
zoutwinning zijn van oudsher de
belangrijkste bronnen van inkom
sten. Het gebied werd in 1890 een
Italiaanse kolonie, maar 51 jaar later
bezette Engeland het tijdens de
Tweede Wereldoorlog. In 1949
wezen de Verenigde Naties Eritrea
toe aan Ethiopië. Het werd in '52 als
zelfstandig gebied opgenomen in
een federatie, maar in 1962 werd
Eritrea een provincie van Ethiopië.
Dat beviel de bevolking niet en
gaandeweg ontwikkelde zich een
slepend conflict dat uitmondde in
een guerilla-oorlog om zelfstandig
heid. Het Eritrees volksbevrijdings
front (EPLF) speelde daarin de
hoofdrol. Tegenstander was aanvan
kelijk keizer Haile Selassi, maar
deze werd in 1974 afgezet en opge
volgd door de communist Mengistu.
In de slotperiode van de bevrijdings
oorlog vluchtten de twee dames naar
Nederland.
Zeven jaar zijn mevr. Hiabu en
mevr. Kahsai nu in ons land. In Eri
trea woonde de eerste in het stadje
Keren ten noordwesten van Asmara
en haar vriendin woonde destijds in
een heel klein dorpje een paar uur
verder landinwaarts. Wat gebeurde
er in hun eigen land waardoor ze
moesten vluchten? "Eritrea was met
Ethiopië in oorlog om zelfstandig te
worden", legt mevr. Hiabu uit. "Mijn
man was guerillastrijder en altijd
van huis. Maar de Ethiopische sol
daten kwamen elke dag en vroegen
waar mijn man was. Ik zei dat ik het
niet wist, maar zij dreigden ons te
vermoorden. Ze zeiden dat ik de
guerillastrijders eten en drinken gaf.
Daarom moest ik wel weg. Ze scho
ten zomaar mensen dood, zonder
reden." Haar vriendin mevr. Kahsai,
die ze overigens pas in Nederland
leerde kennen, heeft een soortgelijk
verhaal. Het besluit om weg te gaan
en huis en haard achter te laten, was
erg moeilijk.
Bovendien was het gevaarlijk, want
als de Ethiopische soldaten erachter
kwamen, waren ze hun leven niet
zeker.
"Een koopman met een kameel heeft
ons geholpen. We liepen gewoon
met hem mee en als er gevraagd
werd wie we waren, zei hij dat we
zijn vrouw en kinderen waren", ver
telt mevr. Hiabu.
Op deze manier bereikte mevr. Hia
bu samen met haar twee kinderen
Sudan. Ook mevr. Kahsai en haar
drie kinderen kwamen in de hoofd
stad Khartum terecht. Maar hier was
er geen gelegenheid om de dames op
te vangen.
Ze werden doorgestuurd naar een
ander land. "Iemand regelde voor
ons waar we naartoe gingen", zegt
mevr. Kahsai die vanuit Khartum
naar Brussel vloog en vandaar naar
Schiphol. "Toen ik uit het vliegtuig
kwam, heb ik de trein naar Rotter
dam genomen. Op het station daar
zag ik een man staan die ik er wel
Eritrees uit vond zien. Toevallig was
dat ook zo en hij heeft me geholpen
om asiel aan te vragen. Zo ben ik in
het asielzoekerscentrum terecht
gekomen."
Mevr. Hiabu maakte een grotere
omweg. Eerst vloog ze naar Sophia
in Bulgarije en vandaar naar België
en eveneens naar Nederland. Zij had
het echter moeilijker omdat ze nie
mand tegenkwam die haar taal
sprak. Uiteindelijk kwam ze echter
geveegd. Nog hier en daar een huis
je is alles wat ervan over is.
Maar ook de samenleving van Eri
trea is drastisch aan het veranderen.
