Geen tijd meer om naar de dijk
te gaan of kikkervisjes te vangen
Ik ben een Barry Hughes-mens
f
STIJL HERKEN JE
'Bewoner legde tuin
aan zonder informatie'
TSG-leraar T. Viergever stopt na 40 jaar vervroegd:
Directeur A.JNederlof 25 jaar bij basisschool Eben-Haëzer
Hoogteverschillen Muiepolder
Hogere straf
gebroken neus
in hoger beroep
Voor diefstal
op Tholen een
jaar de cel in
de Burley-specialist
Woensdag 29 maart 1995
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
Het leven van het schoolpersoneel lijkt niet meer op wat
het vroeger was. Dat wordt wel duidelijk als de 47-jarige
directeur A.J. Nederlof van basisschool Eben-Haëzer te
Tholen terugblikt op zijn carrière. Nederlof is dit jaar een
kwart eeuw verbonden aan de Eben Haëzer.
Leren organiseren
Lessen niet opgeven
Gemakkelijk baantje
Grote zak geld
Schoolhof
Identiteit
Het liefst had hij vandaag
de deur achter zich op slot
gedaan en daarmee basta.
Maar dat kan natuurlijk
niet, realiseert gymleraar T.
Viergever uit Sint-Maar
tensdijk zich. De laatste
pionier van de lagere tech
nische school in de smal-
stad maakte veertig dienst
jaren vol en houdt er daar
om mee op. Een gedreven
man, die zichzelf graag
vergelijkt met voetbaltrai
ner Barry Hughes. "Ik jut
mensen graag op. Als ik
een jongen van 80 kilo
zover krijg dat hij voor het
eerst van zijn leven over
een bok van 1,10 meter
hoog springt, heb ik een
goed gevoel."
Weddenschap
Werkbanken
Vonk
Rijkspolitie
CBURIEY
0*
Eigenlijk was Tholen niet de plaats
waar de geboren Rotterdammer
naartoe wilde. Na zijn opleiding
ging hij in dienst en solliciteerde
naar een baan in Veenendaal met de
gedachte dat hij verder zou studeren
in de geschiedenis. "Ik had de brief
al klaar liggen met postzegel en al",
vertelt Nederlof. "Maar om één of
andere reden is dat ding blijven lig
gen. Toen ik thuis kwam, lag er een
briefje van meester De Bode van de
Eben-Haëzer of ik alstublieft niet
eens wilde komen kijken. Toen
dacht ik nog: 'Tholen, dat gat? Daar
denk ik niet aan'. Maar toch sprak
het briefje me wel aan. Ze zaten hier
nogal in de problemen met één leer
kracht te weinig. En op een gegeven
moment zei ik tegen mijn vrouw: 'Ik
denk dat ik het toch maar doe'. Daar
is geen speciale opdracht of bijbel
tekst aan voorafgegaan. Maar ach
teraf zie je toch dat je zo geleid
bent."
Toen Nederlof in dienst trad bij de
basisschool, bestond het team uit
vier mensen. Zij gaven les aan zo'n
150 kinderen. Combinatieklassen
met een flink aantal leerlingen van
zo'n 42 kinderen, waren heel nor
maal. "Dan moest je er wel hard aan
trekken, maar ik heb er in ieder
geval van geleerd te organiseren.
Het was intensiever, maar tegelijk
ook veel rustiger dan tegenwoor
dig", vertelt de directeur. "Je had bij
rekenen een boek waar op een blad
zijde allemaal dezelfde soort som
men stonden.
Dus als je het principe uitgelegd
had, konden de leerlingen een half
uur lang bezig zijn. Maar nu zijn het
verschillende typen sommen op één
bladzijde." Nederlof zag ook de
onderwijsmethodes drastisch veran
deren. Werd er vroeger lezen
geleerd door het alfabet en de diver
se dubbelklanken uit het hoofd te
leren, nu gebeurt dat met woord
beelden, hakken en plakken.
