Halve eeuw Jo van Lijn voorbij
M. Dijke
overweegt
te stoppen
Quist schoenen
'Juffrouw onderwees met het hart'
Dokter Noteboom
plotseling overleden
Afscheid N.E. van Bezooijen-van den Hoek
Roefelen is
alleen succes
op Tholen
Inwoners Anna Jacobapolder houden eigen kruidenier
3S»/S -"6®»
Zondagsschool
Donderdag 15 september 1994
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Wie de verhalen van Marten Toonder over heer Olivier B.
Bommel wel eens heeft gelezen, herinnert zich wellicht
de kruidenier Grootgrut. Anna Jacobapolder heeft ook
altijd al zo'n winkeltje gehad. Hoeveel middenstanders
telde het dorpje vroeger echter niet? Je had twee bakkers,
een slager, twee kruideniers, een schilder, een smid, een
fietsenmaker en een postkantoor. Maar veruit de meeste
winkels zijn verdwenen. En nu dreigde men ook nog de
laatste kruidenier kwijt te raken, want Piet en Jo van der
Reest-Goudzwaard stoppen ermee.
Verhuizen
Sunlight
Streep trekken
Vertrouwen
Zak vouwen
Jammer
Hulp
Afscheid
Lieve oude oma
Zonden
Bijna 34 jaar huisarts te St. Annaland
Dokter A.C.J. Noteboom is maandagmorgen in zijn
woning te Tholen overleden aan een hartstilstand. De 64-
jarige oud-huisarts nam in december afscheid van St.
Annaland, waar hij bijna 34 jaar heeft gewerkt. Note
boom heeft dus slechts korte tijd van zijn pensioen kun
nen genieten
Gezondheid
EHBO
"ff"
«ÈS
i C
3 W> - W g; -
Jo en Piet van der Reest-Goudzwaard voor de typische kruideniersvakken in hun winkel.
Het zag er niet naar uit dat er opvol
gers voor het winkeltje zouden
komen. Dat betekende, dat de enige
zaak waar de inwoners van de Pol
der nog van alles kunnen krijgen, uit
het dorp zou verdwijnen. En daar
mee is men dan aangewezen op de
middenstand in Sint-Philipsland.
Vooral voor de oudere mensen is dat
een gemis. Maar de inwoners kun
nen gerust zijn, want 'Jo van Lijn',
zoals de winkel in de volksmond
wordt genoemd, wordt voortgezet.
Mevr. Doorduin uit Schiedam is per
1 oktober de nieuwe eigenares.
De familie Doorduin verhuist naar
de Noordweg in Anna Jacobapolder.
Het exploiteren van de winkel is
voor mevr. Doorduin een bijver
dienste, want er is tegenwoordig niet
meer van te leven. In eerste instantie
was het de bedoeling dat de Schie-
damse het samen met haar dochter
ging doen. Maar de laatste zag het
leven op het platteland niet zo zitten
en trok zich terug. Daarom heeft
mevr. Doorduin een hulp gezocht en
gevonden in een 16-jarige Sint-Phi-
lipslandse. De nieuwe eigenares
wordt door de familie Van der Reest
twee weken lang ingewijd in het
kruideniersvak. Het vertrekkende
kruideniersechtpaar gaat in Sint-
Philipsland wonen. "Dat is wel een
beetje gek", zegt mevr. Van der
Reest. "We zijn geboren en getogen
in de Polder en we hebben altijd
gezegd dat we nooit naar Flupland
zouden gaan. Maar ja, we moesten
uit ons huis, want dat is samen met
de winkel verkocht. Misschien dat
we nog wel eens terugkomen als de
gelegenheid zich voordoet."
De kruidenierszaak is een echte
familie-aangelegenheid. De ouders
van mevr. Van der Reest, de familie
Goudzwaard-Kunst, begonnen na de
oorlog in een pand aan de Lange-
weg. Later verhuisden ze naar de
Noordweg. Dochter Jo Goudzwaard
zou eigenlijk na de lagere school
naar de mavo gaan. Ze haalde echter
toch maar haar middenstandsdiplo
ma en kwam in de zaak van haar
ouders terecht. Zo'n tien jaar later, in
1955, trouwde ze met Piet van der
Reest. "Ik wist toen nog niets van
het kruideniersvak af. Na ons trou
wen ging ik leren voor het kruide
niersdiploma, een tabaksvergunning
en ik deed zelfs een drogisterijtest",
vertelt Van der Reest. "In die tijd
hoefde je nog geen examen te doen
voor drogist als je zaak in een afge
legen dorp stond. Een test was dan
voldoende. Daardoor hebben we
ook altijd al medicijnen verkocht."
