WEEKBLAD VOOR HET EILAND THOLEN EN ST. FILIPSLOND
De Roden vallen de Blauwen aan.
WAARIN OPGENOMEN DE THOOLSE COURANT
Het Parlementair Overzicht
Huishoudelijke wenken
iiiiM
Minister Lieftinck heeft de buit binnen,
dank zij de steun van k»v»p» en p»v»d»a»
Het land van de Zwemmende Leeuw»
(Slot.)
(Hoe een niet-Zeeuw Zeeland zag).
IS HONDERD EN EEN TE VEEL?
OPERATIE STA VENISSE".
Ideen voor een kinderfeestje in de zomer
7e Jaargang No. 36
20 Juli 1951
Uitgevers Firma C. Dieleman en G. Heijboer
Redactie Kerkring A 473, St; Annaland - Telefoon 47
Administratie Oudelandsestraat 9, Tholen - Telef. 57 - Giro 124407
Abonnementen 1.10 per
kwartaal franco p.p. ƒ1.35
Prijs per nummer 10 cent
Advertentiën 0.10 per millimeter Minimum 2.00
Spierinkjes tot en met 20 woorden 1.00, elk woord meer ƒ0.05
Advertenties worden tot uiterlijk Donderdagmiddag 1 u. aangenomen
Alle belastingvoorstellen van Minister
Lieftinck zijn aangenomen. Het is een resul
taat dat niemand verwondert. Al vrij gauw
was gebleken, dat noch de k.v.p., noch de
p.v.d.a. 'n Kabinetscrisis wilden riskeren. De
bewindsman kon dus stellig op een meerder
heid rekenen. Maar hoe zouden de andere
regeringspartijen de v.v.d. en de c.h.
zich gedragen
De v.v.d. was tijdens de beraadslagingen
zonder meer in de oppositie en de c.h. was
innerlijk verdeeld. De laatste dagen was de
stemming van verschillende Kamerleden
zeer geprikkeld. Zij kregen de indruk dat
Minister Lieftinck alleen maar keek naar de
ogen van de katholieke woordvoerder Lucas,
omdat hij deze fractie nu eenmaal nodig
heeft voor het verkrijgen van de meerder
heid. Verschillende amendementen van deze
kant daar hebben we verleden week
reeds over geschreven werden door de
Minister aanvaard. Zij het met een be
zwaard gemoed. Ook op de voorlaatste dag
boekte de k.v.p. nog enige successen.
De man die de geprikkeldheid in de
Kamer deed toenemen was de a.r. afgevaar
digde Verkerk. Hij had op de verhoging
van de motorrijtuigenbelasting een amende
ment ingediend om het beroepsgoederen- en
het beroepspersonenvervoer van de ver
zwaring vrij te stellen. Deze middenstands
expert had daarvoor gegronde redenen.
Hij vreesde n.l., dat de vervoerders een
belastingverhoging niet meer kunnen beta
len. Hun lasten zijn reeds hoog en de tij
den zijn niet best. Het waren argumenten,
die alle Kamerleden, behalve de socialisten,
konden onderschrijven.. Dit voorstel van
de heer Verkerk zou ongeveer vier millioen
gulden moeten kosten. Uitsluitend om dié
reden waren de socialisten tegen. Zij stel
den zich op het standpunt, dat Minister
Lieftinck beslist aan zijn 250 millioen
moet komen om een deel der defensielas-
ten uit de belastingen te kunnen betalen.
Zo waren de heren Hooy (k.v.p.), v. d.
Wetering (c.h.), v. Dis (s.g.p.). Ritmeester
(v.v.d.) en Hoogcarspel (c.p.n.) dus ver
klaarde voorstanders van dit amendement.
Het zou stellig worden aangenomen. Mi
nister Lieftincki verklaarde, dat de Ka
mer deze wetswijziging maar moest verwer
pen. Dat is een hele zwakke uitdrukking,
waarvoor geen enkel Kamerlid opzij gaat.
Voorzitter Kortenhorst stelde voor om de
beraadslagingen reeds in eerste termijn te
sluiten. Er zou dus een repliek zijn op de
rede van de Minister en het amendement
zou direct in stemming worden gebracht.