"Toen ik op 26-jarige leeftijd hoofd
werd in de plaats van meneer De
Bode, hield dat nog in dat je een
onderwijzer was met bepaalde
administratieve taken erbij", zegt
Nederlof. "Maar nu is dat wel
anders. Je bent nu als hoofd veel
meer bezig met organiseren en plan
nen. Er zijn allerlei documenten die
geschreven en bijgehouden moeten
worden zoals het formatie-,
naschool- en schoolwerkplan. Toen
ik begon was het toenmalige leer
plan nog maar een A4'tje waarop
stond welke methode je voor welk
vak gebruikte. Nu is het school
werkplan een dik boekwerk. Het
werk van een schooldirecteur ligt nu
voor het grootste deel in het organi
seren, stimuleren en controleren."
Het directeur-zijn vraagt veel tijd en
inzet van Nederlof. "Vroeger ging ik
met de kinderen van school nog wel
eens naar de dijk of kikkervisjes
vangen, maar nu heb ik daar echt
geen tijd meer voor. Ik ken wel meer
collega's die lange dagen maken.
Dat hangt samen met je functie,
maar ook met je karakter. Ik ben
gewoon erg betrokken bij de school.
Dat zijn alle leerkrachten hier ook
en het is een goed team, maar als
directeur ben je ook op andere
gebieden met de school bezig", zegt
de jubilaris. "Dat moet je toch lig
gen: het management, iets opbou
wen en ergens gestalte aan geven.
Mij trekt het wel, maar we krijgen
steeds meer dingen te doen. Diverse
collega-directeuren stopten ermee
omdat ze het niet meer zagen zitten.
Ze zeggen dan: 'Ik ben leraar, daar
heb ik voor gestudeerd en ik wil dat
niet opgeven voor allerlei neventa
ken'. En dan worden ze weer leer
kracht."
Gezien de grootte van de school
(zo'n 270 leerlingen), zou Nederlof
ook zelf volgend jaar het lesgeven
op moeten geven; op één dag na.
Maar dat wil hij niet. "Daarvoor ben
ik toch teveel schoolmeester. Ik zou
het contact met de kinderen niet
graag kwijtraken."
De veranderingen op onderwijsge
bied beschouwt Nederlof als onder
deel van de snel veranderende maat
schappij. "De wereld is erg dyna
misch en inzichten veranderen snel.
Ook de methoden die op school
^Ifil ÉË1 lil
I y*'1"
Zilveren jubilaris Nederlof van de Eben Haëzer school in Tholen temidden van zijn leerlingen.
gebruikt worden. Vijfentwintig jaar
geleden kon je met een leermethode
jaren toe en op een gegeven moment
was ze gewoon zo verouderd dat het
tijd werd voor vervanging", legt de
directeur uit.
"Tegenwoordig zijn we daar veel
meer planmatig mee bezig. Er is een
afschrijvingstermijn voor een les
methode en er wordt regelmatig
geëvalueerd wat er aan vervanging
toe is en waarom."
De drukte van zijn baan noodzaakt
Nederlof om er in de grote vakantie
echt een tijd helemaal tussenuit te
gaan. "Anders gaat het werk in je
vakantie ook nog eens door. Dan
kan dit nog wel even gedaan en dat
geregeld worden. Dit werk vraagt
wel erg veel van je. Soms bijna
alles; ook van je gezin", vertelt de
directeur. "Mensen zeggen wel eens
dat leraren een gemakkelijk baantje
hebben en dan meten ze dat af aan
de vakanties. Maar ik weet wat voor
investering het van je vergt. En zelfs
in de vakanties wordt er nog
gewerkt." Om het lesgeven niet aan
de kant te hoeven schuiven, gaat
Nederlof een deel van zijn adminis
tratieve taken overgeven aan een
daarvoor aangestelde kracht.
Sinds 1992 is er veel veranderd voor
de scholen. Het zogenaamde forma
tie-budgetsysteem is ingevoerd. Per
aantal leerlingen krijgt een school
een aantal formatieplaatsen. Daar
naast is de regering nog bezig met
het uit handen geven van allerlei
regelingen.
