Brabanders voelen zich hier thuis
'Tholen heeft veel meer in zijn mars
dan mensen over de brug denken'
DONDERDAG 17 NOVEMBER
SPECIALE EDITIE EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
35
JUBILEUMNUMMER
JUBILEUMNUMMER
DE THOOLSE COURANT
DE THOOLSE COURANT
1944
1994
I^BMHBITODDÊI
rholen? Tjonge, waar
begin je aan! Dat gat
zit nog met kranten
dichtgeplakt. Alle mensen
daar zijn van de 'zyvarte-
kous' en als buitenstaander
word je nooit geaccepteerd.
Daar kan en mag echt niks.
Daar hou je het nooit vol.
Nee, daar krijg je spijt van.
Menig Westbrabander zal zich dit
soort goedbedoelde waarschuwingen
herinneren bij de aankondiging naar
Tholen te verhuizen. Ook ik. Maar we
waren helemaal verliefd op dat pand
in de Hoogstraat, dat bovendien voor
Brabantse begrippen voor een prikkie
te koop stond. En liefde maakt nu een
maal blind; we waagden gewoon de
stap naar het nabije Zeeuwse. Hoe de
rest van de bevolking tegenover ons
zou staan zouden we wel zien...
Met de buren bleken we het om te
beginnen al wel te treffen. Aan de ene
kant een vriendelijk Thools gezin met
opgroeiende kinderen. Aan de andere
kant een altematief stel, ook heel aar
dig. Dat was al meegenomen. Aan
vankelijk dacht ik dat mensen me op
straat voor een ander aanzagen. Maar
al gauw had ik door dat, vooral de
oudere inwoners, een vriendelijk 'goe-
jendag' knikten naar iedereen, bekend
of onbekend.
Burgemeester
Misschien was de situatie vóór onze
tijd anders. Ik ben eens gaan praten
met mevrouw L. Goorden-Hermus,
die woont hier al veel langer. Achten
dertig jaar geleden trouwde ze met
Tholenaar J. Goorden en verhuisde
van de gemeente Hoeven naar Tholen.
Ze kan zich nog goed de waarschu
wing van de toenmalige burgemeester
van Oudenbosch herinneren: "Tho
len? Daar hou jij het nooit vol. Binnen
een jaar ben je terug!"
Ook toen al groette iedereen op straat,
is een van de eerste dingen die
mevrouw Goorden over haar begintijd
op het eiland vertelt. "Behalve wan
neer je mensen op zondag onderweg
naar de kerk tegenkwam, dan zeiden
ze niets. Maar dat was de oudere gene
ratie, tegenwoordig is dat heel
anders." De mensen op straat waren in
Tholen vriendelijker dan mevrouw
Goorden in het toch als gemoedelijk
bekend staande Brabant gewend was.
De in Tholen wonende Jean
ne de Nijs komt uit Bergen op
Zoom. Ze is sinds vijf jaar
correspondente voor Zeeland
van hel AN Pen voor het NOS
Journaal. Verder is ze corres
pondente voor Tholen en
Sint-Philipsland van het Bra
bants Nieuwsblad en mede
werkster van de Zeeland
Gazet.
"Maar daar kom je weer eerder bij
iemand over de vloer. Hier duurde het
bijna een jaar eer ik binnen werd
gevraagd. Of dat kwam omdat ik geen
echte Thoolse was, of omdat hier in de
straat bijna alleen oudere gerefor
meerde mensen woonden? Ik weet het
echt niet."
Met het vergaren van een brede ken
nissenkring had mevrouw Goorden
overigens weinig moeite. Door haar
actieve deelname aan het maatschap
pelijk en verenigingsleven, de achttien
jaar als docente aan de Oesterschelp,
ging dat vanzelf. "Je moet jezelf ook
inzetten als je ergens thuis wilt raken.
We maakten bijvoorbeeld met een
groepje vrouwen ieder jaar de afge
dankte oesterputten schoon, zodat de
kinderen daar 's zomers konden
zwemmen. Ik heb ook meegeholpen
om het schoolzwemmen hier van de
grond te krijgen. Typisch trouwens,
juist van de kant waarvan we tegen
werking verwachtten, kregen we bij
val. SGP-wethouder Boender vond
het ook een noodzaak dat de kinderen
leerden zwemmen in een omgeving
met zoveel water."
