Met Sint Maartenshof is Thoolse
bejaardencentrumtrilogie voltooid
DEZE WEEK
Mevrouw M.J. Kaland-Suurland
strooide kwistig
met paviljoensleutels
Bout vindt het
best in Sint
Maartenshof
28e Jaargang no. 30
Donderdag 8 juni 1972 fld
Opname-iTooc'znak
U moet het
samen maken
Gedurfd ontwerp
Cadeaus
wmmmmrn
Met acht sleutels
Oude prent
W andversiering
ly J driQ@ maken met de inwoners van Sint Maartenshof na de officiële opening, toen
Nog verder gaan
Oud zijn is een heerlijk ding,
als men niet verleerd heeft,
wat beginnen betekent
„en heeft ons
dag aan dag
met goedheid overlaan"
Nadeel voor gemeente Tholen: 602 gulden
Zestig gulden boete voor sirenedrukkers
ÉÉNDRAC
Het enige nieuwsblad voor de streek
Tholen en Sint-Philipsland, waarin
opgenomen de Thoolse Courant en Het
Advertentieblad - Postbus 5 - Sint-
Annaland - Telefoon 01665-375 -
Postgiro 12.44.07 - Verschijnt elke
donderdag
Abonnementsprijs 7.00 per halfjaar,
per post 8,50- Losse nummers 30 cent
Sluitingsdatum advertenties dins
dagmiddag - Advertentieprijs U,18
per mm btw - Spierinkjes t/m 20
woorden 3,00 btw contant
Hoofdredacteur-uitgever G. Heijboer
Met de ingebruikname van Sint
Maartenshof is in onze streek een
bejaardentehuis kwartet voltooid, wat de
uitgevers met dankbaarheid mag
vervullen en hem tegelijkertijd een nog
groter verantwoordelijkheid heeft
opgelegd. Wie die uitgevers zijn?
Daartoe moeten we al weer jaren
teruggrijpen. In de eerste plaats naar de
regenten en daarme& initiatiefnemers
van Ten Anker in Tholen Het eerste
tehuis voor de oudere inwoners. Ver
volgens is opnieuw via particulier
initiatief, al lag hierbij vooral de nadruk
op de kerkgenootschappen als tweede
tehuis in onze streek De Schutse in Sint
Annaland tot stand gekomen. Begin dit
jaar was opnieuw via de partculiere
sector met ditmaal dan de nadruk op de
gemeentelijke overheid een bejaar
dentehuis in onze streek voor bewoning
beschikbaar, namelijk De Rozeboom in
Sint Philipsland en om op Tholen de
trilogie te voltooien, was er afgelopen
vrijdag de officiële opening van Sint
Maartenshof. De uitgever daarvan was
als het ware een coalitie van vorige
categoriën, gebundeld in de Stichting
Verpleeg- en Rusthuizen Zeeland.
Er was bij deze verschillende lijnen toch
één duidelijke dikke richtingsstreep
aanwezig, namelijk een gezamenlijke
aanpak.
Alleen de basis van waaruit werd
geopereerd lag enigszins verschillend,
maar dit lag meer aan de periode
waarin men leefde dan dat een andere
doelstelling werd nagestreefd. Integen
deel die doelstelling is in hoofdzaak
dezelfde: noodzakelijke en daarom ook
gewenste zorg voor de naaste, die in
leeftijd boven de periode is gekomen,
dat van hem of haar nog verwacht, laat
staan gevergd kan worden, dat het
zonder medeleven valt te rooien. Is ook
helemaal geen schande. Eerder moet er
schaamte zijn, dat we niet eerder dan in
deze tijd zover kwamen.
Niettemin blijft vermeldenswaard, dat
een kwartet-voorziening als thans, in
onze streek werd gerealiseerd.
Het zou te ver voeren en in feite is dat
ook overbodig, al degenen te gaan
noemen en te gaan roemen, die daartoe
overigens niet weinig hebben
bijgedragen. Als zodanig verdienen ze
wel hulde.
