En's avonds, dat was toch wonderlijk! Onze ouders hadden verteld dat het gebeuren
van die dag door de radio zou komen. In onze fantasie zaten er in de radio allemaal piepkleine
mannetjes, die het geluid produceerden. Je wist wel dat dat niet kon, maar toch dacht je dat
het zo was. En nu zou dus het Oosterlandse feest te beluisteren zijn? Dat was toch al voorbij?
Papa en mama moesten die avond weg en ome Klaas en tante Van Dijk kwamen oppassen.
We zaten wel een uur van tevoren in en bij de rookstoel naast de radio te wachten. Ik zat
languit bovenop de leuning.
"Duurt da noe nog lank, da geluuster nae da dienk?" vroeg ome Klaas. 't Is tied dat jullie nae
baede hae."
"Mama heeft het zelf gezegd!" riepen we in koor. We huilden bijna omdat die kans ons zou
ontglippen.
"Dan wachte me nog een stuitje!" suste tante Van Dijke.
En gelukkig, hoe was het mogelijk: daar was het opeens. Ja, zo was het echt gegaan.
Voordat ik die avond naar bed ging, klom ik op een stoel voor de achterkamerkast en
legde mijn bloem daar in een hoekje te drogen. Ali had gezegd:
"Dan kan je altijd aan de gazant blijven denken."
Die bloem is daar lang blijven liggen, maar op een gegeven moment had ons dienstmeisje die
rommel tijdens de schoonmaak weggegooid. Daar was ik echt niet blij mee!
De volgende morgen rapporteerde ik opgewonden aan mijn ouders:
"En toen hoorde ik het belletje en dat was ik, want ik had eerst op zo'n ding gehamerd en je
hoorde het allemaal precies!"
Het kon niet op, want de volgende dag riep mama:
"Kom eens kijken, Nelleke, je staat in de krant!"
Links met de trommel Piet van Westen. In het midden met het witte truitje zit Nellie en
rechts Cobi Stouten. Tussen burgemeester Laurense en zijn vrouw staat de ZWEEDSE
GAZANT met de bos rode anjers. Rechts, met bril, juffrouw Beije en juffrouw Marietje.
27
