3) Uit het leven aan eene kleine
Zeebadplaats.
in.
bleek de natuur sterker dan de leer en
zag men niet weinigen onzer andere bij
dergelijke gelegenheden nog al terug
getrokken boerinnetjes vroolijk mede
huppelen. In het „leve Domburgen „leve
Gent!" en in het luide gejuich bij het
afrijden der volgepakte rijtuigen kon men
gemakkelijk een „tot weerziens" hooren.
Maar er is ook een ernstige zijde aan
dit bezoek. Wij gevoelden ons dien
avond geestverwanten van deze kinderen
uit het zuiden, waar de oude vroolijke
levensopvatting meer bewaard is geble
ven dan bij ons. Toch merken wij, bij
veel verscheidenheid, terstond dat wij
loten zijn van den zelfden stam, en dat
wij één van ziel zijn, want „de ziel van
een volk is de taal." Wij herinneren
ons hoe bij den treurigen broedertwist van
't jaar 30 en 31 in de Vlaamsche steden
en dorpen allerlei dwaze geruchten rond
gingen over de Nederlanders, en hoe on
gunstig ook van dezen kant werd geoor
deeld. Dat zal niet licht meer gebeuren;
wij hebben elkander leeren kennen en
waardeeren en een bezoek als de Gentsche
meisjes ons brachten, wischt menig voor
oordeel uit. Wanneer deze jonge vrouwen
moeders zijn geworden van een nieuw ge
slacht, en het tochtje over de Schelde in
haar herinnering leven blijft, in het
liefelijk licht van het verledene, zullen
zij aan hare kinderen geen sprookjes ver
halen van de wreede, half barbaarsche
bewoners van het lage leelijke polderland,
maar zeker nog met ophef spreken van
het schoone Walcheren, den gastvrijen
eigenaar van Overduin en de vriendelijk
heid der Zeeuwen. N.
door H. J. B.
Het antwoord luidde dat er twee hotels
waren (waarvan de prijzen mijnheer van
Kienen nog al hoog voorkwamen) en
eenige villa's en kamers om en in Mudborg,
maar dat mijnheer werd aangeraden, zelf
eens te komen zien, daar dat zeker de
beste manier was om niet te leur gesteld
te worden. Zoo begreep mevrouw het
ook, en daar papa voor dergelijke zaken
wel wat sukkelachtig was, zouden zij te
zamen eens gaan kijken.
Die inspectiereis liep nog al tamelijk ge
lukkig af, als men een oponthoud van
een uur of drie te Eoozendaal niet
meêrekent, waar mijnheer absoluut in een
verkeerden trein wilde plaats nemen,
waardoor de „spoor," die zij noodig hadden,
voor hunne oogen vertrok. Te Mudborg
aangekomen, waren zij dadelijk aan het
bezichtigen gegaan van de verschillende
gelegenheden die nog te huur maar lang
niet alle schitterend waren.
„Goeie morgen, vrouwtje! kunnen wij
binnenkomen om de kamers eens te zien,"
zei mevrouw van Kienen tegen eene
boerin die in Walchersch kostuum met
van warm zeepsop rookende armen voor
hare deur stond.
Bè zeker, jiffrouw! kwa guus! gaet
daer is 'n bitje van voor de deurel't is
ier vee te koud ook, 't trokt ier vreessig
voor 't deurgat, allo, gaet an d'overkant
van de straete, gauw! antwoordde de
boerin hare handen aan hare schort af
vegende.
„Hebt gij geen vloermat om onze voeten
wat af te vegen, we zullen 't binnen zoo
vuil maken
„Da besan nie, 'k mot toch alevel de
vloer nog dweilen, komt 'r maer in
De kamer die zij binnentraden was
tamelijk groot, maar laag van verdieping
en somber geschilderd, de zoldering donker
groen, de wanden donker bruin, daarbij
lag zij op het Noorden en in den grond,
zoodat het er zoo kil was als in een
kelder. Behalve de beide bedsteden, die
in elke Walchersche boeren binnenkamer
aan weêrszijden van de spinde te vinden
zijn, stond er nog een ledikant, een groote
„piezel" en kabinet, zoodat er ook niet
veel ruimte meer overbleef.
„Wat een duffe lucht is hier," zei
mevrouw.
„Jae, jiffrouw, ons luchte nie vee, witje!
in den lesten tied eit de kaemer insegeel
nie ope gewist en van nacht eit me zeune
die bie d'uzaere dient, ier geslaepe, mae
ik za de boel nog is goed uutkuusse, as
j'm ure wilt temiste. Me vraege f 10.
in de weeke en as je koffie en teê en
botteramme wilt, dan is dat per dag
één gulden per persoon, ja! Jacob van
't ótel eit geseid damme dat vraege kosten
dan ei je eiers en kaes of koek, mae geen
vleis, da zou voor ons te durabel uutkomme,
is't geen waere?"
„En is dit de eenige kamer die gij
verhuurt P"
„Jae, jiffrouw! anders emme nie, as
d'r zou misschiens op zolder nog 'n plekke
wizze, mae da's toch nie vee!"
