JOHN (JAN) SCHWEINSBERG
P.O. BOX 167
MOONTA
SOUTH AUSTRALIA 5558
4 Februari 2004.
Mevrouw A.M. Vinke-Vermazen
Projectbureau Delta 2003
Postbus 6001
4330 LA MIDDELBURG
NETHERLANDS
Geachte Mevrouw Vinke,
Wat een verassing om uw brief van 20 January j.l. met de drie boekjes te ontvangen.
Mijn zeer hartelijke dank hiervoor en ik ben van plan om er goed gebruik van te
maken.
Het is dankbaar werk om op scholen en andere organisaties over de Deltawerken te
spreken en de dias te vertonen. Als inleiding even een paar minuten over de ramp en
dan direct naar de werken. Het geheel duurt ongeveer een uur.
En dan is er hier in Adelaide de 'Netherlands Broadcasting Organisation' die iedere
Donderdagavond het Nederlandse Familieprogramma uitzendt en onmiddelijk na het
ontvangen van 'de doos' bood ik aan om op de maandelijkse Zondag-Instuif de video
te vertonen. Toen dat werd omgeroepen kwam er meteen een verzoek om mij in
verbinding te stellen met een vroegere Rode Kruis helpster, Mevrouw Gonnie
Heshusius uit Northfield (Adelaide). Zij vroeg mij om een 'Oproeping' in de Dutch
Weekly, de Nederlandse krant in Australia en New Zealand te plaatsen om op die
manier in contact te komen met anderen. Dat werd geplaatst midden in de Australi
sche zomervakantie en tot op heden heb ik alleen een briefje van ene Piet Zuman uit
New South Wales ontvangen, die toendertijd in dienst was bij de Pontoniers in
Geertaiidenberg en een van de eersten was die met zijn groep werd opgeroepen. Hij
wist niets van de Watersnoodster en dat vindt hij jammer. Hij zou toch graag meer
willen uitvinden. Is er een mogelijkheid om hem alsnog iets te kunnen sturen? Zijn
adres is: 221 Oysterbay Road, COMO, New South Walens 2226.
Een andere dame juist een 'hop skip and a jump' van mij vandaan was ook bij de
ramp betrokken met redden van dieren en later ingedeeld bij een hulpgoederen
centrum.
Voor een andere reden kwam ik eind vorig jaar in contact met een van de reporters
van onze locale krant, de Yorke Peninsula Country Times en zij vroeg mij vele dingen
en daarom vond ze het interessant om mij een interview af te nemen. Het resultaat,
vers van de pers, sluit ik hierbij in.
Ik heb het toegangsbewijs voor het museum toegestuurd naar mijn nicht en zij heft
nooit geweten dat ik toen in de hulpverlening betrokken was en het was voor haar een
volledige verrassing. Een van haar zoons woont een paar minuten van het museum
vandaan en nu wacht ik maar op de fotos die ze me beloofde te maken van het
museum en omgeving. Dat worden dan ook weer artikelen van interest tijdens mijn
'lessen'. In ieder geval zijn er in Zuid Australië niet veel mensen meer die het vinger-
in-de-dijk verhaal van Hansje Brinkers geloven.
Ik zal proberen om nog wat mensen te vinden die zich vorig jaar aangemeld hebben
