Zestig jaar lief en leed voor Poortvliets onderwijzersechtpaar HALVE PRIJS Sneeuw-en vorstperiode beroerd voor invaliden en bejaarden Met gemeentelijke erepenning antieke buitenlantaarn, twee rijwielen, secretaire, boeken en bloemen C.B.T.B. Tholen over twee verdieners en automatisering WINTERJACKS EN JASSEN RESTANTEN Donderdag 31 januari 1985 EENDRACHTBODE 9 Hollebrands: "School met de Bijbel helpen opbouwen" Het Poortvlietse onderwijzersechtpaar J.I. Hollebrands-Bijl herdacht dinsdag het heuglijke feit zestig jaar in de echt verbonden te zijn. Deze feestdag werd nog geaccentueerd door de verjaardag van hun enige zoon J.J. Hollebrands, die deze dag vijftig jaar werd. Onderwijzer Hollebrands is 83 en zijn echtgenote 85 jaar. Het grootste deel 'van hun leven speelde zich af rondom de School met de Bijbel in Poortvliet en hierdoor horen ze als het ware bij het dorp. Aan hoeveel kinderen heeft het echtpaar immers geen les gegeven en hoeveel zagen ze er niet opgroeien? Schoolherinneringen Ridderorde W oensdagavond hoorzitting over waterkwaliteits plan A.N.I.B. vraagt samenwerking van alle vrijwilligersorganisaties Gehandicapte jeugd niet op zijspoor Werkgroepje Contactpunt Kom maar eens op spreekuur In het diepste geheim Goede vondsten Koop vast een zwembroek Doktersvrouw ondergewaardeerd Is accountantswerk duur? Twee-verdieners E.E.G.-Emancipatie Landbouw-vrijstelling Mevrouw M.H. Hollebrands-Bijl blikt met dankbaarheid terug op haar leven en zegt geen spijt te hebben van haar zevenjarige pe riode als onderwijzeres en 25 jaar als handwerkonderwijzeres. "In deze tegenwoordige tijd zou ik dit beroep echter niet meer begeren; de kinderen van nu hebben een heel andere geest dan vroeger. Ik ben wel blij dat ik het werk mocht doen, want de wetenschap dat je je leerlingen iets meegegeven hebt voor hun verdere leven schenkt veel voldoening". Het echtpaar Hollebrands staat niet alleen in het leven, want het weet zich omringd door een grote kinderschare. Van hun zeven kin deren wonen er vijf op het eiland Tholen, één in Dordrecht en één in Goes. Verder telt de familie 26 kleinkinderen en 11 achterklein kinderen. Hollebrands kan putten uit een schat van schoolherinneringen. Ruim 46 jaar zat hij in het onder wijs, gaf in die tijd orgellessen en leidde een zangkoor. "Het gebeurt nog vrij regelmatig dat oud-leer lingen op bezoek komen", zei Hollebrands. "Nog niet zo lang geleden kwam er een al vrij oude dame langs, die voor het eerst in 57jaar haar geboortedorp be zocht. Ze was namelijk geëmi greerd naar Amerika. Zonder een bezoek aan "de meester" ging ze voor geen goud terug naar haar tweede vaderland". In een schrift heeft Hollebrands enkele schoolherinneringen opge tekend. Enkele citaten hieruit zijn beslist het vermelden waard, zoals het "pèrd" van Kees. "De eerste jaren stonden wij met twee leer krachten in één lokaal. De eerste klas werd toen waargenomen door een onderwijzeres, die nu nog een goede bekende van mij is. J^, met die eerste klas, daar kon je nogal eens wat mee beleven. Zo weet ik nog de vraag van de on derwijzeres aan een jongen ('k zal hem maar Kees noemen); Kees, wat is dat? Ze wijst de bok aan, op de toen goed bekende leesplank van Hoogeveen. Kees kijkt strak, ingespannen naar het prentje. Nu was de afstand nogal aanzienlijk, want hij zat helemaal op de achterste bank. '"n Pèrd", kwam het er vastbesloten uit. Neen KeesKijk nog eens goed. 