Met Sint Maartenshof is Thoolse bejaardencentrumtrilogie voltooid DEZE WEEK Mevrouw M.J. Kaland-Suurland strooide kwistig met paviljoensleutels Bout vindt het best in Sint Maartenshof 28e Jaargang no. 30 Donderdag 8 juni 1972 fld Opname-iTooc'znak U moet het samen maken Gedurfd ontwerp Cadeaus wmmmmrn Met acht sleutels Oude prent W andversiering ly J driQ@ maken met de inwoners van Sint Maartenshof na de officiële opening, toen Nog verder gaan Oud zijn is een heerlijk ding, als men niet verleerd heeft, wat beginnen betekent „en heeft ons dag aan dag met goedheid overlaan" Nadeel voor gemeente Tholen: 602 gulden Zestig gulden boete voor sirenedrukkers ÉÉNDRAC Het enige nieuwsblad voor de streek Tholen en Sint-Philipsland, waarin opgenomen de Thoolse Courant en Het Advertentieblad - Postbus 5 - Sint- Annaland - Telefoon 01665-375 - Postgiro 12.44.07 - Verschijnt elke donderdag Abonnementsprijs 7.00 per halfjaar, per post 8,50- Losse nummers 30 cent Sluitingsdatum advertenties dins dagmiddag - Advertentieprijs U,18 per mm btw - Spierinkjes t/m 20 woorden 3,00 btw contant Hoofdredacteur-uitgever G. Heijboer Met de ingebruikname van Sint Maartenshof is in onze streek een bejaardentehuis kwartet voltooid, wat de uitgevers met dankbaarheid mag vervullen en hem tegelijkertijd een nog groter verantwoordelijkheid heeft opgelegd. Wie die uitgevers zijn? Daartoe moeten we al weer jaren teruggrijpen. In de eerste plaats naar de regenten en daarme& initiatiefnemers van Ten Anker in Tholen Het eerste tehuis voor de oudere inwoners. Ver volgens is opnieuw via particulier initiatief, al lag hierbij vooral de nadruk op de kerkgenootschappen als tweede tehuis in onze streek De Schutse in Sint Annaland tot stand gekomen. Begin dit jaar was opnieuw via de partculiere sector met ditmaal dan de nadruk op de gemeentelijke overheid een bejaar dentehuis in onze streek voor bewoning beschikbaar, namelijk De Rozeboom in Sint Philipsland en om op Tholen de trilogie te voltooien, was er afgelopen vrijdag de officiële opening van Sint Maartenshof. De uitgever daarvan was als het ware een coalitie van vorige categoriën, gebundeld in de Stichting Verpleeg- en Rusthuizen Zeeland. Er was bij deze verschillende lijnen toch één duidelijke dikke richtingsstreep aanwezig, namelijk een gezamenlijke aanpak. Alleen de basis van waaruit werd geopereerd lag enigszins verschillend, maar dit lag meer aan de periode waarin men leefde dan dat een andere doelstelling werd nagestreefd. Integen deel die doelstelling is in hoofdzaak dezelfde: noodzakelijke en daarom ook gewenste zorg voor de naaste, die in leeftijd boven de periode is gekomen, dat van hem of haar nog verwacht, laat staan gevergd kan worden, dat het zonder medeleven valt te rooien. Is ook helemaal geen schande. Eerder moet er schaamte zijn, dat we niet eerder dan in deze tijd zover kwamen. Niettemin blijft vermeldenswaard, dat een kwartet-voorziening als thans, in onze streek werd gerealiseerd. Het zou te ver voeren en in feite is dat ook overbodig, al degenen te gaan noemen en te gaan roemen, die daartoe overigens niet weinig hebben bijgedragen. Als zodanig verdienen ze wel hulde. Op wat tot stand kwam, valt niets af te doen. Eerder van het tot grote dank baarheid stemmen dat het zover is gekomen,waardoor tezamen enkele honderden bejaarden, hetzij alleen- wonenden, hetzij nog als echtparen via die bejaardentehuizen of hetgeen daaromheen gebouwd en in dezelfde voorziening kan worden on dergebracht, heel wat zorg is ontnomen. Vroegere omstandigheden van in dit opzicht schrijnende nood kunnen nog aan het grote contrast herinneren en tegelijkertijd ook de vooruitgang aantonen. Echter, in de aanhef hebben we gesproken over in boekenterm gesignaleerde uitgevers, die naast dank baar kunnen zijn, ook grotere verantwoordelijkheid kregen. Dit