Daar had de Minister echter niet op gere
kend. Vlak voor de stemming een paar
minuten na zijn eerste rede vroeg hij
weer het woord. Natuurlijk gaf de voorzit
ter hem de gelegenheid, maar niemand ver
moedde dat de bewindsman zonder een na
dere motivering het amendement „onaan
vaardbaar'' zou noemen. Werd het aange
nomen, dan zou de Minister dus aftreden
of zelfs het gehele Kabinet. Voor deze
druk zwichtte de k.v.p., met uitzondering
van de heren, Hooy, Groen, v. d. Wey-
den en de c.h.-afgevaardigden Tilanus en
Jvr. Wittwaall van Stoetwegen. De rest
van de Kamer bleef vóór stemmen. Zon
der resultaat, want met 3354 stemmen
werd bepaald, dat de beroepsvervoerders
eveneens onder de verhoogde motorrijtui
genbelasting zullen vallen.
Het was dus deze gang van zaken, die
een deel van de Kamer geprikkeld maakte.
Waarom? In de eerste plaats, omdat de
Minister de Kabinetskwestie stelde voor een
bedrag van 4 millioen. Daar kan een Mi
nister van Financiën, die met millioenen
goochelt, niet voor op de loop gaan. En
ten tweede, omdat de voorstemmers de in
druk kregen, dat zij geen enkel voorstel
aanvaard zouden krijgen. De Minister had
de stemmen van de a.r., v.v.d., c.h. en
s.g.p. toch niet nodigBeide argumenten
waren vrij sterk. Temeer, daar de heer
Lucas (k.v.p.) een amendement zag aange
nomen, dat ruim zeven millioen gulden
kostte. En toen stelde de Minister de Ka
binetskwestie nietDaar was toch ook alle
reden voor geweest.
DE STRIJD WORDT STEEDS FELLER.
Dat de Minister aan de k.v.p. toegaf is
echter o.m. te verklaren uit het feit, dat
deze zich op het standpunt stelde, dat hij
beslist 250 millioen uit deze verhoging
moet kunnen innen. Geen cent meer, maar
ook geen cent minder. De ruim 7 millioen
van Lucas zouden dus door een verhoging
van een andere belasting ongedaan gemaakt
moeten worden. Men zal begrijpen dat de
Minister gedurende de behandeling van
deze ontwerpen die drie weken in be
slag nam nog wel eens een veer moest
laten. Er was afgesproken, dat de strop
die hij zou lijden, zou worden weggewerkt
in een verhoging van de vennootschaps
belasting. De laatste dag bleek dat deze
strop ƒ16 millioen bedroeg. Moesten de
vennootschappen daarvan de dupe worden
Neen, zo zeide de heer Schouten (a.r.)
want het staat helemaal niet vast, dat de
Minister precies ƒ250 millioen nodig heeft.
Deze cijfers zijn berekend gedurende de
Kabinetscrisis. Maar intussen is onze finan
ciële positie iets beter geworden. Bovendien
weet niemand hoeveel deze belastingen pre
cies zullen opbrengen. Dat kan nog wel
eens meevallen. De heer Oud (v.v.d.) was
het daarmede roerend eens. Als hij deze
ƒ16 millioen laat schieten zal hij aan good
will veel meer winnen dan ƒ16 millioen,
zo zeide hij. Dit is een bedrag dat te ver
waarlozen is.
Anders was het gesteld met de k.v.p.