Op wat tot stand kwam, valt niets af te
doen. Eerder van het tot grote dank
baarheid stemmen dat het zover is
gekomen,waardoor tezamen enkele
honderden bejaarden, hetzij alleen-
wonenden, hetzij nog als echtparen via
die bejaardentehuizen of hetgeen
daaromheen gebouwd en in
dezelfde voorziening kan worden on
dergebracht, heel wat zorg is ontnomen.
Vroegere omstandigheden van in dit
opzicht schrijnende nood kunnen nog
aan het grote contrast herinneren en
tegelijkertijd ook de vooruitgang
aantonen.
Echter, in de aanhef hebben we
gesproken over in boekenterm
gesignaleerde uitgevers, die naast dank
baar kunnen zijn, ook grotere
verantwoordelijkheid kregen. Dit
laatste vooral menen we te moeten
benadrukken. Het met enthousiasme en
grote inspanning tot stand gekomen be
jaardenkwartet in onze streek vergt blij
vende aandacht en zorg. Deed daarom
heen ook weer nieuwe problemen ont
staan, die mogelijk in de sector van het
open bejaardenwerk liggen.
Daarom mag bij de dankbaarheid van
vandaag tegelijkertijd een beroep
worden gedaan op al die uitgevers niet
alleen te pogen gezamenlijk tot een
plaatsingsbeleid te komen, niet alleen
proberen nu ook gezamenlijk al die
randproblemen op te lossen, maar ook
gezamenlijk nog verder te gaan met het
zogenaamde open bejaardenwerk.
Daartoe kan bovendien worden
beschikt over het even onmisbare
apparaat, wat op Tholen dan nu de
stichting Welzijnszorg heet.
Niks afdoend aan hetgeen reeds als zo
belangrijk tot stand kwam, willen we
langs deze weg toch meteen weer op het
hart binden, dat nog méér gedaan kan
worden. Ook zou moeten worden. Ieder
op eigen terrein, maar tegelijkertijd ook
als gezamenlijke doelstelling. Wat
mogelijk was is reeds bewezen, wat nog
gewenst zou zijn moet worden on
derkend en gezamelijk aangepakt. Het
kan! Via het voltooide kwartet werd
daartoe reeds de nieuwe richting be
paald.
„Als je nu denkt, dat het plezierig is-om ou^f te zjjn heb je het mis."
Deze uitspraak vol levenswijsheid doteerden we uit de mond van de 90 jarige vol
bloed Smerdiekse Sint Maartenshofbewoner AJP. Bout, wiens levensverhaal (in
vogelvlucht) overigens elders in dit nummer is verwerkt.
Als één van de drie 90-jarigen In Sint Maartenshof voegde hty er echter even oud als
wjjs aan toe: „maar het is heel wat waard dat wanneer je oud bent, je op een voorzie
ning als deze kunt terugvallen."
Er zit rondom dit alles geen franje, maar wel een dankbare werkelijkheid. Een
werkelijkheid, die vrijdag 2 juni een vreugdevolle ontknoping vond In de officiële
opening van Sint Maartenshof, het bejaardentehuis in Sint Maartensdijk, sinds
februari bewoond, direct vol met een al even grote wachtlijst als de andere drie te
huizen in ons gebied.
De gezellige opening was evenredig aan de voldoening van het bestuur der stichting
Verpleeg- en Rusthuizen Zeeland, welke opnieuw een initiatief gerealiseerd zag, ter
wijl de echtgenote van de voorzitter, mevr. M. J. Kaland-Suurland in eigen ge
boortestreek de openingsceremonie kon verrichten.
