BRESKENSCHE COURANT
Nieuws- en Advertentieblad voor geheel Zeeuwsch-Vlaanderen W. D.
Verschijnt iederen DINSDAG- en VRIJDAGAVOND. Telefoon 2L Postgiro 50895 Uitgave E. BOOM-BLIEK - Breskens
3©ttieetv\e ^resVetv^
Een Schoonheidsprinses.
i
Het groote probleem.
47ste Jaargang
Vrijdag 7 Januari 1938
Nummer 4302
ABONNEMENTSPRIJS
Per drie maanden f 1.25. Buiten Breskens per drie maanden I 1 40
Franco per post
Buitenland per jaar t 6.50 Alles bij vooruitbetaling.
ADVERTENTIEPRIJS
Van 1-5 regels 10,75 Iedere regel meer 10; 15. Ingez. Med. 30 ct. per regel
Abonnements-advertenties groote korting.
Kleine Advertenties tot hoogstens 5 regels I 0.40 (bij vooruitbetaling)
De Burgemeester van Breskens
roept de comité-leden van de voor
lichtingscursus voor koken en naai
lessen op om Maandagavond om half
acht ten Gemeentehuize bijeen te
komen.
De Burgemeester voornoemd:
J. P. DROST.
Voor vrouwen uit de werkende stand
bestaat wederom gelegenheid deel te
nemen aan een Kóok- en Naaicursus,
waarvan de kookcursus onder leiding
van Mejuffrouw J. DEKKER zal staan.
Allen, die hieraan wenschen mede te
doen worden verzocht, zich vóór 13
Januari op te geven bij Mevrouw
DROST of bij de Wijkzuster. Indien
de huisvrouw zelf'niet kan komen, mag
een dochter in haar plaats komen, mits
zij 20 jaar of ouder is, en thuis in de
huishouding ook helpt.
De kookcursus zal gehouden worden
in 6 avonden. Daarna zullen de deel
neemsters van de kookcursus een naai
cursus kunnen volgen, die ook zes
avonden zal duren en waarschijnlijk
geleid zal worden door Mej. J. R.
VAN AS.
Gezien de belangstelling, die er
steeds voor deze cursussen bestaan
heeft en het groote nut, dat zij voor
de huisvrouwen oplevert, twijfel ik er
niet aan, dat zeer velen van deze ge
legenheid gebruik zullen maken
De Burgemeester van Breskens:
J. P. DROST.
Hoe in Londen het
Nieuwjaar wordt gevierd.
Wie er nog aan mocht twijfelen dat
het Engelsche volk een der rijkste ter
wereld is en Londen de duurste stad,
moet allen twijfel verloren hebben hij
het aanschouwen van de wijze waarop
hier het nieuwe jaar is ingehaald. Het
geld heeft als water gestroomd en dat
nog wel vlak na een Kerstmis die weer
FEUILLETON
24.
Naar het Engelsch.
Toen Narcissa dien avond naar bed
9>ng, kon zij den slaap niet vatten. Ze
had nog een lang gesprek gehad met
Alleen, maar wat haar nu steeds bezig
hield, was het niet weg te redeneeren
feit, dat Desmond met zijn vroegere
vooruitzichten een heel andere partij
was dan Desmond daarvan beroofd, al
was hij dan ook Prins van Rathifin.
Daarbij kwam, dat ze wel liefde voor
hem voelde, lees, dat zij van Baron
Burnstein niet bepaald kon getuigen.
O, waarom had die oude oom toch
zulk een belachelijk testament gemaakt!
Telkens zag zij het steeds wisselend
licht van de vuurbaken op het eind
van de Pier. Eens viel dit haar kamer
binnen en zag zij de bewuste „Zee-
manskast verlicht, fa, wat zou daar
toch allemaal inzitten?
Nieuwsgierig was zij eenmaal: zij was
alle records van vorige jaren heeft ge
broken wat betreft uitgeven van geld,
aldus het Alg. Hbl.
De Engelschman brengt oudejaars
avond bij voorkeur niet thuis door.
Alle restaurants geven speciale oude-
jaars-soupers en vele waren twee weken
tevoren al uitverkocht. De accomodatie
was vrijwel overal verdubbeld door
dinertafels tot in de gangen en salons
te zetten en in enkele hotels kon men,
door de draaideur van de straat af naar
binnen glurend, zien, dat de gasten
zelfs in de voorhal, vlak achter de deur,
aan het soupeeren waren.
Het gaac hierbij niet om continentale
prijzen Vijf gujnjes, dus bij de vijftig
gulden, voor een souper, waarbij dan
nog ten minste evenveel komt voor
dranken en extra's, is niets bijzonders
voor een eersce-klas Londensch res
taurant, en daarvan zijn er eenige tien
tallen, die alle meer dan vol waren.
