Piet van Eekelen viert 90ste
verjaardag met Mijmeringen IV
Op de bonnefooi naar Thailand
Stichting vervangt
verrotte kozijnen
NEGENTIG JAAR
FEEST IN THOLEN
Stijlvolle Thoolse Bergenaar met herkenbare gedichten
88 huizen van Beter Wonen
Oud-Vossemeerse jongens voor onbepaalde tijd op vakantie
Donderdag 6 januari 1994
EENDRACHTBODE, DE THOOLSE COURANT
3
Zondag hoopt hij negentig jaar te worden: de in Tho-
len geboren streekdichter Piet van Eekelen, nu woon
achtig in Bergen op Zoom. Ter gelegenheid van die
bijzondere verjaardag geeft hij zijn vierde bundel met
rijmen en gedichten uit: Mijmeringen IV. "En ik ben
nog helemaal niet klaar", vertelt de krasse baas. "Ik
wil nog van alles. Het leven ben ik absoluut niet moe."
Kerstgedicht
Stijlvol man
Concordia
Kerkkoor
Warm eten
Grote verrassing
Stijl en humor
De stichting Beter Wonen gaat dit jaar in Sint-
Annaland en Oud-Vossemeer groot onderhoud plegen
aan de zogenaamde ratiobouwwoningen. Het gaat om
het vervangen van de houten kozijnen aan de voor- en
achterkant van de huizen. In Sint-Annaland worden
64 van dergelijke woningen onder handen genomen, in
Oud-Vossemeer 24.
Ze keken er vol spanning
naar uit. Met zijn tweeën
een trektocht maken door
Thailand, Maleisië en In
donesië. Inmiddels zijn
de 22-jarige Arjan Tange
en de 20-jarige Jaco Kou
wen uit Oud-Vossemeer
werkelijk aan het Aziati
sche avontuur begonnen.
Alleen met een rugzak en
een tent ondernemen ze
een reis die, als het aan
hen ligt, wel eens langer
dan een half jaar kan
gaan duren.
Veilig
Rupsen eten
Bagage
Sleur
Huurprijs
Al negen kruisjes. Dat is oud,
Maar ik, die van het leven houd,
Zou alles over willen doen.
Alweer beginnen net als toen.
M'n jeugd beleven nog een keer
Met ook m'n zelfde ouders weer,
Dezelfde straat, hetzelfde huis.
Het was gezellig bij ons thuis.
Om weer naar school te mogen gaan
In korte broek, met klompen aan
En op m'n kort, blond haar een pet,
Ofwel een zeematroosbaret.
Er was geen weelde. Zeker niet
Zoals men tegenwoordig ziet.
Maar heus, daar zat ik toen niet mee.
Want vroeger was men gauw tevree.
'k Zou trouwen met dezelfde vrouw,
Als zij er ook weer wezen zou.
Was zij er niet dan, denk ik wel,
Bleef ik maar liever vrijgezel.
'k Was bij m'n baas haast vijftig jaar
Toen kreeg ik nog een goed pensioen.
Ook daarvoor wil ik 't overdoen.
ilr'.iiM j 'ViliUf sb ni n i-:-
Nu ik zo oud geworden ben
En ik de Schepper hierin ken,
Durf ik Hem vragen, dankbaar blij:
"Geef mij, als 't kan, wat tijd erbij".
9 januari 1994
Zes en een kwart eeuw is 't dit jaar
Dat 't stadsrecht hier begon.
't Was ook nog braderie, zowaar.
Ik was er ook, met Ton.
'k Zag kraampjes in de binnenstad.
Er was genoeg te koop.
Bezoekers waren er maar zat.
't Leek wel een mierenhoop.
Ik zag wat vrienden van weleer:
Ben Schot en Pieter Baay.
Ze zaten op 't terras dit keer
Daar ergens aan de Kaai.
Er hingen fotostrips te kijk
Van d'oude visserij
En van de werf van Duivendijk.
Een hoogaars stond erbij.
Ik zag de kinderbraderie
En ook een grabbelton,
Een lotentent van d'harmonie
En hoorde 't carillon.
'k Zag vlagversiering overal.
De mensen waren blij.
Een feest, dat nog lang heugen zal.
Geloof me, 'k was er bij.
Ik liep door mijn geboortestraat,
'k Heb kennissen gezien.
