steeds hoger steeg, kon ik het natuurlijk niet meer bijbenen. De dunne glimmende
waterslangetjes die eerst met kleine geniepige schokjes - alsof ze niet wilden laten
merken wat ze deden - door de reten van de vloer kropen, werden langzaam dikker
en breder. Zo breed dat ze elkaar raakten en zich verenigden tot een brede plas, die
op de duur de hele vloer bedekte.
In het begin kon ik er nog best doorheen lopen zonder natte voeten te krijgen. Maar
toen het water buiten zo hoog kwam dat het over mijn vloedplankendijk heen
dreef, steeg het met het half uur. En ik werd langzaam maar zeker de trap opge
dreven.
Moeder en oma en jullie twee waren natuurlijk allang boven. Ze hadden hun
wintermantels aangetrokken en jullie warm ingepakt, want zonder kachel was het
allesbehalve heet als je stil zat. En wat konden ze anders doen? De kachel beneden
brandde eerst nog wel een poosje, maar terwijl ik op de trap zat te kijken, hoorde
ik op een gegeven moment zachtjes sissen en ik wist dat ze haar laatste adem uitblies.
Het water stond toen al in de laden van de kast.
Ik wipte van de trap op een stoel, van de stoel op de tafel. Van de tafel weer op een
andere stoel, tot ik bij het raam kwam. Daar tilde ik de gordijntjes omhoog om beter
naar buiten te kunnen kijken. Wat ik toen zag kunnen jullie je gewoon niet voor
stellen. Eén uitgestrekte trieste watervlakte, in de straat, op het marktplein en
verder: overal.
Het modderige water klotste zachtjes tegen de muren en er dreef overal vuil op en
stro, hooi, aardappelen, bieten en planken en balken. Bij sommige huizen stond het
al tegen de ramen of dreef door de kapot gestoten ruiten naar binnen.
Aan de overkant zag ik de mensen boven voor hun vensters, opgesloten net als wij.
Voor hoelang, dacht ik. Hoelang zal deze miserie duren, en zullen de Duitsers nu
ook inderdaad moeten vluchten? Anders is alle ellende nog helemaal vergeefs
geweest.'
53