Een tjokvolle gemeenschapszaal, waarin
'iedereen aanwezig, die men maar kon
verwachten. Daarbij burgemeester J. E.
van Boeijen, wethouder C. J. Moerland
en secretaris Th. C. Benou namens het
gemeeri^ebestuur, maar ook oucf-burge-
meester en mevrouw Bouwense, het
dagelijks en algemeen bestuur van de
Stichting Verpleeg- en Rusthuizen Zee
land, vertegenwoordigers van de
Stichting Opbouw Zeeland en Welzijns
zorg Tholen, architect, aannemers,
directrices van de naburige bejaarden
tehuizen en vrijwel alle échte inwoners
van Sint Maartenshof.
Stichtingsvoorzitter A. J. Kaland door
liep in zijn toespraak vluchtig de wor
dingsgeschiedenis van het bejaardente
huis in Sint Maartensdijk.
Hij herinnerde er aan hoe in de zestiger
jaren gedeputeerde staten van Zeeland
goedkeuring onthielden aan het initia
tief van het toenmalig gemeentebestuur
tot het stichten van een bejaardente
huis. Men moest voorlopig nog maar
volstaan met Ten Anker en het daarna
gebouwde De Schutse. Maar niet gede
puteerden hadden in deze het laatste
woord. Via een beroep op de Kroon
kwam de goedkeuring er toch en nadat
alle belemmeringen in dit opzicht waren
weggevallen opperde burgemeester D.
C. Bouwense de gedachte om grond en
plan over te dragen aan de Stichting
Rusthuizen Zeeland. Dat was in april
1969. Die Stichting kreeg inmiddels
vaste grond via bemoeienissen met Ten
Anker in Tholen en inmiddels is nu ook
Sint Maartenshof reeds ruim volgeboekt
en bewoond Opname via het oude
patroon van de wachtlijst (wie eerst
komt, eerst maalt) is uit de tijd. Een
commissie van urgentie, bestaande uit
artsen, maatschappelijk werker en
directrice bepaalden de noodzaak.
Zowel voor ter beschikking stelling van
een bejaardenwoning rondom het tehuis
als in dit centrum zelf.
Het blijkt dat door een dergelijke
samenwerking veel goeds tot stand
kan komen. De heer Kaland vond
dat het ook in de toekomst zo kan,
eveneens in samenwerking met De
Schutse te Sint-Annaland. Men is
immers in de samenleving op elkaar
aangewezen.
Al zijn niet alle mensen gelijk, noch wat
levensbeschouwing, noch wat leefwijze
en karakter betreft, als bewoners van
een tehuis is men toch ook op elkaar
aangewezen en moeten bepaalde ge
dragsregels in acht worden genomen.
Daartoe hield de heer Kaland de be
woners en verdere aanwezigen een
bijbelgedeelte voor uit Lucas 6,
waarin de eis van de samenleving duide
lijk wordt gesteld en ook de voorwaar
den tot liefde voor de naaste.
De heer Kaland zag ondanks alle te
kortkomingen van onze samenleving dit
tehuis toch als een oase in een jachtige,
onrustige wereld en wenste alle be
woners een goede tijd toe in Sint Maar
tenshof.
De heer Kaland deelde hierna nog mee,
hoe de kosten van Sint Maartenshof in
clusief de inrichting zo rond de 3 mil
joen gulden liggen. Hij bracht het
(voormalig) gemeentebestuur van Sint
Maartensdijk dank voor de garandering
van rente en aflossing en eventuele
exploitatieverliezen, voorwaarden, die
na herindeling door de gemeente
Tholen werden overgenomen. Het ziet
er voorlopig niet naar uit, dat de
gemeente voor exploitatieverliezen moet
inspringen. Dat is ook niet de bedoe
ling.
Ondanks de niet geringe pensionprijs
van 805,per maand voor één en
1550,voor de tweepersoonskamers
waren de 70 bedden in de kortst moge
lijke tijd bezet. Negentien personeels
leden werden ingeschakeld. Spreker
dankte de architect voor het gedurfd,
maar ook zeer geslaagd ontwerp.