En volgend jaar, als het nog gaat,
Ben ik er weer, misschien.
september 1991
Bij zijn afscheid in 1969 als fabri-
cagechef bij de Liga in Roosen
daal sprak Van Eekelen de hoop
uit, dat hij een hele dure zou wor
den voor het pensioenfonds. En
die wens is uitgekomen, want in
middels geniet hij al 25 jaar van
zijn pensioen. Maar Van Eekelen
rust niet op zijn lauweren. Hij
dicht wat af: over de jaargetijden,
de natuur, vakantiereizen, oorlog
in de Golf, feest in Tholen of het
nieuwe woongebied de Bergse
Plaat.
In januari 1978 kwam zijn eerste
bundel uit in een oplage van 150
stuks. In 1984 volgde de tweede en
in 1989 de derde, elk in een ver
dubbelde oplage van 300 exempla
ren. Ook van Mijmeringen IV, dat
100 gedichten bevat, zijn 300 bun
dels gedrukt.
Al vijftien jaar wordt in de Een-
drachtbode het kerstgedicht van
P.M. van Eekelen gepubliceerd.
"Het moet elk jaar iets anders
zijn, maar de kerstgedachte blijft
centraal staan."
In december heeft hij aan 170
mensen het kerstgedicht van 1993
opgestuurd. Bij de 130 goede wen
sen die Van Eekelen terugkreeg,
was er één van minister-president
en mevrouw Lubbers: we wensen
u veel heil en zegen in het nieuwe
jaar. Het was een kaart met de
kerk van Domburg, geschilderd
door Piet Mondriaan. En van mi
nister Kok van financiën ontving
de dichter dit keer gaan blauwe,
maar een witte enveloppe met
daarin een bedankbrief voor het
gedicht.
Van Eekelen geniet daarvan. "Het
is een teken dat ik nog van het le
ven houd en in alles interesse
heb", stelt hij vast.
Uitkijkend op de drukke Ant
werpsestraat in Bergen op Zoom,
zit Van Eekelen op zijn praatstoel.
Een stijlvolle man, met zijn bijna
90 jaar nog keurig in het blauwe
pak, opgesierd met lefdoekje.
Zijn haardos is wit, maar nog vol.
Een dubbel lintje op zijn revers
geven zijn onderscheidingen aan:
P.M. van Eekelen hoopt zondag 90 jaar te worden.
ter gelegenheid van zijn 40-jarig
dienstverband bij de Liga fabriek
ontving hij de zilveren medaille
verbonden aan de orde van Oran
je Nassau; toen Piet van Eekelen
50 jaar lid van het kerkkoor was,
kreeg hij de pauselijke onder
scheiding Pro ecclesia et pon-
tifice.
Aan de wand hangen het erediplo
ma van de Nederlandse St. Grego-
riusvereniging voor 60 jaar
toegewijde inzet voor de kerkmu
ziek en het vererend getuigschrift
van de Nederlandse Maatschappij
voor Nijverheid en Handel.
"Ik ben een ontzettend tevreden
mens", zegt Van Eekelen.
In 1904 werd hij in de Oudeland-
sestraat in Tholen geboren. Na
twee jaar verhuisde het gezin Van
Eekelen naar de Venkelstraat. "Ik
ben een halve Zeeuw, want mijn
vader was een Tholenaar, maar
mijn moeder een Brabantse." Piet
was 1 van de 12 kinderen. "Ik was
op één na de oudste, maar wel de
oudste jongen. Vader werkte in de
oesters bij Bonafides. In zijn vrije
tijd blies hij piston bij de muziek
vereniging Concordia, dat toen
nog een fanfare was. Zelf heb ik
alt geblazen."
De Thoolse muziekvereniging ver
loor twee leden, toen de familie
Van Eekelen in 1920 naar Bergen
op Zoom verhuisde. De brug lag
er nog niet. De reis werd per veer
pont en de tram gemaakt. In de
oesters was niet het gehele jaar
werk en bij de Bergse vestiging
van de Liga fabrieken kon Van Ee
kelen sr. magazijnmeester wor
den. Behalve voor Concordia, was
het vertrek ook voor de rooms-
katholieke parochie in Tholen een
aderlating. "Tholen had rond
1920 zo'n 3500 inwoners, vanwie
er circa 200 katholiek waren. Ons
gezin telde 14 personen, dus dat
tikte wel aan."
