47
Het verheugt ons zeer, dat U in ruime mate gevolg hebt willen
geven aan onze uitnodiging.
Bericht van verhindering is ingekomen van Prof. Jansen, we
gens verblijf in het buitenland, van Mr. Spitsen, Secretaris-Ge
neraal van het Departement van Verkeer en Waterstaat, van Ir.
Maris, Directeur-Generaal van de Rijkswaterstaat en van Burge
meester Wethouders van Zierikzee.
Het is wel door zeer bijzondere omstandigheden en gebeurte
nissen, dat de Gezamenlijke Polderbesturen van Schouwen-Duive-
land U verzocht hebben hier aanwezig te willen zijn.
De rampnacht van 1 Februari j.l. was voor ons eiland cata-
strophaal. Toen is het gebeurd, wat door niemand werd verwacht
of voor mogelijk werd gehouden.
Immers onze dijken, welke eeuwen lang de zee hadden weer
staan en na buitengewoon hoge vloeden voor zoveel nodig werden
verhoogd, voldeden naar onze mening aan alle, aan zeedijken te
stellen eisen.
De rampnacht leerde anders. De vloed, opgezweept door een
krachtige storm, bereikte een hoogte als nooit te voren. Zo hoog
liep de vloed, dat onze dijken werden overspoeld. Het overstromende
water vrat het dijkslichaam aan de binnenzijde weg, waardoor op
een aantal plaatsen de gehele dijk werd weggesleurd, zodat de
woedende golven vrije toegang tot onze polders kregen.
De bewoners van ons eiland werden door de zee besprongen. In
kleine polders werden mens en dier, met de gebouwen waarin zij
zich bevonden, in enkele minuten tijds door de stroom verzwolgen.
Het aantal slachtoffers van deze ramp op ons eiland bedraagt
531. De verhoudingsgewijs het zwaarst getroffen gemeenten zijn
Ouwerker en Nieuwerkerk, waar 15 van de bevolking het leven
liet.
Wij zullen deze slachtoffers met eerbied blijven gedenken.
De calamiteiten van onze dijken bleken zo talrijk en van zo
danige omvang, dat aan direct herstel door de plaatselijke krachten
niet viel te denken.
Wel werden met man en macht de nog droog gebleven polders,
welke door het oog van een naald waren gekropen, maar nog zeer
ernstig werden bedreigd, verdedigd.
De taaie strijd aan de Schouwse dijk, speciaal bij Kwakkers-
weel door de bewoners, bijgestaan door militairen, was niet te
vergeefs en zo werd ook een belangrijke verbindingsweg behouden.
