niks. Niks, helemaal niks! En ik zal je ook uitleggen waarom. Onze dijk is geen
stenen gebouw. Onze dijk is één langwerpige massieve blok. Onze dijk is één bonk
zand en klei met een onverwoestbaar pantser van een halve meter dik bazalt. En
nu moet je eens even goed luisteren. Hoe wordt een göbouw vernield? Door de
scherven? Nee, niet door de scherven. Door de luchtdruk en door anders niets. En
zeg nu zelf, wat kan de luchtdruk tegen de dijk? Hij schiet er toch gewoon overheen.
Nee man, onthoud wat Bertje de dijkwerker je vandaag zegt. Onze dijk ligt waar
hij ligt en waar hij ligt blijft hij liggen. Zolang ik leef en zolang jij leeft en zolang
onze kinderen en klein-kinderen leven tot in alle eeuwigheid, amen. Onthoud dat!
De golven kunnen er op de duur hier en daar een paar bazaltblokken uitzuigen,
maar de bommen - ook de Engelse en Amerikaanse - kunnen hem niks. Wat ze wel
kunnen, ze kunnen een gat in de duinen slaan, maar dat is los zand.'
Er kwam een ogenblik stilte tussen het groepje mensen dat bijeen gedromd was.
Toen zei er een: 'Misschien komen de briefjes niet eens van onze bondgenoten en
hebben de Duitsers ze zelf wel uitgegooid om ons te bedriegen, om ons bang te
maken of om ons tegen de Engelsen en Amerikanen op te hitsen. Ze hebben ons al
zo vaak bedrogen en nu ze in het nauw zitten, zijn ze tot alles in staat.'
'Nou, nee, dat geloof ik nu ook weer niet', meende een derde. 'De Duitsers weten
veel te goed dat ze op hun laatste benen lopen en toch niet meer kunnen winnen.'
'We kunnen niets beters doen dan afwachten wat Radio Oranje in Londen vanavond
35