Van mevrouw Goorden hoorde ik
trouwens pas, nu we ervaringen uit
wisselden over het leven hier, dat
Tholenaren van mensen 'van over de
brug' vinden dat die niet bepaald
schoon zijn.
Schoon
Via, via hoorde ze opmerkingen over
het feit dat niet meteen in het eerste
voorjaar, mevrouw Goorden woonde
er toen net een paar maanden, de gor
dijnen van de ramen waren geweest.
Dat misverstand moest de wereld
maar eens uit, vond de Brabantse. Ze
zorgde dat iedere vrijdag haar stoepje,
én de straat tot het midden, stevig
geschuurd werd. "De andere helft van
de straat deed dan weer de overbuur
vrouw. Als iK dat niet deed, vroegen
ze of ik ziek was. Maar je moet jezelf
ook acceptabel maken."
Ben ik het mee eens. Maar ik betwijfel
of mijn aanpassingsvermogen zóver
reikt dat ik voor de lieve vrede de bui
tenboel wekelijks zou soppen. Ik heb
ook nooit opmerkingen in die richting
gehoord, ben misschien op dat punt
wel Oostindisch doof. Toen ik bijna
achttien jaar na het echtpaar Goorden
in de Hoogstraat kwam, woonden
daar ook hoofdzakelijk jonge mensen,
dat scheelt. Jonge Tholenaren waar
van het merendeel wel van een avond
je stappen hield. Al na een paar maan-
1944
1994
den belde er een groepje buurtgenoten
bij ons aan. Of we mee wilden helpen
de straat te versieren voor het jubile
rende Concordia. Pilsje na afloop op
de rand van de stoep. En daarna, met
de hele bups, een week lang avond na
avond, feesten in de tent in de Bos
straat ter gelegenheid van het 90-jarig
bestaan van 'de muziek'. Waardoor we
ook al gauw heel wat andere Tholena
ren leerden kennen. Nou, voor ons
leek het hier wel uit te houden.
Een grootschalige festiviteit zoals
Concordia destijds op touw zette, heb
ben we daarna niet meer meegemaakt.
Maar het jaar wordt toch steeds lekker
en gezellig gebroken door feesten met
de braderie, op nieuwjaarsavond en
met Koninginnedag. Hoezo, op Tho
len kan en mag niks???
Biefstukje
Nog even het vooroordeel, dat je als
buitenstaander niet geaccepteerd
wordt, verder onderuithalen. Mijn eer
ste voorzichtige wandelingetje achter
de kinderwagen - we waren toen
inmiddels verhuisd naar de Oude-
landsestraat - duurde uren. Keer op
keer blikken onder de kap. Vragen
hoe de baby en ik het maakten. De sla
ger deed een lekker biefstukje bij mijn
boodschappen om aan te sterken en de
bakker verwende me met een lekkere
cake. Ik was 'thuis' op Tholen, vond
dat ons-kent-ons gevoel wel lekker.
De meisjes achter de kassa bij de
supermarkt die zonder vragen noteer
den waar mijn wekelijkse boodschap
pen bezorgd moesten worden. Nog
sterker, Rinus van dezelfde winkel
bleek destijds zelfs mijn dozen zónder
naams- of adresaanduiding op de goe
de plek te kunnen bezorgen. Gewoon
herkend aan de artikelen die ik weke
lijks insloeg.
Maar er zitten ook nadelen aan dat
kleine wereldje. Je zult maar een 'mis
stap' maken, of nog kwalijker, een
roddel komt totaal ongefundeerd in de
wereld. Gegarandeerd dat wel heel
Tholen daar binnen de kortste keren
van op de hoogte is. Voorbeelden van
dat soort kwalijke zaken te over!
"Maar dat is niet typisch Thools", fluit
mevrouw Goorden me met recht
terug. "Dat heb je in elke kleine
gemeenschap. Daar staat tegenover
dat je hier ook niet zult meemaken dat
iemand dagen dood in zijn huis ligt."