Van oorsprong was het land, net als
Ethiopië, een gebied waar zowel
christenen (Grieks-Orthodox,
Rooms-Katholiek en protestant) als
islamieten naast elkaar leefden. De
christenen hadden echter de over
hand, een soort christelijke enclave
tussen de verder overwegend islami
tische buurlanden. "Maar nu komen
er steeds meer moslims", vertelt
mevr. Hiabu. "Vroeger had je in
Keren wel vier kerken en één mos
kee, nu is het precies andersom. Er
zijn nog maar twee kerken, maar
veel moskeeën. En de islamieten
zijn ook strenger geworden. Vroeger
zag je wel vrouwen met een sluier,
maar niet over het hele gezicht. Nu
lopen ze volledig gesluierd met
alleen de ogen zichtbaar. Het zijn
'mudeja hedin' (fanatieke islamiti
sche groepering - red.), en dat is niet
goed voor het land."
De dames Hiabu en Kahsai zijn
weer terug in Tholen. Ze zijn echter
niet helemaal thuis. Het liefst zou
den ze terug willen naar Eritrea,
maar dat zit er niet in. "Natuurlijk
ben ik het liefst in mijn eigen land,
maar wat moet ik daar doen? Ik heb
er geen huis meer, geen plaats om te
wonen. Er is geen geld en werk ook
niet. Alles is er erg duur", verzucht
mevr. Kahsai. "Bovendien willen de
kinderen niet meer terug. Voor een
keer vinden ze het wel leuk, om hun
vader te ontmoeten. Maar niet om er
te blijven. Het is verschrikkelijk
moeilijk." Hetzelfde gaat op voor
haar vriendin. Ook zij zou in princi
pe wel terug willen, maar ze komt
dan terecht in een land waar ze haar
kinderen en zichzelf niet of nauwe
lijks zal kunnen onderhouden.
Gezinshereniging in Nederland is
ook geen echte oplossing. De man
nen hebben hun gezin in zeven jaar
niet gezien en moeten dienen in het
leger. Geld krijgen ze er niet, alleen
eten en onderdak. "Wat zou hij hier
nou moeten doen? Een hele dag in
huis zitten? Hij kent de taal niet
eens", zegt mevr. Hiabu. Voor hen
beiden zit er voorlopig niet anders
op dan het bij brieven te houden.
Want in ieder geval hebben de echt
genoten nu hun adres. Maar de
heimwee blijft toch altijd aanwezig.
In Nederland niet echt thuis, maar in
Eritrea ook niet meer. De souvenirs
aan de wand houden de herinnering
in elk geval nog levend.
Een aantal voorwerpen die de dames Hiabu en Kahsai meenamen uit Ethiopië. De beschilderde doeken hebben verschillende afbeeldingen.
Vaak van vrouwen in klederdracht die net als de taal van streek tot streek verschilt. Helaas voor de fotograaf wilden ze zelf niet op de foto.
in hetzelfde asielzoekerscentrum
terecht als waar mevr. Kahsai ver
bleef. Ze werden er vriendinnen en
tegelijk kregen ze ook een huis toe
gewezen in Tholen.
"We mochten zelf kiezen uit een
aantal plaatsen, maar wij wisten
helemaal niet wat een goede plek
was om naartoe te gaan. Daarom
zeiden we: Zeg maar waar we heen
moeten, dan gaan we wel", vertelt
mevr. Kahsai. Zo kwamen ze dus in
Tholen terecht. De kinderen raakten
vrij snel gewend aan de Nederlandse
samenleving, gingen naar school en
maakten vrienden.
De taal bleek voor hen een minder
groot probleem dan voor hun moe
der. Inmiddels zijn mevr. Hiabu en
mevr. Kahsai ook redelijk gewend
geraakt aan hun nieuwe land en ze
gaan eveneens naar school om
ondermeer Nederlands te leren.
Toch bleven ze onzeker over hun
familie en vooral over hun echtge
noten die in Eritrea waren achterge
bleven.
Geen adres om naar te schrijven en
geen telefoon. Daarom spaarden de
dames jarenlang om één keer de reis
terug te kunnen maken als de oorlog
voorbij was.
Inmiddels is Eritrea een zelfstandige
staat. De oorlog met Ethiopië is
voorbij en in 1993 sprak het volk
zich in een referendum uit voor
onafhankelijkheid. Het land werd
een republiek. Het is echter in een
diep gat gevallen. De werkloosheid
is er enorm hoog en in de bevrij
dingsoorlog zijn oogsten meerdere
malen vernield door ondermeer
brandbommen en napalm. Honger is
er dan ook aan de orde van de dag.
