Mijn herinneringen aan de watersnood.
Foto rechts: de bewoners van Oldenboompje
Foto onder: ons huis voor de watersnood
31 januari - 1 februari 1953.
Het was al heel de dag onstuimig weer, stormachtig, windkracht 10.
Mijn echtgenoot was al aan de Scheldedijk wezen kijken naar het hoge water en het was
verontrustend wat hij daar had gezien.
Wij woonden in Kruiningen aan de Hansweertsestraatweg in een groot solide vrijstaand huis.
Mijn man was Districtsfitter bij het gasbedrijf (hoofdkantoor Goes). Ons huis stond op het
terrein van de gashouder en een regulateurshuisje, waar de druk geregeld werd.
Wij, en onze dochters, Joke van bijna 4 jaar en Ada van 3 maanden, lagen allevier op bed toen
de bel ging en iemand riep: de dijk staat op doorbreken, waarschuw de buren.
Mijn man is naar buiten gegaan, maar was al gauw weer binnen omdat het water al
golvenhoog kwam aanrollen. Mijn man heeft snel nog wat spullen uit de commode gehaald.
Ook de broodtrommel en de (gevulde) melkkoker kon hij nog pakken. Maar toen kwam het
water al door allerlei openingen naar binnen.
Daar zaten we dan boven op bed. Joke zag dat papa zijn voet bloedde; hij had waarschijnlijk
in het donker buiten ergens in getrapt.
Onze buren woonden allemaal op flinke afstand bij ons vandaan. Dat heb je als je buiten het
dorp woont tussen de boomgaarden. Verderop woonde een oud echtpaar van ver in de 80.
Het keurige echtpaar woonde in een klein huisje met de naam 'Oldenboompje'. Zij waren een
paar dagen weggeweest; zij hadden tien kinderen en gingen regelmatig logeren. De dochter
waar ze waren had gezegd: blijf nog een paar dagen, want het is geen weer om naar huis te
gaan. Maar haar vader zei: ik wil naar huis. Helaas zijn ze naar huis gekomen om te
verdrinken. Wij zagen vanaf onze plek op het bed hun lamp branden, maar op een gegeven
moment verdween het licht; pas later realiseerden wij ons wat dat betekende. De oude vrouw
(wij mochten haar opoe noemen) is in Nieuw Namen gevonden; ze was herkenbaar aan het
tasje aan haar arm. Het huisje was helemaal verdwenen. Mijn man ging regelmatig naar het
bedrijf als het eb was om de boel daar zoveel mogelijk te regelen; bij een van die bezoeken
had hij gezien dat er van het huisje alleen nog een betonnen vloertje lag waar een
vleespannetje op stond.