'n Pèrd", hield Kees vol. Neen Kees, maar kom eens een beetje dich terbij, dan zul je 't wel beter zien. Kees strompelt de bank uit. Hij bereikt het bord en kijkt opnieuw. "O, 'n geite", zegt hij dan, maar laat aanstonds volgen: "Je stit 'r ok mi je neuze bi". Ook de oorlogstijd 1949-1945 komt aan bod en de angst die de kinderen in die tijd beheerste, wordt duidelijk naar voren ge bracht. "Ontzaglijk is de uitwer king geweest die deze reuzewor steling over de ganse wereld, op verschillend gebied heeft teweeg gebracht. In school was één der eerste raadgevingen om vlug on der de bank te kruipen, als er eens iets gebeurde. Menigmaal kon je bij een plotselinge hevige knal, waarbij ramen en deuren ram melden, de uiting horen: "Wat schrik ik toch". Zo gingen de ver schrikkingsjaren voorbij." De langdurige staat van dienst bij het onderwijs leverde Holle brands bij zijn afscheid de gouden medaille op, verbonden aan de orde van Oranje Nassau. De oud onderwijzer werd 12 november 1901 in Kapelle Biezelinge gebo ren en kwam in 1920 als onderw ijzer naar Poortvliet. Hij trouwde daar vijf jaar later de Poortvlietse inwoonster M.H. Bijl. Op bijna 65-jarige leeftijd werd Hollebrands raadslid van de ge meente Poortvliet voor de SGP, In 1970 werd hij Poortvliets wethou der en een jaar later SGP fractie leider in groot Tholen. Op ruim 70-jarige leeftijd trok de op veel- erlei gebied actieve Hollebrands zich uit de bestuursfuncties terug. Het echtpaar Hollebrands ken merkte zich door hun rechtzinnige en beginselvaste levenshouding. Dit komt onder andere tot uit drukking aan het slot van de ver zamelde schoolherinneringen waar staat: "Met de wens uit te spreken, dat God onze school in alle opzichten moge zegenen, wil ik deze flitsen besluiten. Woensdagavond om acht uur vindt in recreatiecentrum Haes- tinge te Sint Maartensdijk een voorlichtingsbijeenkomst plaats over het onlangs door gedepu teerde staten gepresenteerde wa terkwaliteitsplan. De bijeenkomst is voor iedereen toegankelijk. den brekel Kortemeestraat 35, Bergen op Zoom Tilburg - Bergen op Zoom - Roermond - Horst (L) Advertentie IMi De afdeling Tholen en Sint Philipsland van de bond van gehandicapten en arbeidsongeschikten (A.N.I.B.) had vorige week woensdagavond de verenigingen in deze regio, die zich bezig houden met vrijwillige hulp verlening, uitgenodigd in Haestinge te Sint Maartensdijk om van ge dachten te wisselen over een mogelijke plaatselijke en regionale samen werking. Met een vorst- en sneeuwperiode als in deze maand achter de rug ligt, bleek dat veel familie- en burenhulp wordt verleend, maar dat hier en daar nog knelpunten overblijven, waarbij ouderen of gehandi capten niet zo gemakkelijk over de drempel komen om hulp te vragen. Kritiek was er voorts minder op het particuliere stoepje, maar wel op gemeentelijke trottoirs, die langs een plantsoen of dergelijke liggen en waaraan niets was gedaan. Het resultaat van de bespreking was tenslotte dat verdere samenwerking gewenst werd geacht en ook zal worden ge zocht. Het gaat er bij deze bespreking vooral om, na te gaan wat we voor elkaar kunnen betekenen en be reiken, zei de voorzitter van de ANIB afdeling, de heer Damen. Hij gaf daarna een toelichting op de doelstelling van de ANIB, maar wees er op, dat er nog zoveel andere hulpverleners zijn. Die moeten en mogen vanzelfspre kend zelfstandig blijven opereren voor wat ze als hun taak zien, maar voor sommige zaken kan integratie gewenst zijn, kan men onderling uitwisselen, kan soms van beschikbare apparatuur ge bruik worden gemaakt, zoals bij voorbeeld de ANIB dat