BRESKENSCHE COURANT
Nieuws- en Advertentieblad voor geheel Zeeuwsch-Vlaanderen W. D.
Winnifred de Pelskoningin
Nummer 4176
Verschijnt iederen DINSDAG- en VRIJDAGAVOND. Telefoon 2L
50895
Uitgave E. BOOM-BLIEK - Breskens
Vaderdag.
FEUILLETON
46ste Jaargang
Dinsdag 6 October 1936
ABONNEMENTSPRIJS
Per drie maanden I 1.25. Buiten Breskens per drie maanden I 1.40
Franco per post per jaar f 5.00
Buitenland per jaar I 6.50 Alles bij vooruitbetaling.
ADVERTENTIEPRIJS
Van 1-5 regels 10,75. Iedere regel meer f 0; 15 Ingez Med 30 ct. per regel
Abon nemen ts-ad verten ties groote korting.
Kleine Advertenties tot hoogstens 5 regels I 0.40 (bij vooruitbetaling)
0
Een medewerker van de N. R. Crt.
schrijft hierover:
De banketbakkers en de bloemisten
maakten den Moederdag onder de
zinspreuk: Zeg het met taarten en
bloemen! De sigarenwinkeliers kon
den niet achterblijven, en toen de
sigaret, hoewel onder de vrouwen
algemeen ingeburgerd, bij het kroost
moeilijk het symbool bleek te kun
nen wezen voor moederlijke trouw
en kinderlijke genegenheid, hebben
zij 3 October tot Vaderdag geprocla
meerd en tot zinspreuk gekozen:
Zeg het met kistjes sigaren!
Wij weten niet of er samenhang
bestaat tusschen de keuze van de
zen datum en Leiden's ontzet. Wel
is de haring men denke aan
Heine's gedicht over dit dier en den
oester een typisch mannelijk sym
bool en wel ziet men bij de zuur
kraampjes en gezonde apotheken
honderd mannen maar .geen enkele
vrouw zich vergasten aan het hartige
zeebanket. Maar misschien is de ver
onderstelling toch ietwat gewaagd,
als zou de instelling van den Vader
dag een ontzet beteekenen voor den
heer der schepping, die allengs door
de vrouwen- en kindervereering in
een benarde positie geraakt is. Een
boek voor opvoeding pleegt een boek
voor moeders te heeten en op ouder
avonden is een vader een witte raaf.
De man, van nature bestemd om
er op uit te gaan in 't vijandige
leven, heeft zich door uithuizige
plichten de gelegenheid zien beno
men, acht te slaan op de lichamelijke
geestelijke en zedelijke ontwikkeling
van zijn kroost en moet, vaak tegen
wil en dank, de opvoeding overlaten
aan de kloeke huisvrouw, die daar
binnen regeert.
Een bekend predikant, die jaren
geleden met oorspronkelijke be
schouwingen, geïnspireerd op de
Bollandistische wijsbegeerte, een
daartoe weinig ontvankelijke audito-
- rium de haren te berge deed rijzen
heeft eens de stelling verdedigd, dat
het gezin bestaat uit moeder en kin
deren. ,,De man is de logé in 't
gezin," zeide hij.
Het is goed, dat de vaders van
91.
Roman van
H. COURTHS-MAHLER
met autorisatie uit het
Duitsch vertaald door
Mevr. J. P. WESSELINK-v. Rossum
0
Zij greep er met bevende hand
naar. Hij knikte haar toe. „Een uur
geef ik je tijd dan haal ik je
en breng je naar de eetzaal".
Toen Winnifred alleen was, las
zij den afscheidsbrief van Rudolf
Salten. Ach welk een indruk
maakten deze regels op haar. waarin
hij zijn geheele ziel voor haar open
legde. Geheel zijn groote liefdevoor
haar sprak er uit. Zij drukte den
brief, toen zij hem gelezen had, tus
schen haar gevouwen handen en hief
die als in gebed ten hemel.
„Ik dank U, Vader in den he
mei, dat hij leeft en gezond is en
dat U dit offer niet hebt gewild
Help mij, mijn geluk in ootmoed
te dragen, want ik weet, dat ik het
door niets heb verdiend".
Zij borg den brief op haar hart
Een uur later zat zij met haar vader
aan tafel. Zij aten niet met de an
dere afgezanten, die eveneens hun
Nederland op het initiatief hunner
sigarenwinkeliers zich één dag van
het jaar welbewust tegen deze ziens
wijze verzetten. Of liever: dat zij
door het kistje sigaren als cadeau
te aanvaarden, hun kinderen in de
gelegenheid stellen, metterdaad te
bewijzen, dat Vader in het gezin
nog wel meetelt en recht heeft op
eenzelfde huldiging als Moeder. El
ke eenzijdigheid wreekt zich, en in
dezen naar het matriarchale neigen
den tijd mag men het accent wel
eens weer leggen op de onmisbare
medewerking van den man, die toch
gelukkig in de meeste gevallen nog
steeds iets meer dan logé in 't gezin
is, aan het gemeenschappelijk op
voedingsproces, dat familieleven heet.