Het winkeltje is nog een echte kleine
kruidenierszaak. Je kunt er werke
lijk van alles kopen. Van waspoeder
tot bloemenvazen, rookwaren,
medicijnen, diepvriesvoedsel, wijn,
brood, vleeswaren, groenten en
snoepgoed. Dat brede assortiment is
altijd gebleven. "Sommige dingen
zijn natuurlijk verdwenen", legt Van
der Reest uit. "Zo verkopen we nu
geen klompen en laarzen meer en
ook het meeste losgoed is weg."
"Ja, vroeger verkochten we nog los
se basterdsuiker, stroop, zout en
koekjes. En dat moest je allemaal
afwegen", vult zijn echtgenote aan.
Maar andere dingen staan nog wel
op de schappen. Wat te denken van
bijvoorbeeld Sunlight zeep. "Maar
dat wordt bijna niet meer gekocht
hoor", zeg Van der Reest.
Doordat ze al van jongs af in de win
kel stond, zit mevr. Van der Reest
inmiddels bijna vijftig jaar in het
kruideniersvak. Haar man bijna
veertig jaar. "Dat zou in mei volgend
jaar zijn, maar daar wilden we niet
meer op wachten", vertelt de 62-jari-
ge mevr. Van der Reest. "We vinden
het nu welletjes. Ik ben het wel een
beetje moe." Haar man weerspreekt
dat: "Ach welnee, moe word je het
nooit. Maar je moet ergens een
streep trekken. Vijftien jaar geleden
heb ik een hartinfarct gehad. Toen
zei de specialist al dat ik er eigenlijk
maar beter mee kon stoppen. Dat
wilde ik toen niet. Ik was nog te
jong. Maar nu zijn we vijftien jaar
verder en kunnen we van de rust
gaan genieten."
Dat van de rust genieten, kwam er
tijdens hun kruideniersbestaan niet
van. "Het was 's morgens vroeg op
om het brood aan te pakken. En 's
avonds ging de winkel om zes uur
dicht, daama nog de kas opmaken
en opruimen. Voordat je dan einde
lijk eens zit, is het half acht", vertelt
Van der Reest. "Het journaal is voor
ons dan ook eigenlijk wel een rust
punt. Dat willen we allebei echt
graag zien. Maar hoe vaak komt het
niet voor dat er toch weer gebeld
wordt?"
De winkel is nog maar weinig ver
anderd in vergelijking met vroeger
tijden. Niet alleen wat betreft de
knusse, ietwat krappe indeling met
hier en daar nog echte kruideniers
kastjes, maar ook wat bedrijfsvoe
ring betreft. Hier wordt nog gewerkt
met de 'boekjes'. De vaste klanten
hebben nog een boekje waarin de
bestellingen worden opgeschreven.
Aan het einde van de week gaat Van
der Reest dan langs om af te reke
nen. "Dat geeft ook echt een binding
met je klanten. Nog voordat de week
begint, weet je vantevoren dat de
klanten met een boekje zullen
komen. Bovendien kennen we de
mensen hier heel goed. Je weet dat
die persoon altijd om koffie komt en
een ander nooit", zegt Van der Reest
die bij veel klanten een groot ver
trouwen geniet. "Mijn dochter Lia
woont in de stad en deed op een keer
met mij de ronde voor het afreke
nen. Toen we bij een klant kwamen,
lag er in de bijkeuken een honderdje
onder een potje. Ik zette de bood
schappen weg en legde het wissel
geld weer bij het potje. Mijn dochter
stond verbaasd, in de stad doe je dat
niet. Het is gewoon een kwestie van
vertrouwen en dat kan hier nog."
