£1000 is een magneet voor een gezonde, sfeervolle binnenstad
Tramhalte
Parkeren
te gering
SPREEKWOORDEN EN GEZEGDEN
V
v Donderdag 19 januari 1989
DE EENDRACHTBODE
lli
Architect J. Boelhouwers begeleidt hervorming stadskern Tholen
ENIG IDEE WAT
GEHANDICAPT
06-3212166
ZIJN, KAN
3669
BETEKENEN?
ALS HET JE
WAT DOET,
DOE DAN WAT.
De Thoolse architect J. Boelhouwers geniet van het
glorend perspectief voor de binnenstad van Tholen. In
zijn werkkamer in het hart van het historische stadje
ontvouwt hij de plannen voor de vernieuwing van de
stadskern. Zijn eigen woonomgeving ondergaat een
metamorfose.
Kolommengalerij
Vijf bedrijven
Lexanplaat
Parkeerprobleem
Watersport
r
Foto's bestellen
MEERKRABBELS
Nooit meer
Ter herinnering aan het eind
punt van de stoomtram Ant
werpen/Bergen op Zoom/
Tholen - op 6 oktober 1934 was
de laatste rit - hebben aanne
mersbedrijf Van den Bergh
Bouw uit Bergen op Zoom een
architect J. Boelhouwers uit
Tholen b en w van Tholen een
kunstwerk aangeboden. Dit ter
gelegenheid van de opening van
de C1000 voordeelmarkt onder
het motto 'stadsvernieuwing in
harmonie'.
"Het is een herinnering, een
aardigheidje voor de geschiede
nis", zegt ontwerper Boelhou
wers. De oude Thoolse brug is
te zien, een buffer die het eind
punt symboliseert, de tram zelf
en mensen die wachten op de
tram. Het in hout uitgezaagde,
rood geverfde kunstwerk staat
voor een spiegelende wand. De
laatste spoorbiels doet symbo
lisch als bankje dienst.
Met dit kunstwerk is een
muurtje rechts naast de super
markt 'aangekleed'. Daaraan
grenst de achteruitgang van één
van de omwonenden.
Architect Boelhouwers voor de oude Mikromarkt aan de Botermarkt/Bakstraat in Tholen. Hij heeft daarvoor
een plan gemaakt waardoor de dichte muur wordt open gewerkt voor juwelier Mireille. Ook komt daar tijdelijk
de Rabobank in.
Voorzitter Ondernemersvereniging
De voorzitter van de Onderne
mersvereniging Tholen, mevr. J.
Aalbrechtse-Tichem, is blij met de
invulling van een leeg gat in de
stadskern, maar ze vreest parkeer
problemen. "De C1000 is een
prachtige aanwinst voor de Een-
drachtsweg, want geen enkele
kern is er mee gebaat dat er pan
den leeg staan. Verpaupering is
een schrik voor alle besturen. Het
is daarom prettig, dat de vrijko
mende oude supermarkt op de
Botermarkt meteen wordt ver
bouwd en een nieuwe bestemming
krijgt: juwelier Mireille en tijde
lijk de Rabobank. Dat zal beslist
voor een net aanzicht van de oude
kern zorgen."
Mevr. Aalbrechtse zegt het jam
mer te blijven vinden, dat de par
keergelegenheid in de stadskern
gering is. "Daar moeten we als in
woners maar mee leven. Je kunt je
auto wel op de Kaay en in de
Doelweg kwijt. Laten men zo slim
zijn, de boodschappen even ge
reed te zetten, de auto op te halen
en de artikelen in te laden. Als ie-
Mevr. J. Aalbrechtse-Tichem,
voorzitter Ondernemersvereni
ging Tholen
dereen meewerkt, moet het in
Tholen leuk winkelen worden."
De Ondernemersvereniging zit
niet meer te springen om ambu
lante handel. "Aan standplaatsen
op markten, verkoop langs de
deur of in een of andere zaal, is
wat ons betreft geen behoefte
meer. We zijn als Tholen-stad
compleet wat winkelbestand be
treft. Daarin draagt de sterk ver
grote C1000 een flinke steen bij.