Diny Simons uit Tholen ervaart het
gebrek aan anonimiteit ook weieens
als een bezwaar. "Iedereen weet hier
alles van iedereen, zo gaat dat nu een
maal. Maar daardoor kun je geen indi
vidu zijn, terwijl dat juist ook weieens
lekker is. Ik heb totaal geen probleem
met de verschillende levenswijzen
hier, zolang de mensen een ander vrij
laten. Maar toch voel ik soms een
bepaalde druk, merk dat ik me afvraag
of ik dit of dat wel kan doen. Dat je je
gaat gedragen naar wat je denkt dat de
mensen van je verwachten. Niet dat
dat me ooit is opgelegd hoor. Mis
schien komt dat gevoel wel van
mezelf, ik vind ook niet dat ik wat dat
betreft voor het blok gezet word. En
als ik dit echt als een probleem had
ervaren, zou ik het hier niet zo lang
hebben volgehouden."
Winkelpuien
Diny kwam zeventien jaar geleden
vanuit Steenbergen naar Tholen.
Ondanks waarschuwingen over 'dat
geloof en 'er is echt niets te doen'. Ze
merkt dat die opvattingen in de loop
der jaren niet zijn veranderd. Als er
nieuwe klanten uit Brabant in haar
zaak komen, reageren ze verbaasd op
de niet alledaagse inrichting van de
kapsalon: 'Goh, dat zoiets hier in Tho
len kan'. "Ik zou ook nooit meer terug
naar Steenbergen willen", meldt Diny
beslist. "Juist daar heb je allerlei kliek
jes waar je niet tussen komt. Hier
gebeurt veel meer. Als je bijvoorbeeld
naar sommige winkelpuien kijkt, lek
ker felgekleurd geschilderd. Die uiter
sten hier, ik vraag me af of dat in
Steenbergen zou kunnen. Moet je ook
eens zien wat voor leuke winkeltjes er
hier in de binnenstad zijn bijgekomen.
Daar leent Tholen zich ook echt voor.
Er is bedrijvigheid, Tholen leeft."
(Even tussendoor: Daar gaat dus voor
oordeel drie 'dat gat zit nog met kran
ten dichtgeplakt' de mist in).
Diny verder "Je hebt hier water,
boten, toerisme. Als je over de dijk
wandelt en je kijkt naar de stad, of
vanaf de brug, en je ziet alles zo door
dijken beschut, denk ik: Wat wonen
we hier toch lekker knus. Het leven is
hier ook gewoon gezellig. Misschien
is de sfeer in de nieuwe wijken wel
anders, dat weet ik niet."
Nog even over de verschillen in
geloof. Die hebben mevrouw Goor
den, zo benadrukt ze, nooit parten
gespeeld. Ieder moet, vindt ze, leven
zoals hij of zij denkt dat goed is en de
ander ook die vrijheid geven. "Die
vrijheid krijg je hier. Ik heb ook nooit
onder stoelen of banken gestoken dat
ik katholiek ben, maar me wel aange
past. Onze kinderen speelden op zon
dag gewoon buiten, maar ik zorgde
wel dat ze binnen waren wanneer de
mensen naar de kerk gingen".
Groepjes
Van aparte hokjes moet mevrouw
Goorden sowieso niets hebben. "Onze
kinderen speelden bijvoorbeeld een
hele vakantie met iedereen buiten, ook
met kinderen van andere scholen. Zo
gauw de vakantie voorbij was, waren
Diny Simons hoeft niet zo nodig uit Tholen weg.
Rekening houden met anderen is een kwestie van opvoeding, zegt J any Boogaard.
het weer aparte groepjes. Ik ben ook
altijd tegen de plannen voor een apar
te katholieke school geweest. Het zou
veel beter zijn als alle kinderen, van
welke geloofsovertuiging ook, bij
elkaar op één school zouden zitten.
Leren ze met elkaar omgaan, elkaar
accepteren."
Ook Jany Boogaard uit Sint-Annaland
vindt het een doodnormale zaak reke
ning te houden met normen en waar
den van anderen. "Je doet geen dingen
als je weet dat anderen zich daaraan
storen, houdt bijvoorbeeld rekening
met de zondagsrust. Als het kan, ga je
ook niet weg juist wanneer de kerk
aan- of uitgaat, dan wacht je gewoon
een kwartiertje."
Jany trouwde vijftien jaar geleden met
Wil Boogaard uit Sint-Annaland en
kwam zo op het eiland terecht. "Je
wist vantevoren dat je je wat moest
aanpassen, maar dat is nooit een pro
bleem geweest. Ik vind het ook een
kwestie van opvoeding rekening te
houden met anderen. Dan word je zelf
ook geaccepteerd." En als haar zoons
Bram (8), Frans (7) en Willem (4)
straks voor onderwijs de brug over
moeten? "Dat weet je vantevoren. Ik
kom uit Zevenbergen, voor de mid
delbare scholen was je daar ook aan
gewezen op Breda of Dordrecht."