Het lump-sum-principe komt om de
hoek kijken. "In plaats van een sys
teem van rijksvergoedingen, zullen
scholen per jaar een grote zak met
geld krijgen en daarvoor moet alles
maar kunnen: salaris, onderhoud en
investeringen. Dat betekent behalve
een stuk vrijheid ook meer verant
woordelijkheid en organisatie. Het
wordt meer en meer een bedrijf',
meent Nederlof.
De Eben-Haëzer groeide gestaag in
de 25 jaar dat Nederlof er les gaf.
Van ongeveer 150 naar 270 leerlin
gen. Dat ging met pieken en dalen,
in de jaren '80 was er door de econo
mische recessie een teruggang in het
aantal leerlingen. "Dat kwam door
dat er nogal wat gezinnen verhuis
den. Een aantal mensen dat werkte
in de randstad en hier woonde voor
de rust, moest toen van de werkge
ver verhuizen. Aangezien de gezins
grootte bij ons toch wel wat hoger is
dan gemiddeld in Nederland, bete
kent de verhuizing van een paar
gezinnen gelijk dat er een flink aan
tal leerlingen verdwijnen. Maar de
laatste jaren groeien we weer flink."
Zo flink dat er zelfs ruimtegebrek
heerste. Een aanvraag voor een extra
lokaal werd ingediend. Aangezien er
bij buurschool Ter Tolne ruimte
over was, kon de Eben-Haëzer daar
terecht.
Behalve aan een nieuw lokaal, is de
Eben-Haëzer ook toe aan een nieuw
speelterrein. Tenminste, dat vindt
het schoolteam. Daarvoor is een ont
werp gemaakt van een zogenaamde
'schoolhof. Het wat kale plein en
een stuk tuin moeten in de toekomst
meer mogelijkheden gaan bieden
voor de kinderen. "De eerste fase
behelst een basketbalveld en een
zithoek met wat speeltoestellen.
Later wordt een groot deel van de
tuin ook tot speelterrein gemaakt",
vertelt Nederlof. "We zijn daarbij
uitgegaan van wat de kinderen wil
len. Je kunt niet zomaar een paar
toestellen wegzetten, er moet een
filosofie achter zitten. Elke groep
heeft weer andere dingen nodig. De
ouderen willen bijvoorbeeld graag
een hoekje waar ze gezellig met
elkaar kunnen praten. Nu speelt
iedereen door elkaar en dan zit een
ongeluk in een klein hoekje."
Het totale project kost rond de
50.000 gulden, volgens de directeur.
Dat het niet veel meer is, komt door
dat het werk allemaal door vrijwilli
gers en ouders gedaan wordt. Was
dat niet zo geweest, dan waren de
kosten ongeveer drie keer zo hoog
uitgevallen. Voor de bekostiging
worden acties gehouden en inmid
dels is er al zo'n 4500 gulden bin
nen. Aan een stroopwafelactie ver
wacht de school nog eens 3000 gul
den over te houden.
Nederlof houdt van zijn werk als
'organisator'. Zijn keuze voor een
basisschool op gereformeerde
grondslag komt voort uit zijn per
soonlijke overtuiging. "Het is altijd
een uitdaging om aan de identiteit
van de school uitdrukking te geven
in de lessen. Een belangrijke vraag
bij de functioneringsgesprekken is
dan ook hoe dat gaat en wat er ver
anderd zou kunnen worden", vertelt
de jubilaris. "Daarbij zijn er tussen
de leerkrachten natuurlijk ook
onderlinge verschillen, maar we
denken globaal toch hetzelfde. Het
is ook niet gemakkelijk om de iden
titeit naar de kinderen uit te dragen.
Hoe breng je hetgeen je voorstaat tot
uitdrukking in de praktijk? Wij
leven in een tijd dat er al afgerekend
is met de christelijke waarden en
normen. Dat proces is niet meer aan
de gang, maar het is denk ik al ach
ter de rug. En wat moet je dan?
Word je een soort eilandbewoner?