Piet van Eekelen volgde zijn va
der: op 16-jarige leeftijd ging hij
bij de Liga aan de slag. In de
koekfabriek was bijna alles nog
handwerk, maar later veranderde
er veel. De fabriek werd verplaatst
naar Roosendaal, waar vier ovens
van 52 meter lang voor de pro-
duktie van de bekende kinderkoe
ken zorgde. Van Eekelen klom er
op tot fabricagechef en maakte
bij de Liga 50 jaar vol. 's Avonds
werden er allerlei nieuwe machi
nes uitgetest, maar overuren wer
den niet betaald. Dat hoorde bij
het vaste maandsalaris. "Mijn
baas, die 101 jaar is en ook ge
dichten heeft geschreven, beloof
de me een goed pensioen en dat is
uitgekomen."
Ondanks de drukte bij de Liga
had Van Eekelen een rustig leven.
"Zingen en muziek was mijn gro
te liefhebberij. Ik heb 60 jaar ge
zongen in het kerkkoor van Onze
Lieve Vrouwe van Lourdes, waar
van ik sinds 1980 erelid ben. Als
tenor heb ik nog in het Bergs
mannenkoor gezongen. Verder
was ik mede-oprichter, voorzitter
en speler bij het Gezelletoneel.
Maar overigens ging ik nooit uit
en drinken heb ik evenmin ge
daan. Het dweilen tijdens het car
naval was leut dat niet bij mij
paste. Ik ben toch een Zeeuw,
maar naar de optocht ging ik al
tijd wel kijken. Dat vond ik
kunst."
Piet van Eekelen trouwde in 1933,
woonde eerst in de Vierwinden en
sinds 1955 aan de Antwerp
sestraat. Het paar kreeg twee
zoons, die allebei in het onderwijs
werk vonden. De één in Oirschot
als muziekleraar, de ander in Ber
gen op Zoom. Bij de laatste, die
om de hoek woont, gaat Van Eke-
len sr. elke avond warm eten, na
dat veertien jaar geleden zijn
vrouw overleed. "Dat was een he
le kwaaie tijd voor me, want ik
had een buitengewoon goede
vrouw. Samen zijn we veel op reis
geweest: bootreizen op de Rijn,
busreizen naar Spanje, Rome,
Hamburg en Marokko. Daar heb
ben we vrienden aan overgehou
den, maar mijn kinderen en
kleinkinderen hielpen me over het
verlies van mijn vrouw heen."
Piet van Eekelen heeft altijd veel
gelezen. Kranten en boeken. Mo
gelijk dat daar zijn belangstelling
voor de dichtkunst uit voortgeko
men is. "Op school schreef ik al
gedichten, maar ik gooide ze weg.
Toen mijn zoons later wat gedich
ten van mij lazen, vonden ze, dat
ik die moest bewaren. Dat gebeur
de en toen ik in 1978 vijftig jaar
lid was van het kerkkoor, gaven ze
tot mijn grote verrassing een bun
del met gedichten van mij uit:
Mijmeringen I."
Na zijn pensionering nam de pro-
duktie flink toe, wat resulteerde in
drie vervolgbundels. Momenteel is
dat weer minder geworden. "De
inspiratie blijft wat weg. De
ouderdom komt ook met gebre
ken. Vorig jaar kreeg ik een hart
infarct, maar wat het verstand
aangaat, ben ik nog goed. Ik kan
alleen slecht zien. Een teleloupe
vormt een uitkomst voor mij:
daarmee kan ik kranten lezen en
gedichten schrijven, al vergt dat
veel meer tijd dan anders. Het
gaat heel langzaam. Maar ik heb
liever een handicap aan mijn
ogen, dan dement te worden,
want dat is voor je omgeving ver
schrikkelijk."
Van Eekelen is nog goed ter been.
"Als het goed weer is, maak ik een
rondje met mijn witte stok. Elke
zondagmorgen ga ik ook nog
naar de kerk. Ik verveel me nooit,
want ik krijg ook nogal eens be
zoek. En ze bellen mij vaak over
mijn gedichten, die voor iedereen
goed te begrijpen zijn. Ik doe niet
aan spotternij, wel aan humor. Ik
probeer stijl in mijn gedichten te
brengen en ritme, zodat je ze als
het ware op muziek kunt zetten.
Vroeger heb ik wel hekeldichten
over de politiek gemaakt, maar
dat doe ik niet meer. Ik kan veel
verdragen, maar als het over ra
cisme en racisten gaat, dan kun
nen ze me kwaad maken. Doordat
ik nog zoveel kranten lees, kan ik
overal over meepraten en mijn
kinderen en kleinkinderen houden
me jong."