Mevr. Van der Reest maakte ook de
oorlogsjaren nog mee in de winkel
van haar ouders. "Ik weet nog goed
dat we de bonnen in jampotjes onder
de toonbank bewaarden. De zoete
waren, zoals stroop en suiker, ston
den op één bon. En wij moesten
alles afwegen. Zo kregen kleine
gezinnen een kleiner stuk ontbijt
koek dan de grotere", zegt ze. Hoe
wel de winkel altijd onder de eigen
naam werd geëxploiteerd, was het
kruideniersechtpaar altijd aangeslo
ten bij een inkooporganisatie. "Ik
weet nog wel dat ik bij mijn examen
de vraag moest beantwoorden: bij
welke organisatie bent u aangeslo
ten? Dat was toen TIP. Ze vroegen
toen wat dat betekende. En ik was zo
zenuwachtig dat ik er eerst niet op
kon komen. Het was natuurlijk 'Tot
ieders profijt'. Nu bestaat die organi
satie niet meer."
Over de huidige middenstandsexa
mens is Van der Reest niet zo te
spreken. "Als je nu ergens bijvoor
beeld pruimen koopt, dan fromme
len ze die zak zomaar dicht. Maar in
mijn tijd moesten we op het examen
een zak met suiker zo dichtvouwen
dat er niets uitviel als de examinator
hem op zijn kop hield", zegt de krui
denier. "We moesten nog aan de
korrel kunnen zien of het Chinese,
Indische of een andere soort rijst
betrof. Want dat werd toen nog los
verkocht. Daarom kregen we ook
monsters mee naar huis om te oefe
nen. Tegenwoordig hoeft dat alle
maal niet meer."
Het winkeltje valt nu onder de keten
Buurtsuper van Markant. Er is ook
aan deze kant van het bedrijf nogal
wat veranderd. Zo kwam er vroeger
elke week een vertegenwoordiger
van de grossier langs de deur om de
bestelling op te nemen. Tegenwoor
dig gaat dat met de leespen en wordt
het via een apparaat telefonisch
doorgezonden naar de groothandel.
Ergens vindt het echtpaar het toch
wel jammer om te vertrekken. "We
hebben het altijd graag gedaan en je
bouwt een band op met je klanten, je
leeft ook met ze mee", vertelt mevr.
Van der Reest. "Maar je groeit er
naar toe. We hebben vantevoren
gezegd: op 1 oktober stoppen we
ermee. Als je van de één op de ande
re dag op moet houden, is de klap
harder. Hier in de Polder is het 't
gesprek van de dag en mensen vra
gen van alles over hoe het gaat met
het nieuwe huis en wanneer wij nu
echt stoppen. En dan raak je het wel
een beetje beu. Dan wil je het maar
achter de rug hebben." Ook haar
man vindt het tijd om op te houden:
"Het is nooit gemakkelijk, maar als
je 65 bent, net als ik, moet je er een
einde aan maken. Ik merk ook dat ik
wat ouder word als 's morgens om
half zeven het brood wordt bezorgd.
Dan moet ik er uit om het aan te pak
ken. Vooral in de winter valt dat niet
altijd meer mee. Vroeger stond ik
om kwart over zes al aangekleed en
geschoren beneden, maar nu gaat
dat niet meer."
Vakantie heeft het kruideniersecht
paar nooit veel gehad. "Eén week op
een jaar en dat was zalig. Dan gin
gen we met de kinderen weg", ver
telt mevr. Van der Reest. "Verder
was het alleen maar werken. Op
dinsdagmiddag is de winkel wel
dicht, maar dan heb je toch nog van
alles te doen. Opruimen of naar de
grossier. We hebben altijd erg veel
hulp van de buren gehad en dat is
echt fijn, want vooral kratten en der
gelijke zijn gewoon te zwaar voor
ons om te tillen. En voor een knecht
is de zaak te klein. Want met drie
kinderen houd je echt niet veel over.
En ook nu is het eigenlijk niet winst
gevend genoeg, want het draait alle
maal om de grote supermarkten.
Daarom is het maar goed dat mevr.
Doorduin het ais bijverdienste doet",
zegt de kruideniersvrouw.
Op 28 september sluiten de deuren
om op 3 oktober weer open te gaan
onder een nieuw bewind. Het
afscheid van de winkeliers Van der
Reest zal niet onopgemerkt voorbij
gaan. Zaterdag 1 oktober wordt er
een receptie gehouden in Ons
Dorpshuis. Daarbij hopen ook de
beide ouders van mevr. Van der
Reest en oprichters van de zaak,
aanwezig te zijn. Vader Goud
zwaard is 83 jaar en zijn vrouw werd
zondag 81
"Mijn vader is ook echt blij dat de
winkel blijft bestaan", zegt mevr.
Van der Reest. "We vinden het fijn
dat ze de receptie nog mee kunnen
maken."
