BRESKENSCHE COURANT Nieuws- en Advertentieblad voor geheel Zeeuwsch-Vlaanderen W. D. Winnifred de Pelskoningin Nummer 4176 Verschijnt iederen DINSDAG- en VRIJDAGAVOND. Telefoon 2L 50895 Uitgave E. BOOM-BLIEK - Breskens Vaderdag. FEUILLETON 46ste Jaargang Dinsdag 6 October 1936 ABONNEMENTSPRIJS Per drie maanden I 1.25. Buiten Breskens per drie maanden I 1.40 Franco per post per jaar f 5.00 Buitenland per jaar I 6.50 Alles bij vooruitbetaling. ADVERTENTIEPRIJS Van 1-5 regels 10,75. Iedere regel meer f 0; 15 Ingez Med 30 ct. per regel Abon nemen ts-ad verten ties groote korting. Kleine Advertenties tot hoogstens 5 regels I 0.40 (bij vooruitbetaling) 0 Een medewerker van de N. R. Crt. schrijft hierover: De banketbakkers en de bloemisten maakten den Moederdag onder de zinspreuk: Zeg het met taarten en bloemen! De sigarenwinkeliers kon den niet achterblijven, en toen de sigaret, hoewel onder de vrouwen algemeen ingeburgerd, bij het kroost moeilijk het symbool bleek te kun nen wezen voor moederlijke trouw en kinderlijke genegenheid, hebben zij 3 October tot Vaderdag geprocla meerd en tot zinspreuk gekozen: Zeg het met kistjes sigaren! Wij weten niet of er samenhang bestaat tusschen de keuze van de zen datum en Leiden's ontzet. Wel is de haring men denke aan Heine's gedicht over dit dier en den oester een typisch mannelijk sym bool en wel ziet men bij de zuur kraampjes en gezonde apotheken honderd mannen maar .geen enkele vrouw zich vergasten aan het hartige zeebanket. Maar misschien is de ver onderstelling toch ietwat gewaagd, als zou de instelling van den Vader dag een ontzet beteekenen voor den heer der schepping, die allengs door de vrouwen- en kindervereering in een benarde positie geraakt is. Een boek voor opvoeding pleegt een boek voor moeders te heeten en op ouder avonden is een vader een witte raaf. De man, van nature bestemd om er op uit te gaan in 't vijandige leven, heeft zich door uithuizige plichten de gelegenheid zien beno men, acht te slaan op de lichamelijke geestelijke en zedelijke ontwikkeling van zijn kroost en moet, vaak tegen wil en dank, de opvoeding overlaten aan de kloeke huisvrouw, die daar binnen regeert. Een bekend predikant, die jaren geleden met oorspronkelijke be schouwingen, geïnspireerd op de Bollandistische wijsbegeerte, een daartoe weinig ontvankelijke audito- - rium de haren te berge deed rijzen heeft eens de stelling verdedigd, dat het gezin bestaat uit moeder en kin deren. ,,De man is de logé in 't gezin," zeide hij. Het is goed, dat de vaders van 91. Roman van H. COURTHS-MAHLER met autorisatie uit het Duitsch vertaald door Mevr. J. P. WESSELINK-v. Rossum 0 Zij greep er met bevende hand naar. Hij knikte haar toe. „Een uur geef ik je tijd dan haal ik je en breng je naar de eetzaal". Toen Winnifred alleen was, las zij den afscheidsbrief van Rudolf Salten. Ach welk een indruk maakten deze regels op haar. waarin hij zijn geheele ziel voor haar open legde. Geheel zijn groote liefdevoor haar sprak er uit. Zij drukte den brief, toen zij hem gelezen had, tus schen haar gevouwen handen en hief die als in gebed ten hemel. „Ik dank U, Vader in den he mei, dat hij leeft en gezond is en dat U dit offer niet hebt gewild Help mij, mijn geluk in ootmoed te dragen, want ik weet, dat ik het door niets heb verdiend". Zij borg den brief op haar hart Een uur later zat zij met haar vader aan tafel. Zij aten niet met de an dere afgezanten, die eveneens hun Nederland op het initiatief hunner sigarenwinkeliers zich één dag van het jaar welbewust tegen deze ziens wijze verzetten. Of liever: dat zij door het kistje sigaren als cadeau te aanvaarden, hun kinderen in de gelegenheid stellen, metterdaad te bewijzen, dat Vader in het gezin nog wel meetelt en recht heeft op eenzelfde huldiging als Moeder. El ke eenzijdigheid wreekt zich, en in