Weekblad voor het Eiland Tholen en St. Fili psland Vijf aap qe leden THOOLSE BLOEDGEVERS primeur voor Zeeland Raadsverslag Poortvliet* ZONDAGSDIENST ARTSEN 5e Jaargang No. 50 28 October 1949 Uitgevers Firma C. Dieleman en G. Heijboer Abonnementen 1.— per Advertentiën 0.10 per millimeter Minimum 2.00 Redactie Kerkring A 473, St. Annaland - Telefoon 47 kwartaal franco p.p. 1.25 Spierinkjes tot en met 20 woorden 1.00, elk woord meer 0.05 Administratie Oudelandsestraat 9, Tholen-, Telef. 57 - Giro 124407 Prijs per nummer 8 cent Advertenties worden tot uiterlijk Donderdagmiddag 1 uur aangenomen Nog slechts enkele dagen 30 October 1949en het is 5 jaar geleden dat het Eiland Tholen werd bevrijd. Alleen een blik op de kalender, achteloos in de loop van de ochtend, zou mis schien een deel van onze lezers aan die datum hebben herinnerd. We hebben het vóór die tijd ge daan en daarbij moest het denken zich even richten op dat begrip: ,,30 October zo ver is het al weggezakt in de herinnering. Het eind en het begin. Het einde van dwingelandij, verraad, onderdrukking, wreedheid. Nog niet het einde van vrees, ellende en ontbering. Maar tocheen begin van het ochtendgloren na een bijna 5 jarige nacht. Het was alles nog lang niet voorbij. Er gingen nog maanden overheen voor de schemering ge heel was verdwenen, maar het begin voor ons eiland was er op die 30ste October 1944. De gebeurtenissen van die dag en voorafgaande dagen zijn al te dikwijls opgehaald om het ook nu nog te gaan doen. Wat er van overgebleven is zal ieder voor zich ook nu nog wel herinneren. Die dag werd het geloof een vaste grond. En de hoop op be tere tijden gloorde in vrijwel ieders hart. 5 jaar zijn sindsdien verlopen. Het is nog lang geen koek en ei in ons eiland, in ons vaderland, in de wereld. Wie dat verwacht te is beschaamd, zeer teleurge steld. Aan de andere kant mogen wij er zeker hier op wijzen, dat er toch aanmerkelijk rustiger wordt geleefd. Ja, de wereld is nog vol van onrust en men drijft dat soms op de spits, zodat er nergens anders meer over ge sproken wordt dan: „het is nog steeds een janboel." Maar dan weet U niet meer, dat voor 5 jaar, ieder vliegtuig ons naar boven deed kijken. Of dat met verlangen gepaard ging of met vrees doet er niet toe. Maar het was een teken van on rust. Dan vergeet men ook dat ontelbare jongemannen waren weggevoerd, dat anderen zich angstvallig verborgen moesten houden, dat derden het een of ander lot elk ogenblik vreesden. We vergeten dan, dat er schier iedere dag nieuwe lijsten van ge- fusileerden werden gepubliceerd, dat schier iedere dag opnieuw distributiebepalingen werden uit gevaardigd, die het gevolg wa- ren van het steeds schaarser worden der zo nodige levens behoeften. We vergeten dan de evacuatietijd. Dan vergeet men zoveel ande re dingen, wanneer men nu met alleen maar te zeggen: „het blijft een janboel" toch rustig naar bed kan gaan. Waarlijk, er is zeer veel ten gunste veranderd, on danks de vele moeilijkheden en zorgen die nog overblijven. Het is goed zich dat even te realiseren. U weer een ogenblik te herinneren aan hen die gedu rende die bange periode het le^ ven lieten. Zoals Prinses Wil helmina het zei in haar laatste rede als Koningin: „Ik gedenk de duizenden die hun leven hebben gegeven. En allen, de levenden en hen die zijn heengegaan dank ik voor hun vaderlandsliefde en voor wat zij mij gegeven hebben in hun samenwerking. Voor ve len is de werkelijkheid na de be vrijding een teleurstelling gewor den. Ik vertrouw dat gij sterk zult zijn en veel zult verwezenlij ken van wat toen als toekomst dromen in ons leefde..." Vijf jaar geleden: de bevrijding van Tholen. Wat „vrijheid" be tekent voor iemand die zich in de banden voelt gekneld komt wel zeer goed uit in een gedicht uit het Geuzenliedboek, waarvan we hier een gedeelte overnemen en er onze herinnering aan de 30ste October 1944 mee beslui ten: V R IJ H E I D O vrij te zijn, de nieuwe vrijheid eten Met grage beten, als van gul, goed brood, De vrijheid drinken, drinken en vergeten Het schroeien van dien dorst, zo brandend groot Weer wakker worden en, de ogen open, Zich te bezinnen, ja, het is voorbij En 's avonds door verlichte straten lopen, Niet langer tastend, maar weer fier en vrij, Niet langer luisteren met gesloten