ter be schikking heeft, waar trouwens ook iedereen welkom is op de wekelijkse soos voor gehandicap ten. Met integratie kun je alle kanten op, zei de ANIB voorzitter. Het zijn bijvoorbeeld niet alleen de minder validen, die moeite hebben met de toegankelijkheid van sommige openbare gebouwen of anderszins, maar meerdere ca tegorieën. Daar pleiten we altijd voor en hebben veelal ook een goed en welwillend gehoor, maar gezamenlijk kan altijd meer tot stand worden gebracht. Tijdens het inleidend praatje wees de heer Damen er ook op hoe 1985 is uitgeroepen als het jonge- renjaar. "Er zal veel voor de jeugd gedaan worden en dat op velerlei gebied, maar we zullen zeker at tent moeten blijven, dat de ge handicapte jeugd niet op het zij spoor komt te staan, want dan zal het jongerenjaar veel van haar betekenis en doelstelling verlie zen. De ANIB zal zeker alert rea geren. Als met elkaar naar sa menwerking kan worden ges treefd, zal dat ongetwijfeld de leefbaarheid van degenen, die hulp nodig hebben, verbeteren. De ANIB staat met een eigen stand op de braderiën, maar als een andere vereniging die ook wil gebruiken, laat het dan maar we ten". Daarna wees de voorzitter op de drie weken sneeuw- en vorstperiode, toen minder validen en bejaarden thuis moesten blij ven. Damen meende, dat alle hulpverleners op dergelijke bij zondere omstandigheden attent dienen te zijn. Verder vertelde hij, dat bijvoorbeeld gezamenlijke fil mavonden of excursies ook mo gelijk kunnen zijn, als men met eigen vereniging te weinig mensen zou hebben. Als voorbeeld nam hij de uitnodiging aan de ANIB van Rijkswaterstaat voor bezoek aan de Deltawerken. Een voor treffelijk georganiseerde excursie, waarvan toch meer mensen die niet aan alles mee unnen doen, deelnemers zouden moeten zijn? Dat kn door samenwerking en coördinatie. Tijdens de discussie antwoordde de voorzitter op een desbetreffende vraag dat de ope ningstijden van de soos gehandi capten in de E.B. staan. Het ver voer naar Tholen valt te regelen. kernen en in de oude centra van de stadjes, maar dat het veel min der voorkomt in nieuwe wijken, waar twee-verdieners vaak een gehele dag van huis zijn. Die krij gen niet eens kans het eigen trot toir schoon te maken, laat staan dat van buurman-gehandicapte. Dan liggen er dus toch wel pro blemen. Vraag was ook of de en keling aan wie dan gèen hulp wordt geboden, dit ook wel zou appreciëren. Daartoe is dan ei genlijk wel zo'n contactpunt nodig om het uit te proberen. Een min der valide die in Strijenham bij Poortvliet woont, zei dat in de drie weken sneeuw daar 2 maal een sneeuwschuiver kwam van ge meentewege of waterschap, maar dat nimmer is gepekeld. "Geluk kig doet m'n buurman het, als ik het vraag", zei de Strijenhammer. Damen meende dat er in elke kern een telefonisch bereikbaar con tactpunt zou moeten zijn, waar men hulp kan vragen in omstan digheden, waarvoor men niet di rect terecht kan bij welzijnsorgaan of dergelijke. Dus bijvoorbeeld dat sneeuwruimen. Hij dacht dat in die situaties desnoods een be roep op de scholen gedaan zou kunnen worden. Opgemerkt werd vanuit de zaal, hoe er in Oud- Vossemeer al een jaar een vrijwil- ligersgroep bestaat, waarvan de adressen toch bekend zijn, terwijl daarop nimmer een beroep is ge daan. Mogelijk is de behoefte dus niet zo groot of komt men moei lijk over de drempel om dat te vragen. Overigens komen de 11 Vossemeerse vrijwilligers bij een 50 tal zieken en bejaarden en ont dekken dan ook dat er zeer veel familie en burenhulp