en de p.v.d.a. Zij gingen er van uit, dat
men het bedrag van 250 millioen als een
onderdeel van het regeringsprogram had
aanvaard en dat men daarvan niet kon
afwijken. Het behoeft geen betoog, dat
vooral de heer Oud als voorzitter van een
Regeringspartij heftige verwijten te horen
kreeg. Het was een fel debat. De beste Ka
merleden kwamen in het geweer. Vooral
de heer Schouten roerde zich als in zijn
beste jaren. Vol hartstocht bezwoer hij de
Minister, dat hij de Kamer niet mocht bin
den aan een verouderd plan. En de heer
Burger (arb.) kreeg te horen, dat zijn ver
wijt, dat de a.r. en de v.v.d. een politiek
voeren van „pluk de armen en spaar de rij
ken'' slechts een demagogische uitlating
was, die ver beneden het peil van een par
lementair debat staan. De heer Burger nam
deze uitdrukking echter niet terug. Opval
lend was, dat Prof. Romme zich als „gees
telijk vader'1 van dit Kabinet zich niet in
het debat begaf. Hij stuurde Mg. Stokman
in het veld, die de heer Oud verweet zich
niet aan zijn afspraken te hebben gehouden.
Het was een adembenemend debat, dat vele
vacantiegangers verraste. Slechts stemmin
gen konden uitkomst brengen. Alle wets
ontwerpen werden aangenomen. De heer
Weiter en de heer v. Dis (s.g.p.) stem
den tegen alle zes wetsontwerpen. De a.r.
en de v.v.d. namen met drie voorstellen
geen genoegen, t.w. de verhoging van de
inkomsten-, loon-, en vermogensbelasting,
van de omzetbelasting en van een ander
ontwerp op de vermogensbelasting. De
verhoging van de motorrijtuigenbelasting,
het successierecht en de vennootschapsbe
lasting werden door deze fracties aanvaard.
De c.h. was steeds onderling verdeeld, ter
wijl de k.v.p. en de p.v.d.a. alle wetsont
werpen steunden.
Daarna behandelde de Kamer nog tal
van andere wetsontwerpen. Zo werd bijv.
een ander voorstel van Minister Lieftinck
om het verzekeringswezen te saneren z.h.s.
aangenomen. Wil men nu als tussenpersoon
optreden, dan zal men aan bepaalde eisen
moeten voldoen. De beunhazerij in dit
vak zal daardoor in de toekomst tot het
verleden behoren. (Nadruk verboden)
Langs de wanden van de grote zaal in
Zeeland Provincie huis prijken in felle
kleuren, in glazen van goud en zilver, de
wapens van 101 Zeeuwse gemeenten.
Is dat niet wat veel voor een provincie
met 270.000 inwoners vragen we Com
missaris Jhr. De Casembroot.
't Is veel stemt hij toe maar ver
geet één ding niet: in die kleine gemeen
schappen vindt je burgerzin
Commissaris De Casembroot kan bij zijn
Zeeuwen niet veel kwaad doen. Hij zelf is
een echte, goedronde Zeeuw, wars van
formaliteiten, die door de groote zaal loopt
als een schipper op zijn schuit.
Hij weet wel in hoevele kleine gemeen
schappen Zeeland verdeeld is. Schouwen
met z'n 23.000 inwoners telt 18 gemeenten
en één daarvan is Zierikzee met 7000 man.
Er zijn gemeenten met minder dan vijf
honderd inwoners, maar met een burge
meester en wethouder en alles was er zo bij
hoort. En dan niet te vergeten de drie
honderd polders en waterschappen, waar
koninkjes zijn. En die rijden langs wegen
van de dijkgraven, hoogheemraden en
andere functionarissen evenzovele kleine
van vierderlei slag: rijkswegen, gemeente
wegen, polderwegen en eigen wegen. De
volgorde geeft de toestand van de weg
tevens weer, van zeer goed tot bar slecht.
JALOERS OP EIGEN RECHTEN
Natuurlijk ontwikkelt zich hierdoor een
jaloezie, die niet altijd gezond is, maar toch
ook een positieve kant heeft. Al is Zierik-
zeer op Schouwen verreweg de grootste ge
meente, daarom moeten die van Zierikzee
niet denken dat ze de lakens kunnen uit
delen. En dat merken ze dan ook wel eens.
En al is Middelburg nu de hoofdstad,
Vlissingen, zeggen de mannen van de zee
kant, is veel groter. Het heeft wel twee
duizend inwoners méér I
Dit „chauvinisme" verraadt een sterke
gehechtheid aan de eigen plaats, die men
alleen maar kan begrijpen wanneer men hier
geboren en getogen is. Tijdens de inundatie
werd een oude vrouw uit Westkapelle naar
Souburg geëvacueerd, een afstand van
enkele kilometers. De kinderen bleven hui
zen op de zolder van hun huis-in 't water.
