Vijftig jaar geleden werd Nederland opgeschrikt door de Watersnoodramp.
Natuurlijk was ook het Rode Kruis van de partij om hulp te verlenen.
Van alle kanten werden vrijwilligers en beroepskrachten opgetrommeld.
Eén van hen was schrijver van het hiernavolgende verslag waarin zijn
Belevenissen tijdens die dramatische februaridagen worden weergegeven.
Op zondag 1 februari 1953 werden alle leden van de RKK-colonne Den Haag,door middel van een
zogenaamd alarmering-telegram opgeroepen om zich met spoed in het colonne-gebouw aan de
Pieter Bothstraat te melden.Door de radio-berichten waren de meeste colonne-leden al op de
verzamelplaats gekomen,voordat zij het telegram hadden ontvangen.Op de verzamelplaats deed
zich al direct een probleem voor nl.dat van de "voeding"immers op zondag zijn alle
bakkerijen gesloten.Maar ook daarvoor werd op iets langere termijn een oplossing gevonden.
RAMPGEBIEDEN
Inmiddels had een groot aantal kleinere colonnes zich al snel op weg begeven in de richting
van vermeende "rampgebieden"waardoor zeker in het begin de coördinatie van de hulpverlenin
ver te zoeken was. Niettegenstaande het feit,dat velen van ons letterlijk stonden te
trappelen om aan het werk te gaan,bleef onze colonneleiding (dokter De Ruiter en kolonel va
Veen) wachten op instructies van hogerhand.
Deze kwamen aan het einde van die dag en luidden:
De gehele Mobiele Medische Eenheid dient zich beschikbaar te gaan houden in het Feijenoord-
Stadion in Rotterdam.Direct daarna gingen wij op weg en op de plaats van bestemming
aangekomen werd er zo snel mogelijk gewerkt aan:
A.Het tot stand komen van goede e deugdelijke verbindingen met de opdrachtgevende instantie
B.De inrichting van een opvangcentrum voor slachtoffersdie zouden worden aangevoerd.
C.Het gereedmaken van onze keuken-unit voor de voeding van colonne-leden en de te verzorgen
slachtoffers
D.Het gereedmaken van slaapgelegenheid zowel voor onze eigen mensen als voor anderen
DAADWERKELIJK
U kunt zich voorstellen,dathoewel er uiteindelijk slaapgelegenheid beschikbaar
was,wij hiervan in de nacht van 1 op 2 februari vrijwel geen gebruik van maakten.
Een ieder van ons wilde zo gauw mogelijk daadwerkelijk aan de hulpverlening deel
nemen. De coördinatie hiervan kwam slechts aarzelend op gang.Als gevolg hiervan be
sliste de CRKK dat wij ons "paraat" moesten houden totdat wij nadere orders kregen
om elders te worden ingezet.Na ontvangst van dit bericht besloot Dr.De Ruiter om
aan de onzekerheid een einde te maken en liet hij(midden in de nacht) alle colonne
leden in de hal van het Feijenoord-Stadion bijeen roepen teneinde hen duidelijk te
maken waarom onze colonne nog niet bij de grootscheepse hulpverleningsakties was
betrokkenToen hij bezig was de aangetreden pelotons op de hoogte te brengen van de
ontstane situatiekreeg schrijver van dit verslag (die belast was met het onderhou
den van de verbindingen) bericht binnen,dat H.M.Koningin Juliana onderweg was om
ons te bezoekenTerwij 1 ik nog bezig was,dit bericht op juistheid te verifiëren,zag
ik Haar auto al het terrein oprij den.Het enige wat ik nog kon doen was Dr De Ruiter
zijn toespraak te onderbreken en hem de komst van Hare Majesteit te melden.Hij liet
daarop de aangetreden pelotons de houding aannemen en volgde mij naar de hoofdingang om Har
Majesteit te begroeten.
WILHELMUS
Wat toen gebeurde,is mij bijgebleven alsof het gisteren plaats vond.Nadat ik de
Deur geopend had en Hare Majesteit en Haar gevolg binnengelaten had,hief de gehele
(in de houding staande) colonne spontaan het Wilhelmus aan.HM was hier beslist
niet mee ingenomen en liet dit ook ondubbelzinnig aan Dr De Ruiter blijken,
Zij meende,dat men speciaal voor Haar,de voltallige afdeling van het Haagse Rode
Kruis midden in de nacht had laten aantreden,onder omstandigheden,die dit geenszins
rechtvaardigden.Uiteraard was zij onkundig van de toevallige samenloop van omstan
digheden,die hiertoe hadden geleid.Of Dr.De Ruiter nog het een en ander recht heeft
kunnen zetten,is mij niet bekend,omdat ik alweer op mijn centrale verbindingspost
aan het werk was en ik een bericht doorkreeg dat een aantal bussen met ca, 200
slachtoffers naderde.Er werd verzocht maatregelen te nemen,om deze mensen van voed
sel en warme kleding voorzien konden worden.Mijn poging om (het nog steeds in de
houding staande) keuken en magazijnpersoneel uit de hal te krijgen en te dirigeren naar de
plaats,van waaruit zij konden gaan werken,leed in eerste instantie schip
breuk, omdat men van mening was,dat men zonder bevel van hoger hand niet kon doen.
