6> Uit het leven aan eene kleine
Zeebadplaats.
door H. J. B.
IY.
op het duin en aan het stband.
's Maandags na de kermis wordt ge
woonlijk het badseizoen geopend en hoewel
het aantal badenden in den beginne dan
nog maar gering is, komen toch langzamer
hand meerdere vreemden Mudborg en
omstreken bevolken, en ziet men iederen
dag nieuwe gezichten.
Aan het strand worden verschillende
houten en rieten tenten geplaatst door de
badgasten, om daarin hun tijd, lezende,
pratende, veelal niets doende door te
brengen, beveiligd zoowel voor de koele
winden als voor de stekende zonnestralen.
Wie heeft zich ooit een morgen aan
het strand verveeld Hoe heerlijk is het
bij een mooien zonneschijn en een zacht
koeltje, te staren op de onmetelijke zee
voor ons, waar in de zon zich weêrspiegelt,
terwijl de aan het strand omslaande
golfjes dat liefelijk geruisch maken dat,
hoe eentoonig het ook schijne, ons zoo
aangenaam aandoet. Verder op en aan
den horizon, zien wij tallooze groote en
kleine schepen, terwijl hier en daar groote
rookkolommen de aanwezigheid van een
stoomschip verraden, dat door eigen kracht,
onverschillig voor wind en getij, zijn
koers voortzet.
Is het laagwater, dan biedt het breede
strand, dat dan goed hard is, eene uit
stekende gelegenheid aan voor verschillende
spelen, zooals b. v.croquet, dat dan ook
niet zelden daar gespeeld wordt. En bij
dat alles die heerlijke frissche zeelucht,
hier niet, zooals te Scheveningen, Zandvoort
en andere badplaatsen, bezwangerd met de
onaangename geuren van visch en visschers-
pinken, welke laatste zeker op sommige
oogenblikken eene aangename afwisseling
geven en drukte veroorzaken, maar toch
ook, vooral voor de reukorganen, hunne
onaangename zijde hebben.
Alle jongens komen dan bij elkaar en
besluiten een grooten berg te maken
tegen het aanstaande hoogwater, dat over
een uur of vier, hun werk van uren in
even zoovele minuten zal vernielen.
Ieder is dan ingenieur en hout, steenen
en zand worden aangevoerd en weldra
verrijst een tamelijk hoogen hoop, terwijl
zij, om zich den aftocht te verzekeren,
een soort dijk opwerpen van het hooger
gelegen strand naar hun vestingwerk;
meestal echter is die dijk reeds overstroomd
voor het hoofdwerk is vernietigd, zoodat
dan natte voeten en kleêren er het gevolg
van zijn. Maar dat geeft niets, dol
pleizier hebben zij en hoewel zij Mama
hebben moeten beloven, zich niet nat te
maken, weten zij wel dat daar zoo erg
niet op gelet wordt. Bovendien al de
anderen zijn ook nat en het is buiten
hun schuld, en kousen heeft Mama genoeg
mede gebracht, zij hebben ze „Juf" zien
uitpakken. Yoor de ouders is het ook
niet wel mogelijk boos te blijven, als zij
de van vreugde en genot stralende ge
zichten hunner kinderen zien, terwijl de
gezondheid op hunne trekken te lezen
staat, en zij zelve dat onbeschrijfelijk
aangename gevoel hebben, dat de zeelucht
hun verschaft.
Zulk een morgen aan het strand vergeet
men niet licht, maar dan de avond!
„Al de verschillende kleuren en tinten
die de zee ons oyer dag reeds vertoond
heeft, verbleeken bij het kleurenspel en
den gloed, die de zee aan onze kust ver
toont, als aan den horizon in het westen
de zon ondergaat en zij ons voorkomt als
een bol van vuur of gloeiend goud. Dan
deelt zij haar gloed mede aan alles wat
haar omringt, aan lucht, aan wolken en
water. De lucht schijnt te gloeien, de
zee gelijkt op een oceaan van gesmolten
metaal, waarop de schepen in de verte
zich scherp afteekenen. Elk oogenblik
verandert de tint, zij gaat over van goud
geel tot oranje, van oranje tot donkerrood.
En naast de gloeiende strook, waar het
water de stralen der ondergaande zon niet
terugkaatst, is de zee donkerblauw, groen,
bruin soms, tot dat eindelijk de zon ver
dwijnt en alles grauw wordt en zwart
Maar dan wordt het ook niet zelden
zeer koud en komt er damp opzetten;
dat is de wind, dezelfde wind, die eerst
de waterdampen verdichtte, drijft dan de
mistwolken landwaarts indie koude
wolken drijven als rook over zee en strand
en duinen, over badhuis en gebouwen en
menschen, en maken alles wat zij over
dekken koud en vochtig, kil en klam
Dat is de zoogenaamde zeevlam!"
Ongeveer een kwartier oostwaarts van
Mudborg, vindt men op het strand, op
half tij ongeveer, in de derrie die daar in
groote massa's voorhanden is, verscheidene
graven en kisten met menschelijke ge-
geraamten, waarbij men verschillende
voorwerpen als: messen, sleutels, ringen,
armbanden, urnen en munten gevonden
heeft. De laatste zijn meest van Erankische
en Angel-Saksische afkomst en enkele
Eomeinsche. Dat is natuurlijk eene bij
zonderheid, die iedere badgast moet gaan
bezoeken, en hoewel men meestal niet
meer dan eenige half vergane planken en
enkele losse beenderen vindt, want door
het voortdurend bezoek en daar ieder
gaarne wat medeneemt, zijn de meeste
kisten reeds ledig en bv: alle schedels
verdwenen, zoo wil toch iedereen het eens
bekijken en trachten of hij niet een
muntje, een speld, een haak of iets derge
lijks uit de derrie en het zand in de
kisten kan opdelven.