deuren En geen geschriften lezen en verscheuren Alleen vrij te zijn, die vrijheid maakt zo blij. Het is met enige o.i. gerechtvaardigde trots, dat we boven staande titel boven dit korte verslag plaatsen. Een verslag van het verloop op Maandagavond 24 October in de O. L. School te St. Maartensdijk, toen ruim 200 eiland bewoners een halve liter bloed hebben afgestaan ten bate van hun medemens. Met enige trots omdat ons eiland ditmaal het eerste rayon in Zeeland was, dat z'n inwoners opriep voor een bloedafname op grote schaal. Een oproep die begrepen werd, ja waaraan 291 personen gehoor gaven. Men kon er die avond niet meer dan 210 gebruiken. Het was voldoende en ons Thoolse land heeft daarmee z'n bloed bijgedragen tot het welzijn van anderen. Wie die „anderen" zullen zijn doet er niet toe. Vast staat dat ze hun onbekende geefster of gever dankbaar zullen zijn. Een dankbaarheid die we vanaf deze plaats reeds nu willen overbrengen, evenals die van de doktoren en de afd. Eiland Tholen van het Ned. Rode Kruis. heugd dat ook alle doktoren van het eiland, de burgemeesters en wijkzusters aanwezig waren. Hij prees dhr. D. M. Treurniet van St. Maartensdijk, die hiertoe het eerste initiatief had genomen, maar dankte ook inzonderheid allen, die het vele voorbereiden de werk hadden verricht. Zover hij thans kon zien gaf dit werk een goed resultaat. Hij wev.s er op, dat dokter I. Helleman van Scherpenisse als colonnecom mandant de leiding van deze avond had en hoopte dat alles naar wens mocht verlopen. OPENING Zeer vele voorbereidende werk zaamheden waren aan deze eer ste groots opgezette bloedafname voorafgegaan. Werkzaamheden, die vrijwel geheel op de rug van het Bestuur van de afdeling Tho len van het Ned. Rode Kruis neerkwamen. Maar het werd met lust gedaan en daarom was de organisatie goed, verliep alles, toen men maar eenmaal op gang was even vlot. De transportcolonne was reeds Woensdagmiddag begonnen met het in gereedheid brengen van de O. L. School te St. Maartens dijk, die voor het doel was be stemd. En alleen omdat de in structie aan de helpsters en hel pers van onze afdeling wat later begon en wat meer tijd vergde, was het een halt uurtje later, dan het plan was toen de eerst bloed gever de naald kreeg. Het was toen ongeveer 6 uur en eer hét 9 uur was, was de achterstand geheel weggewerkt. Voor het geheel in werking kwam riep dokter Tazelaar van St. Maartensdijk, als voorzitter van de Rode Kruisafdeling op ons eiland alle medewerkers een hartelijk welkom toe, in het bij zonder het medisch team van de Centrale Bloedtransfusie Dienst uit Amsterdam. Spreker was ver- ALLES WERKTE MEE! Was het geheel niet geslaagd, was er iets misgelopen, was er vertraging ontstaan, dan had dat waarlijk niet aan de medewer king gelegen. Maar het slaagde wel, er liep niets mis en er was geen vertraging meer, omdat zo wel de administratie als het me disch Rode Kruis team, de dok toren en de wijkzusters, de help sters en de bloedschudders, de geleidsters en de koffie-serveer sters hun uiterste best deden om dat te voorkomen. Ploegsgewijze was men opge roepen: Van St. Maartensdijk als eerste gemeente 30, van Sta- venisse 30, van Oud-Vossemeer 20, van Tholen 40, van St. An naland 30, van Poortvliet 30 en van Scherpenisse 20 bloedgevers met nog een aanvulling van St. Maartensdijk. In lokaal nummer 1 zat de ad ministratie waar men zich eerst liet inschrijven. Het wachten was dan op het afroepen.* Hetzij ge zegd, dat in het administratielo kaal de meeste belangstelling uit ging naar hen die na het bloed- geven weer terugkwamen, zeker de een wat bleker om de neus dan de andere. „Hoe is het ge gaan was de voornaamste vraag. Het ging waarlijk in snel tem po. Naar schatting werd er om de twee minuten een opgeroepen, later ging dat nog vlotter. Men kwam dan in schoollokaal 2 of 3, waar de dienst in volle wer king was. Jas of mantel uit en op de draagbaar. De arm bloot, af gebonden, de naald erin en bij de een wat vlugger dan bij de ander werd de halve liter uit het ichaam naar de fles overge bracht. Dan een pleister op het prikje en indien nodig de pols gevoeld... klaar! „Voelt U zich in staat te lopen naar de „kof fiekamer"?" Goed, onder gelei de van een Rode Kruishelpster naar de rustafdeling of koffie kamer. Daar weer