Als voorzitter spreek ik namens
alle leden de hoop uit, dat het
Adri en Rinus v.d. Velde goed zal
gaan in de nieuwe zaak", aldus
mevr. Aalbrechtse.
TELEFOON
GIRO
/A
Af GIRO
3669
06-3212166°
E'en nieuwe supermarkt met pila
ren als een Griekse tempel. Een
oude supermarkt die onderdak
gaat bieden aan vier winkels en
^vervallen monumentale panden
die een kantoorbestemming krij-
"gen. "Het gaat me aan het hart",
r zegt hij. "Het is ook heel leuk om
een steentje bij te kunnen dragen
aan deze verbetering."
:Het begon allemaal met het kopen
'van een wandtegeltje in de antiek-
'zaak van de fam. Steketee aan de
Dalemsestraat. Tijdens het ge-
Aprek bleek, dat ze op het punt
stonden om met de zaak te stop
pen. Het grote pand wilden ze ver
kopen.
Architect Boelhouwers was toen
al twee jaar bezig om een bestem-
ming te vinden voor de voormali-
Age garage Vos aan de
Eendrachtsweg, eigendom van de
"fam. Van Oost. "Toen kregen we
jj een oppervlakte van 450 m2 en
300 m2 bij elkaar en dat was de
i oplossing voor Schuitema, die al
drie jaar aan het zoeken was naar
een geschikte plaats voor een gro
tere supermarkt. Nergens anders
in de binnenstad was die te vin
den."
De oplossing was gevonden voor
de fam. Van de Velde van de Mi
kromarkt. Bouwbedrijf gebr. Van
den Bergh uit Bergen op Zoom
voerde de bouw uit in opdracht
van haar eigen beleggingsmaat
schappij, die het pand verhuurt
aan Schuitema, de levensmidde
lengroothandel van Mikromarkt
en C1000. Er is een contract voor
tien jaar.
Voor de supermarkt heeft archi
tect Boelhouwers gekozen voor
een opvallende kolommengalerij
uit de Griekse architectuur. "Het
pand lijkt op een heleboel waag
gebouwen, maar het is geen repli
ca. Ik heb ook niet zitten te
verhistoriseren. Deze stadsver
nieuwing is echt zinnig. Het is een
passende invulling in harmonie
met de omgeving, want het sociale
karaktpr vind ik meer van belang
dan de architectuur. Ik moet geen
stokpaardjes berijden, maar dui
delijk de sfeer van het stadje Tho
len vertalen en de herkenbaarheid
handhaven. Je moet niet proberen
op te vallen, dat is zelfverheerlij
king."
Architect Boelhouwers consta
teert, dat er met de bouw van de
nieuwe supermarkt een gat is ge
vuld, waardoor er een duidelijker
beeld voor het kopersgebeuren
ontstaat. Dat zal nog verder ont
wikkeld worden door de plannen
die op stapel staan.
De bestaande Mikromarkt met de
panden aan de Botermarkt, Bak
en Brugstraat werden in zijn ge
heel gekocht door beleg
gingsmaatschappij HD Beheer
van makelaar A.A.A. Haentjes
Dekker uit Tholen. Die ontwik
kelde met architect Boelhouwers
een plan voor vier winkels en een
kantoor. Juwelier Mireille uit de
Stoofstraat krijgt het stuk op de
hoek Botermarkt/Bakstraat en de
Rabobank - die voor een ingrij
pende verbouwing aan de
Brugstraat staat - gedurende een
jaar de voormalige Mikromarkt
aan de Botermarkt. Daarna is er
al een huurder voor de vrijkomen
de grote ruimte, maar dhr. Haen
tjes Dekker kon nog geen naam
noemen. Ook van de huurder van
de derde winkel niet. Hij heeft
nog één ruimte van 65 m2 over.
De verbouwing voor juwelier Mi
reille begint spoedig. De verzeke
ring stelde nogal wat eisen, maar
architect Boelhouwers wilde koste
wat kost voorkomen dat er rollui
ken zouden komen. Dat achtte hij
weinig bevorderlijk voor een le
vendige stadskern, waar de win
kelfunctie versterkt moet worden.
