moesten komen. Ondertussen heb ik de auto uit de schuur gehaald met de
bedoeling die alvast naar een hoger gelegen deel richting Oude Weg te brengen
om later de mensen weg te brengen. Wie realiseert zich dat het water zo hoog
zou komen. De 13-jarige Lauran Vroegop wilde perse mee in de auto. Net toen
V>i .-.kitrv,
wij de dreef inredenfde dijken. Een muur van water rolde over de auto. We
werden uit de auto gespoeld. Ik bleef met m'n jas in het prikkelsdraad hangen,
Lauran werd uit m'n armen gesleurd en verdween in de golven. Dat zijn beelden
dames en heren die je niet makkelijk vergeet. Ik raakte in een draaikolk,
verloor het bewustzijn en werd brakend wakker toen ik tegen het huis
aanspoelde. Een deel van de families Vroegop en Van Dijke was bij mijn vrouw
en ons drie maanden oud zoontje boven. De rest had blijkbaar het huis niet
meer kunnen bereiken. De hele nacht bleven we in onzekerheid, onderwijl
hoorden we de hond, die we niet meer konden bereiken in de bijkeuken
verdrinken, 's Morgens toen de wind wat was gaan liggen hoorde we roepen uit
de schuur. Gelukkig bleek dat de rest boven op het hooi zat.
i
Die zondagmorgen lag de oude polder er troosteloos bij. We waren totaal
geisloeerd door uitgestrekte waterhoeveelheden, er was geen electriciteit,
telefoon, geen eten en drinken. Zo zaten we verschrikkelijke uren op zolder
te wachten op redding en hulp. We staken kaarsen aan voor een bovenraam om op
dorp te laten zien dat er nog leven was en zwaaiden met lakens uit de ramen
naar overvliegende vliegtuigen. Maandagmorgen vroeg hoorde we roepen. Een
landingsboot met militairen lag stampend op de golven naast het huis. Via een
ladder klauterden we in de deinende boot. De reiswieg waarin onze baby lag
werd toen de militairen niet durfden door een moedige buurman naar beneden
gedragen Nadat we nog op een aardappelhoop waren vastgevaren kwamen we totaal
ontredderd aan bij de Oostdijk. Wat het meest bijbleef op dat moment was de
