2
Het gebied dat ons werd toegewezen lag in de richting van Zijpe
en Oosterland. Storm,sneeuw en regen maakten het werk erg moeilijk,
maar het gaf een dankbaar gevoel als je mensen opnam in je vlet.
Eén familie herinner ik me bij namebestaande uit vader,moeder en
vijf kinderen uit ik weet niet welke plaats..
De avond van de derde dag voelde ik me niet goed.De ademhaling werd
pijnlijk en ik voelde me koortsig. Een arts uit Bruinissedie pools
hoogte kwam nemen hoeveel mensen we nog aan boord van de Kempenaar
konden bergenonderzocht me en constateerde een dubbele longontsteking
en vond overbrenging naar een ziekenhuis noodzakelijk. In coma ben
ik overgebracht naar het militaire hospitaal in Dordrecht.
Tot zover mijn ervaringen bij de ramp van 1953.
De reden dat ik niet de bijeenkomst kan bezoeken is mede gelegen in
het feit dat als gevolg van de longontsteking op den duur long
emfyseem (COPD) is ontstaan..
Een tweede reden is-en dat wijt ik maar aan mijn leeftijd- ik ten
aanzien van de ramp van 1953 zeer emotioneel ben geworden.
Toen in Februari j.l. tv-beelden werden getoond van de ramp,kon ik
mijn tranen niet bedwingen. Naar de bijeenkomst gaan zou niet goed
voor mij zijn. Rest mij nog te zeggen dat ik dankbaar ben,dat ik
toen iets heb kunnen doen om m'n medemensen in Zeeland te helpen.
2. Ik wil nog iets toevoegen aan het bovenstaande. Het komt mij onbe
grijpelijk voor dat de herdenkingsbijeenkomst in 2 delen is ge
splitst n.l. een burger-en een militaire bijeenkomst. Wat ik in
1953 heb gezien was een eenheid,één volk dat zich teweer stelde en
niet in categorieën was verdeeld. De burgers onderscheidden zich in
niets van de militairenAllen hadden maar één doel. Mensen helpen.
Degenenen die hebben voorgesteld de bijeenkomst gescheiden te doen
plaatsvindenzullen waarschijnlijk in Februari 1953 niet in Zeeland
zijn geweest.
Aan: Provincie Zeeland,
t.a.v.MevrVinke-Vermazen
lkol bd Koninklijk Landmacht
Guido Gezellelaan 18,
3842 XM Harderwijk.