Duidelijk heeft deze bouwkundige voor
ogen gestaan dat voor de bewoners het
contact met de natuur bewaard moest
blijven. Vandaar alles in laagbouw met
eigen tuintje voor het raam. Een tweede
gedurfde zaak, waren de aangebrachte
kleuren. De heer Kaland zag daarvan -
het is vrijwel geheel donker gehouden -
het boeiende niet in, al moest hij er
wel aan toevoegen, dat het herhaald
zien ook steeds beter doet aanspreken.
Een heel rijtje geschenken voor het
nieuwe tehuis kondigde de heer Kaland
aan.
Van hervormd Sint Maartensdijk een
fraaie hangklok voor de gemeenschaps
zaal, een sjoelbak van de plaatselijke in
stelling maatschappelijke zorg, 'n wand
kleed voor de hal, vervaardigd door
leden van de Plattelandsvrouwenaf
deling Sint-Maartensdijk en nog een
tweede wandkleed van de dames Geluk
en Hage. Van de plaatselijke Raiffei-
senbank tuintafels en stoelen, van de
Oud Geref.Gem. een schilderij, een
schommelstoel van de architect, andere
voorzieningen voor ontspanning en tal
rijke bloemstukken ter gelegenheid van
deze opening.
Dankwoorden kwamen er bij monde
van dhr. Kaland voor iedereen, die als
bouwer of als personeelslid, als bestuur
der of als adviseur had bijgedragen tot
realisering van het derde bejaardente
huis op Tholen. Directrice en personeel
werden veel geluk met dit tehuis toege
wenst, terwijl de heer Kaland zijn toe
spraak besloot met de bewoners een on
bezorgd gelukkig leven in Maartenshof
toe te wensen,met dank in het hart voor
wat God ook in de levensavond nog
wilde schenken.
Voor de officiële opening, kwam de
echtgenote van de Stichtingsvoorzitter,
mevrouw M. J. Kaland-Suurland achter
de katheder. Het zal niet zijn meege
vallen de oude, zo vertrouwde bewoning
te hebben moeten verlaten, zo begreep
mevr. Kaland gevoelvol de verhui
zing voor de Sint Maartenshofbewoners.
Maar het is ook niet zo, dat men u maar
heeft willen opbergen in een tehuis,
maar meer een daarin geborgen zijn, zo
vervolgde zij. Daarmee is weer wel een
nieuwe fase in het leven aangebroken,
maar u kunt er nog wat van proberen te
maken. Dat kan vooral met elkaar en
daartoe mijn beste wensen. Ik hoop dat
Sint Maartenshof een thuis voor u mag
worden, zoals vele jaren deze streek voor
mij een thuis is geweest en waar ik nog
altijd zo graag terugkom, zo besloot
mevr. Kaland haar sympathieke en voor
de bewoners van Maartenshof warm
meelevende toespraak.
Hierna verrichtte zij de symbolische
opening door aan evenzovele bejaarden
van de acht paviljoenen, waaruit het
geheel bestaat, de sleutel aan te bieden.
De directeur van de Stichting de heer
M. L. Almekinders meende later wel
goedkeuring van zijn bestuur te zullen
krijgen, toen hij mevrouw Kaland naast
een woord van dank voor de verrichte
opening een oude prent van de Sint
Maartenshof-omgeving in lijst aanbood.
Hij wist hoezeer mevrouw Kaland als
oud-verpleegster meeleeft met dit ge
deelte van de voor haar man in Zeeland
zo omvangrijke taak. Daarbij verheelde
hij de moeilijkheden niet, die de func
ties meebrachten, maar evenmin het
nieeieven van het personéel der Stich
ting, die immers van nabij meemaken,
welk een inspanning de heer Kaland
zich voor dit werk getroost. Hij ver
zekerde het echtpaar Kaland een in dat
opzicht blijvend meeleven van het
Stichtingspersoneel en vond het plezie
rig daarvan te kunnen getuigen te
midden van een resultaat als hier weer
door de Stichting is bereikt.
