BRESKENSCHE COURANT
Nieuws- en Advertentieblad voor geheel Zeeuwsch-Vlaanderen W. D.
Het vreeselijk geheim,
BOEKENWEEK
Verschijnt iederen DINSDAG- en VRIJDAGAVOND. Telefoon 21. Postgiro 50895
Uitgave E. Ë00M-BLIEK - Breskens
3®wceu\e 3voe^e-
Het Duitsche Weenen.
FEUILLETON
Kon. Boekhandel
E. Boom-Bliek, Breskens.
47ste Jaargang
|Dinsdag 29 Maart 1938
Nummer 4325
I
ABONNEMENTSPRIJS:
Per drie maanden f 1.25 Buiten Breskens per drie maanden f 1 40
Franco per post
Buitenland per jaar f 6.50 Alles bij vooruitbetaling.
ADVERTENTIEPRIJS
Van 1-5 regels 10,75 Iedere regel meer I0;15. Ingez. Med. 30 ct. per regel
Abonnements-advertenties groote korting.
Kleine Advertenties tot hoogstens 5 regels f 0.40 (bij vooruitbetaling)
0
Voor schoolgeld waarvan de biljetten
op 10 December 1938 zijn uitgereikt
wordt nog gelegenheid tot betaling
gegeven op Donderdag 31 Maart
a.S. Daarna zal tot vervolging worden
overgegaan.
Zaterdagavond heeft Göring, de
Duitsche generaal-veldmaarschalk te
Weenen een groote rede gehouden,
waarin hij de Oostenrijkers aankondig
de hoe hij ze zal inschakelen in het
vier-jarenplan.
En aan het einde van dit vier-jaren
plan moeten de Joden uit Weenen weg
zijn.
Bürckel, de vertegenwoordiger van
den Führer, voor het plebisciet, heeft
enkele malen dreigementen geuit tegen
die lieden, die op eigen houtje de
huizen van Joden en politieke tegen
standers binnendrongen en geld en
kostbaarheden in bezit namen. Com
munisten of provocateurs, heette het in
de proclamaties, waren dit, die dat
deden, zij die met de nationaal-socia-
listische beweging niets uitstaande
hadden.
En de nationaal-socialisten die op
hun eigen houtje zich daaraan wel
schuldig maakten, werd bevolen zich
onmiddellijk aan te melden, opdat het
in beslag genomene moest afgedragen
worden aan de leiding.
Begrijpelijk was men beducht voor
den wrok waarmede de Oostenrijksche
legionnairs bezield zijn, waarvan er nog
20.000 in Duitschland snakken naar het
oogenblik dat zij naar hun vaderland
mogen terugkeeren en dat men ze
daarom nog eenigen tijd daar houdt.
In deze groote rede heeft Göting,
als rechterhand van den Führer, er met
17.
Weliswaar had hij bitter berouw
gehad over zijn woorden, maar toen
was het te laat en hij heeft Valeska,
niettegenstaande alle nasporingen, niet
meer kunnen terugvinden.
En nu bekende hij het zwaarste deel
zijner schuld. Hij had, nadat Valeska
verdwenen was, terstond naar zijn
oom moeten ijlen, om hem het ge
beurde mede te deelen. waarna men
waarschijnlijk Valeska nog wel had
kunnen opsporen. In plaats daarvan
had hij lafhartig gezwegen en, nog
lafhattiger, geloochend, uit vrees dat
zijn oom niet alleen toornig zou zijn
over Valeska's vlucht, maar ook boos
en bedroefd over haar verlies. Hij had,
voor het slimste geval, onterving ge
vreesd en zoo had hij Valeska opge
offerd. Dat was niet te verontschul
digen en kon hem bezwaarlijk verge
ven worden. Hij zelf had over zijn
daadhet innigste berouw en toen hij
later het verschrikkelijke lot van Va
leska vernam, had hij onbeschrijfelijk
veel geleden. En toch had de lafhar
tige vrees hem niet verlaten, zoodat
hij zijn noodlottig zwijgen had volge
heel zijn gezag op gewezen, dat Wee
nen met zijn 300.000 Joden dit aan
tal is zeker tweemaal zoo groot
geen Duitsche stad genoemd mag wor
den, zoolang deze daar zijn, en hij het
tot een zuiver Duitsche stad zal maken.
Hij heeft den Joden dan ook aange
kondigd, dat ze er uit zullen moeten.
Maar zijn uitdrukkelijke wensch is,
dat dit niet geschieden mag met eigen
machtige en domme maatregelen, doch
stelselmatig, zonder gevoelens van haat,
volgens de wetten en bevelen van
boven.