Met het adviesbureau TBBS uit
Baarn stelde hij een beveiliging
met lexanplaat voor en dat werd
geaccepteerd. De lexanplaat komt
achter de ruit, zodat bij het kapot
gaan van het glas, de sieraden
toch beschermd zijn ep vrij blij
ven van glassplinters.
Er zijn voor het complex nog
meer hobbels te nemen, maar dan
met name voor het onder monu-
mentenzorg vallende stuk aan de
Brugstraat. Voor de helft slopen
en herbouwen is volgens Boelhou
wers de enige economische oplos
sing. De goot zakt dan 1 meter. In
1985 maakte hij een restauratie
plan, maar dat kostte het drievou
dige. De architect hoopt dat de
onderhandelingen met monumen
tenzorg positief afgerond kunnen
worden. In die panden aan de
Brugstraat komt de Regionale In
stelling voor Ambulante Geestelij
ke Gezondheidszorg(Riagg)
Zeeland, die nu nog een ruimte
huurt in het vlakbij gelegen stad
huis.
Architect Boelhouwers is ermee
ingenomen, dat de toekomstige
huurders allemaal bestaande win
keliers zijn. "Zij schuiven door en
daar zijn we heel blij mee. Voor de
C1000, die de basisprodukten
heeft, is het ook plezierig dat er
specialisten om de supermarkt
heen zitten. De C1000 zal zeker
vasthouden wat anders over de
brug ging. Er zal dus meer pu
bliek in de binnenstad komen en
dat geeft zeker parkeerproblemen.
In de tuin naast het voormalige
verenigingsgebouw(momenteel de
Burcht) aan de Brugstraat is er
wel een parkeerterrein voor 14 au
to's te maken, dat ook vanuit de
Visstraat bereikbaar zou zijn. No
taris Schot wil er zijn achtertuin
voor afstaan, maar het gemeente
bestuur voelt er niet veel voor.
Voor de nieuwe supermarkt zijn
er zes parkeerplaatsen voor de
deur. Die zijn er bij gekomen,
maar op spitsuren biedt dat geen
soelaas. Gelukkig brengt Rinus
v.d. Velde de boodschappen thuis;
dat is een prachtige service. Een
heleboel mensen gaan ook op de
fiets naar de binnenstad. Voor au
to's is er op het pleintje van de Ra
bobank aan de Eendrachtsweg
ook een tijdelijke mogelijkheid."
Alles bijeen constateert Boelhou
wers dat de situatie zich in de
stadskern van Tholen 'gezond aan
het hervormen is'. "De C1000
gaat als een magneet fungeren. Er
ontstaat een gezonde basis in een
sfeervolle omgeving. Betrek daar
bij ook de jachthaven, want zo'n
voorziening vlakbij de binnenstad
zie je niet zoveel. De watersport
vormt het beleg op de boterham
van de winkeliers en daarom is het
winkelhart in de as haven-Markt
heel belangrijk", aldus de Thool
se architect.
Menigeen vreest parkeerproblemen in de Eendrachtsweg na de opening van de
nieuwe supermarkt. Vrijdagmorgen was dat al het geval bij de bevoorrading, maar
toen kon de vrachtwagen niet dichtbij het magazijn komen door een geparkeerde
personenauto. Normaal zouden de op de foto wachtende personenauto's moeten
kunnen passeren.
VERVOLG VAN PAG 1
vakantie in Aqua Delta. Dichtbij
de zaak, want er kon eens iets mis
gaan en toch het gevoel dat je er
uit bent. De zaken gingen goed en
Rinus kwam na anderhalf jaar
vrij voor de winkel. Daarna leid
den ze de zaak voortvarend met
z'n tweeën. Wat goed is, komt
snel. De formule was eenvoudig:
hard werken en niet zeuren, klant
vriendelijk, een goede service en
redelijk in prijs.