Dit probleem wordt nog eens ver
sterkt door de al jaren aanhoudende
droogte. "Vroeger viel er in Eritrea
drie maanden achter elkaar heel veel
regen. Daardoor groeiden de planten
en hadden we een goede oogst.
Maar nu is er al jaren bijna geen
regen meer gevallen en het is heel
moeilijk om wat te verbouwen",
zegt mevr. Hiabu. "Bijna niemand
heeft er werk, misschien nog in
Asmara, maar niet veel."
In juli dit jaar besloten mevr. Kahsai
en mevr. Hiabu om met hun kinde
ren voor zes weken terug te gaan
naar hun vaderland. "We wilden
weten wat er met onze familie
gebeurd was", zegt mevr. Kahsai.
Na een lange vliegreis van zo'n 15
uren kwamen de gezinnen aan in
Asmara. Mevr. Kahsai had geluk.
Zij trof er meteen een taxichauffeur
die de broer van haar man (een col
lega van hem) wist te wonen. Mevr.
Hiabu moest echter langer zoeken,
maar ook zij vond uiteindelijk haar
man. Beide echtgenoten zijn nog
steeds soldaat in het Eritrese leger.
Het was een emotioneel weerzien
dat echter een schaduwkant had. De
dames en de kinderen moesten weer
terug naar Nederland en hun echtge
noten konden niet mee. "Er worden
weer jongemannen opgeroepen om
in het leger te gaan, want Eritrea
heeft ruzie met Sudan. De soldaten
moeten langs de grens gelegerd
worden", legt mevr. Hiabu uit.
Zeven jaar is een lange tijd om weg
te zijn. Dat ondervonden de twee
dames duidelijk. Hun land en
geboortestreek waren compleet ver
anderd. "Eritrea was ooit een heel
mooi land, maar nu niet meer. Veel
huizen zijn kapot en bijna niemand
kan een huis nog betalen. Er is geen
kraanwater en elektriciteit meer, de
mensen hebben geen werk en veel
zijn er gevlucht of gedood", vertelt
mevr. Hiabu. Ze vond het huis waar
ze vroeger woonde nog wel terug,
maar het was haar huis niet meer.
"Iemand anders heeft het ingeno
men, maar men kon het niet repare
ren als er iets stuk ging. Daarom is
het nu erg kapot. Het was mijn huis,
maar nu is het niet meer van mij."
Het dorpje waar mevr. Kahsai
woonde, is inmiddels van de kaart
Deze prioriteiten staan in de kader
nota 1997 van de politieregio Zee
land. Bij al deze eisen wordt overi
gens nog vermeld dat de 'basispoli-
tiezorg' niet het sluitstuk van het
totale beleid mag worden. De
Zeeuwse politiemensen moeten
daarnaast volgens het openbaar
ministerie per district minimaal 300
processen-verbaal opmaken wegens
het rijden onder invloed en evenveel
boetes voor snelheidsovertredingen
als er het afgelopen jaar zijn uitge
deeld.
Verder moeten er per district 25
inbeslagnames en vorderingen in het
kader van de Plukze-wetgeving
worden uitgevoerd.
Speciaal onderdeel van de algemene
politiezorg vormt het terugdringen
van de overlast. Het Oosterschelde-
bekken heeft dit tot één van de prio
riteiten gemaakt. Vooral de overlast
van verslaafden (drugs, alcohol èn
gokken) in de uitgaanscentra staat
daarbij centraal. Ook de werkeen
heid Tholen krijgt hiervoor extra
tijd, namelijk 300 uur. Verder wil de
politie in het district Oosterschelde-
bekken de geluidsoverlast in de
woonomgeving en bij horecagele
genheden terug gaan brengen met
tien procent. Het gaat dan voorna
melijk om de nachtelijke uren. Ook
vandalisme en baldadigheid moeten
worden verminderd en wel met vijf
procent.