Dat kan, maar het gevaar is dat je
jezelf opsluit. Dan gaat er ook van
een school geen wervingskracht
meer uit. In de klassen proberen wij
dan ook, al naar gelang het niveau
van de kinderen, confronterend
bezig te zijn. Je moet niet al te geï
soleerd raken."
Nederlof kijkt niet met een soort
gezapigheid terug op de afgelopen
25 jaar. "Als ik kijk naar wat de Here
Jezus ons voorhield, dan denk ik dat
we nog te vaak de fout ingaan';
tekort schieten. Bij een jubileum
wordt de betreffende persoon zo
vaak opgehemeld. Dat is maar één
kant, want wat zitten we er nog vaak
naast. Het kan altijd nog beter en er
is nog veel te veranderen", zegt de
directeur.
Voor grote festiviteiten voelt hij
weinig: "Er past hier slechts dank
baarheid en ootmoed." Een wens
heeft Nederlof echter wel. "Ik zou
graag eens een reünie organiseren
met oud-leerlingen en collega's
waarmee ik gewerkt heb. Dat lijkt
me heel leuk".
Gymleraar Viergever uit St. Maartensdijk zwaait na 40 jaar af op de Thoolse scholengemeenschap.
Gekomen in 1956, toen de Burg.
Bouwenseschool nog in aanbouw
was, vertrekt Viergever bij het
bereiken van een andere 'mijlpaal':
de fusie van de Tlioolse scholenge
meenschap met vier Westbrabantse
middelbare scholen. "De vorming
van het Scheldecollege is het
gesprek van de dag onder mijn col
lega's", aldus Viergever. Hij vindt
het jammer dat de mensen denken
dat er door de fusie voor de kinderen
veel zal veranderen, want volgens
hem is dat helemaal niet het geval.
Aan de andere kant is de fusie nodig
om de TSG op het eiland te houden.
Want op 22.000 mensen mag zo'n
opleiding toch niet verdwijnen,
vindt hij. Ook wordt er nu weer een
mavo-afdeling toegevoegd. "Tholen
met omgeving is groot genoeg om
de vakmensen die we afleveren te
herbergen. Fokker bijvoorbeeld
komt graag bij ons voor personeel.
En meer werkgevers vragen al vóór
de diploma-uitreiking naar leerlin
gen van de TSG."
Viergever weet nog als de dag van
gisteren hoe hij 381/2 jaar geleden in
het onderwijs terecht kwam. "Door
een weddenschap met mijn vrien
din.
Er was een vacature aan de
ambachtsschool in mijn woonplaats
Goes en ze zei: daar durf je niet naar
te solliciteren. Ik schreef een brief,
maar werd afgewezen. Kort daarop
werd in Sint-Maartensdijk iemand
voor de praktijkvakken gevraagd en
weer daagde ze me uit om te sollici
teren." Viergever ging dinsdags op
gesprek bij burgemeester Bouwen-
se, kreeg donderdags bericht dat hij
was aangenomen en kon 's maan
dags meteen beginnen.
Tóch was zijn voorgeschiedenis
totaal anders. Viergever deed drie
jaar hbs, maar raakte in de ban van
een oom die aannemer was. Hij
besloot timmerman te worden en
ging, ondanks bezwaren van zijn
ouders, naar de ambachtsschool.
"Die deed ik op mijn sloffen. In drie
weken tijd had ik het hele algebra-
boek doorgewerkt. Dus ik had tijd
over en was toen op school beslist
geen brave jongen." Het gezin Vier
gever kwam in Goes terecht, waar
opa ooit vandaan was vertrokken
om in Haarlem timmerman te wor
den. "Ik heb nog stukken gereed
schap van hem." Omdat er geen
werk in de bouw was, kwam Vierge
ver bij een carrosseriebedrijf terecht.
"Da's mooi werk. Want ik hou van
dat kromme en scheve, en niet van
dat strakke." Na de watersnood
kwam Viergever alsnog in de bouw
terecht, hij plaatste ondermeer pre
fab zomerhuisjes.
Anderhalf jaar lang reisde de nieuw
bakken leraar dagelijks met de bus
tussen Goes en Sint-Maartensdijk.
