4
f
D E A N
DE REI:
ANT. BOVE
N S. V
P.
7) Uit het leven aan eene kleine
Zeebadplaats.
met de regeling had belast, was in overleg
met de uitvoerenden, allen dilettanten,
een programma samengesteld dat ook met
het oog op het „elk wat wils" van veel
tact bij de keuze getuigde.
Een trio voor piano, viool en violoncel,
opende den avond op waardige wijze. Men
denke slechts aan het edel gedachte An
dante en aan de vroolijke opwekkende finale,
deze in de manier van Haydk, Beetho-
vens grooten voorganger in de dichting
van symphonie en kamermuziek. Het
karakteristieke keurig voorgedragen slot-
nommer voor piano de „Norwegischer Braut-
zug im vorüberziehn" van Grieg, met
zijn bevallig, sterk gemarkeerd rhythmus,
vormde behoudens zijne niet geringe
muzikale waarde als het ware een geestigen
overgang van de muze der muziek tot die
der danskunst, aan welke na afloop van
het concert nog eenigen tijd geofferd zoude
worden.
En tusschenbeiden hoeveel goeds en liefs
Bij herhaling voelde men zich opgewekt
gestemd wanneer de veelbelovende jeugdige
muzikale talenten zich deden hooren met
een zoo gelukkigen uitslag, dat men ver
langt de ouders er mede geluk te wen-
schen en den bezitters dier talenten een
rechtmatig woord van hulde niet te ont
houden.
Zulk een woord zij ook de dames-exécu-
tanten gebracht.
Van de verdienstelijke uitvoering der
aanvangs- en slotnommers gewaagden wij
reeds. Maar ook men moge het ver
geven dat wij hier niet alles afzonderlijk
herdenken een oprechte waardeering
voor de solo's en het duett, voor zang, en
voor de geacheveerde voordracht der „Noc
turne" voor piano van den dichterlijken
Chopin moet ons van het hart.
Eene nocturne van dien meester, bij
wien het gevoel zulk eene rol van be-
teekenis vervult, is als een fijn bewerkt
dichtstuk uit de romantische schoolals
een „chant du crépuscule" uit Victor
Hugo's jeugd, wellicht nog meer als eene
der „nuits" van Alfred de Musset.
Een dergelijken indruk maakte ook
de heerlijk klinkende „Cavatine" van Raff
voor viool.
Het weder hoewel het zich in den
loop van den dag niet altijd gunstig had
laten aanzien was des avonds geenszins
hinderlijk aan de goede stemming der tal
rijk opgekomen bezoekers.
Ten slotte bieden wij een hartelijk woord
van dank, zoo den vriendelijken execu
tanten als aan hen die het feest organi
seerden, voor de niet geringe moeiten die
zij zich wel hebben willen getroosten ten
einde ons allen een avond te doen ge
nieten die zeer zeker tot onze aangename
herineringen aan Domburg zal blijven be-
hooren. En ook Domburg''s armen zullen
reden hebben zich in de soirée, waarvan
wij slechts dit korte relaas mochten geven,
te verheugen, daar toch in eene in de
zaal geplaatste bus na afloop eene som
van f 26.ten hunnen behoeve gevonden
werd.
kuiltjes, die zich in de derrie bevinden te
zoeken en te ploeteren, in de hoop iets
merkwaardigs te zullen opvisschen.
„Gaat gij hier wel eens meer met
vreemden zoeken?" vroeg van Rienen.
„Zoo dikkels, eelgister nog bin ik mee
twee eeren ier gewist, maer ik kon ulder
Parlé France of Mofrikaansch, wat't dan
noe was, nie goed verstae en as ze m' ies
vrooge, dan zei 'k mae„owie meseuen
zoo gieng je me dat! Maer ik en toch
nog twee kwartjes van ulder gaad" voegde
hij er bij, zeker om van Rienen op de
hoogte te stellen van de fooi, die hij van
hem verwachtte.
„Ier 'k 'n muntje," riep hij een oogen-
blik later een stukje koper vertoonende,
dat hij waarschijnlijk uit zijn zak gehaald
had, ,,'t is niks bezonders, 't is maer 'n
kopertje, 'k en d'r zokkene a meer gevonden,
mae zuiveren vin je meer an den kant
van den duune. An 't baduus leit 'n boek
daer z' in afgebeeld stae, maer 'k d'r
toch ook a gevonde, die daer nie in stienge,
jie mot zoobedeen maer is kieke of je
deete daer in vinde kunt. 't Is nie vee
waerd, 'k wou da 'k er is eentje von meê
Pepin of Carolus op, daer kan 'k nog a
cente van maekemaer anders 't vet is
van de pot. In 't meseiim ze z' aol en a
je d'r meê bie Bol komt, da 's zoo 'n vint,
die in aol die ouwe dienge doet, witje,
dan krieg j' amper niks, want o, m'n
lieve man! die fineert'r maer op, om je
bie den bok te doe
„Nu ik geef je twee kwartjes voor dat
stukje!"