Voor zogenaamd 'lokaal toezicht'
ofwel de surveillance heeft de groep
Tholen 2461 uren beschikbaar
gekregen. Dat betekent 6,7 uur per
dag. Als men dat verdeeld over de
negen plaatsen van Tholen, krijgt
Tholen-stad per dag 1,9 uur surveil
lance, Oud-Vossemeer 0,7 uur, Sint-
Annaland 1 uur, Stavenisse 0,56
uur, Sint-Maartensdijk 0,98 uur,
Scherpenisse 0,47 uur, Poortvliet
0,49 uur en Sint-Philipsland (inclu
sief Anna Jacobapolder) 0,7 uur.
Het betekent ook dat de werkeen
heid Tholen per jaar één uur surveil
lance heeft voor 9,3 Tholenaren.
Volgens het openbaar ministerie
moet de politie bij de zware crimine
le delicten streven naar een oplos
singspercentage van 100. Daarnaast
moet het aantal woninginbraken
teruggebracht worden. Het belang
rijkste begrip is 'het veiligheidsge
voel van de burger'. Dat moet duide
lijk vergroot worden. Dus meer poli
tie in uniform en agenten zoveel
mogelijk alleen opererend om het
beschikbare personeel zo breed
mogelijk in te kunnen zetten en om
de contacten met de bevolking te
Wilt u op de hoogte blijven van wat er gebeurt in uw woon- en/of
werkgebied, neem dan een abonnement op de Eendraohtbode,
dè Thoolse Courant.
Dan krijgt u elke donderdag volop informatie over Tholen en
St. Philipsland.
per halfjaar incasso 25,90
per jaar incasso 47,30
(een jaarabonnement is dus 4,50 goedkoper)
postabonnement incasso 61,90
Neem nu een abonnement, dan krijgt u de Eendrachtbode
EEN MAAND GRATIS.
Naam:
Adres:
Postcode:
Woonplaats:
Zend deze bon in een open enveloppe naar Eendrachtbode,
Postbus 5, 4697 ZG St. Annaland.
U kunt ook bellen: 0166-652752 b.g.g. 653474.
Het gemeentebestuur is bereid om
7200 gulden Beschikbaar te stellen
voor de viering van 150 jaar Anna
Jacobapolder in juni volgend jaar.
Daarbij wordt uitgegaan van een
vast bedrag van 6000 gulden met
daarnaast drie gulden per inwoner.
Overigens is het een garantiesubsi
die; als het organisatiecomité geen
tekort heeft, wordt er niet bijge
sprongen. De welzijnscommissie
adviseert dinsdagavond over het
voorstel. Daarin schrijft het gemeen
tebestuur, de jubileumactiviteiten
van belang te vinden omdat daar
door de grote gemeenschapszin
behouden kan blijven die in het dorp
heerst.
Het comité dat de feestelijkheden
voorbereidt heeft een begroting
opgesteld van 23.000 guldenkOp het
programma staan ondermeer een
fototentoonstelling, een officiële
opening, zeskamp, muzikaal evene
ment en Zeeuwse avond voor oude
ren.
Op 10 juni 1847 begonnen de aanne
mers Van Tienhoven en Van Haaf-
ten met de indijking van wat de
Anna Jacoba- en de Kramerspolder
zou gaan heten. De eerste werd
eigendom van Willem Frederik del
Campo genaamd Camp, de laatste
van Abraham Caland. De Anna
Jacobapolder, die op het grondge
bied van Bruinisse lag, werd
genoemd naar Del Campo's vrouw
Anna Jacoba van Sonsbeek. Op 1
januari 1858 werd de polder bij de
gemeente Sint-Philipsland gevoegd.
verbeteren. De politieregio Zeeland
die flink onder de reorganisatie
heeft geleden, kampt met het pro
bleem dat de kwaliteit moet verbete
ren terwijl de middelen hiervoor niet
of nauwelijks beschikbaar zijn.
Het boekjaar 1995 kon weliswaar
met winst worden afgesloten, maar
tegen een hoge prijs. Het korps
werkte met een beperkte hoeveel
heid materieel en er moest tevens
een vacaturestop worden ingesteld.
