B
ja nog ruimer, waarin zij op gezonde wijze kunnen leven?
Van begin af aan weten wij dat er van een restauratie geen
sprake kan zijn. Restauratie van het verloren gegane is zin
loos, omdat daarmede voorbijgegaan zou worden aan het
hierboven geschetste gistingsproces van de plattelandssamen
leving.
Geen restauratie, maar constructie van een agrarische
samenleving, die in al haar delen tot gemeenschap geinte-
greerd wordt. Als deze bladzijden gelezen worden, zijn in
verschillende plaatsen de geëvacueerden weer terug, in de
andere zullen zij binnen afzienbare tijd terugkeren. Dan is de
tijd van de plotseling door de ramp in het leven geroepen
„noodverbanden" voorbij. Het noodrecht wordt dan niet meer
gehanteerd. Op normale democratische wijze zullen de dorps
bewoners dan met elkaar het leven in hun dorp weer gestalte
gaan geven.
Maar voordat het zover is, is daar de periode van de terug
keer en de overgang van de abnormale situatie naar het werk
van iedere dag.
De problemen van
de terugkomst.
Tussen de eerste
Februari en de
datum van terug
keer liggen de ge
beurtenissen die
voor velen té zwaar
zijn geweest om
alleen te dragen.
Daarom zal het goed zijn dat vele terugkerende evacué's door
een maatschappelijk werkster of een geestelijk verzorger de
thuiskomst vergemakkelijkt wordt.
Wat hier nodig is, is vóór alles menselijk contact. Geen
bureaucratisch formalisme „zoveel dekens, zoveel lakens,
tandenborstel, twee stel ondergoed, goed zo, doorlopen
maar; volgende" geen gepreek dat van het contact met het
leven gespeend is, maar een persoonlijke hulp, van mens tot
mens.
1
32