bestaat. De ANIB voorzitter meende dat zulks zeker het geval is in de kleinere Uit de discussie bleek voorts, dat de Anbo-afdelingen (Algemene Ned. Bond voor ouderen, met uitzondering van Stavenisse, waar een afdeling ontbreekt, tweemaal op een jaar regionaal samenko men. Men zal nu bij het bestuur aankaarten of op die eerstvolgen de halfjaarlijkse bijeenkomst ook de andere hulpverlenende orga nisaties uitgenodigd kunnen wor den. De ANIB bleek daarvan een lijst te hebben. Voorts is er de ge dachte om nadat het voortgaand, overleg is gevoerd te bezien of men tot een werkgroepje uit alle kernen moet komen om na te, gaan of en welke problemen er liggen. Die eerstkomende regio nale Anbo-vergadering wordt 26 maart gehouden. Elkaar notulen toezenden en elkaar op de hoogte houden werd in elk geval als zeer belangrijk geacht. Tegenover de hulpbehoevende werd over de hoofden van de aanwezigen ges teld: schroom toch niet te vragen als dat nodig is. Van de zijde van de stichting Welzijn voor Ouderen werd gesteld, dat onder bejaarden een onderzoek gaande is, maardat hieruit voorshands nog niet zo di rect een grote behoefte is gebleken aan meerdere hulp dan tot dusver wordt geboden. Mevrquw Mul, die dit onderzoek doet bleek be reid daarover t.z.t. breder te rap porteren. De eindconclusie van de aanwe zigen en de ANIB voorzitter, die, daarvoor dankte, was dat het ze ker geen zinloze bespreking was geweest. Van de eerste baby, die dokter A.C.J. Noteboom nu bijna 25 jaar geleden op de wereld bracht - Elly v.d. Mark-van Poortvliet, krijgt de jubilerende arts het cadeau van de bevolking, zij het dan hier nog in miniatuur verborgen in het oude dokterskoffertje. Een smeedijzeren buitenlantaarn. A chter de microfoon kijkt de voorzitter van de Dorpsgemeenschap, de heer J. C. Kooijman, wat hij namens de bevolking nog meer te bieden heeft: "het lijkt wel sinterklaas", zei hij. heeft besloten u de erepenning van de gemeente met oorkonde toe te kennen, zo besloot de bur gemeester zijn toespraak om daarna het ere-metaal en de oor konde te overhandigen onder de wens dat er voor het gezin Note boom komende jaren nog veel ze gen in Sint Annaland zou mogen zijn. De voorzitter van de dorpsge meenschap, de heer C.J. Kooi jman, verzocht de dokter even op het spreekuur (dat wil zeggen op het podium) van de dorpsge meenschap te komen. Hij begon vervolgens met een felicitatie aan het 25 jarig bruidspaar en hoopte dat er nog vele gelukkige en ge zonde jaren zouden volgen. In de toch eigenlijk maar kleine ge meenschap ondervond u deze 2§ jaar eveneens vriendschap en ver draagzaamheid. De dorpsge meenschap kreeg nu de taak om "rond te gaan voor de dokter", zoals dat in het dorp wordt ge zegd. U bent immers gedurende die 25 jaar in vrijwel ieder gezin een keer geweest, hetzij overdag, soms ook in de nacht. U hebt over ons via de krant gezegd, dat we te dik zijn, te veel drinken en te veel roken. Maar spa-rood mag toch wel? Dat u dit alles van ons gerust mag zeggen, is gebleken uit de reacties, die we bij de inzameling kregen. Met het doel iets geza menlijk te ondernemen. De voorzitter van de dorpsge meenschap vervolgde te bena drukken, hoe in het diepste ge heim de enveloppen bij de bevol king werden bezorgd, terwijle- veneens in het diepste geheim bij u zo'n envelop in de bus werd ge deponeerd. Die uitspraak van de heer Kooijman bracht heel wat hilariteit in de zaal, want men had verzuimd de zeer accurate jeugdi ge bezorger er op te wijzen, dat huize Noteboom voor deze