laatste vooral menen we te moeten benadrukken. Het met enthousiasme en grote inspanning tot stand gekomen be jaardenkwartet in onze streek vergt blij vende aandacht en zorg. Deed daarom heen ook weer nieuwe problemen ont staan, die mogelijk in de sector van het open bejaardenwerk liggen. Daarom mag bij de dankbaarheid van vandaag tegelijkertijd een beroep worden gedaan op al die uitgevers niet alleen te pogen gezamenlijk tot een plaatsingsbeleid te komen, niet alleen proberen nu ook gezamenlijk al die randproblemen op te lossen, maar ook gezamenlijk nog verder te gaan met het zogenaamde open bejaardenwerk. Daartoe kan bovendien worden beschikt over het even onmisbare apparaat, wat op Tholen dan nu de stichting Welzijnszorg heet. Niks afdoend aan hetgeen reeds als zo belangrijk tot stand kwam, willen we langs deze weg toch meteen weer op het hart binden, dat nog méér gedaan kan worden. Ook zou moeten worden. Ieder op eigen terrein, maar tegelijkertijd ook als gezamenlijke doelstelling. Wat mogelijk was is reeds bewezen, wat nog gewenst zou zijn moet worden on derkend en gezamelijk aangepakt. Het kan! Via het voltooide kwartet werd daartoe reeds de nieuwe richting be paald. „Als je nu denkt, dat het plezierig is-om ou^f te zjjn heb je het mis." Deze uitspraak vol levenswijsheid doteerden we uit de mond van de 90 jarige vol bloed Smerdiekse Sint Maartenshofbewoner AJP. Bout, wiens levensverhaal (in vogelvlucht) overigens elders in dit nummer is verwerkt. Als één van de drie 90-jarigen In Sint Maartenshof voegde hty er echter even oud als wjjs aan toe: „maar het is heel wat waard dat wanneer je oud bent, je op een voorzie ning als deze kunt terugvallen." Er zit rondom dit alles geen franje, maar wel een dankbare werkelijkheid. Een werkelijkheid, die vrijdag 2 juni een vreugdevolle ontknoping vond In de officiële opening van Sint Maartenshof, het bejaardentehuis in Sint Maartensdijk, sinds februari bewoond, direct vol met een al even grote wachtlijst als de andere drie te huizen in ons gebied. De gezellige opening was evenredig aan de voldoening van het bestuur der stichting Verpleeg- en Rusthuizen Zeeland, welke opnieuw een initiatief gerealiseerd zag, ter wijl de echtgenote van de voorzitter, mevr. M. J. Kaland-Suurland in eigen ge boortestreek de openingsceremonie kon verrichten. Een tjokvolle gemeenschapszaal, waarin 'iedereen aanwezig, die men maar kon verwachten. Daarbij burgemeester J. E. van Boeijen, wethouder C. J. Moerland en secretaris Th. C. Benou namens het gemeeri^ebestuur, maar ook oucf-burge- meester en mevrouw Bouwense, het dagelijks en algemeen bestuur van de Stichting Verpleeg- en Rusthuizen Zee land, vertegenwoordigers van de Stichting Opbouw Zeeland en Welzijns zorg Tholen, architect, aannemers, directrices van de naburige bejaarden tehuizen en vrijwel alle échte inwoners van Sint Maartenshof. Stichtingsvoorzitter A. J. Kaland door liep in zijn toespraak vluchtig de wor dingsgeschiedenis van het bejaardente huis in Sint Maartensdijk. Hij herinnerde er aan hoe in de zestiger jaren gedeputeerde staten van Zeeland goedkeuring onthielden aan het initia tief van het toenmalig gemeentebestuur tot het stichten van een bejaardente huis. Men moest voorlopig nog maar volstaan met Ten Anker en het daarna gebouwde De Schutse. Maar niet gede puteerden hadden in deze het laatste woord. Via een beroep op de Kroon kwam de goedkeuring er toch en nadat alle belemmeringen in dit opzicht waren weggevallen opperde burgemeester D. C. Bouwense de gedachte om grond en plan over te dragen aan de Stichting Rusthuizen Zeeland. Dat was in april 1969. Die Stichting kreeg inmiddels vaste grond via bemoeienissen met Ten Anker in Tholen en inmiddels is nu ook Sint Maartenshof reeds ruim volgeboekt en bewoond Opname via het oude patroon van de wachtlijst (wie eerst