De reusachtige Lyons-paleizen, die
voor een paar guinjes per hoofd acco
modatie boden aan duizenden burgers
van de midden-klasse, waren ook alle
tot op de laatste plaats gereserveerd.
Het zijn er geen duizenden, maar zeker
honderdduizend Londenaars geweest,
die op oudejaarsavond op zijn minst
vijf pond hebben uitgegeven voor elk
lid van het gezelschap waarmede zij
oudejaarsavond doorbrachten. Het is
een betrekkelijk klein percentage van
de acht millioen Londenaars die er zijn,
ongerekend nog de vele buitenlandsche
en provinciale gasten, maar het is wel
een bewijs hoe ontzaggelijk veel geld
hier onder de massa zit.
Het West End bood op oudejaars
avond een aanblik van een luxe-stad,
zooals men wel nergens ter wereld zal
kunnen zien. Dames met flonkerende
juweelen in het haar, aan de ooren en
om den hals, en gehuld in de kost
baarste bonten mantels, waaronder men
den sleep van een rijk avondtoilet kon
zien, op prachtige schoentjes, stapten
uit eindelooze rijen Rolls Royces, om
aan den arm van heeren in rok en met
hoogen hoed, de glanzende ingangen
van het Ritz, of het Berkeley, of het
Claridge binnen te glippen. Overal bij
de restaurants en hotels verdringen zich
verkoopers van luchtballons, want geen
oudejaarsavond in Londen kan verloo-
pen zouder dat men eenige dozijnen
luchtballons heeft stukgeknepen.
De honderdduizenden die geen plaats
meer hebben kunnen krijgen in de res
taurants, maken dat goed door dubbel
zooveel te drinken In de „pubs", die
alle tot 1 uur open blijven en tegen
twaalven loopt de stemming waar men
nieuwsgierig geweest naar kasteel O'Re-
gan, nieuwsgierig om de heks te zien
op berg Finn en nu weer deed dit
sterk sprekend gevoelen haar opstaan,
een peignoir aanschieten en het licht
aanknippen.
Als iemand er haar op attent had
gemaakt, dat dit toch eigenlijk niet was,
zooals het hoorde, dan zou zij diep
beleedigd zijn geweest. Aileen had
immers gezegd, dat zij al eens begon
nen was, om roet Nancy den inhoud
van de kast na te kijken.
De bovenste plank was gauw genoeg
doorgenomen; die bevatte hoofdzake
lijk handwerken, een portefeuille met
teekeningen en schetsen en enkele zil
veren snuisterijtjes. Die legde zij er
vast uit en haalde de tweede te voor
schijn. Daar lagen kanten fichu's in;
ceintuurs van Oostersche kralen, en
kele borduursels, benevens een paar
sjaals, en een lavendelkleurige, zijden
japon.
Narcissa legde die ook terzijde en
was nu op den bodem van de kist.
Hier vond zij stapels oude, half-verga-
ne brieven, met koordjes bij elkaar ge
bonden; een nachtzak, een naaidoos
en nog een grootere doos van rozen-
hout, waarin weer veel kleinere doos
jes en étuitjes met sieraden. Eindelijk
zich ook bevindt, in de warme dans
zalen of op de koude straat, tot koorts
hitte op. De ongeloofelijke hoeveelhe
den alcohol die worden verzwolgen,
dragen daar natuurlijk het meeste toe
bij.
Piccadilly Circus is eivol menschen.
Van rijverkeer is geen sprake. Alle auto's
staan stil, en worden onmiddellijk be
klommen door jongelui met toeters en
papieren mutsen en (natuurlijk) lucht
ballons.
Precies twaalf uur barst een oorver-
doovend geraas uit. Iedereen blaast zoo
hard hij kan op een toeter, alle claxons
loeien, alle luchtballons worden stuk-
geknepen, en van de duizenden die zoo
luid mogelijk het traditioneele „Auld
Lang Syne" trachten te schreeuwen,
kan men niets hooren.
Op het plein voor St. Pauls vallen
de meest wilde tooneelen voor. In
vroeger jaren verzamelden zich daar de
Schotten in Londen. Voor de Schotten
is nieuwjaar (Hogmanay) namelijk een
heel belangrijke feestdag, terwijl zij niet
aan Kerstmis doen. De Engelschen ne
men nieuwjaarsdag daarentegen niet in
acht als feestdag. Er loopen dozijnen
goedkoope extra-treinen van Londen
naar Schotland, maar er zijn natuurlijk
vele Schotten die in Londen moeten
blijven. Zij plachten de middernacht-
mis in de St. Pauls bij te wonen, die
zóó druk bezet was, dat de deuren
open moesten blijven om de massa op
het groote plein ervoor te kunnen
laten deelnemen aan den dienst, welke
besloten werd met koorzang.
