Bezittingen waren verdwenen. Alles wat was opgebouwd was kapot. Het leed was
enorm. Zelf geconfronteerd met tragische gebeurtenissen kost het me hier geen
enkele moeite me betrokken te voelen bij de gevoelens van alle nabestaanden.
Dames en heren,
Ieder heeft zo zijn éigen herinneringen en ervaringen. Men heeft mij verzocht
terug te blikken, ook vanuit mijn persoonlijke ervaringen. Ik doe dat met
enige aarzeling want wie ben ik dat ik over mijn ervaringen moet vertellen
terwijl al die andere Phliplanders ook zowel hebben meegemaakt. Maar goed,
het zij zo.
Als je dan zo terugdenkt komen de beelden in flitsen terug. Ik herinner me hoe
de storm die bewuste zaterdagavond de ramen van boederij de Zwarte Schouw deed
klapperen. Hoe om twee uur 's nachts er een telefoontje van mijn op dorp
wonende vader was. Hij had, als gezworene van het waterschap, net bericht
gekregen dat het water bijna over de dijk kwam. Je denkt op zo'n moment: ach
het zal zo'n vaart niet lopen. Voor de zekerheid ben ik op de dijk gaan
kijken. Wat ik zag deed me de haren'ten berge rijzen. Dat is zo'n beeld wat je
nooit vergeet. Onder het vaalbleke schijnsel van de maan het lichte zag ik de
door de storm opgezweepte golven tegen de dijkkruin aanrollen. Het leek wel-
ik kan het niet anders tot uitdrukking brengen- of de zee ging overkoken. Op
dat moment realiseerde ik me niet wat dse gevolgen zouden zijn.
Ik herinner me hoe ik met moeite de twee personeelswoningen onder aan de
Zuiddijk bereikte, waar de families Vroegop en Van Dijke met in totaal 10
personen woonden. De sloot voor de huizen stond al vol water. Toen op mijn
roepen en bonzen niet werd gereageerd heb ik een klomp door een bovenraam
gegooid en geschreeuwd dat ze onmiddellijk naar het huis van de boerderij
