enorme ravaghe op het dorp en de honderden dode varkens en kippen langs de
vloedlijn. We werden evenals de rest van de Fliplanders geevacueerd.
Het zou voor velen een evacuatie voor langere tijd worden, soms ver van ons
dorp weg. Zonder dat men in eerste instantie bekend was met wie nog leefde, en
waar eenieder naar toe was gebracht. Van overheidszijde werd alles gedaan om
het land weer droog te krijgen en van allerwegen kwam hulp opdagen en werden
goederen ter beschikking gesteld. Vanaf 10 april zouden de eerste bewoners
terugkeren nadat de dijken inmiddels: onder supervisie van Rijkswatersdtaat
waren gesloten, maar waar de verwoesting en de chaos nog enorm was. De
heropbouw werd met vereende krachten in goede harmonie en eensgezindheid onder
de bevolking ter hand genomen. Allen die zich in die tijd inzetten, of het nu
de eigen bewoners of al die hulpverleners van elders waren, zij kunnen
hiervoor niet genoeg worden geprezen.
I
Wat bleef was het litteken. In St. Philipsland zijn we hier nu bijeen om die
ramp te herdenken. We herdenken ook zij die bij de ramp het leven lieten.
Opdat zij niet worden vergeten en opdat alle nieuwe generaties en zij die van
elders hier kwamen wonen zullen begrijpen. Dat zij zullen weten wat er toen in
die rampzalige nacht hier in St. Philipsland is gebeurd. Voor degenen die
t
hetzelf meemaakten zal het altijd hetzelfde blijven. Bij dit soort
herdenkingen of gewoon op een avond als de wind tot stormkracht aanwakkert
dwalen de gedachten terug naar toen. Het inmiddels verbleekte litteken doet
dan weer even pijn. Bij U die het meemaakte, bij mij, bij al die duizenden
zwaar beproefde families in Zuidwest .Nederland. Ieder beleeft het op zijn
eigen manier. Voor mij heeft het jaren geduurd om de gebeurtenissen en dan
vooral het verlies van Lauran Vroegop en het leed van zijn familie wat te