komt, eerst maalt) is uit de tijd. Een commissie van urgentie, bestaande uit artsen, maatschappelijk werker en directrice bepaalden de noodzaak. Zowel voor ter beschikking stelling van een bejaardenwoning rondom het tehuis als in dit centrum zelf. Het blijkt dat door een dergelijke samenwerking veel goeds tot stand kan komen. De heer Kaland vond dat het ook in de toekomst zo kan, eveneens in samenwerking met De Schutse te Sint-Annaland. Men is immers in de samenleving op elkaar aangewezen. Al zijn niet alle mensen gelijk, noch wat levensbeschouwing, noch wat leefwijze en karakter betreft, als bewoners van een tehuis is men toch ook op elkaar aangewezen en moeten bepaalde ge dragsregels in acht worden genomen. Daartoe hield de heer Kaland de be woners en verdere aanwezigen een bijbelgedeelte voor uit Lucas 6, waarin de eis van de samenleving duide lijk wordt gesteld en ook de voorwaar den tot liefde voor de naaste. De heer Kaland zag ondanks alle te kortkomingen van onze samenleving dit tehuis toch als een oase in een jachtige, onrustige wereld en wenste alle be woners een goede tijd toe in Sint Maar tenshof. De heer Kaland deelde hierna nog mee, hoe de kosten van Sint Maartenshof in clusief de inrichting zo rond de 3 mil joen gulden liggen. Hij bracht het (voormalig) gemeentebestuur van Sint Maartensdijk dank voor de garandering van rente en aflossing en eventuele exploitatieverliezen, voorwaarden, die na herindeling door de gemeente Tholen werden overgenomen. Het ziet er voorlopig niet naar uit, dat de gemeente voor exploitatieverliezen moet inspringen. Dat is ook niet de bedoe ling. Ondanks de niet geringe pensionprijs van 805,per maand voor één en 1550,voor de tweepersoonskamers waren de 70 bedden in de kortst moge lijke tijd bezet. Negentien personeels leden werden ingeschakeld. Spreker dankte de architect voor het gedurfd, maar ook zeer geslaagd ontwerp. Duidelijk heeft deze bouwkundige voor ogen gestaan dat voor de bewoners het contact met de natuur bewaard moest blijven. Vandaar alles in laagbouw met eigen tuintje voor het raam. Een tweede gedurfde zaak, waren de aangebrachte kleuren. De heer Kaland zag daarvan - het is vrijwel geheel donker gehouden - het boeiende niet in, al moest hij er wel aan toevoegen, dat het herhaald zien ook steeds beter doet aanspreken. Een heel rijtje geschenken voor het nieuwe tehuis kondigde de heer Kaland aan. Van hervormd Sint Maartensdijk een fraaie hangklok voor de gemeenschaps zaal, een sjoelbak van de plaatselijke in stelling maatschappelijke zorg, 'n wand kleed voor de hal, vervaardigd door leden van de Plattelandsvrouwenaf deling Sint-Maartensdijk en nog een tweede wandkleed van de dames Geluk en Hage. Van de plaatselijke Raiffei- senbank tuintafels en stoelen, van de Oud Geref.Gem. een schilderij, een schommelstoel van de architect, andere voorzieningen voor ontspanning en tal rijke bloemstukken ter gelegenheid van deze opening. Dankwoorden kwamen er bij monde van dhr. Kaland voor iedereen, die als bouwer of als personeelslid, als bestuur der of als adviseur had bijgedragen tot realisering van het derde bejaardente huis op Tholen. Directrice en personeel werden veel geluk met dit tehuis toege wenst, terwijl de heer Kaland zijn toe spraak besloot met de bewoners een on bezorgd gelukkig leven in Maartenshof toe te wensen,met dank in het hart voor wat God ook in de levensavond nog wilde schenken. Voor de officiële opening, kwam de echtgenote van de Stichtingsvoorzitter, mevrouw M. J. Kaland-Suurland achter de katheder. Het zal niet zijn meege vallen de oude, zo vertrouwde bewoning te hebben moeten verlaten, zo begreep mevr. Kaland gevoelvol de verhui zing voor de Sint Maartenshofbewoners. Maar het is ook niet zo, dat men u maar heeft willen opbergen in een tehuis, maar meer een daarin geborgen zijn, zo vervolgde