Burgemeester J. E. van Boeijen dacht
zowat namens iedereen uit de Thoolse
gemeenschap zijn gelukwensen te
kunnen aanbieden. Alle geledingen van
de Thoolse samenleving verheugen zich
immers vandaag met de bewoners van
Sint Maartenshof. Die gemeenschap
is vooral blij met een spreiding van de
-jm-r De genodigden kregen vrijdagmiddag volop gelegenheid een praatje te
O J ieder zo maar een bejaardenflat kon binnenstappen.Dat deden we toen ook
Oud-wethouder A.P.
Maartensdijk, één
bewoners van het
dentehuis.
Bout uit Sint
van de oudste
nieuwe bejaar-
bejaardenflat kon binnenstappen,
maar en kwamen bij een rasechte inwoner van Sint Maartensdijk terecht. De
nu ruim 90 jarige A. P. Bout, vele jaren raadslid, ook wethouder van de
voormalige gemeente Sint Maartensdijk, waarvan deze veteraan, zoals hij ons
verklaarde de zelfstandigheid zomaar niet had prijsgegeven.
Gediend onder drie burgemeesters Polderman, Schuller, Bouwense, weet
deze oud bestuurder wel van wanten. Hij weet ook van de sociale vooruitgang,
die is geboekt sinds hij er nog voor de dertiger jaren zijn schouders
onderzette. In dat opzicht voelt hij wel wat van de triomf, die is behaald.
Geen wonder, na zoveel jaren strijd. Maar toen ging het alleen maar om de
arbeider. Zorg voor de bejaarden durfden we niet in te calculeren, verklaarde
een geestelijk nog jeugdig oud-wethouder. Nu zorgen we met z'n allen voor
allen en dat is een groot voorrecht. Gelukkig ook voor oude mensen. Trots
vertelt dhr. Bout hoe Sint Maartensdijk de eerste gemeente in de streek was
met een steunregeling in de overigens benarde dertiger jaren. Zijn oude
hangklok is met hem uit de oude woning in de Bosstraat meegegaan. Twee
jaar geleden moest hij zijn echtgenote missen en het is niet zonder
overredingskracht van zijn zoons geweest, dat hij in Sint Maartenshof terecht
kwam. Hij was zeer gehecht aan de woning waar zoveeel jaren doorgebracht.
Hij had als hulp een sociaal werkster, maar wist dat dit niet kon blijven
doorgaan. Bovendien bleef hij toch 's nachts alleen achter en naar mate men
ouder wordt, brengt dat ook zijn bezwaren mee.
Nee, zo'n bejaardentehuis stap doe je niet van weelde, maar het is wel een
weelde dat die mogelijkheid bestaat en je daarvan dan ook gebruik kunt
maken als het moet. Voor Bout moest het ook wel. Hij is gehandicapt, dat
zijn ogen zodanig achteruit gingen, dat hij niet meer kan lezen, terwijl hij
juist zo graag van zoveel in zijn streek kennis zou blijven nemen, zoals hij
altijd grote belangstelling voor dat wel en wee heeft getoond. Alleen die
samenvoeging van gemeenten kan hem niet bekoren. Hij bestwist sterk het
voordeel, want die burgemeesters maakten de kosten niet en met name Sjnt
Maartensdijk kon best zichzelf bedruipen. Dat zie je toch wel aan de straten
en de verlichting.