En op een donkere nacht, terwijl de paarden
zich plassend een weg door het water zoch
ten, hebben ze moeder teruggehaald. Het
was voor ieder duidelijk: „in den vreemde"
hoorde ze niet thuis...
Bepaalde economische nadelen heeft deze
sterke verbrokkeling vooral waar het gaat
om de landverdeling, en door herverkave
ling, een moeizaam werk waarbij veel tegen-
kantig wordt ondervonden, probeert men
een gezonde situatie te scheppen. Op Wal
cheren kreeg men daartoe na de inundatie
een unieke gelegenheid en heeft die dan ook
met beide handen aangepakt.
BURGERZIN
Commissaris de Casembroot weet wel, dat
zijn Zeeuwen niets moeten hebben van
„samenvoeging van gemeenten". En hij
heeft gelijk als hij wijst op de burgerzin, die
in deze kleine gemeenschappen heerst en
samenwerking, mits met behoud van eigen
zelfstandigheid, volstrekt niet uitsluit. Dan
moet men de secretaris-penningmeester van
de Stichting Zeeland, de heer C. Lijnzaad,
maar eens trots horen vertellen van de
prachtresultaten van de schoolartsendienst,
van de uitstekend functionerende school-
tandverzorging, tot in het kleinste gehucht
toe, van de gemeenschappelijke zorg voor
ouden van dagen die in grote tehuizen zijn
ondergebracht.
Van burgerzin weet later ook burge
meester Sjef van Dongen te vertellen, de
man die befaamd werd door zijn deelneming
aan de Pool-expeditie, die de onfortuinlijke
Italiaanse amateur-noord-poolvorser Nobile
redde en die thans als burgervader in het
Zeeuws Vlaamse dorp Aardenburg is neer
gestreken.
Vierduizend zielen telt Aardenburg. Maar
het heeft een sportpark, voetbal- en korfbal-
veld, tennisbanen, tribine, clublokaal. Er
komt een zwembad, een speelplaats voor de
kinderen. En dat doen de Aardenburgers
zélf, ze hebben gegraven, getimmerd, de
betonnen tribune gebouwd, de leidingen ge
legd. Want geld dat was er niet. De
gemeente Waarvan moest ze het doen
Toen staken de Aardenburgers zelf de han
den uit de mouwen. Hun Belgische buren
met hun .harde" valuta probeerden hen de
ogen uit te steken met hun welstand en
demonstreerden die aan de grens, maar de
mannen van Zeeuws Vlaanderen zijn Hol
landers in merg en been en zouden wel eens
even laten zien wat een goede courage
vermag.
WEDEROPBOUW
Wil men zien hoe er in Zeeland iï ge
vochten, hoe groot de verwoestingen waren,
dan moet men niet zoeken naar ruines.
Hier en daar staan er nog een paar, zoals
aan het kanaal van Terneuzen waar een
fabriek met de grond werd gelijk gemaakt,
maar vier hoge schoorstenen, volkomen
onbeschadigd, oprijzen uit de kale vlakte.
Men moet kijken naar de nieuwbouw. Hele
straten met nieuwe gevels, geen huizen
blokken maar allemaal individuele woningen
Moderne winkels. Moderne café s met grote
zalen, want het gezelligheidsleven diende
allereerst te worden hersteld, wilde men
werkelijk gemeenschappelijk wat kunnen
beginnen.
De bestuurderen van Zeeland, de Com
missaris voorop, maar ook de burgemees
ters hoort men niet klagen over gebrek aan
medewerking. „Den Haag" heeft hen niet
in de steek gelaten. Maar de Zeeuwen heb
ben nimmers geklaagd en gevraagd. Ze zijn
gekomen met concrete en constructieve
voorstellen, ze wisten wat ze wilden en ze
kregen van de regering het fiat.