En is het vier-jarenplan ten einde,
dan moeten de Joden uit Weenen ver
dreven zijn. Dan moet Weenen van
Joden gezuiverd zijn.
Voorts pleitte hij ook voor de andere
overwonnenen. Hij bestreed de ge
ruchten, welke de tegenstanders ver
spreiden, ook, dat volgens hetwelk na
den lOden April, dus den dag van het
plebisciet, de wraakneming op de
tegenstanders eerst recht zal beginnen,
dat dan de „dag der lange messen"
zal komen; enz. Hij verklaarde daarbij
te begrijpen, dat die tegenstanders, die
zich schuldig voelen, zoo iets vreezen;
hij gaf ook toe dat velen dat dubbel
en dwars verdiend hadden; maar wees
er met bijzonderen nadruk op, dat
slechts volgens recht en wet mag ge
handeld worden en dat in Duitschland
slechts bij den Führer het recht over
dood en leven ligt, en dat niemand
anders zich dat mag toeeigenen. Hij
waarschuwde op dreigenden toon, wie
dan ook, zelf rechtertje te gaan spelen.
Deze deelen van zijn redevoering,
evenals de verzachtende omstandighe
den pleiten voor zoo velen der tegen
standers, ook onder de legitimisten, die
zelf misleid waren of te goeder trouw
handelden, vonden bij de toehoorders
lailg niet denzelfden bijval als die dee
len, waar hij aankondigde, wat hij reeds
besloten heeft en nog zal besluiten, om
werkloosheid en de ellende in Oosten
rijk niet slechts op te heffen maar om
zelfs, evenals in het overige Duitsch
land een tekort aan werkkrachten te
doen ontstaan.
De nationaal-socialisten van Weenen
en zij, die naar deze redevoering heb
ben geluisterd, weten nu hoe de mach
tige minister-president met groote stem
verheffing heeft verkondigd, dat geen
verder broederbloed mag vloeien; dat
er een orde in Duitsche geest moet
gesticht worden en dat deze orde en
houden, tot op het oogenblik, dat de
dood hem nabij was-
De wrekende gerechtigheid had hem
achterhaald en hij ondervond nu de
rechtmatige straf voor zijn zware schuld.
Wernecks toorn was verschrikkelijk
om aan te zien, doch de dwaling,
waarin hij zelf verkeerd had ten op
zichte van Arno Von Pahlen, stemde
hem zachter tegenover zijn neef. Hij
vergaf deze, hoewel het hem veel
moeite kostte.
Ik wil u vergeveD, zeide hij en
moge Gods barmhartigheid uw leven
sparen, maar onder mijn oogen zult
gij niet meer leven. Gij zijt de zoon
van mijn broeder, doch gij hebt het
leven verstoord van het meisje, dat
mij een dierbare nalatenschap was,
waarvan ik voor Gods rechterstoel
rekenschap zal moeten afleggen. Leef
en genees, maar verdwijn dan uit mijn
oogen. Mocht gij u in uw verder leven
beter gedragen en door een oprecht
berouw Gods genade voor uw zonden
verwervenl Mijn testament zal ik niet
veranderen; het geld, dat ik eenmaal
voor u bestemd heb, zult gij ontvan
gen, wanneer mijn oogen gesloten
zullen zijn en God leer mij vergeten,
wat gij mij en de mijnen aangedaan
hebt
Robert stierf dien kerstnacht niet.
Mijnheer Werneck en zijn dochter
keerden na de noodige besprekingen
met Arno Von Pahlen naar Allenhof
discipline moeten gehandhaafd worden
en provocaties moeten ophouden.
Wanneer de nationaal-socialisten dus
grootmoedig willen zijn met hun tegen
standers. dan moeten dezen vooral niet
denken, dat dit zwakheid zou be lui
den. Wat geschiedde is voorbij; maar
wie thans nog de voor goed voorbij
zijnde legitimistische droomen zou wil
len najagen, hetzij dat hij een kleine
arbeider is dan wel een vroegere aarts
hertog, zal als landverrader de geheele
strengheid van de wet te voelen krijgen.
Göring, die zijn bekende uitingen
over zijn lievelingswapen, de luchtvloot,
nog eens met nadruk herhaalde, en die
o.a. verzekerde, dat Duitschland zich
wat dit wapen betreft, geheel en al
de meerdere voelde, heeft den Oos
tenrijkers veel gebracht en beloofd en
veel bedenkingen tegen den „Anschluss"
trachten weg te nemen.