even op een draagbaar, vrijwel onmiddellijk een kopje uitstekende koffie, een koekje er bij en 90% kon na ge bruik daarvan al direct terug naar het administratielokaal, waar de dankbetuigingskaart en de 5 vleesrantsoentjes in ont vangst werden genomen. BETER DAN EEN KIES TREKKEN Of men er dan totaal niets van merkt? Ik heb hierboven 90% geschat bij wie het zo verliep. Men kan zich nog ietwat slap per voelen die avond, nog een klein tikje de andere morgen, maar weet er dan ook verder niets van. En de andere 10%? Nou, die moesten iets langer blijven liggen, die gebruikten een kop koffie meer, daar waren er onder die even wat duizelig wa ren, maar over het algemeen na een kwartier, bij hoge uitzonde ring na een half uur evengoed terug liepen naar de administra tie en practisch nergens geen last meer van hadden. Is dat die dienst niet waard Zoals een do nor zei, die een kwartiertje had moeten rusten: „Ik doe het altijd nog liever dan een kies trekken". Om ongeveer 10 uur waren alle opgeroepenen afgewerkt. Ruim 100 liter bloed was binnen en kan tot plasma worden verwerkt tot heil van anderen. De primeur van Zeeland te St. Maartensdijk, Dr. L. D. A. Looysen te Tholen Tel. 49 Dr. R. C. Renes Oud-Vossemeer, Tel. 19 (Kruiningen volgt, daarna Axel) de voor de eerste maal op grote schaal georganiseerde bloedafna me was uitstekend geslaagd. Ge slaagd dank zij de vele vrijwil lige donores, dank zij alle mede werkers tot aan de busonderne mers op ons eiland toe, die de bloedgevers gratis naar St. Maartensdijk en terug vervoer den, dank zij ook inzonderheid het medisch team. Van harte hopen we dat het werk en de gift van die Woens dagavond velen tot zegen mag zijn. NED. RODE KRUIS afd. Tholen Bloedtransfusie te St. Maarten- dijk op 24 October jl. Namens ons Bestuur betuigen wij onze grote dank aan: lste: de 213 inwoners van hec eiland Tholen, die hun bloed gaven. Zulks is een daad van echt maatschappelijk liefdewerk. Het speet ons, dat niet alle 300 mensen die zich in de 7 gemeenten zo spontaan disponi bel stelden, behandeld konden worden. Het laboratorium had ons doen weten, dat ongeveer 200 op één avond het hoogst toelaat bare maximum is. 2e. de dokters, Groene Kruis zusters, E.H.B.O.ers en zij, die administratief behulpzaam waren, voor hun zeer gewaardeerde medewerking. 3e. de firma's v.d. Klundert en Krijger voor het gratis vervoer. Zonder dat was de organisatie onmogelijk geweest. Zij toonden zich met de daad de autobus ondernemers van het eiland Tholen. 4e. Burgemeester en Wethou ders van St. Maartensdijk voor de beschikbaar stelling van de school, die voor dat doel bijzon der geschikt bleek. 5e. de dames, die voor de koffie zorgden en blijk gaven iets fijns te kunnen serveren en ten slotte aan de Heren Gaakeer, Potter en de Veilingver. voor het gebruik van meubilair, gastoestel en kisten. Door al die medewerking had deze eerste bloedtransfusie in Zeeland een recordsucces. St. Maartensdijk, 26 Oct. 1949 Dr. J. Tazelaar, voorzitter W. G. Bastiaanse, secr. (Vervolg). Het wapen wat gevonden is, was nog van de Heerlijkheid van Poortvliet, daar op schreef de voorzitter aan de Rijks archivaris in Zeeland, die antwoordde dat het wel zeer aan te bevelen was een request te richten aan H.M. de Koningin om alsnog een eigen gemeentewapen te krijgen. Een en ander liep wat lang aan. Toen echter door Ged. Staten een ver zoek werd gedaan om een wapenschildje voor de statenzaal kwam dit weer meer naar voren. Want Poortvliet kan geen wapenschildje aanbieden. Daarop stelde men zich in verbinding met de Rijks archivaris. Deze schreef tenslotte dat men zelf het initiatief moet nemen met in achtneming van de bepaalde voorschrif ten, die de secretaris van de Hoge Raad van Adel verstrekt. Van dit schrijven werd aan laatstgenoemde een afschrift gezonden, die daarop de voorzitter be richtte, dat hij met het voorgaande vol komen accoord kan gaan, d.i. het wapen van de Heerlijkheid van Poortvliet te nemen als het Poortvliets gemeentewa pen. Op grond daarvan zou de voor zitter thans willen voorstellen een adres te richten aan H.M. de Koningin opdat ook Poortvliet een eigen wapen heeft en men daarna kan zorgen, dat het plaatsje

Krantenbank Zeeland

Eendrachtbode /Mededeelingenblad voor het eiland Tholen | 1949 | | pagina 1