En al is Walcheren nog een boomloos
eiland, al ziet men tussen de huizen overal
nog lege plekken, al staat op de dijk van
Westkapelle de commandobunker thans tot
oorlogsmuseum ingericht en rijen zich om
de vuurtoren de honderden graven van de
mensen, vooral kinderen, die hier omkwa
men... dit land maakt niet de indruk van
een door het oorlogsgeweld reddeloos ge
schonden land.
Integendeel.
Overal heerst een actieve, frisse geest.
Overal wordt hard gewerkt. Geen forma
lisme, geen papierwinkel, wanneer men het
maar enigszins kan vermijden.
In de hoofdstad Middelburg, maar ook in
het kleine, vérgelegen Aardenburg, in alle
gemeenschappen van dit wijde Zeeuwse
land gaat het leven voort, niet jachtig, maar
onweerstaanbaar.
BELGISCH GELD WORDT
AANVAARD
En de Hollanders, de Friezen, de Gro
ningers, de mensen uit het centrum, ze
kennen Zeeland niet. Ze komen er niet. En
ze weten niet wat ze missen. Wie eenmaal
dit prachtige land heeft bezocht, komt er
terug. Om de schoonheid van de hemel
boven de wijde watervlakten, om de goed
moedige hartelijkheid van de bevolking, om
alles wat deze provincie te bieden heeft.
De Belgen die hebben het ontdekt. In
rijen staan de Belgische autobussen voor
de pont bij Breskens. Op de winkelruiten
leest men „Belgisch geld wordt aanvaard".
De Belgen drommen samen in Middelburgs
stadhuis en bewonderen de inundatie
maquette waar men in tien minuten tijd het
hele drama opnieuw beleeft, wandelen door
de oude straten van Veere, zitten achter de
ramen van het Strandhotel in Vlissingen,
waar men de grote zeeschepen vlak onder
de kust ziet voorbijvaren.
Maar Zeeland hoort bij Nederland. En
Zeeland wil, dat de Nederlanders deze
prachtige provincie leren kennen. Want
hier kunnen ze het woord in praktijk zien
gebracht: een volk dat leeft, bouwt aan
zijn toekomst.
Zeeland bouwt en het hééft de toe
komst I Lk.
]a, die Noordelijkste gemeente van ons eiland, Stavenisse, was
Donderdagavond 12 Juli enigszins in rep en roer.
In „rep vanwege de activiteit der nationale reservisten van ons
eiland en van St. Filipsland.
En in „roer" vanwege de rokende fosforgranaten, de knetterende
losse [ladders, de spuitende brandweergasten en de zich spoedende
Roode Kruismensen en tenslotte ook in „roer" vanwege de vele
inwoners van Stavenisse, die dat in feite al enige uren te voren
waren door de vele opdoemende geruchten en de geheimzinnige
sluier, die rond de komende grote oefening van de Nationale
Reserve hardnekkiger werden naarmate het avondeten naderde en
dat avondmaal in menig gezin zelf nog ietwat verstoorde.
En verstoord waren ook de oudere Stavenissenaars, die dat toch
eigenlijk maar „onzin" vinden en niet al te vriendelijk keken naar
sommige van die dappere oprukkende „rode" soldaten, die zelfs hun
zorgvuldig gekweekte tuinboontjes niet ontzagen. En je weet toch
maar nooit wat er van die rookbommen uitbroeit. Zelfs al zijn het
dan ook maar „losse fladdersen al is het maar een oefening.
De oefening? Vanzelfsprekend heette die geslaagd te zijn. En
wij zijn de laatsten om dat te ontkennen.
Ja, want dat is U toch inmiddels wel
duidelijk geworden, er is daar in Stavenisse
op grote schaal geoefend door de Nationale
Reserve. Zelfs was de Districtscommandant
Zeeland N.R. overste de Feijtef er voor
overgekomen om het geheel te overzien en
had kapitein Fassaert, die zijn sporen niet
alleen met oefening heeft verdiend, het bevel
over de Blauwen en kapitein Kloosterman,
een oude rot in het vak, commandant der
„parachutisten". Daarmee is niet alles gezegd
Bovendien waren bij deze oefening inge
schakeld: de plaatselijke luchtbeschermings
dienst en een commandopost op het ge
meentehuis, de plaatselijke brandweer, die
van St. Maartensdijk en Poortvliet, terwijl
in de bewaarschool een noodhosptiaal was
ingericht met de Rode Kruis colonne en de
Roode Kruishelpsters en al bij de hand.