zaak overgeslagen kon worden. "Onze verontschuldiging", zei de voor zitter en die mop werd grif geëcu- seerd. In elk geval hebben we de envelop maar niet bij u opge haald, zei dhr. Kooijman, "want uiteraard zal u toch de rekening van deze receptie worden gepre senteerd". De heer Kooijman vervolgde, hoe na die inzameling, waarbij het "van zeer velen goed bleek te zijn", die Dorpsgemeenschap toch wel met het probleem zat, daar voor iets aardigs, vooral iets leuks, toch ook wat bruikbaars aan te bieden. Het werd min of meer een familie-complot met daarnaast toch ook goede ideeën van de medebestuurders. Voor het eerst aan te bieden geschenk werd Ellie van der Mark-van Poortvliet op het podium gevraagd. Zij was na melijk de eerste baby, die via de zorg van dokter Noteboom nu bijna 25 jaar geleden Sint Anna- landse werd. Het lid van de Dorpsgemeenschap, mevr. Boog- aard-Bolier had het eerste kof fertje dat dokter Noteboom ge bruikte en op de rommelmarkt terechtkwam alsnog tevoorschijn weten te toveren. Dat koffertje kreeg de dokter uit handen van die "eerste baby" aangeboden. In het koffertje zat een miniscuul lantaarntje als symbool van het eerste cadeau. In oude tijden hing er in het huidig doktershuis, waar vroeger gemeentesecretaris Pol derman woonde een smeedijzeren lantaarn aan een stang bevestigd aan het balcon. Van een oude foto kon die smeedijzeren lantaarn worden nagemaakt en het in het dokterskoffertje verpakte minis cuul lampje was er het symbool van, want het echte voorwerp was te omvangrijk om naar het po dium te slepen. Het volgende ca deau was een nieuwe fiets voor de dokter, want hij doet als het even kan de praktijk bij de mensen aan huis op de fiets en het werd al een ouwetje. Een nieuw rijwiel kwam er eveneens te voorschijn voor mevrouw Noteboom, die trouw medewerkster is van haar man in de praktijk met telefoontjes aan nemen, spreekuur, regelen en zo veel meer wat er voor een huis artsen-vrouw aan te pas komt. Het laatste cadeau van de bevolking was een fraaie secretaire, om, zo zei Kooijman, ter zijner tijd voor de dokter dienst te doen als hij zijn memoires gaat schrijven, genoeg lijk met biertje en sigaartje. Dat echter pas na zijn pensioen, ver moedde Kooijman. Na die woor den en cadeaus kreeg het jubile rend echtpaar een flink applaus van de zaal, daarmee tegelijkertijd de woorden van de bevolkings- 'Vertegenwoordiger onderstre pend. Het lijkt Sinterklaas wel, zei dok ter Noteboom in een eerste dank woord. Daarna benadrukte hij eerst de grote steun van zijn vrouw en vond het eigenlijk een prestatie dat ze het 25 jaar bij hem had we ten uit te houden, maar toonde zich tegelijkertijd verheugd over het bezit van de kinderen. Van de aangeboden erepenning was hij onder de indruk gekomen, al meen je dan zelf alleen maar je plicht te hebben gedaan, maar waardering doet toch altijd goed. Overigens adviseerde hij de bur gemeester vast een goede zwem broek te gaan kopen, want als SRB na de Oosterschelde-werken weer aktief wordt en er in Sint Annaland het overdekte zwem bad is, zal hij als voorzitter van SRB zeker de burgemeester uit nodigen voor de eerste duik. De roem van de Dorpsgemeenschap ging haar 25 jaar geleden al voor uit, toen ik bij mijn huwelijk in Groeningen van de Sint Anna- landse samenleving een bloem stuk kreeg, zei de jubilarend arts. Maar pas in de loop der jaren hebben wij beseft wat die dorps gemeenschap hier betekent met de echte Sint Annalandse sfeer van gezellig onder elkaar te zijn, al mag dan