De begroting werd sluitend gemaakt
door vrijwel alle nieuwe beleids
voornemens te schrappen. De
Zeeuwse politie werd zelfs tot hal
verwege het jaar onder toezicht van
het ministerie geplaatst. Uiteindelijk
behaalde men een positief resultaat
van ruim 1,1 miljoen. Dat werd gro
tendeels verdeeld over reserves
voor: huisvesting, het district Oos-
terscheldebekken, de regionale een
heid voor zware georganiseerde cri
minaliteit en het vacaturebudget.
Maar er was ook nog een tekort van
ruim 8 ton vanwege de reorganisa
tie. Dat tekort werd bij het reeds
aanwezige tekort van '94 gevoegd
en begin dit jaar was de reorganisa
tieschuld bijna 4,4 miljoen. Dat geld
verwacht de politie in de komende
vier jaar af te lossen. De begroting
voor dit jaar vertoonde een gat van
2,3 miljoen en weer werd de politie
'Ouders zijn vaak bang voor drugs.
Die angst komt vaak door onwe
tendheid.' Dat zegt Lizette Offer-
meijer van het Jongeren Advies en
Informatiebureau JAIB. dat zetelt in
het wijkgebouw aan de Molenvliet-
sestraat in Tholen. "De beste manier
om angst voor drugs te verdrijven, is
zoveel mogelijk aan de weet te
komen." Volgens mevr. Ojfermeijer
zijn drugs stoffen, die ons helpen de
werkelijkheid te ontvluchten. "Ze
kunnen zorgen dat we ons beter voe
len en dat we meer zelfvertrouwen
krijgen." Genoemd worden alcohol,
tabak, slaapmiddelen, xtc, hasj,
weed, speed, heroïne en cocaïne. Bij
het JAIB, dat op maandag, dinsdag,
woensdag en vrijdag van 13.00-
17.00 uur is geopend, alsmede vrij
dagavond van zes tot acht uur, heb
ben ze overal folders over. De
gemeente Tholen subsidieert het
JAIB. Voor jeugd- en jongerenwerk
staat volgend jaar 131.573 gulden
in de begroting tegenover 149.272
gulden dit jaar. De jeugd- en jonge
renwerker en zijn projecten vergen
met 92.500 gulden het leeuwenaan
deel van die gemeentelijke subsidie.
onder toezicht van het ministerie
gesteld.
Grootste boosdoener blijken de
hoge personeelskosten van ruim 64
miljoen te zijn. De loonkosten voor
de gemiddelde Zeeuwse politiefunc
tionaris bedragen bijna 74.000 gul
den. In het Oosterscheldebekken
(waaronder ook Tholen valt) telt de
politie 201 fulltime arbeidsplaatsen.
Waarschijnlijk krijgt de politie Zee
land (net als andere regio's die in
financieel slechte omstandigheden
verkeren) extra geld om rond te
komen. Maar dan moet er eerst een
plan van aanpak gepresenteerd wor
den waaruit blijkt dat er op termijn
een sluitende begroting opgesteld
kan worden.
Wat betreft het Oosterscheldebek
ken zit een sluitende begroting er op
termijn niet in, zo blijkt uit het meer
jarenplan van het district. Voor dit
jaar verwacht men zonder tekorten
af te sluiten, maar voor 1997 is een
tekort van 176.000 gulden berekend
en voor 1998 237.000 gulden op een
totaal budget van ruim 3,3 miljoen.
In het meerjarenplan staan behalve
de financiële gegevens ook de
beleidsvoornemens voor de komen
de twee jaar. Zelf onderkent de poli
tie dat er zwakke punten in de orga
nisatie zitten. Dat zijn voor het Oos
terscheldebekken ondermeer: 'on
duidelijke doelen, een gebrekkig lei
derschap, de geringe betrokkenheid
van personeel bij de organisatie,
onvoldoende vakkennis en opleidin
gen, weinig geld en een slechte leef
tijdsopbouw'. De politie wil hieraan
gaan werken aan de hand van een
filosofie die gebaseerd is op 'integri
teit, wederzijds respect en professio
naliteit'.