Als mijnheer van Kienen van oude
munten hoorde, dan spitste hij zijn ooren,
dat was zijn stokpaardje, waar hij eten
en drinken voor liet staan en hij had dan
ook al spoedig kennis gemaakt met den
persoon, die bekend stond, nog al vele
muntjes te hebben gevonden en had hem
gevraagd, om met hem die oude begraaf
plaats te gaan bezoeken.
Het was een prachtige morgen, toen zij
zich door de duinen er heen begaven,
heerlijk geurden de verschillende bloemen
en mossen in het duin, men hoorde niets
dan het gegons van duizende insekten en
in de verte de kleine kabbelende golfjes,
die op het strand braken. Soms werd
de stilte afgebroken door een verschrikte
patrijs, die voor hunne voeten opvloog, of
door een vlug konijn, dat door hen werd
opgejaagd, om zoo snel mogelijk in een
nabijzijnd hol te verdwijnen.
„Er schijnen hier nog al veel konijnen
te zijn," zei van Kienen.
„Jae, da gaet nog a, meneer!"
„En gaan zij er hier niet op uit, om ze
uit te delven F"
„Ze moge nie, mae ze doen 't wè, maer
ikke nie, nee oorKniene delve, da doe
Winklek, «Gitta op het strand."
'k nooit meer, sint dat ongeluk dat 'k 'r
meê gaad mee m'n broer Jan
„Een ongeluk, wat was dat dan F"
„Da za'kj' is zeie, m'n broer was -t-'r
fel op, en ie verdiende d'r nog a wat meê
ook; ie wier wè is getrepeerd door de
marresosseés, mae die boete kost 'm zoo
véé nie schille, daer ad 'n altie 'n potje
voor appart. Afein op 'n goeie morrege
gieng ik dan ook is mit urn meê'k za 't
nooit vergete, 't was op Diessendag nae
kerremesse. Me-n-a al'n eel stuitje gegae
mae-d-'r nog geen eentje op den kop kunne
tikke, maer eindelienge, jae oordaer gieng
'n knientje op en mars 'n endje varder in
'n gat. Hoe a m'n broer altie 'n stik van
'n spae bie z'n, dat 'n onder z'n rok kost
steke as-t-'r somtemes'n sampetter ankwam.
En ie an't graeve, van toe mae zei'k je;
mae 't gat was vee diepe en ie kost mae
nie an't ende raeke't was net tegen
d'oogte van den duune en daer kwam geen
einde an, ie was-t-'r al bienae eelegaere
ingekrope. Eindelienge zou 'n dan noe is
prebeere of ie-d-'r mee z'n aerm nie bie
kost rekke en ie boog z'n eiges zoo ver
meugentlik vooruut en in ees perdoesdae
viel d'eele bresse méé zand op z'n lief en
ie d'r onder, daer stak niks uut as z'n
voete en zoo 'n endje van z'n beene" (hier
wees hij met zijn hand tot aan zijn elleboog.)
„Dae stieng ik, dat was ies! ik troktede
al en ik troktede al, mae daer was geen
verweege an en 't gaf niks en toen ikke
an't graeve; mae je begriept, ik was ik
nog mae 'n joengetje van negen jaer, dus
ik kost nie véé verzette mae ten langen
leste kreeg ik 'm 'r dan toch uut, maer
ie was kapot oorIe zag net zoo blaauw
in z'n wezen, net zoo blaauw as 'n schaalje
'k riep a: Jan, Jan luuster-d-isJan, oor
je me nie! maer ja oor ie was geblaeze!
En ikke naer uus, van voetje laet gae!
da ku'je begriepeen daer most ik noe
mee de booschap tuus komme, da m'n broer
dood in den duune lei; bel, bel dat was
'n gevalEn toen z'm meê 'n burrie
wizzen aele en tuus gebrocht. Wee oor!
'K nooit geen senieïgheid meer gaad om
kniene te delve!"
„Neen dat kan ik mij best begrijpen,
dat was dan ook al een zeer treurige af
loop. Is zoo iets hier wel meer gebeurd F"
„Da 'k weet nie, maer eens is genogt,
zou 'k dienke en die-d-'r noe nog op uut
gae, die zulle wè wat verzichtiger wizze,
want't geval van Jan wete ze aolemaele.
't Eit zoo motte wizze, za 'k mae zeie,
want a was-t-'r 'n manskerel bie gewist,
die a 'm toch nie kunnen elpe, is 't geen
waereF Ie was drekt gestikt, da spreekt
nattuurlik. Brrr'k kan d'r nog van ieze
a 'k 'r om dienke
„Dat wil ik waarachtig wel gelooven! en
was hij getrouwd F"
„Jei'n, ie a één kind en ze waere nog
maer een jaer getrouwd. En dat was ook
ies, om dat an z'n wuuf te gaen zeie
dat eit moeder gedae, en as 'k z'n vrouwe
's achtemiddags zag, was ze nog a bedaerd
en dat vond ik vremd genogt, want ze was
zot op 'r vint. Z' a 'n joengetje, die is
noe, lae m' is kieke, die za noe 23 jaer
wizze, ie dient noe onder de boerenstand,
mae die a d'r toen nog geen weet van.
Laeter is zie nog getrouwd, allo't was
'n joenk vrommes, toen is Pieter van dikke
Bette nog om eur gekomme en noe eit ze
vee guus, 'k gloove wè van elleve. Dus
ze zit noe goed bestommeld!"
(Wordt vervolgd.)
