Hieuwenhoorn, ,3 Februari 1993.
Lieve Moeder.
Hier begin ik dan aan de beloofde brief. De kinde
ren liggen or bed en Jos is weer op pad. Het was fijn, dat U net nog even
opbelde. Ik wilde het steeds al doen, maar durfde het eigenlijk niet goed,
want het was Zondagavond bij hoge uitzondering toegestaan, maar se zijn 20
vreselijk overbelast en ook dringend nodig voor de hulpverlening. Ik hoopt'
maar steeds, dat zelf nog een poging zou ondernemen, want vooral gistere:
heb ik een groot deel van de dag aan de telefoon 'gestaan en gesproken met
mensen uit alle delen van hetoland, die inlichtingen vroegen over familie
leden. Hellevoet enz. waren niet te bnreiken, dus kwam het meeste hier.
Wij zijn dus tot nu toe gelukkig kurkdroog en daarmede wel heel erg bevoor
recht boven al die duizenden, die alles hebben moeten achter laten en ko
men vluchten met hetgeen ze aanhebben en soms hoogstens een paar dekens al
bagage. Het is iets ontzettends en niemand heeft hier ook 'nog ooit zoiets
meegemaakt, want de inundatie in de oorlog was iets heel anders. Het ging
heel geleidelijk en kwam niet hoger, dan een bepaald "peil, dat de Duitsers
zelf bepaalden. Dit ging plotseling en komt meters hoog. We werden Zondag
morgen gewekt, door vreselijke alarmseinen. Een auto toeterde onophoudelij]
en dringend, Joswilde eerst nog niet geloven, dat er iets ernstigs aan de
hand was, maar ik wilde juist uit bed gaan, toen er al hevig aan de bel ge
trokken werd. Collega Verzijl stond voor de deur, de helm op en was hele
maal overstuur.,Ze konden niemand bereiken. Alles was.geisoleerd en Helle
voet strromde al onder en de dijken stonden overal op doorbreken. Gauw al
les aahgekleed. De autobussen van Vermaat waren al gevorderd en reden stuk
voor stuk het dorp in. Jos en Snijder moesten huis op huis aan de mannen
vorderen en alles moest,met spaden en gereedschap naar de bussen en zo naa:
de dijken. Ik liep in m,n nachthemd jas erover en doek om het hoofd, in
de vliegende storm langs de huizen hier op het zandpad en overal bellen en
alles was,in een ogenblik in rep en roer en demeesten kwaaien spontaan met
grote groepen naar de bussen, niemand wist echter wat er precies overal
aan de hand was. Al gauw kwamenallerlei berichten. Be 5 doden in Helle
voet waren er al gauw en lagen in het gemeentehuis, maar niemand wist
eerst precies wie het waren. Het zijn allen bejaarde mensen, een echtpaar,
twee vrouwen en een oude man. Het is de verrassing geweest, waardoor ze
verdrontken zijn. Het was nu b.v. nu alles waakzaam is, niet meer geT
beurd. De hele bevolking, vocht Zondag nog zonder hulp' van buiten af, schoi
der aan schouder aan de dijken, Ons eiland ward aanhankelijk heel niet in
de radio berichten genoemd, doordat we geïsoleerd zaten en dus kwam er ook
geen hulp. Jos heeft de hele dag met Blok in de auto gereden, om overal in
de polders mensen te halen en eigenlijk overal te helpen en berichten door
te geven, mensen te vervoeren, voor gevaren te waarschuwen enz. De e'ene
dijk na de andere rond Spijkenisse, Zuidiana, Abbenbroek en Oudenhoorn,
besweek echter.Hieuwenhoorn, had nog steeds niets, alhoewel het zeer "Kri
tiek was voor de Hieuwenhoornse polders aan de andere kant van het kanaal,
weet wel, over de Vlotbrug, waar het tramstation is en die nieuwe school
en waar al die boerderijen staan van de broers en zusters van onze buurman-
Het water begon door te sijnelen en de mensen mochten wegtrekken. Ze kon
den niet verplicht worden, want er was niets geen materiaal meer aanwezig.
rAlles was op de plaatsen, waar al direct hulp-moest worden geboden. De
"familie van de Biesheuvels zijn allemaal met het vee goed weggekomen. Ze
hebben het niet afgewacht, maai zijn s-middags al raet de hele levende ha
ve gaan lopen naar familie. Betje Eiamel en haar man, U kent ze wel, zijn
bij hun getrouwde dochter in Oostvoorne. De meesten die verder van de
kanaaldijk zaten ook en dus veel moeilijker uit de polder konden, homen
konden niets beginnen en wachtten maar af. Jos reed overal heen met Blok
in de jeep. Alles werd flink vochtig, maar de zeedijk hield het nog steeds
Plotseling echter, toen ze midden in de polder stonaen, het was al pikdon
ker, brak de Bernisse door de dijk. Het water kwam dus niet uit het"Haring
vliet van voren, maar- van achteren. In een minium van tijd steeg het water
hen tot de liezen en ze konden niets anders dan lopen voor hun leven.
Ze hebben alles achter gelaten. Blok zegt, ik dacht,"daar ben je opgeschre
ven Blok. Zijn bril, alles is inïe auto gebleven. Jos -zijn nieuwe hand-
schoene, dus dat is tot nu toe het eerste persoonlijke verlies van ons.