Verdedigen
Ik betrap me er onder het samenstellen
van dit artikel steeds op dat ik in plaats
van voor Thoolse lezers, richting Bra
banders zit te schrijven. Tholen, net
zoals in het dagelijks leven zo vaak
gebeurt, moet verdedigen. Want het
blijkt er daar nog steeds niet in te kun
nen dat het leven hier goed is.
Vroeger, zo'n veertig of vijftig jaar
geleden, moet het hier voor een bui
tenstaander wel moeilijker leven
geweest zijn. Ik ken bijvoorbeeld een
verhaal van een Bergs gezin dat het
bedrijf hier kon opdoeken. Ze zagen
geen klant meer omdat ze op zondag
gewoon gingen wandelen. Op één of
andere manier, hoe weet ik niet pre
cies, zat ook in mijn brein vroeger een
idee van Tholen als 'zwart gat'. Als we
op de fiets of met de brommer richting
Thoolse dijk gingen om te zwemmen,
gaf ik na de oude brug altijd goed mijn
ogen de kost. Tholen was immers
anders, een beetje vreemd, en ik wilde
daar weieens voorbeelden van zien.
Wat ik verwachtte weet ik niet, er is
me ook nooit iets raars opgevallen.
Ook herinner ik me nog mijn eerste
bezoek aan de stad Tholen zelf. De
weg vanaf de bushalte naar het huis
van de zieke collega zou ik wel ergens
vragen. Weinig kans dus. Geen ster
veling te zien. Afschuwelijk, dacht ik,
om hier te wonen. Hier word je levend
begraven. Maar mijn collega vertelde
De mensen op straat waren in Tholen vriendelijker dan mevrouw Goorden in het gemoedelijke Brabant
eewend was.
De ruimte, het lekkere buitenwonen, lokte Ida van Schilt en haar gezin naar Tholen.
me lachend dat ik juist biddag, of
dankdag, dat weet ik niet meer, had
getroffen.
Natuurlijk blijft het beeld dat Tholen
in 'de buitenwereld' heeft via de media
steeds "heerlijk' bevestigd. Nog niet zo
lang geleden weer door de illustratie
bij de polio-epidemie op de televisie.
Hoera, moeten de cameramensen
gedacht hebben, een bordje met de
straatnaam 'Domineeshof. En nog
maals hoera, een inwoonster die van
achter de gordijntjes naar buiten
gluurt. Nog een shot van een monu
mentale kerk en de televisieploeg
heeft het weer voor elkaar. Ja hoor,
denk ik dan, we lopen hier op Tholen
nog op klompen en zien molentjes!
"Tholen zou zelf ook meer aan een
positievere beeldvorming moeten
werken", vindt Diny Simons. "Tholen
is meer dan een plek waar polio de
kop weieens opsteekt. Tholen heeft
veel meer in zijn mars dan mensen
over de brug denken."
Bewolking
Schiet me ook weer een artikel te bin
nen van een Zeeuwse journalist over
een Thools bedrijf. De man begint zijn
verhaal met de rit over de Oesterdam,
waar hij constateert dat de bewolking
richting Tholen steeds zwaarder
wordt. Mijn ervaringen op de Oester-
dam zijn totaal anders. Als ik over die
weg weer op huis aan rijd, geniet ik
van de Oosterschelde, naargelang de
weersomstandigheden spiegeltjesglad
of met ruige witte koppen. Stel steeds
weer vast dat de dam mooier wordt
naarmate ik Tholen nader. Ik doel dan
op de prachtig begroeide schorren. De
vogels vlakbij de Bergsediepsluis, de
karrevelden even verderop. Kan een
gemeente zich een mooiere entree
wensen? Oké, ben ik misschien net zo
bevoordoordeeld als die Zeeuwse
journalist.