Afwachten is dus de boodschap.
Kamer van Koophandel en
Fabrieken voor Zeeuwsch-
Vlaanderen te Terneuzen.
o
In de Zaterdag gehouden vergadering
waren afwezig de leden der afdeeling
Grootbedrijf, de heeren R. V. H. Ver-
schaffel en J. F. de Klerk, en het lid
der afdeeling Kleinbedrijf, de heer A
van 't Hoff.
De Voorzitter opende de vergadering
door het uitspreken eener rede, waarin
hij de werkzaamheden van het afge-
loopen jaar releveerde.
Dpze rede werd door den heer De
Vrieze, als oudste lid in jaren, be
antwoord.
Hierna werden herkozen tot voor
zitter der Kamer de heer J. A. van
Rompu, tot Voorzitter der afdeeling
Grootbedrijf de heer P. A. Neeteson,
tot diens plaatsvervanger de heer I.
van Melle, tot voorzitter der afdeeling
Kleinbedrijf de heer J. M. Oggel en
tot diens plaatsvervanger de heer A.
de Vrieze.
Vervolgens werden benoemd de le
den der verschillende commissies, te
weten, der financieele commissie, der
commissie voor het Handelsregister,
der commissie belast met de uitvoering
der wet regelende het uitverkoopen
en opruimen in het winkelbedrijf, en
terug. De gasten hadden hen welis
waar gemist, maar ik had zoo goed
mogelijk hun afwezigheid verontschul
digd en de gebeurtenissen van dezen
nacht werden eerst later bekend.
VII.
Terwijl op Kerstmorgen de klokken
luidden, verscheen tot algemeene ver
bazing Arno Von Pahlen op het land
goed. Iedereen kende er de vijand
schap, die er bestond tusschen hem
en den landheer, hoewel de oorzaak
minder goed bekend was; maar aller
harten jubelden op het zien van den
in den geheelen omtrek zoo zeer be
minden jongeman. Irmgard scheen in
den laatsten nacht weder jaren jonger
geworden te zijn.
Welk een welkomst werd den
nieuwen gast bereid! Toen ik hem
naast Irmgard zag staan, geloofde ik
nooit een schooner paar gezien te
hebben.
Geen wonder, dat zij hem beminde,
maar wel verwonderde het mij, dat op
hem ooit de minste schaduw van ver -
denking had kunnen vallen.
Voor mij is deze kerstdag de schoon
ste herinnering uit mijn leven en wan
neer ik aau hem denk, dan klopt mijn
hart sneller van de reinste vreugde.
Nadat het vroolijke feestmaal ge
ëindigd was en de gasten zich ver
wijderd of ter ruste begeven hadden,
riep mijnheer Werneck Arno en zijn
der commissie tot uitvoering der Ves
tigingswet Kleinbedrijf.
Mededeeling werd gedaan van een
dankbetuiging voor de belangstelling
van wege de Kamer betoond bij het
100-jarig bestaan van het kantoor der
posterijen te Ter Neuzen en Je Oost
burg, op 1 Januari 1.1.
Naar aanleiding van het schrijven
door de Kamer gericht tot de ge
meentebesturen in Zeeuwsch-Vlaande
ren, om zich te onthouden van mede
werking aan de stichting van een cen
traal inkoopbureau van de Vereeniging
van Nederlandsche gemeenten met uit
schakeling van den plaatselijken mid
denstand, is een betuiging van instem
ming ontvangen van het gemeentebe
stuur van St. Jansteen.
Door het Bureau is uitvoerig mede
deeling gedaan van de stappen door
de Kamer gedaan in verband met de
door de Belgische regeering tegen 1
Januari 1.1. uitgevaardigde belemmerin
gen van het verkeer naar België met
huur-auto's en autobussen.
De Kamer besloot zich ook tot den
Minister van Waterstaat te wenden,
met verzoek te bevorderen dat in de
toekomst een soepeler houding zal
worden inachtgcnomen tegenover ver
zoeken om van uit Zeeuwsch-Vlaande
ren excursies naar het overig deel van
Nederland te mogen maken. Naar de
meening der Kamer is de bij de dezer
dagen genomen beslissingen, waarbij
het maken van excursies naar de jaar
beurs te Utrecht werd geweigerd, geen
voldoende rekening gehouden met de
ligging van Zeeuwsch-Vlaanderen ten
opzichte van de spoorwegen, die men
alleen na een reis over de Schelde kan
bereiken, en dat de veerdiensten, welke
den overtocht verzekeren, een te be
perkten dienst hebben, om van
Zeeuwsch-Vlaanderen uit een reis naar
het centrum van het land te maken,
waardoor de verblijfstijd aldaar te be
perkt wordt.