dezen naar het matriarchale neigen den tijd mag men het accent wel eens weer leggen op de onmisbare medewerking van den man, die toch gelukkig in de meeste gevallen nog steeds iets meer dan logé in 't gezin is, aan het gemeenschappelijk op voedingsproces, dat familieleven heet. Op de tentoonstelling van En- gelsche kunst is in het Stedelijk Mu seum te Amsterdam een schilderij te zien A Bloomsbury Family, waar op Sir William Orpen een huiselijk tafereel heeft gepenseeld, voorstel lende den schilder William Nichol son met zijn gezin aan de ontbijt tafel. Hier aanschouwen wij den va der, zooals hij zich op de ouder- wetsche manier aan de zijnen open baart: de echte ba'al baith, de heer des huizes, liever nog Heer met een hoofdletter geschreven. Angstig sta ren de netjes zittende kinderen naar den machtige in de kamerjapon en bij de deur staat een schuw wezen, waarvan moeilijk is uit te maken of het de echtgenoote dan wel de dienstbode is. Welk een ijzige zelf voldaanheid spreekt uit dit strenge vadergelaat, uit deze in machtswel lust samengevouwen vingers, uit deze uittartende broekspijpen en schoe nen, onderdeelen alle van dit afgods beeld, dat niet met zich laat spot ten en vóór alles gehoorzaamd wil worden. Sinds Van Alphen met zijne kin deren speelde, is zulk een plechtsta tige vader in ons vaderland een cari- catuur. Al bestaat er in bepaalde kringen nog wel degelijk een op godsdienstige gronden heetende te berusten verafgoding van het Ge zinshoofd. Wij kennen, in tegenstel ling met naburige landen, waarin de discipline den humor op noodlottige wijze heeft overwoekerd, hier beter het beeld van den gemoedelijken va der en ook de gemoedelijkheid heeft particuliere aangelegenheden waren gaan regelen. Pas den volgenden morgen zou de hulpactie met haar werk beginnen. 'Winnifred werd tan minuut tot minuut onrustiger. Zij kon niets naar binnen krijgen. Het was haar een marteling stil aan tafel te moeten zitten. Zoodra de maaltijd was af geloopen, stond zij op. „Laat ons naar onze kamer gaan, beste vader, ik verdraag het niet hier zoo stil te zitten. De onrust drijft mij naar boven. Ik wil tot geen prijs in tegenwoordigheid van vreemde menschen Salten terug zien". Haar vader knikte lachend en keek in haar bleek, ontroerd gelaat Zij was niet meer het blozende bloeiende kind van voorheen. Al de kinderlijke onrijpheid was van haar weggenomen. Zij was nog gegroeid haar bewegingen waren rustiger ge worden, maar hadden de veerkracht en bevalligheid behouden, die een kenmerk van haar waren geweest Zij liep nu onrustig door de ka kamer, die zij met haar vader be woonde. Telkens weer keek zij naar haar armbandhorloge. Eindelijk werd Salten aangediend Hartau gaf een teeken hem binnen te laten in den salon, die tusschen de kamer van Winnifred en die van hem lag. Daarheen begaf hij zich met zijn dochter. Zij bleef midden in de ka Voor 8 uitknipsels „Radion 'n top-prestatie", een fraaie badhanddoek en Voor 5 uitknipsels „Radion 'n top-prestatie", twee prima theedoeken ALLÉÉN UITKNIPSELS „RADION'N TOP-PRESTATIE" ZIJN GELDIG! RAW. 219 als alle deugden, haar keerzijde. Is het in menig gezin niet aldus ge steld, dat op voor het huishoudelijk bewind kritieke oogenblikken Pa hetzij heimelijk, hetzij zelfs openlijk, de partij kiest van de revolteerende kinderen en gemeene zaak maakt met de weerstrevers van het moe derlijk gezag? Tusschen de beide uitersten staat mer staanwat bevend en met groote, verlangende oogen naar de deur ziende, waardoor Salten moest binnenkomen. Eindelijk werd de deur geopend. Rudolf Salten stond op den drempel. Ook hij scheen gegroeid, ook zijn gelaat was smaller geworden. De moeilijke jaren aan het front hadden hun trekken daarin achtergelaten en zijn oogen hadden de uitdrukking van hen, die aan het front zijn ge weest en het afschuwelijke