Tholen blijft bij Van Eekelen een
warme plek houden. Af en toe
brengt hij nog een bezoek aan het
eiland en de Bergse streekdichter
eet nog altijd Thoolse aardappe
len van Goorden uit de Langeweg.
Verder spreekt hij Thijs Geuze
nog wel eens. "Die is even oud als
ik en allebei hebben we in de Ven
kelstraat gewoond."
Hij is 1 van de 300 uitverkorenen
die Mijmeringen IV ontvangt,
want verkopen doet Van Eekelen
zijn gedichtenbundel nooit. Hij
geeft ze alleen weg. Aan familie,
vrienden en bekenden. Een ver
jaardagsgeschenk dit keer ter gele
genheid van zijn 90ste
geboortedag.
Het plan is om vanuit Bangkok
naar het noordoosten te reizen
richting Laos. Dan westelijk via
Birma en weer naar het zuiden
door Thailand naar Maleisië. Uit
eindelijk moet hun reis uitkomen
in Indonesië waarvan ze in ieder
geval Java en Sumatra willen zien.
"Wie weet korden we niet eens zo
ver. Misschien valt het wel ontzet
tend tegen en zijn we na een
maand alweer terug", zegt Arjan
Tange. Hij werkt bij zijn vader in
de boomgaard, maar kon toch de
tijd vrijmaken voor deze onderne
ming. "In de winter is er wat min
der te doen. Bovendien gaat het
slecht in de fruitteelt en daarom
kon ik ook makkelijker een tijdje
weg."
Zijn vriend Jaco Kouwen moest er
iets meer voor opgeven. Hij ver
lengde zijn contract bij General
Electric Plastics niet en verkocht
zijn auto. Jaco is een paar jaar ge
leden al eens in Thailand geweest.
"Toen dacht ik al: Hier wil ik nog
eens terugkomen", legt hij uit.
Toen de beide jongens bij toeval
op het onderwerp kwamen van
een grote reis, bleek dat ze hetzelf
de in gedachten hadden. "Het
was nu of nooit", vertelt Arjan.
"Veel mensen willen ook wel
graag zoiets doen, maar blijven
het maar uitstellen en dan komt
het er niet meer van. We hebben
geen van beiden een meisje en we
zijn dus niet gebonden. Anders
had het niet gekund."
De twee reizigers willen niet over
komen als 'ruige jongens die het
wel eens zullen gaan doen'. "We
gaan ernaartoe voor de cultuur en
de natuur", zegt Jaco. "De men
sen zijn heel anders dan hier. Ze
zijn vriendelijker en gemoedelij
ker vooral. Stress is iets dat ze
daar helemaal niet kennen. De
manier waarop ze leven en met el
kaar omgaan is eigenlijk veel be
ter dan hier. Hier moet je alles
vragen, maar daar doen mensen
nog uit zichzelf iets voor een an
der. Veel mensen denken bij Thai
land gelijk aan het sex-toerisme
en denken dan dat we er daarvoor
naartoe gaan, maar wij gaan echt
voor het landschap, de rust en de
cultuur."
De keuze voor Thailand, Maleisië
en Indonesië lag eigenlijk voor de
hand. "Zuid-Amerika is wel
mooi, maar het is te gevaarlijk om
er op vakantie te gaan", legt Jaco
uit. "En in Afrika is het land
schap niet zo mooi, een beetje
droog", vult Arjan aan. "En er
heersen veel ziektes. De water
voorziening is er ook niet zo
best." Ook China trok de jonge
avonturiers niet omdat de hou
ding tegenover westerlingen daar
niet zo goed is. "En ik houd hele
maal niet van Europese en wester
se landen", zegt Jaco. Veel andere
landen vielen af omdat er teveel
spanningen zijn en in Thailand is
in geen jaren meer oorlog ge
weest. "Toch zijn er wel dingen
waar je voor op moet passen",
vertelt Jaco. "Thailand is boedd
histisch en Maleisië islamitisch.
Ze mogen elkaar niet zo en aan de
grens worden nog wel eens wat ve
tes uitgevochten. Maar als je geen
Thai bent, loop je weinig gevaar."
