IaJ Raaphorst
"Watersnoodramp" 1953.
Je besefte niet wat er ging gebeuren. Een verhaal van zand en
blubber en vrachtwagens. "In 1953 woonde ik op de Parallelweg
en werkte bij Pakton op Kortenoord. Het was vrijdag 30 januari
al heel slecht weer en hoog water. De jongens uit Ouderkerk die
bij ons werkten, werden 's middags gewaarschuwd door de pont
baas van het veer bij Bertus de Bruin. Ze konden nog èèn keer
overvaren. Het water kwam te hoog te staan om met de pont te
kunnen varen. We wisten dat het heel hoog water zou worden. We
hebben uit voorzorg alle machines die verplaatsbaar waren nog
boven op de werkbanken gezet... Later hoorde ik dat ook anderen
fabrieken langs de IJssel al in de middaguren waren leeggestroomd
de mensen gingen allemaal een veilig heenkomen zoeken. "Toen ik
naar huis ging over de Kerklaan stond er al een bulderende storm.
Het was een lawaai van jewelste. Mijn vrouw en ik hadden toen
twee kleine kinderen. We zijn de hele nacht wakker gebleven.
Buiten waaiden de pannen van de daken, 's Morgens vroeg, om vijf
uur werd er op de buitendeur gebonsd. Ik keek door het luikje in
de deur en zag politie. 'Watersnoodramp! Direct naar het dorp
Pcomen!, brulde de politieman door de brievenbus. 'En neem je
schop mee! Zijn stem kwam maar met moeite boven het stormgeraas u
uit. "In het dorp aangekomen stonden er al zandwagens van Gijs
Dekker te wachten. Daarmee zijn we naar Ver Hitland gereden. Rech£
tegenover de Gereformeerde Kerk van Ouderkerk was de dijk doorge
broken. Ver Hitland was heel moeilijk bereikbaar. Auto's konden
niet over de dijk, want die was grotendeels onverhard en door
het water veranderd in een blubberpoel. Via het Ouderkerkse-
laantje kwamen we er uiteindelijk. Ik weet nog goed, die eerste
zakken zand, die waren niet te tillen! De mensen die de zakken
vulden, hadden ze vèèl te vol gestopt! Dat zand kwam bij het via
duct aan de Hoofdweg, Daar werd rond die tijd aan de oude rijks
weg gewerkt, zo ongeveer waar nu de rotonde van de Europalaan.
Wij sleepten de zakken over de blubber naar het bedreigde punt
in de dijk. Later ging het makkelijker, met wat lichtere zakken.
had mijn maatje gevonden in schoolmeester ChristiaanseWe
bleven sjouwen tot ongeveer 10.00 uur. Toen waren we nat, koud en
hongerig en ook nog gevallen in de blubber. Bovendien stokte de
aanvoer van de zandzakken omdat de zakken op waren! Ik heb toen
in de buurt van de dijk de wagen van Leen Stam de dijkgraaf, aan
getroffen. Daarin lagen nog volop zakken! Zonder me te bedenken
ben ik met de wagen naar het dorp gereden, naar de plaats waar de
zakken gevuld werden. Na de zakken afgegeven te hebben, ben ik me
gaan verkleden en heb ik de wagen teruggebracht. Zo konden we
weer verder! "De samenwerking van de mensen bij het werken aan de
dijk was enorm. De geest van de oorlog, van elkaar helpen, die ge
zat er nog helemaal in. Heel veel mensen die nog nooit een schop
hadden vastgehouden hielpen mee. En we hadden nog een geluk dat
het weekend was: veel vrachtwagens van bedrijven uit Nieuwerkerk
waren thuis. De wagens van Dekker, De Graaf en Boer werden alle
maal ingezet om zand te rijden.