De extra- of goedkoope treinen, die
door de spoorwegen ook van tijd tot
tijd van uit Zeeland worden ingelegd,
hebben voor de inwoners van Zeeuwsch
Vlaanderen daardoor ook geen waarde
Door gebruikmaking van autobussen is
het van uit die grensstreek mogelijk
een tocht naar het overig deel van
Nederland te maken en daar geruimen
tijd te vertoeven. Worden die ritten
belet, dan ontneemt men de inwoners
van Zeeuwsch-Vlaanderen aan wie de
dochter tot zich.
Ga met mij mede, Bertha, zeide
Irmgard; gij hebt mijn verdriet gedeeld,
nu moet gij ook deel nemen aan mijn
vreugde.
Ik vergezelde haar en mijnheer Wer
neck glimlachte toen hij mij zag.
Lieve Bertha, zeide hij, wees gij mij
een dochter, wanneer Ik de mijne ver
lies.
Maar Irmgard wierp zich aan zijn
hals.
Gij zult mij niet verliezen, papa,
riep zij uit.
Ik zal Allenhof niet verlaten.
Luister eens! zei de landheer haar.
Dit is de vijfentwintigste, eigenlijk
reeds de zesentwintigste December
en wilt gij eigenares van Allenhof
blijven, dan moet gij nog voor den
zevenden Januari huwen.
Daarop wendde hij zich tot Amo
en zeide; Arno, tracht gij haar te be
wegen den dag van haar huwelijk te
bepalen, terwijl ik met Bertha de
voorbereidselen tot de feestelijkheden
bespreek.
Het huwelijk werd bepaald op
Nieuwjaarsdag. Op dien dag was het
geheele landgoed getooid met groen
en bloemen.
Geheele oranjeriën waren voor de
versiering van het huis geplunderd
geworden. De aarde droeg haar
sneeuwig feestgewaad. Maar het schoon
ste beeld in mijn herinnering is en
tijd of het geld ontbreekt om aan een
reis naar het centrum twee dagen
en daardoor ook kosten van logies uit
te geven te besteden, die gelegen
heid om naar het centrum van Neder
land en de daar plaats hebbende de
monstraties te reizen of daaraan deel
te nemen. Het waren in de laatst ver-
loopen jaren juist de ondernemers van
autobusdiensten die de inwoners van
Zeeuwsch-Vlaanderen naar de jaarbeurs
te Utrecht begonnen te trekken, en dit
kan, in verband met de boven aange
haalde omstandigheid niet als een na
deel voor de spoorwegen worden be
schouwd. Eer het tegendeel, wanneer
men de Zeeuwsch-VIamingen naar het
Noorden leert reizen.
fern**).
2 TOT 9 APRIL
ALS U VOOR TENMINSTE Fl. 2.50 KOOPT,
ONTVANGT U HET GESCHENK
EEN BUNDEL NOVELLEN
De nieuwste boeken voorhanden.
blijft Irmgards gelaat, zooals ik het
stralend van vreugde door den sluier
zag.
Mijnheer Von Ballerstedt was ook
uitgenoodigd deze gelukkige dagen op
Allenhof te komen doorbrengen en hij
kwam. Ik ben overtuigd, dat niemand
zich meer verheugde over Irmgards
welverdiend geluk dan hij. Terwijl alle
aanwezigen op hun bijzondere wijze
bruid en bruidegom geluk wenschten,
kwam hij op mij toe.
Juffrouw Bertha, zeide hij, mij voor
het eerst bij mijn voornaam noemende,
ik heb u wat te zeggen. Hebt gij
eenige oogenblikken voor mij over?
Wij gingen in de nis van het groote
boogvormige venster en hier verzocht
hij mij, terwijl hij mij aanzag met een
blik, dien ik nooit vergeten zal, zijn
vrouw te worden. Het aanzoek ver-
rastte mij bovenmate!
Nooit had ik mij zelve durven be
kennen, hoe innig ik hem beminde.
Slechts één antwoord was er op die
vraag en die luidde; Ja.
Robert Werneck genas na een lang
durige, zorgvuldige verpleging en keer
de naar zijn regiment terug.
Hij had berouw over zijn misslag
tot het oogenblik van zijn dood op
het slagveld, in heldhaftigen strijd te
gen den erfvijand van het rijk.
Einde