ook ieder ander die niet dwarsligt daar ook bij komen. Wij zijn er in elk geval uitstekend op genomen. verzekerde de dokter en voelen ons, evenals onze kinde ren, hier uitstekend thuis. Het dokterskoffertje wordt nu een kostbare relikwie, die de gehele bevolking, ook namens zijn vrouw dankte voor de prachtige cadeaus, waaronder eminente vondsten. Hij verzekerde het gemeentebes tuur ook in de toekomst graag medewerking te zullen geven als het gaat om de gezondheidszorg van deze regio. Namens de Thoolse huisartsen voerde dokter J.M. van der Bel uit Sint Maartensdijk het woord. Zelf nog amper bekomen van het ju bileumfestijn, vond hij dat zijn Sint Annalandse collega 25 jaar geleden wel bijzonder bofte om nog eer de artsenbul in zijn bezit was, al een praktijk te hebben op gedaan. Dat vergde als het ware nog meer voor zijn vrouw, meen de dokter Van der Bel. Weliswaar had zij al een zijdelingse ervaring opgedaan, maar om meteen zo voor een feit te worden geplaatst is niet eenvoudig. Dokter Van der Bel vond troiiwens dat de echtge noten van plattelandsartsen te weinig worden gewaardeerd in vergelijking met wat gepresteerd moet worden. Daarbij moet men de man kunnen opvangen en ook nog eens voor de kinderen zorgen. Hij wist dat zowel de dokter als zijn vrouw hier met groot enthou siasme begonnen. Was er vroeger een tijd, dat een huisarts zo eens per 7 jaar aan bijscholing moest doen, nu is dat jaarlijks nodig. Dokter Noteboom is ook steeds VERVOLG VAN PAG. 1 bereid jonge of a.s. collega's stage te laten meelopen. Dokter van der Bel had deze middag naast de waardering van de overheid ook een pot met drop gezien en vond dat voor dokter Noteboom ook zeer op zijn plaats. Bij de geluk wensen namens de collega's bood hij een frisdrankmixer aan. Laatste spreker was de voorzitter van de EHBO afdeling Sint An naland Tj. Heijboer. Hij ging op de toer van de spreekwoorden om daarin de levensloop van de jubi lerende EHBO docent en zijn vrouw te beschrijven, waarbij hij de voorlichting van de dokter om geen onnodige risico's te nemen maar dubieus vond, toen hij vol gende week de dokter op de EH BO les zag verschijnen met zijn arm in het gips. Hij had nog vlug een baantje op de ijsbaan willen trekken, maar daarbij toch wel licht een onnodig risico genomen. Daarom was zijn laatste spreek woord: bezint eer ge begint. Maar veel waardering was er niettemin bij de EHBO voor de jubilerende dokter, die de EHBO al 18 jaar les heeft. Hij kreeg daarom speciaal van die EHBO nog een tuintafel. Ondertussen waren de velen blij ven komen en gaan en was de volle twee uur receptie volop no dig om ieder de kans te geven het gezin Noteboom persoonlijk te feliciteren. Nogmaals, dat zal het gezin Noteboom lang bijblijven. Een kleine groep, maar altijd wel trouwe kern Van de C.B.T.B. kring Tholen hield haar ledenvergadering dinsdagavond in 't Ouwe Raedhuus' te Poortvliet. Met als gastspreker de heer P.S. Marinussen van het Accountantskantoor te Goes. Als niet-belanghebbende kan men zich bij zo'n avond toch wel eens afvragen, waarom niet meer ook jonge of toekomstige land- of tuinbouwers, veehouders of fruittelers dan wel bloemzaadcontractanten van de partij zijn. Misschien omdat ze tot*een andere 'partij' behoren en dan vinden ze ongetwijfeld ook in eigen kring deskundigen. Anderzijds kan zelfs een leek van zo'n avond heel wat leren. Ook met onderwerpen als hier werden besproken: Automatisering en de Twee-verdienersproblematiek. Niet alleen omdat deze C.B.T.B. kring best