Na het feestelijke afscheid kunnen
Piet en Jo van der Reest eindelijk
gaan genieten van de rust. Hoewel
de invulling van al die tijd nog niet
mee zal vallen. "We hebben geen
hobby's. Daar hadden we geen tijd
voor. De winkel was altijd onze
hobby. Maar nu zullen we toch maar
wat op moeten zoeken. Fietsen,
wandelen en lezen of zoiets", zegt
mevr. Van der Reest.
Haar man is ouderling van de Gere
formeerde Kerk in Anna Jacobapol
der en leest ook graag. De boeken,
zoals Arendsoog, die de zonen Jan
en Nemi en dochter Lia vroeger
lazen, staan nog in de kast te wach
ten op één van de vier kleinkinde
ren. "Ook voor het bezoeken van
onze kinderen en kleinkinderen heb
ben we nu meer tijd", zegt Van der
Reest. "Eén van de kleintjes zei al:
nu zal opa wel meer langs komen."
Eerst moet er echter nog twee weken
flink aangepakt worden. Maar "t
wienkeltje' blijft voorlopig nog
bestaan.
SGP-statenlid M. Dijke uit Scherpe-
nisse zal zich in maart 1995 hoogst
waarschijnlijk niet verkiesbaar stel
len voor een nieuwe periode van
vier jaar. "Ik moet er nog eens over
prakkizeren, maar gezien mijn leef
tijd - 64 jaar - is het reëel dat ik er
volgend jaar een punt achter zet.
Dan hoop ik 65 jaar te zijn en er is
veel werk aan het statenlidmaat
schap. Je hebt commissie- en frac
tievergaderingen naast de maande-
Helpende handen. De afdeling
Flakkee, Schouwen en Tholen van
Helpende handen gehandicapten
zorg van de Gereformeerde
Gemeente houdt zaterdag 17 sep
tember een contactmiddag in Dirks-
land. De bijeenkomst die van twee
tot vier uur duurt, wordt gëhouden
in gebouw Rehoboth van de Gere
formeerde Gemeente.
lijkse statenzitting en ook nog eens
werkbezoeken. Er is echt een groot
verschil met het raadswerk", zegt
Dijke, die in de Thoolse gemeente
raad fractievoorzitter is voor de
SGP. Een bijkomend punt noemt hij
de reisafstand. "Scherpenisse-Mid-
dfclburg vergt toch altijd nog een
uur." Welke SGP'er uit Tholen of St.
Philipsland een zetel in de statenzaal
gaat bezetten, is nog niet bekend. In
1991 stond G.D. Roeland uit St.
Annaland op de 10de plaats, L. Wal
pot uit St. Philipsland 17de en H.
Geluk uit St. Philipsland 23ste.
Bij de VVD is statenlid mevr. H.A.
Polderman-Martin uit Tholen her
kiesbaar. Ook O. Huiskamp uit Tho
len en oud-raadslid J.L. van Gorsel
uit Oud-Vossemeer zullen vermoe
delijk op de kandidatenlijst voorko
men, zij het de laatste op een onver
kiesbare plaats.
Bij de PvdA zal het huidige statenlid
H. Venekamp uit Tholen in elk
geval niet meer terugkeren. Hij
kwam tussentijds in de staten en had
al eerder aangekondigd, dat het zijn
laatste periode zou zijn. Hij was in
1991 de enige kandidaat van Tholen
en St. Philipsland, zodat de PvdA op
zoek moet naar een nieuwe man of
vrouw uit onze streek.
DEALER
Advertentie I.M.
Juffrouw Van Bezooijen temidden van de kinderen van de zondagsschool.
'k heb and'ren al de rechten van Uw mond, met lust ver
teld, hen vlijtig onderwezen.' Die tekst uit psalm 119:7a,
geschreven op een perkamenten rol kreeg juffrouw N.E.
van Bezooijen-van den Hoek woensdagavond bij haar
afscheid als leidster van de zondagsschool Samuel in
Scherpenisse. De bijeenkomst in het verenigingsgebouw
De Hoeksteen werd door ongeveer 120 mensen bezocht
van wie 60 kinderen van de zondagsschool.