hebben leeren kennen. Maar het waren toch de oude, lieve oogen die zoo teeder konden stralen. Hij stond als geboeid en keek naar de slanke meisjesgestalte met de fijne, bezielde trekken. Was dat Winni zijn Winni, deze ernstig kijkende jonge vrouw met de groote, angstige oogen? Aan haar veranderd uiterlijk zag hij pas, wat er lag tusschen het he den en den dag, waarop hij afscheid van haar had genomen. Veranderd was zij maar nog lieftalliger, mooier en beminnelijker dan tevo ren. De ontroering overmeesterde hem. Zijn hart jubelde hij las in haar oogen dat zij de zijne was met haar geheele ziel. Hij breidde zijn armen uit en liep op haar toe. „Winni!" Zij snelde op hem toe. Zij sloe gen de armen om elkaar heen en drukten de lippen op elkaar, alsof het niet anders kon. Hun harten de verstandige Vader. Zijn beeld te schetsen, achten wij overbodig. De kinderen, die heden met behulp van de achter de schermen blijvende moe der, Vader het hem toekomende kistje sigaren vereeren, kennen allen dat beeld en hebben het lief. „Zij beschouwen Vader als een soort van God," zegt Ellen Wheeler Wilcox in een vers, waarin zij de houding klopten tegen elkaar, als moesten zij elkaar zeggen, hoezeer ze elkaar lief hadden. Peter Hartau stond er zwijgend bij. Zijn oogen hadden een vochtigen glans. Het zien van deze beide jonge menschen, die zoo lang en wreed door het lot waren gescheiden, trof hem diep. Eindelijk lieten de beide gelukki gen elkaar los en keken elkaar lang aan. „Winni nvijn Winni mijn kleine koningin," fluisterde Salten met ontroerde stem. Zij haalde diep adem, grreep zijn hand en bracht hem naar haar va der. „Beste vader, hier is uw zoon geef ook hem een plaats in uw hart," zei zij met door tranen ver stikte stem. De beidé mannen omhelsden el kaar en drukten elkaar daarna krach tig de hand. „Mag ik uw zoon zijn?" vroeg Salten ontroerd. „Je bent het, mijn beste Rudolf. God zij dank, dat je ons gezond bent terug gegeven. En nu laat ik jullie een poosje alleen, jullie zult elkaar veel te zeggen hebben". Hier mede drukte hij Winni een kus op het voorhoofd en schoof haar zacht in Salten's armen. Daarna ging hij naar de aangrenzende kamer. Rudolf en Winni waren weer al leen. Hij trok haar vast tegen zich aan en keek met innige teederheid in haar oogen. van het gezin tot den vader be schrijft. Maar, gelijk in het gods dienstige heeft ook in het huiselijke gevoels- en gedachtenleven de Va der een minder transcendente ge stalte gekregen en is tot het imma nente overgegaan. De tegenstelling is minder scherp geworden en min der concreet. Men speurt den in vloed van den Vader, ook wanneer „Mijn Winni wat is je lief gezichtje bleek en smal geworden. En je oogen kijken zoo anders dan vroeger". „Zij hebben veel om jou ge schreid, mijn Rudolf". Hij kuste deze groote, teedere oogen eerbiedig. „En ik zou je toch zoo graag voor alle smarten hebben behoed. Het heeft mij zoo'n leed gedaan, dat ik het niet kon". „Ik heb deze smarten lief ge kregen, omdat ik ze om jou leed. Vader heeft mij heden je brief ge geven, dien ik slechts krijgen zou, als neen ik kan het niet uit spreken. Toch heeft deze brief mij zeer gelukkig gemaakt. Draag je mijn portret nog altijd op je hart?" Hij haalde het medaillon te voor schijn en opende het. Daarbij viel het briefje van Nelli Bridge er uit. Salten raapte het lachend op. „Dat is de voorspelling van Nelli Bridge". Winnifred glimlachte. „Daar je nu verloofd bent, moet je het briefje openen, Rudolf". „Dat zal later gebeuren. Voordat ik je als mijn verloofde mag be schouwen, moet ik je iets biechten uit mijn verleden". Zij keek hem vragend aan. „Is het iets ergs, Rudolf?Als het een schaduw op ons geluk kan werpen, moet je het niet zeggen". (Weidt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Breskensche Courant | 1936 | | pagina 1