Zijn eerste dag herinnert hij zich
maar al te goed. "Ik vroeg de weg
naar de technische school en werd
via de Oostvest verwezen. Daar
stond een houten gebouwtje en een
vrachtwagen. "Hier moet u zijn ver
telde conciërge Joh. de Viet me. Die
man was tevens als timmerman de
nieuwe school aan het bouwen." Het
lossen van werkbanken uit de
vrachtwagen was Viergevers eerste
werkje. De school was deels gehuis
vest in de oude kleuterschool en
deels in wat nu het Rode Kruisge-
bouw is. "Je kunt het je nu onmoge
lijk meer voorstellen, maar tussen de
werkbanken was 56 cm ruimte. En
dan moesten de jongens met de hand
schaven."
Viergever is een vlotte verteller. Hij
zou uren kunnen praten over wat hij
allemaal heeft meegemaakt. En hij
herinnert zich allerhande details. Bij
een foto van zijn eerste klas noemt
hij feilloos alle namen. "Ik schat dat
ik 3000 tot 4000 kinderen in de klas
heb gehad." In zijn fotoboek zitten
kiekjes van het huidige schoolge
bouw in aanbouw, van wagens voor
een optocht op koninginnedag, van
sportdagen die hij samen met zijn
collega Meeuwsen opzette. En kran
teknipsels; over de school en over
mensen.
Vakdiploma's had Viergever niet
toen hij begon, dus dat betekende
dat hij moest gaan studeren. In 1962
slaagde hij voor zijn akte. In één
keer. En in 1968 werd hij gediplo
meerd badmeester. Een opleiding
die hij ging volgen nadat bij een
schoolreisje een leerling was ver
dronken. "Dat heeft me toen bijzon
der aangegrepen." Tussendoor was
Viergever actief bij gymnastiekver
eniging WWV, maar door alle druk-
tes moest hij daarmee ophouden.
De mammoetwet in 1970 betekende
dat leerkrachten een breder pakket
moesten beheersen. Viergever ging
naar de sportopleiding. 'Tot dan toe
was er geen bevoegde gymleraar en
directeur Meijer zag dat gat." De
leraar nam de lessen over van de
heer Geelhoed (van de bekende
sportschool). "Die was toen ook nog
niet bevoegd, maar een vakman tot
en met."
De sportopleiding leerde Viergever
dat niet iedereen hetzelfde kan, dat
er stap voor stap aan gewerkt moest
worden." Omdat het tijd kostte dat
voor de gymlessen naar sportzaal
Haestinge gependeld moest worden,
kreeg Meijer het voor elkaar dat bij
de school een speelterrein met vol
leybal- en basketbalvelden werd
aangelegd.
"Alle mensen die daar achter woon
den hadden vervolgens last van Bar
ry Hughes", lacht Viergever. Hij
doelt op de luide aanmoedigende
kreten die deze voetbaltrainer altijd
slaakt om zijn pupillen op te jutten
en op hen in te praten.
De TSG-leraar doet dat zelf ook.
"Om een vonk over te laten sprin
gen, moet je zelf ook vuur hebben."
Viergever ging alle gymlessen
geven - in 1976 kwam een nieuw
gymlokaal gereed - en vulde de ove
rige uren met praktijklessen. Ook
volgde hij een cursus handvaardig
heid. Hij gaf ondermeer tekenen en
kon zich daar 'heerlijk in uitleven'.
Toen er alsmaar meer klassen kwa
men, werd Viergever volledig gym
leraar. "Maar daarnaast bleef ik
technisch tekenen geven aan de
tweede klas." Voor dat tekenen ont
wikkelde hij zelfs een volledig les
senpakket.
De vertrekkende docent stelt, dat de
TSG altijd directeuren en personeel
heeft gehad die de techniek en vak
kennis hoog in het vaandel hadden
staan. "Door de regelgeving uit Den
Haag is dat steeds minder geworden.