„Bel as je blieft, a 'k 'r nog meer vinde,
za 'k ze bie je brienge oor! Maer je vindt
ier ook wel is munte, die nie oud binne
ook, zoo as duite en alderande Duische
stikjes, die ier deur den een of aoren
grappenmaeker gestrooid worren. Onder-
lest, jae 't is al 'n goeie stuit geleê, en ik
ook nog 'n steen, 'n Nehalennia zoo as ze
't noemen, gevonde, ier ei je d'r nog 'n
afbeeldienge van, die ze me gegeen
D'r was an d' eene kant 'n groot stik afge-
broke, mae de letters stienge d'r net zoo
dudelik op, net zoo dudelik, as dat j' ier dat
muntje op m'n hand ziet leie en ik docht
a bie m'n eige da's 'n abesje, en ikke d'r
door H. J. B.
Zoo pratende, waren zij op de hoogte
van de oude begraafplaats gekomen en
daalden nu af naar het strand, om in de
meê nae stad, mae ze koste 't daer ook
nie 's eens raeke, wat de letters beduje
moste; dat't een Nehallennia steen was,
was dudelik te zie an 'tbeginDEAN
mae die tweede regel en voornaementlik
de leste letter daervan, was dat een R of
wat was't? Dan gieng't weêr goed zeien
ze't was 'n meneer Antonius, die biegenaemd
was Bos of Os, die die steen a gegee.
S. V. beteikende zoo vee as solvit votum,
zoo as er op meer steene gevonde was,
mae 't eele dienk koste ze toch nie leze.
Ze sreve d'r over naer Duusland en nae
Leije, mae dae kwam niks van, tot da ze
op 't lest 'n briefje krege, dat nie onder-
teikend was en waerin stieng, dat ie, die
't gesreven a, meende 't gevonden t' en,
dat het gewoon Ollans was en wou zeien
DE ANDERE KANT BOVEN S. V. P.
Dat s. v. p. is zoo vee as: „as je blieft" en
as ze dan den steen omkeerden, dan zouen
ze op d' anderen kant zieV. I. L.
en as ze dan bedochten, dat de V bie de
Romeinen net as de U gesreven wier, dan
zouen ze wè begriepe wat 't was. Noe dat
was zoo klaer as waetersukelaad, is 't geen
waer? Bie ons gaet dat wè niet deu,
want ons zeien Uul, dus ik trok m'n eige
d'r niks van an, mae de prefesters zulle
toch wè zunig gekeken gloo 'k."
„Dat is bijna zooals de geschiedenis
van Pickwick, die Dickens verhaalt!"
„Ik kenne geen Pikwik die dik is, zoo
min as 'n Pikwik die maeger is, maer as
die vint 'r net zoo slecht afgekommen is
as ikke, dan eit 'n nie véé gaad. Voor
aol m'n geloop, en'k doe je goed da'k'r
m'n vracht an gaad kreeg ik ten langen
leste vuuftien stuvers en 'k docht te miste
da 'k vuuf guide zou gaad 'K gaen ik
nooit meer mee zoo 'n steen nae stad,
want d'r is overal bedrog in. Laeter
emme nog bedocht, dat er ier in der tied
'n Anton Bos geweund eit, nog a'n sneege
vint en die toen niks te doen a, en die
ad'm zeker gemaekt en onder 't zand ge
stopt, om er laeter den een of d' aor in
te laete loope. En dat eit ie 'm dan ook
lekker gelapt,
Intusschen was het water zoo veel op
gekomen, dat zij de wijk moesten nemen
en het zoeken naar merkwaardige oud
heden moesten staken en dus den terugweg
langs het strand aannamen. Ongeveer
halverwege kwam hen Mevrouw met de
verdere familie tegen, in gezelschap van
twee heeren, waarmede zij dien ochtend
op het strand hadden kennis gemaakt en
waarvan de een het zeer druk had met
Clara de oudste dochter, terwijl de ander
meer werk scheen te maken van Anna,
de jongste. Tante Ka werd door zoon
Jan mede gesleurd en was bijna amechtig
van de warmte. Bij de ontmoeting werden
natuurlijk de heeren aan elkander voor
gesteld en bleek de een een Duitscher,
een Herr von Specht en de ander een
Hollander, met name Beelman te zijn. De
Hollander scheen nog al een hupsch jong
mensch, maar met den Duitscher was van
Rienen minder ingenomen. Die mager
opgeschoten jongen met vlasblond haar,
dat hem over het voorhoofd tot op de
oogen hing, welke laatste men bovendien
niet zag, daar zijn neus met een donker
blauwe bril versierd was, die snor waarvan
de eindharen met de noodige Pommade
Hongroise aan elkander gekleefd zaten,
zijn gebroken Hollandsch of Duitsch,
„Koeterwaalseh" zooals van Rienen het
noemde en vooral zijne groote beleefdheden
jegens Clara, die daarmede nog al scheen
ingenomen, bevielen van Rienen volstrekt
niet.
(Wordt vervolgd.)