Dat is de laatste jaren veel veran
derd, en, helaas, verslecht. Het grauw
van het Ease End verzamelt zich thans
voor de St. Pauls (waarvan de deuren
dan ook gesloten blijven) en gooit
whiskeyflesschen die uitgedronken zijn
op den weg stuk, waarna over de
scherven wordt gehotst. Fatsoenlijke
Schotten laten zich dan ook bij deze
dronkemansbende niet meer zien.
In de groote hotels wordt het nieuwe
jaar op verschillende wijzen begroet,
door een corps bazuinblazers, of muziek
van de lijfgarde, of een reusachtige
klok met chocus-girls als wijzers en
cijfers, enz., alles wat maar duur is.
om den gasten waar voor hun honderd
gulden per persoon te geven.
Op het Chelsea Arts Ball werd een
kindje van anderhalf of twee jaar uit
een reusachtig ei gehaald. Arm kind 1
Het heeft waarschijnlijk nog nooit
zoo'n gruwelijke nachtmerrie gehad als
onder fel schijnwerplicht op een po
dium ten toon gesteld te worden, ter
wijl eenige duizenden gecostumeerden
trok een Marokko-leeren étuitje al bij
zonder haar aandacht. Zij drukte op
een veer en het vloog open
Zij hield den adem in en moest zich
vasthouden aan een stoel.
Kijk, daar lag het schitterend en
stralend en fonkelend vóór haar: het
smaragden hart, gezet in het nationaal
Iersche klaverblad. Geheel de zetting
van de famillejuweelen van de O'Re-
gan's Dit was nu het eenige stuk, dat
er nog aan ontbrak.
Ze nam het uit het étui, drukte het
tegen zich aan en prevelde:
Het smaragden hart! De eenige
schakel tusschen Desmond O'Regan
en het meisje, dat hij trouwen moet.
Dat smaragden hart had dus toebe
hoord aan de moeder van Nancy Car
ton!
Dan had het zich nu dus vertoond
als een soort wrekende geest, om haar
de rijkdommen van den O'Regan te
ontnemen. Maar het was immers veel
te ongerijmdl Welk recht had nu Nan
cy Carton op Desmond? Zij was een
arme invalide, die geen man ooit aan
zich binden mocht. Bovendien, hij had
haar immers lief? Het geld hoorde
rechtens aan Desmond en dus aan haar.
Waarom zou dat hart dan eigenlijk
moeten gevonden worden bij Nancy?
als gekken schreeuwend zich bij het
tooneel verdrongen, onder fortissimo
geblaas van een monster-orgel en vijf
of zes jazz-bands tegelijk. De trotsche
moeder scheen het echter prachtig te
vinden I
Het Chelsea Arts Ball moet wel even
apart worden genoemd. Het heefteen
reputatie die boven alle andere oude-
jaarsvermaken van Londen uitgaat. Het
Is tegenwoordig niet meer dan een ge
weldig bal costumé, waar ledereen aan
mee kan doen die het bagatel van
twee guinjes, dus bijna twintig gulden,
per persoon entrée wil betalen. On
danks dezen voor elk ander land pro
hibitieven entrée-prijs zijn er elk jaar
weer vijfduizend Londenaars die den
dansvloer van de reusachtige Albert
Hall bevolken en nog een paar guin-
tjes extra uitgeven aan een souper, en
elk jaar zijn ook weer de twee rijen
loges geheel vol met een elegante me
nigte gecostumeerde kijkers.
Boven op de gaanderij zitten twee
duizend ongecostumeerde nieuwsgieri
gen voor een rijksdaalderentrée per
hoofd met kijkers het kaleidoscopisch
tooneel onder hen gade te slaan; zij
versterken den lnwendigen mensch met
broodjes, sinaasappelen en fleschjes
bier, die moeder de vrouw in een kar-
bies heeft meegenomen.
Wat men ook tegen Chelsea Arts
Ball moge aanvoeren, als bal costumé
kan het zijn weerga ter wereld ner
gens hebben. Wie zich permitteeren
kan twintig gulden neer te leggen al
leen maar om de zaal binnen te mogen
komen, kan zich ook wel mooi costuum
veroorloven. Dus ziet men de rijkste
en schitterendste collectie costumes
welke men zich kan voorstellen. Prij
zen voor costuums worden niet gege
ven. Het zou geen jury mogelijk zijn
een keuze te doen uit deze vijfduizend,
die zich hoofd voor hoofd uitgeput
schijnen te hebben om iets origineels
en flatteerends te verzinnen, waarbij
geld niet gespaard is.