zij. Daarmee is weer wel een nieuwe fase in het leven aangebroken, maar u kunt er nog wat van proberen te maken. Dat kan vooral met elkaar en daartoe mijn beste wensen. Ik hoop dat Sint Maartenshof een thuis voor u mag worden, zoals vele jaren deze streek voor mij een thuis is geweest en waar ik nog altijd zo graag terugkom, zo besloot mevr. Kaland haar sympathieke en voor de bewoners van Maartenshof warm meelevende toespraak. Hierna verrichtte zij de symbolische opening door aan evenzovele bejaarden van de acht paviljoenen, waaruit het geheel bestaat, de sleutel aan te bieden. De directeur van de Stichting de heer M. L. Almekinders meende later wel goedkeuring van zijn bestuur te zullen krijgen, toen hij mevrouw Kaland naast een woord van dank voor de verrichte opening een oude prent van de Sint Maartenshof-omgeving in lijst aanbood. Hij wist hoezeer mevrouw Kaland als oud-verpleegster meeleeft met dit ge deelte van de voor haar man in Zeeland zo omvangrijke taak. Daarbij verheelde hij de moeilijkheden niet, die de func ties meebrachten, maar evenmin het nieeieven van het personéel der Stich ting, die immers van nabij meemaken, welk een inspanning de heer Kaland zich voor dit werk getroost. Hij ver zekerde het echtpaar Kaland een in dat opzicht blijvend meeleven van het Stichtingspersoneel en vond het plezie rig daarvan te kunnen getuigen te midden van een resultaat als hier weer door de Stichting is bereikt. Burgemeester J. E. van Boeijen dacht zowat namens iedereen uit de Thoolse gemeenschap zijn gelukwensen te kunnen aanbieden. Alle geledingen van de Thoolse samenleving verheugen zich immers vandaag met de bewoners van Sint Maartenshof. Die gemeenschap is vooral blij met een spreiding van de -jm-r De genodigden kregen vrijdagmiddag volop gelegenheid een praatje te O J ieder zo maar een bejaardenflat kon binnenstappen.Dat deden we toen ook Oud-wethouder A.P. Maartensdijk, één bewoners van het dentehuis. Bout uit Sint van de oudste nieuwe bejaar- bejaardenflat kon binnenstappen, maar en kwamen bij een rasechte inwoner van Sint Maartensdijk terecht. De nu ruim 90 jarige A. P. Bout, vele jaren raadslid, ook wethouder van de voormalige gemeente Sint Maartensdijk, waarvan deze veteraan, zoals hij ons verklaarde de zelfstandigheid zomaar niet had prijsgegeven. Gediend onder drie burgemeesters Polderman, Schuller, Bouwense, weet deze oud bestuurder wel van wanten. Hij weet ook van de sociale vooruitgang, die is geboekt sinds hij er nog voor de dertiger jaren zijn schouders onderzette. In dat opzicht voelt hij wel wat van de triomf, die is behaald. Geen wonder, na zoveel jaren strijd. Maar toen ging het alleen maar om de arbeider. Zorg voor de bejaarden durfden we niet in te calculeren, verklaarde een geestelijk nog jeugdig oud-wethouder. Nu zorgen we met z'n allen voor allen en dat is een groot voorrecht. Gelukkig ook voor oude mensen. Trots vertelt dhr. Bout hoe Sint Maartensdijk de eerste gemeente in de streek was met een steunregeling in de overigens benarde dertiger jaren. Zijn oude hangklok is met hem uit de oude woning in de Bosstraat meegegaan. Twee jaar geleden moest hij zijn echtgenote missen en het is niet zonder overredingskracht van zijn zoons geweest, dat hij in Sint Maartenshof terecht kwam. Hij was zeer gehecht aan de woning waar zoveeel jaren doorgebracht. Hij had als hulp een sociaal werkster, maar wist dat dit niet kon blijven doorgaan. Bovendien bleef hij toch 's nachts alleen achter en naar mate men ouder wordt, brengt dat ook zijn bezwaren mee. Nee, zo'n bejaardentehuis stap doe je niet van weelde, maar het is wel een weelde dat die mogelijkheid bestaat en je daarvan dan ook gebruik kunt maken als het moet. Voor Bout moest het ook wel. Hij is gehandicapt, dat zijn ogen zodanig achteruit gingen, dat hij niet meer kan lezen, terwijl hij