Tegenover deze negatieve zaken,
staan volgens het meerjarenplan ook
goede punten zoals: loyaliteit tegen
over de taak, hardwerkend en flexi
bel personeel, continu beschikbaar
zijn en een grote reactiesnelheid. De
politie wil in de komende jaren het
gevoel van ontevredenheid en
onveiligheid bij de burgers wegha
len door maatschappelijk gericht te
werken. Dat wil zeggen dat het werk
van de politie wordt gebaseerd op de
'behoefte' van de Zeeuwse maat
schappij. Dat wil zeggen, als men
daar de ruimte voor krijgt. De politie
voelt zich echter bedreigd door het
afnemende vertrouwen bij de bevol
king, de leiding die geen duidelijke
keuzes maakt en de zware, directe
invloed van de rijksoverheid in ver
band met de financiën. Door een
strakke organisatie aan de hand van
meerjaren-, districts- en projectplan
nen hoopt men de problemen de
baas te worden.
Het districtswerkplan van het Oos
terscheldebekken (Tholen, Sint-Phi
lipsland, de Bevelanden en Schou-
wen-Duiveland) wijst uit dat de
politie dit jaar de meeste tijd steekt
in berovingen en overvallen. Daar
voor is in totaal 12.000 uur beschik
baar. Dergelijke misdrijven komen
dan ook vrij regelmatig voor. Vorig
jaar werden 32 zaken behandeld en
in de voorgaande jaren 35. Moord
(of doodslag) kwam het afgelopen
jaar drie keer voor. Verder behan
delde men zeventien aanrandingen
(een daling), veertien verkrachtin
gen (stijging) en dertien gevallen
van incest. In '95 kwam acht keer
een onderzoek naar discriminatie
voor en dat is aanzienlijk minder
dan in de voorgaande jaren. Behalve
de zware criminaliteit krijgt ook de
drugsproblematiek veel aandacht.
Er zijn 6000 uren voor beschikbaar
gesteld. Het aantal woninginbraken
is in 1995 afgenomen van 795 tot
675. Het oplossingspercentage daal
de echter van 13,5 naar 8,7. Voor
dergelijke zaken is dit jaar 3000 uur
beschikbaar. De politie streeft naar
een oplossingspercentage van 18,5
in 1996. Voor zaken als winkeldief
stal is relatief weinig tijd vrij
gemaakt (200 uur) en voor openbaar
geweld (vechtpartijen op straat bij
voorbeeld) zijn 1500 uren beschik
baar.
Vertrouwelijke informatie naar buiten gebracht
Die mededelingen in de PZC van
gisteren konden noch door de
politie, noch door de officier van
justitie bevestigd worden. De
schorsing werd destijds op ver
zoek van de hoofdofficier van jus
titie in Middelburg uitgevoerd
door de korpschef van de politie
Zeeland, A.A. Smeels. Als reden
werd het mogelijk plegen van
misdrijven genoemd. De rijksre
cherche zou daar een onderzoek
naar instellen, wat nu dus al meer
dan zeven maanden aan de gang
is. Intussen zit het toch al niet zo
zwaar bezette politiekorps in het
district Oosterscheldebekken met
twee mensen minder, terwijl ze
gewoon doorbetaald moeten wor
den.
Over enkele weken komt er vol
gens de PZC meer zicht op de uit
eindelijke afwikkeling van de
zaak. De korpsbeheerder (burge
meester) en korpsleiding kunnen
de agenten ook nog disciplinaire
straffen opleggen, zoals bijvoor
beeld een schriftelijke berisping,
inhouding van automatische sala
risverhogingen of zelfs ontslag.
Een woordvoerder van de Neder
landse Politie Bond meldt in de
PZC, dat een schorsing maximaal
zes maanden mag duren, welke
termijn al overschreden is. In uit
zonderingsgevallen kan deze
periode één keer met drie maan
den worden verlengd. Kennelijk
is er in de Thoolse zaak sprake
van zo'n uitzonderlijke situatie
gezien de lange duur van het
onderzoek van de rijksrecherche.
De politie moet zich volgens het openbaar ministerie hoofdzakelijk gaan richten op ernstige criminaliteit en woninginbraken