Ambrose en zijn bands spelen uren
achtereen, en als zij rusten wordt men
getracteerd op orgel-muziek zeker
om het niet te vroolijk te laten wor
den. want het orgel begint altijd te
spelen als de stemming erin begint te
komen.
De verschillende gezelschappen van
artisten en studenten hebben praalwa
gens met tableaux-vivants ontworpen,
die de zaal worden rondgereden, maar
die, vóÓTdat zij den uitgang hebben
bereikt, al aan stukken zijn getrokken.
0-
Ze zou het dan ook niet uit de han
den geven. Neen, dan zou ze het nog
liever den volgenden ochtend op de
Pier in zee werpen, zoodat het wegge
voerd werd door de zwiepende golven.
Maar waarom eigenlijk? Waarom zou
ze roekeloos dat siuk van waarde ver
gooien? Ze kon het immers bewaren
op de een of andere wijze, waarop ze
zich nog wel eens goed bedenken zou,
als het hart bij haar gevonden werd.
Waarom bij haar nlitt even goed als
bij Nancy? Haar mo eder kon toch ook
best de verloofde zijn geweest van
wijlen den O'Regan?
öerulschloos stond zij op, dat Aileen
in de kamer daarnaast haar toch voor
al niet hooren zou. Toen ontsloot ze
haat eigen koffer en nog een doosje
daarin en verborg zoo den yestolen
schat.
Toen knielde ze neer voor dit oude
kist en nam nog eens zo rgvuldig den
inhoud door, om na te gaan, of etgens
uit den een of anderen t latum bleek,
dat Nancy's moeder de I >ewuste ver
loofde was geweest.
Maar neen! Ze vond n; Iets daarvan
en zorgde wel, dat niera and merken
kon, hoe zij den inhoud van de kist
had uitgepakt. Aileen had haar eens
verteld, dat Nancy in het geheel niet
(Ingez. Med.)
Er is een tijd geweest waarin men
zich ernstig ongerust maakte over den
snellen bevolkingsaanwas. In sombere
kleuren schilderde men de toekomst
der menschheid af. Weliswaar zag men
ook toen de mogelijkheid de productie
uit te breiden, maar men was er stellig
van overtuigd dat deze bij de snelle
bevolkingstoename moest achterblijven.
In oorlogen en besmettelijke ziekten,
in ondergang door kommer en gebrek
zag men de harde, maar in het licht
van deze opvatting toch noodzakelijke
middelea die het evenwicht tusschen
bevolking en levensmogelijkheid moes
ten herstellen. Het tijdvak waarop het
bovenstaande betrekking heeft ligt nog
niet zoo ver achter ons. Het is nauwe
lijks een eeuw geleden, dat de Engel
sche predikant-econoom Malthus in een
beroemd geworden boek de aandacht
op dit belangrijke vraagstuk vestigde.
De volgende globale cijfers, die een
indruk geven van de enorme bevol
kingstoename in Engeland, maken dit
pessimisme duidelijk:
JAAR. BEVOLKING.
1000 1 Vj millioen.
1500 2Vï
1750 6i/»
1800 18
1900 32
Geen wonder dat men omstreeks het
jaar 1800 in woord en geestdrift op
de noodzakelijkheid wees deze bevol-
wlst, wat er inzat; dat Mulhern, die
wist, dat het een oude kist was. die
aan haar moeder had toebehoord,
het ding daarom daarheen had laten
komen, omdat hij dacht, dat zijn mees
teres et aan gehecht zou wezen.
Narcissa deed het licht uit. Niet dat
ze nu nog zou kunnen slapen, maar
ze ging in een makkelijken stoel over
leggen, hoe het smaragden hart onder
haar eigen bezittingen zou kunnen „ge
vonden" worden. Het moest in Londen
voor den dag komen en gauw ook;
dus nog terwijl zij met Aileen ln Ier
land was. Wie zou dit eens voor haar
ia orde maken? Wien kon zij dit nu
toevertrouwen?
Maar wacht; Misschien was het wel
niet verstandig, om haar naam te ver
binden aan dien van het juweel, want
wat moest zij nu antwoorden, als haar
van allerlei lastige vragen zouden ge
daan worden? Bovendien, hoe kon zij
nu zoo lang ln het bezit van het ju
weel zijn geweest, zonder het te weten.
Neen, dit idee verwierp zij toch, hoe
afdoend het ook zou zijn geweest ter
bereiking van haar doel, als zij haar
identiteit had kunnen bewijzen met het
jonge meisje, dat haar geliefde zocht.
.(Wordt vervolgd).