Ik ken nauwelijks een vogel of plant
bij naam, maar geniet in alle jaargetij
den van de omgeving. De blinkend
vette brokken op een pas geploegde
akker, het aardappelloof later, de tar
we of papaver. De bloemenvelden. De
sloten met knotwilgen. De witte sluier
van fluitekruid in het voorjaar in de
bermen. Gewoon een fuik die tegen de
dijk ligt te drogen. Ik vraag me wei
eens af of ook de geboren Tholenaren
dat nog zien, vermoed in elk geval dat
je voor dat soort zaken meer oog hebt
als je in een andere omgeving bent
opgegroeid.
Ook Diny Simons weet de omgeving
op Tholen te waarderen. "Het is hier
toch magnifiek. Alleen jammer dat
een stuk van de Oosterschelde stil
staand water is geworden. Maar je
hebt hier gelegenheid om te zwem
men, er zijn zandstrandjes. Het is fan
tastisch om door de polders te fietsen,
of bijvoorbeeld over dat nieuwe fiets
pad langs de Oosterschelde. Echt heel
mooi."
Scholen
Voor dat mooie buitengebied kozen
een half jaar geleden ook Ida en Rinus
van Schilt. Ze verhuisden van de
gemeente Halsteren naar de Annavos-
dijk bij Sint-Annaland. Ze kregen ook
toen nog de nodige waarschuwingen.
"Een achtergebleven gebied, een
andere mentaliteit. En zijn de scholen
daar wel goed genoeg, je denkt toch
wel aan de toekomst van je kind?"
Maar Ida en Rinus wisten van kennis
sen op Tholen al hoe het leven hier
werkelijk is. En de ruimte, het lekkere
buitenwonen, lokte.
"In Brabant heb je dat bijna niet meer".
Bram van vijf was overigens de eerste
die meldde dat hij niet meer terug
hoefde naar Brabant. "De school is
prima en Bram zit al op voetbal. Je
hebt hier ook een bloeiend vereni
gingsleven", vertelt Ida. "En de bevol
king is heel vriendelijk. In het dorp
zelf, maar ook hier in de buurt. Vanaf
het begin steekt iedereen die op de
fiets voorbijkomt, en ook de boeren op
hun trekkers, zijn hand op. Ik zag er
niet echt tegenop om op Tholen te
gaan wonen, maar het is me toch nog
meegevallen."
Toch had ik de indruk dat Westbra
banders, ondanks hun vooroordelen,
tegenwoordig meer belangstelling
hebben voor een woning op Tholen.
Omdat ik weieens de vraag krijg op te
letten of er leuke pandjes leeg staan.
Maar volgens onroerend-goedhande-
laar H. Sturris is er van over de brug
weieens meer belangstelling geweest.
"In de jaren zeventig was er veel meer
trek vanuit West-Brabant naar hier.
Toen speelden afstanden geen rol,
werden reiskosten zonder meer door
werkgevers vergoed. Tegenwoordig
is dat anders. Nu komt de vraag meer
uit de eigen regio. Mensen die van een
huur- naar een koopwoning willen, of
tweeverdieners die wat groters willen.
Belangstelling van buiten Tholen is er
wel van mensen die tegen hun pen
sioen zitten, in een iets rustiger gebied
willen gaan wonen. Daar is Tholen
ook bij uitstek geschikt voor", is zijn
ervaring.
Veranderd
Sturris herinnert zich nog de 'grote
trek' naar Tholen. "Dat kwam eigen
lijk door de bouw van de eerste bejaar
denwoningen. Dan kocht je de vrijko
mende huisjes op. Soms drie in de
week, die je dan op één zaterdag sleet.
Veel mensen uit Holland. Tot 1979,
daarna moesten woningen permanent
bewoond worden, ook veel Duitsers.
En ook Brabanders." Alleen voor de
prijs van een woning hoeven Braban
ders niet meer te verhuizen naar Tho
len. Die tijd is volgens de Thoolse
onroerend-goedhandelaar voorbij.
"Als je Halsteren, Bergen op Zoom en
Tholen vergelijkt, is er weinig prijs
verschil meer."
De onroerend-goedhandelaar ver
moedt dat Brabanders tegenwoordig
de bestaande vooroordelen laten voor
wat ze zijn. "Als jonge mensen een
huis leuk vinden, komen ze gewoon,
vragen niet hoe het leven hier is. Ik
loop nu dertig jaar mee en zie hoe dat
verandert. Jongeren stappen tegen
woordig gemakkelijker ergens over
heen. En natuurlijk is hier alles ook
erg veranderd."