versterking in de gelederen kan gebruiken, maar vooral omdat het meedoen of meedenken tot lering strekt. Misschien is de beeldbuis in dat opzicht funest. Het was in elk geval belangwekkend genoeg om er ook voor anderen hier aandacht aan te schenken. Voorzitter Joh. Overbeeke uit Sint Annaland had op de gebruikelijke wijze geopend en naar aanleiding van de notulen zei het lid Felius later op de avond, dat er langza merhand een eind schijnt te ko men aan ongebreidelde produk- tiepolitiek om er even later aan toe te voegen dat zich zoiets dan toch weer op ander terrein open baart. Belangrijk op deze avond was echter het gemak waarmee de directeur van het Goesse accoun tantskantoor, de heer P.S. Mari nussen een paar onderwerpen be lichtte. Dat was eerst de automa tisering (in de landbouw) de com puter mocht een tijdje geleden nog een magisch wonder lijken, inmiddels is het voor velen al zoete koek. Tegelijkertijd een chaotische ontwikkeling met veelal niet aansluitende kanalen. Eerst was er de centralistische verwerking van de grote, voor kleinere concerns onbetaalbare automatisering, maar in een mum van tijd - zo gaat dat in de huidige maatschappij - is er de decentrali satie tot inmiddels de mini en zelfs micro-computer toe. U mag er gerust mee spelen, vond de spre ker, want dan maakt u zich de nieuwe informatie verzamelaar vast wat eigen en er zijn nu al computers voor 1 mille te koop. De commercie speelt daar grif op in en wie kan haar dat verwijten. De niet gezamenlijke aanpak ve roorzaakt echter een chaos. Im mers, het blijkt beperkt tot stukjes en beetjes en die moeten dan ver der ook weer van vorenaf aan be ginnen om meer te weten te ko men. Daardoor ontstaat een ver spilling, ook in de landbouw, die men in 1985 niet meer voor mo gelijk hield. Vooral ook omdat het veel moeilijker wordt aan die chaotische ontwikkeling handen en voeten te geven om te komen tot wat efficiënt verantwoord is. Vraag is hierbij hoe men als boer het cijfermateriaal beheert, maar zeker ook wie met dat cijfermate riaal aan de haal gaat. Het verlies van de privacy. Allerlei particu liere instellingen of ondernemin gen gaan met programma's de boer op. Gelukkig hebben zich inmiddels de landbouworganisa ties en de overheid (landbouw en economische zaken) op het pro bleem geworpen, het moet toch immers gaan om het belang van de boer. Er is een project op gang met overheid en landbouw om te inventariseren welke informaties tromen er inmiddels al zijn. Voor de landbouw is het financieel, economische gedeelte vanzelf sprekend zeer belangrijk. Daar voor is dan eerst een registratie van gegevens nodig, daarna kan het tot vergelijkingsmateriaal ko men. Ieder op eigen houtje voort borduren kan geen voordeel op leveren. Spreker had toch wel moed dat er via voornoemd pro ject wat beters uit de bus gaat rol len. Dat bleek o.m. - een vraag te zijn vanuit de vergadering. Men wilde het verschil weten tussen de ge wone boekhouder en de accoun tant. De heer Marinussen ver heelde niet, dat er uitstekende particuliere boekhoudinstellingen zijn, maar wist ook dat een ac countantskantoor in het algemeen wat meer mogelijkheden had. Wie de nota krijgt van een accoun tantskantoor staat daar wel even bij stil, maar anderzijds kan men" aan belastingen of dergelijke ook snel honderd gulden verspelen. Een goed accountantskantoor zal kwaliteit leveren en die kwaliteit kan de klant voordeel geven. Daarnaast kunnen het specialis ten zijn voor Midden- en Klein bedrijf of in het