Zoveel beperkingen kan ik niet ver
dragen en daarom stopten we zoveel
mogelijk praktijk in de lessen." De
school is vaktechnisch op een hoog
niveau bezig geweest, denkt Vierge
ver. De leraren hangen erg aan hun
vak, zijn bezielend bezig. Aan de
andere kant ondervindt hij dat er
leerlingen van andere scholen
komen, die pas in de smalstad het
vak leren.
Vier directeuren maakte Viergever
mee: Kant, Vredeveld, Meijer en
Meloen. De grootste verandering
voor hem was, dat er meisjes op
school kwamen. "Ik heb zelf doch
ters, maar was gewend op school
met mannen te werken. Daar praat je
anders mee. Maar ik kon er niet
onderuit en ik moet zeggen, je kreeg
daardoor een heel andere inslag van
de kinderen."
Viergever bestempelt zichzelf als
iemand die resultaat wil zien, aan
het eind van de les voelen dat hij iets
bereikt heeft. Maar ook het sociale
element op de kleine school vindt hij
belangrijk.
"De kinderen vertellen je wat er
thuis gebeurt, dat brengen ze mee."
Hij vertelt over een leerling die
vader werd. "Ik feliciteerde hem en
beloofde een cadeautje. Kreeg een
geboortekaartje en naderhand ook
bij de verloving en het trouwen. En
bij een open dag bracht hij zijn
vriendin en de kleine mee en ik
bracht ze thuis. Zoiets was 20 a 25
jaar geleden ondenkbaar."
Viergever zal vooral dat sociale
aspect, met leerlingen en collega's,
missen. Hij zag de afgelopen vier
decennia de jeugd mondiger wor
den. Strafwerk gaf hij zelden: "Want
dat moet je nakijken." De docent is
ook steeds benieuwd wat er van zijn
leerlingen is geworden; er zijn inge
nieurs bij, politiemensen, maar ook
havenarbeiders. En bij architect Rot
huizen en Van 't Hooft in Goes liep
hij onlangs een 'oud-leerling tegen
het lijf die daar in 25 jaar tijd flink
was opgeklommen. "Prachtig toch,
als je dat ziet. Want destijds lag hij
met tbc en dan gaf ik hem elke zater
dagmorgen bijles in alle vakken."
Dat Viergevers onderwijscarrière
volledig in Sint-Maartensdijk ligt, is
best toevallig. Want hij heeft ver
schillende keren naar iets anders
gesolliciteerd. "Naar de toen nieuwe
sportschool van de rijkspolitie in
Franeker had ik graag gewild. En
ook controleur bij het leerlingstelsel
is in beeld geweest. Maar directeur
Meijer wist wat hij had en wilde dat
graag houden. De laatste keer heb ik
in Goes gesolliciteerd, ik wilde
terug naar mijn familie. Maar toen
was ik te oud", aldus Viergever.
Deze zomer vertrekt hij met zijn
vrouw voor een vakantie naar de
oerwouden van Venezuela en de
Orinoco-delta. Eenmaal terug, zal er
nog genoeg voor hem te doen zijn.
'Op het technische vlak, want zo
leb ik de tekening voor ons huis ook
zelf gemaakt." En verder wil Vier
gever ook best eens een keer met de
familie Noom mee naar Roemenië.
"Zoiets doe ik liever dan geld geven
waarvan je maar moet afwachten of
hét ook op de juiste plek terecht
komt", zegt de scheidende TSG-
leraar.
De 400 gulden van de Middelburgse
politierechter voor een gebroken
neus vond het gerechtshof in Den
Haag te weinig. De Thoolse dader
kreeg in de residentie 750 gulden en
een week voorwaardelijke gevange
nisstraf. Het hoger beroep dat de
officier van justitie tegen het vonnis
van de Middelburgse rechter instel
de, had daarmee succes.
In september 1993 bezorgde de 24-
jarige Tholenaar in café Havenzicht
te St. Annaland met twee klappen
een bezoeker een gebroken neus.
Het slachtoffer zou minder vleiende
opmerkingen over een paar Thoolse
meisjes hebben gemaakt.