Bij het zelfstandig blijven van de gemeente was er ook nooit weer een ander
gebouw op de Kleine Kaai gebouwd, verzekert dhr. Bout, zoals ik er trouwens
destijds al tegen was, dat er daar een kunstmestloods kwam. Zo'n mooie open
plaats met daaromheen gebouwen moet je niet gaan ontsieren met
daartussen weer misbaksels te gaan zetten, zo vindt dhr. Bout, die dan toch
nog wel op de hoogte blijkt te zijn van alles wat er in zijn geboorteplaats
omgaat
Maar, zo schakelt hij ook weer terug naar de werkelijkheid, met 90 jaar sta je
volop bovenaan de ladder, die snel kan omslaan. Je weet hier niet te kunnen
blijven, al wil je dat wel. Ook in een bejaardentehuis wil je dat, want al kan ik
weinig waardering opbrengen voor m'n centrale radio, al zit je niet in eigen
huis, wat mogelijk is doen ze voor je. Een zuster stapt op dat moment binnen:
„Bout, er staat een glaasje voor je in de recreatiezaal". De negentigjarige ziet
er maar van af. Het kan nu ook wel zonder hem, vindt hij. Hoe blij hij ook is,
dat er in onze tijd wel een Sint Maartenshof mogelijk is. Dat is heel wat
anders, dan waarin de oudjes vroeger in D'Ark of Blauwstraat moesten
huizen. Maar dat openingsfeest gaat nu wel verder zonder mij door, vindt
Bout. Bij al het goede van nu, sta je uiteraard dan toch maar op die top van
die ladder. Al heb ik dan .evenmin erg in mijn 90 jaar als jij op een dikke
helft daarvan, voegt hij er aan toe. De wijsheid van de grijsheid. Nu dan toch
na zoveel levenswetenswaardgheden goed verzorgd in Sint Maartenshof.
bejaardenvoorziening als thans is be
reikt. Men kan het als het ware als opti
maal beschouwen. Daarin heeft de
Stichting Verpleeg- en Rusthuizen Zee
land mede een grote hand gehad. Het is
bovendien een optimale voorziening
vanwege de rondom het tehuis ge
bouwde bejaardenwoningen, zeker
wanneer we daarbij ook nog de ver-
pleegafdeling van Ten Anker (in de
nabije toekomst) kunnen betrekken.
Daarmee is de bejaardenzorg en het be
jaardenwerk nog niet af. Juist hierdoor
zijn er aktiviteiten nodig voor open be
jaardenwerk, maar het is verheugend
dat ook in dat opzicht de samenwerking
groeiende is, waaraan de nieuwe Stich
ting Welzijnsorgaan ook grote aandacht
wil schenken.
We kunnen met een gerust hart onze
oudere inwoners aan Maartenshof toe
sertrouwtn, .maar laten ze daarmee niet
los en zullen dat ook tonen, zo ver
zekerde burgemeester Van Boeijen. Het
gemeentebestuur hoopt mede de aktivi
teiten met betrekking tot bejaardenzorg
levendig te houden., zo besloot Tholens
eerste burger zijn gelukwensen om ver
volgens als wandversiering voor hal of
gemeenschapszaal zeven ingelijste
prenten te overhandigen met
een afbeelding uit elke woonkern in
vroeger tijden (uit het losbladig boek
werk Tholen, stad en eiland.)
Architect Tieleman bracht niet alleen
dank aan zijn opdrachtgever, maar ook
aan opzichter, aannemers en andere
medewerkers. Naast bouwer gebr.
Suurland uit Scherpenisse en het elek
triciteitsbedrijf Verjaal uit Sint Maar
tensdijk, was er het schilderswerk door
de gebr. Noom, ook uit Scherpenisse,
dat tot volle tevredenheid werd uitge
voerd. Met de bouwtijd van 1 jaar en 6
maanden, waarin 55 verletdagen is niet
geheel aan de termijn in het bestek vol
daan, maar dat voornamelijk door over
macht.
Bij het ontwerp, heb ik me afgevraagd,
vervolgde de architect, hoe ik zelf graag
als bejaarde zou willen wonen en van
daar het begane grondplan. Van de
Sint Maartenshof officieel open
Broder Plompen terag uit de
missie
Eerste en tweede prijzen op
Zeeuws vocaalconcours
Boetes voor sirenedrukkers.
Monumentaal pand
gerestaureerd in Tholen.
Jubilerend wielercomlté Oud-
Vossemeer.
Nederlaagsuccessen voor WHS.
Shirts en ballen voor Tholense
Boys.
Overleden vrouw na drie dagen
gevonden.
dit nummer bestaat uit 10 pagina's.
kleuren merkte hij op, die sober te
hebben gehouden om juist de mensen
die er wonen te accentueren.