Voor al deze laatstgenoemde diensten was
het verloop der oefening geheim gehouden.
Men wist alleen dat er een oefening zou
worden gehouden en hoe laat men op
Stavenisse moest zijn, maar hoe het geheel
zich zou ontwikkelen wist slechts de com
mandant en een enkele andere ingewijde.
Zoiets is trouwens bevorderlijk voor het
slagen van een manoeuvre.
Er werd heus de draak niet mee ge
stoken. Een gevechtsplan en al stond kant
en klaar op papier. Vanzelf, hoe zou men
anders moeten oefenen. En in dat gevechts
plan was vermeld, dat „blauwland" in oor
log was met „roodland". En dat de laatste
de aanvaller was, waarom de eerste ook
zijn Nationale Reserve had gemobiliseerd.
En zo was er ook een afdeling N.R. inge
deeld op het eiland Tholen, welke afdeling
op die Donderdagavond in Stavenisse was
aangekomen ter bewaking van de haven en
het dorp. En laat die afdeling er nauwelijks
zijn of een detachement rode parachutisten
ontvangt bevel om dezelfde avond in de
omgeving van Stavenisse te worden afge
worpen met het doel de haven en het dorp
te bezetten om rode duikboten gelegenheid
te geven van de haven gebruik te maken en
zich daar te bevoorraden.
Ja, nu is het al 8 uur 's avonds en precies
om die tijd krijgt de blauwe commandant
kapitein Fassaert bericht van het afwer
pen der rode parachutisten, dus neemt de
blauwe afdeling de stellingen in, voor en
rond de haven met een enkele dubbelpost in
het dorp. Ongeveer 500 meter van Stave
nisse achter de westelijke dijk van de Oud-
Kempenshofstede polder rukken de roden
voorzichtig op. Men voelt in Stavenisse het
naderend gevaar. Het wordt 20.40. Volgens
het gevechtsplan moet een rode lichtkogel
opstijgen, maar aangezien die absent is,
kan een donderbus of fosforgranaat dat ook
wel klaarspelen en tegelijk een brandje
pro memorie allemaal natuurlijk veroor
zaken in de gemeente-bergplaats in de
Julianastraat. Twee minuten later loeit de
sirene over Stavenisse's dreven. Met rasse
schreden spoedt de plaatselijke brandweer
zich naar de onheilsplaats. Voorlopig blijft
de brandweer Poortvliet en St. Maartensdijk
nog op non-activiteit. Voorwaar slechts
kort.
Precies 20.55 ontstaat een brand in het
gemeentehuis. Sabotage Nee, het is weer
de ontbrekende rode lichtkogel, die dit euvel
veroorzaakt. En dan komt het gehele brand
weer corps in beroering. De ontwikkeling
van de laatste brand laat zich dan ook
ernstig aanzien. Trouwens, de algehele toe
stand voor Stavenisse ziet er niet best uit.
Immers, de roden zijn de eerste linies door
broken en de haven is al niet meer te hou
den. Schoten klinken van alle kanten. De
eerste „lopende" gewonden komen bij de
Roode Kruispost binnen. Het zijn échte ge
wonden. Eén soldaat stond te dicht bij een
losse fladder, toen die door zijn maat niet
„gericht" werd afgevuurd en een burger
was al te nieuwsgierig toen er een fosfor
granaat werd geworpen. Een schram op het
gezicht en een brandwond doet de Roode
Kruishelpsters in het geweer, pardon, „in
het verband" komen. Die Roode Kruisaf-
deling onder leiding van dhr. Treurniet te
St. Maartensdijk krijgt het trouwens toch
druk. Geen wonder. Het is een heet gevecht
geworden. De fosforgranaten zetten de
Stavenisse-voorstraat in de rook, de geweer
schoten zijn niet meer van de lucht en de
brandweer blust maar donderbussen
knallen. Binnenshuis gezeten zal er mis
schien een herinnering aan een werkelijk
meegemaakt zijn opgekomen. Maar buiten
kan men ondanks dit grote rumoer die
werkelijkheid niet benaderen. Omdat vele
Stavenissenaren haast 'midden tussen die
donderbussen en fosforgranaten en krakende
fladders belangstellend blijven toezien, zich
tussen de partijen de roden en de blau
wen dringen om het toch maar goed
te kunnen zien, Nee, die werkelijkheid werd
zelfs in de vuurpauze niet benaderd, toen
de Roode Kruiscolonne met de brancards
uitrukte en 5 gewonden binnenbracht. En
na het laatste hevige straatgevecht met
stormaanval nog eens 3 gewonden.