Op de tentoonstelling van En-
gelsche kunst is in het Stedelijk Mu
seum te Amsterdam een schilderij
te zien A Bloomsbury Family, waar
op Sir William Orpen een huiselijk
tafereel heeft gepenseeld, voorstel
lende den schilder William Nichol
son met zijn gezin aan de ontbijt
tafel. Hier aanschouwen wij den va
der, zooals hij zich op de ouder-
wetsche manier aan de zijnen open
baart: de echte ba'al baith, de heer
des huizes, liever nog Heer met een
hoofdletter geschreven. Angstig sta
ren de netjes zittende kinderen naar
den machtige in de kamerjapon en
bij de deur staat een schuw wezen,
waarvan moeilijk is uit te maken
of het de echtgenoote dan wel de
dienstbode is. Welk een ijzige zelf
voldaanheid spreekt uit dit strenge
vadergelaat, uit deze in machtswel
lust samengevouwen vingers, uit deze
uittartende broekspijpen en schoe
nen, onderdeelen alle van dit afgods
beeld, dat niet met zich laat spot
ten en vóór alles gehoorzaamd wil
worden.
Sinds Van Alphen met zijne kin
deren speelde, is zulk een plechtsta
tige vader in ons vaderland een cari-
catuur. Al bestaat er in bepaalde
kringen nog wel degelijk een op
godsdienstige gronden heetende te
berusten verafgoding van het Ge
zinshoofd. Wij kennen, in tegenstel
ling met naburige landen, waarin de
discipline den humor op noodlottige
wijze heeft overwoekerd, hier beter
het beeld van den gemoedelijken va
der en ook de gemoedelijkheid heeft
particuliere aangelegenheden waren
gaan regelen. Pas den volgenden
morgen zou de hulpactie met haar
werk beginnen.
'Winnifred werd tan minuut tot
minuut onrustiger. Zij kon niets naar
binnen krijgen. Het was haar een
marteling stil aan tafel te moeten
zitten. Zoodra de maaltijd was af
geloopen, stond zij op.
„Laat ons naar onze kamer gaan,
beste vader, ik verdraag het niet
hier zoo stil te zitten. De onrust
drijft mij naar boven. Ik wil tot
geen prijs in tegenwoordigheid van
vreemde menschen Salten terug
zien".
Haar vader knikte lachend en
keek in haar bleek, ontroerd gelaat
Zij was niet meer het blozende
bloeiende kind van voorheen. Al de
kinderlijke onrijpheid was van haar
weggenomen. Zij was nog gegroeid
haar bewegingen waren rustiger ge
worden, maar hadden de veerkracht
en bevalligheid behouden, die een
kenmerk van haar waren geweest
Zij liep nu onrustig door de ka
kamer, die zij met haar vader be
woonde. Telkens weer keek zij naar
haar armbandhorloge.
Eindelijk werd Salten aangediend
Hartau gaf een teeken hem binnen
te laten in den salon, die tusschen
de kamer van Winnifred en die van
hem lag.
Daarheen begaf hij zich met zijn
dochter. Zij bleef midden in de ka
Voor 8 uitknipsels „Radion 'n top-prestatie", een fraaie badhanddoek en
Voor 5 uitknipsels „Radion 'n top-prestatie", twee prima theedoeken
ALLÉÉN UITKNIPSELS „RADION'N TOP-PRESTATIE" ZIJN GELDIG!
RAW. 219
als alle deugden, haar keerzijde. Is
het in menig gezin niet aldus ge
steld, dat op voor het huishoudelijk
bewind kritieke oogenblikken Pa
hetzij heimelijk, hetzij zelfs openlijk,
de partij kiest van de revolteerende
kinderen en gemeene zaak maakt
met de weerstrevers van het moe
derlijk gezag?
Tusschen de beide uitersten staat
mer staanwat bevend en met
groote, verlangende oogen naar de
deur ziende, waardoor Salten moest
binnenkomen.
Eindelijk werd de deur geopend.
Rudolf Salten stond op den drempel.
Ook hij scheen gegroeid, ook zijn
gelaat was smaller geworden. De
moeilijke jaren aan het front hadden
hun trekken daarin achtergelaten en
zijn oogen hadden de uitdrukking
van hen, die aan het front zijn ge
weest en het afschuwelijke hebben
leeren kennen. Maar het waren toch
de oude, lieve oogen die zoo teeder
konden stralen.
