V
niet wisten was dat er allang een winkelruit gesneuveld was en
dat er inmiddels al heel wat' van onze winkelboedel naar buiten
was gedreven.
Het water zakte die dag een beetje, ftan de achterkant van ons
huis werd de tuinmuur zichtbaar, die van het huis naar de garage
en cs werkplaats liep. Tonnis wilde per se via de smalle
bovenkant van de muur poolshoogte gaan nemen, maar daar heb ik
hem van kunnen weerhouden. Ik was doodsbang dat hij eraf zou
glijden en terecht zou komen in dat grauwe, koude februariwater.
Tegen vijf uur 7s middags kwamen er mensen met een bootje langs.
Ze brachten een homp rookvlees en troebel water in twee niet
omgespoelde melkflessen. We hadden alweer dorst. De buren hadden
gesteriliseerd fruit op zolder bewaard en daar hadden we van
gedronken. Het zoete spul maakte de dorst allen nog maar erger,
de homp rookvlees was wat dat betreft ook geen goede keus. De
twee flessen water waren dus zeer welkom, we verdeelden het
waters elf volwassenen, drie kleine kinderen en een hondje
moesten ervan drinken. Ik kan me niet herinneren dat er iemand
k1aagde.
Van enige sanitaire voorziening was ook totaal geen sprake. De
twee wc's die we hadden waren op de benedenverdieping en dus
onbereikbaar. Er was wei een toiletemmer voor de noodzakelijke
behoeften, al kan ik me niet herinneren dat hij gebruikt werd,
wat toch ongetwijfeld het geval moet zijn geweest. Evenmin weet
ik wie de emmer geledigd heeft en waarin. Waarschijnlijk is de
inhoud toen het donker was gewoon het water in gekieperd. Van
milieuverontreiniging had toen nog niemand gehoord.
Het was een koude gure dag. Wij hadden het geluk dat er op de
bovenverdieping een oud petroleumkacheltje stond en een busje met-
olie. Dat hebben we aangestoken en daar hebben we met zijn allen
op de kleinste slaapkamer omheen gezeten. We hadden ook een
kleine olielamp en dus nog wat licht toen de duisternis viel. Het
was wel zeker dat we hier met zijn allen nog een nacht moesten
doo rbrengen.
Die nacht verliep rustiger dan de vorige, ftleen het buurjongetje,
dat geestelijk gehandicapt was, zorgde voor consternatie door te
roepen dat hij iemand door de straat zag lopen. Waarschijnlijk
zag hij een onbestemde schaduw op het water dansen.
We hadden allemaal een plekje in een bed. De kleine kinderen
lagen bij de ouders, de oude moeder van de buurvrouw lag riant in
een tweepersoons bed. De nacht ervoor had ze nog zittend in een
stoel, met de voeten bijna in het water, doorgebracht op een
koude zolder.
Zo -werd het maandagochtend 2 februari. Het water was ondertussen
gezakt tot anderhalve meter hoogte. We hadden gehoord dat we deze
dag gehaald zouden worden omdat iedereen het dorp uit- moest. Rond
het middaguur kwam er inderdaad een bootje en werden we via een
ladder vanuit een raam daar in gebracht. Voor de oudere mensen
was het best een waagstuk om boven uit een raam op een wiebelende
ladder te stappen, maar het kon niet anders. We voeren naar Cafe
Havenzicht - in de volksmond "Het Bierhuis" - dat hoger lag dan
de dorspkem en droog was gebleven. Er was een Rode Kruispost
gevestigd. Daar is pas echt tot me doorgedrongen dat- er een ramp
gece arc was. e noorse ue vrssei i jKste vs rna j. en. Dat mensen gd
het dak van hun huis de Tordendijk opgedreven waren, dat mensen
die hele vreselijke nacht om hui u hadden asrceoen en totaal
v e r k 1 e u m d u t h et- wate r q e t- r o k k e n w a r e r it n o o k 'n o o r cie e h o e v e e i
e ï- v e r d r o n k e n w a r e n
Ik zaq een vriendin totaal verdwaasd en hu3. Xene rone 1 open. 'aar