Zo kwam na een aantal jaren de
uitbreiding naar 190 m2. Een zeer
welkome verbetering, maar - zo
bleek al gauw - toch nog te be
perkt. De oplossing van het ruim
teprobleem bleek vestiging schuin
tegenover de bestaande Mikro
markt, waar voorheen een garage
bedrijf was gevestigd. Het bleek
de ideale plek om tot bijkans een
verdubbeling van het vloeropper
vlak te komen. De planologische
bestemming was in een recordtijd
geregeld. De voorlichting aan de
omwonenden was doelmatig en de
afspraken met hen waren snel en
goed gemaakt. Een compliment
voor alle bij dit project betrokke
nen en een felicitatie meer dan
waard voor dit staaltje goed on
dernemerschap. Fam. v.d. Velde
en al uw medewerkers: gefelici-
teerd en succes", zo besloot bur
gemeester Van der Munnik
gisterenmiddag zijn ope
ningstoespraak.
W ill u een in de K.B. gepubli
ceerde foto graag zelf hebben?
Dat kan, als hel om foto's van
onze eigen redactie gaat. Bel of
schrijf naar Kendrachthode,
Postbus 5, 4697 ZG Sint Anna-
land, lel. 01665-2752 en u
krijgt uw foto-herinnering
thuis.
A
Een spreekwoord of-gezegde zeggen
Klinkt toch wel aardig nu en dan.
Met dit probeer ik uit te leggen
Dat zo iets ook in veelvoud kan.
Om met de deur in huis te vallen,
Er is geen kruitvat zonder lont.
Eén donderbus kan 't feest verknallen.
De bal kan rollen, hij is rond.
En rust gaat roesten, arbeid adelt,
Veel kaarsen maken ook veel licht.
Soms wordt men met iets opgezadeld
En dat doet dan de deur wel dicht.
U doet de huid toch niet verkopen
Voordat de beer geschoten is?
En ook niet aan de leiband lopen,
't Brengt kommer, kwel en ergernis.
Men zegt soms: "Die is uitgeslapen
Ging met de kippen al op stok".
En ik probeer dat na te apen.
Want 't hemd is nader dan de rok.
En elke dag wat kleine draadjes
Dat maakt een hemdsmouw in een jaar.
En praatjes vullen nog geen gaatjes,
Maar leugens zijn nog steeds niet waar.
Als men een kabeljauw wil vangen
Dan gooit men eerst een spiering uit.
Men weet de klepel niet te hangen
En toch heeft er een klok geluid.
Naast hele goede buren wonen
Is beter dan een verre vrind.
Ik zit hier niet voor spek en bonen,
Maar dat de aanhouder toch wint.
Een koe mag men nooit "Bonte" noemen
Als er geen vlekje is te zien.
En mocht men ooit zichzelf gaan roemen
Dan gaat dat stinken bovendien.
Men kan zo maar geen ijzer breken
En zeker niet met blote hand.
Ziet men één zwaluw in deez streken
Is 't nog geen zomer in dit land.
U weet het, Keulen, maar ook Aken
Zijn niet op éne dag gebouwd.
Ik zou nog pijlen willen maken,
Weet U, misschien, uit welk soort hout?
Hier zou ik even willen stoppen.
Bevuil niet graag m 'n eigen nest.
Ik moet nog spijkers slaan met koppen,
Wie 't laatste lacht, lacht toch het best.
(Het gaat nog verder).
Het vlees is beter dan de benen,
Mag het misschien een onsje meer?
Pas op, trapt niet op lange tenen,
Maar wees een heer in het verkeer.
Wie schrijft die blijft - en hard geblazen
Is beter dan de mond gebrand.
'T Is meer gedonder in de glazen
Dan oog om oog en tand om tand.
Zet toch de tering naar de nering.
Want bruinbrood is ook heel gezond.
'T Is goed voor 't bloed en spijsvertering,
Maar wees voorzichtig met uw mond.
Een vogel zingt zo hij gebekt is.
Maar achterklap komt nooit te pas.
Een ieder weet wat goed of slecht is.
Er zit een adder onder 't gras.
Een haan kan toch geen eiers leggen.
Er is geen kip die kraaien kan.
Men mag zo maar niet alles zeggen,
Maar dat was ik ook niet van plan.
De eendjes zwemmen in het water.
De Leeuw'rik neemt een hoge vlucht.
De mens heeft nu en dan een kater
En vissen happen soms naar lucht.
Wat zijn toch brillen zonder glazen
En wat zijn kippen zonder kop?
Wist U dat mensen stoom afblazen'
En wie kiest toch dat ruime sop?