„Dan zal het voor ons in ieder geval
te klein wezen, vrouwtje! wij gaan nu
nog eens verder kijken en zullen straks
nog laten weten of wij van uwe kamer
gebruik zullen maken of niet. Goeden dag."
„Dat belooft niet veel voor het vervolg"
merkte mijnheer aan.
„Jij zou ook wel dadelijk „fisi, fidi fini"
willen roepen, zooals onze Jan altijd zegt
in zijn potjeslatijn," antwoordde mevrouw.
„Als hij het zoo zei, zou het daar ten
minste machtig veel van hebben!"
„Nu ja, ik ben geene bacchante, dat
weet ik wel," zei mevrouw.
„Gebruik dan ook niet altijd vreemde
woorden waar je de beteekenis niet van
kent," bromde mijnheer.
Onderwijl liepen zij voort tot ze weêr
aan een huis kwamen waar met groote
letters „te huur" voor de ramen stond en
zoo het eene huis uit en het andere in,
tot ze alles gezien hadden en aan het
schiften moesten gaan. Na lang tobben
huurden zij een huisje met 4 a 5 kamers
met bediening en besloten, voorloopig
althans, in een der beide hotels hun
middagmaal te gebruiken. Het huisje was
terstond tot hunne beschikking en op
het einde van Juni, mevrouw kon het,
volgens haar beweren, in de warme stad
langer uithouden, zag men de geheele
familie van Eienen met pak en zak op
Mudborg arriveren.
de keehis te mudbobg.
Den avond van hunne komst zat de
familie van Eienen, vermoeid van de reis
en van het uitpakken, rustig een kopje
thee te drinken, toen zij op eens in de
verte een geweldig rumoer en hevig trom
geroffel hoorden. Aan het boerenmeisje
dat juist nog wat kokend water binnen
bracht, vroeg mevrouw „of zij ook garnisaires
in het dorp hadden" (waarschijnlijk bedoelde
zij garnizoen) waarop Pietje antwoordde:
„O, de jiffrouw dienkt zeker an de
seldate, omda ze de trommel oort, mae
morge en overmorge is 't kerremesse en
die wordt noe ingetrommeld en dan loope
aol de guus nattuurlik meê!"
„En is er dan nog al wat te doen?"
vroeg een van de meisjes.
„Nou, da zou'k wè gloove; morge eije
de gaaischieters en overmorge de rienk-
riejers en dan is 't den eelen dag feeste.
Je treft 't goed, jiffrouw! da je van daege
gekomme bin," voegde zij er bij, daar zij
zich niet kon voorstellen dat er een grooter
genot dan een dorpskermis bestaan kon.
(Wordt vervolgd.)
VERBETERING.
In het vorige nummer is een gedeelte van de
novelleVit het leven aan eene kleine Zeebadplaats
abusievelijk weggelaten. Het gesprek tusschen het
boerenmeisje en haar kennis aan het einde van het
le hoofdstuk moet met onderstaande worden
vervolgd
„Jae, da kan'n sjuust; mae van dat geld
zou 'k niks motten en, oorDie vint kan
meer as rechtuutEn daer is geen mens
die begriept oe ie an aol da geld gekommen
is'K wè goore, da z'm 's aeves in z'n
kaemer en zien zitte geld telle en dat er
dan 'n andere bie stieng meê vierrooie
ooge en aer, en dat 't er dan srikkelik naer
zwaevel stoenk. Ik zou voor geen werels
goed 's aeves langs z'n'of gae. Je weet
toch nog wè van fleê zeumer, toen de
weeuwe van Jan Caljé daer verbie most
en da ze toch mae nie kost. „Wat 't was"
„zeit ze „da weet ik nieët, mae 't was
„of ik meê touwe wier vastgouwe" en ze
kwam eindelienge glad beduusd tuus en
wist nie te zeien oe ze de wegt naer uus
gevonden a!"
„Mae je glooft 't toch nie, doe je wè?
PieteVaoder zeit dat 't aolemaele praetjes
binne; die eigeste weeuwe van Jan Oaljé
zou wa graag Sakke 's wuuf geworre wizze
mae toen dat nie lukte toen eit ze aolderande
vuule praetjes uutgestrooid, en ik merke
noe an joe wè, dat 'r nog altied binne die
't gloove
„Ik gloof ik 't zeker ooren vraegt 't
maer is an Kriene en an Tanne van Klaais
die zulle je d'r wel meer van wete te
vertelleKu'je begriepeMae noe 'k
geen tied meer en 'k gaen d'r van deur,
atjuusjes, dag Ka!"
„Dag Piete, de groetenisse an Keetje!"
,,'k Za 't doe, oor
Uit het voorgaande gesprek kan men
tevens opmaken dat er in Mudborg even
als in meer plaatsen van ons vaderland,
nog al bijgeloof heerscht en dikwijls hoort
men nog wanneer de koeien niet voldoende
melk geven of de kippen geene eieren
leggen of de „vrouwe geen beuter kaerne'
kan, dan de schuld geworpen wordt op
iemand die in den reuk van tooverij staat,
en is dat de menschen niet uit het hoofd
te praten en waarschijnlijk zal het nog
lang duren eer dergelijke dwaasheden ge
heel zijn uitgeroeid.