Ik hoop dat het voor u allen prettig
wonen zal zijn, zo besloot de architect
zijn dankwoord.
Op verzoek van voorzitter Kaland werd
de officiële plechtigheid besloten met
het gezamelijk zingen van gezang 135:
„Dankt, dankt nu allen God." Daarbij
was er begeleiding op een elektronisch
orgel en met dit gezamenlijk zingen
wisten de bejaarde inwoners van Sint
Maartenshof, meer nog dan vele woor
den tevoren duidelijk hadden kunnen
maken, dat ze er nog altijd bij horen in
de Thoolse gemeenschap en dat ook
hun leven lang zullen blijven doen.
Het gezelschap bezichtigde daarna de
fïats, waarbij menige groepen door het
personeel werd voorgegaan en voorge
licht, waarbij trouwens ook de weer in
hun flats aanwezige bewoners er wel
voor zorgden, dat alles wat men wilde
zien, ook kon zien-.
Daarbij bleek vooral ook het gerieflijke
van deze laagbouw en de uitstekende
sanitaire voorziening, de gezellige zitjes
(leeszaaltjes), in niet geringe mate
tevens de openheid van deze bewoning.
Ook toen men later weer gezamenlijk,
inclusief de bewoners in de recreatiezaal
bijeen was voor het feeestdrankje en te
proeven wat kok Hage en zijn helpsters
hadden geproduceerd, was er een onge
dwongen sfeer, zoals die bij een blijde
dag als deze voor onze samenleving en
voor de ouderen onder ons in het
bijzonder past.
Mevr. Kaland-Suurland verrichtte de officiële opening van Slnt-Maartenshof door
aan enkele bewoners een sleutel te overhandigen.
De 21-jarige J.A. van V., de 19-jarige H.J.G. en de 24-jarige W.B. uit.Sint-Annaland
alsmede de 20-jarige A.B. uit Scherpenisse hebben donderdagmorgen 1 juni van de
Middelburgse politierechter elk zestig gulden boete gekregen wegens het maken van
vals brandalarm. Dit bedrag had de officier van justitieook geëistHoewel de officier
het drukken op de sirene een kinderachtig gedoe vond, achtte hij de zaak toch
ernstig omdat het hier de brandsirenes betroffen. De rechter zei dat de vier
verdachten gezien hun leeftijd voor schut stonden, maar achtte aan de andere kant
de daden een griezelige liefhebberij.
Van V. had op 6 maart en 3 april op de brandsirene in Sint-Annaland gedrukt. G.
op 27 maart in Sint-Annaland. Beide keren zorgde W.B. voor snel vervoer met zijn
auto. A.B. had op 1 april in Poortvliet vals alarm gemaakt. De tenlastelegging voor
Van V., G. en A.B. was artikel 142 van het wetboek van strafrecht: „Hij die
opzettelijk door valsche alarmkreten of signalen de rust verstoort, wordt gestraft
met gevangenisstraf van ten hoogste twee weken of geldboete van ten hoogste
honderd en twintig gulden". W.B. werd veroordeeld wegens medeplichtigheid aan
artikel 142. De verdachten erkenden de strafbare feiten te hebben gepleegd en
deden afstand van de mogelijkheid tot hoger beroep.
Volgens het proces-verbaal van de politie was er in verband met vernielingen aan de
sirene en het vier keer nodeloos uitrukken van de brandweerkorpsen van Sint-
Annaland en Poortvliet voor de gemeente Tholen een nadeel van 602 gulden
ontstaan. Het gaat hier voornamelijk om vergoedingen voor de brandweerlieden.
Daar de gemeente Tholen voor dp rechtzetting geen civiele vordering had ingediend,
heeft de politierechter betaling van de 602 gulden niet in zijn vonnis betrokken. Het
gemeentebestuur van Tholen heeft overigens wel besloteh de 602 gulden op de Vier
verdachten te verhalen.