De jubilaris stond veertig jaar voor
de klas. Elke zondag, van half twaalf
tot half een. De 79-jarige juf heeft er
een punt achter gezet. Velen kwa
men haar bedanken voor de wijze
waarop ze al die jaren de kinderen in
In de krant van vorige week was een
vervelende fout geslopen in het arti
kel over zondagsschooljuf N.E. van
Bezooijen-van den Hoek uit Scher
penisse. De afgedrukte inleiding
hoorde bij een ander verhaal. Hier
onder volgt de juiste tekst alsnog:
In augustus 1954 werd ze gevraagd
leidster te worden op de zondags
school van de Nederlands Hervorm
de Gemeente in Scherpenisse. Ze
vroeg twee weken bedenktijd.
Schreef een proefvertelling en werd
geschikt bevonden. Behalve een
paar zondagen afgelopen winter
stond ze er altijd, tot op de dag van
vandaag.
het Oude en Nieuwe Testament
onderwezen heeft.
J.W. Duvekot scriba van de Gere
formeerde Gemeente en directeur
van de Groen van Prinstererschool
(inmiddels 15 jaar als leider aan de
zondagsschool verbonden), herin
nerde er in een gedicht aan dat
mevrouw Van Bezooijen les kwam
geven kort na de oprichting van de
christelijke school. Voor die tijd was
er alleen een openbare school. "Een
roerige periode met de scheiding
van de scholen."
Een dieptepunt kende Samuel toen
het aantal kinderen terugliep naar
dertig. Nu bezoeken zestig kinderen
de zondagse bijeenkomst. Hij stelde
dat het vroeger vanzelfsprekend was
dat ouders hun kinderen naar de
zondagsschool lieten gaan, maar dat
hef nu vooral de kinderen zelf zijn
die de zondagsschool willen bezoe
ken. Een kwart eeuw geleden be
zochten ook kinderen van de open
bare school de zondagsschool. "Nu
gebeurt dat amper nog. Dat zie je
langzaam wegebben."
Oud-leidster A. van Hout vertelde
dat zij van mevrouw Van Bezooijen
het 'vak' had geleerd. Ze haalde her
inneringen op. Over het aansteken
van de oliekachels in de oude
school. En hoe mevrouw Van
Bezooijen orde hield. "Ze liep naar
het kind toe en pakte het bij de
schouder en bewoog het eventjes
heen en weer." Juf Dirian Boekhout
van Hout die 16 jaar leidster was
vertelde dat mevrouw Van Bezooij
en door de kinderen gezien werd als
een 'lieve oude oma'. Zij haalde een
dominee aan die schreef dat de zon
dag Christus' marktdag was:"Wij
weten niet of het uitgewerkt heeft."
Zij onderstreepte het belang van het
onderricht uit de Bijbel. Volgens
haar blijven de vertellingen de kin-'
deren bij, "ook al hebben ze met de
kerk gebroken." De jongste klasjes
van mevrouw Van Bezooijen zwaai
den de juf uit met kleurrijke handjes
op een stok waar hun pasfoto op was
geplakt. Tezamen vormde het een
bos bloemen. Dominee Van der
Sleen behandelde Deuteronomium
6, vers 1 -7 waarin Mozes zegt dat de
ouders de geboden bij de kinderen in
moeten 'scherpen.'
"De kinderen moeten de geboden zo
goed kennen dat wanneer ze om drie
uur 's nachts wakker worden, ze
kunnen zeggen wie God is. Niet
alleen met het verstand maar ook
met het hart.
De hummeltjes moeten nu al weten
wie God is.
Dat wil de Heer. Dat jullie Hem veel
wilt vragen of je Hem met je hart
leert kennen. Daarom is er de zon
dagsschool."
De dominee betrok de kinderen op
de voorste banken bij zijn uitleg. "Er
mag heel veel van de Heer. Maar
wat mag je niet doen van de Heer?"
'Zonden", antwoordde een paar kin
deren. Volgens Van der Sleen heeft
juffrouw Van Bezooijen haar werk
met 'het hart' gedaan om de kinderen
te laten weten wie God is. "Ik hoop
dat uw onderwijs vrucht draagt."
Van de ouders kreeg mevrouw Van
Bezooijen een jaarabonnement op
Terdege. Zij bedankte iedereen die
haar toe had gesproken, de ouders
en kinderen voor de geschenken. "Ik
zal de kinderen missen. Ik ga maar
de Heer blijft. Vraag maar aan Hem
om een nieuw hartje." De kinderen
zongen uit volle borst de psalm die
ze volgens de juf graag zingen: 'De
lofzang klimt uit Sions zalen'
Namens de meisjesvereniging sprak
mevrouw Van der Jagt de jubilaris,
toe. Namens het hoofdbestuur van
de zondagsscholenbond voerde ds.