Toen was het ook afgelopen. Men was
tijdens de aanval op het tijdschema vooruit
gekomen. Vanwege de fanatieke aanvaller
en vanwege de even fanatieke verdediger.
En grijnzend werden de lege hulzen inge
leverd door aanvaller en verdediger, door
Rood en Blauw. Alleen in de bewaarschool,
in de Roode Kruispost bleeft het nog even
druk. Voor één gewonde vier verpleeg
sters, zelden dat je het zo treft. En het
bleef in die bewaarschool ook nog druk
nadat de laatste gewonde weer gezond en
wel aan het confereren was met z'n maats,
omdat alles in dat „noodhospitaal" als dank
voor de bewezen diensten van deze avond
een versnapering kreeg in de vorm van een
flesje bier, limonade of chocomelk. Dat wou
er in na die vermoeiende veldslag, zowel
bij de nationaal reservist, als bij de brand
weerman en de Roode Kruiscolonist.
Op de straat verspreiden de inwoners
zich en zochten hun woning op met de
conclusie „en massa": „toch eigenlijk onzin,
zo'n vertoning". Een enkeling: toch wel een
goede oefening, zo met branrdweer en al."
Ongetwijfeld is het voor de leden van de
N.R. een verzetje, zo'n grootse oefening,
een aanmoediging en opleving tussen de
steeds terugkerende en saaier wordende
repetities en theorie-lessen door. Maar dat
is het niet alleen.
Hebben we allen niet gezegd in begin '40:
„Daar moeten ze nu pas mee beginnen,
met een leger te oefenen, met een lucht
beschermingsdienst. Dat had eerder moeten
gebeuren." Welnu, die berisping is de over
heid nog niet vergeten. En daarom moet
ook een gedeelte van de weerbare bevolking
paraat worden gemaakt. Ook door een
oefening, als waarvan Stavenisse de pri
meur had en welke zeker door andere zal
worden gevolgd. Al hopen we met ieder
ander, dat dit soort „spel" nooit werkelijk
heid meer behoeft te worden.
t m-ét »-«
*s M *t M M m m sa x
S'S 2? 'm
m- m sx m M >st
M .m w w w m
*-
rh' i-
Y\
Vruchten ijsblokjes
Dit idee is vast een succes op
een kinderfeestje en het is een heel
goedkoop genoegen bovendien.
Meng vruchtensap met water en
voeg, indien nodig, een beetje rode
vruchtenkleurstof toe. Giet het
mengsel in het daarvoor bestemde
bakje en zet dit de nacht voor het
feestje in de koelkast, waar het
vocht tot ijsblokjes kan bevriezen.
Zet echter tevoren een prikker,
b.v. een tandenstoker, in ieder vak
je, dan zullen de ijsblokjes de vol
gende dag klaar zijn als de kinde
ren komen.
VS; y\
Pierrot-ijswafels
Dit is een nieuwe manier om ijs
op te dienen. Koop roze fruit-ijs
voor de wafels en plaats deze met
de onderkant omhoog op een ronde
koek. Versier met geconfijte vruch
tjes in rood en groen, zoals op het
plaatje aangegeven. Spuit geklopte
crème rond de koek en dan zal de
gelijkenis met een pierrot volmaakt
zijn.