onderhavige geval voor de landbouw in zijn totaliteit. Men kan er bedrijfsvergelijking krijgen en subsidiemogelijkheden zijn er uiteraard bekend. Na dat wikken en wegen is het de vraag of die deskundigheid duur moet worden genoemd. Dit onderdeel belichtte de heer Marinussen vooral in verband met een medewerkende echtge note in een land-tuinbouw - of ander agrarisch bedrijf. Tevoren gaf hij wel een algemene toelich ting op de bij uitstek voor talrijken enorme problematiek. Doel was immers om een eind te maken aan het grote onderscheid dat er was voor gehuwden en de laatste jaren zo sterk toegenomen vorm van samenwoners. Die laatsten had den een belastingvoordeel, welke discriminerend genoemd kon worden in een tijd dat niet mag worden gediscrimineerd. Het tweeverdieners-beleid is verder een gevolg geweest van de fiscale achterstelling van de vrouw. Iedereen die inkomen heeft, kan ook bogen op een belastingvrije voet. Daarna volgt dan een schij- ventarief, die oploopt tot een voor de hoogste inkomens belasting percentage van 72 procent. Tot voor kort was de belastingvrije voet voor de vrouw 2549,- voor de man 12.700,- niemand hoef de hiervan belasting te betalen. In de nieuwe regeling krijgt de al leen-verdiener een vrije voet van 14.336,- en bij tweeverdieners ieder de helft. In de loondienst sfeer roept dat zeker grote pro blemen op. De regeling behelsde overigens, dat dit later weer wel kan worden rechtgetrokken, maar daarop is veelal niet gewacht en hebben met name werksters in de welzijnssector (gezinsverzorging en bejaardenhulp) zich al massaal teruggetrokken. Nederland, zo vervolgde de C.B.T.B. spreker, had volgens E.E.G. afspraak de verplichting ook de vrouw recht op a.o.w. te geven. In Nederland had alleen de man dat recht (gehuwd zijnde) als de vrouw echter ook a.o.w. recht heeft, dient ze ook premie te be talen. Een zware heffing, die 27.35 procent kan bedragen bij een in komen tot 63.000,-. Gekozen werd toen voor een andere oplos sing, nl. de meewerkers-aftrek vervalt. De vrouw verdwijnt uit het gezicht. Alle inkomen wordt bij de man geteld, maar die krijgt wat extra aftrek. Zo werd de zelf standigen aftrek opgetrokken van 5250,tot 5 procent van de winst als de vrouw een maximaal aantal uren werkt. Maar die vrouw helemaal wegcij feren zat de vrouwenorganisaties erg dwars. Bij parlementaire mo tie kwam er de wijziging dat het ook zo kan. Als de vrouw mee werkt kan een schriftelijke over eenkomst worden gemaakt met vastgestelde beloning. Toch meende spreker dat men beter kan doen die hele twee-verdieners problematiek, waarvan de gevol gen nog in studie zijn te laten uit zoeken door de accountant. Een laatste onderwerp waarop spreker nog wat dieper inging was de vrijstelling van belastingen voor de landbouw. Wat onge nuanceerd gezegd is dat bijvoor beeld winst op landbouwgrond. Die regeling is ruimer geworden. Anderzijds weer de beperking bij andere grondbestemming. De heer Marinussen meende dat het bij de toch nog steeds inge wikkelder belastingwetgeving van uitermate groot belang is, dat er in de tweede kamer goede fiscalisten zitting hebben. Hij vroeg zich trouwens ook af of de huidige so ciale premie-regeling wel moet worden voortgezet met het maxi mum voor de best betaalden, e.g. hoogste inkomens of moet ook op dit gebied meer de solidariteitsge- dachte worden nagestreefd. Alles bij elkaar viel er op deze c.b.t.b. avond voor menigeen best wat te leren.

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 1985 | | pagina 9