Herinneringen ophalen aan internaat Maria-Oord Hansweert
pagina 2 van 2
http://www.schuttevaer.nl/Berichten/9903/mariaoord.htm
11-7-2005
bejaardenpension annex internaat voor schipperskinderen te beginnen, betrok daarvoor die
krakkemikkige gebouwen en maakte bekend wanneer het zou beginnen. 'De eerste dag ging
voorbij zonder dat er één schipperskind kwam. Op het laatste moment brachten ouders een
jongetje. Maar wat moesten wij doen met zo'n kind, dat helemaal alleen was? We namen hem
maar mee naar de kerk En daar zette hij het toch op een gillen! Hij kroop helemaal onder de
banken. Toen bleek dat dat kind nog nooit in een kerk was geweest.'
De oud-overste bekent dat ze zich het verdriet van de kinderen altijd zeer heeft aangetrokken.
'Ik vond het net zo erg als zij, als ze afscheid van hun ouders moesten nemen. Het waren ook
meestal nog van die kleintjes. En ze konden ook zo'n hartverscheurend heimwee hebben. Net
kom ik hier nog zo'n jongen tegen; destijds was het een lange lummel, die vreselijk verdriet kon
hebben. Vooral 's nachts. Dat vond ik zo erg, dat ik zo'n kind bij me in bed nam. Dat moetje
tegenwoordig niet meer wagen, want dan staan de kranten er vol mee. Maar voor zo'n kind was
het welkome troost. Na nog wat nasnikken vielen ze dan meestal wel weer rustig in slaap.'
Neergekeken
Zuster Alice benadrukt een paar keer, dat ze schippers en hun kinderen zulke hartelijke, lieve
mensen vond. 'Kijk hier maar rond: het zijn toch allemaal nette, aardige mensen?' Zij kon er
zich, vertelt ze, vreselijk kwaad over maken dat er vroeger op schippers werd neergekeken. 'We
hadden een keer roodvonk in het internaat, het oude gebouw nog. Zestig kinderen, allemaal
ziek. Toen kwam de huisdokter en die wilde niet binnenkomen. Hij had zelf ook kinderen en die
gingen voor die schipperskinderen. Toen ben ik naar buiten gegaan en heb ik hem eens even
flink de waarheid gezegd. Ja kom nou!'
Ook van een andere categorie kwam niet de naastenliefde en medemenselijkheid die je ervan
zou verwachten, onthult ze. 'We hadden veel te weinig stoeltjes. Vroeg ik aan de paters of ze
me aan zestig stoeltjes konden helpen. Kreeg ik als antwoord dat dat helemaal niet nodig was
voor die schipperskinderen!' Ze kan er nog boos om worden.
Onder het praten komen diverse reünisten een hand geven, vraagt er een of hij eens in Tilburg
op bezoek mag komen en wisselt ze hartelijke kussen uit met een schippersdochter. 'Zij zat op
de naaischool. Haar moeder kwam daar ook wel helpen.'
Niet al 'haar' kinderen herkent ze na 46 tot 61 jaar op het eerste gezicht. 'Het is ook zo lang
geleden en het zijn er ook zoveel geweest. En ik heb ze ook niet allemaal in mijn klas gehad.
Maar hun ouders heb ik wel allemaal gezien bij het aanmelden en bij het halen en brengen.
Daarom vraag ik hoe hun vader en moeder heetten, dan zie ik daarvan de gezichten weer voor
me en dan zie ik het kind erbij dat ze destijds waren.'
Minstens één reünieganger had zuster Alice echter nog zeer levendig voor de geest staan: Paul
de Bakker. Die moest ze ook heel speciaal de groeten overbrengen van zuster Erentrudis (88),
die ook nog in Tilburg woont. In de nacht van de Watersnood wist Paul de Bakker, toen waterrat
van twaalf jaar oud, deze zuster het leven te redden. Terwijl alle 85 kinderen, alle vijftien
bejaarde pensiongasten en de nonnen, al met natte voeten, net op tijd naar de zolderverdieping
van Maria-Oord vluchtten, wilde zuster Erentrudis nog naar de keuken om wat proviand te
'Doch ze werd plotseling opgenomen en in het water gesmakt. Verdoofd van de schrik zou ze
verdronken zijn in de gang, indien niet de twaalfjarige Paul, die zwemmen kon als en rat, haar
was nagesprongen. Met veel moeite wist hij haar naar de trap terug te brengen en van de dood
te redden', schreef de krant er onder het kopje 'Heldhaftige knaap' daags nadien over. Zelf leek
hij zaterdag wat verlegen met de herinnering aan zijn heldendom van 46 jaar geleden. Des te
trotser was zuster Alice: 'Ik ben met Paul op de foto gegaan. Voor mezelf en voor zuster
Erentrudis. Kan ze hem toch nog een keer zien, al is het dan niet in het echt.'
Held
halen.
JOS HOFFMANN
[Terug]
06-04-99
©1997/'98Weekblad Schuttevaer