juist zo graag van zoveel in zijn streek kennis zou blijven nemen, zoals hij altijd grote belangstelling voor dat wel en wee heeft getoond. Alleen die samenvoeging van gemeenten kan hem niet bekoren. Hij bestwist sterk het voordeel, want die burgemeesters maakten de kosten niet en met name Sjnt Maartensdijk kon best zichzelf bedruipen. Dat zie je toch wel aan de straten en de verlichting. Bij het zelfstandig blijven van de gemeente was er ook nooit weer een ander gebouw op de Kleine Kaai gebouwd, verzekert dhr. Bout, zoals ik er trouwens destijds al tegen was, dat er daar een kunstmestloods kwam. Zo'n mooie open plaats met daaromheen gebouwen moet je niet gaan ontsieren met daartussen weer misbaksels te gaan zetten, zo vindt dhr. Bout, die dan toch nog wel op de hoogte blijkt te zijn van alles wat er in zijn geboorteplaats omgaat Maar, zo schakelt hij ook weer terug naar de werkelijkheid, met 90 jaar sta je volop bovenaan de ladder, die snel kan omslaan. Je weet hier niet te kunnen blijven, al wil je dat wel. Ook in een bejaardentehuis wil je dat, want al kan ik weinig waardering opbrengen voor m'n centrale radio, al zit je niet in eigen huis, wat mogelijk is doen ze voor je. Een zuster stapt op dat moment binnen: „Bout, er staat een glaasje voor je in de recreatiezaal". De negentigjarige ziet er maar van af. Het kan nu ook wel zonder hem, vindt hij. Hoe blij hij ook is, dat er in onze tijd wel een Sint Maartenshof mogelijk is. Dat is heel wat anders, dan waarin de oudjes vroeger in D'Ark of Blauwstraat moesten huizen. Maar dat openingsfeest gaat nu wel verder zonder mij door, vindt Bout. Bij al het goede van nu, sta je uiteraard dan toch maar op die top van die ladder. Al heb ik dan .evenmin erg in mijn 90 jaar als jij op een dikke helft daarvan, voegt hij er aan toe. De wijsheid van de grijsheid. Nu dan toch na zoveel levenswetenswaardgheden goed verzorgd in Sint Maartenshof. bejaardenvoorziening als thans is be reikt. Men kan het als het ware als opti maal beschouwen. Daarin heeft de Stichting Verpleeg- en Rusthuizen Zee land mede een grote hand gehad. Het is bovendien een optimale voorziening vanwege de rondom het tehuis ge bouwde bejaardenwoningen, zeker wanneer we daarbij ook nog de ver- pleegafdeling van Ten Anker (in de nabije toekomst) kunnen betrekken. Daarmee is de bejaardenzorg en het be jaardenwerk nog niet af. Juist hierdoor zijn er aktiviteiten nodig voor open be jaardenwerk, maar het is verheugend dat ook in dat opzicht de samenwerking groeiende is, waaraan de nieuwe Stich ting Welzijnsorgaan ook grote aandacht wil schenken. We kunnen met een gerust hart onze oudere inwoners aan Maartenshof toe sertrouwtn, .maar laten ze daarmee niet los en zullen dat ook tonen, zo ver zekerde burgemeester Van Boeijen. Het gemeentebestuur hoopt mede de aktivi teiten met betrekking tot bejaardenzorg levendig te houden., zo besloot Tholens eerste burger zijn gelukwensen om ver volgens als wandversiering voor hal of gemeenschapszaal zeven ingelijste prenten te overhandigen met een afbeelding uit elke woonkern in vroeger tijden (uit het losbladig boek werk Tholen, stad en eiland.) Architect Tieleman bracht niet alleen dank aan zijn opdrachtgever, maar ook aan opzichter, aannemers en andere medewerkers. Naast bouwer gebr. Suurland uit Scherpenisse en het elek triciteitsbedrijf Verjaal uit Sint Maar tensdijk, was er het schilderswerk door de gebr. Noom, ook uit Scherpenisse, dat tot volle tevredenheid werd uitge voerd. Met de bouwtijd van 1 jaar en 6 maanden, waarin 55 verletdagen is niet geheel aan de termijn in het bestek vol daan, maar dat voornamelijk door over macht. Bij het ontwerp, heb ik me afgevraagd, vervolgde de architect, hoe ik zelf graag als bejaarde zou willen wonen en van daar het begane grondplan. Van de Sint Maartenshof officieel open Broder