Een vos kwam hier de passie preken
Met veel geschreeuw en weinig wol.
De ouderdom komt met gebreken.
Maar niemand leeft toch voor de lol?
Eén vogel in uw beide handen
Is meer waard dan tien in de lucht.
"Waar rook is zal het ook wel branden".
Zei Uilenspiegel met een zucht.
U weet, de hemel hier op aarde
Blijkt ook voor ons een hartewens
Het is geen monster zonder waarde
Maar 't hoogst begeerde van de mens.
Een knalfeest met een hoop gedonder.
Zo is het toch met oude jaar?
Als het goed afloopt, is 't een wonder,
Maar 't is en blijft een groot gevaar.
Zo kan ik nog wat bezig blijven
Maar ik ben liever lui dan moe.
Ik wil het niet de spits opdrijven
Dus stop ik nu dit rijmgedoe.
P.M. van Eekelen
"Ma, als jij soms mee wil, kun je
mijn ticket wel gebruiken."
De meiden hebben allebei een
■"cruise gewonnen". Van Hoek
van Holland naar Harwich.
Marian "zit met Mark" en kan
dus niet gaan, maar aangezien ik
het "driemaal is scheepsrecht"
aan den lijve heb ondervonden,
heb ik mezelf toen beloofd nooit
en te nimmer meer het zeegat te
kiezen. Want ik ben bang voor
water. Zelfs als het badwater in de
buurt van m'n navel komt, krijg
ik 't al Spaans benauwd.
Mijn eerste kennismaking met dat
fenomeen was toen ik een jaar of
tien, elf was. Aan de overkant van
de rivier (Maas) lag een lange dijk
met een inham, het strandje ge
noemd (aan "onze" kant de
scheepswerf). Op vrije dagen en
middagen plachtten moeders met
kinders zich daar graag te verpo
zen. Om daar te komen, moest je
met Hannes mee. Een gepensio
neerde zeebonk met witte pet,
blauwe trui en baard, door het sap
van pruimtabak donkerbruin ge
kleurd, die in een roeiboot de bad
gasten over en weer bracht. Vol
gens de moeders stonk Hannes al
tijd naar de jenever. Praten
deed'ie zelden, het innen van de
paar stuivers voor de overtocht
werd met een knik geregeld. Op
een mooie warme dag (nee, niet in
september) vertoefden we ook
weer "aan de overkant". Een paar
grote meiden wilden mij wel leren
zwemmen. Ze namen me tussen
hen in en liepen zo de rivier in, tot
het water hen aan het middel en
mij aan de lippen stond. Daar lie
ten ze me staan en zwommen met
krachtige slag terug. In m'n hoofd
zweefde de gedachte: ZWEM
MEN OF VERZUIPEN, maar ik
voelde geen grond of niks, alleen
die onoverzienbare watermassa.
"Als een gek" (dit is kort samen
gevat) bereikte ik uiteindelijk de
kant. Uiterlijk zo kalm als wat,
maar innerlijk verschrikkelijk nij
dig. Zo gemeen! Maanden heb ik
geen woord tegen "die krengen"
gesproken.
Dit ter inleiding.
Tegen de avond dreigde een on
weersbui. We zochten vlug onze
spullen bij elkaar, renden op de
boot af en wilden allemaal mee.
Ik herinner me nog dat ik per se
aan de rand wou zitten, naast m'n
moeder die angstvallig m'n zusjes
vasthield.
Hannes roeide als een bezetene.
Na twintig minuten meerden we
druipnat van de regen, maar veilig
en wel, aan het steigertje. Waar we
op de fiets sprongen om thuis te
komen. Het was een avontuur als
uit een meisjesboek, maar kinde
ren vergeten immers zo gauw.
De tweede ervaring was in mijn
"dertiger-jaren-tijd". Een stel
vrienden en bekenden hadden een
schip gehuurd om een dag te gaan
vissen op zee. Het "willen mee
maken" won het van m'n angst en
daardoor was ik ook van de par
tij. 's Ochtends was het allemaal
hardstikke leuk en gezellig. We
verorberden zoveel mogelijk bo
terhammen, eierkoeken, chocola.