Toch blijven wij voor veel Tholenaren
altijd het stempeltje 'import' dragen.
Soms steekt dat even de kop op, als
dat toevallig goed uitkomt. Op die
hoorzitting bijvoorbeeld, waar een
inspreker luid en duidelijk te verstaan
kreeg dat zijn mening er niets toe deed
omdat hij 'niet van hier was'. Of op die
vergadering waar de mening van een
Thoolse ondernemer lijnrecht bleek te
staan tegenover die van een niet in
Tholen geboren aanwezige. Dan hoor
je iets mompelen van: Lae' ze de brug
maer wir op'aele. (Loop ik natuurlijk
weer het risico op opmerkingen over
onjuist dialect. Sorry bij voorbaat, dat
leer ik nooit).
'Zwarte kous'
Maar ik ben intussen verschrikkelijk
afgedwaald. Moest nog een aantal
vooroordelen de grond in boren. We
hebben nog: "alle mensen zijn daar
van de zwarte kous". Nou, als dat zo
zou zijn, zag het leven er hier inder
daad heel anders uit. Laten we de
volksvertegenwoordiging in de
gemeenteraad als afspiegeling van de
bevolking nemen: SGP en RPF/GPV
samen met zes zetels op een totaal van
zeventien. Kijk, als die zes zetels
groeien tot meer dan de helft, wordt
het anders. Ik vraag me eigenlijk af
hoe de zetelverdeling zou zijn zonder
H.J. Sturris.
'import' in Tholen. Wanneer ik hier in
m'n woonomgeving - Oudeland-
sestraat, -poort en Markt - turf, is de
verhouding geboren/niet geboren
Tholenaren bijna één op één. Best
kans dus dat de balans zonder onze
kiezersinbreng naar de andere kant
zou doorslaan. Dragen we als 'import'
toch nog ons steentje bij aan de leef
baarheid hier!
Zoals de zaken er nu voorstaan, vind
ik de samenleving hier door de ver
schillende levensovertuigingen overi
gens alleen maar 'kleurrijker*. Ergens
zijn de reacties van mensen elders in
Nederland, wanneer ze Tholen' horen,
ook wel leuk. Praktisch altijd is er dan
belangstelling, komen er vragen hoe
het leven hier nu werkelijk is. Ik kan
me nauwelijks voorstellen dat dat ook
gebeurt als je, om maar wat te noe
men, in Wouw woont, of in Roosen
daal.
Tevreden
Eerst nog even voor de goede orde. Ik
heb in dit artikel alleen maar tevreden
mensen aan het woord gelaten. Dat
heeft een reden: Ik heb geen ontevre
den Brabanders in Tholen kunnen vin
den. Heb echt mijn best gedaan. Tien
tallen mensen naar hun mening
gevraagd. Gepolst of zij niemand wis
ten die het liefst de eerste bus terug
zou willen nemen. Zou mijn verhaal
tje immers alleen maar smeuïger heb
ben gemaakt. Natuurlijk zal er best
een enkele Brabander zijn geweest die
hier niet kon aarden en die terug naar
zijn geboortegrond is gegaan. Uitzon
deringen bevestigen de regel.
Rest mij nog de goedbedoelde waar
schuwing: "Daar hou je het nooit vol.
Nee daar krijg je echt spijt van" onder
uit te halen. Daar gaan we, verwacht
geen verrassingen. Jany Boogaard:
"Het bevalt me hier prima, maar ik
denk dat je het jezelf overal gezellig
kunt maken. Ik ben niet echt plaatsge
bonden, zou er ook niet tegenop zien
als ik naar Friesland moest, als mijn
gezin maar meegaat. Maar als het niet
nodig is, ga ik hier niet weg."
Mevrouw Goorden: "De overgang
kon voor mij 38 jaar geleden niet gro
ter zijn. Van het buitengebied in Bra
bant kwam ik in een rijtjeshuis in een
smal Zeeuws straatje terecht. Maar ik
ga hier alleen nog uit de Hoogstraat
weg als ik naar het bejaardentehuis
moet." Ida van Schilts opvatting over
wonen op Tholen: "Zeer positief."
Diny Simons zei het al: "Ik hoef hier
niet zo nodig weg." En, mocht dat nog
niet duidelijk zijn, ik sluit me daar vol
ledig bij aan.
"7