Plompen terag uit de missie Eerste en tweede prijzen op Zeeuws vocaalconcours Boetes voor sirenedrukkers. Monumentaal pand gerestaureerd in Tholen. Jubilerend wielercomlté Oud- Vossemeer. Nederlaagsuccessen voor WHS. Shirts en ballen voor Tholense Boys. Overleden vrouw na drie dagen gevonden. dit nummer bestaat uit 10 pagina's. kleuren merkte hij op, die sober te hebben gehouden om juist de mensen die er wonen te accentueren. Ik hoop dat het voor u allen prettig wonen zal zijn, zo besloot de architect zijn dankwoord. Op verzoek van voorzitter Kaland werd de officiële plechtigheid besloten met het gezamelijk zingen van gezang 135: „Dankt, dankt nu allen God." Daarbij was er begeleiding op een elektronisch orgel en met dit gezamenlijk zingen wisten de bejaarde inwoners van Sint Maartenshof, meer nog dan vele woor den tevoren duidelijk hadden kunnen maken, dat ze er nog altijd bij horen in de Thoolse gemeenschap en dat ook hun leven lang zullen blijven doen. Het gezelschap bezichtigde daarna de fïats, waarbij menige groepen door het personeel werd voorgegaan en voorge licht, waarbij trouwens ook de weer in hun flats aanwezige bewoners er wel voor zorgden, dat alles wat men wilde zien, ook kon zien-. Daarbij bleek vooral ook het gerieflijke van deze laagbouw en de uitstekende sanitaire voorziening, de gezellige zitjes (leeszaaltjes), in niet geringe mate tevens de openheid van deze bewoning. Ook toen men later weer gezamenlijk, inclusief de bewoners in de recreatiezaal bijeen was voor het feeestdrankje en te proeven wat kok Hage en zijn helpsters hadden geproduceerd, was er een onge dwongen sfeer, zoals die bij een blijde dag als deze voor onze samenleving en voor de ouderen onder ons in het bijzonder past. Mevr. Kaland-Suurland verrichtte de officiële opening van Slnt-Maartenshof door aan enkele bewoners een sleutel te overhandigen. De 21-jarige J.A. van V., de 19-jarige H.J.G. en de 24-jarige W.B. uit.Sint-Annaland alsmede de 20-jarige A.B. uit Scherpenisse hebben donderdagmorgen 1 juni van de Middelburgse politierechter elk zestig gulden boete gekregen wegens het maken van vals brandalarm. Dit bedrag had de officier van justitieook geëistHoewel de officier het drukken op de sirene een kinderachtig gedoe vond, achtte hij de zaak toch ernstig omdat het hier de brandsirenes betroffen. De rechter zei dat de vier verdachten gezien hun leeftijd voor schut stonden, maar achtte aan de andere kant de daden een griezelige liefhebberij. Van V. had op 6 maart en 3 april op de brandsirene in Sint-Annaland gedrukt. G. op 27 maart in Sint-Annaland. Beide keren zorgde W.B. voor snel vervoer met zijn auto. A.B. had op 1 april in Poortvliet vals alarm gemaakt. De tenlastelegging voor Van V., G. en A.B. was artikel 142 van het wetboek van strafrecht: „Hij die opzettelijk door valsche alarmkreten of signalen de rust verstoort, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste twee weken of geldboete van ten hoogste honderd en twintig gulden". W.B. werd veroordeeld wegens medeplichtigheid aan artikel 142. De verdachten erkenden de strafbare feiten te hebben gepleegd en deden afstand van de mogelijkheid tot hoger beroep. Volgens het proces-verbaal van de politie was er in verband met vernielingen aan de sirene en het vier keer nodeloos uitrukken van de brandweerkorpsen van Sint- Annaland en Poortvliet voor de gemeente Tholen een nadeel van 602 gulden ontstaan. Het gaat hier voornamelijk om vergoedingen voor de brandweerlieden. Daar de gemeente Tholen voor dp rechtzetting geen civiele vordering had ingediend, heeft de politierechter betaling van de 602 gulden niet in zijn vonnis betrokken. Het gemeentebestuur van Tholen heeft overigens wel besloteh de 602 gulden op de Vier verdachten te verhalen.

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 1972 | | pagina 1