De Oud-Vossemeerse jongens
gaan vooral op reis voor de na
tuur. Met name het regenwoud fa
scineert hen. "We gaan natuurlijk
niet het echte regenwoud in. Want
er zijn zelfs ervaren mannen inge
gaan die nooit meer terugkwa
men", vertelt Arjan. Hij vergiste
zich bij de voorbereidingen nog
even in het kookgerei. "Ik had om
te koken een primus gasstelletje
aangeschaft met een paar van die
gasbolletjes. Maar in Thailand
kennen ze geen campingwinkels
of campinggas, dus het had geen
zin. Bovendien mochten de
gastankjes niet mee in het vlieg
tuig. Nu hebben we een petro
leumstelletje waarop we kunnen
koken."
Dat het voedsel in Thailand an
ders is, hebben Arjan en Jaco zich
terdege gerealiseerd. "Je moet
vooral oppassen dat je niet te ge
kruid eet. Want in die streken eten
ze alles zo sterk mogelijk en daar
kan onze westerse maag echt niet
tegen", weet Jaco te vertellen.
"Het bronwater kun je in flessen
kopen dus dat is altijd goed. Ze
eten in Thailand ook niet regel
matig. Hier eten we 's morgens, 's
middags en 's avonds, maar daar
eten ze altijd buitenshuis en mis
schien wel vijf keer per dag."
Jaco weet ook nog dat ze er
vreemde, en voor de meeste Ne
derlanders vieze, dingen eten zo
als slangen, kikkers, torren en
rupsen. Jaco had al eens kennisge
maakt met dit voedsel. "Ik heb
toen inderdaad rauwe rupsen ge
geten. En ook al eens slangen. Je
moet je ook een beetje aan weten
te passen. En het is wel een leuk
gezicht als de Thai met een bouw
lamp op hun hoofd op kikker- of
mottenjacht gaan."
Gedurende de tijd dat Arjan en
Jaco in Zuidoost-Azië verblijven,
zijn ze helemaal op elkaar aange
wezen. Ze spreken de taal niet,
want die is te moeilijk om te leren.
Een paar woorden op zijn hoogst
hebben ze geleerd. "Maar met
Engels kom je een heel eind en in
Indonesië zijn natuurlijk veel Ne
derlandse invloeden geweest",
weet Jaco. Het zal voor hen af en
toe improviseren zijn. Zo zijn er
weinig wegen in Thailand. Vliegen
is te duur, dus zullen de jongens
hoofdzakelijk met lokale bus-
dienstjes meerijden, liften of ge
woon lopen. Daarom is het ook
zaak niet teveel bagage mee te ne
men. Eén rugzak en een tent, dat
is alles. "We nemen wél
scheerspullen mee, want in Thai
land houden ze er niet van als je
er als een zwerver uitziet", lacht
Arjan. "Voor de rest neem je zo
weinig mogelijk kleren mee. Eén
net stel voor als je eens naar een
ambassade moet of als je uit
gaat."
De jongens weten eigenlijk niet
wat er zou gebeuren als ze ruzie
krijgen. Ze kennen elkaar al van
kleins af aan. "Je moet wel goed
met elkaar op kunnen schieten,
want anders gaat het mis", zegt
Jaco. Het is in ieder geval wel 'sa
men uit, samen thuis'. Behalve
met elkaar zullen ze ook met de
insekten moeten leren leven. "De
insekten zijn verschrikkelijk. De
kakkerlakken lopen overal en als
je op de grond gaat zitten, zit je
gelijk onder de mieren."
Malaria komt bijna niet meer
voor in Thailand. Maar er zijn
toch een reeks spuiten nodig. Ar
jan heeft die al gehad tijdens zijn
diensttijd. "Een gevaar dat wel
aanwezig is, is de besmetting met
Aids", zegt Arjan. "Daarom
kreeg Jaco van zijn werk een kof
fertje mee waarin steriele gaasjes
en naalden zitten. Dan kun je in
ieder geval door die dingen niet
besmet raken. Je moet alleen op
passen dat ze niet denken dat de
naalden voor drugs zijn, want dan
gaat het mis." Jaco vult aan:
"Daarom hebben de artsen van
General Electric een brief in de
koffer gedaan dat de instrumen
ten alleen voor medische doelein
den zijn."
Niets kon het Vossemeerse tweetal
ervan weerhouden te gaan. J. Tan
ge heeft ook niet geprobeerd zijn
zoon tegen te houden: "Ik heb fa
milieleden die zijn geëmigreerd
naar Brazilië en Canada, dus het
zit een beetje in het bloed. Ik ben
zelf ook eens in Brazilië geweest
en dat vergeet je nooit meer. Het
is een onderbreking van de sleur.