Hij stond als geboeid en keek
naar de slanke meisjesgestalte met
de fijne, bezielde trekken. Was dat
Winni zijn Winni, deze ernstig
kijkende jonge vrouw met de groote,
angstige oogen?
Aan haar veranderd uiterlijk zag
hij pas, wat er lag tusschen het he
den en den dag, waarop hij afscheid
van haar had genomen. Veranderd
was zij maar nog lieftalliger,
mooier en beminnelijker dan tevo
ren.
De ontroering overmeesterde hem.
Zijn hart jubelde hij las in haar
oogen dat zij de zijne was met haar
geheele ziel. Hij breidde zijn armen
uit en liep op haar toe. „Winni!"
Zij snelde op hem toe. Zij sloe
gen de armen om elkaar heen en
drukten de lippen op elkaar, alsof
het niet anders kon. Hun harten
de verstandige Vader. Zijn beeld te
schetsen, achten wij overbodig. De
kinderen, die heden met behulp van
de achter de schermen blijvende moe
der, Vader het hem toekomende
kistje sigaren vereeren, kennen allen
dat beeld en hebben het lief. „Zij
beschouwen Vader als een soort van
God," zegt Ellen Wheeler Wilcox
in een vers, waarin zij de houding
klopten tegen elkaar, als moesten zij
elkaar zeggen, hoezeer ze elkaar lief
hadden.
Peter Hartau stond er zwijgend
bij. Zijn oogen hadden een vochtigen
glans. Het zien van deze beide jonge
menschen, die zoo lang en wreed
door het lot waren gescheiden, trof
hem diep.
Eindelijk lieten de beide gelukki
gen elkaar los en keken elkaar lang
aan.
„Winni nvijn Winni mijn
kleine koningin," fluisterde Salten
met ontroerde stem.
Zij haalde diep adem, grreep zijn
hand en bracht hem naar haar va
der. „Beste vader, hier is uw zoon
geef ook hem een plaats in uw
hart," zei zij met door tranen ver
stikte stem.
De beidé mannen omhelsden el
kaar en drukten elkaar daarna krach
tig de hand. „Mag ik uw zoon zijn?"
vroeg Salten ontroerd.
„Je bent het, mijn beste Rudolf.
God zij dank, dat je ons gezond
bent terug gegeven. En nu laat ik
jullie een poosje alleen, jullie zult
elkaar veel te zeggen hebben". Hier
mede drukte hij Winni een kus op
het voorhoofd en schoof haar zacht
in Salten's armen. Daarna ging hij
naar de aangrenzende kamer.
Rudolf en Winni waren weer al
leen. Hij trok haar vast tegen zich
aan en keek met innige teederheid
in haar oogen.
van het gezin tot den vader be
schrijft. Maar, gelijk in het gods
dienstige heeft ook in het huiselijke
gevoels- en gedachtenleven de Va
der een minder transcendente ge
stalte gekregen en is tot het imma
nente overgegaan. De tegenstelling
is minder scherp geworden en min
der concreet. Men speurt den in
vloed van den Vader, ook wanneer
„Mijn Winni wat is je lief
gezichtje bleek en smal geworden.
En je oogen kijken zoo anders dan
vroeger".
„Zij hebben veel om jou ge
schreid, mijn Rudolf".
Hij kuste deze groote, teedere
oogen eerbiedig. „En ik zou je toch
zoo graag voor alle smarten hebben
behoed. Het heeft mij zoo'n leed
gedaan, dat ik het niet kon".
„Ik heb deze smarten lief ge
kregen, omdat ik ze om jou leed.
Vader heeft mij heden je brief ge
geven, dien ik slechts krijgen zou,
als neen ik kan het niet uit
spreken. Toch heeft deze brief mij
zeer gelukkig gemaakt. Draag je
mijn portret nog altijd op je hart?"
Hij haalde het medaillon te voor
schijn en opende het. Daarbij viel
het briefje van Nelli Bridge er uit.
Salten raapte het lachend op.
„Dat is de voorspelling van Nelli
Bridge".
Winnifred glimlachte.
„Daar je nu verloofd bent, moet
je het briefje openen, Rudolf".
„Dat zal later gebeuren. Voordat
ik je als mijn verloofde mag be
schouwen, moet ik je iets biechten
uit mijn verleden".
Zij keek hem vragend aan. „Is
het iets ergs, Rudolf?Als het een
schaduw op ons geluk kan werpen,
moet je het niet zeggen".
(Weidt vervolgd).