Eigen kinderen pleegouders naar KiP
t
12 WOENSDAG 24 JANUARI 2018
Uitgelicht
Geen verschil
door Conny den Heijer
Sophie vindt het wel span
nend als er een rechtszaak
loopt waar moet worden be
sloten of een kindje bij haar
thuis mag blijven wonen of
niet. “Bij ons mag er in ieder
geval een blijven, van de an
dere hoop ik het ook. Als ik er
een zou moeten missen dan
zou ik dat erg vinden. Gelukkig
heb ik het nog niet meege
maakt dat er een kindje weer
weg ging maar anderen wel.
Ik vind het fijn dat ze bij ons
wonen en dat vinden zij ook.
Later wil ik ook pleegouder
worden en juf."
Sinds elf jaar is Pleegou-
dersupport actief in Zeeland.
Mieke Teunissen is er coördi
nator en zegt: "Je moet ons
zien als belangenbehartigers
voor de positie van pleegou
ders. Wij treden voor hen naar
buiten, bevorderen de onder
linge contacten, geven trai
ning en deskundigheidsbe
vordering. De vraag die wij
hen stellen is: wat kunnen we
voor jullie doen. Pleegouders
hebben een bijzondere positie
Pleegoudersupport is een groep pleegouders die
ondersteuning biedt aan andere pleegouders:
‘Voor pleegouders, Door pleegouders'. Een grote groep
deskundigen en vrijwilligers organiseert activiteiten om
pleegouders en hun kinderen te ondersteunen.
in de maatschappij die niet
onderschat moet worden. En
zeker die van hun ‘eigen' kin
deren niet. Daar leggen wij
momenteel de nadruk op." Wil
je meer info kijk dan op:
O www.pleegoudersupport.
nl
Als je naast je eigen kinderen ook pleegkinderen hebt, dan vraagt dat inspanning
van het hele gezin. Ook je eigen kinderen hebben een rol in de zorg voor het
pleegkind, al zien zij dat zelf vaak niet zo. Ook zij moeten hun verhaal kwijt en bij wie kun
je dat beter doen dan bij 'lotgenoten’. Daarom heeft Pleegoudersupport de zogenaamde
KiP groep in het leven geroepen, een contactgroep voor eigen kinderen van pleegouders. Er
zijn op dit moment al twee KiP groepen in Kloetinge, dus de behoefte is er. Het is mogelijk
om ook op andere plaatsen in onze provincie een KiP middag te organiseren. Een eigen
kind kan zich soms buitengesloten en eenzaam voelen maar mag niet over het hoofd
gezien worden. En wat is er dan leuker dan dingen samen doen met andere ‘lotgenoten’.
Natuurlijk is het soms ook wel
eens vervelend. Want met zo’n
kleintje in huis kun je zelf niet
altijd alles doen, bijvoorbeeld
niet teveel lawaai maken als
er een middagslaapje wordt
gedaan. "Maar dat heb je met
een eigen broertje of zusje
ook, dat maakt geen verschil.
Dan is het wel leuk als je in de
KiP groep met anderen die er
varingen kunt delen.”
twaalf jaar bestaat op het mo
ment uit zestien kinderen, de
groep twaalf-plussers zijn er
nu vijf. Deze groep zijn wat
ouder en hebben vaak iets an
ders te doen op zaterdag en
doordeweeks gaan hun scho
len op verschillende tijden uit.
Dat is soms moeilijk te combi
neren." Meer info op: www.
warempel.nu
Kaartspel
Jasmijn Haars begeleidt de
kinderen van de KiP groepen.
Zij heeft zelf een kaartspel
ontwikkeld waarbij de kinde
ren elkaar kunnen bevragen
en opdrachten kunnen geven.
"Zo leren zij elkaar beter ken
nen en kunnen zij zich ont
wikkelen. Daarnaast knutse
len we, praten we veel met
elkaar en oefenen we met de
paarden die we hier hebben.
Onze groep van zeven tot
Het kaartspel dat Jasmijn Haars zelf heeft ontwikkeld. Zo leren de kinderen van de KiP groep elkaar beter
kennen. Foto: Conny den Heijer
Er is gebrek aan pleegouders, aan gewone mensen zoals jij en
ik. Maar pleegouder zijn is een taak die je ook niet moet on
derschatten. Er komt vaak meer bij kijken dan je aanvankelijk
dacht. Pleegouders en hun kinderen staan er niet alleen voor,
zij krijgen ondersteuning van Pleegoudersupport. Maar ook
hun ‘eigen kinderen’, als is dat een vervelende term om te
gebruiken. “Want,” zegt Sophie” Het voelt alsof mijn pleeg-
zusjes gewoon mijn 'eigen' zusjes zijn.”
KLOETINGE -Sophie van
twaalf is een ‘eigen kind’ van
pleegouders. Zij heeft een ‘ei
gen’ broertje van negen en
twee pleegzusjes van zes en
anderhalf jaar oud. Sophie
vond het een leuk idee dat
haar ouders er voor kozen om
pleegouders te worden. "Ik
vond het erg leuk dat we er
weer een kindje bij kregen. En
toen mijn oudste zusje voor
het eerst bij ons binnen kwam
voelde het gelijk als een echt
zusje waar ik voor kon zor
gen.”