Een 26-jarige inwoner van Breda is
tot een jaar gevangenisstraf veroor
deeld wegens vijftien diefstallen,
o.a. bij woningen in Poortvliet. Een
23-jarige helper kreeg 240 uur
dienstverlening met een voorwaar
delijke gevangenisstraf van zes
maanden. Bovendien moeten ze
samen 3000 gulden schadevergoe
ding betalen. Beiden waren drugs
gebruikers.
Toen ze 15 december een huis in de
polder onder St. Annaland probeer
den binnen te dringen, werden ze op
heterdaad betrapt door de bewoon
ster. Ze waarschuwde de politie die
het tweetal aanhield op de Postweg
in Tholen. In de auto lag een aantal
gestolen spullen. Eerder op de dag
hadden de twee Bredanaars buiten
de bebouwde kom bij Poortvliet een
aantal kostbaarheden en geld gesto
len.
J.C. van den Hoek heeft aan de Ple
vierlaan te St. Maartensdijk bij zijn
nieuwe woning een tuin aangelegd,
zonder zich eerst goed op de hoogte
te stellen van de situatie. Wethouder
J. van der Jagt zei dat maandagmid
dag in de Thoolse gemeenteraad,
toen er gediscussieerd werd over de
brief van dhr. Van den Hoek over
hoogteverschillen in de Muiepolder.
Zijn tuin ligt 30 cm hoger dan de
aangrenzende grond omdat de
gemeente later een weg aanlegde.
I.C. Moerland noemde het 'mense
lijk', dat iemand die een huis bouwt,
pas laat aan de tuinaanleg e.d. denkt.
Hij kon niet constateren, dat b. en w.
fouten hebben gemaakt. Alleen
vroeg Moerland zich af, of er wel
een 'dekkende voorlichting' was. Hij
pleitte ervoor om via de notaris een
folder mee te geven, want nu krijgt
de aannemer de informatie wel,
maar de kopers soms niet.
Wethouder Van der Jagt zag weinig
in het verstrekken van 'algemeenhe
den' via de notaris. "Dat biedt geen
soelaas." Hij wees erop, dat er met
elke koper van een perceel grond op
de gemeentesecretarie een gesprek
wordt gevoerd. En als er iemand
gaat bouwen, komt de landmeetkun
dige de hoogte aangeven. "De
gemeente heeft geen fout gemaakt."
Toch pleitte mevr. E. Frigge-Hoge-
steeger ervoor om nog eens met Van
den Hoek te gaan praten. "Anders
blijft hij met een hoop frustraties zit
ten." Ook mevr. M. Schot-de Hoog
stelde voor om nog eens rond de
tafel te gaan om het probleem uit de
wereld te helpen.
P. van Belzen daarentegen vond het
een verantwoordelijkheid van de
koper en de aannemer om goed
geïnformeerd te worden. "Deze situ
atie komt talrijke keren voor in de
gemeente."
Volgens wethouder Van der Jagt
had de zaak al uit de wereld kunnen
zijn. "Wij hebben aangeboden om
de grond kosteloos af te graven om
het hoogteverschil te niet te doen,
maar Van den Hoek ging daar later
niet op in omdat de tuin al ingeplant
was. Toen waren we terug bij af."
Volgens de wethouder is er heel
breedvoerig over deze zaak gespro
ken. "Zonder ruggespraak met de
gemeente heeft Van den Hoek de
tuin aangelegd en bovendien nog
verkeerd, met de afwatering naar het
huis toe. Wij hebben er geen schuld
aan, noch zijn we nalatig geweest.
Van den Hoek is aan de tuin begon
nen zonder zich voldoende op de
hoogte te stellen. Daar zijn de fouten
gemaakt." Van der Jagt zei overi
gens bereid te zijn tot een gesprek.
"Hij is welkom."
In een brief aan de gemeenteraad
had Van den Hoek aangekondigd, al
dan niet in overleg met zijn even
eens benadeelde buren Steketee en
Van den Broek, met behulp van de
Vereniging Eigen Huis juridische
stappen tegen de gemeente te onder
nemen.
Quist
Advertentie I.M.
i