Ik viste met een kilometers lange
hengel, stoer leunend tegen de re
ling (ving natuurlijk niks) en uit
kijkend over die onmetelijke
Noordzee kon ik me voorstellen
dat een zeeman niet aan de wal
wil wonen.
Totdat het plusminus twaalf uur
was. Hoe verder we voeren, des te
wilder werd de zee. Het schip
dook op en over de groter wor
dende golven. Steeds meer men
sen waggelden naar de reling om
te kotsen. Eén spuugde z'n gebit
overboord. Een moeder en doch
ter dweilden hand in hand van de
ene kant naar de andere, zo zee
ziek als ze waren en dan weer la
gen op het dek en huilden van el
lende. Om de minuut op mijn
horloge kijkend (we zouden om
vier uur teruggaan) zat ik stokstijf
in m'n stoel. Want als we nou 's
met MAN EN MUIS ZOUDEN
VERGAAN!!
Wel, ik heb niet gekotst, alleen
ben ik een beetje misselijk ge
weest, maar de krachtsinspanning
die dat gekost heeft, toen we in
een kroegie zaten te "bekomen",
zag ik, ondanks m'n verbrande
neus, zo wit als een laken en voel
de me onbeschrijfelijk moe. En al
riep iedereen: "Meid, dat komt
van die hele dag in de zeelucht,"
zelf wist ik dat het van het "bang
zijn" kwam.
De dertie keer gebeurde een jaar
of acht geleden. Een vrienden
echtpaar, in het bezit van een zee
waardig bootje, waarop ze iedere
vrije minuut plamuurden, schuur
den en borrelden, hadden al zo
dikwijls gevraagd of we nou 's
meegingen. Hans, ook niet be
paald een waterrat (eigenaardig:
waterRAT en landROT) zei dan
dat 'ie 't te druk had en ik was
bang voor water, niet waar?
De vriendin lachte me daarvoor
uit en bezwoer, dat je met haar
echtgenoot aan 't roer, absoluut
niks kon overkomen. En trou
wens, het was zo mooi de haven
uit te varen langs de oude ge
veltjes.
Dus stapten we op een zondag
morgen aan boord. In het knusse
roefje slurpten we versgezette kof
fie, het poedeltje slurpte mee.
Nieuwsgierig verkende ik het
"woongenot" en vond het alle
maal nogal klein. De zon boven
zee aan de horizon zien staan, was
werkelijk indrukwekkend, evenals
het silhouet van de Zeelandbrug.
De gevangen vis werd gebakken en
opgepeuzeld, een vredig tafereel
tje. In de middag togen we de wal
op om een hapje te eten. De ge
bakken mosselen met friet smaak
ten verrukkelijk. De mannen ble
ven nog een pilsje pakken, wij
vrouwen kuierden Zierikzee in om
ons hart des antiekminnares weer
eens op te halen.
Ineens begon het te waaien. De
vriendin zei nog: "Dat is een zeu-
merhouwer," maar de lucht be
trok ook. Haastig spoedden we
ons naar de boot. De motor werd
gestart, het anker gelicht en met
volle kracht vooruit ondernamen
we de terugwaterweg. De wind
werd sterker, de hemel alsmaar
donkerder. In de verte klonk ge
rommel, een lichtstraal eindigde
in zee. Golven sloegen overboord,
ik kon ze aanraken. De motor
ronkte als nooit tevoren. Ik beefde
als een riet, de vriendin lachte.
Het poedeltje trippelde zenuw
achtig heen en weer. Het spookte
behoorlijk in dat "gat", even bui
ten Zierikzee (hoe het heet wil ik
niet weten). En toen gebeurde het:
HET HONDJE SPRONG OP
M'N SCHOOT! In doodsangst
dacht ik: "O god, nou is m'n ein
de nabij". Want nog nooit in m'n
leven had ik een hond op schoot
gehad. Zover gaat mijn dierenlief
de nou eenmaal niet.
Dit waren de aller-allerbangste
momenten die ik ooit had meege
maakt. Eenmaal thuis vonden ze
alledrie dat het reuze meegevallen
was. Maar ik ben de hele avond
beroerd geweest en deed mezelf
toen die belofte.
Dus waar je me ook tegenkomt, in
Harwich ZEKER NIET.