In de boomgaard vergeet je een
dag alleen niet als je bijvoorbeeld
met een snoeischaar in je vingers
knipt. Als het kon zou ik best nog
eens zo'n reis willen maken, maar
dan moet ik eerst nog een beetje
ouder zijn. Nu kan ik er nog niet
tussenuit."
Arjan en Jaco stapten gisteren op
het vliegtuig en na een vlucht van
zo'n 13 uur zijn ze vandaag in
Bangkok aangekomen. Af en toe
zal er een kaartje naar de familie
leden thuis worden -verstuurd,
maar aangezien de post er mini
maal een aantal dagen over doet
om Nederland te bereiken, weten
de thuisblijvers dus niet echt waar
de jongens zich bevinden. Bellen
is er niet bij; dat is te duur. Want
als je met een low-budget reist,
moet je op de kleintjes letten.
Vervanging is nodig omdat het vu
renhout op veel plaatsen verrot is.
In Stavenisse leden 24 woningen
aan de Burgemeester Sluymers-
straat aan dit euvel. Die zijn intus
sen opgeknapt.
In Sint-Annaland betreft het de
huizen aan de Schoolstraat, Dou-
blethstraat, Crooswijck en de
Raiffeisenstraat, in Oud-Vosse-
meer zijn het de woningen die aan
de Burgemeester Versluysstraat
staan.
Beter Wonen heeft voor de be
trokken bewoners in beide dorpen
een voorlichtingsavond gehou
den, die volgens de corporatie re
delijk zijn bezocht. Het bestuur
van Beter Wonen was van plan
houten en kunststof kozijnen aan
te brengen in plaatsen waar meer
dan 24 van dergelijke wonihgen
staan. Dit om het risico (wanneer
de kozijnen ondeugdelijk blijken
of gebreken gaan vertonen) te
spreiden en de wijk wat meer vari
atie te geven. Een grote meerder
heid van de bewoners in Sint-
Annaland (80%) bleek echter de
voorkeur te geven aan houten ko
zijnen (van het tropische hard
hout meranti). Het bestuur van
Beter Wonen is toen op haar voor
nemen teruggekomen en heeft
besloten aan de wens van de be
woners tegemoet te komen. Nu
krijgen alle woningen in Sint-
Analand houten kozijnen.
Bij het vervangen van een gedeelte
van de pui zal de houten borstwe
ring vervangen worden door een
bakstenen muurtje. De voordeu
ren worden allemaal tegelijkertijd
met de kozijnen vernieuwd. De
achterdeuren zullen per woning
onder de loep genomen worden
om te bepalen of vervanging
noodzakelijk is.
In Sint-Annaland zal volgens het
plan van Beter Wonen in maart
met het groot onderhoud worden
begonnen, in Oud-Vossemeer na
de bouwvakvakantie.
Evenals in Stavenisse krijgen de
woningen in Oud-Vossemeer hou
ten kozijnen. Dat heeft het
bestuur vantevoren vastgesteld,
omdat het om kleine aantallen
gaat. i
De bewoners krijgen twee weken
bouwvakkers en schilders over de
vloer. Het is de bedoeling dat in
de eerste week de kozijnen worden
vervangen en dat in de tweede
week de zaak wordt afgewerkt.
Het plegen van groot onderhoud
heeft geen invloed op de huur
prijs. Een huurverhoging wordt
alleen berekend bij een renovatie
van een woning.
De ratiobouwwoningen op Tho
len werden gebouwd in de periode
1965-1968. Het zijn de eerste hui
zen waarbij delen van de woning
in serie werden vervaardigd. Deze
fabrieksmatige productie moest
ervoor zorgen dat de huizen bin
nen korte tijd gebouwd konden
worden om het hoofd te bieden
aan de toen heersende wo
ningnood.
Molenstraat 15, St.-Maartensdijk
n tel. 01666-4041 01640-41497
n vrijdag en zaterdag
geopend
De
gerenommeerde
vLL
7 tZJEEUWEN LIJSTENMAKER
L—JIJST WERK v00r het
eiland Tholen
Advertentie I.M.
Een gevulde rugzak is het enige wat Arjan Tange (links) en Jaco Kouwen meenemen op hun reis.