Verboom het woord, en namens de
oud-predikanten ds. Budding. Mevr.
Franssen bedankte namens de vrou
wenvereniging en ouderling Den
Engelsman sloot de bijeenkomst.
Hij was donderdagavond terugge
keerd van een vakantie in Denemar
ken. Op de thuisreis had hij zijn oud
collega Van der Bel (St. Maartens
dijk) in Friesland nog opgezocht.
Maandagmorgen werd hij thuis
onwel en kwam er plotseling een
einde aan het leven van de oud-huis
arts.
In augustus had hij tijdens de brade
rie zijn voormalige woonplaats St.
Annaland nog bezocht en toen weer
vele bekende gezichten gezien. Een
huisartsenpraktijk op het platteland
was altijd het ideaal geweest van de
1 november 1929 in Nieuw Beerta
geboren Groninger. In St. Annaland
werd die wens vervuld, toen hij 1
februari 1960 dokter H.R.M.J. van
Es opvolgde. "Ik heb het vak altijd
met grote liefde uitgeoefend. En de
beloning daarvoor waren de dank
baarheid van de mensen en de
bereikte resultaten", zei Noteboom
in december tijdens de afscheidsbij
eenkomst, die de Dorpsgemeen
schap in St. Annaland organiseerde.
Nadat hij aan het eind van de tachti
gerjaren besloot om het wat rustiger
aan te doen, kwam in 1990 dokter
Smits hem assisteren. Die vestigde
zich later in Oosterland, waarna
dokter Van de Berge uit Bruinisse
De roefeldag die dit jaar voor de
tweede keer werd georganiseerd,
slaat in Zeeland alleen op Tholen
aan. In de overige Zeeuwse gemeen
ten wil het evenement nog niet van
de grond komen. Reden voor de
Zeeuwse steunfunctie voor het wel
zijnswerk Impuls en het nationaal
jeugdfonds om een bijeenkomst te
organiseren met als thema 'Alles
over de roefeldag'. Deze avond
wordt op donderdag 29 september
gehouden in gebouw van Impuls aan
de Roozenburglaan in Middelburg.
Met Tholen als voorbeeld probeert
de organisatie de volgende roefel
dag, op 24 juni 1995, in meer
Zeeuwse gemeenten te houden. De
informatieavond begint om kwart
voor zeven en is toegankelijk voor
alle belangstellenden. Coördinator
Marianne Velthuis van het jeugd- en
jongerenwerk Tholen geeft uitleg
over de Thoolse roefeldag.
A.C.J. Noteboom.
arriveerde. Die samenwerking
groeide uit tot een maatschap en uit
eindelijk de overname van de prak
tijk per 1 januari 1994.
In zijn laatste jaar te St. Annaland
kreeg dokter Noteboom problemen
met zijn gezondheid. Hij kwam in
het ziekenhuis terecht en ook na zijn
afscheidsreceptie moest hij weer
opgenomen worden. Dat alles
maakte het, met de overname van de
praktijk, tot een jaar met veel span
ningen. Tijdens een vakantie in
Denemarken kon het echtpaar Note
boom zich ontspannen en niets wees
op de ernstige situatie, die zich
maandagmorgen voordeed.
St. Annaland blijft dokter Note
boom herinneren als een integer
huisarts, voorzichtig met nieuwe
ontwikkelingen. Een 'ouwestijler*
met een ouderwets, volledig pakket
aan werkzaamheden, zoals zijn
Poortvlietse collega R.H. Padt het
tijdens zijn afscheid uitdrukte. Hoe
wel hij niet intensief deelnam aan
het gemeenschaps- en verenigings
leven, had dokter Noteboom een
grote voorliefde voor het EHBO-
werk. Gedurende 27 jaar leidde hij
EHBO-cursisten op en 22 jaar deed
hij ook de reanimatie-opleiding voor
de Nederlandse Hartstichting. Note
boom was er trots op, dat in elke
straat in St. Annaland wel een
EHBO'er woonde om direct hulp te
kunnen bieden. Voor dokter Note
boom kwam maandagmorgen de
ambulance tevergeefs. Hij was al
overleden. Nog maar 64 jaar, nog
maar 9 maanden met pensioen.